donderdag, mei 02, 2013

Antwerpen

5j geleden liep ik in Antwerpen mijn eerste marathon. 5j later kan ik er starten als pacer voor mijn 80° marathon & ultra.

's Morgens voorzichtig naar de bakker lopen en terug. De beentjes van Limburgs Zwaarste moeten beetje losgemaakt worden. Verder gaat de morgen niet zo vlot als voorzien en moet ik mij nog haasten in Antwerpen. Loop verder los van mijn wagen naar de inschrijvingstent. Vind daar snel Marnix en heb zo mijn nummer, t-shirt en alles wat ik nodig heb. Overtollige vlug naar wagen terug brengen. Nog jasje terug geven dat ik al sedert januari in de auto liggen had van een andere marathon loper. Balon afhalen en naar de start. Allemaal snel, maar we waren er. Bart meld hem al vlug aan om mee te lopen met ons. En Eva zal ook mee lopen voor haar eerste marathon. Wel bijzonder, want ze liep vorig jaar op onze 6 uur haar eerste ultra. Mooi rustig gestart. Verstandig haar tempo gelopen en vast gehouden. En zeer mooie prestatie neer gezet.

Ondertussen wordt het startschot gegeven. En in tegenstelling tot Rotterdam loopt Antwerpen massa's vlotter. Al in de eerste kilometer pal op ons pace-tempo. Zonder al te veel te moeten slalommen. De beentjes zijn ook goed los gemaakt en het loopt alsnog vlot. Juist voor de konijnepijp merk ik op dat een medeloopster een extra jasje aan heeft. Vraag als het koud is? Kreeg te horen dat ze (buiten jasje en t-shirt) zelfs nog een extra laag aan had. Tijdens de afdaling kreeg ik al weer zicht op iets waar ik commentaar op kwijt kon. "100+42+16=158". Juffrouw, jij kunt nog goed rekenen. Ja maar ik heb gisteren Limburgs Zwaarste gelopen. Ah, ik ook. Een ongeloofwaardige blik kijkt mijn richting uit. In Heerlen he. Dan pas wordt ik geloofd. Haar tijd was een stuk sneller gisteren. Nu kon ze ons nog voor blijven. Maar later zou ze serieus terug geslagen worden. Bleek dat er nog 3 met zelfde t-shirt rond liepen. Een voor een haalden we ze in, en maakte ik een kort praatje. De tunnel uit was al iets lastiger. Maar eenmaal boven wist ik dat lastigste stuk hiermee voorbij was. Maar even verder begonnen de benen al te wegen. Even checken als iedereen in het achtervolgend peletonneke wakker was. Een volmondige ja was het antwoord. En heeft er al iemand pijn aan de beentjes? Nee. Klinkt goed. Ik wel, dus jullie mogen allemaal voor mij finishen. Toen klonk het iets minder zelf zeker. Samen met Ann konden we het tempo mooi op tempo houden. Met 2 kun je elkaar bijsturen. Ging zeer goed. Na een kilometer of 15 had Ann sanitaire stop nodig. Maar de "toitoi" bleek nog op slot te zitten. Zo ook 5K verder. Gelukkig zag ik langs de weg dan een dixit. Ze liep even voor, en ik zag haar het deurtje open doen. Was blij dat ze uiteindelijk eentje gevonden had. Want mijn beentjes wogen steeds zwaarder. Mijn plan was dan ook haar te laten terug keren en dan het haaswerk aan haar aleen te laten. Maar terwijl zij stil zat, gingen wij door. En dat gaatje werd niet direct terug dicht gelopen. Aan kilometer 26 onder de spoorwegbrug door en een rondpuntje langs. Mijn balon bleef even aan het verkeersbord hangen en vloog de blauwe lucht tegemoet. Plots werd het publiek dan toch enthousiast. Jammergenoeg niet voor ons maar voor de balon. De kilometers telden op. En stond er nog steeds aleen voor. Moest wel doorbijten, kon de groep niet aan zijn lot overlaten. Door dit doorbijten ging het tempo nog een beetje de lucht in en werd de voorsprong op de beoogde 4h15 ietsje te groot. Maar ik had geen waakhond die hiervoor waarschuwde en had het niet door. We kwamen aan het mooiste stukje van het parcours Rivierenhof. Mooi breed pad in een groene long van Antwerpen. Ondanks het brede pad werden we toch gestoord door de fietsers, wandelaars, of wat dan ook. Want achter mijn rug in mijn groep ging er minstens een loper tegen de vlakte. Ik had het te lastig om hier rekening mee te houden. En ging gewoon door. Vanaf hier werd het ook "lijken pikken". Steeds meer moest ik doorbijten. Maar zag plots ook dat de voorsprong ruim en voldoende was. Dan maar naar kilometer 40 lopen en daar iedereen aanmoedigen om niet te geweldig, maar wel in zijn eigen tempo te finishen en nog wat seconden/minuten te winnen van hun tijd. Maar de reacties op 40K waren alles behalve enthousiast. De meeste zaten op hun tandvlees. Dan toch maar door gaan tot 41K. En daar beginnen stappen en iedereen nog eens aangemoedigd. oa Bart ging door en kon nog beetje versnellen en zou op 4h10 binnen zijn. Ik ging wandelen en moedigde iedereen aan die toen nog voorbij kwam. Zij zouden allen finishen onder de 4h15. Dan de laatste bocht en de markt op. Daar dan toch maar weer gaan lopen. Even bij de cheerleaders langs en dan over de lijn in 4h12m42s. Zo zat ik toch nog dicht bij de beoogde tijd.

Aan de finish nog met Luc, Bart en Eva gesproken. Alsook met een vader-zoon die hun eerste marathon gelopen hebben en een heel stuk mee holden in de groep. We hebben er nu 80/5j of gemiddeld 16/jaar. 3 weken rust zijn verdiend en dan komt de 24h van Steenbergen. Dat moet het gaan worden dit jaar.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten