Weekendje Belgische kust & 133: Zetrud-Lumay

De opwouw zit goed. Jaar begonnen met een rustige vlakke marathon in Duitsland. 2 weken later een marathon met heel wat hoogtemeters. Ook de sneeuw en vooral het ijs maakten het moeilijker en lastig. Nog eens 2 weken later stond er geen wedstrijd maar toch 70km vriendschapsloop op het programma.

Met een mooie groep verzameld in De Panne. Zoals de traditie het wil een groepsfoto en het strand op. Heel rustig en vrij achteraan gelopen. Daardoor ook constant in gezelschap gelopen. In Oostende begon ik de kilometers te voelen, maar bleef rustig en met reserve lopen. Met een vrij grote groep door het station en door de vissershaven achter fort Napoleon door. Bij de bevoorrading aan "Vossenslag" bleef ik bewust niet te lang staan. Voldoende eten en weg, geen tijd verliezen. Niet koud krijgen. Wandelde flink door met de bedoeling dat de rest mij inhaalde. Enkel Luc en Peter volgden de weg, de rest was blijkbaar door de bosduinen gegaan. Met zijn drietjes naar Wenduine gelopen. Peter moest afhaken en zou de tocht iets korter houden. Luc had het ook moeilijk, maar een Spartaan bijt door natuurlijk. Had eigenlijk wel last van de steunkousen, tubes. En op de bevoorrading hielp men mij deze uit te doen. Samen met Luc liep ik nu door tot Blankenberge en Zeebrugge. Daar kwamen ook Veerle en Chris bij ons aansluiten. Met onze 4 liepen we naar de finish. Luc was er ondertussen weer volledig door gekomen. En moest met de finish in zicht nog eens laten voelen wie na al die kilometers toch nog het meeste jus in de benen had. Bekende dat hij beter was, maar dat ik om blessures te voorkomen niet mee zou versnellen. Maar toch super tevreden om deze keer de kustloop traag maar wel vlot tot een goed einde te kunnen brengen. 70km bij op de teller.

Ondertussen zijn we al weer 2 weken verder. Op zaterdag 32km gaan lopen in Watervliet. Maar de beentjes voelden na deze Leopoldsloop alles behalve fris. Wat gaat dit morgen geven. Ook Axel en Luc waren van departij. Zij zouden morgen aan mijn deur staan om samen naar Zetrud-Lumay te rijden. Paul v Hiel een ervaren rot organiseert er een kleinschalige marathon. Op zaterdag en zondag laat hij telkens 20 lopers toe. Voor slechts 10€ kunnen we een marathon lopen. Het parcours dat hij uitstippelde had een zeer hoog trail gehalte en was zeer mooi. Maar ook lastig met 4 klimmetjes samen goed voor 110 hoogtemeters per ronde. En zo mochten we er 6 doen. Een holle weg, ver gezicht, velden, bossen en struiken en zelfs een kudde herten kregen we voorgeschoteld. Opnieuw rustig en verstandig lopen. Liep al snel voorlaatste. Beetje parlé en Français met Vincent. Mijn Limburgs oefenen met Jacques. en halverwege kwam ook Luc weer in het groepje lopen. Na 4 van de 6 rondes hadden we een gemiddelde van 48min per ronde. Bedoeling was nog een rondje te lopen en dan wat te genieten en foto's te trekken en rustig te finishen. Maar Luc versnelde in de voorlaatste ronde. Moest klein gaatje laten, maar in een iets stijlere afzink kon ik gat terug dicht lopen. Rondje was daardoor in 46min. Dit kon ik niet zomaar laten gebeuren. Bij de bevoorrading banaantje eten, bekertje cola en direct terug door. Met een boodschap voor Mr Spartathlon Luc er bovenop. "Ik ben al weg hè. Zag dat je voor mij
wilde zijn, smeer maar de kuiten in." Ik weg en lopen. Niet achterom kijken, ik hoorde zijn voetstappen in de verte achter mij, nu er gewoon voor gaan. De bergopjes die de vorige rondes nog gewandeld werden gingen nu al lopend. Durfde niet achterom kijken. Want met Luc heb je nooit gedaan. De 2° bergop ook lopend, maar laatste stukje was extra steil en daar moest ik toch klein stukje stappen. Maar zodra het kon terug lopen. Beneden gekomen zag ik plots Gust voor mij. En al heel snel had ik hem te pakken. Vertelde dat Luc op komst was en dat hij tandje moest bij steken. Vroeg ook om te roepen als luc daar was "Ha Luc hier ben je". Zo zou ik kunnen inschatten hoe ver hij nog achter zat. Ik hoorde echter niets. Ook in de 4° klim moest er een stukje gewandeld worden. Maar hernam al snel het lopen. Boven zag ik in de verte Fred. In de afdaling moest ik al wat voorzichtigheid inbouwen om krampen te voorkomen. Maar het gat werd duidelijk kleiner. Nog ongeveer een kilometerke. Fred had mij nu zien aankomen en stak ook een tandje bij. Ik versnelde nog, maar ook Fred deed dit. Toen ik opnieuw de kramp voelde komen en één stap moest hinken was ik er aan voor de moeite. Ik finishte in zijn zog op één luttele seconde. Maar Luc, die had ik achter mij kunnen houden. De bevoorrading had alles wat ik nodig had. Cake, peperkoek, banaan, snoepjes en cola. Kregen nog een hele mooie medaille. En zaten nadien nog lekker wat bij te praten met enkele marathon lopers. Paul zorgde ook voor fotograaf en zo hebben we heel wat mooie foto's ter herinnering. En nog een oorkonde er bovenop. De organisatie was eenvoudig en kleinschalig, maar daarom niet minder af. En voor maar 10€. Chapeau. Ook in de lente, zomer en herfst komt er nog een editie. En gezien dit telkens in de juiste weken valt voor mij, zien ze mij hier zeker nog terug.

En zo is elke loop, marathon opnieuw een avontuur. Een ander plezant verhaal. En zitten we ondertussen aan 133, eentje in 4h40.