Deze was op de kalender aangeduid als een doel. Spartathlon limiet voor 2015 was immers 10h30 en die had ik gehaald. Maar voor 2016 is deze 10h. En dat wou ik graag ook lopen.
Nog voor de start plots Heidi Janssens opgemerkt. Te weining getraind, rustig loopje, geen doel zei ze. Ik zag mijn kans schoon om haar als haasje in te zetten/gebruiken. Rustig gestart, toch kleine 11km/h. Dat ging net dat stapje te snel. En van een sanitaire stop gebruik gemaakt om een gaatje te laten vallen en eigen tempo te kiezen. Bij de volgende bevoorrading was het gaatje zo weer gedicht en liep Heidi zelfs hele tijd achter door zoektocht naar haar flesjes die nog niet afgeleverd waren. Maar opnieuw duurde het samen lopen niet zo lang want ik moest nu opnieuw een sanitaire stop inlassen. En de darmen waren niet onder controle te krijgen. 3 grote boodschappen op nog geen 10km tijd. Ik kon opnieuw beginnen inhalen wie ik al ingehaald had. Tot kilometer 50 ging het zo verder met een goed gevoel. En toen begon de afstraffing voor de net iets te snelle start. Maar ik dacht aan Leonidas, en Spartathlon en zette door. Liet het verval zo weinig mogelijk intrede doen. Was goed voorzien van isotone drank, gels en sportgums. Ik wist immers van vorig jaar dat het parcours ongeveer 30km/ronde was en hierbij rond de 15km en op het einde door de sporthal liep. Bij elke passage had ik een zakje met de nodige gels/sportgums en een isotone drank. Ideaal parcours als je geen begeleiding hebt. Elke passage verloor ik welliswaar enkele tientallen seconden. Maar dat viel best mee. Liep nu toch al geruime tijd alleen. Kon het tempo nog steeds boven de 10km/h houden. En zo rekende ik telkens opnieuw uit wat de voorsprong op de 10h was. Letterlijk 2 voetstappen voor de aanduiding van de 90 km sloeg het noodlot opnieuw toe. Kramp aanval. Bij elke stap stampte ik nu bewust harder op het asfalt om zo de kramp uit de kuit te kunnen duwen. En dit lukte. Maar enkele stappen verder opnieuw een aanval. Het wegduwen bleef lukken op enkele keren na. Maar dan nog kon ik de kramp beperken tot een stap of 2 huppelen en toch terug in het goede ritme komen. Een ritme dat wel opnieuw een stuk lager lag. En er moest nog een brug overwonnen worden. Het gaat toch niet opnieuw mislukken? Vorig jaar was een brug hier de doodsteek en lapte er op 15km snel 30min bij. Maar focus op Griekenland en tanden op elkaar. We denken aan de Gentse tramkaart. "Nie Pleujen". Twijfel was lang mijn deel. Voorbij de 95 zag ik het opnieuw zitten. Steeds duidelijker had ik meer tijd over per kilometer om het doel te halen. In de laatste kilometer stonden daar plots Bjorn, Tom en Isabelle. Op hun terug weg van een trail in Frankrijk waren ze langs gekomen om te supporteren. Heidi bleek op het einde nog veel verval te hebben. En was pas binnen, toen ik ook kwam finishen. En ja hoor 9h56. De sub 10h was binnen. PR met meer dan 30min. En vorig jaar op zelfde parcours was het nog boven de 11h. Wat een vooruitgang. Zat zelfs in de top 10, 3° in categorie. Fantastische ervaring rijker, fier op een mooie 100km tijd.
Achteraf ook gezien dat er online meegevolgd en gesupporterd werd. Zeer tof gevoel. Deze zal lang in het geheugen gegrift staan. In september staan we nog op de wachtlijst en gaan we verkennen. Maar volgend jaar kunnen we opnieuw inschrijven. Wie weet wat er van die dromen allemaal komt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten