Een week na de club-uitstap van de Krekenlopers was er de club-uitstap van JCA. Omdat het een weekend met de kids was had ik het programma voorgelegd en gevraagd als we zouden mee gaan. Een volmondige ja, en we waren ingeschreven. We stopten eerst voor een boottocht met een partijtje boerengolf. Maar omdat de velden te drassig lagen moest de boerengolf geschrapt worden. Hierdoor werd de boottocht iets te lang voor de kids. Na eerst wat te genieten van het natuurgebied, een broodjeslunch, werden dan maar de kaarten boven gehaald. Zo konden we dan toch gaan inchekcen. Door een dubbele boeking zaten we niet in het centrum van Etten-Leur, maar in een ander hotelletje net buiten het stadje. Jammer dat we na het inchecken en voor het avondeten geen stadwandeling konden maken. Maar uiteindelijk konden we aanschuiven voor het buffet. Na nog enkele 4 op een rij spelletjes, eens schaken en nog wat kaarten konden de kids in het bedje kruipen. Nog een slaapmutsje en ook mijn tijd was gekomen.
Na een stevig ontbijt mochten we eerst beginnen aan de familieloop. Samen met Niall 800m door het centrum. Heel drukke loop met veel kids en begeleidende ouders. Wanneer Niall een gaatje vond tussen de menigte was het af en toe sprinten om terug bij hem te geraken. Maar na 800m konden we samen finishen. Mooie medaille als beloning en nog een mars en drankje er bovenop. Ook voor de papa.
Dan volgde de 5km met Tadhg en Erin. Ze maakten er geen trainingsloopje van, maar gingen vol door. Tadhg kon een 21m22s laten optekenen, en ook Erin bleef onder de 22m met 21m58s. Moet dringend ook wat snelheid gaan trainen, om nog mee te kunnen.
En met al deze sterke prestaties moest papa ook wel zijn best doen. Ik zou Sabine hazen tijdens haar 2° marathon. Ze mikte op 3h45. Maar de eerste kilometers waren al iets sneller. Even afgestemd, maar ze was haar niet aan het verbranden. Het was zelfs zo dat ze er voor koos om mee te gaan met een loper die voor mij net iets te snel ging. Eigen tempo gekozen en haar in de gaten blijven houden. Plots kwamen we weer op haar hielen te zitten. Ofwel toch verbrand, en dan zijn we er zo weer bij. Ofwel een plaspauze. Achteraf zou blijken dat het het tweede was. Terug in het centrum, halfweg de marathon. Veel aanmoedigingen, oa ook van de meegereisde clubgenoten. Twee moedigden mij zelfs aan om het kleine gaatje naar Sabine dicht te lopen. Ik wist wel beter. Bij het ingaan van de 2° ronde kon ik ze nog even zien lopen. Maar het gat werd nog groter en ze was uit het gezichtsveld verdwenen. Ondertussen liep ik al een tijdje (sedert km 10) met een Vlaming die zijn eerste marathon liep. Ik dacht dat hij iets beter was dan mij, en hij opzettelijk zijn tempo aanpaste aan het mijne. Er was immers wel al wat verteld toen de groep nog groter was. En hij vond het wel interessant samen te kunnen lopen met iemand met wat marathon ervaring. Op kilometer 31 haalde de eerste halve marathon loper ons in. Juist op het 10km punt waar hij exact 30m liet optekenen. Nog 2 Kenianen (waren toch zwart) volgden. Een groot gat later volgde de 4° en dat was mijn clubgenoot Bart die eerste blanke zou worden. Waren weer een stuk verder en was nog steeds met de Vlaming aan het lopen. Ik bleef de indruk hebben dat hij sterker was en dat hij op het einde nog wel wat sneller zou kunnen. Toch kondigde hij plots aan dat ik niet naar hem moest kijken, dat hij waarschijnlijk wel zou vertragen. Hij zou nog wel proberen mee te gaan. Maar direct daar na was hij uit mijn voetsporen verdwenen. Nog 5km. Dan zou ik wel al een klein beetje durven versnellen. Misschien krijgt Sabine toch nog een inzinking en kan ik er nog bij komen. De halve marathon lopers werden ook al iets talrijker en haalden ons steeds meer in. Uit de eerste ronde wist ik dat over de brug de "eindsprint" kon beginnen. Hoewel sprint een groot woord is met nog een ruime 2km te gaan. Maar mijn mond was iets te droog geworden en ik wou wat water. Een groepje ging mij voorbij en de fietsbegeleider gaf mij wat water. Hierdoor wel een gaatje en kon niet meer aanpikken bij dit groepje. Maar de volgende halve marathon loper moest mijn haas worden. Moest serieus op mijn adem trappen. Maar met ruim 13km/h kon ik toch aanpikken. Mijn haas viel echter zelf stil, en ik moest overnemen en eigen tempo gaan bepalen. Ik wou het nu niet meer laten zakken, en perste er nog een ware sprint uit. Eindtijd 3h42m. Vrij lang geleden dat ik dit nog eens liep op een marathon. Wel nog altijd 12m boven pr. Maar toch behoorlijk terug in conditie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten