Szupermarathon

Dinsdag de kids naar school gestuurd. En ik kon vertrekken. Tussenstop in Drongen om Filip en Vincent op te pikken. En here we go. Over Duitsland, dwars door Oostenrijk. En tot onze verrassing ook nog een stukje Slovenië. Maar uiteindelijk waren we in Hongarije. De verkeersborden werden hoe langer hoe onleesbaarder. Uiteindelijk kwamen we aan in Siofok. "DE" uitgangsstad langs het Balatonmeer. Dus inchekken, nog een bezoekje aan Mc Donnalds tegen de honger (maar als topsporter laat ik dat aan mij voorbijgaan). Vervolgens start de zoektocht naar "DE" uitgangsbuurt van Siofok. Maar behalve een rustig dijkje bij het Balatonmeer met enkele vissers was er niets te vinden dat enig leven uitstraalde. Volgende ochtend dan maar een verkenningsloopje. Nog steeds een zeer verlaten stadje. Later nog wat sight-seeing in het centrum en bij de Italiaan gaan eten. Een praatje bij het uitchecken leert ons dat er buiten juli en augustus hier niet zo heel veel te beleven valt.

Daarna inchecken in het hotel van de organisatie. Nummer afhalen en 's avonds een iets te lekker en te uitgebreid buffet. 's avonds nog eens naar de bar. Geen lopers meer, enkel de organisatie zelf. De zelfgemaakte Palinka werd bovengehaald. Ik mocht mee proeven en vond het bovendien zelfs lekker. De volgende dag op de 3° bevoorrading zou deze opnieuw beschikbaar zijn. Ook de volgende morgen wachte ons een mooi uitgebreid ontbijtbufet. Hopelijk hebben we daar geen last van tijdens het lopen. Het plan was strak voor de eerste dag. 10km/h lopen en proberen bij Filip te blijven. Maar van bij de start liep het mis. Ik kon Filip niet volgen. Ik liep vlug het gaatje dicht om mijn kodak mee te geven. Want zag het niet zitten deze gans de dag te moeten meeslepen. Liet daarna het gat opnieuw vallen. Maar na een kilometer of 10 begon het wat te vlotten. Via een babbeltje met de Duitse Angella kwam ik terug bij Filip. Een tijdje samen gelopen en via een kortere bevoorrading had ik zelfs wat voorsprong op Filip. Toen ik merkte dat hij ook niet terug kwam, zelfs niet na een plas pauze ging ik gewoon verder. Het tempo bleef zeer stabiel op 10km/h. Vanaf km 36 werd het lastiger, maar het tempo werd toch vrij goed behouden. Tevreden de eerste dag doorgekomen. En de beloofde Palinka kwam niet onderweg, maar bij de finish. Leuke afsluiter in een mooi zonnetje. En tegen dan kwam ook Filip binnen. En samen konden we terug met de bus. Elke dag stond een massageteam klaar. Na een douche waren we al wat gerecupereerd. Na de massage stonden we alweer aan het buffet te huppelen.

De tweede dag werd de langste afstand voorgeschoteld. Ik zou het iets rustiger aanpakken. Terwijl de eerste dag er enkel een bruto tijd was zou er de 2° dag wel degelijk een netto tijd zijn. De start was wel iets bijzonders. Iedereen werd afgeroepen in volgorde van het klassement en kon dan vertrekken. Nog eerst even de chip in het bijpassende bakje stoppen. En weg waren we. Ondanks dat na mij lopers starten die de dag voordien trager waren werd ik toch weer voorbijgestoken. En niet door enkele maar door een gans pak. Tot mijn verbazing was Filip daar niet bij. Bij de eerste of de tweede bevoorrading keek ik achterom. En bij het vertrek kwam Filip toch ook de bevoorrading binnen. Ik liep overwegend solo en de meeste Hongaren waren het Engels niet zo goed machtig. Hier en daar enkele losse woordjes, maar het werd hoofdzakelijk een solo tocht. We waren reeds aan kilometer 25 toen ik merkte dat de medelopers op dat moment gingen vertragen. Vanaf dan werd alles weer omgedraaid. Ik kon terug plaatsjes beginnen inpikken. Aan kilometer 36 ging het nog steeds zo goed dat ik niet meer te houden was. Zeker niet als ik een xxx voor mij zag uit lopen. Maar het pittige zat vandaag in de laatste loodjes. En bleek dat ik dus iets te snel iets te voortvarend geweest was. De laatste kilometer was steil omhoog. En ook dit werd overwonnen. Opnieuw een Palinka en alle energie was direct terug. Zeker na de douche en de massage. Eten, uitwandelen en nog een caféetje bezoeken. Even opgesloten in het toilet. En als ik die uiteindelijk toch terug open kreeg konden we alweer onder de wol. Zo'n meerdaagse gaat ontzettend vooruit. Opstaan, eten, vervoer, lopen, vervoer, douchen, massage, eten, en de dag is alweer voorbij. Er is echt niet veel tijd over.

De derde dag had de zelfde startprocedure. Maar ondanks dat terug voorbijgestoken bij het begin. Het was vandaag de kortste afstand, maar ook met de meeste heuvels. Niet echt veel lang steil werk. Maar voor een niet klimmer toch goed voelbaar. Ik had vooraf aangekondigd dat ik de klimmen zou wandelen. Wat ook gebeurde en vooral daar werd ik vandaag behoorlijk ingehaald. Maar zoals steeds herhaalde het verhaal zich ook in de 2° helft van de etappe. Net als de vorige dagen kon ik zeer goed oprukken. De laatste bevoorrading lag op ruim 6km. Vanaf daar liet ik mij iets meer gaan en ging zelfs aan 11km/h lopen. De aankomst was vandaag in Balatonfured. De tweede groote stad rond het meer. Maar nu eerder als familie-uitstap gekend. Ook door het goede weer was het hier behoorlijk druk en mooi finishen. De laatste kilometer ging zelfs nog aan 12km/h en voor de slotmeters kon er nog wat bij. Heel tevreden trakteerde ik mij zelf op een heerlijk vers ijsje van een ambachtelijk plaatselijk kraampje. Ondertussen waren ook reeds enkele lopers opgevallen met Nederlandse of Belgische shirts. Maar als ik ze aansprak bleken het toch Hongaren te zijn. Ondanks de gebrekkige kennis van het Engels toch te weten gekomen dat dit gewoon in een 2° hands winkel aangekocht werd. Nu weten we ook waar onze kledij terecht komt voor een tweede leven.

De laatste dag voelde niet zo goed van bij de start. Het was terug een groepsstart. En gezien het slechte gevoel zou ik gewoon Filip volgen. Maar deze zei zelf ook een slecht gevoel te hebben en zei dat ik mocht doorlopen. Dan maar een ander groepje zoeken om aan te pikken en dat had ik snel gevonden. Evi en haar 2 pacers had ik een van de vorige dagen ook al een kilometer of 10 meegelopen. Maar nog voor halfweg ging het hier al vertragen. Na enkele kilometers zoeken kwam ik bij de HP solo-lopers. Er waren ook collega's die een team gevormd hadden. Maar deze 2 liepen solo. Vooral de dame die meefietste kon wel een woordje Engels. Het was dan ook een aangenaam duo om een heel eind mee samen te lopen. Maar ook vandaag waren er 2 klimmen. En bij de eerste moest ik er al af. Omdat ik nog wat reserve had kon ik het duo vrij snel terug inlopen. Maar net toen ik hiervan bekomen was volgde de zwaarste klim. En het zelfde verhaaltje herhaalde zich opnieuw. Terug aanpikken, en dan volgde nog een uitloper van die 2° klim. Maar ook na die kwam ik nog eens terug bij de HP-boys. Nu volgde behoorlijk wat afdaling. En met lange benen en grote schreden kon ik nu mijn eigen gang gaan. Ik liep heel wat lopers in. Met nog een kilometer of 7 te gaan en vanaf de voorlaatste bevoorrading werd er gelopen van solo loper naar solo loper. Telkens ik er eentje bij haalde volgde een praatje. Een high five om onze 4-daagse te vieren. En vervolgens liep ik terug wat verder naar de volgende voorganger. De sfeer was niet als of er iemand een plaats won of verloor. Maar een sfeer van "yes we can". We finshen de 4-daagse "Szupermarathon".

En na de 4-daagse zakten we direct af naar Budapest. Op zandag nog lekker gegeten en een plaatselijk danstentje ontdekt. De volgende dag werden de kilometers gewandeld ipv gelopen. Maar de beentjes deden daarvan nog meer pijn dan van het lopen. 's Avonds nog een slaapmutsje in Hardrock café. En de volgende dag vroeg op voor een lange terug rit.

Mooi gebruind van het lekker weertje. Tevreden met de prestatie. En een leuke vakantie met Budapest echt wel een mooie stad om eens te bezoeken. We kunnen dus tevreden terug kijken. De teller staat nu op 106

102 Stein

Februari was een tegenvaller. De trail in het Leen zou voor de ommekeer kunnen zorgen. 2 weken later zou met Stein een eerste week van meer dan 100km kunnen volgen. Na de problemen in februari was de vorm natuurlijk ver te zoeken. Maar ik ging voor een rustige 60K. De dag er voor niets gespaard en nog ruim 20K duurloop.

In Stein werd gestart met de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter in 2014. En ook eentje aan de speakers. Ondertussen veel bekende gezichten en ook een eerste zonnetje. Het nieuwe parcours zorgde er voor dat we eerst de nieuwe startplaats moesten zoeken. Deze bleek gewoon tussen de bomen te liggen. Maar na enkele aanloopmeters kwamen we op het parcours te recht. En zo kwamen we na een aantal rondes ook mooi aan exact 50 km. Rustig gestart aan 10km/h. Wat ludiek toen tegen de buurtbewoners. En dat leverde al een lekker stukje vla op. Ook wat ludiek doen tegen lopers en supporters. En dat levert dan weer mooie foto's op. Bedankt Robin.

De eerste 2 rondjes waren dan ook supper. Mooi weertje. Gezellig door de vele bekenden. Praatje maken. Maar het zweet begon al snel overvloedig te vloeien. De zoutkringen tekenden zich af op het gezicht. Vele opgaves volgden al snel. De eerste warmte maakt het altijd nog wat zwaarder dan in de zomer bij de zelfde temperatuur. Om mijzelf wat te temperen bleef ik wat bij Kristof praten. Eigenlijk waren het de eerste pijntjes. De vermoeidheid die de echte reden was. Maar na een rondje keuvelen gingen we weer door. Ondertussen keek ik ook naar de top van de wedstrijd. Bram was er meteen van door gegaan. Maar Wouter volgde de eerste keer dat ik gedubbeld was kort. Daarna was de kloof duidelijk gegroeid. Dan bleef ze weer stabiel. En de 4° keer was ze weer uitgediept. Maar .... Net als ik gedubbeld werd door Bram passeerde ik bij zijn coach en hoorde ik dat hij 10s te snel liep. Meestal een teken dat het verval is ingezet. Toen Wouter terug kwam vertelde ik wat ik constateerde. Een aanmoediging die hij zeker wist te apprecieren. En een volgende keer kon ik aankondigen dat het nu in de goede richting evolueerde. Het zou een uur of 5 duren voor een wissel aan de macht. Wouter zou aan het langste einde trekken. Leuk om de wedstrijd zo te volgen van tussen het pak.

Ondanks de slechte conditie kwam ik toch goed voorbereid met de nodige gels en gums aan de start. Tafel aan het zwembad waar vroeger verzameld werd. Nu waren daar vooral nog Duitsers te bespeuren. Toch eigenlijk idiaal, zo had je 2x bevoorrading per ronde. Zelf nam ik er enkel een gelleke dat ik dan net voor de bevoorrading op-at. En dus al snel kon doorspoelen met water en cola van de organisatie. Telkens aangemoedigd door de plaatselijke speakers die mij nog maar eens aankondigden als de organisator van de 6 uur van Aalter. Heel goede promo gekregen daar in Stein. Na een aantal uurtjes zag ik plots Jo aan mijn tafeltje. En als ik bij mijn tafeltje kwam zag ik dat er een gelleke weg was. Dat voor het laatste half uur met extra cafëine. Liep tot bij Jo en houde hem in de gaten. Hij wierp een verpakking weg. En ja het was het ontbrekende gelleke. Heb hem aangesproken. Hij gaf toe en vertelde dat hij aan een dame gevraagd had de gel te mogen nemen. Hij heeft zich ook uitgebreid ge-excuseerd. Maar ik had het al lastig en wou dat gelleke het laatste half uur. En daardoor moest het op dat moment toch van mijn hart. Ook in Steenbergen had ik dit al eens meegemaakt. Maar met een extra stukje taart, en de rest van de gellekes kwam ik mooi toe. Bovendien verliep het laatste half uur totaal anders dan verwacht. Ik had nog 35m aan de streep. Dat moesten nog ruim 2 rondes worden. En ik begon reeds lichtjes te versnellen. Toen haalde ik Gino Casier in. Maar deze liep van links naar rechts over het fietspad. En dreigde soms zelfs de openbare weg met de voorbij razende auto's op te lopen. Ik raade hem aan links te lopen en ik bleef dan maar rechts van hem aan de kant van de weg. Zo kon hij de weg niet meer op. Als hij wandelde deed ik dit ook. En ook tijdens het lopen bleef ik naast hem. Ik probeerde hem aan te raden om bij de passage aan de finishlijn te stoppen. Het was toch maar kwartiertje meer. Maar gedreven als hij is wou Gino verder gaan en de tijd vol maken. André stond juist foto's te trekken. Ik vertelde hem over het zwalpen en vroeg wat te doen. Er bij blijven riep hij. Ik zette terug aan en moest al een kloofje dicht lopen. De supporters riepen wat ik plots kreeg. Eens bij Gino bleef ik weer bij hem tot het einde van de 6 uur.

De afstand was van ondergeschikt belang. Zeker nu ik op het einde toch een ruime kilometer had prijs gegeven. Maar zo kon ik met een tevreden gevoel terug naar huis. Al weer een geslaagde ultra.

Februari 2014

Eind januari griepje. Begin februari gedwongen looprust. En bij de herstart plots een pijntje in de bil. En alsof dit alles nog niet genoeg was moest ik enkele dagen later plots hard remmen. En ook in de linker bil schoot een pijntje. Het werd 20 dagen van up and down. De kilometers waren redelijk beperkt. De total coast run moest worden afgezegd. Maar 2 weken later zouden we er staan in het Leen.

4 rondjes van ruim 11km in een gezelschap van vele bekenden. Een natte periode, dus zwaar modderig parcours. Maar niet anders dan je kan verwachten van een bostrail. Het werd een leuk loopje. De eerste rondes werden afgewerkt met Bert. Lekker tetterloopje en onder weg ook nog andere aanspreken. Louis beloofde een wel heel grote fles bier als ik de bosmarathon finishte (75 liter, of bedoelde hij toch eerder centiliter?). En zo vloog de tijd voorbij. Maar plots was ik Bert kwijt. Het werd verder een solo-tochtje. Maar nummer 101 stond op het lijstje. En zoals het bij een cava loop hoort gingen we met een flesje naar huis.

Er volgden nog wat rustige duurloopjes en we hopen dat we opnieuw vertrokken zijn.

Januari 2014

Eind 2013 werden nog heel wat kilometers gelopen. 2014 startte met rust. Een moeizaam tempoloopje volgde. De Leopoldsloop werd bewust eerst rustig gelopen en de terug weg ging steeds sneller. Geslaagde training. Er is vooruitgang. De volgende dag kon er zelfs nog een activiaatje bij in het Noorden van Frankrijk. De Casselberg werd meermaals beklommen. En het gevoel zat stukken beter dan op de Trieux eind vorig jaar. Interval training ging ook steeds vlotter en nog wat duurloopjes er bij. Kortom een goede start. Op zondag wat ziekjes, maar een afspraakje met Luc om aan het strand gewend te worden sleurde mij er opnieuw door. Maar voor korte duur, een griepje volgde.