C2C

Op vrijdag de overtocht gemaakt en wandeling op White Horse Hill in Uffington.

Zaterdagmorgen naar Wendover. Nummer afhalen. Routekaarten (want omloop is niet bepijld). Chip, T-shirt. Bagage afgeven die naar Londen gevoerd wordt. En iets na 8h30 mochten we vertrekken. Iets meer dan een kilometer macadam en van dan af modder. Het parcours is blijkbaar goed gekend door de andere lopers. Dus ik volg de groep. Na een kilometer of vier een eerste verwittiging. “Hey folks, that way.” Typisch aan de loop zijn de vele poortjes in allerlei vormen. Engeland loopt vol van de publieke wandelpaden door privé terreinen. Het parcours maakt daar dan ook dankbaar gebruik van. Deze wandelpaden kruisen elkaar overvloedig. Het is dan ook de bedoeling om op het juiste moment van het ene pad op het andere over te schakelen. Ik moet toegeven dat ik normaal niet het grootste vertrouwen heb in het vrouwelijke navigatiesysteem. Maar door omstandigheden kwam ik in een groepje dat op een splitsing plots de kaarten nodig had om de weg te zoeken. Enkelen gingen onzeker naar links. Enkelen zochten verder. En toen kwam een vrouwlijke loopster met een overtuigende “I know the way, to the right and then to the left.” En de vooroordelen waren verdwenen. Ik paste met plezier mijn tempo aan het hare aan. Nadat de loopcompagnie wist wat ik allemaal liep, vertelde dat ze dacht dat ze er ook veel liep, maar dat ze het nu toch even zou herzien. Maar toch behoorlijk wat ultra- & trail-ervaring. In een afdaling troepten wat lopers samen. Ook daar was het een vrouw die het woord voerde als het om het parcours ging. Deze had maar liefst 160 marathon & ultra’s op 4 jaar op haar palmares staan. In totaal reeds meer dan 200. En bij een vijfde deelname kende ze dit parcours reeds op haar duimpje. Opnieuw wagentje aangepikt. Kreeg nog de raad mee op te passen bij de splitsing van het kanaal. Daar moet je de pijl “Paddington” volgen. Half wedstrijd waren we dan aan het befaamde Grand Union Canal. Het parcours werd nu eenvoudig. Het kanaal volgen tot aan de splitsing, en dan de laatste rechte lijn in. De woonboten variëerden van vuile met stinkende dieselmotoren uitgeruste smalle wrakjes. Tot mooi geschilderde pitoreske woonboten met een verhaal en historiek. Ondertussen waren we aan checkpoint 4. De benen werden zwaar. Er was keuze uit lekkere snoepjes en de sponser GU had gels en in water oplosbare tabletten voorzien. En natuurlijk water. Gelukkig had ik zelf cola meegenomen. En dit gaf mij opnieuw de krachten die ik nodig had. Nog 2 keer iets meer dan 6 mijl doorbijten. Werd maar weinig ingehaald (op een grote sanitaire stop na) en kon zelf enkele wandelaars bijbenen. Na checkpoint 5 was het een laatste stukje. Nu zouden we het tempo niet meer laten zakken. Door het naderen van Londen werd het modderpad nu een aaneenschakeling van betonblokken. Waardoor het pad ook meer bewandeld wordt en zelfs langs gefietst. Heel veel respect voor de loopwedstrijd was er niet. Hoewel ik moet toegeven dat er ook heel vaak een “well done” werd geroepen. Maar het was nu echt aftellen. Ondanks de pijn, de zware benen en andere vermoeidheidjes toch nog een schakeltje hoger. Want die loper daar in de verte moeten we ook nog hebben. Blijkbaar nog geen finish dus die 2 daar ook. Terwijl ik dacht dat ik een mooie eindsprint had kwamen er mij toch nog 2 voorbijgesprint. Het laatste ingehaalde duo feliciteerde mij met de eindsprint. Even later kwam nog een finsher binnen waarmee ik een eindje samen liep en toonde mij dat hij onder de 8h binnen was. Ik dus ook. En daar was ik verwondert van gezien de zware benen. Bij de finish ook warme dranken en een medaille. Ondanks dat had ik het toch moeilijk mij warm te houden. Heb mijn thermisch deken moeten boven halen. Er waren immers geen douches, en mijn begeleiding zocht nog de juiste straatjes in Londen city. Ondertussen de eindtijd gevraagd aan de computerman. 7h48m56s. Daar zijn we heel tevreden mee.

Na een flesje champagne en een etentje konden we de dag nadien reeds genieten van een recuperatiewandeling langs de bekendste Londense place to be’s. Van Towerbridge tot aan House of Parlements en via Buckingham Palace terug. De kilometer teller liep aardig op, maar was een mooie recuperatie. Zoals Jan Knippenberg zei “Lopen is een vorm van reizen.”