Vrij- en Zaterdag

Na een (te) lange werkdag nog heel wat tijd verloren om mijn identiteitskaart en bankkaart te vinden. Maar zou toch heel eventjes binnenspringen bij Veerle. Haar prachtige prestaties van dit voorjaar verdienden dit. Wat "slechte moaten", marathon en ultralopers samen, en dat heel eventjes loopt al vlug uit. Klaar voor vertrek kent mijn GPS de deelgemeente waar ik naar toe moet niet. Marathon Koen zijn smartphone brengt de oplossing. Florenville nog ruim 2h rijden en om 1h30 sta ik vlak bij de start van de trail en kan slapen.

Op mijn matrasje in de koffer heel goed geslapen. Al vroeg kon ik mij klaar maken, en de organisatie voorzag in een ontbijt voor 5€ (croisant, chocoladekoek, fruitsapje en koffie of the). Beetje rond gewandeld en her en der nog wat flyers verdeeld. Tot mijn verrassing was er hier veel meer bekend volk dan verwacht. Had vooraf niet naar de deelnemerslijst gekeken, maar kwam heel wat bekende lopers tegen, en leerde er al weer enkele bij kennen.

 

Om 11h11 (Op zijn Waals, met de nodige rust, maar ook vertraging) zag ik het origineelste start-sein dat ik tot nu toe mee maakte. Iemand kwam over onze hoofden heen gevlogen en we mochten er aan beginnen. Een van de mooiste dagen die we dit jaar al gekend hebben. En het werd dus vollop genieten in het zonnetje. Langs het water soms een aangenaam briesje er bij. Af en toe in het bos blij dat we toch even in de frissere schaduw mochten. Want vooral als het in open lucht omhoog hing was het toch wel warm. Maar geen geklaag de mooie omgeving maakte veel goed.

Langs een meer. Heel vaak langs de Semois. Er door moesten we niet door de hoge water stand. Daardoor wel 1,5km extra. Maar 52,5 of 54 dat kan toch het verschil niet maken. We mochten wel nog verschillende keren enkele kleinere zijriviertjes (denk ik toch) door lopen. Maar meer dan enkele centimeters water was dit niet. Heel wat bos. En in de Ardennen natuurlijk ook de nodige beklimmingen en afdalingen.

Na 1400m even de tijd genomen om de Garmin-instellingen aan te passen. En als voorlaatste kon ik verder. Tijdens de inhaalrace sprak men mij zelfs aan ivm de 6 uur van Aalst. Nee, 't is in Aalter om doen. Ja 't zijn toerkes lopen. Nee 't is geen trail en niet in het bos. En toch is ook dat leuk! Even verder een blad dat de 25km naar links moest. Geen aanduiding voor de lange afstand. Toch maar zelfde kant op zeker. En na 6km kregen we reeds water, cola, appelsien en banaan. Vooral dat laatste moest nu het kleine ontbijt van deze morgen helpen compenseren. En ook de nodige voorraad voor de komende afstand want was nu tot kilometer 18. Daar mochten we via trap kasteel binnen klauteren en werden met het nodige djembe geroffel verwelkomt. Opnieuw eten en drinken en terug verder.

De bevoorrading was dus dik in orde. In het zonnetje een djembe groepje. De organisatie had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Terwijl in sommige stadsmarathons het nog zoeken is naar sanitair, werd hier zelfs te midden van het bos de urinoirs aangebracht om ons ten dienste te zijn. Oorspronkelijk dacht ik dat de weg aanduiding wat weinig was, maar liep geen enkele keer verkeerd. Vlak voor het einde was er wel nog even twijfel. We volgden witte pijlen en rood-witte linten. En plots stond er een witte pijl naar rechts die niet voor ons bestemd was. Iets verder recht door hangde een rood-wit lint en dus mooi op het parcours gebleven.

Had al enkele malen serieus berg af kunnen lopen ook. Eenmaal had ik het niet meer onder controle maar kwamen we net op tijd terug op het vlakke. Kleurrijke Nederlandse meiden merkten op "Leuk he zo'n berg af hollen". Toch was het net iets te snel. Maar geen getreur, even op adem komen en terug weg. De afdalingen waren echter vaak ook "technisch" en gingen veel trager. Net voor de derde bevoorrading ook nog zo'n stukje. En toen ging de linker voet aan het glijden. Viel op mijn heup en hand en glijde naar beneden. Gelukkig maar een meter of twee drie. Met de nodige schrik nog het laatste stukje naar beneden en een paar 100 meter verder bevoorrading. Net op tijd om te bekomen. Had ook mijn camelbak niet aangevuld op km 18 en tegen km 34 was 1,5l blijkbaar niet voldoende in dit warme weer. Dus ook de spijs en drank waren wel gekomen. Omwille van de val werd mij een rit naar de aankomst aangeboden. Maar nee, we zullen door gaan. Maar die laatste 20km waren een stukje lastiger. Enerzijds door de val. Want vanaf nu dreigde bij elke misstap krampen in beide kuiten. Anderzijds ook door de vermoeidheid natuurlijk. Maar toch. Anders in de ongeveer 50 marathons en ultra's kreeg ik nooit krampen. Dit jaar al 2 keer een beetje. Ook na glijden of misstappen in een trail. Nu was het meer dan glijden, effectief vallen. En nog nooit had ik zoveel last van krampen. Maar geen getreur. Afwisselend wandelend, en toch nog af en toe lopen. En nog steeds in een mooie omgeving. We hielden vol. En na net geen 7h zaten de kilometers er op. In de lekkere geur van BBQ mochten we het laatste gras plein op. Kreeg al direct een high five (bedankt) als laatste aanmoediging, en onder de finish boog door komen. Ook nadien kwamen nog bekenden direct nog praatje slaan. Volbracht proficiat (ook bedankt). Hij zit er op, terug naar huis, eten, slapen, en vlug een verlsag want Katrien werd al ongeduldig.

Meer foto's