Het zal je maar overkomen. Je loopt de Spartathlon. Je legt het volledige parcours af tot en met checkpoint 74. En je begint te halucineren. Ik wist niet meer of alles echt was. Droomde ik? Was toch al gefinisht. Zie Hotel Apolonia waar de Belgen vorig jaar zaten. Wil die straat in gaan. Roept iemand van op zijn balkon dat ik niet langs daar moet maar nog recht door. Waarop ik antwoord, nee hoor ik ga naar mijn hotel. Nog voor ik aan het hotel ben zet ik mij op de dorpel van een winkel. Komt de eigenares mij wakker schudden en vraagt als alles ok is. Ja hoor. Ik moet gewoon naar mijn hotel. Terug recht gekrabbeld maak ik aanstalte om de straat over te steken. Een dame met de auto met 2 kids vraagt eveneens als alles ok is. Als ik geen lift moet hebben. Maar het hotel was zo dicht, dat dat niet nodig was. Ik ga uiteindelijk het hotel binnen. De receptioniste negeer ik. De baas zit rechts in de zetel. Ik ga in de zetel links zitten en val in slaap. Even later komt men mij vragen wat ik eigenlijk doe. Ik vraag als de kamerindeling al gekend is. Ze vraagt mijn land en zit in verkeerd hotel. Ze belt de organisatie en zo wordt ik terug gevonden. Heidi en Magda komen mij halen en vertellen dat ik nog moet finishen. We gaan naar de laatste straat. Jammer genoeg is een groot deel van het volk en de ambiance reeds weg. Maar ik leg het laatste stuk van het parcours af, ga tot bij het standbeeld en raak de voet van Leonidas aan. Ik krijg een kroontje, en finisher-shirt.
Eind goed al goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten