Trainingsweekendje. Vrijdagavond na het werk ruim 32km gelopen. Zaterdag morgen een activia van ruim 36km in Zwalm streek. En zaterdagnamiddag St-Bernardusjes gaan verdienen over 13,5km in Waregem. 's Avonds nog de Krekenlopers bbq om programma goed te vullen. En zaterdag morgen op weg naar Schimmert. Henri Okkersen is ook zo'n marathon man die er eentje organiseert. Marathon door loper voor lopers. En voor een goed doel, vandaar de naam v d marathon. Als deze dan ook nog in de cup staat, weet je dat het een gezellig loopje wordt. Langs een parcours dat ik al ken, en pittig is. Dus gewoon weekend afronden met nog verder rustig kilometers lopen.
Op gevoel gestart en dat bleek juist boven de 10km/h te zijn. Bergop werd er gewandeld. Bergaf liet ik mij goed gaan. Op de tussenstukken werd er rustig gelopen. Halfweg leverde dat 2h03 op. Het gaat goed, wat reserve, lekker weertje, sub 4h zit er wel in. 4° ronde tempo houden en wat minder wandelen. 5° ronde voorzichtig tandje bij. Laatste ronde nog tand bij. En zo gebeurde het ook. Liet begin 4° ronde eerst Jaques achter, toen volgde nog Hein. En na een lange leegte kon ik er nog enkele oppikken zoals Sjaak B. en John H. En de klok toonde dat het gelukt was 3h58. Altijd leuk als je een weekend met zoveel kilometers, in zo'n lekker weertje met de nodige reserve op een pittig parcours nog met zo'n tijd kunt afronden. Met een lekker gevoel naar huis.
Ga toch eens kijken wat we met die vorm van het moment nog zouden kunnen doen.
zondag, juni 21, 2015
120 Steenwerck
Deze was op de kalender aangeduid als een doel. Spartathlon limiet voor 2015 was immers 10h30 en die had ik gehaald. Maar voor 2016 is deze 10h. En dat wou ik graag ook lopen.
Nog voor de start plots Heidi Janssens opgemerkt. Te weining getraind, rustig loopje, geen doel zei ze. Ik zag mijn kans schoon om haar als haasje in te zetten/gebruiken. Rustig gestart, toch kleine 11km/h. Dat ging net dat stapje te snel. En van een sanitaire stop gebruik gemaakt om een gaatje te laten vallen en eigen tempo te kiezen. Bij de volgende bevoorrading was het gaatje zo weer gedicht en liep Heidi zelfs hele tijd achter door zoektocht naar haar flesjes die nog niet afgeleverd waren. Maar opnieuw duurde het samen lopen niet zo lang want ik moest nu opnieuw een sanitaire stop inlassen. En de darmen waren niet onder controle te krijgen. 3 grote boodschappen op nog geen 10km tijd. Ik kon opnieuw beginnen inhalen wie ik al ingehaald had. Tot kilometer 50 ging het zo verder met een goed gevoel. En toen begon de afstraffing voor de net iets te snelle start. Maar ik dacht aan Leonidas, en Spartathlon en zette door. Liet het verval zo weinig mogelijk intrede doen. Was goed voorzien van isotone drank, gels en sportgums. Ik wist immers van vorig jaar dat het parcours ongeveer 30km/ronde was en hierbij rond de 15km en op het einde door de sporthal liep. Bij elke passage had ik een zakje met de nodige gels/sportgums en een isotone drank. Ideaal parcours als je geen begeleiding hebt. Elke passage verloor ik welliswaar enkele tientallen seconden. Maar dat viel best mee. Liep nu toch al geruime tijd alleen. Kon het tempo nog steeds boven de 10km/h houden. En zo rekende ik telkens opnieuw uit wat de voorsprong op de 10h was. Letterlijk 2 voetstappen voor de aanduiding van de 90 km sloeg het noodlot opnieuw toe. Kramp aanval. Bij elke stap stampte ik nu bewust harder op het asfalt om zo de kramp uit de kuit te kunnen duwen. En dit lukte. Maar enkele stappen verder opnieuw een aanval. Het wegduwen bleef lukken op enkele keren na. Maar dan nog kon ik de kramp beperken tot een stap of 2 huppelen en toch terug in het goede ritme komen. Een ritme dat wel opnieuw een stuk lager lag. En er moest nog een brug overwonnen worden. Het gaat toch niet opnieuw mislukken? Vorig jaar was een brug hier de doodsteek en lapte er op 15km snel 30min bij. Maar focus op Griekenland en tanden op elkaar. We denken aan de Gentse tramkaart. "Nie Pleujen". Twijfel was lang mijn deel. Voorbij de 95 zag ik het opnieuw zitten. Steeds duidelijker had ik meer tijd over per kilometer om het doel te halen. In de laatste kilometer stonden daar plots Bjorn, Tom en Isabelle. Op hun terug weg van een trail in Frankrijk waren ze langs gekomen om te supporteren. Heidi bleek op het einde nog veel verval te hebben. En was pas binnen, toen ik ook kwam finishen. En ja hoor 9h56. De sub 10h was binnen. PR met meer dan 30min. En vorig jaar op zelfde parcours was het nog boven de 11h. Wat een vooruitgang. Zat zelfs in de top 10, 3° in categorie. Fantastische ervaring rijker, fier op een mooie 100km tijd.
Achteraf ook gezien dat er online meegevolgd en gesupporterd werd. Zeer tof gevoel. Deze zal lang in het geheugen gegrift staan. In september staan we nog op de wachtlijst en gaan we verkennen. Maar volgend jaar kunnen we opnieuw inschrijven. Wie weet wat er van die dromen allemaal komt....
Nog voor de start plots Heidi Janssens opgemerkt. Te weining getraind, rustig loopje, geen doel zei ze. Ik zag mijn kans schoon om haar als haasje in te zetten/gebruiken. Rustig gestart, toch kleine 11km/h. Dat ging net dat stapje te snel. En van een sanitaire stop gebruik gemaakt om een gaatje te laten vallen en eigen tempo te kiezen. Bij de volgende bevoorrading was het gaatje zo weer gedicht en liep Heidi zelfs hele tijd achter door zoektocht naar haar flesjes die nog niet afgeleverd waren. Maar opnieuw duurde het samen lopen niet zo lang want ik moest nu opnieuw een sanitaire stop inlassen. En de darmen waren niet onder controle te krijgen. 3 grote boodschappen op nog geen 10km tijd. Ik kon opnieuw beginnen inhalen wie ik al ingehaald had. Tot kilometer 50 ging het zo verder met een goed gevoel. En toen begon de afstraffing voor de net iets te snelle start. Maar ik dacht aan Leonidas, en Spartathlon en zette door. Liet het verval zo weinig mogelijk intrede doen. Was goed voorzien van isotone drank, gels en sportgums. Ik wist immers van vorig jaar dat het parcours ongeveer 30km/ronde was en hierbij rond de 15km en op het einde door de sporthal liep. Bij elke passage had ik een zakje met de nodige gels/sportgums en een isotone drank. Ideaal parcours als je geen begeleiding hebt. Elke passage verloor ik welliswaar enkele tientallen seconden. Maar dat viel best mee. Liep nu toch al geruime tijd alleen. Kon het tempo nog steeds boven de 10km/h houden. En zo rekende ik telkens opnieuw uit wat de voorsprong op de 10h was. Letterlijk 2 voetstappen voor de aanduiding van de 90 km sloeg het noodlot opnieuw toe. Kramp aanval. Bij elke stap stampte ik nu bewust harder op het asfalt om zo de kramp uit de kuit te kunnen duwen. En dit lukte. Maar enkele stappen verder opnieuw een aanval. Het wegduwen bleef lukken op enkele keren na. Maar dan nog kon ik de kramp beperken tot een stap of 2 huppelen en toch terug in het goede ritme komen. Een ritme dat wel opnieuw een stuk lager lag. En er moest nog een brug overwonnen worden. Het gaat toch niet opnieuw mislukken? Vorig jaar was een brug hier de doodsteek en lapte er op 15km snel 30min bij. Maar focus op Griekenland en tanden op elkaar. We denken aan de Gentse tramkaart. "Nie Pleujen". Twijfel was lang mijn deel. Voorbij de 95 zag ik het opnieuw zitten. Steeds duidelijker had ik meer tijd over per kilometer om het doel te halen. In de laatste kilometer stonden daar plots Bjorn, Tom en Isabelle. Op hun terug weg van een trail in Frankrijk waren ze langs gekomen om te supporteren. Heidi bleek op het einde nog veel verval te hebben. En was pas binnen, toen ik ook kwam finishen. En ja hoor 9h56. De sub 10h was binnen. PR met meer dan 30min. En vorig jaar op zelfde parcours was het nog boven de 11h. Wat een vooruitgang. Zat zelfs in de top 10, 3° in categorie. Fantastische ervaring rijker, fier op een mooie 100km tijd.
Achteraf ook gezien dat er online meegevolgd en gesupporterd werd. Zeer tof gevoel. Deze zal lang in het geheugen gegrift staan. In september staan we nog op de wachtlijst en gaan we verkennen. Maar volgend jaar kunnen we opnieuw inschrijven. Wie weet wat er van die dromen allemaal komt....
119 Pacing Antwerpen
Slechts een weekje na Limburgs Zwaarste. Maar de balon van 5h moet best lukken. Samen met Mottigen mocht ik de klus klaren. Trage start. Slechts paar lopers achter ons. En ook maar enkele bij ons. Een Zuid-Afrikaanse kon duidelijk meer aan en ging na een kilometer of 5 sneller door.We hadden nog een Amerikaanse bij ons, een Belgische en "Bompaatje". En we maakten er een leuk loopfeestje van. Mottigen en ikzelf speelden mee Djembee. Liepen met onze ballon tussen de benen van een steltloper door. En dansten mee met een Zumba groep. Wel moesten we elk om beurt bij de bevoorrading of toiletstop wachten op de traagste loper. En deze voorzichtig weer bij het groepje brengen. Ondertussen waren we al heel wat lopers aan het bijhalen. Hier en daar kon er eentje meelopen. De groep groeide. Elke loper met zijn verhaal. Het was een groep met een verhaal en dus met ambiance. Er werd gebabbeld daar waar het nog kon. En de laatste 10km hadden we echt een groep die boven de 10 gegroeid was. We hadden een klein beetje voorsprong op het schema. Beetje trager om iedereen samen te houden. Zij die beter konden aangespoord om alleen verder te gaan. Maar dat viel tegen. Iedereen bleef bij de groep. De sub 5h was voor velen een drijfveer en ze klampten aan. In de laatste kilometer lieten we iedereen zijn laatste krachten inzetten, elk voor hun persoonlijke tijd. We lieten iedereen voorbij gaan die nog onder de 5h kon geraken. En samen met de laatste loopster die onder de 5h geraakte kwamen we samen binnen. De medailles waren op. Maar vlug de organisatie aangesproken in naam van de volledige groep. Deze zouden nagestuurd worden. Ondertussen nog enkele aankomsten net boven de 5h. Velen waren opnieuw zeer tevreden en dankbaar. Leuk om te doen dat pacen.
Vlug balon afgegeven aan een kindje en naar de start van de 10 miles. Want ook daar ging ik voor een pace jobke. Door de massa veel minder zichtbaar. Maar zo een mooi aantal kilometers op de teller die dag.
Vlug balon afgegeven aan een kindje en naar de start van de 10 miles. Want ook daar ging ik voor een pace jobke. Door de massa veel minder zichtbaar. Maar zo een mooi aantal kilometers op de teller die dag.
118 Limburgs Zwaarste
Na Bottrop volgde een spierscheur. Het duurde een tijdje voor we weer konden herstarten. De opbouw gebeurde deze keer via activiaatjes en minder via trainingsmarathons en ultra's. Hierdoor bleef de teller een tijdje steken.
Limburgs Zwaarste ken ik reeds en is een wedstrijd naar mijn hart. Kleinschalig, gezellig, en zeer mooi parcours. Wel vroege start. Daarom reeds de avond voordien aanwezig op de parking. Volgende dag al snel heel wat bekenden. Flyertjes voor de 6 uur vanAalter uitdelen, en al vlug was het starttijdstip aangebroken. Rustig vertrokken vrij ver achteraan. Maar het liep vrij soepel en ik begon reeds in de eerste kilometers aan een inhaalrace. Liep niet alleen soepel, er kon ook veel verteld worden. Steven zou samen met een vriend uit Oostende afzakken voor deze loop. Maar door zijn blessure stond zijn vriend daar alleen. Hij herkende mijn Vlaamse accent en zo raakten we aan de praat en legden we heel wat kilometers samen af. Iets voorbij de 40 zou hij afhaken en het iets rustiger aan doen. Ondertussen had ik hem al gezegd dat het verrassend vlot liep, en ik moest oppassen niet te hart van stapel te lopen. Op het einde liefst geen stukje te kort komen, maar liever de laatste kilometer nog een tandje bijsteken. Maar dat valt nog af te wachten. Opeens haalden we Ludo Depoorter in. Vooraf dacht ik nog eentje waar het tempo reeds aan het wegzakken is. Er op en er over. Maar toen ik zag dat het Ludo was, ging mijn gedachten gang toch iets anders. Die is meer dan een klasse sterker dan mijzelf. En als hij zegt dat we op schema zitten net boven de 9h, dan moet de rem er nog extra op. Daar mag ik zeker niet over gaan of de man met de hamer ligt zeker ergens op de loer. Tempo serieus stuk naar beneden, en Ludo gewoon volgen. Zonnetje kwam er ondertussen door en Ludo stopte om van truitje te wisselen. Hij zou het gaatje echter niet meer dichten. Het bleef heel lang door mijn hoofd gaan. De gedachte dat ik voor Ludo zat, en moest remmen, remmen en nog eens remmen. Rinus was nog trager gestart dan ikzelf en liep kortere afstand. Hij kwam full speed bij mij aangelopen. Er volgde een gezellige babbel. In een weide gingen we naar rechts boven waar een volgende lintje hing. Blijkbaar moesten we eerst recht naar boven, door poortje en dan naar rechts. Nu scheide ons een prikkeldraad met het vervolg van het parcours. De draad was hoog en Rinus hielp mij over de draad. En vervolgens hielp ik Rinus. Toch ging het mis. Rinus belande met zijn lies op de prikkeldraad. Nog wat verder geholpen en Rinus kon rustig aan weer verder. Na een tijdje samen te hollen, schakelde hij terug een versnelling hoger. Toen kwam ik op een bevoorrading bij Paul van Hierl. Maar die ging er al vandoor en ik moest nog bevoorrading nemen. Behoorlijk aantal kilometers verder kwam ik opnieuw aanpikken. Paul klaagde. Ik paste mijn tempo wat aan. De herstellende kuit voelde al een tijdje gevoellig en was een extra reden om het voorzichtig aan te doen. Maar plots schoot er iets in de knie. En moest ik Paul opnieuw laten gaan. Toch kwam ik een eind verderop er terug bij. Tot kilometer 70 liepen we samen. Paul wou voor de finish gaan en voor de 80 kiezen. Met mijn knie kon ik wel wat steun gebruiken op de 100. Maar hij liet zich niet doen. Ik alleen weg op het vervolg van het parcours. Plots was het parcours wat minder aangeduid. Ik draaide mij om om stukje terug te keren en voor de zekerheid te checken. Toen merkte ik op dat Paul toch voor de 100 gegaan was en mij al geruime tijd gewoon aan het volgen was. We liepen nog een heel stuk samen. Tot hij plots een nieuwe adem vond. En weg was hij. Aan de aankomst had hij vlug gedouched en was hij weg. Kreeg nog berichtje dat hij zich echt niet goed voelde en dat dat de reden was voor het snelle vertrek. De laatste kilometers waren wat pijnlijk voor de knie en kuit. Maar het verval viel reuze mee. Was dan ook super tevreden met 12h38 in Lumburgs Zwaarste. 2j geleden liep ik hier nog 14h32. Prachtige loop voor wie van trail of natuurlopen houdt. En met een zeer voldaan gevoel konden we terug huiswaarts.
Limburgs Zwaarste ken ik reeds en is een wedstrijd naar mijn hart. Kleinschalig, gezellig, en zeer mooi parcours. Wel vroege start. Daarom reeds de avond voordien aanwezig op de parking. Volgende dag al snel heel wat bekenden. Flyertjes voor de 6 uur vanAalter uitdelen, en al vlug was het starttijdstip aangebroken. Rustig vertrokken vrij ver achteraan. Maar het liep vrij soepel en ik begon reeds in de eerste kilometers aan een inhaalrace. Liep niet alleen soepel, er kon ook veel verteld worden. Steven zou samen met een vriend uit Oostende afzakken voor deze loop. Maar door zijn blessure stond zijn vriend daar alleen. Hij herkende mijn Vlaamse accent en zo raakten we aan de praat en legden we heel wat kilometers samen af. Iets voorbij de 40 zou hij afhaken en het iets rustiger aan doen. Ondertussen had ik hem al gezegd dat het verrassend vlot liep, en ik moest oppassen niet te hart van stapel te lopen. Op het einde liefst geen stukje te kort komen, maar liever de laatste kilometer nog een tandje bijsteken. Maar dat valt nog af te wachten. Opeens haalden we Ludo Depoorter in. Vooraf dacht ik nog eentje waar het tempo reeds aan het wegzakken is. Er op en er over. Maar toen ik zag dat het Ludo was, ging mijn gedachten gang toch iets anders. Die is meer dan een klasse sterker dan mijzelf. En als hij zegt dat we op schema zitten net boven de 9h, dan moet de rem er nog extra op. Daar mag ik zeker niet over gaan of de man met de hamer ligt zeker ergens op de loer. Tempo serieus stuk naar beneden, en Ludo gewoon volgen. Zonnetje kwam er ondertussen door en Ludo stopte om van truitje te wisselen. Hij zou het gaatje echter niet meer dichten. Het bleef heel lang door mijn hoofd gaan. De gedachte dat ik voor Ludo zat, en moest remmen, remmen en nog eens remmen. Rinus was nog trager gestart dan ikzelf en liep kortere afstand. Hij kwam full speed bij mij aangelopen. Er volgde een gezellige babbel. In een weide gingen we naar rechts boven waar een volgende lintje hing. Blijkbaar moesten we eerst recht naar boven, door poortje en dan naar rechts. Nu scheide ons een prikkeldraad met het vervolg van het parcours. De draad was hoog en Rinus hielp mij over de draad. En vervolgens hielp ik Rinus. Toch ging het mis. Rinus belande met zijn lies op de prikkeldraad. Nog wat verder geholpen en Rinus kon rustig aan weer verder. Na een tijdje samen te hollen, schakelde hij terug een versnelling hoger. Toen kwam ik op een bevoorrading bij Paul van Hierl. Maar die ging er al vandoor en ik moest nog bevoorrading nemen. Behoorlijk aantal kilometers verder kwam ik opnieuw aanpikken. Paul klaagde. Ik paste mijn tempo wat aan. De herstellende kuit voelde al een tijdje gevoellig en was een extra reden om het voorzichtig aan te doen. Maar plots schoot er iets in de knie. En moest ik Paul opnieuw laten gaan. Toch kwam ik een eind verderop er terug bij. Tot kilometer 70 liepen we samen. Paul wou voor de finish gaan en voor de 80 kiezen. Met mijn knie kon ik wel wat steun gebruiken op de 100. Maar hij liet zich niet doen. Ik alleen weg op het vervolg van het parcours. Plots was het parcours wat minder aangeduid. Ik draaide mij om om stukje terug te keren en voor de zekerheid te checken. Toen merkte ik op dat Paul toch voor de 100 gegaan was en mij al geruime tijd gewoon aan het volgen was. We liepen nog een heel stuk samen. Tot hij plots een nieuwe adem vond. En weg was hij. Aan de aankomst had hij vlug gedouched en was hij weg. Kreeg nog berichtje dat hij zich echt niet goed voelde en dat dat de reden was voor het snelle vertrek. De laatste kilometers waren wat pijnlijk voor de knie en kuit. Maar het verval viel reuze mee. Was dan ook super tevreden met 12h38 in Lumburgs Zwaarste. 2j geleden liep ik hier nog 14h32. Prachtige loop voor wie van trail of natuurlopen houdt. En met een zeer voldaan gevoel konden we terug huiswaarts.
Abonneren op:
Posts (Atom)