Jaren werd een kantoorjob en zelfstandige ijsventer gecombineerd. Een bijhorend leventje op pita, pizza, frieten en liters cola was het gevolg. In 2006 ging ik over naar een gezonder leven. Eerste doel 20km van Brussel (27/05/2007), een eerste marathon (20/04/2008) en ultra (01/03/2009) zitten er reeds op. Sedert 05.03.17 staat de teller reeds op 134. Kan ik mij ooit qualificeren voor Boston? En deelnemen aan de Spartathlon?
zondag, juli 29, 2012
Dubbeldekker
Voor de derde keer (na januari'11 en maart'12) gaan we voor een dubbeldekker. Of 2 keer minstens marathon afstand op 2 dagen.
Vrijdag avond was de gietende regen in Aalter het signaal om vlug van dit slechte weer weg te rijden. Het werd een lange rit tot in Bad Pyrmont. Zo lang dat ik een 40km voor eindbestemming de nachtrust opzocht. De volgende ochtend mooi op tijd. Bad Pyrmont blijkt een mooi stadje te zijn dat ten volle in het teken van de waterbronnen staat. Een wandeling langs een waterbaan met watervalletjes en beelden. En we waren bij de inschrijvingen. Vriendelijke behulpzame mensen.
Klaar gemaakt. En dan wandeling tot aan de bronnen en het kerkje. En vervolgens mochten we als marathonloper gratis door het mooiste stadspark 2005 van Duitsland. De palmtuin maakte het meeste indruk. Ook een mooi bloot voeten pad. Maar ik had het vrij vlug gezien.
Om 13h mochten we starten. Direct terug tot aan de bronnen, waar een mooi gebouw rond gebouwd werd. En na een ruime kilometer om het centrum uit te lopen gingen we het natuurschoon in. Deze marathon telt ruim 650 hoogtemeters. Maar de loop gaat vlot. Enerzijds omdat de hoogtemeters wat verdeeld zijn en dus vaak minder stijl. Anderzijds omdat ik mij een stuk beter voel dan tijdens de Child Learn marathon en de Jubilee Marathon Stockholm. Hierdoor kon ik hellingen die ik in andere trails opwandelde toch oplopen. Af en toe toch nog een steil stuk dat dan al wandelend ging. Bevoorrading was perfect. Ongeveer om de 3 kilometers waren er oa bananen en telkens sportdrank, cola en water. Een bak met sponsen werd op 2 bakken water gezet, zodat deze op een goede grijphoogte kwamen. Voor het eerst sedert toch wel enige marathon en ultra's telde ik de resterende kilometers eens niet af. Tot op kilometer 38 à 39. Toen werd het ietsje zwaarder. Met het idee wat morgen nog volgde liep ik deze laatste kilometers rustig uit zonder het tempo nog te proberen op drijven. Met al de hoogte meters ben ik heel tevreden met een eindtijd van 4h14m. Nadien mochten we nog douchen en zwemmen in het plaatselijke zwembad. Er was een grote glijbaan, waar uw tijd gemeten werd. En de snelste tijd van de dag getoond. Dat wou ik wel even proberen. Maar die poging was iets te lastig na een marathon en resulteerde in krampen. Nadien nog voor 4€ pastaparty. En we waren voldaan en konden naar Boxmeer.
Het adres in Boxmeer bleek niet een voetbalkantine te zijn zoals bij Limburgs Zwaarste, maar bij Willem zelf. Geparkeerd voor zijn kamper en na een plensbui vonden we vlug en goed de nachtrust. Volgende ochtend in het centrum centjes gaan zoeken. En aangemeld voor één dag van de zomermeerdaagse (van 28/7 tem 5/8 wordt hier elke dag een marathon gelopen). Geen seingevers of bepijling, maar lopen op Garmin route. Gezien ik al van vrijdag van huis was zou ik mij richten op een andere loper met GPS. 2 lopers vertrokken een half uurtje vroeger. Stipt om 9h werd er gestart met de rest. Enkele snelle lopers waren direct weg. Een loper of drie koos een trager tempo. En met een 5 tal waren we de middengroep. Willem ging zo fel te keer, dat ik even spijt kreeg van deze dubbeldekker. Tot kilometer 12, eerste bevoorrading, had ik niet eens de tijd om een foto te nemen van de vaak mooie paden. Maar eenmaal we de 2 vroege starters hadden ingehaald, was Willem wat gekalmeerd. We probeerden met een beperkter groepje wat sneller te lopen. Maar het volgen van de Garmin bleek niet zo evident. En behalve wat extra kilometers leverde dit geen tijdswinst op.
Na enkele pogingen werd besloten meer te genieten van de mooie omgeving die Willem ons voorschotelde. We bleven nu bij de iets rustigere lopers. Ondertussen staken we de Maas over met een gemotoriseerd veer. Maar mochten ook onze armspieren aan het werk om een meertje over te steken met een veer waar we zelf de kabel mochten trekken. In de heide kwamen we een groepje Schotse runderen tegen.
Willem was ook onder de indruk van deze beestjes en wou deze graag op de foto. Zelfs de parcoursbouwer ging hierdoor van het parcours af. En even verder werd het zoeken om een waterpartij te kunnen over steken. Terug op het parcours kwamen we net bij de 3° bevoorrading toen ook de 3 achterblijvers ons bijhaalden.
Nu hadden we wel de goede kaartlezers om met een groepje vooruit te gaan lopen. Een groepje van 4, een duo en tenslotte nog een 4-tal werd gevormd. Maar nadat het een hele tijd goed ging, waren we met het eerste 4-tal toch het parcours kwijt. Gelukkig wisten we dat we opnieuw het veer nodig hadden om de Maas te kruisen. En met dat gegeven vonden we het parcours terug. En net op dat moment kwam het tweede duo voor onze neus voorbij. Met een 6-tal bleven we dan maar samen voor de laatste kilometers.
De marathon van vandaag was vooraf aangekondigd als 45km. Het werd ruim 48km genieten. En ook nadien was het leuk in het zonnetje. Leuk gezelschap dat lachte en grapte. En na een douche konden we heel voldaan terug naar huis.
Voor zij die de komende 7 dagen een marathon willen lopen. Ga zeker eens kijken bij Zomer meerdaagse van Willem Funrunner. Je zal er zeker geen spijt van krijgen.
dinsdag, juli 24, 2012
Organiseren
Het is eens iets anders. Een wedstrijd van de andere kant. Vaak vroeg men mij als ik zelf zou meelopen. Het kriebelde enorm. Maar nee, als mede-organisator kan je dat niet maken.
De ochtend zelf vroeg men mij ook nog hoe het was. Zenuwachtiger dan voor het lopen van een eigen marathon. Eigenlijk al 4 dagen aan een stuk (na teruk komst Stockholm). Sporthal open maken, laatste materieel lossen, bevoorradingstafels klaar zetten, parcours opbouwen. En de tijd vloog. En dan zoeken zoeken zoeken naar de persoon die verkeerd begrepen had waar hij langs het parcours kon staan. Net iets te ver, en stond dus op het parcours. Niet te vinden, politie gebeld. En plots toch gevonden. Politie afgebeld. En 't was even voor 10h.
Net op tijd om één minuut stilte voor Philippe Verdonck en Sandra Cauwels en de start te geven. En weg waren we. Eén chip wordt niet geregistreerd, maar geen probleem ik ken die loper goed. Even meelopen. Mijn chip? Deju vergeten. Zit nog in mijn zak.
Even later bleek dat in de cafétaria veel meer koffie verkocht werd dan 2j geleden. Dus naar de winkel. En bij de bevoorrading werd meer sportdrank genomen dan bij de vorige editie. Naar huis en uit mijn eigen voorraad nog 10 liter bijgemaakt.
En we waren al bijna 4h. Johan liep duidelijk op kop. Maar in de laatste minuten ging Wouter nog over Yves en het heren podium wijzigde nog. Bij de dames had Lydia meer dan een ronde voorsprong op de tweede. En toch kreeg ze een tik en werd pas derde. Heidi rukte op en ging met de overwinning lopen. Ann werd in haar eerste 6-uren loop meteen tweede. Ook een leuke wedstrijd dus. Maar ook respect voor de recreanten. Zo vond ik het fantastisch dat Eva, die nog nooit een marathon liep, van bij de start haar tempo koos. En gewoon bleef verder lopen terwijl anderen opgaven. Prachtig.
Nadien opruimen, nog wat drinken en bijpraten. En met de plakkers zijn we nog gaan Chinezen. De reacties waren quasi unaniem positief. En dat doet de zenuwen direct vergeten natuurlijk. Zo werd het terug een leuke beleving. En nu kunnen we kijken waar er volgend weekend een marathon of ultra te lopen valt.
zaterdag, juli 14, 2012
"Hela"
Vandaag Stockholm Jubileum Marathon gelopen. Exact 100j na de Olympische marathon (toen start om 13h48 wegens 3min vertraging, nu zoals voorzien om 13h48). Ook het parcours was het zelfde als 100j geleden. En dat was niet vlak. De beentjes hebben het geweten. Onder de weg even moeten stoppen om het uitgebreide ontbijtbuffet van deze morgen in een Dixit-cabine achter te laten. Wel wat tijdsverlies. Maar onder de 4h zou niet gelukt zijn met de huidige conditie op dit parcours. Eenmaal in het stadion konden we kiezen. De marathon zoals 100j geleden, of 40,075km. Of nog een extra lusje tot 42,195. Zoals de meesten koos ik voor dat laatste. Ze hadden nog een serieus lastig stukje als toetje bewaard. Maar we kwamen opnieuw het Olympisch stadion binnen. En 300m later liep ik over de finishlijn. 4h06 op de klok. Netto zal het een minuutje minder zijn. Later een uitgebreider verslag.
En WTF is "Hela"? Dat ik het zelf niet weet. Maar al de Zweedse toeschouwers riepen ons dit toe. Verwacht dus niet dat het "valt dood" is, maar eerder iets van "kom op".
En WTF is "Hela"? Dat ik het zelf niet weet. Maar al de Zweedse toeschouwers riepen ons dit toe. Verwacht dus niet dat het "valt dood" is, maar eerder iets van "kom op".
zondag, juli 01, 2012
Vrij- en Zaterdag
Na een (te) lange werkdag nog heel wat tijd verloren om mijn identiteitskaart en bankkaart te vinden. Maar zou toch heel eventjes binnenspringen bij Veerle. Haar prachtige prestaties van dit voorjaar verdienden dit. Wat "slechte moaten", marathon en ultralopers samen, en dat heel eventjes loopt al vlug uit. Klaar voor vertrek kent mijn GPS de deelgemeente waar ik naar toe moet niet. Marathon Koen zijn smartphone brengt de oplossing. Florenville nog ruim 2h rijden en om 1h30 sta ik vlak bij de start van de trail en kan slapen.
Op mijn matrasje in de koffer heel goed geslapen. Al vroeg kon ik mij klaar maken, en de organisatie voorzag in een ontbijt voor 5€ (croisant, chocoladekoek, fruitsapje en koffie of the). Beetje rond gewandeld en her en der nog wat flyers verdeeld. Tot mijn verrassing was er hier veel meer bekend volk dan verwacht. Had vooraf niet naar de deelnemerslijst gekeken, maar kwam heel wat bekende lopers tegen, en leerde er al weer enkele bij kennen.
Om 11h11 (Op zijn Waals, met de nodige rust, maar ook vertraging) zag ik het origineelste start-sein dat ik tot nu toe mee maakte. Iemand kwam over onze hoofden heen gevlogen en we mochten er aan beginnen. Een van de mooiste dagen die we dit jaar al gekend hebben. En het werd dus vollop genieten in het zonnetje. Langs het water soms een aangenaam briesje er bij. Af en toe in het bos blij dat we toch even in de frissere schaduw mochten. Want vooral als het in open lucht omhoog hing was het toch wel warm. Maar geen geklaag de mooie omgeving maakte veel goed.
Langs een meer. Heel vaak langs de Semois. Er door moesten we niet door de hoge water stand. Daardoor wel 1,5km extra. Maar 52,5 of 54 dat kan toch het verschil niet maken. We mochten wel nog verschillende keren enkele kleinere zijriviertjes (denk ik toch) door lopen. Maar meer dan enkele centimeters water was dit niet. Heel wat bos. En in de Ardennen natuurlijk ook de nodige beklimmingen en afdalingen.
Na 1400m even de tijd genomen om de Garmin-instellingen aan te passen. En als voorlaatste kon ik verder. Tijdens de inhaalrace sprak men mij zelfs aan ivm de 6 uur van Aalst. Nee, 't is in Aalter om doen. Ja 't zijn toerkes lopen. Nee 't is geen trail en niet in het bos. En toch is ook dat leuk! Even verder een blad dat de 25km naar links moest. Geen aanduiding voor de lange afstand. Toch maar zelfde kant op zeker. En na 6km kregen we reeds water, cola, appelsien en banaan. Vooral dat laatste moest nu het kleine ontbijt van deze morgen helpen compenseren. En ook de nodige voorraad voor de komende afstand want was nu tot kilometer 18. Daar mochten we via trap kasteel binnen klauteren en werden met het nodige djembe geroffel verwelkomt. Opnieuw eten en drinken en terug verder.
De bevoorrading was dus dik in orde. In het zonnetje een djembe groepje. De organisatie had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Terwijl in sommige stadsmarathons het nog zoeken is naar sanitair, werd hier zelfs te midden van het bos de urinoirs aangebracht om ons ten dienste te zijn. Oorspronkelijk dacht ik dat de weg aanduiding wat weinig was, maar liep geen enkele keer verkeerd. Vlak voor het einde was er wel nog even twijfel. We volgden witte pijlen en rood-witte linten. En plots stond er een witte pijl naar rechts die niet voor ons bestemd was. Iets verder recht door hangde een rood-wit lint en dus mooi op het parcours gebleven.
Had al enkele malen serieus berg af kunnen lopen ook. Eenmaal had ik het niet meer onder controle maar kwamen we net op tijd terug op het vlakke. Kleurrijke Nederlandse meiden merkten op "Leuk he zo'n berg af hollen". Toch was het net iets te snel. Maar geen getreur, even op adem komen en terug weg. De afdalingen waren echter vaak ook "technisch" en gingen veel trager. Net voor de derde bevoorrading ook nog zo'n stukje. En toen ging de linker voet aan het glijden. Viel op mijn heup en hand en glijde naar beneden. Gelukkig maar een meter of twee drie. Met de nodige schrik nog het laatste stukje naar beneden en een paar 100 meter verder bevoorrading. Net op tijd om te bekomen. Had ook mijn camelbak niet aangevuld op km 18 en tegen km 34 was 1,5l blijkbaar niet voldoende in dit warme weer. Dus ook de spijs en drank waren wel gekomen. Omwille van de val werd mij een rit naar de aankomst aangeboden. Maar nee, we zullen door gaan. Maar die laatste 20km waren een stukje lastiger. Enerzijds door de val. Want vanaf nu dreigde bij elke misstap krampen in beide kuiten. Anderzijds ook door de vermoeidheid natuurlijk. Maar toch. Anders in de ongeveer 50 marathons en ultra's kreeg ik nooit krampen. Dit jaar al 2 keer een beetje. Ook na glijden of misstappen in een trail. Nu was het meer dan glijden, effectief vallen. En nog nooit had ik zoveel last van krampen. Maar geen getreur. Afwisselend wandelend, en toch nog af en toe lopen. En nog steeds in een mooie omgeving. We hielden vol. En na net geen 7h zaten de kilometers er op. In de lekkere geur van BBQ mochten we het laatste gras plein op. Kreeg al direct een high five (bedankt) als laatste aanmoediging, en onder de finish boog door komen. Ook nadien kwamen nog bekenden direct nog praatje slaan. Volbracht proficiat (ook bedankt). Hij zit er op, terug naar huis, eten, slapen, en vlug een verlsag want Katrien werd al ongeduldig.
Meer foto's
Op mijn matrasje in de koffer heel goed geslapen. Al vroeg kon ik mij klaar maken, en de organisatie voorzag in een ontbijt voor 5€ (croisant, chocoladekoek, fruitsapje en koffie of the). Beetje rond gewandeld en her en der nog wat flyers verdeeld. Tot mijn verrassing was er hier veel meer bekend volk dan verwacht. Had vooraf niet naar de deelnemerslijst gekeken, maar kwam heel wat bekende lopers tegen, en leerde er al weer enkele bij kennen.
Om 11h11 (Op zijn Waals, met de nodige rust, maar ook vertraging) zag ik het origineelste start-sein dat ik tot nu toe mee maakte. Iemand kwam over onze hoofden heen gevlogen en we mochten er aan beginnen. Een van de mooiste dagen die we dit jaar al gekend hebben. En het werd dus vollop genieten in het zonnetje. Langs het water soms een aangenaam briesje er bij. Af en toe in het bos blij dat we toch even in de frissere schaduw mochten. Want vooral als het in open lucht omhoog hing was het toch wel warm. Maar geen geklaag de mooie omgeving maakte veel goed.
Langs een meer. Heel vaak langs de Semois. Er door moesten we niet door de hoge water stand. Daardoor wel 1,5km extra. Maar 52,5 of 54 dat kan toch het verschil niet maken. We mochten wel nog verschillende keren enkele kleinere zijriviertjes (denk ik toch) door lopen. Maar meer dan enkele centimeters water was dit niet. Heel wat bos. En in de Ardennen natuurlijk ook de nodige beklimmingen en afdalingen.
Na 1400m even de tijd genomen om de Garmin-instellingen aan te passen. En als voorlaatste kon ik verder. Tijdens de inhaalrace sprak men mij zelfs aan ivm de 6 uur van Aalst. Nee, 't is in Aalter om doen. Ja 't zijn toerkes lopen. Nee 't is geen trail en niet in het bos. En toch is ook dat leuk! Even verder een blad dat de 25km naar links moest. Geen aanduiding voor de lange afstand. Toch maar zelfde kant op zeker. En na 6km kregen we reeds water, cola, appelsien en banaan. Vooral dat laatste moest nu het kleine ontbijt van deze morgen helpen compenseren. En ook de nodige voorraad voor de komende afstand want was nu tot kilometer 18. Daar mochten we via trap kasteel binnen klauteren en werden met het nodige djembe geroffel verwelkomt. Opnieuw eten en drinken en terug verder.
De bevoorrading was dus dik in orde. In het zonnetje een djembe groepje. De organisatie had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Terwijl in sommige stadsmarathons het nog zoeken is naar sanitair, werd hier zelfs te midden van het bos de urinoirs aangebracht om ons ten dienste te zijn. Oorspronkelijk dacht ik dat de weg aanduiding wat weinig was, maar liep geen enkele keer verkeerd. Vlak voor het einde was er wel nog even twijfel. We volgden witte pijlen en rood-witte linten. En plots stond er een witte pijl naar rechts die niet voor ons bestemd was. Iets verder recht door hangde een rood-wit lint en dus mooi op het parcours gebleven.
Had al enkele malen serieus berg af kunnen lopen ook. Eenmaal had ik het niet meer onder controle maar kwamen we net op tijd terug op het vlakke. Kleurrijke Nederlandse meiden merkten op "Leuk he zo'n berg af hollen". Toch was het net iets te snel. Maar geen getreur, even op adem komen en terug weg. De afdalingen waren echter vaak ook "technisch" en gingen veel trager. Net voor de derde bevoorrading ook nog zo'n stukje. En toen ging de linker voet aan het glijden. Viel op mijn heup en hand en glijde naar beneden. Gelukkig maar een meter of twee drie. Met de nodige schrik nog het laatste stukje naar beneden en een paar 100 meter verder bevoorrading. Net op tijd om te bekomen. Had ook mijn camelbak niet aangevuld op km 18 en tegen km 34 was 1,5l blijkbaar niet voldoende in dit warme weer. Dus ook de spijs en drank waren wel gekomen. Omwille van de val werd mij een rit naar de aankomst aangeboden. Maar nee, we zullen door gaan. Maar die laatste 20km waren een stukje lastiger. Enerzijds door de val. Want vanaf nu dreigde bij elke misstap krampen in beide kuiten. Anderzijds ook door de vermoeidheid natuurlijk. Maar toch. Anders in de ongeveer 50 marathons en ultra's kreeg ik nooit krampen. Dit jaar al 2 keer een beetje. Ook na glijden of misstappen in een trail. Nu was het meer dan glijden, effectief vallen. En nog nooit had ik zoveel last van krampen. Maar geen getreur. Afwisselend wandelend, en toch nog af en toe lopen. En nog steeds in een mooie omgeving. We hielden vol. En na net geen 7h zaten de kilometers er op. In de lekkere geur van BBQ mochten we het laatste gras plein op. Kreeg al direct een high five (bedankt) als laatste aanmoediging, en onder de finish boog door komen. Ook nadien kwamen nog bekenden direct nog praatje slaan. Volbracht proficiat (ook bedankt). Hij zit er op, terug naar huis, eten, slapen, en vlug een verlsag want Katrien werd al ongeduldig.
Meer foto's
Abonneren op:
Posts (Atom)