maandag, november 10, 2014

Uewersauer & OSO geschrapt

In de eigen gemeent een croske. Gaan flyeren voor de eigen trailkes. Opwarmen en wat kilometerkes doen. En dan nog een wedstrijdje van een 7-tal kilometer. Typisch aan die veldlopen: Snel starten, toch zo goed mogelijk die snelheid vast houden. Toch zakte deze beetje per beetje weg. Aanpikken in de voetsporen van een snellere loper. Doodgaan en toch blijven gaan. Inhalen wie je nooit meer verwachte. Heel tevreden de laatste ronde in gaan zonder gedubbeld te zijn. Blijven vastpikken. Overnemen. Geen gat kunnen slaan. Laatste bocht. Hij wil me terug nemen. Dan maar sprinten. Hij geeft nog niet gewonnen. Maar ik kan nog een versnelling hoger. En juist op dat moment begaf de linker kuit het. Strompelend over de streep. Direct naar de hulpdiensten. Twee man droegen stoel met mij er op naar de uitgang. Daar opgepikt door andere AC Deinze loper. Naar auto gebracht. In mijn eigen auto naar huis gevoerd. En nadien brachten ze zelfs nog mijn prijs aan huis. Supper collega's daar bij AC Deinze. Alsook de "huisfotograaf" Gabby die mij weer leuk op de foto zette. Allen bedankt. En nu recupereren. Zal langer duren dan van Bottrop. Want kuit is er erger aan toe dan de knie vorige week.

117 Bottrop

4h45 veel te vroeg dus. Maar opstaan, laatste voorbereidingen en op 5h15 vertrekken met Johan en An. Verouderde GPS kaarten en nog dommer dan een ezel stoten we ons nog maar eens aan de gewijzigde situatie rond Eindhoven. Verder ook nog werken aan de autostrade. En de gps rekende uit dat we even na 9h ter plaatse zouden zijn. Voor een loop die om 9h start klinkt dat niet zo goed. Maar eenmaal de wegomleiding gevolgd en terug op de autostrade gokte de gps op 8h30. Een half uurtje om nummer af te halen, wat te flyeren, en ons klaar te maken.

Ons klaar maken is in de kleedruimte van de mijnwerkers. De ruime kleedkamers zijn zeer hoog. En via een katrol systeem hangen ijzeren mandjes aan het plaffond. Daar moeten we onze sportzak in doen. Zeer bijzonder als je hier een eerste keer komt. Ook de douches zijn zeer ruim. De waterstraal is aangenaam sterk (vermoedelijk om al het koolstof van de lichamen te krijgen). Maar er moest nog gelopen worden. Nog een FAB'ke voor de start, en weg waren we.

Het idee om voor een PR te gaan was snel weg. Eerst een tetter loopje met Deborah en Paul. En dan had ik al ondervonden dat deze ondergrond niet mijn ideaal parcours was. Verhoogde wel tempo, maar nog praatje met de Nederlandse Arjane, toen kwam ik bij Micha, en nog wat later met Jaques. Telkens een uitvlucht om tempo terug wat te laten zakken. Lekker gezellig onder onsje te plannen. En dan weer verder. En zo was het eerste rondje ook direct voorbij. Had Garmin maar na 750m afgedrukt maar had iets van 2h22. Tweede ronde even vlot aangezet. Maar na de eerste bevoorrading voelde ik de knie steeds meer pijn doen. In Reims en Etten-Leur ook beetje last van gehad en viel toen wel mee. Zal wel over gaan. Maar dag voordien had ik met fiets van de dochter gereden. Deze is wat te klein en zeker bergop was dat niet leuk voor die zelfde knie. Logisch dus dat het nu niet weg ging en ik voorzichtigheidshalve het rustiger aan deed. Af en toe een stukje wandelen en dan weer wat lopen. Als het nog een 5-tal kilometer was mij vast gebeten bij iemand met een rustig tempootje. Haalde plots een cameraatje boven en vroeg als ik speciaal voor de loop afgekomen was en van waar ik kwam. Enkele dagen later vond Juan dit op youtube. Behalve dat ik in het filmpje kom, toont het heel goed de mooie omgeving waarin gelopen wordt hier in Bottrop. Leuke herinnering. Net voor de finish kwam Leo ons nog voorbij. Ik riep "nog een Belg", omdat er iets van Lier op zijn shirt stond. Hij merkte op dat al deze van onder de rivieren dat fout interpreteerden. En toen viel mijn euro dat dit al de tweede keer was dat ik dat tegen kwam met hem. Filmpje toont ook dat we iets meer dan 5h nodig hadden. Tweede ronde was dus duidelijk wat rustiger. Maar was voor de zekerheid. Dinsdag al wandeltrainingske gedaan. En woensdagen was ik terug aan het lopen. Goed naar het lichaam geluisterd dus.

maandag, november 03, 2014

116. Etten-Leur

Een week na de club-uitstap van de Krekenlopers was er de club-uitstap van JCA. Omdat het een weekend met de kids was had ik het programma voorgelegd en gevraagd als we zouden mee gaan. Een volmondige ja, en we waren ingeschreven. We stopten eerst voor een boottocht met een partijtje boerengolf. Maar omdat de velden te drassig lagen moest de boerengolf geschrapt worden. Hierdoor werd de boottocht iets te lang voor de kids. Na eerst wat te genieten van het natuurgebied, een broodjeslunch, werden dan maar de kaarten boven gehaald. Zo konden we dan toch gaan inchekcen. Door een dubbele boeking zaten we niet in het centrum van Etten-Leur, maar in een ander hotelletje net buiten het stadje. Jammer dat we na het inchecken en voor het avondeten geen stadwandeling konden maken. Maar uiteindelijk konden we aanschuiven voor het buffet. Na nog enkele 4 op een rij spelletjes, eens schaken en nog wat kaarten konden de kids in het bedje kruipen. Nog een slaapmutsje en ook mijn tijd was gekomen.

Na een stevig ontbijt mochten we eerst beginnen aan de familieloop. Samen met Niall 800m door het centrum. Heel drukke loop met veel kids en begeleidende ouders. Wanneer Niall een gaatje vond tussen de menigte was het af en toe sprinten om terug bij hem te geraken. Maar na 800m konden we samen finishen. Mooie medaille als beloning en nog een mars en drankje er bovenop. Ook voor de papa.

Dan volgde de 5km met Tadhg en Erin. Ze maakten er geen trainingsloopje van, maar gingen vol door. Tadhg kon een 21m22s laten optekenen, en ook Erin bleef onder de 22m met 21m58s. Moet dringend ook wat snelheid gaan trainen, om nog mee te kunnen.

En met al deze sterke prestaties moest papa ook wel zijn best doen. Ik zou Sabine hazen tijdens haar 2° marathon. Ze mikte op 3h45. Maar de eerste kilometers waren al iets sneller. Even afgestemd, maar ze was haar niet aan het verbranden. Het was zelfs zo dat ze er voor koos om mee te gaan met een loper die voor mij net iets te snel ging. Eigen tempo gekozen en haar in de gaten blijven houden. Plots kwamen we weer op haar hielen te zitten. Ofwel toch verbrand, en dan zijn we er zo weer bij. Ofwel een plaspauze. Achteraf zou blijken dat het het tweede was. Terug in het centrum, halfweg de marathon. Veel aanmoedigingen, oa ook van de meegereisde clubgenoten. Twee moedigden mij zelfs aan om het kleine gaatje naar Sabine dicht te lopen. Ik wist wel beter. Bij het ingaan van de 2° ronde kon ik ze nog even zien lopen. Maar het gat werd nog groter en ze was uit het gezichtsveld verdwenen. Ondertussen liep ik al een tijdje (sedert km 10) met een Vlaming die zijn eerste marathon liep. Ik dacht dat hij iets beter was dan mij, en hij opzettelijk zijn tempo aanpaste aan het mijne. Er was immers wel al wat verteld toen de groep nog groter was. En hij vond het wel interessant samen te kunnen lopen met iemand met wat marathon ervaring. Op kilometer 31 haalde de eerste halve marathon loper ons in. Juist op het 10km punt waar hij exact 30m liet optekenen. Nog 2 Kenianen (waren toch zwart) volgden. Een groot gat later volgde de 4° en dat was mijn clubgenoot Bart die eerste blanke zou worden. Waren weer een stuk verder en was nog steeds met de Vlaming aan het lopen. Ik bleef de indruk hebben dat hij sterker was en dat hij op het einde nog wel wat sneller zou kunnen. Toch kondigde hij plots aan dat ik niet naar hem moest kijken, dat hij waarschijnlijk wel zou vertragen. Hij zou nog wel proberen mee te gaan. Maar direct daar na was hij uit mijn voetsporen verdwenen. Nog 5km. Dan zou ik wel al een klein beetje durven versnellen. Misschien krijgt Sabine toch nog een inzinking en kan ik er nog bij komen. De halve marathon lopers werden ook al iets talrijker en haalden ons steeds meer in. Uit de eerste ronde wist ik dat over de brug de "eindsprint" kon beginnen. Hoewel sprint een groot woord is met nog een ruime 2km te gaan. Maar mijn mond was iets te droog geworden en ik wou wat water. Een groepje ging mij voorbij en de fietsbegeleider gaf mij wat water. Hierdoor wel een gaatje en kon niet meer aanpikken bij dit groepje. Maar de volgende halve marathon loper moest mijn haas worden. Moest serieus op mijn adem trappen. Maar met ruim 13km/h kon ik toch aanpikken. Mijn haas viel echter zelf stil, en ik moest overnemen en eigen tempo gaan bepalen. Ik wou het nu niet meer laten zakken, en perste er nog een ware sprint uit. Eindtijd 3h42m. Vrij lang geleden dat ik dit nog eens liep op een marathon. Wel nog altijd 12m boven pr. Maar toch behoorlijk terug in conditie

115. Reims

De Krekenlopers-bus was op zaterdag al vroeg aan het rondpunt in Aalter. De rit werd onderbroken voor een koffie en plas-stop. Maar we waren al snel in Reims. We haalden onze nummers af en konden nog even op verkenning in het centrum. Een bezoek aan de Kathedraal. En een kaarsje om ons de volgende dag bij te staan. Nu we in Reims waren natuurlijk nog een champagneboer bezocht inclusief een degustatie. Inchecken en een 4-gangen menu in het hotel. De Rusische Diana vertelde ons waar we 's avonds terecht konden. En als we 's avonds op stap waren, kwamen we deze gezellige Rusische nog eens tegen.

Maar we waren hier om te lopen. Na de kamer met ontbijt, konden we te voet naar de start. Hotel was immers vlak bij. Opgesteld bij de pacer van 4h. Eerst een paar kilometers mee gelopen. Dan een paar kilometers er vlak voor. En dan toch maar beslist wat te gaan versnellen. Een tussenpauze bij een loopster van Zwalm, om beetje te tetteren. En dan terug wat sneller tot ik bij 2 lopers uit Luik terecht kwam. Sub 4h was de bedoeling. Maar we liepen toch al een redelijk stuk voor de pacer uit. Paste tempo wat aan, en met 3 waren we weg. Kilometers lang. Best gezellig. Eentje liep er zijn 1°. De andere had er al 2 gelopen waarvan één tijdens een volledige Iron Man. PR stond boven de 4h20, maar daar zou hij nu wel 20m van af doen. Het leek heel vlot te lopen en we begonnen aan een inhaal race. Tof langs het parcours was dat er elke 2 km een groep kinderen klaar stond. Deze moedigden de lopers fantastisch enthousiast aan. Achteraan de marathon liepen de kinderen dan een aflossingsmarathon. We waren ondertussen aan kilometer 30 en ik kondigde het begin van de marathon aan voor de novice uit Luik. Was alsof hij direct de slag van de hamer kreeg want liet een gaatje vallen. Nog een keer geprobeert om hem er opnieuw bij te brengen. Maar direct viel het gat opnieuw. Toen waren we nog met 2. En enkele kilometers verder sputterde ook de andere Luikse motor. Eerst dacht ik mijn tempo aan te passen. Maar het verval was te groot voor iemand die ik eigenlijk niet kende. Er haalde ons een dame in met nog behoorlijk wat snelheid. Ondertussen bedacht ik mij en bleef niet meer bij de Belg uit Luik. Moest het gaatje tot de dame nog wel dichten. Gezien het behoorlijke tempo dat ze nog had was dit niet zo evident. En dan nog een kilometer of 5 gehaasd. Nog voor de finish bedankte ze mij al. Het was haar eerste marathon en beweerde dat het haaswerk meer dan een paar seconden betekende voor haar. Aan de finish bleek ze ook nog de eerste dame uit de regio te zijn. 3h53. Eens iets sneller dan de meeste marathons. We konden nog terecht in het hotel voor een douchke. En lekker verfrist konden we terug naar België. Met in Kortrijk eerst nog mijn favoriete post-marathon maaltijd. Een geslaagd weekend.

zondag, november 02, 2014

114. Limieten

Na Steenwerck ging ik op zoek naar een nieuwe wedstrijd om de Spartathlon limiet te kunnen halen. 24h Barcelona en Langste nacht vallen samen en op een dag met de kids. Maar ook zo voor Winschoten en Amiens. Hoor her en der dat heel wat vrienden naar Amiens gaan. De conditie gaat net op tijd de goede richting uit. Nog niet ideaal, maar voldoende voor de limiet. En doordat ik de kids wat extra dagen opving omwille van omstandigheden, kon die ene zaterdag er wel van af voor de mama om de kindertaak eens over te nemen.

Voor ik vertrek naar Amiens, nog net op tijd aan gedacht dat ik een medisch attest moet mee hebben. Stress omdat ik drankjes wil meegeven aan Kristof. Hij rijd met de fiets bij Dirk en zal dus zeker voor mij aan de bevoorradingen zijn. Via organisatie kon ik niks meegeven. Via Kristof dus wel. Tot 7h zou het regenen, daarna wordt het een mooie dag. Maar bij de start was het wel degelijk nog aan het regenen. Die zouden we nog meer dan een uur moeten trotseren. En in al die tegenspoed hield Els mij bij positieve gedachten. Na de start alweer pech. Al mijn gels op de grond, en als laatste terug verder. Met voor mij een groep vol Belgen kon ik mij niet houden en liep dit op een te korte tijd dicht. Liep daar dan met mijn gels in de hand. Hoe zou ik drinken? Gels open doen en op eten? Maar na het splitsen van de Belgische groep bleef Steven en ik achteraan over. Hij had een fietser en mijn gels mochten er bij. Maar Steven was beter en zag het gat tot Veerle steeds kleiner worden. Het werd dicht gelopen en hij bleef daar. Maar niet wij gingen een stapje trager, maar Veerle een stapje sneller. 25km in 2h22 zei de jury. Net wat ik dacht, veel te snel volgens mijn doelstelling. Mijn gels waren ondertussen verhuist tot bij Filip. Wist ook door de medelopers en fietsers hoe het parcours in elkaar zat. We komen via zelfde weg terug. En ook als we Amiens terug voorbij zijn komen we langs zelfde weg terug. Daarom vroeg ik aan Filip 2 gels, en bij de eerste keer kruisen de rest te geven. Zou ze wel in mijn heupgordel samen pressen. Die heuptas zat ondertussen al gans die tijd op en neer te huppelen, en duwde zo mijn loopshort naar beneden. En zelf draaide het heuptasje steeds naar voor toe. Gevolg was dat ik geen kilometer ver geraakte of ik moest mijn broek optrekken en dat heuptasje naar achter zwieren. Iets dat na een keer of 50 toch wel gaat vervelen. Zeker als het moeilijker begint te gaan. En op 50 was dat zo. De 2° 25km liep ik alleen en in de beoogde 2h30. Maar van 50 naar 65 ging het zeer moeizaam en glijde de limiet steeds verder van mij weg. Schrap maar die Spartathlondroom. Maar af en toe toch nog wat hoop gedachtes er tussen. En dus bleef ik doorgaan. Als ik voorbij Juan was gegaan was die duidelijk aan het rekenen. En riep mij toe dat ik nog heel goed op schema zat. Was het die riem onder het hart, het FAB'je op kilometer 60, of beide? Het ging in ieder geval terug wat beter. En hoe verder ik geraakte, hoe groter ik de kans zag om toch net onder die 10h30 te duiken. Maar na 80km viel de Garmin uit. Die borstriem en Garmin zelf stoorden nu te veel en ik kon ze meegeven met Robin. Samen met een ongelooflijk sterke Katrien kruisten ze mij reeds op weg naar de finish. Vanaf dan was het behelpen. Er was de kilometer aanduiding en om de 5K vroeg ik dan maar aan een medeloper die ik net inhaalde hoe lang we reeds bezig waren. Maar een mens is zo voorspelbaar en de tijden werden telkens afgerond waardoor ik moeilijk kon inschatten als het nu effectief goed kwam. Daarom noch harder op de tanden bijten. En die laatste kilometers alles geven. Langs de Somme liggen trouwens heel wat kleine scherpe brugjes die verdomd veel pijn deden. Maar geen tijd om te wandelen, lopen.en alles geven is de boodschap. Groot was mijn verwondering als ik onder de laatste brug door liep en mijn naam keihard hoorde gillen. Hierdoor kon ik de brug oplopen ipv op wandelen. En boven zag ik dat het WK-ganger Mieke Dupont was die naar Amiens afgezakt was. Nog een goede kilometer. En tijd? Normaal nog genoeg over. Toch maar alles geven. Katrien was ondertussen al gedouchet en kroop net in de wagen toen ik passeerde en de laatste rechte lijn in ging. En die was zo lang dat ik de tijdsklok niet kon lezen. Is dat 3° cijfer nu een 2 of een 3. Toch maar blijven er voor gaan. En toen zag ik het, een 2. Alles geven, blijdschap kwam naar boven. Fantastische finish. Ik zag Veerle staan, pakte haar vast van blijdschap, en haar stukje taart moest er jammer genoeg aan geloven. Maar de sub 10h30 is binnen. Het grootte avontuur kan nu echt beginnen.

113. Bxl Marathon

Bij een eerste ruwe planning begin dit jaar stond ik op de lijst om de Marathon in Brussel te hazen in 3h45. Maar door blessure na Steenwerck was ik hier nog niet klaar voor. Was dan ook zeer blij dat ik op de definitieve planning op 4h stond en samen met Hugo Bruynooghe. Vroeger een rappe loper. Nu nog steeds een goede loper, maar met de jaren wat in snelheid vermindert. (En ik hopen dat ik dat later ook nog zou kunnen, maar vrees er voor).

Aan de start stelde Hugo voor om iets voorbij halfweg 3m voorsprong te hebben om zo de hellingen wat trager te kunnen lopen. Zelf ken ik de Tervurenlaan (eigenlijk volledig parcours v d 20K v Brussel), maar de extra lus ken ik niet. Met al zijn ervaring en parcourskennis kon dit niet mis zijn. Wij weg met een mooie groep. Door de drukte ging de eerste kilometer nog wat trager, maar toen waren we vertrokken. Hugo in vorm trok ons vooruit en ik merkte dat we die voorsprong vroeger zouden bij elkaar hebben. Al van voor Watermaal regelmatig aan Hugo gezegd om wat te remmen. Hij was gewoon te goed en zou onze groep er gewoon afgelopen hebben (en dat is als pacer nu net niet de bedoeling). Maar aan het tram-museum gaat de marathon naar rechts ipv naar links (halve en ook 20k v Brussel). En ook die kant gaat het direct de hoogte in. Minder stijl dan de Tervurenlaan zelf, maar behoorlijk lang stuk. Dan volgde een lange gezapige afdaling die we straks op onze terug weg omgekeerd mochten nemen. Een korte hevige afdaling naar een grote vijver waar we rond liepen. En daar mochten we de korte hevige klim terug op. Door de voorsprong konden we daar de rest van de groep mooi samen houden. En in de lange rustige klim die volgden konden we iedereen gerust stellen. Vanaf nu kunnen we voor iedereen zorgen. Die 4h gaan we met zijn allen halen. Opvallend is wel dat de mensen van overal komen. Hongarije, Ierland, Italie, Walonie (ook beetje buitenland toc :-) ) Maar de groep bleef inderdaad samen tot aan de voet van de Tervurenlaan. Hugo liep deze heel rustig op maar hier dunde het groepje toch wat uit. Maar we hadden een behoorlijke voorsprong en die wou ik hier wel voor gebruiken. Ik ging nog trager en moedigde enkele van onze gelosten extra aan. Op die manier kon ik meerdere gelosten toch weer bij het groepje van Hugo brengen. Toch volgde er nog een klimmetje in de Wetstraat. Maar een behoorlijk steile afdaling naar de markt toe, zal wel bij verschillende lopers de kuiten nog eens goed laten voelen. De markt over met van die kl**** kasseien. En dan iets verder finishen in 3h58. Voor een balon met 3h59 op, is dit toch wel vrij keurig.

Dit is de minst vlakke pace job die ik tot nu toe liep. Maar met het parcours van Brussel is dit ook wel aan te raden.