Een loopjaar om niet te vergeten. Begonnen met een zeer geslaagde organisatie. De eerste eigen bosmarathon leverde meer dan 400 deelnemers op. Inschrijven voor de Spartathlon. Bij een diëtiste langs geweest om op gewicht te komen tegen september. Dat leverde meteen resultaat op. Maar als ik niet ingeloot was voor Sparta liet ik de boog wat minder gespannen. Gewicht laag gehouden, maar niet verder naar streefdoel. Het duurde een tijdje om terug gemotiveerd te raken. Maar een nieuw PR op de 100km was nodig voor de inschrijving Spartathlon 2016. Ik liep eerst als training Limburgs Zwaarste 100km. Dit was genieten. Conditie was super, en verbeterde mijn tijd daar zeer veel. Wel moeten afremmen omwille van zeer gevoellige kuiten. En met de gebeurtenis van vorig jaar in gedachten, maakte mij dat wel wat bang. Maar dit was maar training. Steenwerck, was een eerste doel. En verbeterde mijn PR op de 100km met ruim 30min. Ik kan mij in 2016 inschrijven. Daarna wat zoeken naar doel. Eerst nog een 5° editie van de 6 uur van Aalter organiseren. Deelnemersveld is opnieuw gegroeid in de breedte. Een organisatie waar ik fier op ben. In september kon ik mee naar Spartathlon met de ervaren Joseph en de broers Vanderplas. Echt mijn ogen open getrokken. Samen met David Patricia begeleid. Het parcours is meer dan die afstand alleen en de Sangras. Maar bij de finish komen toch heel wat doorzetters toch aan. Plan opgevat om toch nog eens te proberen de "balotin" te ontwijken. Nu ik zo in vorm ben. Waarom nog niet eens 216km op een 24h proberen? Voorbereiding daar naar toe marathon PR mee gepikt. En tussen de trainingen in ook nog eens een snelle halve marathon gelopen. Een PR waarvan ik mij nog steeds afvraag hoe ik dat voor elkaar kreeg. En ondertussen kilometers malen. Als nooit te voren. Het lichaam voelde aan alsof het op de rand zat. Maar een paar keer kine losten dit op. Een rust week volgde. Ik was er volledig klaar voor.
Oorspronkelijk waren mijn opties om gedurende de loop voor de kids te zorgen in het water gevallen. Maar vanaf dinsdag waren de slaaploze nachten daarvoor voorbij. Mijn ouders zouden ook naar Barca trekken met hun motorhome. Voedingsschema had ik niet. Op basis van een schema van Luc nog vlug gels met eiwitten, amino's en met zouten gaan halen. Daar nog mijn energiegellekes bij en 'k was er bijna. Vrijdag hadden we echter bijna 6h vertraging met het vliegtuig. De stress steeg. Uren lang op de luchthaven gewoon zitten wachten. In Barcelona na 22h nog moeten gaan eten, mijn ouders nog water en gels gebracht en alles nog moeten maken tot 1h30. Volgende dag geen pannekoeken meer kunnen bakken, wel wit brood gevonden vlak bij appartement. Goed ontbeten, en we waren er dan toch klaar voor.
Luc ging hier ook voor de 216. En gewoon voor de moreel was dit al supper. Gestart met Luc op kop en gewoon volgen. Voelde precies iets te traag, maar we hadden 10,25 na een uur zei men. Na een tijdje gingen we het kopwerk afwisselen. Elk om beurt een plaspauze en gaatje terug dicht lopen. Toen dacht ik al dat ik niet goed genoeg was. Luc liep het gaatje veel sneller dicht dan ik. Maar na zijn 2° toiletstop zag ik hem niet meer terug. Ik vroeg aan Pat en Veerle waar hij was. Hij zou op komst zijn. Maar het bleef duren. Ondertussen bij Noora wat vertraagd en wat gepraat. En dan telkens toch maar door gaan. Uiteindelijk haalde ik Luc terug bij en had ik zowaar 400m voor. Maar hij had nog een toiletbezoek extra gemaakt. En tempo wat aangepast. Dat stelde mij gerust. We mochten tempo wat laten zakken, en alles kwam in orde. We zaten super op schema. Was gerust gesteld. En Pat zei bij de zoveelste inhaalbeurt dat ons "treintje" weer mooi vertrokken was. Alles dik in orde dus. 6h en 61km. Mooier op schema kan amper. Na 3h had ik eigenlijk ook wel al wat last van de rechter bil. Maar om de 3h werd van richting verandert. Kopke zei dat de rechterbil daardoor terug verbeterde. Maar de linker ging nu ook tegen spruttelen. Na iets meer dan kwart wedstrijd dus terug samen met Luc. Lekker samen lopen. Achter elkaar, zonder al te veel te vertellen. Maar de aanwezigheid zorgde voor de goede mood. Maar het werd nu al moeilijk. En ik moest hem lichtjes laten gaan. Niet zo erg want zit toch 400m voor. En op een 24h zijn er dipjes en kom je er na wel weer door. Ondanks alles, ging het toch verder bergaf. En ging ik zelfs wandelen. Luc raadde aan om een lange broek aan te trekken. En dat hielp precies wel beetje. Of zit het toch in kopke? In elk geval terug aan het lopen. Maar na een tijdje volgde al weer een dip. Wandelen - lopen werd opnieuw afgewisseld. De kids kwamen terug van een dagje Barcelona. En ik wou nog eens tonen dat de papa kon blijven lopen. Maar nee, dat "blijven lopen" zat er echt niet in. Gedachte bij Leonidas. Een loper met t-shirt "never stop running". Alles hielp. Maar telkens maar heel even. Maar toch zou ik niet stoppen. Deze keer blijv ik 24h op het parcours. Tijgerbalsem was het volgende ideetje. En opnieuw een tijdje goed. Maar het bleef niet duren. Na heel wat wandelkilometers, dan toch maar beslist om de strijdbijl te begraven. Ik zou gaan rusten. Maakte wel nog nooit een finish van een 24h al lopend mee. Deze keer zou ik dat wel doen. Om 8h wekkerke gezet. En eventjes later op de piste. Met mijn boterhammekes met choco warm gewandeld. En dan terug in looppas. Nog 3h een laatste keer draaien. En Luc vroeg als ik nog wat kop kon doen. Hij zat nog heel mooi op schema. Maar er mocht niet al te veel verval zijn. En hij kreeg het ook moeilijk. Ik zette mij op kop en deed een ronde of 3 à 4 alle kopwerk aan het tempo dat Luc het beste lag. Dan wandelde ik een half rondje terwijl Luc er eentje liep. Het stuk tegen wind kon ik dan terug op mij nemen. En zo alweer voor een aantal rondes vertrokken. Opnieuw zorgde de aanwezigheid van Luc voor een goede drive. Ook al paste ik mijn tempo aan voor hem. Leverde dit het beste op wat ik in de laatste 4h nog eventueel kon halen. Anders zou ik zeker meer gewandeld hebben. En als we (allée, hij hè) de 216km hadden vol gemaakt. Ben ik gaan versnellen. Er was nog een wandelaar die iets meer dan 2 rondes voor zat. En er resten nog een klein kwartierke. Veel om goed te maken op kwartierke. Maar ondanks alle miserie, toch nog alles uit de kast gehaald. Snelste kwartier gelopen. En zo toch nog 47° op 110 geworden. Eigenlijk nog niets opgezocht over afstand en plaats.
Nog wat met de kids van Barcelona proberen genieten. Mijn stapsnelheid was traag, maar vonden de kids echt niet erg. En dinsdag namiddag vliegtuig terug naar België. Loop en vakantietijd viel weg. En nu ging het kopke nog meer nadenken. Oorzaak? Een ervaren rot als Luc zegt misschien te snel getraind, te laat warme kleren aangetrokken. Misschien wel. Rondjes lopen 6h lang, vind ik nog wel leuk. Maar 24h lang, een mentaal gevecht tussen kopke en spierpijntjes. Nee, daarvoor ben ik een watje. Ik geef toe aan de pijntjes. En als ik dan terug denk aan al de trainingen, inspanningen, ben ik echt wel ontgoogcheld. Veel leuke activia's, en mooie kilometers. Dat wel. Maar al die tijd, vroeg opstaan enz enz. De laatste zware week. 5 avonden laat in het donker na het werk nog ruim 20km afhaspelen. En op zaterdag en zondag extra vroeg op om de kilometers op de teller te krijgen. En dan moest de kers op de taart komen. Een kroon op het werk. Waar ik zo naar verlangde. Ik wou zeker zijn van Spartathlon. Niet moeten afhangen van "balotin". Maar het is niet zo. Dit zorgt voor pijn van binnen. Een traantje van buiten. De Spartathlon zelf zet ik niet uit het hoofd. Joseph zei mij reeds na de 24h van Nijvel dat een punt tot punt wedstrijd iets helemaal anders is. En dat ik dat misschien wel kan. Nu even proberen genieten van kerst en nieuw. Zal niet makkelijk zijn. Zorgen voor mooie bostrails in Aalter. En dan opnieuw alle moed samen. Nog wat strenger op eten. Nog wat verstandiger trainen (toch trager zeker Luc?). En hopend op een loterij ticketje, ons toch weer proberen klaar stomen voor september. Graag wil ik er eens bij zijn.
Jaren werd een kantoorjob en zelfstandige ijsventer gecombineerd. Een bijhorend leventje op pita, pizza, frieten en liters cola was het gevolg. In 2006 ging ik over naar een gezonder leven. Eerste doel 20km van Brussel (27/05/2007), een eerste marathon (20/04/2008) en ultra (01/03/2009) zitten er reeds op. Sedert 05.03.17 staat de teller reeds op 134. Kan ik mij ooit qualificeren voor Boston? En deelnemen aan de Spartathlon?
dinsdag, december 22, 2015
129) Valencia
Het PR was binnen. En zelfs eentje op de halve ook. Lekker relaxed naar Valencia. Landen daar in een lekker warm weertje. Wel te laat om nog te lopen. Maar elke dag dat we er waren werden kilometers gemalen. Het hoogtepunt van het jaar moest immers nog komen. De voorbereiding naar 24h van Barcelona moest gewoon verder door gaan. Maar met een ontbijtloop de dag voor de marathon. Nog eens de kustlijn aflopen en ook de prachtige loopomgeving van de drooggelegde Turia moest ook al lopend verkend worden. Dus buiten de marathon best nog wat kilometers kunnen afwerken.
Voor de marathon had ik voorzichtig afgestemd en zou pacen voor de 4h. Een 4-tal bekenden hadden wel interesse. Jan besloot van bij de start het echter iets rustiger te doen gezien het huidige vormpijl niet dat is. Filip ging iets langer dan de helft mee. Maar ook hij had dit vooraf voorspeld. Dan was er nog het marathon debuut van Birgit. En Mario die goed getraind nu onder de 4h zou duiken bij zijn 3° marathon. Bij de start was het wel een lekker weertje maar nog voldoende koel. Ondertussen was het al goed opgewarmd. Aan mijn rustig tempo kon ik daar perfect van genieten. Als je een eerste marathon loopt, of op een PR jaagt, zal dit wel niet zo ideaal zijn. En had zo al een voorgevoel. Ging eens bij Birgit luisteren als elk voor zijn tijd ging? Ze wou samen blijven tot km 35. En als dat ten koste van haar tijd zou zijn? Dat zou zo niet zijn. Ze checkte even bij Mario. Alles was nog in orde. Had een ander gedacht. Toen er een gaatje viel liet ik Birgit verder lopen en zei dat ik Mario er wel weer bij trekte. En dat lukte ook. Echter een bevoorrading verder kregen we ook nog een brug over de Turia bedding. Anders nogthans een vlakke marathon. En die brug zorgde opnieuw voor een gaatje. Birgit zou alleen door gaan, ik bleef bij Mario. Maar Mario klaagde over zijn lies en zij dat ik toch beter bij Birgit bleef. Hij zou mooi doorbijten en (wel boven de 4h) toch maar een nieuw pr lopen. Gaatje naar Birgit liep ik toe, en we waren opnieuw vertrokken. Iets voorbij kilometer 30 mocht ik niet versnellen. Werkelijkheid was echter dat het tempo beetje moest zakken. En dat de kleine voorsprong die we hadden op het 4h schema aan het verdwijnen was. Aan kilometer 30 schrok ik mij een ongeluk. We waren pas 2d na de aanslagen in Parijs. En tijdens de marathon een zware knal. Boston scenario? Ik zag rook. En daarna hoorde ik nog een snelle reeks van lichtere knallen. Had één iemand moeten beginnen roepen was ik in paniek geweest. Maar niemand reageerde. Met een bang hartje liep ik de rookwolk door. Na een plaspauze liep ik nog eens een snelle kilometer. Daarna terug in het 4h tempo. Of toch zeer dicht er bij. Toen stond er een gorilla langs de weg. Ik nam een sprong om vlak voor de gorilla tot stand te komen. Foutje, want mijn volger werd hier effkens door gehinderd. Maar we ammuseerden ons wel. Toen kwam de boodschap dat we de 4h hadden, maar dat we alles moesten geven om de 3h59 te verdienen. En het lukte. Birgit kon alle energie samen nemen en nog een versnelling uit de benen toveren. We gingen de laatste 2km steeds sneller. Ik drong aan om door te gaan tot op de meet. Het zou echt een seconde spel worden. In het wetenschapspark bouwt de organisatie jaarlijks een rode loper in de vijver. Wat een prachtig finish zicht oplevert. Sublieme aankomst. Samen met Birgit zij aan zij gefinishd. Nog wat gaan uitlopen zodat ik zeker aan 50km kwam, en het beoogde weektotaal kon halen. Barcalona hè. Pas een stuk later op de avond kwamen de officiële resultaten online. En ik was net onder de 4h gedoken. 3h59m59s. Birgit kreeg echter 4h00m00s achter haar naam. Vond het zelf zonde, maar zij was er zeer tevreden mee. Bij de start was ze voor mij over de startijn gegaan, en dat maakte het verschil.
De volgende dagen nog Paëlla geproefd, top-tappas gegeten en de stad verkent. Genieten van zomerzon. Enkel 's avonds moest je vanaf een uur of 6 toch een truitje aan trekken. Top marathon-vakantie. Het lopen gaat zeer goed dit jaar. Het doet mij dromen van meer.
Voor de marathon had ik voorzichtig afgestemd en zou pacen voor de 4h. Een 4-tal bekenden hadden wel interesse. Jan besloot van bij de start het echter iets rustiger te doen gezien het huidige vormpijl niet dat is. Filip ging iets langer dan de helft mee. Maar ook hij had dit vooraf voorspeld. Dan was er nog het marathon debuut van Birgit. En Mario die goed getraind nu onder de 4h zou duiken bij zijn 3° marathon. Bij de start was het wel een lekker weertje maar nog voldoende koel. Ondertussen was het al goed opgewarmd. Aan mijn rustig tempo kon ik daar perfect van genieten. Als je een eerste marathon loopt, of op een PR jaagt, zal dit wel niet zo ideaal zijn. En had zo al een voorgevoel. Ging eens bij Birgit luisteren als elk voor zijn tijd ging? Ze wou samen blijven tot km 35. En als dat ten koste van haar tijd zou zijn? Dat zou zo niet zijn. Ze checkte even bij Mario. Alles was nog in orde. Had een ander gedacht. Toen er een gaatje viel liet ik Birgit verder lopen en zei dat ik Mario er wel weer bij trekte. En dat lukte ook. Echter een bevoorrading verder kregen we ook nog een brug over de Turia bedding. Anders nogthans een vlakke marathon. En die brug zorgde opnieuw voor een gaatje. Birgit zou alleen door gaan, ik bleef bij Mario. Maar Mario klaagde over zijn lies en zij dat ik toch beter bij Birgit bleef. Hij zou mooi doorbijten en (wel boven de 4h) toch maar een nieuw pr lopen. Gaatje naar Birgit liep ik toe, en we waren opnieuw vertrokken. Iets voorbij kilometer 30 mocht ik niet versnellen. Werkelijkheid was echter dat het tempo beetje moest zakken. En dat de kleine voorsprong die we hadden op het 4h schema aan het verdwijnen was. Aan kilometer 30 schrok ik mij een ongeluk. We waren pas 2d na de aanslagen in Parijs. En tijdens de marathon een zware knal. Boston scenario? Ik zag rook. En daarna hoorde ik nog een snelle reeks van lichtere knallen. Had één iemand moeten beginnen roepen was ik in paniek geweest. Maar niemand reageerde. Met een bang hartje liep ik de rookwolk door. Na een plaspauze liep ik nog eens een snelle kilometer. Daarna terug in het 4h tempo. Of toch zeer dicht er bij. Toen stond er een gorilla langs de weg. Ik nam een sprong om vlak voor de gorilla tot stand te komen. Foutje, want mijn volger werd hier effkens door gehinderd. Maar we ammuseerden ons wel. Toen kwam de boodschap dat we de 4h hadden, maar dat we alles moesten geven om de 3h59 te verdienen. En het lukte. Birgit kon alle energie samen nemen en nog een versnelling uit de benen toveren. We gingen de laatste 2km steeds sneller. Ik drong aan om door te gaan tot op de meet. Het zou echt een seconde spel worden. In het wetenschapspark bouwt de organisatie jaarlijks een rode loper in de vijver. Wat een prachtig finish zicht oplevert. Sublieme aankomst. Samen met Birgit zij aan zij gefinishd. Nog wat gaan uitlopen zodat ik zeker aan 50km kwam, en het beoogde weektotaal kon halen. Barcalona hè. Pas een stuk later op de avond kwamen de officiële resultaten online. En ik was net onder de 4h gedoken. 3h59m59s. Birgit kreeg echter 4h00m00s achter haar naam. Vond het zelf zonde, maar zij was er zeer tevreden mee. Bij de start was ze voor mij over de startijn gegaan, en dat maakte het verschil.
De volgende dagen nog Paëlla geproefd, top-tappas gegeten en de stad verkent. Genieten van zomerzon. Enkel 's avonds moest je vanaf een uur of 6 toch een truitje aan trekken. Top marathon-vakantie. Het lopen gaat zeer goed dit jaar. Het doet mij dromen van meer.