JCC dag 3

Dag 3 werd aangekondigd als zwaarste. Met maar liefst 1129 hoogtemeters en iets langer dan marathon. De wandelaars werden met minibusjes weg gebracht. Vervolgens was het aan de "joggers". Probleem. Eerste busjes waren nog niet terug en maar 32 plaatsen in de 2 beschikbare busjes en meer "joggers". Moest die zelfde avond nog Shuttle trein terug hebben dus ik mij gehaast om er bij te zijn.

Na de start direct de Bindon Hill op. En boven prachtig zicht op de Lulworth cove. Terug naar beneden langs trapkes. Dan wat in de modder op schuin aflopende paden lopen. En daar volgde mijn tweede valpartij. Steunvoet schoof weg, viel op mijn bil en gleed een mooi stukje verder in de ploeter. Gelukkig zonder veel erg. En ook gelukkig, ver van een cliff. En even verder mochten we die Bindon Hill nog eens op. Hadden ze nog een steilere kant gevonden. Niet te veel naar boven en beneden kijken en mooi in de rij mee naar boven. Hier was het al beetje "te" om deze schijtluis te laten rond kijken en genieten. Boven was het uitzicht dan wel weer prachtig.
We haalden de eerste wandelaars reeds in en al lopend naar beneden. Daar was ik al vlug de laatste van het loopgroepje. Het looppad was zo smal dat ik bang was te struikelen. En gezien dit hier ook steil naar beneden ging was dat geen optie. Er kwamen nog lopers uit de achtergrond waarvan ik hun afdalingsstijl onverantwoord vond. De tijd dat ik mijzelf een goede daler vond, is bij deze definitief voorbij. En alsof het nog allemaal niet genoeg was mochten we nu ook nog de Rings Hill op. Het eerste gedeelte viel nog mee. Maar na een tussenplateautje waren er opnieuw trapjes nodig om ons boven te krijgen. En net als ik dacht nu hebben we het wel gehad... De afdaling. Normaal een aangename tijd van op snelheid komen. Velen inhalen en beneden even genieten en na de snelheid nu ook op adem komen. Nee deze was anders. Zag ik helemaal niet zitten. Of toch wel. Even gaan zitten. En dan met de handen één zitplaatsje vooruit en naar beneden. En zo nog een paar keer. Ondertussen nog een kamikaze. Deze konden ze wel niet recht naar beneden lopen, maar moesten ze zigzaggend nemen. Op een iets minder steil stuk terug gaan staan en schuifelend mini pasje voor mini pasje naar beneden. Even verder toch nog een stuk al zittend. Om uiteindelijk het aller laatste stukje af te sprinten. De laatste 10 meter toch. Hier moest ik echt een hele tijd van op mijn positieve komen. De benen waren bevroren van schrik. Velen die ik al lopend achter mij had gelaten waren ondertussen weer voor mij. Meer dan blij was ik toen ik checkpoint 1 binnen liep. Nog slechts 1 steile klim, en met trapjes. Nu volgde eerst een grote omleiding. De cliffen waren te veel met erosie bedreigd en konden instorten. Zeker niet plat maar aangenaam glooiend kon er nu een heel stuk gelopen worden. Zelfs een mooie afdaling tot aan Chapmans pool bracht mij weer in een min of meer aanvaardbaar looptempo. Zonder iemand voor mij moest ik nu wel zelf de weg zoeken. En toen het pad aangeduid stond als verboden tem 24/3 met boete van 1000£ werd het er niet duidelijker op. De volgers zeiden toch maar door te gaan, en gezien de vele voetstappen zal 't wel juist zijn. Juist voor de tweede checkpoint kregen we daar nog Emmets Hill te verwerken. Een zeer steile klim maar met trapjes. Halverwege was de adem even op en moest er nieuwe gehapt worden. Tijdens het stil staan, en drinken voelde ik de wind zodanig op mij inbeuken dat ik met zicht op de Oceaan, mij hier ook niet meer goed voelde. Net boven op een stukje vals plat uitlopen tot aan checkpoint en daar was de leider al. Het vervolg deed opnieuw aan de eerste dag denken. Massa's slijk dat er zeer glibberig bij ligt. En met rechts van u een afgrond de oceaan in, niet direct mijn favoriete opstelling. Gelukkig viel het uiteindelijk nog iets beter mee dan de eerste dag. Liep wel vaak alleen en moest opnieuw zelf een keuze maken. Rechts over het hek met de voorziene trapjes, of links aan de andere kant van de draad. Met die draad tussen u en de Oceaan leek het iets veiliger. Dus dat maar gekozen. Bleek ik plots tussen een hele kudde koeien te lopen. Over de draad geklommen en werd ingehaald door een dame. Tempo was aanvaardbaar en ik er achter. Ze vroeg waar de man in 't blauw was? Geen idee, niks gezien. Bleek dat ze al tijdje met 2 liepen en dat er een gaatje gevallen was. De man in 't blauw bleek mijn loopcompagnon van de laatste kilometers van gisteren te zijn. We waren nu met 3. Even de schrik op uitglijden wegdenken, en het tempo proberen volgen. Gelukkig werd het parcours nabij Swanage stukken beter. En kon ik met dit drietal mooi meelopen. In checkpoint 3 wachte nog een verrassing. Van de kustwacht mochten we deel van strand niet op en mochten we nog een ommetje lopen. Eerst het kustdorpje Swanage door en dan de omleiding. De man in blauw wilde echter een andere omleiding lopen dan de vrouw. Zij vertelde dat het vorig jaar ook langs daar was. Het was reeds haar 3° deelname. Dat gaf vertrouwen, dus haar gevolgd. Moesten wel nog de Ballard down (leek eerder up dan down) op. Maar we konden het einde al ruiken. In Studland mochten we het strand op. Iedereen liep hier krom voorovergebogen omwille van de strakke tegen wind. Ondanks een stuk goed lopend hard strand lagen de loopsnelheden hier laag. Maar op het einde zou de finish liggen. En dus begon ik nog aan een inhaalrace. Verschillende afdalingshelden van het begin van de dag moesten er nu toch nog aan geloven. Finish na die bocht. Of nee, na die volgende. Er leek geen einde aan te komen. Juist voor we de duinen over moesten wou er eentje nog proberen terug te komen en mij terug in te halen. Maar met de laatste energie nog beetje bijgeschakeld. Ik zou hiervoor eindigen. En yes nog een 30-mijler om te eindigen. In totaal over de 3 dagen 20h39 gelopen. En van de 196 vertrekkers op dag 1 bleken er uiteindelijk 127 de 3 dagen uit te lopen. Zelf werd ik 54°. Met die ruim 20 uren, kom je zelfs nog in de eerste helft van de finishers.

Na medaille en kommetje soep in de minibus terug naar de start. Daar maar onmiddelijk vertrokken om zo weinig mogelijk te laat te zijn voor de Shuttle trein naar Calais. Had immers in een iets te positieve bui al om 20h20 geboekt. Tot 2h na dit tijdstip boeken ze u gratis over naar een volgende beschikbare trein. Iets na 22h was ik er. Net op tijd. Maar van dan af was de eerste trein om 1h49. Dus hadden we tijd om iets te eten. Bleek echter alle shops en eetgelegenheden ook al dicht te zijn. Beetje proberen slapen, maar had mijn matrasje niet mee in de auto. Uiteindelijk na trein ritje, uurwerk terug uurke vooruit draaien en nog een tripje van Calais naar Aalter rond 4h30 terug thuis. Voor ik in bed duikte de eerste meetings van maandag morgen naar de namiddag verplaatst. Zo konden we toch een uurke langer slapen.

Maar na dit weekend kan ik zeggen dat ik duidelijk opnieuw een stap verder sta. Hopelijk levert dit in mei ook het gewenste resultaat op.

JCC - dag 2

Deze morgen opnieuw een Engels ontbijt met worstjes, spek en eitjes. Boterhammeke met choco er bij, en fruitsap. De eieren zouden de eerste helft van de wedstrijd wat tegenwerken, maar voor de rest alles naar wens.

De rugzak werd opnieuw streng gecontroleerd. Muts, handschoenen, kaart met parcours, reserve trui, lichtje, reserve batterijen, compas, fluitje, gsm, ICE, balpen, eten, minimaal 400ml drinken, en iets dat reflecteerd. Alles nauwgezet gecontroleerd en goed bevonden voor dag 2. Vandaag geen vervoer naar de start. We starten naast de tent, headquarter. Brug over naar het schiereiland Portland. De eerste kilometers waren verhard en vlak. Het liep dan ook een stuk makkelijker dan we gisteren ook maar ergens gehad hebben. Maar na een kilometer of 3 kregen we een eerste serieuze klim. Daar moesten we door een “circle of statue’s”. Zagen er oude gesteentes uit met beelden in verwerkt. Maar behalve dat, hoofdzakelijk op de cliffen lopen.
En dit tot aan een oude vuurtoren en een nieuwe waar we een eerste checkpoint kwamen. Na 9,39km of 1h05. Terug vertrokken even rond de nieuwe vuurtoren. Behalve licht zorgde deze ook voor een luid tuut-signaal. En had ik wel het geluk dat bij mijn passage zo’n luide tuut mij verwende zeker. In dit stuk moesten we nu vooral opletten als we bij Rufus Castle Churc waren. Geen kerk, maar een gebied dat zo noemde. Daar kon je recht door, maar dat liep een heel eind verder dood. Dus moest je wat naar links, land inwaarts. Eerst kwam het coastpath echter terug op een weg. En moesten we opnieuw een stukje verhard volgen. Toen even verder een pijl ons naar rechts stuurde, opnieuw het onverharde op ontstond er discussie en waren er nog andere lopers die liefst niet op dat doodlopende stuk zouden komen. Bleek toch rechts af te zijn en volgden het pad. Even verder gingen we links af en zagen een bord met het aangekondigde gebied. Oef. We kregen wel een steile klim, maar men had trapjes voorzien. Na een heel eind lopen, en heel wat lopers te hebben ingehaald liep ik zowaar vooraan een groep zonder lopers in het zicht. Gelukkig zag ik een pijl naar links. Opnieuw een zware klim waar we langs een gevangenis mochten. In de volgend passage moet er toch enkele keren iets fout gegaan zijn. Want Fernand die achter mij liep heb ik nog 2 keer ingehaald.

Een monumentje deed ons herinneren aan de Olimpische spelen en konden even aan onze Evi Vanacker terug denken, die hier een medaille wist te behalen. Na wat zoeken kwamen we uiteindelijk terug aan de brug die ons het schiereiland terug af bracht. En het headquarter deed nu dienst als checkpoint 2. Reeds 11,8km verder, maar de GPS deed daar met plezier nog een kilometer bij. Ook logisch als je achterliggende lopers tot 2x toe terug inhaald. Daardoor opnieuw iets trager dan verwacht met de 1h47. Het derde stuk moest vandaag 13,3km worden. We liepen door en rond een mooi haventje. Dwars door een winkelstraat (was vermoedelijk niet de bedoeling). En kwamen op een dijk langs het strand. Dit mochten we enkele kilometers lang volgen. Wanneer we dit moesten verlaten begon dag 2 pas echt. Opnieuw hopen slijk en water. En uitkijken dat zowel bij het berg op lopen als het bergaf glijden niet ten val kwam. Af en toe ook tegenliggers, wandelaars. Aan een van de plassen was eentje van een groepje er reeds door, de rest liet mij voorgaan. Ze waarschuwden mij dat het een diepe was. Ik kwam echter afgerend en plonste er recht in. Kon echt genieten van de kreet van de opschrikkende Damen. En moest even denken, je had ons parcours gisteren moeten zien. Maar terwijl ik tot nu toe hoofdzakelijk lopers inhaalde, kwam nu een loper bij mij die net ietsje sneller ging. Ipv aan mijn rustige tempo verder te gaan schakelde ik een tandje bij. Juist voor een smalle glibberige afdaling haalde hij enkele dames in, en ik zat er achter gevangen en moest hem laten gaan. Gelukkig was heel kort daarna checkpoint 3. Hij nam een iets langere pauze en ik was zelfs voor hem vertrokken. Ik paste mijn snelheid aan aan andere lopers. Maar al snel was mijn medeloper daar terug en kon ik opnieuw aanpikken. Kilometers lang kon ik aanpikken. En als ik hem toch moest laten gaan was er daar een reddende moeilijke splitsing. Kaart boven halen en tegen dan was ik er terug bij. 2 moeilijke beslissingen werden telkens goed genomen. En de moeilijke zone na checkpoint 3 viel best mee.
Echter in de laatste 4km kregen we nog een massa hoogtemeters voorgeschoteld. Zware beklimming, gevolgd door een gevaarlijke afdaling. De volgende steile klim lag al weer vlak voor ons te wachten. Mijn medeloper kondigde aan dat de finish vast op de top of er vlak na lag. Maar tot mijn spijt moesten we dergelijke klim en afdaling nog meerdere keren overwinnen. Wel prachtige cliffen. De mooiste van de laatste 2 dagen.
En dat was ook te zien aan de hoeveelheid toeristen, en een hele rij fotografen die met driepikkel en camera de shoot van hun leven wouden doen. Ondertussen stonden we ook op de foto door de organisatie en mochten we aan de laatste afdaling van vandaag beginnen. Met als laatste stuk 9,5km komen we aan een dagtotaal van 44km (als je niet misloopt). En gezien de hoogtemeters vandaag op het einde zaten haden we hier dan ook 1h32 voor nodig.
Doordat het weer vandaag beter mee zat. En dat er maar een klein stukje was dat enorm modderig en met plassen lag. Was het vandaag een stuk plezanter. En we werden nog getrakteerd op een prachtige cliff op het einde. Een geslaagde dag 2. En de beentjes voelen al iets zwaarder, maar voelen alsof dag 3 best nog kan lukken.

Jurasic Coast Challenge (dag 1)

Na een aantal dubbeldekkers, wouden we dit weekend eens een triootje proberen. Daarom op donderdagavond, direct na het werk reeds afgezakt naar de “Jurassic Coast” in Engeland. Net voor mijn aankomst daar werd bewezen dat ik het links rijden nog niet gewoon was. Een accidentje op een rondpunt was het gevolg. Wat later dan voorzien, maar uiteindelijk kon ik in de staan-caravan terecht die via de organisatie geregeld werd. Eentje met 3 kamers, en er waren 2 andere lopers voorzien. Maar blijkbaar eentje niet komen opdagen.

De volgende dag was het dan zover. Eerst een ontbijt van de organisatie. Dan de rugzak uitgebreid checken, nog een briefing, en met minibusjes naar de start. Rond 11h30 konden we starten voor 8,11km.De eerste kilometer ging nog bergaf. Maar meteen was duidelijk welke mooie gezichten we zouden krijgen op deze glooiende kustlijn en de wilde zee. Na één kilometer mochten we via een plankje en door de modder een riviertje over. We wisten ook al vlug dat het weer voor een zware modderige editie zorgde. Hoewel de modder in het eerste deel nog behoorlijk mee viel. Maar het waren de hoogtemeters die ons hier al vrij vlug een hoge hartslag bezorgden. In drassige open velden mochten we heuvel op en af.



En sommigen waren behoorlijk steil. Eén afdaling was zeer modderig. Verschillende lopers zag ik schuiven en onzacht met de grond in aanraking komen. Uiterst voorzichtig schoof en stapte ik naar beneden. De organisatie had de minimale snelheid voor de lopers op 6km/h gezet. Samen met Fernand Nelson merkten we op dat we na 1h echter nog maar 6km ver waren. Niet meer treuzelen dus. Vanaf dan heb ik iets minder tijd genomen voor foto’s. We kwamen nog samen in de eerste checkpoint 2min voor sluitingstijd. Een marsje eten, cola drinken en drinkbus aanvullen, en weer weg. De wind liet niet toe veel langer te wachten, want stilstaand werd het koud. Volgende deel was 10;69km. En hier begonnen we al vlug met de steilste beklimming van de dag. Onze gemiddelde snelheid valt er dus niet goed bij. Maar we mochten het strand op. Ook hier kon de snelheid niet omhoog. In het strand met kleine keitjes werden de voeten immers zodanig ingezogen dat lopen niet mogelijk bleek. Toch had Fernand hier reeds een gaatje gelaten. De route was niet bepijld door de organisatie. We moesten de “footpatch” pijlen met een eikel volgen met 2 omleidingen. Kregen ook een kaart mee met de route. Maar net als op de Country 2 Capital race richte ik mij niet op de kaart, maar op de medelopers. Echter met een ganse groep stonden we plots aan de verkeerde kant van een soort vijver. Een deel ging door en kwam tot aan de navel in het water. Hun weg was blijkbaar wel de snelste want bij het inhalen later, herkende ik sommige van deze lopers. Met het grootste deel keerden we een stuk terug en konen het water oversteken op een plaats waar we slechts tot net onder de knie met beide voeten in het water stonden. Maar liefst 1h50 had ik voor dit stuk nodig. Wel met extra kilometers. Eigenlijk 22seconden te laat, maar we mochten door gaan. Derde stuk was 11,2km en voelde het gemakkelijkste aan. Moesten wel regelmatig door drassige velden, en de voeten werden nog meer dan eens volledig in koud water gedoopt. Maar was toch duidelijk vlakker. Vanaf hier kon ik ook in het deelnemersveld weer beginnen opschuiven. En een tijdje verder kon ik weer een stukje samen met Fernand lopen. Op een schuin aflopende afdaling viel ik nog eens (had dat in Trail des bosses ook al bewezen). Maakte een mooie koprol en kwam op mijn zitvlak terecht en kon zo blijven zitten. Gelukkig, want een goeie meter voor mij was er een levens gevaarlijke cliff. Hoorde de adem van sommigen in de buurt gewoon effen stoppen. Maar het laatste deel van dit stukje werd ondertussen wel steeds slijkeriger en natter. Op de volgende stop beetje energie bijtanken. Na enkele zoutkoekjes, koude pizza en witte boterhammen met een in Europa onbekend en vreemd smeersel geproefd te hebben konden we aan de laatste 12,2km beginnen. Deze waren opnieuw wat lastiger. Terug wat meer glooiend, zonder erg zware beklimmingen. Maar het “coast path” lag er hier zo slecht bij. Heb meermaals aan Paul gedacht die ooit vertelde dat op een foto met trailpad met water, naast de foto altijd een droge doorgang ligt. Maar hier werd meermaals bewezen dat dit helemaal niet het geval was. Maar oa een Paul & Kristof zouden zich hier uitgebreid kunnen uitleven hebben in verschillende plassen waar geen rondkomen aan was. En varrierend van enkel diepte tot net onder de knie. In deze periode is dat water nog behoorlijk warm. Mar door het lopen voelt dit al vlug als opgedroogd aan, en is de koude gelukkig ook weer weg. Probleem is ook dat je aan zo’n modderplas niet kunt zien hoe diep het daar onder is. Zelfs aan modderstroken kon je af en toe serieus mispakken. Maar in totaal na 6h38m zat de eerste marathon er op. Met sokken en tight die er nog nooit zo slecht en nat uitzagen. Ook al voelden ze lopend opgedroogd aan. En nu maar hopen dat de trailschoenen tegen morgen een groot deel droog geraken. Heb wel nog 2 ander paar loopschoenen mee. Maar met de modder hier, zijn trailschoenen echt wel een aanrader.
Na de race kon je nog een warme maaltijd kopen bij de organisatie. Met vandaag pasta party. Vooral de carbonara en de lookbroodjes vielen in de smaak. Toch beetje remmen, want kan nog altijd beter eten dan lopen.

6h La Gorgue

Omdat ik de indruk had dat de vorm goed zat, heb ik 2 weken rustiger aan gedaan. Bietensap gedronken en extra pasta gegeten. Pannekoeken gebakken voor 's morgens en flesjes met bevoorrading geprepareerd. Voor mij echt uitzonderlijk.

Doel was simpel. Minimaal een PR. Maar ik zou proberen 6h@11,5km/h wat dan 69km zou moeten opleveren. Opgewarmd met Ludo en Luc. En Luc moest mij remmen. Zat dus echt goed. Gestart en liep vlot aan gewenste tempo. Luc had mij wel 2 keer terecht gewezen zodat ik niet versnelde. Toen we een Fransman inhaalden twijfelde Luc heel even als hij mij zou volgen of die Fransman. Maar de Fransman pikte aan, en Luc's keuze was dus des te gemakkelijker. Na enkele rondjes nam de Fransman over. Luc zei om aan te pikken. Tempo lag iets hoger. Maar het ging goed, en verschil was nu ook de wereld niet. Na 1,5h kwart wedstrijd zaten we op schema 70,4km/h volgens de GPS. Toen we bij Veerle kwamen koos Luc er voor om even te vertragen. Ik ging door, maar liet de Fransman gaan. Echter na 2h30 à 3h voelde ik de verzuring al en ging de hartslag omhoog. Lichte terugval was dan ook logisch. Na 3h was het schema net onder de 70K gekomen. Na 4h of 2/3 wedstrijd was ik nog wat weggezakt naar een 68,5km. Vanaf toen werd het steeds meer tandenbijten. Maar ondanks het slechtere gevoel haalde ik nog steeds vrij veel lopers in. Toen Heidi haar ronde achterstand inhaalde verwachte ik elk moment ook Luc. In het laatste uur kreeg ik links een tiental kramscheuten. Maar telkens was het een stap manken en kon ik terug verder. Minder dan een kwartier voor het einde was Luc daar dan uiteindelijk. Proberen aanpikken maar dat lukte niet. Zijn GPS eindigde op 67,9km. Mijn GPS was al uitgevallen maar ik eindigde met 450m achterstand. Logischer wijze dus 67,450km. Al bij al valt de terugval dan nog goed mee.

Maar ... Zowel bij Ludo, Luc en nog enkele Fransen die opmerkingen kwamen geven, was de afstand op de GPS beduidend groter dan in de uitslag. Het verschil is dermate dat je het niet op de foutenmarge van de GPS kan steken. Bovendien waren mijn rondes 2 misteld. Na uitprint van de rondetijden op de computer kon ik de 2 fouten vinden en werd de uitslag aangepast. Ook deze van Luc was reeds aangepast. En het geslacht van Veerle had men ook moeten corrigeren. Desondanks werd zij niet als 3° dame afgeroepen, maar mocht de vierde naar het podium komen. Ze kreeg nadien wel een beker die nog op overschot was. Maar na heel wat moeite hebben we dus een gecorrigeerde uitslag. Nog steeds een PR. Maar ipv ruim 2km, slechts met 137m. Officieel dus 65,197km. Maar we moeten content zijn met wat we halen hè.

Op de terugweg eerst Veerle afgezet, en dan met Luc een frietje gaan stekken. Zo hadden we (ondanks alles) nog maar eens een geslaagde ultra-dag.