3°/10° Uewersauer

Uewersauer was aan 10° editie toe. Ik ontdekte deze trail 2 jaar terug en stond voor de derde keer op rij aan de start. Gezien het bij de eerste afdaling vaak wat drummen is en niet kan doorlopen heb ik mij bewust wat meer naar voor geplaatst dan de vorige jaren. De eerste bergaf loopt dan ook iets vlotter. Maar volledig laten gaan naar beneden zit er niet in. Met nog 50km voor de boeg ook niet zo erg. De eerste beklimming kan ik ondertussen lopend nemen. Bij mijn eerste trail vloog ik die nog al lopend op en stond 10m verder wandelend. Nu trippel ik die in mini-pasjes naar boven. Goed op de armen trekken. En rustig aan. En dat lukt behoorlijk. Zonder dat de hartslag hoog gaat. Na de eerste bevoorrading volgt de 2° afdaling in het bos. Het eerste jaar ging ik daar gevaarlijk snel bergaf en liep dan maar op een boom om de snelheid te breken. Ook dit gaat met wat parcourskennis vlotter. En zo gaat het verder. Na de derde bevoorrading werd het echter tijd voor een sanitaire pauze. Even parcours af, aan de kanten, en even later terug verder. Met een verlossend gevoel. Afwisselend bergop en bergaf. Naar boven trippelen. Naar beneden met grote vlugge stappen. Behalve als er een afgrond naast een single track ligt. Dan kijken we wat meer uit de doppen. Aan kilometer 32 begint mijn favoriete stuk. Single track stroomopwaarts langs een riviertje. En dit een aantal keren dwarsen via betonnen brugjes en een houten brugje (dat ondertussen zijn beste tijd gehad heeft). De tijd ziet er niet slecht uit. 6h lijkt net haalbaar. Klein beetje sneller. Maar toch nog reserve houden want nog 18km. Aan de bevoorrading bij km 38 had ik nog iets meer dan 7m/km. Normaal haalbaar. Maar met de kilometers en vooral de hoogtemeters in de benen, en op dit parcours, niet evident. Maar we gaan er voor. Ook al weten we dat zwaarste stukje bij kilometer 46 nog moet komen. Bordje 40 en 45km geeft zelfde info. De Garmin duid telkens wat minder afstand aan, maar iets meer dan 7m/km blijft de info. Kilometer 46, de zware beklimming wordt sneller als de vorige jaren naar boven gestapt. En boven hernemen we het looptempo. Bordje van laatste kilometer. Maar de extra inspanning beginnen te wegen. 6 minuten resten nog. En dit lijkt te weinig te worden. Toch niet opgeven. Maar een tweetal keer 5 stappen wandelen en terug hernemen. De totale afstand van 50,1 blijkt nu wel te kloppen met de Garmin. En als we de laatste boch om komen zie ik de klok op 6h01 springen. Ondanks een laatste spurtje toch 6h01m27s brut. De netto tijd blijft ook net boven het verhoopte 6:00:45. Of een "kakkske" er boven.

6h+20K

De standaard gewoonte is ondertussen een marathon of ultra om de 2 weken. Na Zeeland werd het echter 4 weken wachten. Hoewel. 2 weken terug werd op zaterdag meer dan een marathon langs het GR129 pad gelopen. De 4 weken waren om. Op vrijdag-avond nog eens vlug naar de kiné. En zaterdag reeds voor 6h was de auto gevuld met 5 lopers op weg naar Troisdorf. Droog vertrokken maar vanaf Brussel kwamen we in de regen. Omstandigheden die ook de eerste 3 uur van de wedstrijd zouden tekenen. Het parcours werd met een aanloopstuk gestart zodat ook de 50K tijden konden genoteerd worden. Op de atletiekpiste starte dan de echte ronde. Stadium uit stukje straat. En iets voorbij de 250m een klein hellingetje op voor een grint pad op een dijk. Een grintpad dat gaande weg meer en meer op een beekje leek. Daardoor werd in het gras naast het pad gelopen. Enkele rondes later was dit op zijn beurt een modderpoel geworden. Na iets meer dan 1000m dan het dijkje terug af en door de plaatselijke straten terug tot aan de atletiekpiste. Bij het binnenlopen bevoorrading. Allerlei hapjes en drankjes zoals we op een 6-uur gewend zijn. Maar dan wel met water, isotone-drank, thé en cola die verwarmd waren. Na enige tijd was de isotone zelfs zo verwarmd dat die vermoedelijk verbrand was en zeer vies ging smaken. Ondanks de regen en frisse temperatuur, en modderstrook zat ik toch comfortable in een tempo van 10,8km/h. Hartslag bleef zeer mooi netjes laag. Samen met Heidi Janssens kon ik dit tempo 3 uur aanhouden. Dan het onderlijfje met korte mouwen gewisseld voor eentje met lange mouwen. Bleek dan de volgende drie uur niet meer te regenen. Was dus misschien minder nodig geweest. Alhoewel een droog shirt ipv een nat kan toch geen kwaad. De rondjes van 2,75km gingen nu ook een tiental seconden trager. En na 5 uur kwam de ronde tijd zelfs boven de 16 min. En toen brak het volledig. Voor de volgende 2 rondes was 41min nodig. De resterende 9min werd er nog alles uitgeperst en we raakten net over de 61km. Nadat de prijslopers uit de wagen hun geld, bekers en naturaprijzen hadden ontvangen konden we de terugweg aanvatten. Maar we maakten nog een tussenstop in Marche-en-Flamenne. Na een bezoekje aan de plaatselijke Tunisiër konden we met een gevulde maag de nachtrust aanvatten. Volgende dag stonden we aan de start van de 20km van de Ardennen. Niet dat de benen er zin in hadden. Maar zo'n nieuw gratis wedstrijdje met voor 10€ pasta party achteraf konden we op de terug weg niet laten liggen. De eerste kilometer ging moeizaam in 6m47. Maar beetje bij beetje ging het vlotter. Net als ik boven de 10km/h raakte schotelde men een kilometers lange beklimming voor de voeten. Het tempo moest noodgedwongen opnieuw serieus naar beneden. Gelukkig gingen de laatste 5km vooral naar beneden. En kon ik in dat gedeelte wel de 10km/h opnieuw halen. Zo klokte ik af in 2h04m18s. Veel douches waren er niet voorzien waardoor de rij echt wel TE lang was. Dan maar de pasta verorberd. Ook op zondag is er blijkbaar wel wat file te vinden op de Belgische wegen. Maar we zijn toch weer thuis geraakt.

Zeeland

Een marathon die aan de 10° editie toe was. Dus nog vrij jong op de kalender. Maar toch al heel veel moois over gehoord. "Zwaarste en mooiste" van Nederland. Door die reputatie was het nodig reeds begin dit jaar vlug in te schrijven. Maar we waren er bij. Om 9h30 moesten we bij de aankomst in Zoutelande de bus op. Voor 7,5€ werden we naar de start gebracht. Was pas om 12h. Dus ruim de tijd om een babel met Patrick, Bert, Paula, Tiny, Ruth, ... (teveel om op te noemen). Zodanig dat ik mij toch beetje moest gaan spoeden om mijn looptenu aan te trekken. Even twijfel lange mouwen-korte mouwen. Maar met de raad van DE Belgische Spartaan was ook dat probleem snel van de baan. In het startvak zag ik Ruth, Jacqueline, Tiny terug. En bij de 12° klokslag mochten we vertrekken. Probeerde Tiny te volgen. Maar na een paar kilometers bleek dit toch te snel. Dan maar praatje en loopje met een andere bekende. En voor ik het wist zat ik reeds aan 10km. Kwam nog bekenden tegen die over de 6h van Aalter begonnen. Vlug vermeld dat zondag 21 juli 2013 in de agenda's mag genoteerd worden (en voor de lezers ook hè). Ondertussen zat in minder dan 2h de eerste helft er op. Was eigenlijk verrassend veel verhard. Een klein stukje strand hadden we gehad. En we waren pas terug aan een tweede strandstrook begonnen. Hier zat de wind toch op kop. Ook al hadden ze mij gezegd dat dit een editie voor "watjes" zou worden. Gezien wind in de rug zou zitten, en laag water. In de zandstrook was het toch wat zoeken naar het goede traject. Ik koos bewust iets verder van het water dan de meerderheid. En was zo waarschijnlijk bijna de enige die het bord van de 25km zag staan. Vervolgens een bord bij 2/3 wedstrijd of 28km. En even verder stond de organisatie met een bord op 29,#km. Of 70% wedstrijd. Er hoorde een tabelletje bij en de voorspelde eindtijd was 4h08. Vordert goed. Tot aan 30 ging het ook nog vlot. Ook al werd het parcours duidelijk zwaarder. Met nu toch veel meer zand. En op en neer gaande duinpaden. Af en toe zelfs mij in wandelpas dwingend. Trappen naar boven waren ook een verademing, die naar beneden konden al lopend genomen worden. Vanaf nu ging het wat moeizamer. Maar we beten van ons af. Rekende wel bij die 4h08 wat extra tijd. Omwille van het moeizame. Anderzijds vanaf kilometer 35 werd ik plots bijna niet meer ingehaald. En kon anderen die mij eerder voorbijgingen terug oprapen. Met nog een kleine kilometer te gaan kwam ik ook Tiny weer tegen. Nog eens goed versnellen en net onder de 4h08 binnen. Was dus goed voorspeld na 70% wedstrijd onder de weg. Is inderdaad wel een mooie en zware marathon. Anderzijds had ik het wel nog wat extremer verwacht. Vooral de eerste helft viel mee. Maar natuurlijk, ik liep de editie voor "watjes". Nietwaar Ingrid?

Rock 'n Roll

Oorspronkelijk zou ik Gent lopen. Maar deze werd geschrapt. Voor de zondag verwees iedereen naar Buggenhout. Maar mijn zoektocht leverde een mogelijkheid tot dubbeldekker op. Gelukkig had ik de link genoteerd. Want in de week voor de loop vond ik onder de naam Rock'n Roll marathon vooral Amerikaanse loopkes terug. Even twijfelen als ik na 4 weken loopstop, en pas 10 dagen terug aan 't lopen een marathon zou aankunnen. Maar we gingen er voor. Zaterdag of zondag? Zaterdag, misschien komt die dubbeldekker er toch nog van. En zo vertrokken naar land van Herve. En voor zij die het nog niet weten. 't Is daar niet plat. Was de eerste loper die er aankwam. Inschrijvingen nog niet open. De wagen nog verplaatsen zodat hij goed staat. Omkleden, inschrijven. Ondertussen waren er mij al 6 voor en kreeg ik een pet met nr 7 op. Beetje inlopen. Amai dat gaat hier bergaf en bergop. En dat 13 keer. Want evenveel rondjes zouden we lopen. Slechts 35 aan de start. En dan nog hoofdzakelijk teams. Volgens de organisator slechts 4 individuen.

Een ervan was een bekende. Henk had de grens over gefietst. Na een ronde wist ik dat die eerste honderd meters verkenning nog niks waren. Een rondje bestond uit een verharde afdaling van ongeveer een kilometer. Dan rechts het trail gedeelte in. De eerste meters waren nog vals plat, maar dan volgde een beklimming. Vooral het laatste stuk ging steeds steiler. Elke ronde zou het een klein beetje extra wandelen worden. Dan volgde opnieuw een afdaling, maar nu onverhard. Betonplaat over klein riviertje en we mochten aan een tweede beklimming beginnen. Hier halverwege al een knik waar elke ronde 5 stappen gewandeld werd. Dan terug de looppas zoeken. En op het einde van de tweede klim werd het wandelstuk ook steeds wat groter.

Terug op de macadam nog een paar 100m klimmen tot aan de tent. Hier verkoos ik telkens te wandelen tot aan een vast punt (rioolputje) en daar mij terug op gang te trekken. Aan de tent mochten we een hoge grasberm op kruipen. De tent rond. En de tent door. Bevoorrading van Aquarius en water. Maar na enkele rondes was de aquarius op. Na 2 keer water dan toch maar thee beginnen drinken. De rondjes waren ondertussen al goed gevorderd. Henk lag lichtjes achter. En bij de ingang van een ronde kwam ik telkens Henk tegen die de laatste meters van de vorige ronde aan het afwerken was. Hand omhoog met nog 5 vingerkes. Ronde nadien nog 4 enz. Zo konden we samen aftellen. De klim was natuurlijk lastig, maar zonder af te zien omwille van de laatste kilometers die zouden te veel zijn. En zo kon ik eindigen in 4h10m59s volgens de wedstrijdtafel. En van de 4 individuelen waren er 2 achter en eentje voor. Tweede, mijn beste uitslag ooit :-)

Back

4 weken loopstop zijn achter de rug. Jammer dat je de dag van vandaag in een ziekenhuis niet meer direct zo goed als mogelijk behandeld wordt. Het had korter kunnen zijn. Maar we laten niet meer aan het hart komen. Enkele uurtjes na de laatste ingreep en groen licht waren de loopschoenen aan. Na 7km een wandelpauze moeten inlassen. Maar toch ruim 14km afgelegd. Vrijdag met de kids naar Melsen, zaterdag naar Waterland-Oudeman en zondag gaan wandelen voor OIGO. Zo steken we Wouter en Sandra een hart onder de riem.

Wachten

Niet op de duiven. Maar de voorziene loopstop vanaf 16/8 loopt uit. Ik moet wachten op het verwijderen van een niersteentje en een buisje dat ze er tijdelijk langs geplaatst hebben. Hopelijk is het donderdag 6/9 allemaal opgelost.

Dodentocht

Eigenlijk een wandeltocht. En daarom als loper 3h vooraf gaan klaar zitten. Na wat gebabbel toch vrij snel tijd en start. Eerste kilometers toch wat last van de wandelaars. Maar dan nog 99 om ons ding te doen.

Ondanks dat ik 9,6km/h loop, wordt ik toch voorbijgestoken van Jan en Christine. En even later ook door Julie. Met 9,6 tot de tweede bevoorrading en 10,1km/h tot de derde bevoorrading lijkt het goed te lopen. Ondertussen was Peter mij ook voorbij gegaan. En gezegd dat het niet zo ideaal ging en dat ik waarschijnlijk serieus verval zou hebben.

De bevoorrading was niet voor lopers. Geen cola (enkel op 84,4km), geen sportdrank. Gelukkig stond aquarius 2x op het parcours. En veel vaste suikerrijke voeding. Van rijsttaart, over appel en banaan tot carré confituur, frangipan tot mars. Daarom na elke bevoorrading even stappen terwijl we eten. Doorspoelen met water, en dan weer aan het lopen.

Maar na de marathon dachten de benen dat het er op zat. Zijn de laatste tijd ook maar dat gewoon. En ging het plots veel moeizamer. Tempo zakte 8,1 8,5 8,4km/h. In Palm bagage opgevraagd. Andere trui aan. Spuiten met anti insecten spray en ook daar terug weg. Valt op dat alle lopers daar serieus veel trager gaan. Heb mijn bedenkingen bij de registratie. Maar tempo zakte bij mij zelfs tot 7km/h. Gelukkig konden we het daarna in de tweede helft beetje per beetje terug opkrikken.

Nog 29km, minder dan 30. Meer hebben we niet nodig om de snelheid op 7,9km/h te krijgen. Nog een halve marathon en we lopen terug 8,4. Nog 3 x 5km en we halen 8,7km/h. Nog 10 en 8h30 binnen moet lukken. Dus nog tandje bij en 9,3km/h. Nog 5,4km. Tot de bodem te kelk legen. Steeds wat sneller. De kilometer borden leerden mij dat ik 6m nodig had. Laatste kilometer nog sprintje met de extra aanmoedigingen, zal wel lukken. Maar eenmaal in het centrum blijkt dat ik te vroeg ben voor de extra aanmoedigingen. Toch alles geven. Aan de tent enkele vrijwilligers die er een applausje uit persen. En ik de laatste energie. Scannen, direct diploma. En 11h18 staat er op.

1h04 sneller dan vorige keer. En nieuw PR op de 100. Had schema gemaakt van 10h30, maar wist eigenlijk wel dat dit vandaag quasi niet mogelijk was. Maar toch nog 48min en we mogen naar Griekenland. Wie weet? Ooit!

Dubbeldekker

Voor de derde keer (na januari'11 en maart'12) gaan we voor een dubbeldekker. Of 2 keer minstens marathon afstand op 2 dagen.

Vrijdag avond was de gietende regen in Aalter het signaal om vlug van dit slechte weer weg te rijden. Het werd een lange rit tot in Bad Pyrmont. Zo lang dat ik een 40km voor eindbestemming de nachtrust opzocht. De volgende ochtend mooi op tijd. Bad Pyrmont blijkt een mooi stadje te zijn dat ten volle in het teken van de waterbronnen staat. Een wandeling langs een waterbaan met watervalletjes en beelden. En we waren bij de inschrijvingen. Vriendelijke behulpzame mensen.

Klaar gemaakt. En dan wandeling tot aan de bronnen en het kerkje. En vervolgens mochten we als marathonloper gratis door het mooiste stadspark 2005 van Duitsland. De palmtuin maakte het meeste indruk. Ook een mooi bloot voeten pad. Maar ik had het vrij vlug gezien.

Om 13h mochten we starten. Direct terug tot aan de bronnen, waar een mooi gebouw rond gebouwd werd. En na een ruime kilometer om het centrum uit te lopen gingen we het natuurschoon in. Deze marathon telt ruim 650 hoogtemeters. Maar de loop gaat vlot. Enerzijds omdat de hoogtemeters wat verdeeld zijn en dus vaak minder stijl. Anderzijds omdat ik mij een stuk beter voel dan tijdens de Child Learn marathon en de Jubilee Marathon Stockholm. Hierdoor kon ik hellingen die ik in andere trails opwandelde toch oplopen. Af en toe toch nog een steil stuk dat dan al wandelend ging. Bevoorrading was perfect. Ongeveer om de 3 kilometers waren er oa bananen en telkens sportdrank, cola en water. Een bak met sponsen werd op 2 bakken water gezet, zodat deze op een goede grijphoogte kwamen. Voor het eerst sedert toch wel enige marathon en ultra's telde ik de resterende kilometers eens niet af. Tot op kilometer 38 à 39. Toen werd het ietsje zwaarder. Met het idee wat morgen nog volgde liep ik deze laatste kilometers rustig uit zonder het tempo nog te proberen op drijven. Met al de hoogte meters ben ik heel tevreden met een eindtijd van 4h14m. Nadien mochten we nog douchen en zwemmen in het plaatselijke zwembad. Er was een grote glijbaan, waar uw tijd gemeten werd. En de snelste tijd van de dag getoond. Dat wou ik wel even proberen. Maar die poging was iets te lastig na een marathon en resulteerde in krampen. Nadien nog voor 4€ pastaparty. En we waren voldaan en konden naar Boxmeer.

Het adres in Boxmeer bleek niet een voetbalkantine te zijn zoals bij Limburgs Zwaarste, maar bij Willem zelf. Geparkeerd voor zijn kamper en na een plensbui vonden we vlug en goed de nachtrust. Volgende ochtend in het centrum centjes gaan zoeken. En aangemeld voor één dag van de zomermeerdaagse (van 28/7 tem 5/8 wordt hier elke dag een marathon gelopen). Geen seingevers of bepijling, maar lopen op Garmin route. Gezien ik al van vrijdag van huis was zou ik mij richten op een andere loper met GPS. 2 lopers vertrokken een half uurtje vroeger. Stipt om 9h werd er gestart met de rest. Enkele snelle lopers waren direct weg. Een loper of drie koos een trager tempo. En met een 5 tal waren we de middengroep. Willem ging zo fel te keer, dat ik even spijt kreeg van deze dubbeldekker. Tot kilometer 12, eerste bevoorrading, had ik niet eens de tijd om een foto te nemen van de vaak mooie paden. Maar eenmaal we de 2 vroege starters hadden ingehaald, was Willem wat gekalmeerd. We probeerden met een beperkter groepje wat sneller te lopen. Maar het volgen van de Garmin bleek niet zo evident. En behalve wat extra kilometers leverde dit geen tijdswinst op.

Na enkele pogingen werd besloten meer te genieten van de mooie omgeving die Willem ons voorschotelde. We bleven nu bij de iets rustigere lopers. Ondertussen staken we de Maas over met een gemotoriseerd veer. Maar mochten ook onze armspieren aan het werk om een meertje over te steken met een veer waar we zelf de kabel mochten trekken. In de heide kwamen we een groepje Schotse runderen tegen.

Willem was ook onder de indruk van deze beestjes en wou deze graag op de foto. Zelfs de parcoursbouwer ging hierdoor van het parcours af. En even verder werd het zoeken om een waterpartij te kunnen over steken. Terug op het parcours kwamen we net bij de 3° bevoorrading toen ook de 3 achterblijvers ons bijhaalden.

Nu hadden we wel de goede kaartlezers om met een groepje vooruit te gaan lopen. Een groepje van 4, een duo en tenslotte nog een 4-tal werd gevormd. Maar nadat het een hele tijd goed ging, waren we met het eerste 4-tal toch het parcours kwijt. Gelukkig wisten we dat we opnieuw het veer nodig hadden om de Maas te kruisen. En met dat gegeven vonden we het parcours terug. En net op dat moment kwam het tweede duo voor onze neus voorbij. Met een 6-tal bleven we dan maar samen voor de laatste kilometers.

De marathon van vandaag was vooraf aangekondigd als 45km. Het werd ruim 48km genieten. En ook nadien was het leuk in het zonnetje. Leuk gezelschap dat lachte en grapte. En na een douche konden we heel voldaan terug naar huis. Voor zij die de komende 7 dagen een marathon willen lopen. Ga zeker eens kijken bij Zomer meerdaagse van Willem Funrunner. Je zal er zeker geen spijt van krijgen.

Organiseren

Het is eens iets anders. Een wedstrijd van de andere kant. Vaak vroeg men mij als ik zelf zou meelopen. Het kriebelde enorm. Maar nee, als mede-organisator kan je dat niet maken. De ochtend zelf vroeg men mij ook nog hoe het was. Zenuwachtiger dan voor het lopen van een eigen marathon. Eigenlijk al 4 dagen aan een stuk (na teruk komst Stockholm). Sporthal open maken, laatste materieel lossen, bevoorradingstafels klaar zetten, parcours opbouwen. En de tijd vloog. En dan zoeken zoeken zoeken naar de persoon die verkeerd begrepen had waar hij langs het parcours kon staan. Net iets te ver, en stond dus op het parcours. Niet te vinden, politie gebeld. En plots toch gevonden. Politie afgebeld. En 't was even voor 10h. Net op tijd om één minuut stilte voor Philippe Verdonck en Sandra Cauwels en de start te geven. En weg waren we. Eén chip wordt niet geregistreerd, maar geen probleem ik ken die loper goed. Even meelopen. Mijn chip? Deju vergeten. Zit nog in mijn zak. Even later bleek dat in de cafétaria veel meer koffie verkocht werd dan 2j geleden. Dus naar de winkel. En bij de bevoorrading werd meer sportdrank genomen dan bij de vorige editie. Naar huis en uit mijn eigen voorraad nog 10 liter bijgemaakt. En we waren al bijna 4h. Johan liep duidelijk op kop. Maar in de laatste minuten ging Wouter nog over Yves en het heren podium wijzigde nog. Bij de dames had Lydia meer dan een ronde voorsprong op de tweede. En toch kreeg ze een tik en werd pas derde. Heidi rukte op en ging met de overwinning lopen. Ann werd in haar eerste 6-uren loop meteen tweede. Ook een leuke wedstrijd dus. Maar ook respect voor de recreanten. Zo vond ik het fantastisch dat Eva, die nog nooit een marathon liep, van bij de start haar tempo koos. En gewoon bleef verder lopen terwijl anderen opgaven. Prachtig. Nadien opruimen, nog wat drinken en bijpraten. En met de plakkers zijn we nog gaan Chinezen. De reacties waren quasi unaniem positief. En dat doet de zenuwen direct vergeten natuurlijk. Zo werd het terug een leuke beleving. En nu kunnen we kijken waar er volgend weekend een marathon of ultra te lopen valt.

"Hela"

Vandaag Stockholm Jubileum Marathon gelopen. Exact 100j na de Olympische marathon (toen start om 13h48 wegens 3min vertraging, nu zoals voorzien om 13h48). Ook het parcours was het zelfde als 100j geleden. En dat was niet vlak. De beentjes hebben het geweten. Onder de weg even moeten stoppen om het uitgebreide ontbijtbuffet van deze morgen in een Dixit-cabine achter te laten. Wel wat tijdsverlies. Maar onder de 4h zou niet gelukt zijn met de huidige conditie op dit parcours. Eenmaal in het stadion konden we kiezen. De marathon zoals 100j geleden, of 40,075km. Of nog een extra lusje tot 42,195. Zoals de meesten koos ik voor dat laatste. Ze hadden nog een serieus lastig stukje als toetje bewaard. Maar we kwamen opnieuw het Olympisch stadion binnen. En 300m later liep ik over de finishlijn. 4h06 op de klok. Netto zal het een minuutje minder zijn. Later een uitgebreider verslag.

En WTF is "Hela"? Dat ik het zelf niet weet. Maar al de Zweedse toeschouwers riepen ons dit toe. Verwacht dus niet dat het "valt dood" is, maar eerder iets van "kom op".