woensdag, november 18, 2015

Een halveke

Met de vorm van het moment had ik mij eens laten gaan. Stoute mond opgezet.

Eigenlijk begonnen enkele jaren terug. Charlotte verhuist naar Bellem. Door de verhuis niet in conditie. Ze loopt de laatste Vullaertloop en ik haal haar in. Blijf bij haar, geraak aan de praat. Gezien ze nieuw was in Aalter en ik een JCA truitje droeg waren we vlug aan de babbel. Wat reclame voor JCA en Deinze-Bellem. En op 11/11 stond ze daar. Welke tijd ga je lopen? 1h45 ongeveer. Mag ik volgen? Natuurlijk. Een ganse groep volgde mij en na een kilometer of 17 plaatste Charlotten een demarage op Hansbeke brug. Niemand reageerde, in de afdaling zou ik ze dan wel terug nemen. Ik er achter aan. Groepje uit elkaar, maar gaatje kreeg ik net niet meer dicht. Deju. In de volgende jaren was ik of vrijwilliger, of liep stukken trager dan haar. Maar met de huidige vorm had ik haar aangesproken. Nu zou ik net op Hansbeke brug mijn aanval plaatsen en haar er af lopen. Klein detail. Ondertussen staat haar PR op de halve marathon veel scherper dan het mijne. Op de koop toe loopt ze zeer sterk in Evergem 1h31 (wel te korte afstand).

Absoluut niet gepiekt naar deze dag. Veel te veel kilometers tot en met maandag. Disndag gezwoegd om alles klaar te zetten gezien dit een JCA organisatie is. Woensdag ochtend nog van alles gedaan en dan naar start. Bij het opwarmen voelt de linker hamstring niet zo goed. Ik durf geen versnellingske doen toen andere Aalterse loper dit vroeg. Ondertussen Charlotte gevonden en samen naar de start. Ze zag iemand van haar Triathlon club die voor 1h30 zou gaan. Zou ze durven volgen? Ik durf niet. Ik kies voor 1h34, want had vorige woensdag nog gezegd dat de 1h30 van Ivan geen spek voor mijn bek was. Toch gaat Charlotte bij haar club genoot staan een tweetal rijtjes achter mij. De start wordt gegeven en we zijn weg. Eerste 400 en 800m op gevoel. En zie dat het tempo niet traag maar niet supper is. Denk al om het PR idee te laten varen. Maar loop toch verder. Zeker als ik zie dat Ivan zelfs nog achter mij zit. Hou deze even in de gaten. Maar als hij via de gaatjes naar de kop van een groep gekomen was, was hij weg. En ik kon niet aanpikken. Ging te snel. Maar logisch ook. Want hij liep voor de 1h30 en ik zou 1h34 lopen. Charlotte niet te zien. Phil ging meelopen, maar die liep ook al voor mij uit. Even niets van aantrekken en op eigen tempo concentreren. Ivan liep beetje per beetje uit, maar ik werd niet massaal voorbij gestoken. En daar was eerste bevoorrading al. Nam vooraan een beker water, kon er achteraan nog eentje pakken, en kon mijn bril aan Sonja afgeven voor bij de finish. Door deze korte hevige passage was ik versneld en liep vlak voor mij opnieuw Ivan. Zou ik durven? Toch keer proberen. Gaatje bleef gelijk. Toch tandje bij. Gaatje toe. We zien wel waar we uitkomen. Ivan merkte mij op, ah ben je hier terug. Zonder veel commentaar gewoon laten meedrijven. We liepen ondertussen met 3-tjes. Andere loper was ook uit Aalter en liep vorig jaar 1h34. Hij ging ook voor 1h30 merkte Ivan op. Ja, maar ik wel voor 1h34, en ben goe zot bezig. Wat gaat dat geven? 2° bevoorrading. Had ik niet van ver zien aankomen. Toch vlug die gel uithalen. Binnenslikken. Nog net een watertje mee. Niet 100% te vreden van deze bevoorrading, maar hier moeten we het mee doen. Ivan merkte op dat we direct 50 lopers zouden bij halen. Een juiste mentale boost op het juiste moment. Een grote groep achter gelaten. En nu haalden we ze nog steeds, wel maar druppelsgewijs, verder in. En vaak bekende lopers. Maar bekend in de zin van "die, daar kan ik niet aan tippen, die is veel sneller". En toch zag ik ze nu afzien, en mochten we ze één voor één achter laten. Ga ik dit kunnen blijven houden? Hoe gaat de wind zitten langs het andere kanaal? We haalden Dirk en Isabelle in. En even later ook Chris. Een grotere groep met heel wat JCA truitjes was gevormd. De brug overleven. Nee, lukt niet, moet gaatje laten in de bergop. Gelukkig heb ik een goede afdaling in de benen, en kan ik terug bijbenen. Wind schuin op kop. En ik nestel mij achter IVan en de 3° loper. Want de rest moest toch opnieuw gaatje laten. En daar was laatste bevoorrading al. Watertje, sportdrank. En terug verder. Rudy was ook aan het pacen en haalden we in. Een bekende pacer uit Evergem met zijn poulin konden we ook inhalen. En blijven aanpikken. Hansbeke brug. In de bergop terug moeilijk. Ivan merkte dit op en wachte mij op. In de bergop kon ik mede dankzij Ivan opnieuw aanpikken. Als we van de vaart weg draaiden zat wind plots pal op kop. Maar we kwamen al aan bordje 20. Ivan moedigde ons aan om nog 1km lang alles te geven en liet ons begaan. We persten er alles uit. Terwijl ik steeds in het zog gelopen had, haalde ik in de voorlaatste bocht toch mijn medeloper nog in. En perste er nog alles uit. In de laatste rechte lijn hoorde ik verschillende verbaasde JCA reacties dat ik daar al was. Recht door over de finish, recht tegen de commionet van de tijdsopname. En nu recupereren. Fantastische tijd, terug op een wolk. 1h30m19s en 14,02km/h. Wie dit voorspeld had, had ik nooit kunnen geloven. Maar het is gelukt.

128) Aanvallen

Had wat gepuzzeld met de planning. En had een gaatje gevonden voor een aanval op mijn marathon PR. Op 1/9 nog eens een lactaat test gedaan. En de resultaten waren hoop gevend, maar niet ideaal. Lactaat blijft lang laag wat aantoont dat de lange trage duurlopen aan het juiste tempo en hartslag gelopen worden. En ook hun beoogde effect hebben. Echter tussen 12 en 13km/h gaat het lactaat plots pijlsnel omhoog. Ook logisch als je weet dat ik nauwlijks (lees niets) van tempo en snelheidstrainingen doe. Basis is goed, voor een marathon in een tijd waar ik zelf nog niet durf van dromen. Maar dat is nu niet haalbaar wegens te weining snelheid. Vanaf 1/9 heb ik er dan toch maar wat opgenomen in de trainingen. Vooral blokken van 3 en zelfs 4km aan een tempo van boven de 13km/h. Ook eens een training van 16km lang aan 12km/h. De trainingen liepen zoals voorzien. De laatse week rusten. Enkel op maandag en vrijdag een rustig kort loopje. Op vrijdag met 3 keer een versnellingske er in.

Zaterdag vertrokken we met JCA naar Etten-Leur. Ook 3 van mijn kinderen waren mee op de uitstap. In La Trappe gestopt voor een stevige broodmaaltijd met heel veel rauwkost. Daarna naar Breda. Met de kids de winkelstraten afgeslenterd en nog wat schoenen, gsm bescherming enz gezocht. Hotel inchecken, bufetje achter de kiezen, en nog een bingo avond. Naar bed voor een uurtje extra rust want het winteruur werd ingezet. De volgende ochtend zelf de eitjes mogen bakken en voor de rest goed genoten van het hotel-ontbijt. De uitstap en het eten is niet ideaal. Maar de voorbereiding loopt tot hier zeker niet slecht.

In Etten-Leur eerst rustig meegelopen met Niall die de familieloop deed. Ondertussen waren Tadhg en Erin gestart aan hun 5K race. Als Erin bij de molen kwam en nog iets meer dan 1km te lopen had, heb ik meegelopen tot aan de kerk. Goede opwarming, en een steun voor mijn lopende meid. Zowel Tadhg als Erin liepen mooie tijden. Nu was het aan mij. Al goed opgewarmd, al stevig versnellingske in de benen. Aan de start van de marathon vele bekenden. Te veel om op te noemen. Maar in het startvak gekropen met Kevin die misschien wel zou proberen volgen. En met Robin Velghe die mij zou proberen hazen. Was eerste keer dat hij dit zou doen, en mijn JCA haasje was gekwetst gevallen. Ook Lydia kwam bij ons staan bij de start. Ze zou het echter wel wat rustiger doen gezien de gevoelige hamstring.

Ik zou starten aan 1m55 per 400m. Eerste 800 was iets te snel. Voor Kevin het signaal om toch te proberen tempo verder vast te houden en een mooie tijd na te streven. Ook iemand van Sodibru die eerst overwoog om met ons te starten, want wou zijn eerste lopen in 3h30 was sneller weg. Lydia was mee met ons. Maar als we tempo wat lieten zakken naar beoogde tempo was ook zij weg. Robin liep soms naast, soms voor mij. En een 4-tal lopers kwam in ons zog mee. Als het echt tegen wind werd vroeg ik Robin om mooi voor mij te komen lopen. Voor mij leek het alsof het tempo zakte. Maar als ik van achter hem kwam piepen, voelde dit toch opnieuw heel anders aan. Bij de bevoorrading nam Robin een extra beker water voor mij. Ik kon mij concentreren op telkens een eerste beker en afhankelijk van de afstand ook een gel. Halverwege zagen we Kevin, Sodibru-loper en Lydia die reeds de 2° ronde begonnen. Ook nog wat andere bekenden. Maar wij zaten nog altijd perfect op schema. Net na halfweg, door het enthousiaste publiek ging het even iets te hard. En opnieuw bij de molen voelde ik de eerste vermoeidheid. Tempo terug laten zakken en in het spoor van mijn luxe haasje ging het opnieuw voortreffelijk. Door even het tempo wat te laten stijgen waren de volgers plots verdwenen. Op eentje na. Maar deze had blijkbaar goeie benen en ging nog wat versnellen. En uit de achtergrond kwam Xavier terug. Iemand die normaal stukken sneller is dan mijzelf. Was zelf verbaasd mij daar aan te treffen. Maar bij een bevoorrading had hij opnieuw een gaatje en zagen we hem een hele tijd niet meer terug. Even verder kwam echter nog een bekende uit Oudenaarde terug bij ons treintje. Ook hij was verwonderd van mijn vorm en tempo. Plots hoorde ik hem vragen aan toeschouwers als deze daar woonden. En weg was hij en zagen we niet meer terug. (Op 11/11 zou ik horen dat hij een toilet bezoek moest maken en zo wat tijd verloor). Ondertussen kreeg ik het lastig. Maar Robin hield het tempo er perfect in. Ik concentreerde mij op zijn tred. Met een blik op de voeten gericht volgde ik zijn spoor. Tempo vast houden, de kilometers waren al aardig gevorderd. Een eerste plan om aan kilometer 30, als alles goed ging, nog wat te versnellen, was niet haalbaar. Vooraf had ik vooral schrik van de afstand tussen de laatste bevoorrading en de finish. Had graag nog een extra bevoorrading gehad. Maar robin had een gordel met 2 drinkpullen. Reeds in eerste ronde gevraagd om net voor de brug in de laatste ronde even wat drinken te kunnen krijgen. Dat plaatsje kwam al behoorlijk dicht bij. Net voorbij de laatste bevoorrading was er nog eens Xavier die terug kwam aanpikken. Meestel ging het omgekeerd. En zoals gewoonlijk in de 2° ronde veel lopers kunnen inhalen. Lydia, Kevin, Sodibru loper. En ook vele minder bekenden. Maar de brug, daar was ze dan. Net er voor nog een laatste bevoorrading. De brug op. En boven tempo de hoogte in. Robin verschoot even van de versnelling (zo zei hij achteraf). Ik moest hem aanmanen om plaats te maken en mij te laten passeren, want ging nu echt versnellen. Maar Robin versnelde ook en bleef voortreffelijk hazen. We gingen de laatste 2k alsmaar sneller. Ook de enige overgebleven en versnelde loper uit ons groepje uit de eerste ronde moest er aan geloven. Xavier was de enige die bleef aanpikken. Hij nam zelf af en toe de kop over en joeg het tempo nog verder de hoogte in. Nog de bocht naar de molen. In de eerste ronde kon je links over voetpad, wat we niet deden. Ik zei tegen Robin als dit mogelijk was, we dit nu wel zouden doen. Na de bocht wou Robin dit doen, ik volgde. Maar vanuit de seingevers werd geroepen dat het andere kant uit was. Bang voor een declassering liet ik dat plan varen en pakte toch de weidere bocht. We kwamen bij de molen. Nog iets meer dan 1km. Alles er uit persen. Ruim boven de 14km/h. Maar Xavier kregen we er niet af. Dat enen plaatsje ga ik niet prijs geven. Alles geven. Zelf boven de 15km/h. Daar is de finish. En gelukt. Maar liefts 9m54s van het pr. We kwamen uit op 3h20m46s. Genieten !!!

Met dank aan een pracht van een haas. Merci Robin.

127) Nog pace jobke

Na IFF was het nu in Brussel om doen. Geparkeerd juist voorbij de aankomst. En dan te voet naar de start. Onderweg al Kobe tegen gekomen en samen tot aan de jubelboog gestapt. Ondertussen nog bekende gezichten. Verzamelplaats voor de pacers bereikt en we kunnen ons klaar maken. Opnieuw voor de 4h. Niet zoals bij IFFM alleen, maar met mede-pacer Koenraad Coussée. We zouden iets sneller lopen in het begin om halfweg op de klimmetjes wat rustiger aan te kunnen doen.

Bij de start door de drukte al een beetje achter op het schema. Maar niet panikeren en rustig in tempo komen en verder doen. Door de tunnels was er niet veel tijd goed gemaakt. Ook daarna ging het nog lichtjes klimmend door de groene zone's van Brussel. Klim naar Watermaal-Bosvoorde. En dan komt een afdaling langs Koninginnendal. Beetje per beetje konden we onze tijd goed maken. En aan het tram museum gekomen hadden we een mooie groep met een voorsprong. Hier komt dan de eerste nog steeds rustige maar lange klim. Tempo laten zakken en Koenraad probeerde achteraan iedereen er bij te houden. Vooraan waren er enkele die het tempo niet lieten zakken en konden doorgaan op het tempo van voor de klim. Zowel vooraan als achteraan dunde de groep uit. Na de klim wat hergroeperen. En we waren opnieuw weg. Tot aan de vijver viel het nu goed mee. Rond de vijver, en dan volgt een korte maar pittige klim. Nu liep ik achteraan en moedigde iedereen aan om bij de groep te blijven. Maar ook daarna volgt een lange trage klim. Met veel moeite zo veel mogelijk lopers bij de groep gehouden. En dan aankondigen dat er nu een afdaling volgt. Deze die we in het heen gaan overwonnen hadden. En dan volgt enkel nog de Tervurenlaan. Met de reserve tijd die we hebben, kan iedereen die er nu nog bij is de beoogde sub 4h vast halen. In de afdaling de groep mooi samen houden. Vooral achteraan wat extra aanmoedigingen. Nu niet meer lossen, we zijn er bijna. De halve marathon komt er bij aan het tram museum. Daar een groep meisjes met een gehandicapt kind in een soort buggy. Ik mocht even een handje toesteken. Ze waren blij, namen er zelfs nog een fotootje van. Wij verder in ons tempo om onder de 4h te duiken. Maar voor de meisjes was dit iets te snel. Eentje kwam achter gehold om de buggy terug te vragen. Ze zouden het iets rustiger doen. Ondertussen waren we aan de beruchte Tervurenlaan begonnen. Gezien de marge die we hadden, tempo serieus aangepast. Was best ook. We pikten ook nog enkele lopers op die sneller gestart waren, en die maar al te graag aanpikten voor die sub 4h. Zo groeide ons groepje opnieuw wat aan. Nu volgde even wat afdaling. De Wetsstraat hadden velen niet meer op gerekend. Ook al kenden we die van net na de start. Blijkbaar voelde die nu toch net even anders aan. Maar dan komt het centrum en de menigte. De afdaling naar de markt. Over steken en nu naar de finish. We duiken effectief onder de 4 uur, en zo kregen we de traditionele bedankjes. Ballon weg gegeven voor een kindje. En vrij snel naar de wagen om nog naar een voetbal matchke te gaan kijken.

Opdracht volbracht, teller staat weer eentje hoger.