Henri Okkersen organiseerde opnieuw een marathon voor het goede doel. Kinderen naar de schoolbanken krijgen. Daar is het om te doen.
Was er naar toe met Ann, Luc en Vincent. Onder de weg al lekker bijkletsen. Luc zou het rustig doen. En was al weer slachtoffers aan het zoeken om zijn wagentje zo lang mogelijk achter te hangen. En op het einde zou hij dan wel los komen.
Zelfde parcours als vorig jaar. Groot deel onverhard en geen meter plat. Eerst nog een stuk licht golvend. Dan een serieuze afdaling op de macadam. Daar konden we ons telkens laten gaan. Maar beneden direct rechts af en via een aarde weg terug naar boven. Een stukje dat ik vanaf de eerste ronde wandelde. Het parcours ging verder op en neer. Via een holle aardeweg liepen we terug een straat op. Deze mochten we enkele 100 meters volgen tot aan de bevoorrading. Dit ging ook bergop en ook hier werd al vlug gewandeld. Opnieuw via een aardeweg slingerden we nu tussen de verschillende velden richting watertoren. En die bouwen ze wel altijd op een hoog punt. Klimmen er naar toe dus. En lichtjes bergaf terug naar de finish. Daar rond de kegel draaien en volgende ronde starten. Ook daar een bevoorrading. 2 keer op 7K, heel goed dus. Maar gezien de warmte geen luxe. Elke ronde probeerde ik een nieuwe gel uit. Had eens wat soortjes aangeschaft.
Maar Luc zijn start was alles behalve rustig. En deze had zich al meteen laten vangen. Met de blessure van Steenbergen en 5 rustige weken achter de rug was de conditie serieus weggezakt. Ik liet mij dan ook behoorlijk terug afzakken. En af en toe kwamen bekenden voorbij. Even denken van aan te pikken. Maar het gevoel zei telkens van nee. Ondertussen vorderden de rondes wel goed. En ik zou in de laatste ronde nog 1 iemand laten terug komen en dan samen finishen. Wel eerst nog die afdaling nog eens volluit. En tot mijn verbazing was het niet meer Henri, maar Samantha die plots de eerste achtervolgster was. Ze naderde vrij snel. Dus gingen we haar wat uitdagen. Ietsje versnellen zodat ze het gaatje niet te snel toe loopt. Anders loopt ze er mij misschien nog af. Liet ze dus maar heel langzaam en moeilijk bijkomen. En toen waren we al in de laatste kilometer. Haar nog wat toe roepen terwijl ze op komst is. Ze mag juist voor mij finishen, maar moet daarvoor wel nog een inspanning leveren. En zo gebeurde. Bijna samen over de finish. Wel net boven de 4h. Maar na 5 weken. Terug eentje op de teller. Eindelijk. Hopelijk nu terug de goede richting uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten