Marathon Hilvarenbeek

Op vrijdagavond nog naar Memorial Van Damme geweest. De nacht was kort, maar net op tijd waren we bij de JCA bus richting Tilburg. De eerste tussenstop was bij de Nederlandse Trappist La Trappe. Trappistje drinken, rondleiding en een broodbuffet van de paterkes.

Daarna richting hotel. Inchecken, en een klein uurke later verzamelen voor een uitstap naar Tilburg. Daar enkele terasjes gedaan. 's avonds was er een festival en optredens in diverse cafés. Het hotel bevond zich echter op enkele kilometers en we vertoefden de avond dan maar in de hotel-bar.

De volgende ochtend (te) vroeg op. Was mijn garmin vergeten. En vooral voor de haas-job die ik vandaag toegezegd had een serieus gemis. Voor de start zag ik Luc Dejaeger-Braet. Een laatste voorbereiding voor de Spartathlon moest deze marathon worden in ruim 4h. Jammer, onze richttijd is scherper. Een loper wenst gehaasd naar 3h50, de andere naar 3h55. Mijn voorstel was om 5m30/km te lopen wat 3h52 betekend. Beide akkoord.

Zo gezegd, zo gedaan. Van bij de start zaten we in het juiste tempo. Ondanks de drukte bij de start, de voorbijvliegende atleten, en de kortere afstandslopers, konden we het tempo mooi vast houden. Een rondje van 5km werd vlak en op tijd afgewerkt.

Het tweede rondje begon identiek. De 10km draaide af naar de finish en wij mochten er nog 11km bij doen. Dit zouden de mooiste 11km van de marathon worden. Eerst nog verharde weg door het bos. Ondertussen werden we bijgehaald door een hard zuchtende dame, die ons ook direct achter liet. Daarna volgde verharde grint-weg nog steeds door het bos. Plots zat er een auto achter ons die niet kon of wou wachten. Als haas liet ik mij even afzakken. Toen ik een middelvinger toegeworpen kreeg, heb ik er met plezier eentje terug gegooid. Bij de volgende seingever signaleerde ik dat de auto achter ons niet echt geduldig en vriendelijk was. De seingever wou de persoon tegen houden en aanspreken. Maar deze weigerde te stoppen en reed de seingever voorzichtjes aan. Als deze zijn deurportier wou openen, gaf hij volle gas en reed verder. Vriendelijke mensen toch, en met al dat respect voor marathon-lopers. Ondertussen had ik opnieuw de kop genomen. En voor ons naderden we alweer op de zuchtende dame. Nog iets verder zag ik Jacques lopen. Tegen mijn mede-lopers zei ik dat dat de man was die we nodig hadden. Eerst haalden we de dame in, en lieten ze achter. Iets verder kwam ze terug aansluiten. Ze wou over ons heen gaan, maar ik sprak haar aan. De eerste indruk klopte. Een novice. Naar doeltijd gevraagd, op ademhaling gewezen, en tip, ga zeker niet sneller dan wij. Ze bleef bij ons. Na enkele kilometers was het al aanklampen. Ondertussen kwamen we beetje bij beetje bij Jacques. En wie liep daar bij. Spartathlon Luc. Lopers verwittigd dat we even bij het trio zouden blijven (er liep een dame bij). Wat gepraat, en duidelijk gemaakt wat ons doel was. Zij voerden automatisch hun tempo wat op doordat wij er bij kwamen. En zo werd een groepje van een kleine 10-tal lopers gevormd. Halfweg 1h55m en wat seconden.

Derde ronde werd er eentje van een 8-tal kilometer. We kwamen op een lange grotere weg met de wind op kop. Yvan wijst me er op dat het tempo zakt. Ik ga naar de kop en we zitten terug in het juiste tempo. HEt is behoorlijk warm. De bevoorrading kon ietsje meer geweest zijn. Maar Belinda had haar persoonlijke fietsbegeleider mee. En we mochten mee genieten van een teugje water en een aangereikte spons. Ondertussen was Jacques ons constant aan het animeren. Is het omdat hij Limburger is, dat hij gewoon langer vertelt over een zelfde verhaal? Of heeft hij gewoon zo veel te vertellen? Volgens mij heeft hij zoveel marathon-ervaring dat hij door het praten zijn medelopers de pijn en de afstand kan doen vergeten. In elk geval ronde 3 werd ook vlot afgewerkt.

Terwijl in ronde 3 het tempo stokte met de dame op kop, nam zij nu over en sloeg een gaatje. Eentje dat beetje groter werd. De laatste ronde was 12km. Het lange stuk met wind op kop was nu nog langer en we namen enkele afslagen verder pas de weg naar rechts. In dit stuk samen met Jacques mijn laatste krachten ingezet om de kop te doen en de wind op te vangen. In het minder lastige stuk dat volgde mij even achteraan gezet. Jacques, met zijn parcourskennis kondigde aan dat na de bocht er opnieuw een lastig stukje aan kwam. Mijn laatste krachten gebruikte ik om net in de bocht de kop opnieuw over te nemen. Tot kilometer 39 gegeven wat we konden. Nog steeds op kop. Maar door een korte hapering bij de laatste bevoorrading viel ons groepje uiteen. Jacques en Luc namen nu Belinda op sleeptouw. Ik kon niet direct aanpikken en riep dat ze niet mochten wachten en ik Yvan op sleeptouw zou nemen. Toen besefte ik, als ik wacht, geraak ik niet meer bij de 3. Ik ging er zelf voor en pikte opnieuw aan. Maar het deed pijn. Dit had geen zin. Even plassen, zodat het geen zin meer had om te proberen aanpikken. Maar toen was ook Yvan mij voorbij gegaan. Ik liet het belopen en liep rustig uit. Tot ik bij Luc en Kurt kwam. Verwondert vroeg ik als ze al gefinished waren? Nee. Ze moesten het nog eens herhalen, want ik geloofde het niet. Samen met hen dan maar de laatste kilometer uitgestapt. Samen over de finish in 3h59.

Het percours is een gewone marathon. Met een goede organisatie. Maar in dit warme weer mochten ze een extra inspanning gedaan hebben voor een extra bevoorrading. Als club werden we zeer goed ontvangen. Ook het hazen viel enorm goed mee. Belinda en Yvan liepen beiden een nieuw PR. Altijd leuk voor de haas ook.

Op de bus was er opnieuw Leffe, wijn, cola en broodjes. Het werd een plezante terug reis. Ben al beniewd naar de volgende bestemming.