Trail des vallée du chevalier

Paul gaf vooraf aan dat deze trail in deze weersomstandigheden te gevaarlijk was en zou passen. Maar nog denkend aan mijn 80 ipv 100km in Limburgs zwaarste zouden we deze keer "NIE PLEUJEN". Organisatoren vonden dit echter ook en schrapten een stukje van 1,5km van de 54 en zou ons een tijdswinst van ongeveer 30 min opleveren. Paul er toch bij, en we moesten maar 52,5km af haspelen (zo reken ik dit toch na).

We konden bij de inschrijving ook ons pseudoniem opgeven. En zo kon ik, toeval of niet, met mijn geboortejaar en mijn blognaam dit trailtje aanvatten.

Alsof de organisatie onderweg niet genoeg uitdaging kon vinden, mochten we ook nog starten met deze gras heuvel. Gelegen op het oefenterein van onze para's in Marche-les-dammes.

Dat de grasheuvel niet echt nodig was bewijst deze beklimming. We zouden er zo verschillende te verwerken krijgen. Soms steiler, soms wat minder. Maar steeds slijkerig, glibberig en zwaar. En als het bergaf ging was het zoals in het kinderliedje. "Mieke hou je vast aan de takken van de bomen". Zo had ik eens het geluk een rotte tak als houvast te gebruiken. Hij knakte af, en ik trok de tak tegen mijn eigen hoofd.

Twee maal mochten we met een touw over een boomstam een riviertje dwarsen. Deze was behoorlijk glibberig. Maar "bange piet" kwam er met de schrik van af. Want zoals het kinderliedje verder gaat. "Als Mieke valt dan valt ze in het water"

Op deze zie je best wat we tot 2 keer toe te verwerken kregen. Een rotspartij waarbij een koord nodig was om tot boven te geraken. Hier keek je best niet even achterom. Of je gedachten gingen misschien iets te veel naar het kinderliedje. "Als Mieke valt ... dan is Mieke dood"

Deze tweede rotsformatie was nog gevaarlijker. De schoenen hangden ondertussen al vol met glibberige modder. Als je deze op de rotsen zette en probeerde druk te plaatsen gleden ze makkelijk weg. Dan maar de koord gebruiken. Terwijl ik voor het eerste stuk van de beklimming mijn volledige gewicht aan de koord hing bedacht ik plots wat er zou gebeuren als deze doorknakte. Vervolgens voor de zekerheid toch maar een hand aan de rotsen, de andere aan de koord. Iets hoger moesten we overschakelen naar een tweede koord. Ik neem deze vast. Kijk naar boven. En draaide bijna van mijn stokje. De koord was doorgeschoten en terug aan elkaar geknobbeld. Denk dat mijn hart hier meer dan een keer over sloeg. Maar er was geen weg terug en we klauterden tot boven.

Na de eerste bevoorrading op een boerderij mochten we hier onze weg verder zetten. De gedachten hadden weer iets om over te zinspelen. Staan de kalveren hier aan de zijkant, of lopen ze juist midden door?

Een drukke weg mochten we niet over. Onder de weg door. We werden op de knieen gedwongen. Behalve deze leuke verrassing was er ook nog de afstand. Mijn redenering bleek niet te kloppen. De meeste Garmins kwamen net boven de 62 of 63km uit. Dus laten we zeggen 62,5km trail plezier. En nu nog een weekje de beentjes laten rusten, want dan moeten ze weer presteren. Je kan u de vraag stellen als de rotsformaties verantwoord waren. Het weer maakte het ook nog eens loodzwaar met zware modder en glijpartijen als gevolg. Maar het was een wondermooi parcours. Ondanks dat we enkele keren de schrik op het lijf hadden, een zeer mooie ervaring.