zondag, oktober 01, 2017

Spartathlon

De voorbereiding verliep vrij goed. Een groot stuk dankzij Heidi, wat mij extra kilometers opleverde. De zwaarste week van 238km toonde aan dat mijn lichaam op het einde was en de 2 volgende weken werd de +200 bijgestuurd naar +150 en +160km. Het cijfertje van het aftellen zakte verder en gaf al wat stress.

De rust was wel gekomen, de leegte werd opgevuld met de eigen organisaties. Zo vloog de tijd voorbij. En dag voor het vertrek was ik nog bezig met voedingsschema op te stellen en spiekbriefjes voor de checkpoints te maken. Valies klaar steken, en de stress neemt weer wat toe.

De volgende dag de trein op. Opnieuw een mijlpaal wat het stress-niveau wat doet stijgen. Maar de rust kwam toch terug. Tot na het "laatste avondmaal". Toen kriebelde de buik, diverse toiletbezoeken, en een ganse avond woelen. Iets na 22h30 toch in slaap gesukkeld en aan een stuk doorgeslapen tot 3h30. Naar toilet geweest, gedacht nu lig ik wakker, maar toch direct terug ingedommeld en tot de wekker door geslapen.

Ontbijt, Gerda gevraagd om kine-tape te leggen. Want op donderdag avond begon ik te twijfelen aan mijn rechter hamstring. Nog vlug naar groot toilet en de bus op. Samen met Steven die stil was en Kristof die behoorlijk streste. Binnen in zei er bij mij ook een stemmetje "Wat heb jij in godsnaam in uw hoofd gekregen". Bij de start nog een groepsfoto. En met nog een minuut of 10 te gaan stelde ik mij op in het pak bij Mr Spartathlon Luc Dejaeger-Braet. Zijn gekende tacktiek zou ik copy pasten tot ook de mijne.

Het was een zeer frise dag naar Griekse normen. En Luc startte iets sneller dan gewoonlijk. Kilometer één viel nog mee, twee was nog sneller. Dacht toen al, is dat hier het bewuste trage tempo van Luc? Hij merkte zelf op dat km 2 vrij snel was, maar was bergaf hè. Ik volgde braaf de meester. Hij liet het tempo wel wat zakken. We deden een plas pauze. En liepen als allerlaatste met de wagen achter ons. Net voor CP4 alweer plas pauze. Liep daardoor alleen en even verder werd ik bijna door een onoplettende Griekse chaufeur omver gereden. Hij was zelf ook geschrokken. Luc had gewacht en wij weer verder. Maar een eindje verder liet ik Luc toch gaan want vond zijn tempo net iets te hoog. Doordat ook Luc nog een sanitaire stop deed kwam hij plots vanuit de achtergrond terug. Even over het tempo gehad. En Luc was weg op het zijne, ik op het mijne. Op kilometer 30 eerste paniek aanval en zin om op te geven. Mijn spiekbriefjes waren niet geplastificeerd en door het zweet scheurde mijn briefje en waaide het deel dat ik nog nodig had weg. Wist niet meer wat de sluitingstijden van de CP's waren. Maar in het laatste stuk naar CP11, marathon punt stelden 2 andere lopers mij gerust. 4h45 was de tijd en gingen we halen. Heidi was mijn 1 persoons crew, maar kon wel wat rekenen op hulp van de andere aanwezige Belgen. En zo werd ik goed bediend met oa een geplatificeerd briefje met tussentijden (doorschijnende lakjes zijn goud waard). Er wordt over de Spartathlon altijd gezegd dat het door de strenge tijdslimieten zijn op de marathon en op kilometer 80 dat er zich veel kapot lopen en daardoor moeten opgeven. Dus belangrijk spiekbriefje en ik van CP naar CP telkens op de limiet. Mijn tijd variëerde van 2 tot max 5 min voor sluitingstijd. Dit frustreerde mij enorm, en vond dat ik hierdoor ook net iets te diep moest gaan. Maar vanaf CP19 was dit opgelost en liep ik uit. Het klopt dus niet dat de limiet tot 80km streng is. Maar wel tot km 65,1. Van daar af krijg je meer tijd. En de extra minuutjes kwamen er slechts bij montjesmaat bij. Maar die had ik toch al. Op kilometer 80 of 2° groote CP (22) gaf mij dit een goed gevoel en kon ik al eens een schreeuwke maken. "Yes". Crew naar oud Corinthie gestuurd om te eten, vaseline en appel te kopen. Greet haalde haar beste Grieks boven om voor extra vaseline te zorgen (ondanks dat ik op iedere grote post veelvuldig liet smeren heb ik toch schuurplekken). Heidi verraste mij met een frissel echte cola (de organisatie gebruikt lauwe pepsi). En we waren weer weg. In het volgende stuk is het typisch dat de kinderen om handtekeningen vragen van de deelnemers. Ik deelde er ook een 3-tal uit. Dit maakte mij dan reeds zo fier dat ik er emotioneel van werd. Je bent daar iets voorbij 100km en komt op de 4° grote post. Ik kwam bij Heidi en begon te huilen. "Wat is er moatje". "Ik ben zo blij." Opnieuw verraste ze mij. Ze had in een plaatselijk winkeltje een vers vanillepuding en rijstpapje gekocht. Dit smaakte zo lekker. De bevoorrading van de organisatie was wel in orde, maar voor mij te "droog". Chips, zoutkoekjes, gewone koekjes, ... Op kilometer 100 is het ook de moment om de nacht in te gaan. Lange broek, sleeves en koplampje maakten mij klaar en we waren weer weg. Hier begint ook het eerste echt zware stuk. De klim naar Nemea. Tegelijk ook een verademing. Want vanaf hier mag er gewandeld worden. Toch af en toe als het serieus stijgt. De klimmen waren misschien wel zwaar, maar toch was ik blij te kunnen wandelen. Nemea ben je halfweg. Jan Vandendriesche tegen gekomen die mij aanmoedigde door te zeggen dat ik goed bezig was. Na Nemea komt er behoorlijk wat afdaling. Maar ook de "hel". Daarom had ik in Nemea mijn koplamp gewisseld voor een extra straffe. Een stukje van ruim 3km grintweg met grote putten en grote stenen. Maar als je voldoende in het midden loopt is het toch kleine kiezel en dit viel uiteindelijk veel beter mee dan ik verwacht had. Als ik er de vorige jaren met de auto door reed, leek dit slechter. Net voor de volgende grote post haalde ik Alex in. Terug de iets mindere koplamp, Wat zou ik doen met de handschoenen? Goeden tip van Jef, steek ze voorlopig in uw broek. Maar had zelfs een regen jasje aan met zakken waar ik ze kon in steken. En dan begint de klim naar de Sangas. Gelukkig was mijn voorsprong gegroeid naar iets meer dan een uur. Want ik ben echt geen klimmer. En op de klim naar de top moest ik toch wel wat prijs geven. Voor de start van de pas krijg ik een soepje van de organisatie, dit smaakte mij opnieuw enorm. En in de regen de we ondertussen over ons kregen was dit een lekker opwarmertje. Terug strafste koplamp op, want nu komt de beruchte Sangaspas. In 2015 deed ik deze zonder kilometers in de benen, bij klaar lichte dag. En zei toen dat deze wel meeviel als je al een paar keer gaan trailen was in de Ardennen. Nu na 159 kilometer, in de nacht en natgeregend was dit toch iets anders. De stenen zijn hier heel wat groter dan in de "hel". En de voetjes hadden net na de tenen al blaren (gelukkig heb ik daar ook veel eelt) en dit voelde niet echt aangenaam. Boven was het koud en winderig. Maar blij dat ik zo ver was. Vaak wordt gezegd wie over de Sangas geraakt, finisht. Maar ook de afdaling viel mij zwaar tegen. De voorsprong op closing time was zeker meer dan 30 minuten terug gelopen. Maar in het vervolg kon ik al snel terug uitlopen. Volgende grote post was Nestani. Was daar net voor 7h. Nieuw PR op de 24h. Ja ik was daar echt mee bezig. 171,5. En dus ook het langste dat ik ooit aan één stuk gelopen had. Het geloof om te finishen was er. Het zou ook licht gaan worden, en keek daar naar uit. Maar in het volgende stuk begon ik te duizelen. Niet tijdens het lopen, wel tijdens het wandelen. Vorig jaar zag ik dit gebeuren met Steven aan kilometer 210. Daarom zat er nu voldoende electroliet in mijn voedingsschema. Daar kon het dus niet aan liggen. Maar volgens mij de vermoeidheid. Ook in Nestani had ik om die reden reeds om een dokter gevraagd. Maar omdat mijn crew (daar aangevuld met Jef, Greet en Willem) mij niet begrepen werd er niet op ingegaan. Op de volgende grote post vroeg ik terug een dokter. Deze zei je hebt meer dan half uur voor, rust 10 minuten. Ben op een slaapmatje gaan liggen en ze legden dingen op mij om mij warm te houden. Willem merkte op dat al mijn kleding nat was. En heb dan ook nog alles gewisseld. Van onderbroek over kousen tot T-shirt, echt alles. Goede tip trouwens van Willem, want voelde terug aangenamer. En het kopje was terug frisser. Was nu wel mijn voorsprong terug kwijt en had maar een 5-tal miuutjes reserve. De limieten liggen hier echter voldoende ruim en kon vrij snel opnieuw uitlopen tot een 30-tal minuten voor sluitingstijd. De bakker die op de volgende grootte post steeds voor bevoorrading van de crew zorgt, rook wel lekker, maar had er toch geen zin in. Maar stak in mijn kop dat ik hier weldra op de weg naar Sparta kwam. Dat viel even tegen. Want er zitten toch nog heel wat kleine weggetjes tussen alvorens we op die grote baan komen. En die grote baan op zich was direct ook weer een domper. Want vooral het eerste stuk is heel stijl. Maar het is nu minder dan een marathon. En om mijn tijd te kunnen houden zou ik ook in de bergop mijn looppasjes proberen houden. Meer dan ik gewoonlijk doe, maar toch soms gedwongen tot stappen. Maar nu begon ik het echt zwaar te krijgen. De 10 minuutjes rust hadden mij tijdelijk wat beter laten voelen, maar dit was nu ook weer aan het verdwijnen. Nieuwe tacktiek was nu dat ik mijzelf in het gezicht sloeg. Er zullen er wel een paar enkele keren raar gekeken hebben. Maar het was nodig, vond ik. Op CP68 goeie dag gaan zeggen aan de 2 masseurs die vorig jaar Steven er doorgeholpen hebben. Ze beloofden terug aan de finish te komen en ook met mij op de foto te gaan. Vanaf nu nog één zwaar stuk en is het daarna hoofdzakelijk dalen. Volgens mijn crew was ik aan een inhaalrace begonnen. Wel ten koste van mijn knie. Want het snel bergaf lopen ging pijn doen. Kwam opnieuw Jan Vandendriesche tegen met nog 3h te gaan voor een halve marathon. Het werd nu ook iets warmer en in het koppetje begon het mis te gaan. Ik kreeg hele rare gedachten. Vervoekte het parcours. Waarom moest dit stuk nu nog. Ik wil slapen. Sprak tegen een 2-tal medelopers dat ik nu echt wel snel wou finishen zodat ik kon gaan slapen. Uiteindelijk bij de laatste grootte checkpoint 10km voor finish. Heidi reed door en ik kon nog stukje afdaling doen naar de finish. Nog 2 checkpoints en de finish. De laatste checkpoint nog eens over de mat. Overal alles geregistreerd, ook mijn tracker als bewijs materiaal. Maar daardat het kopje nu echt niet meer fris was gaan halucineren en gaan slapen.

Zoals in vorige post reeds verteld de finish gemist. Uiteindelijk samen met de crew enkele minuutjes te laat toch nog naar het standbeeld. Eind goed al goed.

Alhoewel nu een dag later, dit toch een klein beetje een slecht gevoel heeft. Heb het gevoel van de ambiance bij de finish moeten missen.

Spartathlon finish

Het zal je maar overkomen. Je loopt de Spartathlon. Je legt het volledige parcours af tot en met checkpoint 74. En je begint te halucineren. Ik wist niet meer of alles echt was. Droomde ik? Was toch al gefinisht. Zie Hotel Apolonia waar de Belgen vorig jaar zaten. Wil die straat in gaan. Roept iemand van op zijn balkon dat ik niet langs daar moet maar nog recht door. Waarop ik antwoord, nee hoor ik ga naar mijn hotel. Nog voor ik aan het hotel ben zet ik mij op de dorpel van een winkel. Komt de eigenares mij wakker schudden en vraagt als alles ok is. Ja hoor. Ik moet gewoon naar mijn hotel. Terug recht gekrabbeld maak ik aanstalte om de straat over te steken. Een dame met de auto met 2 kids vraagt eveneens als alles ok is. Als ik geen lift moet hebben. Maar het hotel was zo dicht, dat dat niet nodig was. Ik ga uiteindelijk het hotel binnen. De receptioniste negeer ik. De baas zit rechts in de zetel. Ik ga in de zetel links zitten en val in slaap. Even later komt men mij vragen wat ik eigenlijk doe. Ik vraag als de kamerindeling al gekend is. Ze vraagt mijn land en zit in verkeerd hotel. Ze belt de organisatie en zo wordt ik terug gevonden. Heidi en Magda komen mij halen en vertellen dat ik nog moet finishen. We gaan naar de laatste straat. Jammer genoeg is een groot deel van het volk en de ambiance reeds weg. Maar ik leg het laatste stuk van het parcours af, ga tot bij het standbeeld en raak de voet van Leonidas aan. Ik krijg een kroontje, en finisher-shirt.

Eind goed al goed.

zaterdag, juni 17, 2017

144: Nacht van West-Vlaanderen

Ondanks dat de kids bij waren deze marathon toch meegepikt. File vanop de autostrade zorgde dat ik nog bijna te laat was. Nog snel dag-inschrijving, zak weg brengen, toilet opzoeken, en net op tijd in het start vak. Helemaal achteraan gestart en inhaalrace begonnen. Hier en daar bleef ik hangen bij al dan niet bekenden om een klapke te doen. Van de bewoners langs het parcours kreeg ik een cava. Dat kon ik niet weerstaan. En was opnieuw vertrokken. Even verder kon ik door tussenkomst van Maureen L nog een wit wijntje versieren. Opvallend het was mijnheer die het eerst aanbood. Maar het was wel het glas van mevrouw welke ik mocht uitdrinken. Op het einde van de halve marathon nog een cavaatje om het af te leren. De jonge dame verschoot wel dat ze haar glas volledig kwijt was. Ondertussen passeerde Thomas B ons reeds, hij was reeds op het einde van zijn tweede ronde. En zo kwam ik al amuserend aan het einde van de eerste ronde. Halve marathon zat er op met gemiddelde 11,2. Terwijl ik gedacht had om te lopen voor 3h59. Was redelijk te snel dus. Maar het voelde heel soepel en goed en ik ging gewoon rustig door. Nu waren het 3 rondjes van 7km. Op het einde van de tweede ronde waren het de lopers die rond de 3h zouden finishen die ons voorbij snelden. Eerst Veronique met 2 heren. Even later Kevin G en ook Robin V. Ik kon telkens niet aanpikken. Maar toch zag ik Robin en Kevin vrij lang kort voor mij lopen. Als ik Kevin plots zag stil staan, moedigde ik hem aan. Terug aan zetten en ik haas u wel. In het begin eerst nog wat moeizaam, maar al snel had hij het tempo weer te pakken. En mocht ik ruim 5km lang alles uit de kast halen. Op het einde van die ronde haalde ik enkele lopers in welke ik normaal altijd achter mij zou verwachten. Kevin verbeterde PR met 10 minuten en kwam op 3h01 binnen. Ik milderde en liep de laatste ronde rustig maar toch deftig tempo uit. En kon zo finishen in 3h40. Kan heel tevreden terug kijken op een vlotte marathon. Ondanks de zware trainingsweek en de warmte.

143 Weekendje Luxemburg

Nadat ik van woensdag op donderdagnacht nog de 100 in Steenwerck liep. Heb ik op vrijdag avond ook nog de 5km en daarna de 10km in M-Aalter mee gelopen.

Zaterdag ochtend afspraak in lokaal van de krekenlopers. Daar werd ons een lekker en aangenaam ontbijt aangeboden. Van 's morgens vroeg zaten we op het teras. Daarna met de bus via een tussenstop tot in Luxemburg. Bagage afgezet in hotel, maar kamers nog niet beschikbaar. Wandeling tot de expo en borstnummers afhalen. Terug gewandeld en in suppermarkt koude pasta en charcuterie gekocht als middag eten. Nog wat gerust en naar de start. Ondaks het late startuur was het "bakken". Redelijk last minut het vak in, want had geen zin in warme lijven rondom mij. Na de startlijn direct één kilometer klim. Met daar reeds een extra onvoorziene water bevoorrading. En ze was nodig. Vanaf dan was het zoals voorzien om de 2,5km. In het begin nog samen met de halve marathon. Wat het ontzettend druk maakte. Ik liep rustig en haalde hier en daar mijn beste Engels (of iets wat er moet voor door gaan) boven. Na een kilometer of 6 met wat draaien en keren kwamen we voorbij het hotel. Vanaf dan hadden we een grote weg richting centrum van Luxemburg stad. Regelmatig een muziekgroepje. En in het mooie weer, ook veel supporters die op post stonden. Eenmaal in het centrum begon opnieuw het draaien en keren met enkele fraaie parkjes. Met daarin mooie kinderspeeltuinen. De 4h pacers kwamen mij voorbij. Ondanks de populaire eindtijd zonder groep achter zich. Als ik hen hierop wees keken ze enkel naar het uurwerk en zeiden ze dat ze volgens schema waren. Dat ze bij de bevoorrading als zotten naar de tafel renden en dan snel weer door gingen, en het tempo nogal lieten schomelen vonden ze blijkbaar geen probleem. Hoe zou het toch komen dat zelfs een 4h balon geen volgers heeft? Na een kilometer of 16 splitste de halve marathon af en werd het rustiger. We liepen even van het centrum weg en konden op adem komen. Het werd al wat later en de temperatuur begon toch al iets te zakken. Ik zocht een dixit op. En vervolgde opnieuw in mijn rustige tempo dat bij de hoge temperatuur paste. Veel drinken op elke bevoorrading. Veel cola, water, maar ook banaan, appelsien, energierepen. Goeie bevoorrading dus. We kwamen terug naar het centrum en werden weer dol enthousiast aangemoedigd. Het werd donker en gezellig. En toen zag ik aan kilometer 29 een serieuze afdaling. Op zich wel leuk. Maar ik besefte dat het niet mogelijk was dat we ondertussen zo veel hoger waren dan de start & finish. En de afdaling wou dus zeggen dat hierna een beklimming zou volgen. De afdaling bracht ons in het centrum van Luxemburg bij een riviertje met een ouderwets muurtje langs. Dit stond vol met om de 2 à 3 meter een terra-cotta schaal met kaars. En over de weg waren lampions gehangen in Chinees rijst papier. De meeste gewone bollen, maar er waren ook enkele bijzondere exemplaren bij. Verschillende gekleurde lichtjes in deze lampions maakten deze plaats tot de mooiste van deze marathon. En na het genietten volgde het klimmen. Bijna tot het einde zou het nu klimmen zijn. En met de vele kilometers van de laatste 7 dagen werd het nu echt lastig. Was al 22h30 en zag op een info bord dat de temperatuur gedaald was tot 28°C. Dit voelde eigenlijk wel aangenaam. Wat moet de temperatuur bij de start niet geweest zijn? Maar ondertussen beten we door om de hoogte meters te overwinnen, alsook de laatste kilometers. Op het ritme van de vele muziekgroepjes sleepte ik mij verder. Het tempo ging er behoorlijk uit en het was bijten. Maar de laatste kilometer naar de expo ging nu dalend. En binnen finishen was echt wel leuk.

Nadien voelde ik mij niet super. Zeker door de warmte. Niet al te langen blijven rond hangen en redelijk snel naar 't bedje. En de volgende dag, was ik alweer kip lekker. Nog eens lekker ontbijt. Bernard Massard bezocht en de vlindertuin. In Bastogne gestopt voor een broodmaaltijd. En het leuke weekend zat er al weer op.

donderdag, mei 25, 2017

142: Met Murphy aan mijn zijde

Oorspronkelijke idee kwam van Jan Spitaels. 100km op donderdag in Steenwerck en op zaterdag in Amsterdam bos. Maar omdat in het weekend de uitstap naar Luxemburg met de Krekenlopers gepland was, lukte dit niet. Anderzijds zit ik in mijn kop met de behoefte aan nachtlopen als training. Bleek dat ook Steven (Mallecotte en Schenkels) en Alex naar Steenwerck gingen. En ook Ludo last minute hier voor koos. Zou dan maar de avond editie lopen. Met het voorspelde warme weer was dat ook nog eens een voordeel.

Woensdag zou ik vanop het werk vertrekken. Maar was een inschrijving voor één van de kids vergeten. Dus toch eerst terug naar huis en dat geregeld en vertrokken. File in Aalter, Ruiselede, en Roeselare. En ook in de omgeving van Wervik serieus vertraagd verkeer. Bijna een uur extra nodig en enkele minuutjes na 18h aangekomen. Gaan inschrijven. Maar ... Medisch attest vergeten. Geen regelen aan, tot ik van de organisator tot bij de huisarts gebracht wordt om de hoek, recht over de kerk. Daar voor 25€ extra kosten gered. Ondertussen 18h45. Naar auto lopen om extra geld, inschrijving opnieuw doen. Geen spelden meer. Naar auto lopen om deze te halen. Vlug dixit in voor een grote boodschap en om 18h58 stond ik aan de start. Geen eten meer sedert de middag want daar had ik geen tijd voor. Wel net op tijd bij de start. Tijdens het aftellen, nog 3 seconden, merk ik dat ik oude loopschoenen zonder steunzolen aan heb. Toch maar gestart, na 21km komen we toch terug aan sporthal en kan ik wel bij de auto langs. Alex kwam al direct bij mij en even later liepen we ook bij Steven en Ludo. De eerste 21km liepen we zo goed als samen. Gemiddeld 10,5km/h. Ondertussen al redelijk last van rechter knie en quadriceps. Naar de auto schoenen vervangen. En dacht aan die ene belangrijke wedstrijd, al de rest is training. Dus kan ik even goed van de situatie gebruik maken. Zet mij achter het stuur. Neem het meegebrachte pastasalaatje en eet dit rustig op. Drink nog goed wat cola, en ben terug weg. Door de sporthal en begin aan de volgende "Boucle". In Steenwerck bestaat parcours immers uit een aanloopstuk. En dan 3x boucle 1 en 3x boucle 2. Samen vormen ze een 8 en lopen we telkens bij de overgang door de sporthal. De aanloop + eerste boucle was ruim 21km. Daarna is iedere Boucle 15 à 16km. Door te eten, mocht ik ook nog eens de dixit in duiken. Pijn in de knie en de dijen ging niet weg. Opgeven spookte door het hoofd. Er is wel 24h tijd zoals in Bornem. Misschien even slapen. Maar dacht aan mensen die vechten tegen kanker en hun familie. Aan OIGO en SIA. Zag op het einde van de 2° ronde net Ludo en Alex nog hun nieuwe ronde aanvangen en wist dat ik ongeveer een 4-tal kilometer achter zat. Viel dus eigenlijk nog mee. Zette door, maar ook de lus die mij over half weg bracht tot km 52 bracht geen beterschap. Daarna ging het plots wel vlotter. Door het rustige tempo voelde ik niet echt vermoeidheid. De pijn ging weg en plots werd het genieten. Babeltje met een loper die nooit meer dan 30km liep en nu zijn eerste 100km. Mee met een dame die mij inhaalde maar later toch moest vertragen. En toen kwam snelwandelaar Benoit. Eerst liet ik hem voor gaan. Maar hij liep niet verder dan 50m uit. In de voorlaatste ronde er toch maar naar toe. En gezegd dat ik hem als haas zou gebruiken. Hij snelwandelt aan 9 en soms zelfs boven de 10km/h. Maar hij toonde zijn rol toiletpapier die hij klaar had en zou in de rand van de weg kruipen. Zo kwam ik terug alleen. Maar ging nu verder aan een rustig, maar toch iets sneller tempo. Toch kwam een kilometer of 12 voor de finish Benoit opnieuw bij mij. Pikte aan en zouden samen finishen. Maar de aanduiding 90km gaf hem extra boost. Ook de 95, 98 en 99. Telkens ging het tempo omhoog. Op 95 zag hij dat we 10h58 onder weg waren. Zijn streef tijd werd 11h30. Had dit in de mot, ook al zei hij het niet. Ik pikte aan, en bleef hem volgen. Ook al werden de benen nu wel vermoeid en begon het zwaarder te worden. Op km 98 nog een laatste brug. Moest klein gaatje laten, maar in de afzink geraakte ik beetje voorop. Kon tempo niet houden en plaatste mij weer in zijn wiel. Had ik gekund, ik zou hem niet geklopt hebben. Maar het zat er eigenlijk zelfs niet in. Uiteindelijk gefinishd in 11h30 en enkele secondjes. Benoit als 30e, ik als 31e. Dit van meer dan 500 deelnemers. Ludo en Alex nog terug gezien deze zaten 12 en 8 minuten voor mij. Gezien de schoenwissel en eetpauze ben ik hier best tevreden mee.

En nadien samen nog eens op de foto:
foto van Ludo Depoortere.

141: Weekendje Leiden

Met JCA naar Leiden. Zaterdag om 8h de bus op. Onderweg een stopje. En 's middags in Scheveningen met zicht op de haven broodjesmaaltijd met een Nederlandse "kroket" er bij. Doorreizen naar Leiden waar we in Golden Tulip logeren. Mooie ruime vernieuwde kamer samen met de kids. Verkenning in 't centrum, met aankoopje voor de dochter. En 's avonds mochten we om 18h30 al aanschuiven voor buffet omdat er om 22h30 gelopen werd. Veel koude groenten, soepje en een klein biefstukje achter de kiezen. En dan direct trainingskilometers maken. Zodat de loop van 5km in totaal 23km gaf. De 5km liep ik samen met Erin. Vooral de laatste 2km ging het behoorlijk snel.

De volgende dag stond marathon op het programma. Ik zou pacen voor een clublid dat zijn PR van 3h58 wou verbeteren. Woensdag was er nog sprake van 3h55, deze morgen sprake van 3h50. Er bleek ook een startnummer voor de 10km over. En deze start 4h na de marathon. Dat moet wel lukken zeg. Deze alvast ook maar opgespeld. We starten de marathon en zitten direct in een snelheid van net boven de 5m30s/km. Samen met Bart pace ik Hans. Heidi loopt ook 11km mee. Daar splitst de halve marathon van de marathon. We lopen via een gelegenheidsponton over het water en daar was de splitsing. Ondertussen was het lekker warm geworden. Hans liep liever in de schaduw, ik koos de zon kant. Door het water van de sponsen was mijn t-shirt nat geworden en met wind er op vond ik het zelfs eerst nog wat fris. Maar we liepen verder. Langs fietspaden te midden van het vlakke Nederlandse polderlandschap. Daar was het genieten van de rust en de natuur. De enthousiaste Nederlanders maakten hier plaats voor kikkers en/of padden die ook van zich lieten horen. We haalden nog maar eens op dat we in België van onze koele landgenoten enkel bij start en finish wat supporters bij elkaar krijgen. Die dan eens klappen voor die ene kennis waarvoor ze komen. Hier lopen we door wijkjes van Leiden, waar de gezinnen zich mooi buiten nestelen. Met drankjes, of een barbeque of een berg stoepkrijt. En die zitten dan een hele tijd aan een stuk te klappen en aanmoedigingen te roepen. Vermoedelijk zien zij even goed 2 dagen nadien af, zoals onze beentjes. Ondertussen hadden we met zijn 3-tjes een plaspauze ingelast en kwamen we nog steeds in de zelfde snelheid in een wijk omgetoverd in een Tirolerdorp. Echt top. Traditioneel was het in de tweede helft lijken pikken. We pikten ook nog 2 novicen Anna en "Beardmen" op. Deze liepen al lang voor ons uit aan een zelfde snelheid. Moedigden hen aan om in het groepje te komen. En zo kregen we een echt busje. Anderen probeerden ook in te pikken, maar moesten telkens even later de rol opnieuw lossen. We waren reeds aan km 35. Ik had al eerder aangegeven aan Bart om Hans wat gerust te laten. En nu werd het echt lastig. De 2 andere mede-lopers konden lichtjes voor ons uit gaan lopen. En wij bleven bij onze clubgenoot. Zorgde voor wat interactie met de gekke Nederlandse supporters. Maar moesten de snelheid lichtjes laten zakken. Zonder echt van verval te moeten gaan spreken. Uiteindelijk hadden we gekozen voor een rustige eerste 14km, dan wat snelheid opgebouwd, en op einde klein beetje moeten inboeten. Maar in totaal gaf dit toch nog een negatieve split. En kwamen we met 3 naast elkaar over de lijn in 3h52. Geslaagde marathon dus.

foto van Bart Vandewiele.

Net op het ogenblik dat we over de finish komen wordt afgeroepen dat ook de 10km gestart is. Ik geef mijn medaille af aan Heidi die mij staat op te wachten. Ze geeft mij een lekker fris 25cc blikje cola. En ik door naar de 10km. Enkel de wedstrijdlopers waren gestart, maar alle vakken en lopers waren al samen geschoven en mochten even later door de flessenhals starten. Goed systeem, alleen moest ik nu achteraan aanschuiven en als allerlaatste starten. Een 20-tal minuten zo goed als stil staan had beentjes geen deugd gedaan. Kreeg de snelheid niet meer op 10km/h. Maar op karakter liep ik de 10km toch uit. Op zo'n grote stadsevenemeten betekend dit nog altijd dat ik een massa lopers inhaalde. Vaak moeten denken dat ik deze karaktertocht volbracht in functie van Spartathlon. Maar ook deze kilometers werden uiteindelijk aan het weektotaal toegevoegd. Had er de zondag uiteindelijk 54km. Mooi weekend, kijk al uit naar het volgende. Nu eens met Krekenlopers.

zondag, mei 14, 2017

140: Speciaal gezelschap

Vandaag mocht ik opnieuw pacer zijn. Plaats van afspraak was Visé (of Wezet voor de Vlamingen). Planning was de Maasmarathon te lopen met de vlag van 4h15. Mooie tijd voor een debutant. En daardoor was ook mijn vriendin Heidi Roeygens mee voor deze klus. En om het familiefeestje compleet te maken ook oudste zoon Loughlin. Kort na de voetbalcompetitie wou hij eens een marathon mee pikken. Zo kon hij op basis van die conditie (en zonder bij trainen) eens zijn ding doen. Was daar wel benieuwd naar.

Mooi weer, misschien klein beetje te warm voor een marathon te lopen. Om 9h05 mochten we starten met een rondje door het centrum. Na iets meer dan een kilometer waren we terug bij de start en mochten we de Maas over. Loughlin was reeds onder de indruk van de sfeer. We starten rustig, iets onder het beoogde gemiddelde. 4 à 5km lang liepen we trager dan 10km/h. We liepen ook eerst richting Luik, met de wind in het aangezicht. Dit beloofde voor de terugweg van Maastricht naar Visé. Toen we mochten draaien en langs de Maas terug Visé en verder tot Maastricht mochten hadden we wind in de rug. Rustig tempo lichtjes opgedreven. En gestreefd naar schema van 10km/h (4h13). De overgang van de Maas naar het Alberkanaal leverde eerst een kort lastig klimmetje. Maar daarna een heel mooi zicht richting Antwerpen. En nog even later op het sluizencomplex. Groepje dat oorspronkelijk boven de 20 lopers was dunde na halfweg uit. In Maastricht over de brug aan kilometer 25 waren we nog met een 10-tal. Maar toen ging het vlug. Bevoorradingen om de 2,5km wat bij dit weer wel nodig was. En bij de 27,5 mijn zoon nog wel gezien, maar daar zou hij de rol moeten lossen. Vanaf dat punt liet ik aan de bevoorrading de groep voor gaan, sloot achteraan aan. En probeerde zo iedereen terug in de groep te brengen. Maar aan kilometer 35 had ik nog 4 volgers. Daarvan konden er 2 versnellen en gingen voor een iets betere tijd. Toen moest de klim naar de Knauf fabriek nog volgen. Heidi kreeg de boodschap als ze zo doorging, klein beetje versnelde ze onder de 4h10 zou kunnen duiken. Rond 38 ging ze er van door en liep langzaam van mij weg. Nog één Franstalige volger zat nog in mijn spoor. Hij had het echt lastig, maar ik had voldoende reserve tijd. Mij aangepast aan hem tot kilometer 41. Dan hem ook laten gaan en nog wat vertraagd. De lopers nog wat aangemoedigd. En binnen gelopen in een netto tijd nog net onder de 4h13. Dus 4h12 op het diploma.

Er waren ruim voldoende bevoorradingen. Maar deze stonden slechts aan één kant. Sportdrank, water, banaan, sinaas, peperkoek, abrikozen, suiker, ... gaf een goede bevoorrading. Enkel Cola miste ik, zeker vanaf km 30. Bij de aankomst enkel water. Een medaille voor wie op tijd was (er waren er te weinig, ze kunnen via mail aangevraagd), en een goody bag. Maar zoals gewoonlijk mag je direct na de aankomst aanschuiven voor broodjes met verschillende soorten kaas, water, sportdrank, banaan, sinaas, gehaktballen, worst, taart, enz  Zij die €40 betaalden bij de voorinschrijving kregen ook nog een fleece EN een technisch T-shirt.

dinsdag, mei 02, 2017

138-139

Na de winter editie van de marathon Zetrud-Lumay was het nu de lente-editie. Maximaal 20 deelnemers op zaterdag en ook op zondag. De mogelijkheid voor een dubbel dus.

Paul van Hiel zelf ultraloper weet zelf heel goed wat we als marathon loper nodig hebben. Laag inschrijfbedrag, mooi parcours, prima bevoorrading (banaan, peperkoek, tuc, zout chips, zoete of zure beertjes, m&m's, water, cola, the, ...) en als beloning een mooie medaille. Dit zijn eigenlijk de toppertjes van de marathonkalender. En het zijn dan ook de kenners, die we al vaak tegen kwamen, die we ook hier treffen. Een gezellig samen zijn onder vrienden wordt het. En het lopen wordt vertellen, luisteren, genieten en ondertussen ah ja, ook wat lopen. In de eerste ronde kwam ik bij Fred. Zijn Franstalige vrienden vertelden dat hij na de winter editie zo fier was dat hij mij klopte. Ik haalde hem toen 300m voor de finish bij, maar kon zijn laatste versnelling niet meer beantwoorden. Daarom dat ik deze keer van bij het begin mee ging. Net op dat moment schop ik op een steen en val ik. De vriendjes verwijten Fred al lachend dat hij mij pootje lapte. Met een schaafwonde ging ik terug verder. Het voelde alsof we elke 15 min terug aan de bevoorrading kwamen en er weer 7km hadden op zitten. In werklijkheid gingen de rondjes mooi vlak 45, 43, 44, 43, 43 minuten. Van de knie had ik geen last. Was aangenaam weertje en temperatuur. En de wind blaasde soms wel wat in ons gezicht maar viel wel mee. Ik merkte elke ronde op dat ik steeds wat dichter kwam bij Edwin. En bij het ingaan van de laatste ronde was het minder dan 600m geworden (zo inschatten gezien het bordje 300m tot bevoorrading waar we heen en terug liepen). Ik besloot om een poging te wagen. Met een rondje van 39min kwam ik nog aardig dicht. Maar Edwin had het zelfde opgemerkt en was ook wat versneld. Ik finishte iets meer dan een minuut later in 4h17m

's avonds een pasta en in Zetrud-Lumay blijven slapen. 's morgens na het ontbijt Heidi gaan oppikken aan het station van Tienen. Zij zou uiteindelijk 28km lopen en wandelen die dag. De schaafwonde op de knie trok wat tegen. Maar weerhield mij niet van de marathon. Starte samen met Deborah, Heidi en Jacques. Maar wou toch iets sneller lopen. Besloot het gat op Edwin dicht te lopen. En zo hadden we een ronde van 39m. De tweede ronde zouden we wat inbinden. Maar was toch nog steeds 41m. De wind blaasde vandaag heel wat steviger dan gisteren. En het was ook iets warmer. Lekker weertje, maar ideaal voor lopen is iets minder warm. Omstandigheden die al beetje richting Griekenland gaan. Ik trok opzettelijk nog een onderlijfje met lange mouwen aan. En toen ik Edwin volgde ging ik de 650 hoogte meters dan ook maar al lopend op. De gedachte was direct dat dit goede training was voor het Griekse avontuur. Na 2 rondes mij weg te steken uit de wind. Speelde Edwin het tactisch. Liet mij 100m voor en volgde op kleine afstand. Na een rondje in 43 zag ik hoe kort hij zat. Voelde mijn benen al, en wist dat ik de duimen zou moeten leggen. Toch ging ik door en ronde 4 en 5 werden in het zelfde tempo afgewerkt. Terwijl ik in de vorige editie en gisteren in de laatste ronde juist meer ging lopen, moest ik nu noodgedwongen wat bergop wandelen inlassen. Edwin zou met meer dan 5m voorsprong finishen. Maar ik kon mijn tijd wel weer wat scherper stellen. Nu in 4h13.

Geslaagde 2 daagse en zo staat de marathon en ultrateller al op 139.

Pacen voor 137

Spartathlon wordt doseren en dus lopen aan lager tempo. Daarom keek ik uit naar mijn pacejob in Antwerpen. Eerste keer met vlag in plaats van balon. Eindtijd zou net onder de 5h worden. De inschrijftent ging om 7h30 open. Waarom ze de mensen niet allemaal binnen lieten, maar in kleinere groepjes is mij een raadsel. Maar het was ideaal om te flyeren bij de ingang. Dan vlagje ophalen en samen met Koen naar de start. We zouden de volgende 5h samen doorbrengen.

Ook al was de tijdslimiet 5h15. Toch liepen we van bij de start als laatste. We liepen achteraan een groepje van een 4-tal dames en een heer. Net er voor 3 dames van zelfde club voor hun eerste marathon. En daar nog eens net voor nog eens 3 dames van die zelfde club. Behalve tempo aangeven konden we wat tips geven om de tunnel uit te lopen, de binnenbochten te nemen, ... Na een kilometer of 15 zakte het tempo en sprak met Koen af om in te grijpen. We verwittigden de groep en gingen klein beetje sneller. Een dame bleef direct achter, de rest ging mee door. Eentje was al gaan voor lopen. En we hadden al stukjes samen met de 3 "groene" dames gelopen. Ons groepje bleef uitdunnen en enkel Christine bleef over. De damen welke versneld was haalden we in. Zij begon hierdoor te huilen. Konden haar kalmeren, pikte tijdje aan, moest toch lossen, maar zou wel finishen. Voor ons zagen we ondertussen de 6 groene dames nu elk voor hun tempo gaan. Zij en anderen welke we oppikten pepten we op om de laatste kilometers mee te hobbelen en zo net onder de 5h te finishen. Ongeveer 2km voor de finish zat Aad De Mos op een bankje en sprak ons aanmoedigend aan. Ik repliceerde, "Dat klinkt als woorden van een grootte trainer". Christine en 2 van de groene dames konden ons tempo volgen tot aan de finishlijn. We liepen een netto tijd van 4h58m.

Weer heel veel tevreden reacties. De benen waren wel zwaar en vermoeid. Maar een goede training richting Sparta. Nog even genieten van de aangeboden massage. En we konden met nr 137 op zak, terug huiswaarts.
foto van Marathoners.

136 kilomeeeeeeeeeeters

Zaterdag nog naar Zonnebeke voor een activia van 61,8km. Zelf een pijltje gemist. En tot kruispunt en terug er bij gelopen. Vlak voor de aankomst ging ik vermoedelijk de juiste richting uit. Maar werd terug geroepen van een andere wandelaar. Zou dan toch naar rechts zijn. Maar even verder kwamen we niet bij de finish, maar op een onvoorziene rustpost. We zaten op lokaal parcours van de kortere afstanden. Als ik aan de finish kwam stonden daar al wandelaars welke ik net na de laatste rustpost een kilometer of 6 van de finish, reeds had ingehaald. Was dus duidelijk nog stukje om gelopen. Conditie zat goed. Ook na de 62 à 63km. Maar pijntje aan de linker kuit. Ik vreesde voor de rest van het weekend. Nood-telefoontje voor raad van kiné. En ijs leggen.

Zondag ochtend voelde al heel wat beter. Naar Langdorp om de 6h te doen. Wou marathon lopen. En zou dan wel zien hoe de kuit voelde. Eerste rondje met Iris. 3 lopers achter ons, maar liepen wel 11km/h. Na de bevoorrading gewacht en vertraagd. Nu verder met Marc. Paar rondjes aan het babelen. De pijn in de kuit voelde ik van bij het begin. Maar wel maar zachtjes. Toch verslecht deze klein beetje. Ondertussen kenden we het rondje. 2,5km tegen de wind in beuken op kiezelpad. Bevoorrading, brug over en draaien. 2,5km op asfalt met wind in de rug. Eigenlijk valt de pijn in de kuit heel goed mee. Zou na de marathon best verder kunnen lopen. Maar gezien de wind, en uit zekerheid had ik al een ander plan. Na de marathon zou ik stevig door wandelen tot 6h om waren. Dat wandelen zal mij in september nog wel van pas komen. 1h45m aan meer dan 6km/h door gegaan. En gezien de omstandigheden tevreden met 52,470km

Eenmaal de schoenen uit, voelde ik pijntje aan de linker voet. Mogelijks door de loopstijl wat aan te passen aan het pijntje in de kuit. Maar de kiné stelde mij gerust. Snel gereageerd, en tijdig om dit met 2 sessies op een week terug weg te werken.

foto van Running Cremke.

135 Vijverrun

Zou normaal 1/2 marathon lopen in Sluis. Maar kreeg de kans om borstnummer over te nemen van de Vijverrun in Zolder. 50km, toch meer de moeite dan een 1/2 marathon. Voldoende dus om de auto richting race-circuit in Zolder te rijden. En zag direct dat het daar niet vlak is.

Bij het ophalen van het borstnummer verschillende proficiats voor het uitloten van de Spartathlon. Maar was "het" gespreksonderwerp de lopen van Hamme van vorige week. En zo was het vlug tijd om te starten. We zaten al vlug op het onverharde en tussen de bomen. Bergop. Kwam in een groepje oeverlopers terecht. Bleek dat ze ook gaan lopen waren in Zetrud-Lumay. Maar kenden Paul vooraf niet, was toevalig dat ze er terecht kwamen. Al pratend ging de tijd vlug voorbij. En kreeg ik van hen ook de info dat we bij de 10km mooi in 1h waren. Ook op de 20km mooi op het 10km/h schema. En op de 30 was er een klein verval van 2 minuutjes. Ondertussen ging mijn conditie achteruit en de pijn in de benen groeide. Tot de marathon kon ik nog tempo in de beentjes houden. Maar iets verder werd ik toch tot wandelen gedwongen. Dit ging zo traag dat ik alle moed samen zocht om toch maar weer wat snelheid te maken. Snelheid kon je het niet echt noemen, maar kreeg er wel terug een soort van looppas in. Hadden ze op het einde wel nog wat oneffenheden op het parcours gelegd. Daar moest ik weer wandelen. In de afzink voorzichtig nog wat lopen. En de laatste meters naar de finish waren een feit.

Moeilijke trail, maar de conditie gaat in kleine stapjes vooruit. Een 50km trail kan worden toegevoegd aan de palmares. Teller staat ondertussen op 135.

foto van Running Cremke.

woensdag, maart 08, 2017

6 uur tijd voor 134, dat moet lukken

Zondag vrij lang mogen uitslapen. Startuur van de 6 uur van Stein was 12h. Maar aangekomen in Stein ondervond ik al dat ik te weinig gegeten had. Bananen thuis waren niet rijp genoeg. Dus in Stein een stukje "vla" gekocht voor maar 1,5€. Zo toch iets binnen om aan de 6 uur te beginnen. Voorbereiding qua voeding kon beter. Maar had wel nog snel wat gellekes meegenomen. En had ook vernomen dat het zou kunnen regenen. 2° truitje, en regenjasje had ik ook mee. Legde reservekledij in tent van de organisatie. En mijn gellekes op een bankje buiten waar de persoonlijke bevoorrading kwam.

Voor de start nog de nodige aandacht voor Annie Van Rossum. En na de stilte, de start. Meer dan een uur lang in een mooi ruim groepje. Een stokerke moest vertellen hoe mooi het parcours hier wel was. Want in Aalter was het wat anders hoor. Ik gooide het over een andere boeg. In Aalter is het gezellig druk langs het parcours. Een leuke indoorpassage, altijd feest. En een mooi technisch loopshirt. Dit jaar zeker voor de Nederlanders.
 Door plas pauzes, kleine stopjes bij de bevoorrading enz brokkelde het groepje uit elkaar. We waren nog met 3 na 2h. Even wat hoofdrekenen als tijdverdrijf. Zitten op schema tussen 64 en 65km. Gust vond dit iets te snel. En besloot ook eens een plaspauze in te lassen. Zelf vind ik dat ook de ideale manier om een gaatje te laten vallen en over te schakelen op een eigen tempo. Anders ga je steeds dat ene stapje te snel en met de andere mee. Jesse was de 3° in het groepje en aan zijn 3° 6 uur bezig. Vorige keren telkens te snel gestart. En nu mooi mee met ons. Met de rem op. Toen begon het te regenen. Ik vertelde dat ik pauze zou nemen voor regen jasje en plasje. En dat hij best gewoon verder deed met rondjes iets boven de 14m. Indien er onder vertragen. En dat 5h lang. Dan, en niet eerder versnellen. En je haalt 64+. Dad vond hij fantastisch idee. Ook Tobias had hem de raad gegeven om te lopen met geduld. Hij volgde de raad op, en zou 17° worden met 64,585km.


Zelf jasje aangetrokken en verder. Was mijn bril vergeten af doen en de volgende ronde zag ik steeds minder. Nog eens stopje om deze weg te leggen. Had toen al tijdje door dat dit niet de beste dag was. Dacht al tijdje dat rechterbil tegen pruttelde. En volgens mij werd dit alleen maar erger. Nogthans na jas en bril stop nog 3 rondjes boven de 10/h en dus onder de 15m gelopen. Maar in de daar op volgende ronde toegegeven aan het kopje. Deels overgegaan op wandelen. Met de wind en de regen was dit dan ook nog eens koud. Vechten tot juist voorbij de marathon afstand is het absolute minimum. In dergerlijke omstandigheden is het typisch op een 6 uur dat er heel wat lopers uitstappen na de marathon. Daarom ging ik opzettelijk nog één rondje door. Dan sta ik toch al voor dat pakketje in de uitslag. Niet dat het er toe doet. Maar toch leuk. 45km324m en een 47° plaats.

Er was een tijd dat een 47e plaats in Stein fantastisch was. Toen er nog ruim boven de 100 lopers kwamen. Zelfs ooit meer dan 200. Nu staan er 64 deelnemers in de uitslag. Je zou bang worden als je zelf een 6 uur organiseert. Hopelijk komen er deze zomer meer lopers naar Aalter afgezakt. Want daar is het wel altijd mooi weer. Daar is het gezellig druk langs het parcours. Telt de totale afstand heel makkelijk met rondjes van exact 2km. En steeds een ruime, goede bevoorrading. En natuurlijk een juiste uitslag dankzij een correcte rondetelling. Maar in Stein was het vanaf dit jaar ook met SQM.
Mocht je ondertussen interesse gekregen hebben: 6 uur van Aalter

woensdag, februari 22, 2017

Weekendje Belgische kust & 133: Zetrud-Lumay

De opwouw zit goed. Jaar begonnen met een rustige vlakke marathon in Duitsland. 2 weken later een marathon met heel wat hoogtemeters. Ook de sneeuw en vooral het ijs maakten het moeilijker en lastig. Nog eens 2 weken later stond er geen wedstrijd maar toch 70km vriendschapsloop op het programma.

Met een mooie groep verzameld in De Panne. Zoals de traditie het wil een groepsfoto en het strand op. Heel rustig en vrij achteraan gelopen. Daardoor ook constant in gezelschap gelopen. In Oostende begon ik de kilometers te voelen, maar bleef rustig en met reserve lopen. Met een vrij grote groep door het station en door de vissershaven achter fort Napoleon door. Bij de bevoorrading aan "Vossenslag" bleef ik bewust niet te lang staan. Voldoende eten en weg, geen tijd verliezen. Niet koud krijgen. Wandelde flink door met de bedoeling dat de rest mij inhaalde. Enkel Luc en Peter volgden de weg, de rest was blijkbaar door de bosduinen gegaan. Met zijn drietjes naar Wenduine gelopen. Peter moest afhaken en zou de tocht iets korter houden. Luc had het ook moeilijk, maar een Spartaan bijt door natuurlijk. Had eigenlijk wel last van de steunkousen, tubes. En op de bevoorrading hielp men mij deze uit te doen. Samen met Luc liep ik nu door tot Blankenberge en Zeebrugge. Daar kwamen ook Veerle en Chris bij ons aansluiten. Met onze 4 liepen we naar de finish. Luc was er ondertussen weer volledig door gekomen. En moest met de finish in zicht nog eens laten voelen wie na al die kilometers toch nog het meeste jus in de benen had. Bekende dat hij beter was, maar dat ik om blessures te voorkomen niet mee zou versnellen. Maar toch super tevreden om deze keer de kustloop traag maar wel vlot tot een goed einde te kunnen brengen. 70km bij op de teller.

Ondertussen zijn we al weer 2 weken verder. Op zaterdag 32km gaan lopen in Watervliet. Maar de beentjes voelden na deze Leopoldsloop alles behalve fris. Wat gaat dit morgen geven. Ook Axel en Luc waren van departij. Zij zouden morgen aan mijn deur staan om samen naar Zetrud-Lumay te rijden. Paul v Hiel een ervaren rot organiseert er een kleinschalige marathon. Op zaterdag en zondag laat hij telkens 20 lopers toe. Voor slechts 10€ kunnen we een marathon lopen. Het parcours dat hij uitstippelde had een zeer hoog trail gehalte en was zeer mooi. Maar ook lastig met 4 klimmetjes samen goed voor 110 hoogtemeters per ronde. En zo mochten we er 6 doen. Een holle weg, ver gezicht, velden, bossen en struiken en zelfs een kudde herten kregen we voorgeschoteld. Opnieuw rustig en verstandig lopen. Liep al snel voorlaatste. Beetje parlé en Français met Vincent. Mijn Limburgs oefenen met Jacques. en halverwege kwam ook Luc weer in het groepje lopen. Na 4 van de 6 rondes hadden we een gemiddelde van 48min per ronde. Bedoeling was nog een rondje te lopen en dan wat te genieten en foto's te trekken en rustig te finishen. Maar Luc versnelde in de voorlaatste ronde. Moest klein gaatje laten, maar in een iets stijlere afzink kon ik gat terug dicht lopen. Rondje was daardoor in 46min. Dit kon ik niet zomaar laten gebeuren. Bij de bevoorrading banaantje eten, bekertje cola en direct terug door. Met een boodschap voor Mr Spartathlon Luc er bovenop. "Ik ben al weg hè. Zag dat je voor mij
wilde zijn, smeer maar de kuiten in." Ik weg en lopen. Niet achterom kijken, ik hoorde zijn voetstappen in de verte achter mij, nu er gewoon voor gaan. De bergopjes die de vorige rondes nog gewandeld werden gingen nu al lopend. Durfde niet achterom kijken. Want met Luc heb je nooit gedaan. De 2° bergop ook lopend, maar laatste stukje was extra steil en daar moest ik toch klein stukje stappen. Maar zodra het kon terug lopen. Beneden gekomen zag ik plots Gust voor mij. En al heel snel had ik hem te pakken. Vertelde dat Luc op komst was en dat hij tandje moest bij steken. Vroeg ook om te roepen als luc daar was "Ha Luc hier ben je". Zo zou ik kunnen inschatten hoe ver hij nog achter zat. Ik hoorde echter niets. Ook in de 4° klim moest er een stukje gewandeld worden. Maar hernam al snel het lopen. Boven zag ik in de verte Fred. In de afdaling moest ik al wat voorzichtigheid inbouwen om krampen te voorkomen. Maar het gat werd duidelijk kleiner. Nog ongeveer een kilometerke. Fred had mij nu zien aankomen en stak ook een tandje bij. Ik versnelde nog, maar ook Fred deed dit. Toen ik opnieuw de kramp voelde komen en één stap moest hinken was ik er aan voor de moeite. Ik finishte in zijn zog op één luttele seconde. Maar Luc, die had ik achter mij kunnen houden. De bevoorrading had alles wat ik nodig had. Cake, peperkoek, banaan, snoepjes en cola. Kregen nog een hele mooie medaille. En zaten nadien nog lekker wat bij te praten met enkele marathon lopers. Paul zorgde ook voor fotograaf en zo hebben we heel wat mooie foto's ter herinnering. En nog een oorkonde er bovenop. De organisatie was eenvoudig en kleinschalig, maar daarom niet minder af. En voor maar 10€. Chapeau. Ook in de lente, zomer en herfst komt er nog een editie. En gezien dit telkens in de juiste weken valt voor mij, zien ze mij hier zeker nog terug.

En zo is elke loop, marathon opnieuw een avontuur. Een ander plezant verhaal. En zitten we ondertussen aan 133, eentje in 4h40.

zaterdag, januari 28, 2017

132 Day after, bossen van Vlaanderen trail

3° zaterdag van januari is ondertussen traditie getrouw de Bostrails in Aalter. Drukke dagen vooraf en ook de zaterdag zelf. Met extra hulp in de organisatie durfde ik het aan om de dag erna reeds een marathon te plannen. Had wel goede herinneringen aan Trefle à quatre feuille, en was maar €10. Nog slachtoffer zoeken om mee te rijden (altijd gezelliger dan alleen). En na 131 marathon en ultra's begin je de potentiële slachtoffers al een beetje te kennen.

6h50 afgesproken. 2h rijden en we waren bij de nieuwe sporthal. Vorige keer was het nog in "de chalet" te doen. Principe was juist het zelfde gebleven. Rondjes van 12, 11, 10 en 9km. En na elk rondje beslis je als je stopt of door gaat. Vorige keer nog slijkerige. Nu in de sneeuw en over gevaarlijke ijsplekken. Deed het daarom zeer rustig aan. Was echt wel genieten. In de eerste ronde samen gelopen met Paul en Luc en dat rondje was zo voorbij. Bevoorrading was iets minder dan bij ons de dag er voor, maar met wat zoutkoekjes, peperkoek en een sportdrankje konden we weer verder. Op elke ronde was er ook nog een extra bevoorrading met lauw water. En in deze koude was dat echt wel aangenaam. Ondanks dat ik het heel voorzichtig aanpakte kwam ik hier en daar toch bijna ten val door een uitschuiver. Maar kon steeds mooi recht blijven. In ronde 3 ook nog een stuk met Vincent Ambuhl en denk dat de 2° Benoit Avau was, samen gelopen. Bekende gezichten van tijdens de 6 uur. En zo vlogen de kilometers traag maar gestaag voorbij. Na 3 rondes bleek ik 9km achter te zitten op Xavier die net naar de finish holde. Ook Dominique stond al bij de eindbevoorrading. Nog maar 9km en ik was weg. Dit werd het spreekwoordelijke rondje te veel. Het leek steeds maar bergop te gaan. Maar jullie zullen niet geloven dat ik enkel door bergop te lopen toch weer op de oorspronkelijke hoogte uit kwam om te finishen. Dus toch moet ik ergens iets over het hoofd gezien hebben. Ik was maar al te blij als ik eerst de gsm masten, en even later ook het voetbalveld opmerkte. Want elke ronde  moesten we daar eerst voorbij om daarna te finishen. Lekker veel douche ruimte in de vernieuwde sporthal. Nog een glas of 2 gedronken. En we konden onze terug weg aanvatten. Toen zagen we nog net Juan binnen komen. Onderweg nog wat leuk bijgepraat. Blijkbaar een Nederlander afgevoerd met een gebroken been. En Luc vertelde dat hij Paul nog zag met een serieuze blauwe gezwollen plek aan de onderarm. In de laatste ronde ook nog lelijk gevallen. Zou de week nadien een barst in het bot blijken te zijn.

Conclusie was dan ook dat we een gevaarlijke marathon overleefd hadden in 5h27. Beentjes wat laten rusten. Om binnen 2 weken klaar te zijn voor DE vriendschapsloop van het jaar. De Belgian Total Coast.

131 Een jaar in een notendop

Na Barcelona 2015 volgde een griepje. Een harde niesbui zorgde voor een liesbreuk. Een operatie volgde. Daarna werd het opnieuw opbouwen. Begin augustus wou ik hernemen. Maar met een trail met heel wat hoogtemeters herbeginnen was te hoog gegrepen. In plaats van stap vooruit waren het er twee achteruit. Nog wat vakantie, en nog maar eens opnieuw opbouwen. In het jaareinde nog op een warmathon proberen een marathon te lopen. En nog eens met "marathonvrouw". Maar telkens rond de 30km gestopt. Waren toch maar trainingskes. 2016 werd dan ook een jaar met 0 marathon & ultra's.



2017 zou ik anders starten. Ingeschreven voor de marathon van Kevelaer. Deze was mij al eerder aangeprezen. De dag ervoor eens met de motorhome naar daar. Op de parking van het pretpark blijven slapen. En de volgende dag relaxed aan de start. Rustig aan, en na een ronde of 2 kwam ik bij Lien. Zij was op zoek naar een nieuw PR, en mikte rond de 4h45. Ik zou al blij zijn met een finish. Ik bleef bij haar. Gewoon omdat het mij de nodige kracht en moed gaf voor de marathon. En iemand pacen naar een PR is altijd leuk. We zaten met vrij veel voorsprong. Maar normaal gaat ze op einde altijd stukje wandelen. Met voldoende aanmoedigingen konden we dit keer het wandelen tot een minimum beperken. En konden we een andere vrouw nog net voor blijven. Onze tijd werd 4h32. En zo had ook ik er eentje bij en staat de teller ondertussen op 131. Eindelijk dan toch.