Marathon Mont-St-Michel

Zondagmorgen werden we door de bus vlakbij de start afgezet. Een kleine wandeling om ons zakje voor bij de aankomst af te geven. En nadat iedereen de nodige sanitaire stops deed konden we naar het startvak. Direct na het startschot kropen we over de omheining en waren we in het startvak. Rustig tot aan de startstreep, en we waren vertrokken. Stefaan, Bert en Tony waren de debutanten die binnen de 4h wouden finishen. Eric en ikzelf zouden hun hazen. Het begon al meteen met een stevige beklimming. We keken niet naar de beoogde eindtijd en lieten hier bewust wat tijd verloren gaan. Na de beklimming kwamen we al vlug in een tempo dat een eindtijd rond de 3h50 moest toelaten. Na een 3 à 4 kilometer kregen we ook een afdaling. En daarmee kwamen we terug langs de baai. Een weg die we toch een heel stuk kilometers zouden volgen. We kwamen een loper uit Knokke tegen. Bibi uit Blankenberge. Maar we zetten onze tocht verder. We snoven de zee- en oesterlucht op. Genoten van het uitzicht, heldere water, de aanmoedigingen enz.

Ergens moet Christian ons zijn voorgegaan want plots kwamen we terug bij hem. Christian loopt een mooi gelijk tempo. En dit een marathon lang. Hij zou vlak na ons finishen. Ondertussen waren de kilometers al goed gevorderd. Eric deed enkele sanitaire stops. Ook Stefaan en Tony hadden een stopje nodig. Iedereen kwam telkens mooi weer samen. De bevoorradingen gingen zeer vlot. Het water werd aangereikd in flesjes. Verder glucose-drank, banaan, appelsien, ... Vermoedelijk door de flesjes ging dit zeer vlot. Deze waren met dop, maar wel opengedraaid. Prima, zoals we het graag hebben. De sponsposten werden omwille van de warmte uitgebreid met bekertjes water. Hierdoor om de 2,5km een bevoorrading, om de 5km een ruime bevoorrading.

Toen we Dirk bijhaalden kon deze nogthans nog een extra drankje gebruiken. Dirk was flitsend snel gestart. Zelfs nog voor Luc Dejaeger. Maar iets over half weg ging het reeds heel moeizaam. Het extra drankje hebben we hem gegeven. Alsook de aanmoedigingen. Toen hij in zicht kwam riep ik "Brugge". Bert vulde aan met "sukkel". Ik reageerde tegen Bert dat dit toch niet kon. Achteraf zei hij dat ik echt boos keek. Hij zei "Hij is voor Cercle". Waarop ik zeg "Ik ook". Toen pas werd duidelijk dat hij "Cercle" riep. Wat dus wel door de beugel kon. En ons opnieuw aan het lachen bracht.

Ondertussen werd de Mont St-Michel langzaam, heel langzaam een ietsie pietsie groter. Het parcours ging ook iets meer land inwaarts. Nog steeds een klein puntje in de verte was ons richt punt. Een paar keer liepen we in de richting van dit eindpunt. En werd hij groter. Maar telkens draaide het parcours er terug van weg. Haas Eric kreeg last van krampen. Een tempo lopen dat iets lager ligt dan uw gewone tempo is duidelijk niet voor iedereen een makelijke job. Ook Stefaan kreeg het te moeilijk en moest een gaatje laten vallen. Aan kilometer 31 lag een venijnig brugje. Tony brak. Maar hij beet op zijn tanden en kon zijn wagentje toch nog aanhaken. Bert liep zeer vlotjes. Een gesprek over versnellen eindigde met een voorstel van mij om tot kilometer 37 te wachten. Enkele meters later melde Bert dat het iets te trage tempo precies moeilijker was dan een beetje sneller. Dan toch maar versneld. Tony die het even voordien moeilijk had, zei dat ik als haas mocht volgen. Dat deed ik dan ook. Maar bij de eerst volgende kleine helling kreeg Bert krampen. Ik ging verder met Tony. Achter mij lopen en optijd roepen om te versnellen en te vertragen was de opdracht. Bij een helling en bevoorrading was het telkens even uitkijken en temporiseren. Maar het verval bleef beperkt.

Aan kilometer 38 een laatste venijnig brugje op. Er links afdraaien. En dan één rechte strook van 4km tussen de supporters onder een stralend zonnetje met uitzicht op de Mont St-Michel. Prachtig.

In dit stuk werd hij nu echt groter. En hoe groter hij werd, hoe vlotter het opnieuw ging voor Tony. Ik trok dan ook het tempo op. Riep regelmatig "Pardon" om ons zo een weg te banen tussen de tragere marathon-helden. Nog even een overgangsstuk met grote keien. En het tempo opnieuw de hoogte in. De rode loper kwam in zicht. We haalden zelfs nog 15km/h. Hand in hand gingen we over de finish lijn. 3h51 en nog wat. Onze bruto tijd. Voor een beoogde sub 4h kon dit wel tellen. Ook Bert zou er nog in lukken. Stefaan zou er ietsje boven stranden.

Na de finish gingen we nog samen op de foto. Met onze medaille poserend voor die Mont St-Michel. Hij die vandaag lange tijd veel te klein bleef. Af en toe door een bocht in de verkeerde richting kwam te liggen. En in de laatste rechte lijn monumentaal voor ons lag. Steeds groter werd. En ons deed hunkeren naar de streep. Maar we hebben er eentje bij. En niet zomaar eentje. Een die voor mij ver boven Parijs uitprijkt. Als ik de natuurmarathons even niet mee tel, mijn mooiste is. Misschien wel de allermooiste.

Ingrediënten voor de mooiste marathon:
Rustig met reserve lopen. Mooi weer. Wind hoofdzakelijk in de rug. Goede en vlotte bevoorrading. Goed gezelschap. Beetje muziek en vooral sfeer langs het parcours. Mooi parcours (zee, oesters, ...). Een eindstreep die je van bij de start ziet liggen en langzaam groter wordt, en op het einde monumentaal werd. Dit alles maakte deze marathon tot een der mooiste marathons. Voor zij die de planning van 2012 opstellen. Zeker doen !!!