donderdag, mei 25, 2017

142: Met Murphy aan mijn zijde

Oorspronkelijke idee kwam van Jan Spitaels. 100km op donderdag in Steenwerck en op zaterdag in Amsterdam bos. Maar omdat in het weekend de uitstap naar Luxemburg met de Krekenlopers gepland was, lukte dit niet. Anderzijds zit ik in mijn kop met de behoefte aan nachtlopen als training. Bleek dat ook Steven (Mallecotte en Schenkels) en Alex naar Steenwerck gingen. En ook Ludo last minute hier voor koos. Zou dan maar de avond editie lopen. Met het voorspelde warme weer was dat ook nog eens een voordeel.

Woensdag zou ik vanop het werk vertrekken. Maar was een inschrijving voor één van de kids vergeten. Dus toch eerst terug naar huis en dat geregeld en vertrokken. File in Aalter, Ruiselede, en Roeselare. En ook in de omgeving van Wervik serieus vertraagd verkeer. Bijna een uur extra nodig en enkele minuutjes na 18h aangekomen. Gaan inschrijven. Maar ... Medisch attest vergeten. Geen regelen aan, tot ik van de organisator tot bij de huisarts gebracht wordt om de hoek, recht over de kerk. Daar voor 25€ extra kosten gered. Ondertussen 18h45. Naar auto lopen om extra geld, inschrijving opnieuw doen. Geen spelden meer. Naar auto lopen om deze te halen. Vlug dixit in voor een grote boodschap en om 18h58 stond ik aan de start. Geen eten meer sedert de middag want daar had ik geen tijd voor. Wel net op tijd bij de start. Tijdens het aftellen, nog 3 seconden, merk ik dat ik oude loopschoenen zonder steunzolen aan heb. Toch maar gestart, na 21km komen we toch terug aan sporthal en kan ik wel bij de auto langs. Alex kwam al direct bij mij en even later liepen we ook bij Steven en Ludo. De eerste 21km liepen we zo goed als samen. Gemiddeld 10,5km/h. Ondertussen al redelijk last van rechter knie en quadriceps. Naar de auto schoenen vervangen. En dacht aan die ene belangrijke wedstrijd, al de rest is training. Dus kan ik even goed van de situatie gebruik maken. Zet mij achter het stuur. Neem het meegebrachte pastasalaatje en eet dit rustig op. Drink nog goed wat cola, en ben terug weg. Door de sporthal en begin aan de volgende "Boucle". In Steenwerck bestaat parcours immers uit een aanloopstuk. En dan 3x boucle 1 en 3x boucle 2. Samen vormen ze een 8 en lopen we telkens bij de overgang door de sporthal. De aanloop + eerste boucle was ruim 21km. Daarna is iedere Boucle 15 à 16km. Door te eten, mocht ik ook nog eens de dixit in duiken. Pijn in de knie en de dijen ging niet weg. Opgeven spookte door het hoofd. Er is wel 24h tijd zoals in Bornem. Misschien even slapen. Maar dacht aan mensen die vechten tegen kanker en hun familie. Aan OIGO en SIA. Zag op het einde van de 2° ronde net Ludo en Alex nog hun nieuwe ronde aanvangen en wist dat ik ongeveer een 4-tal kilometer achter zat. Viel dus eigenlijk nog mee. Zette door, maar ook de lus die mij over half weg bracht tot km 52 bracht geen beterschap. Daarna ging het plots wel vlotter. Door het rustige tempo voelde ik niet echt vermoeidheid. De pijn ging weg en plots werd het genieten. Babeltje met een loper die nooit meer dan 30km liep en nu zijn eerste 100km. Mee met een dame die mij inhaalde maar later toch moest vertragen. En toen kwam snelwandelaar Benoit. Eerst liet ik hem voor gaan. Maar hij liep niet verder dan 50m uit. In de voorlaatste ronde er toch maar naar toe. En gezegd dat ik hem als haas zou gebruiken. Hij snelwandelt aan 9 en soms zelfs boven de 10km/h. Maar hij toonde zijn rol toiletpapier die hij klaar had en zou in de rand van de weg kruipen. Zo kwam ik terug alleen. Maar ging nu verder aan een rustig, maar toch iets sneller tempo. Toch kwam een kilometer of 12 voor de finish Benoit opnieuw bij mij. Pikte aan en zouden samen finishen. Maar de aanduiding 90km gaf hem extra boost. Ook de 95, 98 en 99. Telkens ging het tempo omhoog. Op 95 zag hij dat we 10h58 onder weg waren. Zijn streef tijd werd 11h30. Had dit in de mot, ook al zei hij het niet. Ik pikte aan, en bleef hem volgen. Ook al werden de benen nu wel vermoeid en begon het zwaarder te worden. Op km 98 nog een laatste brug. Moest klein gaatje laten, maar in de afzink geraakte ik beetje voorop. Kon tempo niet houden en plaatste mij weer in zijn wiel. Had ik gekund, ik zou hem niet geklopt hebben. Maar het zat er eigenlijk zelfs niet in. Uiteindelijk gefinishd in 11h30 en enkele secondjes. Benoit als 30e, ik als 31e. Dit van meer dan 500 deelnemers. Ludo en Alex nog terug gezien deze zaten 12 en 8 minuten voor mij. Gezien de schoenwissel en eetpauze ben ik hier best tevreden mee.

En nadien samen nog eens op de foto:
foto van Ludo Depoortere.

141: Weekendje Leiden

Met JCA naar Leiden. Zaterdag om 8h de bus op. Onderweg een stopje. En 's middags in Scheveningen met zicht op de haven broodjesmaaltijd met een Nederlandse "kroket" er bij. Doorreizen naar Leiden waar we in Golden Tulip logeren. Mooie ruime vernieuwde kamer samen met de kids. Verkenning in 't centrum, met aankoopje voor de dochter. En 's avonds mochten we om 18h30 al aanschuiven voor buffet omdat er om 22h30 gelopen werd. Veel koude groenten, soepje en een klein biefstukje achter de kiezen. En dan direct trainingskilometers maken. Zodat de loop van 5km in totaal 23km gaf. De 5km liep ik samen met Erin. Vooral de laatste 2km ging het behoorlijk snel.

De volgende dag stond marathon op het programma. Ik zou pacen voor een clublid dat zijn PR van 3h58 wou verbeteren. Woensdag was er nog sprake van 3h55, deze morgen sprake van 3h50. Er bleek ook een startnummer voor de 10km over. En deze start 4h na de marathon. Dat moet wel lukken zeg. Deze alvast ook maar opgespeld. We starten de marathon en zitten direct in een snelheid van net boven de 5m30s/km. Samen met Bart pace ik Hans. Heidi loopt ook 11km mee. Daar splitst de halve marathon van de marathon. We lopen via een gelegenheidsponton over het water en daar was de splitsing. Ondertussen was het lekker warm geworden. Hans liep liever in de schaduw, ik koos de zon kant. Door het water van de sponsen was mijn t-shirt nat geworden en met wind er op vond ik het zelfs eerst nog wat fris. Maar we liepen verder. Langs fietspaden te midden van het vlakke Nederlandse polderlandschap. Daar was het genieten van de rust en de natuur. De enthousiaste Nederlanders maakten hier plaats voor kikkers en/of padden die ook van zich lieten horen. We haalden nog maar eens op dat we in België van onze koele landgenoten enkel bij start en finish wat supporters bij elkaar krijgen. Die dan eens klappen voor die ene kennis waarvoor ze komen. Hier lopen we door wijkjes van Leiden, waar de gezinnen zich mooi buiten nestelen. Met drankjes, of een barbeque of een berg stoepkrijt. En die zitten dan een hele tijd aan een stuk te klappen en aanmoedigingen te roepen. Vermoedelijk zien zij even goed 2 dagen nadien af, zoals onze beentjes. Ondertussen hadden we met zijn 3-tjes een plaspauze ingelast en kwamen we nog steeds in de zelfde snelheid in een wijk omgetoverd in een Tirolerdorp. Echt top. Traditioneel was het in de tweede helft lijken pikken. We pikten ook nog 2 novicen Anna en "Beardmen" op. Deze liepen al lang voor ons uit aan een zelfde snelheid. Moedigden hen aan om in het groepje te komen. En zo kregen we een echt busje. Anderen probeerden ook in te pikken, maar moesten telkens even later de rol opnieuw lossen. We waren reeds aan km 35. Ik had al eerder aangegeven aan Bart om Hans wat gerust te laten. En nu werd het echt lastig. De 2 andere mede-lopers konden lichtjes voor ons uit gaan lopen. En wij bleven bij onze clubgenoot. Zorgde voor wat interactie met de gekke Nederlandse supporters. Maar moesten de snelheid lichtjes laten zakken. Zonder echt van verval te moeten gaan spreken. Uiteindelijk hadden we gekozen voor een rustige eerste 14km, dan wat snelheid opgebouwd, en op einde klein beetje moeten inboeten. Maar in totaal gaf dit toch nog een negatieve split. En kwamen we met 3 naast elkaar over de lijn in 3h52. Geslaagde marathon dus.

foto van Bart Vandewiele.

Net op het ogenblik dat we over de finish komen wordt afgeroepen dat ook de 10km gestart is. Ik geef mijn medaille af aan Heidi die mij staat op te wachten. Ze geeft mij een lekker fris 25cc blikje cola. En ik door naar de 10km. Enkel de wedstrijdlopers waren gestart, maar alle vakken en lopers waren al samen geschoven en mochten even later door de flessenhals starten. Goed systeem, alleen moest ik nu achteraan aanschuiven en als allerlaatste starten. Een 20-tal minuten zo goed als stil staan had beentjes geen deugd gedaan. Kreeg de snelheid niet meer op 10km/h. Maar op karakter liep ik de 10km toch uit. Op zo'n grote stadsevenemeten betekend dit nog altijd dat ik een massa lopers inhaalde. Vaak moeten denken dat ik deze karaktertocht volbracht in functie van Spartathlon. Maar ook deze kilometers werden uiteindelijk aan het weektotaal toegevoegd. Had er de zondag uiteindelijk 54km. Mooi weekend, kijk al uit naar het volgende. Nu eens met Krekenlopers.

zondag, mei 14, 2017

140: Speciaal gezelschap

Vandaag mocht ik opnieuw pacer zijn. Plaats van afspraak was Visé (of Wezet voor de Vlamingen). Planning was de Maasmarathon te lopen met de vlag van 4h15. Mooie tijd voor een debutant. En daardoor was ook mijn vriendin Heidi Roeygens mee voor deze klus. En om het familiefeestje compleet te maken ook oudste zoon Loughlin. Kort na de voetbalcompetitie wou hij eens een marathon mee pikken. Zo kon hij op basis van die conditie (en zonder bij trainen) eens zijn ding doen. Was daar wel benieuwd naar.

Mooi weer, misschien klein beetje te warm voor een marathon te lopen. Om 9h05 mochten we starten met een rondje door het centrum. Na iets meer dan een kilometer waren we terug bij de start en mochten we de Maas over. Loughlin was reeds onder de indruk van de sfeer. We starten rustig, iets onder het beoogde gemiddelde. 4 à 5km lang liepen we trager dan 10km/h. We liepen ook eerst richting Luik, met de wind in het aangezicht. Dit beloofde voor de terugweg van Maastricht naar Visé. Toen we mochten draaien en langs de Maas terug Visé en verder tot Maastricht mochten hadden we wind in de rug. Rustig tempo lichtjes opgedreven. En gestreefd naar schema van 10km/h (4h13). De overgang van de Maas naar het Alberkanaal leverde eerst een kort lastig klimmetje. Maar daarna een heel mooi zicht richting Antwerpen. En nog even later op het sluizencomplex. Groepje dat oorspronkelijk boven de 20 lopers was dunde na halfweg uit. In Maastricht over de brug aan kilometer 25 waren we nog met een 10-tal. Maar toen ging het vlug. Bevoorradingen om de 2,5km wat bij dit weer wel nodig was. En bij de 27,5 mijn zoon nog wel gezien, maar daar zou hij de rol moeten lossen. Vanaf dat punt liet ik aan de bevoorrading de groep voor gaan, sloot achteraan aan. En probeerde zo iedereen terug in de groep te brengen. Maar aan kilometer 35 had ik nog 4 volgers. Daarvan konden er 2 versnellen en gingen voor een iets betere tijd. Toen moest de klim naar de Knauf fabriek nog volgen. Heidi kreeg de boodschap als ze zo doorging, klein beetje versnelde ze onder de 4h10 zou kunnen duiken. Rond 38 ging ze er van door en liep langzaam van mij weg. Nog één Franstalige volger zat nog in mijn spoor. Hij had het echt lastig, maar ik had voldoende reserve tijd. Mij aangepast aan hem tot kilometer 41. Dan hem ook laten gaan en nog wat vertraagd. De lopers nog wat aangemoedigd. En binnen gelopen in een netto tijd nog net onder de 4h13. Dus 4h12 op het diploma.

Er waren ruim voldoende bevoorradingen. Maar deze stonden slechts aan één kant. Sportdrank, water, banaan, sinaas, peperkoek, abrikozen, suiker, ... gaf een goede bevoorrading. Enkel Cola miste ik, zeker vanaf km 30. Bij de aankomst enkel water. Een medaille voor wie op tijd was (er waren er te weinig, ze kunnen via mail aangevraagd), en een goody bag. Maar zoals gewoonlijk mag je direct na de aankomst aanschuiven voor broodjes met verschillende soorten kaas, water, sportdrank, banaan, sinaas, gehaktballen, worst, taart, enz  Zij die €40 betaalden bij de voorinschrijving kregen ook nog een fleece EN een technisch T-shirt.

dinsdag, mei 02, 2017

138-139

Na de winter editie van de marathon Zetrud-Lumay was het nu de lente-editie. Maximaal 20 deelnemers op zaterdag en ook op zondag. De mogelijkheid voor een dubbel dus.

Paul van Hiel zelf ultraloper weet zelf heel goed wat we als marathon loper nodig hebben. Laag inschrijfbedrag, mooi parcours, prima bevoorrading (banaan, peperkoek, tuc, zout chips, zoete of zure beertjes, m&m's, water, cola, the, ...) en als beloning een mooie medaille. Dit zijn eigenlijk de toppertjes van de marathonkalender. En het zijn dan ook de kenners, die we al vaak tegen kwamen, die we ook hier treffen. Een gezellig samen zijn onder vrienden wordt het. En het lopen wordt vertellen, luisteren, genieten en ondertussen ah ja, ook wat lopen. In de eerste ronde kwam ik bij Fred. Zijn Franstalige vrienden vertelden dat hij na de winter editie zo fier was dat hij mij klopte. Ik haalde hem toen 300m voor de finish bij, maar kon zijn laatste versnelling niet meer beantwoorden. Daarom dat ik deze keer van bij het begin mee ging. Net op dat moment schop ik op een steen en val ik. De vriendjes verwijten Fred al lachend dat hij mij pootje lapte. Met een schaafwonde ging ik terug verder. Het voelde alsof we elke 15 min terug aan de bevoorrading kwamen en er weer 7km hadden op zitten. In werklijkheid gingen de rondjes mooi vlak 45, 43, 44, 43, 43 minuten. Van de knie had ik geen last. Was aangenaam weertje en temperatuur. En de wind blaasde soms wel wat in ons gezicht maar viel wel mee. Ik merkte elke ronde op dat ik steeds wat dichter kwam bij Edwin. En bij het ingaan van de laatste ronde was het minder dan 600m geworden (zo inschatten gezien het bordje 300m tot bevoorrading waar we heen en terug liepen). Ik besloot om een poging te wagen. Met een rondje van 39min kwam ik nog aardig dicht. Maar Edwin had het zelfde opgemerkt en was ook wat versneld. Ik finishte iets meer dan een minuut later in 4h17m

's avonds een pasta en in Zetrud-Lumay blijven slapen. 's morgens na het ontbijt Heidi gaan oppikken aan het station van Tienen. Zij zou uiteindelijk 28km lopen en wandelen die dag. De schaafwonde op de knie trok wat tegen. Maar weerhield mij niet van de marathon. Starte samen met Deborah, Heidi en Jacques. Maar wou toch iets sneller lopen. Besloot het gat op Edwin dicht te lopen. En zo hadden we een ronde van 39m. De tweede ronde zouden we wat inbinden. Maar was toch nog steeds 41m. De wind blaasde vandaag heel wat steviger dan gisteren. En het was ook iets warmer. Lekker weertje, maar ideaal voor lopen is iets minder warm. Omstandigheden die al beetje richting Griekenland gaan. Ik trok opzettelijk nog een onderlijfje met lange mouwen aan. En toen ik Edwin volgde ging ik de 650 hoogte meters dan ook maar al lopend op. De gedachte was direct dat dit goede training was voor het Griekse avontuur. Na 2 rondes mij weg te steken uit de wind. Speelde Edwin het tactisch. Liet mij 100m voor en volgde op kleine afstand. Na een rondje in 43 zag ik hoe kort hij zat. Voelde mijn benen al, en wist dat ik de duimen zou moeten leggen. Toch ging ik door en ronde 4 en 5 werden in het zelfde tempo afgewerkt. Terwijl ik in de vorige editie en gisteren in de laatste ronde juist meer ging lopen, moest ik nu noodgedwongen wat bergop wandelen inlassen. Edwin zou met meer dan 5m voorsprong finishen. Maar ik kon mijn tijd wel weer wat scherper stellen. Nu in 4h13.

Geslaagde 2 daagse en zo staat de marathon en ultrateller al op 139.

Pacen voor 137

Spartathlon wordt doseren en dus lopen aan lager tempo. Daarom keek ik uit naar mijn pacejob in Antwerpen. Eerste keer met vlag in plaats van balon. Eindtijd zou net onder de 5h worden. De inschrijftent ging om 7h30 open. Waarom ze de mensen niet allemaal binnen lieten, maar in kleinere groepjes is mij een raadsel. Maar het was ideaal om te flyeren bij de ingang. Dan vlagje ophalen en samen met Koen naar de start. We zouden de volgende 5h samen doorbrengen.

Ook al was de tijdslimiet 5h15. Toch liepen we van bij de start als laatste. We liepen achteraan een groepje van een 4-tal dames en een heer. Net er voor 3 dames van zelfde club voor hun eerste marathon. En daar nog eens net voor nog eens 3 dames van die zelfde club. Behalve tempo aangeven konden we wat tips geven om de tunnel uit te lopen, de binnenbochten te nemen, ... Na een kilometer of 15 zakte het tempo en sprak met Koen af om in te grijpen. We verwittigden de groep en gingen klein beetje sneller. Een dame bleef direct achter, de rest ging mee door. Eentje was al gaan voor lopen. En we hadden al stukjes samen met de 3 "groene" dames gelopen. Ons groepje bleef uitdunnen en enkel Christine bleef over. De damen welke versneld was haalden we in. Zij begon hierdoor te huilen. Konden haar kalmeren, pikte tijdje aan, moest toch lossen, maar zou wel finishen. Voor ons zagen we ondertussen de 6 groene dames nu elk voor hun tempo gaan. Zij en anderen welke we oppikten pepten we op om de laatste kilometers mee te hobbelen en zo net onder de 5h te finishen. Ongeveer 2km voor de finish zat Aad De Mos op een bankje en sprak ons aanmoedigend aan. Ik repliceerde, "Dat klinkt als woorden van een grootte trainer". Christine en 2 van de groene dames konden ons tempo volgen tot aan de finishlijn. We liepen een netto tijd van 4h58m.

Weer heel veel tevreden reacties. De benen waren wel zwaar en vermoeid. Maar een goede training richting Sparta. Nog even genieten van de aangeboden massage. En we konden met nr 137 op zak, terug huiswaarts.
foto van Marathoners.

136 kilomeeeeeeeeeeters

Zaterdag nog naar Zonnebeke voor een activia van 61,8km. Zelf een pijltje gemist. En tot kruispunt en terug er bij gelopen. Vlak voor de aankomst ging ik vermoedelijk de juiste richting uit. Maar werd terug geroepen van een andere wandelaar. Zou dan toch naar rechts zijn. Maar even verder kwamen we niet bij de finish, maar op een onvoorziene rustpost. We zaten op lokaal parcours van de kortere afstanden. Als ik aan de finish kwam stonden daar al wandelaars welke ik net na de laatste rustpost een kilometer of 6 van de finish, reeds had ingehaald. Was dus duidelijk nog stukje om gelopen. Conditie zat goed. Ook na de 62 à 63km. Maar pijntje aan de linker kuit. Ik vreesde voor de rest van het weekend. Nood-telefoontje voor raad van kiné. En ijs leggen.

Zondag ochtend voelde al heel wat beter. Naar Langdorp om de 6h te doen. Wou marathon lopen. En zou dan wel zien hoe de kuit voelde. Eerste rondje met Iris. 3 lopers achter ons, maar liepen wel 11km/h. Na de bevoorrading gewacht en vertraagd. Nu verder met Marc. Paar rondjes aan het babelen. De pijn in de kuit voelde ik van bij het begin. Maar wel maar zachtjes. Toch verslecht deze klein beetje. Ondertussen kenden we het rondje. 2,5km tegen de wind in beuken op kiezelpad. Bevoorrading, brug over en draaien. 2,5km op asfalt met wind in de rug. Eigenlijk valt de pijn in de kuit heel goed mee. Zou na de marathon best verder kunnen lopen. Maar gezien de wind, en uit zekerheid had ik al een ander plan. Na de marathon zou ik stevig door wandelen tot 6h om waren. Dat wandelen zal mij in september nog wel van pas komen. 1h45m aan meer dan 6km/h door gegaan. En gezien de omstandigheden tevreden met 52,470km

Eenmaal de schoenen uit, voelde ik pijntje aan de linker voet. Mogelijks door de loopstijl wat aan te passen aan het pijntje in de kuit. Maar de kiné stelde mij gerust. Snel gereageerd, en tijdig om dit met 2 sessies op een week terug weg te werken.

foto van Running Cremke.

135 Vijverrun

Zou normaal 1/2 marathon lopen in Sluis. Maar kreeg de kans om borstnummer over te nemen van de Vijverrun in Zolder. 50km, toch meer de moeite dan een 1/2 marathon. Voldoende dus om de auto richting race-circuit in Zolder te rijden. En zag direct dat het daar niet vlak is.

Bij het ophalen van het borstnummer verschillende proficiats voor het uitloten van de Spartathlon. Maar was "het" gespreksonderwerp de lopen van Hamme van vorige week. En zo was het vlug tijd om te starten. We zaten al vlug op het onverharde en tussen de bomen. Bergop. Kwam in een groepje oeverlopers terecht. Bleek dat ze ook gaan lopen waren in Zetrud-Lumay. Maar kenden Paul vooraf niet, was toevalig dat ze er terecht kwamen. Al pratend ging de tijd vlug voorbij. En kreeg ik van hen ook de info dat we bij de 10km mooi in 1h waren. Ook op de 20km mooi op het 10km/h schema. En op de 30 was er een klein verval van 2 minuutjes. Ondertussen ging mijn conditie achteruit en de pijn in de benen groeide. Tot de marathon kon ik nog tempo in de beentjes houden. Maar iets verder werd ik toch tot wandelen gedwongen. Dit ging zo traag dat ik alle moed samen zocht om toch maar weer wat snelheid te maken. Snelheid kon je het niet echt noemen, maar kreeg er wel terug een soort van looppas in. Hadden ze op het einde wel nog wat oneffenheden op het parcours gelegd. Daar moest ik weer wandelen. In de afzink voorzichtig nog wat lopen. En de laatste meters naar de finish waren een feit.

Moeilijke trail, maar de conditie gaat in kleine stapjes vooruit. Een 50km trail kan worden toegevoegd aan de palmares. Teller staat ondertussen op 135.

foto van Running Cremke.