De laatste tijd tikt de marathon en ultrateller flink aan. Even kort samen vatten.
Het begon op vrijdag 22/03. Langs de Jurassic coast werden 3 dagen na elkaar heel wat cliffen en bijhorende hoogtemeters overwonnen. Het paasweekend volgde met de 60 van Texel. Maar liefst 30min sneller dan 2j geleden. De week daarna even voor Nico lopen en de marathon van Zwalm lopen. Nog een weekendje later Rotterdam hazen in 3h45. En in het 5° weekend op rij opnieuw marathon en ultra plezier. Met Limburgs Zwaarste op zaterdag en Antwerpen op zondag. 8 marathons en ultras in 31d. De zwaarste trainingsperiode ooit. En dan moet de afbouw naar Steenbergen volgen. Maar eerst dit 5° weekend nog.
Reeds op vrijdag naar Heerlen vertrokken en in de wagen blijven slapen. Om 5h ging de kantine daar reeds open en om 6 uur mochten we al starten. Reeds zonder lichtje. Het was nog wat aan het schemeren. Maar van vorig jaar herinnerde ik mij dat lichtje niet echt nuttig was. Eén afdaling verder mocht ik reeds stoppen en het lichtje opbergen. Dit werd dit jaar dus voorkomen. Rustig pratend gingen de kilometers vlot. Genietend van de paden die Willem in gans Limburg weet te vinden. Maar de trailschoenen die reeds ruim 1000km modder verwerkten en die hun laatste 100 nog eens diensten moesten bewijzen begonnen al vroeg tegen te werken. Vooral de weggesleten mousse aan de rechter hiel zorgde voor problemen. Op post één dan ook meer oog voor verzorging dan voor de bevoorrading. Uit het verbandkistje van de wagen werden klevertjes gehaald. En deze op de hiel gehangen. Ik kreeg voor de zekerheid ook reserve mee. Het tweede stuk ging ik dan aan met Rinus. Een lange babbel en we waren verloren. Vermoedelijk lintjes of pijltjes weg genomen. Op basis van de GPX file die Rinus mee had vonden we het parcours terug. Even verder opnieuw pijltjes weg, maar hier bracht de GPX file direct redding. Met een plaspauze was ik Rinus kwijt en ging nu solo verder. In het bos waren enkele grote dennen omgehaald en versperden het parcours. Even overklimmen. Maar ik glijde uit op een verdoken wortel. Kon met beide handen mij recht houden op de omgezaagde bomen. Vooral aan het linker hand had ik iets gevoeld. Vuist maken ging nog wel, trok klein beetje tegen. Maar leek mee te vallen. Even verder op even parcours af en bos in voor een grote sanitaire stop. Van de gelegenheid gebruik maken om de klever nog eens te bekijken. Die was niet blijven zitten en de reserve werd gebruikt. Na een zware klim kwamen we aan de tweede bevoorrading. Ook hier vroeg ik opnieuw naar het verzorgingsmateriaal. Dikke rode tape aan de binnenkant van de schoenen. En opnieuw klever op de hiel. Kreeg tip om in de schoen een servette te leggen. Dit zou uit ervaring van de omstaanders de oplossing brengen. Kreeg nog reserve servette mee. Deze oplossing was inderdaad duidelijk beter, maar de servette slijte te snel weg. Nog voor de derde post bleef nog slechts een halve servette over en die nog eens op de goede plaats gebracht. Post 3 krijgen we vlaai. Daar gaan we wel even voor zitten. Ondertussen nog maar eens de rechter hiel verzorgen. Als ik die servette nu eens in de kous steek. Dan heb ik ook die zelfde buffer tussen hiel en schoen, en kan die toch minder gaan schuiven. En inderdaad. 3° poging was de juiste. Dit zou stand houden tot kilometer 95. Ondertussen was ik serieus weggezakt met deze tijdsophouden. Ik kon nu kilometers meelopen met oud Belgisch kampioen snelwandelen 100km. Iemand waar ik het einde van mijn eerste dodentocht ook reeds mee optrok. Kilometers lang verteld en geluisterd en samen gelopen/gewandeld. Langs een prachtig hooggelegen huis met onderaan mooie gaanderijen rondom rond om te genieten van mooie dagen. Nu de hiel beter ging kon ik ook meer gaan genieten van de omgeving. Hoewel de zware klimmen soms het genieten wat temperden. Maar na een zware klim volgt steevast een mooi uitzicht. Nu de hiel in orde was, kon ik mij nu zorgen gaan maken over de linker hand. Deze was na de val serieus gaan zwellen. Zowel de hand als alle vingers stonden duidelijk dik. En een vuist maken was niet volledig meer mogelijk. Maar ondertussen kwamen we terug aan de 3° bevoorrading, nu met ongeveer 50K op de teller. Ondertussen waren hier ook reeds heel wat 60K lopers voorbij. En begon ik hier gekende 60K lopers bij te benen, maar ook terug de 100K lopers bij te benen. Trok verder naar 60 en 70. Daar kan je nog kiezen voor de 80 of de 100km. Maar zijn ingeschreven voor de 100. Vorig jaar korten we hier in. Nu moesten we er voor gaan. Terug vertrokken 1,5km verhard en dan een mooi pad. En daar begon de miserie. Kramp in de linker kuit. Deze die bij de bijna val op een wortel was uitgeschoven. Blijkbaar was er daar een beetje van blijven hangen. De 2 lopers die bij mij waren moest ik laten gaan. En voorzichtig, reeds met de gedachte bij de marathon van morgen ging ik verder. Toch bleef de achterstand op deze 2 lopers beperkt en nog voor de volgende bevoorrading kon ik toch weer bij hen komen. We kwamen zelfs met 5 te gelijk aan deze bevoorrading. Daar vertrok ik als eerste met het idee dat ik wegens de lastjes anders niet zou mee kunnen. En zo zou ik proberen aan te pikken. Maar na een afdaling moesten we rechts. Een paar meter verder al links en dat had ik niet gezien. De weg die ik volgde had heel lang geen kruispunten en liep dus vrij ver verloren. Als een fietser mij voorbijkwam vroeg ik als er lopers volgden. "Nee" was het antwoord. En ik mocht een heel eind terug. Later zou blijken dat ik 10 plaatsen hiermee verloor. Zo kon ik opnieuw bij een koppeltje komen dat ik reeds ingehaald had. Hij met heel wat ultra en trail ervaring tot in de VS toe. Zij liep haar eerste 100. Ik bleef nu bij hen, ook als ze gingen wandelen. Was een stuk gezelliger, en was toch mooi weer. 9° controlepost niet al te lang meer gebleven. En opnieuw verder. Kilometer 95 nog eens een plaspauze. De hiel moest nog eens verzorgd worden. En mijn kompanen waren iets sneller door dan ik zelf. Nog een laatste bevoorrading nemen en de achtervolging inzetten. Ik liep door tot ik aangepikt had, en vandaar gingen we samen tot de finish. Een mooie trail. Maar de zware 100km werden deze keer volbracht. De schoenen vlogen in de vuilbak. Hadden we weer bijgeleerd. Het hand was nu het zorgen kind. Maar dat zou het lopen niet tegen houden. Vrij vlug naar huis, want de volgende dag stond nog een marathon gepland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten