114. Limieten

Na Steenwerck ging ik op zoek naar een nieuwe wedstrijd om de Spartathlon limiet te kunnen halen. 24h Barcelona en Langste nacht vallen samen en op een dag met de kids. Maar ook zo voor Winschoten en Amiens. Hoor her en der dat heel wat vrienden naar Amiens gaan. De conditie gaat net op tijd de goede richting uit. Nog niet ideaal, maar voldoende voor de limiet. En doordat ik de kids wat extra dagen opving omwille van omstandigheden, kon die ene zaterdag er wel van af voor de mama om de kindertaak eens over te nemen.

Voor ik vertrek naar Amiens, nog net op tijd aan gedacht dat ik een medisch attest moet mee hebben. Stress omdat ik drankjes wil meegeven aan Kristof. Hij rijd met de fiets bij Dirk en zal dus zeker voor mij aan de bevoorradingen zijn. Via organisatie kon ik niks meegeven. Via Kristof dus wel. Tot 7h zou het regenen, daarna wordt het een mooie dag. Maar bij de start was het wel degelijk nog aan het regenen. Die zouden we nog meer dan een uur moeten trotseren. En in al die tegenspoed hield Els mij bij positieve gedachten. Na de start alweer pech. Al mijn gels op de grond, en als laatste terug verder. Met voor mij een groep vol Belgen kon ik mij niet houden en liep dit op een te korte tijd dicht. Liep daar dan met mijn gels in de hand. Hoe zou ik drinken? Gels open doen en op eten? Maar na het splitsen van de Belgische groep bleef Steven en ik achteraan over. Hij had een fietser en mijn gels mochten er bij. Maar Steven was beter en zag het gat tot Veerle steeds kleiner worden. Het werd dicht gelopen en hij bleef daar. Maar niet wij gingen een stapje trager, maar Veerle een stapje sneller. 25km in 2h22 zei de jury. Net wat ik dacht, veel te snel volgens mijn doelstelling. Mijn gels waren ondertussen verhuist tot bij Filip. Wist ook door de medelopers en fietsers hoe het parcours in elkaar zat. We komen via zelfde weg terug. En ook als we Amiens terug voorbij zijn komen we langs zelfde weg terug. Daarom vroeg ik aan Filip 2 gels, en bij de eerste keer kruisen de rest te geven. Zou ze wel in mijn heupgordel samen pressen. Die heuptas zat ondertussen al gans die tijd op en neer te huppelen, en duwde zo mijn loopshort naar beneden. En zelf draaide het heuptasje steeds naar voor toe. Gevolg was dat ik geen kilometer ver geraakte of ik moest mijn broek optrekken en dat heuptasje naar achter zwieren. Iets dat na een keer of 50 toch wel gaat vervelen. Zeker als het moeilijker begint te gaan. En op 50 was dat zo. De 2° 25km liep ik alleen en in de beoogde 2h30. Maar van 50 naar 65 ging het zeer moeizaam en glijde de limiet steeds verder van mij weg. Schrap maar die Spartathlondroom. Maar af en toe toch nog wat hoop gedachtes er tussen. En dus bleef ik doorgaan. Als ik voorbij Juan was gegaan was die duidelijk aan het rekenen. En riep mij toe dat ik nog heel goed op schema zat. Was het die riem onder het hart, het FAB'je op kilometer 60, of beide? Het ging in ieder geval terug wat beter. En hoe verder ik geraakte, hoe groter ik de kans zag om toch net onder die 10h30 te duiken. Maar na 80km viel de Garmin uit. Die borstriem en Garmin zelf stoorden nu te veel en ik kon ze meegeven met Robin. Samen met een ongelooflijk sterke Katrien kruisten ze mij reeds op weg naar de finish. Vanaf dan was het behelpen. Er was de kilometer aanduiding en om de 5K vroeg ik dan maar aan een medeloper die ik net inhaalde hoe lang we reeds bezig waren. Maar een mens is zo voorspelbaar en de tijden werden telkens afgerond waardoor ik moeilijk kon inschatten als het nu effectief goed kwam. Daarom noch harder op de tanden bijten. En die laatste kilometers alles geven. Langs de Somme liggen trouwens heel wat kleine scherpe brugjes die verdomd veel pijn deden. Maar geen tijd om te wandelen, lopen.en alles geven is de boodschap. Groot was mijn verwondering als ik onder de laatste brug door liep en mijn naam keihard hoorde gillen. Hierdoor kon ik de brug oplopen ipv op wandelen. En boven zag ik dat het WK-ganger Mieke Dupont was die naar Amiens afgezakt was. Nog een goede kilometer. En tijd? Normaal nog genoeg over. Toch maar alles geven. Katrien was ondertussen al gedouchet en kroop net in de wagen toen ik passeerde en de laatste rechte lijn in ging. En die was zo lang dat ik de tijdsklok niet kon lezen. Is dat 3° cijfer nu een 2 of een 3. Toch maar blijven er voor gaan. En toen zag ik het, een 2. Alles geven, blijdschap kwam naar boven. Fantastische finish. Ik zag Veerle staan, pakte haar vast van blijdschap, en haar stukje taart moest er jammer genoeg aan geloven. Maar de sub 10h30 is binnen. Het grootte avontuur kan nu echt beginnen.