Dubbeldekker

Voor de derde keer (na januari'11 en maart'12) gaan we voor een dubbeldekker. Of 2 keer minstens marathon afstand op 2 dagen.

Vrijdag avond was de gietende regen in Aalter het signaal om vlug van dit slechte weer weg te rijden. Het werd een lange rit tot in Bad Pyrmont. Zo lang dat ik een 40km voor eindbestemming de nachtrust opzocht. De volgende ochtend mooi op tijd. Bad Pyrmont blijkt een mooi stadje te zijn dat ten volle in het teken van de waterbronnen staat. Een wandeling langs een waterbaan met watervalletjes en beelden. En we waren bij de inschrijvingen. Vriendelijke behulpzame mensen.

Klaar gemaakt. En dan wandeling tot aan de bronnen en het kerkje. En vervolgens mochten we als marathonloper gratis door het mooiste stadspark 2005 van Duitsland. De palmtuin maakte het meeste indruk. Ook een mooi bloot voeten pad. Maar ik had het vrij vlug gezien.

Om 13h mochten we starten. Direct terug tot aan de bronnen, waar een mooi gebouw rond gebouwd werd. En na een ruime kilometer om het centrum uit te lopen gingen we het natuurschoon in. Deze marathon telt ruim 650 hoogtemeters. Maar de loop gaat vlot. Enerzijds omdat de hoogtemeters wat verdeeld zijn en dus vaak minder stijl. Anderzijds omdat ik mij een stuk beter voel dan tijdens de Child Learn marathon en de Jubilee Marathon Stockholm. Hierdoor kon ik hellingen die ik in andere trails opwandelde toch oplopen. Af en toe toch nog een steil stuk dat dan al wandelend ging. Bevoorrading was perfect. Ongeveer om de 3 kilometers waren er oa bananen en telkens sportdrank, cola en water. Een bak met sponsen werd op 2 bakken water gezet, zodat deze op een goede grijphoogte kwamen. Voor het eerst sedert toch wel enige marathon en ultra's telde ik de resterende kilometers eens niet af. Tot op kilometer 38 à 39. Toen werd het ietsje zwaarder. Met het idee wat morgen nog volgde liep ik deze laatste kilometers rustig uit zonder het tempo nog te proberen op drijven. Met al de hoogte meters ben ik heel tevreden met een eindtijd van 4h14m. Nadien mochten we nog douchen en zwemmen in het plaatselijke zwembad. Er was een grote glijbaan, waar uw tijd gemeten werd. En de snelste tijd van de dag getoond. Dat wou ik wel even proberen. Maar die poging was iets te lastig na een marathon en resulteerde in krampen. Nadien nog voor 4€ pastaparty. En we waren voldaan en konden naar Boxmeer.

Het adres in Boxmeer bleek niet een voetbalkantine te zijn zoals bij Limburgs Zwaarste, maar bij Willem zelf. Geparkeerd voor zijn kamper en na een plensbui vonden we vlug en goed de nachtrust. Volgende ochtend in het centrum centjes gaan zoeken. En aangemeld voor één dag van de zomermeerdaagse (van 28/7 tem 5/8 wordt hier elke dag een marathon gelopen). Geen seingevers of bepijling, maar lopen op Garmin route. Gezien ik al van vrijdag van huis was zou ik mij richten op een andere loper met GPS. 2 lopers vertrokken een half uurtje vroeger. Stipt om 9h werd er gestart met de rest. Enkele snelle lopers waren direct weg. Een loper of drie koos een trager tempo. En met een 5 tal waren we de middengroep. Willem ging zo fel te keer, dat ik even spijt kreeg van deze dubbeldekker. Tot kilometer 12, eerste bevoorrading, had ik niet eens de tijd om een foto te nemen van de vaak mooie paden. Maar eenmaal we de 2 vroege starters hadden ingehaald, was Willem wat gekalmeerd. We probeerden met een beperkter groepje wat sneller te lopen. Maar het volgen van de Garmin bleek niet zo evident. En behalve wat extra kilometers leverde dit geen tijdswinst op.

Na enkele pogingen werd besloten meer te genieten van de mooie omgeving die Willem ons voorschotelde. We bleven nu bij de iets rustigere lopers. Ondertussen staken we de Maas over met een gemotoriseerd veer. Maar mochten ook onze armspieren aan het werk om een meertje over te steken met een veer waar we zelf de kabel mochten trekken. In de heide kwamen we een groepje Schotse runderen tegen.

Willem was ook onder de indruk van deze beestjes en wou deze graag op de foto. Zelfs de parcoursbouwer ging hierdoor van het parcours af. En even verder werd het zoeken om een waterpartij te kunnen over steken. Terug op het parcours kwamen we net bij de 3° bevoorrading toen ook de 3 achterblijvers ons bijhaalden.

Nu hadden we wel de goede kaartlezers om met een groepje vooruit te gaan lopen. Een groepje van 4, een duo en tenslotte nog een 4-tal werd gevormd. Maar nadat het een hele tijd goed ging, waren we met het eerste 4-tal toch het parcours kwijt. Gelukkig wisten we dat we opnieuw het veer nodig hadden om de Maas te kruisen. En met dat gegeven vonden we het parcours terug. En net op dat moment kwam het tweede duo voor onze neus voorbij. Met een 6-tal bleven we dan maar samen voor de laatste kilometers.

De marathon van vandaag was vooraf aangekondigd als 45km. Het werd ruim 48km genieten. En ook nadien was het leuk in het zonnetje. Leuk gezelschap dat lachte en grapte. En na een douche konden we heel voldaan terug naar huis. Voor zij die de komende 7 dagen een marathon willen lopen. Ga zeker eens kijken bij Zomer meerdaagse van Willem Funrunner. Je zal er zeker geen spijt van krijgen.

Organiseren

Het is eens iets anders. Een wedstrijd van de andere kant. Vaak vroeg men mij als ik zelf zou meelopen. Het kriebelde enorm. Maar nee, als mede-organisator kan je dat niet maken. De ochtend zelf vroeg men mij ook nog hoe het was. Zenuwachtiger dan voor het lopen van een eigen marathon. Eigenlijk al 4 dagen aan een stuk (na teruk komst Stockholm). Sporthal open maken, laatste materieel lossen, bevoorradingstafels klaar zetten, parcours opbouwen. En de tijd vloog. En dan zoeken zoeken zoeken naar de persoon die verkeerd begrepen had waar hij langs het parcours kon staan. Net iets te ver, en stond dus op het parcours. Niet te vinden, politie gebeld. En plots toch gevonden. Politie afgebeld. En 't was even voor 10h. Net op tijd om één minuut stilte voor Philippe Verdonck en Sandra Cauwels en de start te geven. En weg waren we. Eén chip wordt niet geregistreerd, maar geen probleem ik ken die loper goed. Even meelopen. Mijn chip? Deju vergeten. Zit nog in mijn zak. Even later bleek dat in de cafétaria veel meer koffie verkocht werd dan 2j geleden. Dus naar de winkel. En bij de bevoorrading werd meer sportdrank genomen dan bij de vorige editie. Naar huis en uit mijn eigen voorraad nog 10 liter bijgemaakt. En we waren al bijna 4h. Johan liep duidelijk op kop. Maar in de laatste minuten ging Wouter nog over Yves en het heren podium wijzigde nog. Bij de dames had Lydia meer dan een ronde voorsprong op de tweede. En toch kreeg ze een tik en werd pas derde. Heidi rukte op en ging met de overwinning lopen. Ann werd in haar eerste 6-uren loop meteen tweede. Ook een leuke wedstrijd dus. Maar ook respect voor de recreanten. Zo vond ik het fantastisch dat Eva, die nog nooit een marathon liep, van bij de start haar tempo koos. En gewoon bleef verder lopen terwijl anderen opgaven. Prachtig. Nadien opruimen, nog wat drinken en bijpraten. En met de plakkers zijn we nog gaan Chinezen. De reacties waren quasi unaniem positief. En dat doet de zenuwen direct vergeten natuurlijk. Zo werd het terug een leuke beleving. En nu kunnen we kijken waar er volgend weekend een marathon of ultra te lopen valt.

"Hela"

Vandaag Stockholm Jubileum Marathon gelopen. Exact 100j na de Olympische marathon (toen start om 13h48 wegens 3min vertraging, nu zoals voorzien om 13h48). Ook het parcours was het zelfde als 100j geleden. En dat was niet vlak. De beentjes hebben het geweten. Onder de weg even moeten stoppen om het uitgebreide ontbijtbuffet van deze morgen in een Dixit-cabine achter te laten. Wel wat tijdsverlies. Maar onder de 4h zou niet gelukt zijn met de huidige conditie op dit parcours. Eenmaal in het stadion konden we kiezen. De marathon zoals 100j geleden, of 40,075km. Of nog een extra lusje tot 42,195. Zoals de meesten koos ik voor dat laatste. Ze hadden nog een serieus lastig stukje als toetje bewaard. Maar we kwamen opnieuw het Olympisch stadion binnen. En 300m later liep ik over de finishlijn. 4h06 op de klok. Netto zal het een minuutje minder zijn. Later een uitgebreider verslag.

En WTF is "Hela"? Dat ik het zelf niet weet. Maar al de Zweedse toeschouwers riepen ons dit toe. Verwacht dus niet dat het "valt dood" is, maar eerder iets van "kom op".

Vrij- en Zaterdag

Na een (te) lange werkdag nog heel wat tijd verloren om mijn identiteitskaart en bankkaart te vinden. Maar zou toch heel eventjes binnenspringen bij Veerle. Haar prachtige prestaties van dit voorjaar verdienden dit. Wat "slechte moaten", marathon en ultralopers samen, en dat heel eventjes loopt al vlug uit. Klaar voor vertrek kent mijn GPS de deelgemeente waar ik naar toe moet niet. Marathon Koen zijn smartphone brengt de oplossing. Florenville nog ruim 2h rijden en om 1h30 sta ik vlak bij de start van de trail en kan slapen.

Op mijn matrasje in de koffer heel goed geslapen. Al vroeg kon ik mij klaar maken, en de organisatie voorzag in een ontbijt voor 5€ (croisant, chocoladekoek, fruitsapje en koffie of the). Beetje rond gewandeld en her en der nog wat flyers verdeeld. Tot mijn verrassing was er hier veel meer bekend volk dan verwacht. Had vooraf niet naar de deelnemerslijst gekeken, maar kwam heel wat bekende lopers tegen, en leerde er al weer enkele bij kennen.

 

Om 11h11 (Op zijn Waals, met de nodige rust, maar ook vertraging) zag ik het origineelste start-sein dat ik tot nu toe mee maakte. Iemand kwam over onze hoofden heen gevlogen en we mochten er aan beginnen. Een van de mooiste dagen die we dit jaar al gekend hebben. En het werd dus vollop genieten in het zonnetje. Langs het water soms een aangenaam briesje er bij. Af en toe in het bos blij dat we toch even in de frissere schaduw mochten. Want vooral als het in open lucht omhoog hing was het toch wel warm. Maar geen geklaag de mooie omgeving maakte veel goed.

Langs een meer. Heel vaak langs de Semois. Er door moesten we niet door de hoge water stand. Daardoor wel 1,5km extra. Maar 52,5 of 54 dat kan toch het verschil niet maken. We mochten wel nog verschillende keren enkele kleinere zijriviertjes (denk ik toch) door lopen. Maar meer dan enkele centimeters water was dit niet. Heel wat bos. En in de Ardennen natuurlijk ook de nodige beklimmingen en afdalingen.

Na 1400m even de tijd genomen om de Garmin-instellingen aan te passen. En als voorlaatste kon ik verder. Tijdens de inhaalrace sprak men mij zelfs aan ivm de 6 uur van Aalst. Nee, 't is in Aalter om doen. Ja 't zijn toerkes lopen. Nee 't is geen trail en niet in het bos. En toch is ook dat leuk! Even verder een blad dat de 25km naar links moest. Geen aanduiding voor de lange afstand. Toch maar zelfde kant op zeker. En na 6km kregen we reeds water, cola, appelsien en banaan. Vooral dat laatste moest nu het kleine ontbijt van deze morgen helpen compenseren. En ook de nodige voorraad voor de komende afstand want was nu tot kilometer 18. Daar mochten we via trap kasteel binnen klauteren en werden met het nodige djembe geroffel verwelkomt. Opnieuw eten en drinken en terug verder.

De bevoorrading was dus dik in orde. In het zonnetje een djembe groepje. De organisatie had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Terwijl in sommige stadsmarathons het nog zoeken is naar sanitair, werd hier zelfs te midden van het bos de urinoirs aangebracht om ons ten dienste te zijn. Oorspronkelijk dacht ik dat de weg aanduiding wat weinig was, maar liep geen enkele keer verkeerd. Vlak voor het einde was er wel nog even twijfel. We volgden witte pijlen en rood-witte linten. En plots stond er een witte pijl naar rechts die niet voor ons bestemd was. Iets verder recht door hangde een rood-wit lint en dus mooi op het parcours gebleven.

Had al enkele malen serieus berg af kunnen lopen ook. Eenmaal had ik het niet meer onder controle maar kwamen we net op tijd terug op het vlakke. Kleurrijke Nederlandse meiden merkten op "Leuk he zo'n berg af hollen". Toch was het net iets te snel. Maar geen getreur, even op adem komen en terug weg. De afdalingen waren echter vaak ook "technisch" en gingen veel trager. Net voor de derde bevoorrading ook nog zo'n stukje. En toen ging de linker voet aan het glijden. Viel op mijn heup en hand en glijde naar beneden. Gelukkig maar een meter of twee drie. Met de nodige schrik nog het laatste stukje naar beneden en een paar 100 meter verder bevoorrading. Net op tijd om te bekomen. Had ook mijn camelbak niet aangevuld op km 18 en tegen km 34 was 1,5l blijkbaar niet voldoende in dit warme weer. Dus ook de spijs en drank waren wel gekomen. Omwille van de val werd mij een rit naar de aankomst aangeboden. Maar nee, we zullen door gaan. Maar die laatste 20km waren een stukje lastiger. Enerzijds door de val. Want vanaf nu dreigde bij elke misstap krampen in beide kuiten. Anderzijds ook door de vermoeidheid natuurlijk. Maar toch. Anders in de ongeveer 50 marathons en ultra's kreeg ik nooit krampen. Dit jaar al 2 keer een beetje. Ook na glijden of misstappen in een trail. Nu was het meer dan glijden, effectief vallen. En nog nooit had ik zoveel last van krampen. Maar geen getreur. Afwisselend wandelend, en toch nog af en toe lopen. En nog steeds in een mooie omgeving. We hielden vol. En na net geen 7h zaten de kilometers er op. In de lekkere geur van BBQ mochten we het laatste gras plein op. Kreeg al direct een high five (bedankt) als laatste aanmoediging, en onder de finish boog door komen. Ook nadien kwamen nog bekenden direct nog praatje slaan. Volbracht proficiat (ook bedankt). Hij zit er op, terug naar huis, eten, slapen, en vlug een verlsag want Katrien werd al ongeduldig.

Meer foto's

Child learn marathon

Henry Okkersen een bekende marathon en ultra loper organiseert reeds voor de derde keer de Child Learn Marathon. Het volledige inschrijvingsgeld gaat naar kinderen die uit de kinderarbeid gehaald worden en zo de kans krijgen om toch naar school te gaan. De start wordt gegeven door zo'n meisje dat eerst werkte en dankzij de organisatie kon studeren voor schooljuffrouw.

En zo waren we vertrokken. Na een 100-tal meter links een eerste grindpad op. Hier en daar wat plassen ontwijken. Zo kwamen we net voor de eerste kilometer op het langste stuk asfalt. Een draai naar rechts liet ons tegen de wind in beuken. En die was behoorlijk sterk aanwezig. Gelukkig ging het nu tot voorbij de tweede kilometer duidelijk heuvel af. Hier kon ik met mijn grote stappen elke ronde wel wat goed maken. Maar na ruim twee kilometer was er opnieuw een bocht naar rechts. Opnieuw grint maar nu stevig heuvel op (mag van Marc B ni zeggen Bergop, daarvoor moet ik naar de Alpen). Tot kilometer drie, maar de laatste meters waren al wat minder steil. De volgende bocht naar rechts zagen we liever komen. Een kleinere afdaling wel met wat gladde modderplekken volgde nu. Een paar honderd meter macadam volgden waarvan de laatste opnieuw pittig werden. Maar dan werden we voorzien van een bevoorrading. Net voor het bordje van 4km. Maar om daar te geraken was het alweer grint pad heuvel op. Tot voorbij de vijf kilometer ging dit pad hoofdzakelijk heuvel op. Dit om tot bij de watertoren te komen. Even over het fietspad en opnieuw naar rechts. Tot kilometer 6 nog even lastig. Maar dan ging het hoofdzakelijk in dalende lijn opnieuw naar de start. Kegeltje om en via de bevoorrading een volgende ronde.

Dit mochten we zes keer afwerken. De eerste 4 rondes had ik een minuut of 2 voorsprong op het 4 uur schema. De voorlaatste ronde waren dit nog enkele seconden. De laatste ronde kreeg ik het helemaal lastig. Zeker van kilmeter 38 tot 41. Verloor daar redelijk wat tijd om in 4h04 te finishen. Zou het rustig aan doen. Maar al het glooien in het parcours en de stevige wind hebben daar anders over beslist. De beentjes voelen zwaar en verzuurd aan. En meer zat er echt niet in. Wel een mooie omgeving, mooi parcours. Blij dat we deze mogen bijschrijven op ons lijstje.

Koblenz

Vorig jaar lid geworden van de Runners, om ook met hen op marathon uitstap te kunnen. Schreef mij meteen in voor de uitstap naar Ette-Leur. Maar doop en babyborrel van mijn eerste kozijntje gooiden roet in het eten.

Keek dan ook al een hele tijd uit naar de uitstap van dit jaar. Zaterdag morgen vertrekken naar Koblenz. Daar marathon lopen. En dan avond en volgende dag vrij en op zondag avond terug.

Om 6h30 vertrokken om tijdig op de bus te stappen. Een busreis met een tussenstopje. Zo konden we reeds wat koude spaghetti met tonijn eten. Aangekomen in Koblenz de nummers, goody bag, en shirt afgehaald. Inchecken in het hotel. En te voet samen met een Duitser die de weg wees naar het station. Speciale treinen voor de marathon brachten ons 1km voorbij de start. Even terug stappen en we waren er klaar voor. Oberwesel een plaatsje langs de Rijn was de startplaats. Met op de rotsflanken wijngaarden. Een oude toren fraaide het dorpje op. Het startschot weerklonk en het lopen ging moeizaam. De benen waren zeer zwaar. De avond vooraf een halve marathon lopen leek plots niet zo'n goed idee meer. Ik nam de tijd om de verschillende kasteeltjes op de rotsflanken te bekijken. Na 5km ging het gelukkig plots vlotter. Zo kon ik al gauw de balon van 4h20 terug inhalen. De Rijn zoekt zich verder een weg tussen deze groene flanken. En zorgt zo voor een mooie omgeving. Een mooi marathonparcours. Gezien we stroomafwaarts lopen hadden we wel een lichte tegen wind. Maar liepen ook lichtjes bergaf. Tot kilometer 20 waar we plots op korte afstand een redelijk hoogteverschil moesten overbruggen. Maar eenmaal dat verteerd werden we beloond met de halve marathonlopers die klaar stonden voor hun start. Hierbij heel wat Runners en dus ook heel wat aanmoedigingen. Liep nog steeds achter de balon van 4h aan, en ging verder met mijn inhaalrace. Al vlug was een eerste halve marathon loper daar gevolgd door een hele gorde snellere lopers. Moesten nu opletten om ons niet te vergaloperen. Maar even verder kwam ik bij balon van 4h en hield enkele keren in wanneer ik dreigde uit te lopen op de balon. Het parcours werd nu ook iets pittiger met af en toe toch een kleine helling. Met trails in Ardennen, Parijs en Nl Limburg hebben we natuurlijk al zwaarder meegemaakt. Met de nodige reserve werden ze overwonnen. Ondertussen kwamen ook de snelste Runners mij voorbij en gaven aanmoedigingen. Aan kilometer 35 een treintje van 2 Runners-hazen met eentje er achter zwoegend om een nieuw PR te lopen. Ze hadden reeds een klein gaatje toen ik plots op het idee kwam met hen mee te lopen. Een tussensprintje en we pikten aan. Maar de PR-jacht ging steeds moeizamer. Zelfs een mooi poepke dat ik aanwees kon niet baten en er werd gewandeld. Een van de hazen ging door, een bleef bij de PR-jager. Ik twijfelde even en ging er tussen. Dan toch maar het opgedreven tempo verder zetten. Nu moest ik opnieuw een versnelling plaatsen om bij de eerste haas te komen. Nu even op adem komen. Nog een laatste bevoorrading en toen zagen we nog een Runners marathonman. Nog een versnellingske en dan samen finishen. Maar er werd gevraagd om toch maar door te lopen.
Nu had ik een Runnershaasje, en samen liepen we de laatste kilometers. Haasje ging echter nog wat versnellen. En laatste kilometer werd nog goed doorgelopen. We konden finishen onder een boog met bruto tijd. Netto zou het 3h56m05 worden.

Terug naar hotel, douchke en dan de pasta party. Met wat moeite toch een groepje van 5 runners gevonden die nog meeging tot een pleintje met disco's en cocktailbar. Vriendelijke en goedlachse Sara uit Munchen bracht ons nog 2 lekkere cocktails. We konden naar ons bedje en dromen. Van een geslaagde marathon natuurlijk. De volgende dag konden we Koblenz nog verkennen. Een van de grotere kabelliften en rotsslot van Europa. En in de stad zelf verschillende mooie gevels, hun spuugend beeldje, en een grote zuil die de geschiedenis van de stad vertelde. En natuurlijk hun "Duitse hoek". Gezien het steeds meer oude wijven ging regenen werd de terug rit vroeger aangevat. Zo waren we nog op een mooi uur terug in ons eigen bedje. Er bleef ons één vraag. Waar zouden de Runners volgend jaar naar toe trekken?

Run van Gieten

Donderdag reeds ondervonden dat ik nog niet 100% gerecupereerd was van Steenbergen. Vrijdag al iets beter. Zaterdagochtend voelde alles terug ok. Om 6h30 stonden Ann, Johan en Wouter stipt aan mijn achterdeur. En wij weg. Nog eens naar Steenbergen.

"Goeie morgen mijnheer, ik kom om mijn sportzak" Totale verwondering volgde. Na wat gepraakt, adres en naam nog eens opzoeken bleek dat we bij de buurman moesten zijn. Daar werd de vraag wel normaal onthaald. Alle loopspullen netjes gewassen en gestreken terug. Als dat geen supper organisatie is van ultralopen Steenbergen.

Doorgereisd naar Gieten. Waar we behalve ons inschrijven ook geflyerd hebben voor de 6 uur van Aalter. Run van Gieten bestaat reeds 6 jaar. Maar de ultra is pas aan de tweede editie toe. Vorig jaar 12 deelnemers en elkeen kreeg een persoonlijke fietser van de organisatie mee. Dit jaar een boost naar 42 zei men tijdens de briefing. Met deelnemers uit Be, Du en zelfs Dk. Briefing leerde ons dat we op de ronde van 25km enkel na 12,5km een bevoorrading hadden met enkel water en bij de doortocht aan de aankomst een volledige bevoorrading. Een 4 tal motards en een tiental fietsers zorgden voor begeleiding. Ondanks het mindere voorjaar was het vandaag wel een lekker weertje. We starten dan ook in een aangenaam zonnetje en konden genieten. Aan 10km/h liepen we 15km. Het tempo stokte wat en ik ging mijn eigen weg. Ondanks de ervaring die we hebben niet gewoon weg verder aan 10km/h. Nee versnelde naar net geen 12km/h. In 10km liep ik 10min uit op het groepje waar ik mee op stap was. De tweede ronde gingik vlot verder. De warmte werd wel iets storender. Maar een fietser bracht extra water en een sponsje. Ik zou in de tweede ronde nog 3 lopers bijbenen (die ik in het zicht had), en daarna bij die derde blijven en tempo wat laten zakken. Die gedachte alleen al verklaard hoe het ging met het gevoel. De benen werden zwaarder. De voetzool voelde verhit aan. Maar het gaatje werd toegelopen. En enkele kilometers liep ik in het zog van een medeloper. Maar na 35 à 36km was het op. Bij de bevoorrading tijd genomen voor een colaatje of drie en wat water. Spons nog eens nat gemaakt en weer verder. De verleiding om te wandelen kwam telkens terug op. En ik was makkelijk te verleiden. Maar elke keer dacht ik aan Henk die op mijn facebook ivm 24h reageerde "gewoon" blijven lopen. En telkens was de verleiding van korte duur en zette ik terug aan. Wel aan een slakke gangetje (7m30/km). Maar beetje per beetje schoven we op. De fiets begeleiders gaven een aanmoediging alsook de motards. En zo kwamen we aan kilometer 47. En dan is het er maar 3 meer. Opnieuw wat kunnen versnellen. Toch kwamen nog enkele lopers bij mij. Bij de laatste 2 ook een fietsbegeleidster met water. Nog wat gedronken en dit gaf extra energie. Zo kon ik aanpikken bij de laatste 2 lopers die mij bijhaalden. En samen met hun finishen in 5h13m01s. Alles behalve supper. Maar was wel leuke loop. De meegereisde Johan en Wouter mochten het podium op. En Ann liep zonder marathon ervaring, zonder lange duurlopen zomaar losweg een eerste ultra.

Op de terug weg in Zwolle gestopt. Gaan chinezen en hebben goed kunnen lachen. Ook werd duidelijk wie goed was in lopen en wie in eten. Elk zijn specialiteit. Maar morgen gaan we regimen hè. Morgen ....

Analyse rondetijden Steenbergen

Graag verneem ik wat jullie zien aan de rondetijden te Steenbergen. Misschien kan ik er uit leren.
Opm:
Ronde 1 = 1,3km ipv 2km
Ronde 11 & 23 = sanitaire stop
Ronde 35 = pasta maaltijd genomen

Tussen de Vlaamse Bergen

Heb niemand in huis die mij 2-weken looprust oplegt. Liep ook maar 12h ipv 24h. Dus gaan we eens testen hoe we gerecupereerd zijn.

FOTO's

In Berthen is er een wandeling. Noord-Frankrijk is een mooie en heuvelachtige streek. En op een uurtje zijn we er. Je kan kiezen uit afstanden tot 50km. Vooraf dacht ik voor de 33km te gaan. Eenmaal ingeschreven vertrokken we over een parcours dat inderdaad op en neer ging. Heel vaak de niet verharde paden op zocht. Ook al was het een vrij pittig parcours. De eerste bevoorrading op 6,7km werd heel vlot bereikt. Een colaatje en terug weg. De velden in. De rode berg lag reeds achter ons. We bevonden ons nu op de zwarte berg. Enkele pittige stukken, maar ook snelle afdalingen werden ons voorgeschoteld. Mooie uitzichten en na exact 14km kwamen we aan een tweede post. Geen cola, dan maar zero. Een tochtje rond een visvijver. Het grintpad voelde niet zo goed aan voor de voeten. De ruim 100km van zaterdag zijn door de voeten niet volledig verteerd. En het begon ook wat moeizamer te gaan. Rechterbilleke begon ook wat tegen te werken. Reeds een tijdje zagen we nu de zendtoren van de Catsberg naderen. Herinner mij daar nog een zware beklimming van een loopje enkele jaren geleden. En we mochten het zelfde aarden pad tot aan de zendtoren opnieuw beklimmen. Iets verder op waar de loop starte is nu onze derde bevoorrading. 20,5km ver. En kwam juist op tijd om de laatste les cola te ledigen. Gezien de vermoeidheid van benen en voeten. Gezien al wat nog komen gaat. Gekozen om over te schakelen naar de 24,2. De laatste kilometers gingen hoofdzakelijk naar beneden gezien we hiervoor vanop de Catsberg vertrokken. Al bij al nog een vlotte loop. Maar de 100km is nog niet volledig uit het lichaam. Misschien toch iemand in huis halen die ons af en toe wat rust op legt.

24h Steenbergen

Het was de week met de kids. Dus een hele organisatie. Last minute nog een oppas gevonden. En de dag er voor hun en mijn eten klaar gemaakt. Vol-au-vent, frieten, pastasalade, pannekoeken. Heel wat werk. Peter opgepikt in Gentbrugge, nr afgehaald, en geparkeerd op het door Erik gereserveerde plekje. Verschillende bekenden gezien. Het ultrawereldje is echt tof en plezant. Zo werd er al ruim gelachen met mijn "snoepkraam", en iedereen lonkte naar de pannekoekjes (op Geert Stijnen na, die heeft zijn professionele bevoorrading). Toch kouder dan gedacht en direct de lange kledij aan. Zo moeten we later die avond niet switchen. Aan de start nog één minuut stilte voor Philippe Verdonck. Vorig jaar nog mijn buur in de bevoorradingszone.

15h: weg zijn we. Vorig jaar eerst gewandeld, nu direct lopend. Defect rondebord zorgde er voor dat we rondetijden niet direct kenden. Behalve lopen mochten we ook beginnen hoofdrekenen. Minder dan 14min op 2,07km. Ik had 14min14s voorzien. Te snel dus. Maar het liep goed. Bevoorrading is belangrijk. Daarom werden de ronden afgewisseld: pannekoek, cola, water, pannekoek, cola, ... Ondanks dit vrij onschuldig schema toch sanitaire stop.

Ondertussen zette men een party tent op met flat screen. En zo kregen we onze afgelegde afstand en overall gemiddelde snelheid. Na 6h meer dan 9,3km/h. Ik had gehoopt op 8,75. Maar ronde per ronde zag ik er tientjes af gaan. Zeker na een tweede sanitaire stop. En een verdere daling na een hongertje. Dit werd mooi opgevangen met de koude pastasalade. Ondanks het nog vroege tijdstip voor een 24h kwamen we her en der toch al wandelaars tegen. Of lopers waar de snelheid behoorlijk gedaald was. De sfeer langs het parcours werd opgedreven door bokalen met kaarsjes die dit jaar niet uitgeregend werden. Ze gaven echter onvoldoende warmte voor de koude nacht. Gelukkig had ik op aangeven van Paul nog vlug een extra loopjasje meegenomen. Dit bracht gelukkig wel redding. Tot kilometer 92 bleef het vlot lopen. De grens van 100km werd nu een eerste doel. Maar niet zonder eerste wandel stukjes. Toch kon ik nog voor 12h wedstrijd de kaap van de 100 volbrengen. Voor mij een PR. Daarvoor waren we niet naar Steenbergen gekomen. Een PR op de 100 mijl en op de 24h zouden volgen. Rekening houden met verval. Maar 80km op 12h dat moet lukken. Een extra ronde bracht me op 102km. Opnieuw met wandelen en reeds een beetje honger. De rest van de pastasalade moest er aan geloven. Wekker 30m later doen aflopen want we gaan ons even leggen. De koude rillingen liepen over mij en krampen werden mijn deel. In beide billen en vervolgens ook beide kuiten. Karakter was plots ver te zoeken en de wekker werd een heel stuk later gezet want het was over. Iets na 6, wakker geworden. Sportzak genomen en naar de douche. Hoe dichter bij de sporthal hoe vlotter het opnieuw ging. Maar nee ik zou opgeven. Het had toch geen zin meer. En zo geschiede. Natuurlijk met spijt in het hart. Maar zo konden we flyeren voor onze 6 uur, konden we nog een extra tukje doen. En konden we Johan bevoorrading geven tijdens zijn 6 uur. Patrick aanmoedigen omdat hij derde zat (achteraf zei hij dat hij juist wou vertragen en dankbaar was voor de info en aanmoediging). Natuurlijk ook de collega 24h lopers aanmoedigen. En zo werd het al vlug opnieuw 15h. Mijn teller was op 102,9km blijven staan. Ondanks het vroege stoppen toch vele positieve reacties. En we moeten tevreden zijn met wat we hebben. Het leven is te kort om te treuren en te piekeren. We liepen een mooie 12h. En 102km lopen is niet iedereen gegeven. Volgende keer beter. Maar nu snel gerecupereerd. Ook dankzij de goede nazorg van kine en pedicure.