112 Biermarathon

Louis Hufkens had het al lang aangekondigd, en stond dan ook met een groot kruis op de kalender. De kasteellopers organiseerden hun monumenteloop, en voor de 4° keer ook marathon. Door toedoen van Louis voor de 2° keer als "Biermarathon".

Laatste tijd begint alles weer vlot te lopen. Maar begin dit jaar was aangekondigd dat ik in Brussel mocht hazen voor 3h45. Na Steenwerck en de moeizame opbouw twijfelde ik wat. Daarom zou ik hier testen en eens 3h45 lopen. En na de start zat ik al vrij snel in een goed tempo, dat klein beetje sneller was dan 3h45. Wat prutsen met de Garmin. Virtual partner stond ingesteld, maar hij switchte ni automatisch met het andere info-schermke. Aanraken van de ring lukte wel. Maar door de warmte, de vele kilometers al deze week, of gewoon niet goed genoeg, zag ik dat de hartslag direct veel te hoog zat. Al boven de 160 van voor kilometer 4, de eerste bevoorrading. Maar ik test, en zie wel waar ik strand. Dit tempo was blijkbaar ook het geschikte tempo voor Cony, Patricia, David en Wim. Zo met een mooi groepje aan het lopen. Net voor de 1° bevoorrading "zoef". Juan komt voorbij. Wat gebeurt er? We zijn bijna aan de eerste bevoorrading. En dat was niet voor het water, cola of sportdrank. Bij elke bevoorrading won ik wat meters op mijn groepje. Maar zij liepen beter, kwamen terug, liepen uit en toen was er terug bevoorrading. 4 bevoorradingen op een ronde van 14km. Supper. Een mooi parcours ook trouwens. Langs monumenten, in het groen, redelijk wat onverhard. Maar wel extra lastig als je een tijd wilt lopen. En 't was dan nog eens warm ook (en uitvluchten die ik zoek). Want na één ronde kwam ik al net niet meer bij het groepje. Zat wel nog keurig in het juiste tempo. Maar geen haar op mijn hoofd die geloofde dat dit zou kunnen bljiven duren. David genoot aan de bevoorrading telkens meer dan de rest van de groep. En na een Westmalle of ploegbaas liep hij dan terug om Conny te hazen naar een pr. Als hij mij inhaalde raade hij aan om tempo mooie te onderhouden. Ja dat wou ik ook. En de 2° ronde nog de moed opgebracht om dit ook te doen. Op kilometer 28 zat ik echter net achter op het 3h45 schema. En dan ben ik den toerist gaan uithangen (al weer een uitvlucht om de veel mindere tijd te verklaren). De seingevers bedanken voor het vrijwilligerswerk. Ne keer wat wandelen. En andere wandelaars aanzetten om toch terug te gaan lopen. En op de bevoorradingen ... Ne keer ne bruine Westmalle proeven. En na een babbelke, en veel cola, terug verder. Ook op de 2° bevoorrading uitgebreid kennis gemaakt met de vrijwilligers. De jongsten gevraagd als hij het bier al geproefd had. Ik daar maar eens "ploegbaas" geproefd. Maar voor niet bierdrinkers is een blond biertje nog erger dan een bruine. Tot de 3° bevoorrading lag dat op mijn maag. Of is dat ook een uitvlucht? Dat verdomd stukje onverhard doorspartelen. En nu dat ik het wat rustiger aan deed, zag ik monumenten die ik eerder nie zag. Ondertussen in de laatste kilometers. Waar een kleine fanfare reeds gans de dag zat te spelen. In de 2° ronde zong er nog enen een stukje uit de dodenmars. Had toen gezegd dat dat voor de volgende ronde was. In de aanloop daar naar toe riep ik om mijn muziekje. En ik kreeg het ook. Heel toepasselijk bij mijn slenter gangske. Ruim 20m extra deed ik over dat 3° rondje. En finishte in 4h07m08s. Nog op een zonig teras kunnen nagenieten. Ook nog stukje taart voor Louis zijn 200°. Hij blonk van contentement. Het was dan ook een mooie dag.

111) Rheinberger 6 stunden

Na Heer-sur-Meuse op zoek naar het Duitse Rheinberger. Eenmaal het stadje gevonden, al vlug een goede parkeerplaats gevonden. Maar na nog even extra zoeken, het plaatselijke zwembad en park gevonden, en daar was nog een betere parking.

Er heerste daar al snel een gezellige drukte. Meer dan 100 deelnemers, aangenaam weertje en een mooi stadspark. De benen voelden niet zo goed na de trail van gisteren. Ondanks het rustige tempo, voelde ik toch duidelijk de hoogtemeters. En het rondje van 1485m bleek dan ook nog een paar hoogte meterkes te hebben. En ook al waren het er niet veel. Met de loop van gisteren in de benen deed het hoogteverschil al van in de eerste ronde pijn. En ronde na ronde ging dit echt niet beter. Maar dit was maar een training. In de eerste ronde had ik de donker blauwe braambessen dan ook al zien hangen blinken en lachen naar mij. Daar zou ik zeker een momentje voor vinden. Desnoods net voor de 6h eindigden mijn restmeters hier. Positiev denken was dat. Het begin liep immers alles behalve vlot. Maar de beentjes kwamen toch wat losser en net voor het eerste uur zat ik in een tempo van ietsje boven de 10km/h. Aangenaam tempo dat wel haalbaar leek voor 6h. En zo typisch aan een uren loop. Na een 2-tal uurtjes begon ik aan de inhaal race. Maar deze keer had ik mij ik mis pakt. Na 4h30 waren mijn beentjes het ook beu. Maar ook wandelen was een goede training. En ik ging door. Nog interesante contacten gelegd. En de laatste 10m nog eens goed doorgetrokken. Zo kwam ik alsnog aan 53km708. Hiermee werd ik 25° op 99 solo-lopers.

Best tevreden gezien de omstandigheden. De beentjes hebben wel verschillende dagen tegen gesparteld. Maar we weten allen "Pain is temp....."

110) Hastrail

Na Steenwerck volgde blessureleed. En ook het herstarten verliep moeizaam. Maar na de nodige trainingen voelde ik mij klaar. Als ik in het najaar nog iets zou willen proberen, zou een dubbel dekker de ideale training zijn. Dus op zoek. Zaterdag Hastrail. Zondag een 6h in Duitsland. Die laatste was ik te laat. Inschrijving afgesloten. Dan maar Dijkenmarathon. Maar een paar dagen later, mail dat er afzeggingen waren in Duitsland.

Zo stond ik op zaterdag ochtend in Heer-sur-Meuse. Al vlug merkte ikop dat Fernand, Paul en Deborah daar ook waren. Verder een gesprek aangenknoopt met nog een Vlaming. Jef heb ik zeker al eerder ontmoet. Maar niet meer vragen waar. (Wedden dat het tijdens een trail was). De eerste kilometers liepen we met 5 samen. Waarvan 4 gekende Vlamingen. Vroeg aan de 5° loper als er nog Walen mee deden ook, en het bleek ook een Vlaming te zijn. Later kwam er nog een half uur later gestarte loper. En dat bleek ook een Vlaming. Alle seingevers en bevoorradingsposten hebben daar duidelijk overuren voor de Vlamingen mogen kloppen. Er volgde een eerste stijle klim. Jef ging door, we zouden hem straks toch weer bijhalen. Ik ging met hem mee, en praate bij. In een technische afdaling was hij weg. Ik in de achtervolging. Pas bij de bevoorrading waren we weer samen. Hoewel, hij was al weer weg. Ik nog even wachten en ook met Paul en Deborah er bij genieten van appelsien, Tuc en drankjes. Er stond een loper klaar met een bezem.

Hij zou de laatste loper vergezellen, en de pijltjes alvast verwijderen. Jef was al weg, ik er achteraan. Eenmaal er bij nam hij een plas pauze, en weg was ik. Heel rustige tocht maakte ik er van, want de volgende dag wachte nog 6h loopplezier. Eens een babbeltje met een seingever. Op de 2° bevoorrading met de vrijwilligers daar. Het weer zat mee, en ze waren allen supper goed gezind. Leuke organisatie. En tussen de bomen door was het parcours nog leuk ook. Bij de briefing was verteld dat we nog zware beklimmingen kregen zonder gsm bereik, en boven wachte het rode kruis. Over het eerste stuk was niks gezegd, en daar zat al een zwaar stuk in. Wat gaat dit dan worden. En ja er volgde nog een zware klim. Maar of die nu nog zo veel zwaarder was dan de eerste? Eigenlijk viel het parcours goed mee. Ja er zaten een aantal zware stukken in. Maar al bij al, was het rustig genieten van de natuur.

De parcoursbouwer was vermoedelijk niet op de hoogte van de markt in Hastiere. Volgens de pijltjes liep ons parcours dwars door het groenten en fruit kraam. En sommige lopers hebben daar dan ook het aangename aan het nuttige gekoppeld.

Een trail in de omgeving van de Maas. En met het nodige klim en daal werk. Dat moet natuurlijk ook enkele mooie vergezichten opleveren. Bij de laatste bevoorrading wachte ons nog de "zwaarste" klim. En volgens de mensen aan de bevoorrading ook een gevaarlijke afdaling. Nog 8km. Ok, here we go. Nog even enkele dames met kaart aanspreken op het eerst volgende kruispunt. Waar we waren? Geen idee. Maar dat was de weg naar Rome. En zij op zoek op hun kaart "Rome", waar ligt dat. Toen ik zei dat die andere weg ook naar "Rome" liep. Want, alle wegen leiden naar "Rome", heb ik er mij dan toch maar van onder gemuisd. De klim was voorbij voor ik het wist. Nog een afdaling. Maar er volgde nog de oversteek van wat prikeldraad. Maar daar had de organisatie een vrijwilliger neer gezet die met elke passant mee liep. En de prikkeldraad tegen hield. Prachtig. Een seingever zei dat het maar 2km meer was. En 100m verder nog 2 seingevers. Nog 4km. Had even zin om terug te lopen, want er was duidelijk een kortere weg. Toch maar het parcours gevolgd en beneden kwam ik op bekend terein. Hier was bevoorrading 1. En volgens de briefing was die maar 500m van de aankomst. Maar ik zag geen pijlen, of aanduidingen. En toen zag ik er toch wat in de verte. Maar dat was wel langs het stuk dat we reeds liepen na de eerste bevoorrading. Misschien moeten we even zelfde stukje lopen en is er dan splitsing. Maar die kwam er niet. Gelukkig kwam ik mensen tegen. Die kenden de trail niet, maar hadden gsm bij. Op ons borstnr stond het noodnummer. Even nemen. Oejse, door de vochtigheid geen nummer meer te lezen. Dan toch maar verder. En daar vond ik nog een pijltje, waar ook het nummer op stond. Ik pijltje genomen en terug. De passanten zaten ondertussen een stuk hoger op een trap in de rotswand. Even geropen, naar boven en de organisatie bellen. Nee het was niet nodig dat stuk nog eens te doen. Dus helemaal terug. Nu op het juiste parcours. En daar zagen we de finish. Met de 3 lopers die ik een tijdje terug inhaalde mooi aan het uitblazen. Wat extra kilometers en tijd, en 3 plaatsjes verder in de uitslag. Maar ik heb er toch een mooie trail bij.

109) 100km Steenwerck

Deze keer heel lang gezwegen over mijn doel. Maar toen ik ook Steven bij de deelnemers zag staan, toch even afgestemd. Ook als Peter in Frankrijk een tegenslag had tijdens zijn klimaatrun en terug in 't land was, voorgesteld om eens 100K mee te lopen. Zo stonden in Steenwerck toch nog wat Vlamingen aan de start. Je kan er kiezen om op zaterdag te starten. Dan heb je een ruimere maximum tijd. Daar waren oa Samantha, Ludo, Christophe en zijn vader aan de start. Je kan ook kiezen om op zondag ochtend te starten. In de "Course". Mindere maximum tijd. Maar gezien ik toch voor een sub 10h30 ging, was dat geen probleem. Peter overtuigd mee te gaan. Nog vlug voor het noodzakelijke medische attest gezorgd. En weg waren we. Daar stonden Steven, Peter en ikzelf aan de start met een doel van 10h30. En er was nog een Vlaming. Nico kwam testen voor het BK van Maasmechelen.

Bij de start zagen we even alle Vlamingen. Maar van bij het startschot was er eentje weg. Met de rest nestelden we ons achteraan het pak. In de tweed bocht keek ik even achterom en zag nog 3 lopers. Voor ons 3 lopers met de zelfde trui. En afgaand op het gesprek was de dame hier niet aan haar proefstuk. Ze wou haar pr van vorig jaar dat net boven de 10h30 lag, te verbeteren. Ze liepen van bij het begin ongeveer dit tempo. Pacers gevonden. Maar aan de bevoorrading verloren ze iets te veel tijd. De eerste keer nog gewacht. Maar na de 2° bevoorrading waren de Vlamingen vertrokken. Met onze drie. Peter ging iets sneller om een toiletstop te maken. Net voor de sporthal deed ik zelf een kleine boodschap. Steven voelde dat hij goed zat, gelanceerd in het juiste tempo, en hij was weg. Na de sporthal stond Peter te wachten, en wij samen weg. Toen was het mijn beurt om het toilet op te zoeken. Maar terug in het goede tempo. In de sporthal lagen mijn gels voor de 2° ronde klaar. Voelde nu reeds dat het moeilijker ging, en vroeg Peter door te lopen. Toch bleef de Garmin de gewenste tijden door geven. Het tempo bleef goed zitten. En ik haalde Peter zelfs opnieuw bij. Er liepen ondertussen ook reeds meer dan 3 lopers achterop. Beetje per beetje schuifde ik op. Ondanks dat de Vlamingen op zaterdag uitgestapt waren, was Kristof daar toch terug om te supporteren. Tof. Het werd steeds moeilijker, maar we gingen door aan het zelfde tempo. Rond kilometer 70 voorlaatste passage aan de sporthal. Gels mee, en terug weg. In deze lus moest er duidelijk extra geforceerd worden om het tempo te houden waar we het hebben wilden. Maar terug aan de sporthal, net voor km 85 zaten we nog steeds goed. Ook Veerle en Philippe waren er nu bij om te supporteren. Het zou kantje boord worden, maar het zat nog goed. Moeilijk, maar ik ging door. Aan de klok van de kerk (net na de sporthal) zag ik dat ik nog 6m40s/km had. Ik liep toen aan 6m20s. Dus dat zat goed. Dit gaf terug moed en ik ging door. De laatste 15K hadden nog 2 bruggen over de spoorweg. Die stukjes zou ik wandelen. Maar aan de eerste brug ging het totaal fout. De benen wouden niet meer. En ook aan de top, kon ik via de afdaling mijn tempo niet terug vinden. De eindtijd was om zeep. Gewandeld tot de bevoorrading. Daar ruim tijd genomen en vooral zout koekjes genomen. En terug verder in wat nu een heel rustig looppasje was. Er kwamen enkele lopers uit de achtergrond terug. Net voor mij wou er eentje voor de sub 11h gaan. Ik eindig er juist boven. Maar die ene minuut kon mij niet schelen. Die 31m wel. Steven slaagde wel in zijn opzet. Peter die dag niet, maar maakte dit in Maasmechelen ruim goed. En ik? 7 weken aan de kant met wat vermoedelijk een spierscheurtje was.

Volgens mij opgelopen door zout te kort, en dan willen forceren om het tempo er in te houden. Samen in elk geval een blessure tot gevolg.

108 Pacen in Marathon Antwerpen

Marathon van Antwerpen zou nog een trainingsloopje worden. Eentje waarbij de eindtijd vooraf gekend was. Of toch de eindtijd die we zo dicht mogelijk moeten benaderen. Een pacejob neem ik immers altijd heel serieus. De opdracht was simpel. Zo lang mogelijk zo dicht mogelijk bij de 10km/h blijven lopen. Hennie Van Velzen was de medepacer met ook heel wat ervaring. Ik had mij wel wat mispakt aan de timing. Maar stond toch nog tijdig samen met mijn compagnon aan de start.

Een mooie groep vormde zich achter onze paarse reuze balonnen. Die (doordat ik laat was) met een koord onder mijn shirt aan mijn hartslagmeter was bevestigd. De groep was niet alleen mooi. Er liep ook heel wat volk bij die niet gekozen had voor een te scherpe tijd. Wat je bij pacen toch vaak tegen komt. Dit keer heel wat realistisch volk mee. Zelfs Marathonman Stefaan Engels liep gans de tijd in onze omgeving. Als training voor zijn 5*100K (Later zou blijken dat dit niet lukte). Natuurlijk dunde de groep uit. Maar bij het binnen lopen van het Rivierenhof hadden we nog een groep. Enkele konden we vooruit sturen, want hadden nog reserve. De een durfde dit al direct, de andere wachte toch nog even af. Maar als we aan het Willemdok kwamen konden we de groep zelfs laten gaan. Elk zijn eigen eindsprint. Sommige wisten niet goed aan welk tempo ze de laatste meters mochten volbrengen. Maar we verwezen er enkele door om hun wagentje aan dat van Stefaan Engels te hangen. Ondertussen konden wij ons tempo wat laten zakken om zij die ons inhaalden nog aan te moedigen. Als je constant aan 10km/h loopt, heb je immers een klein beetje reserve. En zo moedig je nog enkele lopers aan om de moed niet te laten zakken en wel degelijk nog onder die 4h15 te duiken. Zelf deden we er ruim 4h13 over. En zaten we dus mooi dicht bij de beoogde eindtijd.

Alweer een leuke ervaring, en eentje er bij op het palmares.