Op zaterdag avond na loopje in Boxmeer aangekomen in Konzen. Rond 21h maar niemand meer in de omgeving van startnummers, tenten enz. Wagen geparkeerd op de weide bij de start, waar vroeger ook parking was. Dit jaar blijkbaar niet zo'n goede keuze. Wan't snachts volgde nog een vuurwerk bij een van de buren. En bij een andere buur was op dat ogenblik al enige tijd een buiten party gaande. Om 01h30 werd de muziek niet uigedaan maar wel zachter gezet. En toen was het al 5h15. Tijd om 3 croisantjes, granny en één pannekoek te eten. Startnummer ophalen. En ons klaar stomen. De tijd gaat snel. Nog iets meer dan 10 minuten. Nog eens voltaren en vaseline smeren. De chip nog. Lap, die zijn we vergeten. Maar start is over enkele minuten. Dus zo naar de start, zullen nadien wel mailtje sturen. Zagen ondertussen Mo, Peter, Heidi, Ingrid, Dirk, Alex, ... en we waren weg.
Terwijl men mij had gezegd dat het ultra deeltje echt trail was, viel dit extra lusje tegen. Eerste 4km verhard. Wel mooi fietspad tussen de bomen. En dan was er wel een mooi stuk van 4km. Toen volgde er echter opnieuw verhard tot voorbij km 13. Om het toch nog ietsje uitdagend te maken mochten we nog vie aan steile weide terug naar de start, om daar de marathon aan te vangen. Daar liep ik samen met een Nederlandse die samen met Heidi in het dream-team gezeten had. Enkele kilometers lopen kletsen. En toen ging het bergaf. En als het niet te technisch is loopt dit bij mij nog steeds snel. Aangekomen in Monschau kon ik deze keer veel meer genieten van wat deze marathon te bieden had. In 2011 liep ik hier al eerder. Maar behalve water dat uit de lucht kwam, water dat op de weg stond en water in rivieren naast mij herinner ik mij niet veel meer. Nu lopen we door een gezellig stadje met wat supporters die aanmoedigen. Leuke gebouwtjes en langs een gezellig riviertje dat naar beneden kabbelt. Wel raar dat onze weg, die de zelfde richting uit gaat, dan toch naar boven gaat. Soit de finish ligt vandaag lager dan de start (ook al is dat maar enkele meters), toch iets waar we ons kunnen aan op trekken. En als het bergop gaat wordt ik bijgehaald. Meestal lopers die ik vandaag nog enkele keren zal zien passeren. Ondertussen viel het op dat de bevoorrading dik in orde was. Van bij het begin water, the, isotoon. En na een kilometer of 20 kwam er al banaan bij. Later nog aangevuld met appel, druivesuiker, cola enz. Het marathon parcours had nog steeds redelijk wat asfalt. Maar nu hadden we toch al heel wat onverharde paden voorgeschoted gekregen. Wel paden die telkens toegangkelijk waren voor wagens (4x4). Was reeds voorbij de halve marathon toen zo'n wagen met speaker de komst van de eerste marathon loper aankondigde. Heb zo'n vermoeden dat we aangespoord werden om ze door te laten of aan een bepaalde kant te lopen. Maar wanneer je een internationaal deelnemersveld enkel in het Duits aanspreekt, dan denk ik dat er nog wel meer waren die er geen yota van begrepen hebben. De eerste 4 marathon lopers en het eerste aflossingsteam zaten dicht op elkaar. Er volgde een bergaf. En plots merkte ik op dat ik eigenlijk nog niet zoveel terein prijs gaf op die mannen. En toen kwam een bergop. Even later haalde mij zelfs een marathon loper in die "helaba" riep. Het was Vincent die rustig lopend er nog maar eens een marathon in een mooie tijd bij deed. De man in vorm dit jaar. Eenmaal voorbij de halve marathon (voor ultralopers +35km) volgden de bevoorrading elkaar nog sneller op. Ik schat om de 3km. Wat supper was. Bijna altijd ook cola, uitzonderlijk enkel water. Veel gedronken, ook al was het een zeer aangenaam loopweer en zeker niet te heet. Was aan de praat geraakt met een dame die het ook opviel dat we steeds haasje over deden. Het was haar eerste ultra en dat na één vlakke marathon. Iets voorbij km 42 kon ik aankondigen dat ze nu een echte ultraloopster was. Maar het glimlachje die daar op volgde verraade reeds de vermoeidheid die aan het opkomen was. Aan kilometer 44 zou een vriendin staan die nog 12km ging mee lopen. Steun die ze heel goed zal kunnen gebruiken hebben. Net op dat moment kwam Roland terug uit de achtergrond. Ook bezig met de ultra. Zijn tempo lag niet zoveel hoger. Dat van de dame waar ik bij liep begon te sputteren. Ik wenste haar dan ook succes en ging er van door met Roland. We liepen een heel stuk samen al babbelend. In een bergaf nam ik al eens voorsprong, maar in de bergop was het Roland die mij aanporde om terug in looppas te gaan. Het zou de voorlaatste helling zijn. Maar nog voor we aan de laatste kwamen heb ik toch nog heel wat stukken gelopen die ik niet bergaf noem, zelfs geen vals plat. Maar het deed er niet toe, was gezellig, alles wat we wensten van bevoorrading was er. Leuk lopen dus. We begon het in de laatste kilometers nog wat te regenen. Liep zonder horloge of GPS, lekker relaxed. Nu we dicht bij de finish waren, vroeg ik aan Roland als hij een idee had hoe lang we al liepen. Hij zei iets van net boven de 5h. Moest even goed nadenken. Na wet reken werk 56km aan 10km/h geeft 5h36. Vroeg ik, als het klopte dat we dus onder die tijd zouden zitten? Bij de start kondigde Alex nog aan om voor een tijd onder de 6h te gaan. Ik zei nog, ik ga voor er boven. En meende dat ook. En plots een kilometer of 2 voor de finish blijkt dat ik onder de 5h36 ga duiken. Verschoot er zelf van. Maar het zei zo, ongelooflijk tevreden. Liep samen met Roland over de finish, zo wist ik mijn tijd voor de uitslag.
Gezien alles zo vlot gelopen was, kon ik nog naar huis om de voetbal match van mijn oudste zoon te gaan bekijken. In de uitslag zag ik Roland staan met een bruto tijd van 5h35. Ik stuurde een mailtje om te vragen mij ook op te nemen met die tijd, want had mijn eigen chip vergeten. Kreeg echter mailtje terug dat ze dat niet willen doen. De organisatie zit perfect in elkaar. Maar waarom ze die kleine moeite niet willen doen snap ik niet. Het mailtje terug kost bijna evenveel tijd of het opnemen van een extra loper in de uitslag. In elk geval officiëel telt hij dus niet mee voor de marathon 100-club. Nogthans is het eentje waar ik zeer fier op ben. Mooie marathon in mooie tijd. Ondanks dat het bergop lopen nog zeer traag was en daardoor vaak ingehaald werd, merk ik toch het verschil met vroeger. Extra oefening levert echt wel iets op. Dank u hiervoor Luc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten