Zwalm

Lang had ik getwijfeld als ik op 7 april eens de verre rit naar het noorden van Nederland zou maken. Of toch dichtbij naar Zwalm zou trekken. In het Noorden een goedkope marathon van de sympathieke DFW runners. Of Vlaanderens mooiste marathon. Uiteindelijk lijkt het flyeren in Zwalm voor de 6 uur van Aalter efficiënter en kies ik voor Zwalm. Te meer ook ik de voorinschrijving kan overnemen van Nico.

Vroeg afgezakt naar Zwalm. Schuin over de sporthal geparkeerd. En bij de eerste het borstnummer afgehaald. Vervolgens nog heel wat tijd om te flyeren. De vraag kwam als ik commerciële functie had. Sommigen vonden dat ik het goed kon uitleggen. Maar de tijd was gekomen om het niet langer uit te leggen, maar om te lopen. De start werd gegeven en we volgden de groep. Na een paar 100 meter waren we terug bij de start. Een klein rondje moest blijkbaar de afstand doen kloppen. Ik riep achteraan in het peleton dat ze moesten opletten, want (gezien de kleine rondjes) dat de eerste daar al terug waren. Maar net voorbij de doorkomst aan de start mochten we nu de andere richting uit. Ik liep samen met een groep met oa Filip G & Filip H (moeilijk voor West-Vlamingen om het onderscheid te maken). Er werd heel wat verteld en gelachen. Ik merkte een loopster op met 108 op de rug. Ik zou wel eens gaan vragen als dat het aantal marathons was. De reactie maakte mij echter emotioneel. Het was een aandenken aan haar broer die om het leven kwam bij het fietsen. Ik was niet direct mee. Maar als het in de giro gebeurde moest het wel een hele goeie geweest zijn. Pas als de naam viel, kwamen de herinneringen. Maar 108 is het bekende rugnummer dat Wouter Weylandt droeg tijdens zijn fatale crash in de Giro. Het was niemand minder dan zijn zus die hier de halve marathon kwam lopen. Ook hier een gezellige babbel. In een afdaling zette ik mijn tocht verder. Nu volgde een stuk met Peter en 2 lopers van Zwalm zelf. Eentje zijn debuut, de andere wist duidelijk waaraan hij begon na marathon avonturen in Zwitserland. En zo waren we reeds half weg. En net geen 2h bezig. Peter en de lopers uit Zwalm bleven even achter maar nu kwam ik terug in het gezelschap van Filip G. Maar na enkele kilometertjes ging hij de bosjes in. Nog wat verder kwam Filip H dan opzetten. Maar deze had duidelijk frissere benen dan de mijne. De kilometers van de laatste weken beginnen te wegen. Nu vooral niet overtraind geraken! Rustig ging ik verder, maar nu waren de gezellige babbels over. Het werd een gevecht van ultraloper tegen zijn pijntjes. Ook al zegt het lichaam STOP. Toch doorgaan, maar dan op een voorzichtige wijze, zonder forceren. En ook Filip G kwam nog terug. Maar ook hier kon ik niet aanpikken. Het bleef maar golven. Blijven bijten. Vooral niet wandelen tussen de bevoorrading door. Ik ben een loper geen wandelaar. Dan toch even een plasje. En terug door gaan. Uiteindelijk ietsje boven de 4h kwam ik binnen. Na de marathon toch nog eens een toertje in de sporthal om wat te flyeren.

Met een tevreden gevoel kon ik naar huis gaan. Waar een konijntje met frietjes en verse applemoes stonden te wachten. En na de aankomst van Parijs-Roubaix nog eens op restaurant Terborght in Huizingen ook. De kinderoppas voor volgende week (marathon Rotterdam) moest nog even verwend worden.