102 Stein

Februari was een tegenvaller. De trail in het Leen zou voor de ommekeer kunnen zorgen. 2 weken later zou met Stein een eerste week van meer dan 100km kunnen volgen. Na de problemen in februari was de vorm natuurlijk ver te zoeken. Maar ik ging voor een rustige 60K. De dag er voor niets gespaard en nog ruim 20K duurloop.

In Stein werd gestart met de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter in 2014. En ook eentje aan de speakers. Ondertussen veel bekende gezichten en ook een eerste zonnetje. Het nieuwe parcours zorgde er voor dat we eerst de nieuwe startplaats moesten zoeken. Deze bleek gewoon tussen de bomen te liggen. Maar na enkele aanloopmeters kwamen we op het parcours te recht. En zo kwamen we na een aantal rondes ook mooi aan exact 50 km. Rustig gestart aan 10km/h. Wat ludiek toen tegen de buurtbewoners. En dat leverde al een lekker stukje vla op. Ook wat ludiek doen tegen lopers en supporters. En dat levert dan weer mooie foto's op. Bedankt Robin.

De eerste 2 rondjes waren dan ook supper. Mooi weertje. Gezellig door de vele bekenden. Praatje maken. Maar het zweet begon al snel overvloedig te vloeien. De zoutkringen tekenden zich af op het gezicht. Vele opgaves volgden al snel. De eerste warmte maakt het altijd nog wat zwaarder dan in de zomer bij de zelfde temperatuur. Om mijzelf wat te temperen bleef ik wat bij Kristof praten. Eigenlijk waren het de eerste pijntjes. De vermoeidheid die de echte reden was. Maar na een rondje keuvelen gingen we weer door. Ondertussen keek ik ook naar de top van de wedstrijd. Bram was er meteen van door gegaan. Maar Wouter volgde de eerste keer dat ik gedubbeld was kort. Daarna was de kloof duidelijk gegroeid. Dan bleef ze weer stabiel. En de 4° keer was ze weer uitgediept. Maar .... Net als ik gedubbeld werd door Bram passeerde ik bij zijn coach en hoorde ik dat hij 10s te snel liep. Meestal een teken dat het verval is ingezet. Toen Wouter terug kwam vertelde ik wat ik constateerde. Een aanmoediging die hij zeker wist te apprecieren. En een volgende keer kon ik aankondigen dat het nu in de goede richting evolueerde. Het zou een uur of 5 duren voor een wissel aan de macht. Wouter zou aan het langste einde trekken. Leuk om de wedstrijd zo te volgen van tussen het pak.

Ondanks de slechte conditie kwam ik toch goed voorbereid met de nodige gels en gums aan de start. Tafel aan het zwembad waar vroeger verzameld werd. Nu waren daar vooral nog Duitsers te bespeuren. Toch eigenlijk idiaal, zo had je 2x bevoorrading per ronde. Zelf nam ik er enkel een gelleke dat ik dan net voor de bevoorrading op-at. En dus al snel kon doorspoelen met water en cola van de organisatie. Telkens aangemoedigd door de plaatselijke speakers die mij nog maar eens aankondigden als de organisator van de 6 uur van Aalter. Heel goede promo gekregen daar in Stein. Na een aantal uurtjes zag ik plots Jo aan mijn tafeltje. En als ik bij mijn tafeltje kwam zag ik dat er een gelleke weg was. Dat voor het laatste half uur met extra cafëine. Liep tot bij Jo en houde hem in de gaten. Hij wierp een verpakking weg. En ja het was het ontbrekende gelleke. Heb hem aangesproken. Hij gaf toe en vertelde dat hij aan een dame gevraagd had de gel te mogen nemen. Hij heeft zich ook uitgebreid ge-excuseerd. Maar ik had het al lastig en wou dat gelleke het laatste half uur. En daardoor moest het op dat moment toch van mijn hart. Ook in Steenbergen had ik dit al eens meegemaakt. Maar met een extra stukje taart, en de rest van de gellekes kwam ik mooi toe. Bovendien verliep het laatste half uur totaal anders dan verwacht. Ik had nog 35m aan de streep. Dat moesten nog ruim 2 rondes worden. En ik begon reeds lichtjes te versnellen. Toen haalde ik Gino Casier in. Maar deze liep van links naar rechts over het fietspad. En dreigde soms zelfs de openbare weg met de voorbij razende auto's op te lopen. Ik raade hem aan links te lopen en ik bleef dan maar rechts van hem aan de kant van de weg. Zo kon hij de weg niet meer op. Als hij wandelde deed ik dit ook. En ook tijdens het lopen bleef ik naast hem. Ik probeerde hem aan te raden om bij de passage aan de finishlijn te stoppen. Het was toch maar kwartiertje meer. Maar gedreven als hij is wou Gino verder gaan en de tijd vol maken. André stond juist foto's te trekken. Ik vertelde hem over het zwalpen en vroeg wat te doen. Er bij blijven riep hij. Ik zette terug aan en moest al een kloofje dicht lopen. De supporters riepen wat ik plots kreeg. Eens bij Gino bleef ik weer bij hem tot het einde van de 6 uur.

De afstand was van ondergeschikt belang. Zeker nu ik op het einde toch een ruime kilometer had prijs gegeven. Maar zo kon ik met een tevreden gevoel terug naar huis. Al weer een geslaagde ultra.