Connemarathon

6 vrijgezel lopers die graag een stapje in de wereld zetten. Zo begon Ierland met een whiskeyproeverij in Kilbegan. Galway al lopend verkennen. En de pub hebben we verlaten als er geen drankjes meer besteld werden. De 2° dag een klein toerke lopen op de Cliffs of Moher. In zo'n omgeving, met zo'n views zaten we uiteindelijk toch boven de 20K. Daar bovenop nog de nodige hoogtemeters. Daar mocht wat pubfood tegenover staan. En 's avonds had de pub live muziek en bleef die al een uurtje langer open. Net voor de laatste muzieknoot nog een laatste bestelling geplaatst. We waren net op tijd en bij de goeie.

Zaterdag begon de wedstrijdkoorts. We zakten af naar Galway en haalden eerst onze nummers af. Zelf had ik geen regen & windjasje mee. En met de Ierse wisselvalligheid dit toch maar aangekocht. De XL's waren hier aan de kleine kant. Er was maar één merk dat voldoende ruimte bood. De keuze was dus snel gemaakt. Daarna een Italiaans pasta restaurant gezocht in Ierland. En 't was lekker. Nog heel wat geslenterd, de beentjes voelden nu al zwaar aan. 's Avonds zaten de 2 Italiaanse resto's dicht bij het appartement vol. Het werd dan maar een Chineese rijsttafel. Zou de maag hier morgen niet tegen protesteren? Geen pub deze avond, want morgen vroeg op. Iets meer dan 2Km te voet naar de bus. En naar de aankomst gebracht, briefing (vermoed v e plaatselijk stand-up comedian) en met de bus nog een kilometer of 2 verder gebracht tot bij de start. Omwille van de regen en felle wind mochten we blijven zitten. 6m voor de start kwam iemand v d organisatie verwittigen dat we er nu uit moesten. Nog een plasje, naar de start en daar was al het startschot. Gelukkig had ik het jasje aan. Want de wind waaide uit alle richtingen. Aangevuld met wat regen gaf dit een echt storm gevoel. Parcours was wel eenvoudig. Naar rechts, naar rechts, naar rechts en naar ? Rechts? Right! De eerste halve zou vlak zijn. Maar een Vlaming noemt dit geen "plat pays" meer. Traditioneel lopen er in de eerste kilometers niet te veel deelnemers meer achter mij. Ik raak aan de praat met iemand van Waterford. Vorig jaar liep hij hier reeds de ultra maar had meer dan 8h nodig. Ook de Garmin gaf aan dat ik rond de 2h15 zat voor de halve marathon.

Dat is maar een kwartier speling tov de tijdslimiet. En met wat verval er bij dreig ik ook aan de 8h te komen. Dit leek mij wat te veel. En bij de eerste afdaling die iets wat kondigde ik mijn versnelling aan en was ik weg. Iets meer dan 10k gelopen ondertussen en het ging al iets vlotter. De eerste bevoorrading was al leeg tegen dat ik er aan kwam. Maar de organisatie loste dit op met een wagen die mee reed en af en toe een tussen stop deed om ons water te geven. Minder was het verkeer. De bussen met de marathon lopers reden ons voorbij en gezien de lopers en de tegen liggers ontstond een file. Zo liepen we vaak in de uitlaatgassen. En moesten we uiterst rechts lopen om de auto's in de 2 richtingen door te laten. Als ultraloper hou ik daar natuurlijk niet van. Ik wil elke binnen bocht ten volle benutten. We gaan immers steeds voor de langste afstand, maar proberen deze zo kort mogelijk te houden. Ondertussen zag ik in de verte een rij dixit's opduiken. En zo naderden we de startplaats van de marathon. En zat onze eerste halve marathon er op. Moeilijk vlak te noemen en we klokten af in 2h14m. Vooraf had ik niet echt een tijd in mijn hoofd. Maar nu ging ik focussen op 7h. Wat verval, en de 2 zwaarste beklimmingen zaten in het derde en laatste stuk. Vanaf nu bevoorrading om de 3 mijl. Wel enkel water en af en toe ook sportdrank.

Dit was vooraf zo aangekondigd. Dus had ik zelf mijn camelbak mee. Voorzien van gums, gels en een colaatje. Terwijl de wind in de eerste halve marathon hoofdzakelijk op kop zat (maar toch af en toe van alle kanten leek te komen) werd het nu vrij mooi weer. Ik kon mijn regen jasje af doen. En bedacht dat de marathon en halve marathon lopers met hun latere start wel heel veel geluk hadden. Het tweede deel was als golvend aangekondigd. Het verschil met het eerste deel viel mij niet echt op. Misschien enkele hoogtemeterkes extra maar opnieuw een lastig parcours. Zonnetje was er nu wel doorgekomen, de wind bleef van alle kanten komen. En dit maakte het gevoel minder aangenaam en de loop zwaarder. Het voelde aan alsof het tweede deel al een stuk zwaarder was en dat ik al wat verval toonde. Maar toch kon ik het tweede deel ongeveer even snel afleggen. Marathon tijd werd 4h31m. Daar stonden opnieuw dixit's. En daar nam ik dan ook een pauze in. Echt stabiel stond deze niet. Met de wind er boven op begon ik te fantaseren in wat dit allemaal kon uitdraaien. Dan toch maar weer vertrokken. En na de bocht lag meteen de eerste zware beklimming. Het maximale % lag misschien niet zo fantastisch hoog. Maar het was een klim die toch verschillende kilometers lang was. Af en toe een stukje wandelen kwam er bij. Maar ik vertikte het om de volledige beklimming te wandelen. Met de moed der wanhoop probeerde ik er zo veel mogelijk het loop tempo in te houden. Ik schoof dan ook regelmatig een of enkele plaatsjes op. Na exact 5h haalde ik zelfs de laatste marathon loper (die wel 1,5h later starte) in. De benen werden zwaarder maar het tempo bleef er toch behoorlijk in zitten. De wind kwam opnieuw opzetten en blies zelfs harder dan in het begin van de wedstrijd.

Ook draaide hij nog veel meer alle kanten in het rond. Maar opnieuw voelde het aan alsof hij meest in het gezicht blies ipv in de rug. Hoewel, eerlijk is eerlijk, er af en toe een serieuze duw van de wind in de rug kwam ook. De laatste bevoorrading. Mooi op schema van de 7 uur. Even tijd nemen voor het gelleke met de extra caffëine. Vragen aan de mensen om mijn cola uit mijn camelbak te halen. Deze rustig op drinken. En ondertussen even vragen hoe het zit met "the wall". De slogan van de marathon is hier "I hit the wall" en slaat op de laatste beklimming die je dan overwonnen hebt. Die zou er nu weldra gaan aankomen. Na de bocht. Brugje over en na de bocht zag ik opnieuw een kilometer lange weg slingeren naar het hoogste punt van het parcours. Heel veel wandelaars. Maar opnieuw lag het maximale stijgings% niet zo drastisch hoog. Ik kon heel wat stukken blijven lopen. Af en toe toch genoodzaakt een stukje te wandelen. En als de % niet hoog genoeg waren. Dan kwam de wind ons nog een stukje terug blazen. En toch "I hit the wall". En nu was het nog een kilometer of 3 overwegend bergaf. Onder de 7 uur zou lukken. Ik moedigde nog enkele ultra's die ik inhaalde aan om tandje bij te steken en zo ook onder de 7h te komen. Want regelmatig haalde ik nog steeds lopers in. Eentje leek ook nog een goede eindjump te hebben. Ondanks dat ik hem al van op de top in de gaten had, kon ik hem niet meer te pakken krijgen. Bij de finish lijn bleek dat hij echt tot het uiterste gegaan was. Zakte direct in elkaar en viel in het gras. Het rode kruis moest er bij gehaald worden. Dan toch maar liever één plaatsje achteruit. Maar de sub 7h was gelukt. 6h54 zag ik op de klok. 8m trager dan het tweede deel. Maar met een toilet bezoek en een uitgebreide stop op het einde is het verval echt wel zeer beperkt. De tijd is natuurlijk niet supper. Maar daar hebben de kilootjes en de weinige kilometers tweede helft januari en februari natuurijk iets mee te maken. Al bij al mogen we tevreden terug kijken op deze ultra. Bijna vergeten nog iets vergeten te zeggen over het Connemara landschap. De wind en de wolken en de "lacs du Connemara" we hebben ze allemaal gezien, gevoeld en beleefd. De stenen rond de lacs, de verbrande aarde, de turfstroken. Een uniek landschap. Je moet het eens gezien hebben. Maar het geeft toch maar een dorre indruk.

We gingen dit goed vieren in Galway. En bleek dat juist in de pub waar we zaten, een after party was. En wisten dit echt niet. Nederlanders, Walen, Amerikanen, Ausis en locals. Allen door alkaar genieten van een life bandje. De glaasjes Irish mist vloeiden uitvoerig aan ons Vlaamse tafeltje. En boven de pub was er na het sluitingsuur van de pub zelf nog een after party ook. Een party welke ik in België al lang niet meer gezien heb. Volgende dag zouden we uitlopen op het pelgrimspad op de Croagh Patrick. Dat pelgrimspad lag er echter iets minder goed bij dan gedacht en was ook een serieus stukje steiler. Er stond aangeduid aan de voet dat de gemiddelde klim 3,5h duurde. Zelf overwon ik de 740 hoogtemeters in 1h10. Maar terug naar beneden ging veel moeizamer. Een gevaarlijke technische afdaling, dan ook nog eens met een hagel en nadien ook nog een sneeuwbui, ging niet zo vlot bij dit broekscheiterke. Voor 7,5km in totaal had ik 2h45m nodig. De ultra was niet alleen uitgelopen. De benen waren verzuurder dan de dag voordien. De dinsdag zouden we in het natuurpark van de Connemara gaan lopen. Nog een marathon loper uit Merelbeke tegen gekomen die ook juist samen met vrouw en kids de diamond hill had overwonnen. Deze was "maar" 445m hoog. En hier lag wel degelijk een pad. Het laagste en minst steile stuk was in grint. Hoger en steiler was een trap van grote steenblokken gevormd. Maar met de hevige wind die aanvoelde alsof hij u van de berg af zou blazen was dit opnieuw een zware beproeving. Zeker ook de afdaling welke steeds moeilijker blijkt dan de beklimming zelf. Maar eenmaal het hoogste stuk afgedaald, volgde opnieuw de grintpaden waar we ons eens goed konden laten gaan. De garmin van een van ons gaf zelfs als maximale snelheid 25km/h aan. Veel gelopen, maar zo ook veel gezien in de Burren en de Connemara daar in Ierland. Een mooi land waar we zeker nog eens een marathon moeten gaan lopen.

Szupermarathon

Dinsdag de kids naar school gestuurd. En ik kon vertrekken. Tussenstop in Drongen om Filip en Vincent op te pikken. En here we go. Over Duitsland, dwars door Oostenrijk. En tot onze verrassing ook nog een stukje Slovenië. Maar uiteindelijk waren we in Hongarije. De verkeersborden werden hoe langer hoe onleesbaarder. Uiteindelijk kwamen we aan in Siofok. "DE" uitgangsstad langs het Balatonmeer. Dus inchekken, nog een bezoekje aan Mc Donnalds tegen de honger (maar als topsporter laat ik dat aan mij voorbijgaan). Vervolgens start de zoektocht naar "DE" uitgangsbuurt van Siofok. Maar behalve een rustig dijkje bij het Balatonmeer met enkele vissers was er niets te vinden dat enig leven uitstraalde. Volgende ochtend dan maar een verkenningsloopje. Nog steeds een zeer verlaten stadje. Later nog wat sight-seeing in het centrum en bij de Italiaan gaan eten. Een praatje bij het uitchecken leert ons dat er buiten juli en augustus hier niet zo heel veel te beleven valt.

Daarna inchecken in het hotel van de organisatie. Nummer afhalen en 's avonds een iets te lekker en te uitgebreid buffet. 's avonds nog eens naar de bar. Geen lopers meer, enkel de organisatie zelf. De zelfgemaakte Palinka werd bovengehaald. Ik mocht mee proeven en vond het bovendien zelfs lekker. De volgende dag op de 3° bevoorrading zou deze opnieuw beschikbaar zijn. Ook de volgende morgen wachte ons een mooi uitgebreid ontbijtbufet. Hopelijk hebben we daar geen last van tijdens het lopen. Het plan was strak voor de eerste dag. 10km/h lopen en proberen bij Filip te blijven. Maar van bij de start liep het mis. Ik kon Filip niet volgen. Ik liep vlug het gaatje dicht om mijn kodak mee te geven. Want zag het niet zitten deze gans de dag te moeten meeslepen. Liet daarna het gat opnieuw vallen. Maar na een kilometer of 10 begon het wat te vlotten. Via een babbeltje met de Duitse Angella kwam ik terug bij Filip. Een tijdje samen gelopen en via een kortere bevoorrading had ik zelfs wat voorsprong op Filip. Toen ik merkte dat hij ook niet terug kwam, zelfs niet na een plas pauze ging ik gewoon verder. Het tempo bleef zeer stabiel op 10km/h. Vanaf km 36 werd het lastiger, maar het tempo werd toch vrij goed behouden. Tevreden de eerste dag doorgekomen. En de beloofde Palinka kwam niet onderweg, maar bij de finish. Leuke afsluiter in een mooi zonnetje. En tegen dan kwam ook Filip binnen. En samen konden we terug met de bus. Elke dag stond een massageteam klaar. Na een douche waren we al wat gerecupereerd. Na de massage stonden we alweer aan het buffet te huppelen.

De tweede dag werd de langste afstand voorgeschoteld. Ik zou het iets rustiger aanpakken. Terwijl de eerste dag er enkel een bruto tijd was zou er de 2° dag wel degelijk een netto tijd zijn. De start was wel iets bijzonders. Iedereen werd afgeroepen in volgorde van het klassement en kon dan vertrekken. Nog eerst even de chip in het bijpassende bakje stoppen. En weg waren we. Ondanks dat na mij lopers starten die de dag voordien trager waren werd ik toch weer voorbijgestoken. En niet door enkele maar door een gans pak. Tot mijn verbazing was Filip daar niet bij. Bij de eerste of de tweede bevoorrading keek ik achterom. En bij het vertrek kwam Filip toch ook de bevoorrading binnen. Ik liep overwegend solo en de meeste Hongaren waren het Engels niet zo goed machtig. Hier en daar enkele losse woordjes, maar het werd hoofdzakelijk een solo tocht. We waren reeds aan kilometer 25 toen ik merkte dat de medelopers op dat moment gingen vertragen. Vanaf dan werd alles weer omgedraaid. Ik kon terug plaatsjes beginnen inpikken. Aan kilometer 36 ging het nog steeds zo goed dat ik niet meer te houden was. Zeker niet als ik een xxx voor mij zag uit lopen. Maar het pittige zat vandaag in de laatste loodjes. En bleek dat ik dus iets te snel iets te voortvarend geweest was. De laatste kilometer was steil omhoog. En ook dit werd overwonnen. Opnieuw een Palinka en alle energie was direct terug. Zeker na de douche en de massage. Eten, uitwandelen en nog een caféetje bezoeken. Even opgesloten in het toilet. En als ik die uiteindelijk toch terug open kreeg konden we alweer onder de wol. Zo'n meerdaagse gaat ontzettend vooruit. Opstaan, eten, vervoer, lopen, vervoer, douchen, massage, eten, en de dag is alweer voorbij. Er is echt niet veel tijd over.

De derde dag had de zelfde startprocedure. Maar ondanks dat terug voorbijgestoken bij het begin. Het was vandaag de kortste afstand, maar ook met de meeste heuvels. Niet echt veel lang steil werk. Maar voor een niet klimmer toch goed voelbaar. Ik had vooraf aangekondigd dat ik de klimmen zou wandelen. Wat ook gebeurde en vooral daar werd ik vandaag behoorlijk ingehaald. Maar zoals steeds herhaalde het verhaal zich ook in de 2° helft van de etappe. Net als de vorige dagen kon ik zeer goed oprukken. De laatste bevoorrading lag op ruim 6km. Vanaf daar liet ik mij iets meer gaan en ging zelfs aan 11km/h lopen. De aankomst was vandaag in Balatonfured. De tweede groote stad rond het meer. Maar nu eerder als familie-uitstap gekend. Ook door het goede weer was het hier behoorlijk druk en mooi finishen. De laatste kilometer ging zelfs nog aan 12km/h en voor de slotmeters kon er nog wat bij. Heel tevreden trakteerde ik mij zelf op een heerlijk vers ijsje van een ambachtelijk plaatselijk kraampje. Ondertussen waren ook reeds enkele lopers opgevallen met Nederlandse of Belgische shirts. Maar als ik ze aansprak bleken het toch Hongaren te zijn. Ondanks de gebrekkige kennis van het Engels toch te weten gekomen dat dit gewoon in een 2° hands winkel aangekocht werd. Nu weten we ook waar onze kledij terecht komt voor een tweede leven.

De laatste dag voelde niet zo goed van bij de start. Het was terug een groepsstart. En gezien het slechte gevoel zou ik gewoon Filip volgen. Maar deze zei zelf ook een slecht gevoel te hebben en zei dat ik mocht doorlopen. Dan maar een ander groepje zoeken om aan te pikken en dat had ik snel gevonden. Evi en haar 2 pacers had ik een van de vorige dagen ook al een kilometer of 10 meegelopen. Maar nog voor halfweg ging het hier al vertragen. Na enkele kilometers zoeken kwam ik bij de HP solo-lopers. Er waren ook collega's die een team gevormd hadden. Maar deze 2 liepen solo. Vooral de dame die meefietste kon wel een woordje Engels. Het was dan ook een aangenaam duo om een heel eind mee samen te lopen. Maar ook vandaag waren er 2 klimmen. En bij de eerste moest ik er al af. Omdat ik nog wat reserve had kon ik het duo vrij snel terug inlopen. Maar net toen ik hiervan bekomen was volgde de zwaarste klim. En het zelfde verhaaltje herhaalde zich opnieuw. Terug aanpikken, en dan volgde nog een uitloper van die 2° klim. Maar ook na die kwam ik nog eens terug bij de HP-boys. Nu volgde behoorlijk wat afdaling. En met lange benen en grote schreden kon ik nu mijn eigen gang gaan. Ik liep heel wat lopers in. Met nog een kilometer of 7 te gaan en vanaf de voorlaatste bevoorrading werd er gelopen van solo loper naar solo loper. Telkens ik er eentje bij haalde volgde een praatje. Een high five om onze 4-daagse te vieren. En vervolgens liep ik terug wat verder naar de volgende voorganger. De sfeer was niet als of er iemand een plaats won of verloor. Maar een sfeer van "yes we can". We finshen de 4-daagse "Szupermarathon".

En na de 4-daagse zakten we direct af naar Budapest. Op zandag nog lekker gegeten en een plaatselijk danstentje ontdekt. De volgende dag werden de kilometers gewandeld ipv gelopen. Maar de beentjes deden daarvan nog meer pijn dan van het lopen. 's Avonds nog een slaapmutsje in Hardrock café. En de volgende dag vroeg op voor een lange terug rit.

Mooi gebruind van het lekker weertje. Tevreden met de prestatie. En een leuke vakantie met Budapest echt wel een mooie stad om eens te bezoeken. We kunnen dus tevreden terug kijken. De teller staat nu op 106

102 Stein

Februari was een tegenvaller. De trail in het Leen zou voor de ommekeer kunnen zorgen. 2 weken later zou met Stein een eerste week van meer dan 100km kunnen volgen. Na de problemen in februari was de vorm natuurlijk ver te zoeken. Maar ik ging voor een rustige 60K. De dag er voor niets gespaard en nog ruim 20K duurloop.

In Stein werd gestart met de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter in 2014. En ook eentje aan de speakers. Ondertussen veel bekende gezichten en ook een eerste zonnetje. Het nieuwe parcours zorgde er voor dat we eerst de nieuwe startplaats moesten zoeken. Deze bleek gewoon tussen de bomen te liggen. Maar na enkele aanloopmeters kwamen we op het parcours te recht. En zo kwamen we na een aantal rondes ook mooi aan exact 50 km. Rustig gestart aan 10km/h. Wat ludiek toen tegen de buurtbewoners. En dat leverde al een lekker stukje vla op. Ook wat ludiek doen tegen lopers en supporters. En dat levert dan weer mooie foto's op. Bedankt Robin.

De eerste 2 rondjes waren dan ook supper. Mooi weertje. Gezellig door de vele bekenden. Praatje maken. Maar het zweet begon al snel overvloedig te vloeien. De zoutkringen tekenden zich af op het gezicht. Vele opgaves volgden al snel. De eerste warmte maakt het altijd nog wat zwaarder dan in de zomer bij de zelfde temperatuur. Om mijzelf wat te temperen bleef ik wat bij Kristof praten. Eigenlijk waren het de eerste pijntjes. De vermoeidheid die de echte reden was. Maar na een rondje keuvelen gingen we weer door. Ondertussen keek ik ook naar de top van de wedstrijd. Bram was er meteen van door gegaan. Maar Wouter volgde de eerste keer dat ik gedubbeld was kort. Daarna was de kloof duidelijk gegroeid. Dan bleef ze weer stabiel. En de 4° keer was ze weer uitgediept. Maar .... Net als ik gedubbeld werd door Bram passeerde ik bij zijn coach en hoorde ik dat hij 10s te snel liep. Meestal een teken dat het verval is ingezet. Toen Wouter terug kwam vertelde ik wat ik constateerde. Een aanmoediging die hij zeker wist te apprecieren. En een volgende keer kon ik aankondigen dat het nu in de goede richting evolueerde. Het zou een uur of 5 duren voor een wissel aan de macht. Wouter zou aan het langste einde trekken. Leuk om de wedstrijd zo te volgen van tussen het pak.

Ondanks de slechte conditie kwam ik toch goed voorbereid met de nodige gels en gums aan de start. Tafel aan het zwembad waar vroeger verzameld werd. Nu waren daar vooral nog Duitsers te bespeuren. Toch eigenlijk idiaal, zo had je 2x bevoorrading per ronde. Zelf nam ik er enkel een gelleke dat ik dan net voor de bevoorrading op-at. En dus al snel kon doorspoelen met water en cola van de organisatie. Telkens aangemoedigd door de plaatselijke speakers die mij nog maar eens aankondigden als de organisator van de 6 uur van Aalter. Heel goede promo gekregen daar in Stein. Na een aantal uurtjes zag ik plots Jo aan mijn tafeltje. En als ik bij mijn tafeltje kwam zag ik dat er een gelleke weg was. Dat voor het laatste half uur met extra cafëine. Liep tot bij Jo en houde hem in de gaten. Hij wierp een verpakking weg. En ja het was het ontbrekende gelleke. Heb hem aangesproken. Hij gaf toe en vertelde dat hij aan een dame gevraagd had de gel te mogen nemen. Hij heeft zich ook uitgebreid ge-excuseerd. Maar ik had het al lastig en wou dat gelleke het laatste half uur. En daardoor moest het op dat moment toch van mijn hart. Ook in Steenbergen had ik dit al eens meegemaakt. Maar met een extra stukje taart, en de rest van de gellekes kwam ik mooi toe. Bovendien verliep het laatste half uur totaal anders dan verwacht. Ik had nog 35m aan de streep. Dat moesten nog ruim 2 rondes worden. En ik begon reeds lichtjes te versnellen. Toen haalde ik Gino Casier in. Maar deze liep van links naar rechts over het fietspad. En dreigde soms zelfs de openbare weg met de voorbij razende auto's op te lopen. Ik raade hem aan links te lopen en ik bleef dan maar rechts van hem aan de kant van de weg. Zo kon hij de weg niet meer op. Als hij wandelde deed ik dit ook. En ook tijdens het lopen bleef ik naast hem. Ik probeerde hem aan te raden om bij de passage aan de finishlijn te stoppen. Het was toch maar kwartiertje meer. Maar gedreven als hij is wou Gino verder gaan en de tijd vol maken. André stond juist foto's te trekken. Ik vertelde hem over het zwalpen en vroeg wat te doen. Er bij blijven riep hij. Ik zette terug aan en moest al een kloofje dicht lopen. De supporters riepen wat ik plots kreeg. Eens bij Gino bleef ik weer bij hem tot het einde van de 6 uur.

De afstand was van ondergeschikt belang. Zeker nu ik op het einde toch een ruime kilometer had prijs gegeven. Maar zo kon ik met een tevreden gevoel terug naar huis. Al weer een geslaagde ultra.

Februari 2014

Eind januari griepje. Begin februari gedwongen looprust. En bij de herstart plots een pijntje in de bil. En alsof dit alles nog niet genoeg was moest ik enkele dagen later plots hard remmen. En ook in de linker bil schoot een pijntje. Het werd 20 dagen van up and down. De kilometers waren redelijk beperkt. De total coast run moest worden afgezegd. Maar 2 weken later zouden we er staan in het Leen.

4 rondjes van ruim 11km in een gezelschap van vele bekenden. Een natte periode, dus zwaar modderig parcours. Maar niet anders dan je kan verwachten van een bostrail. Het werd een leuk loopje. De eerste rondes werden afgewerkt met Bert. Lekker tetterloopje en onder weg ook nog andere aanspreken. Louis beloofde een wel heel grote fles bier als ik de bosmarathon finishte (75 liter, of bedoelde hij toch eerder centiliter?). En zo vloog de tijd voorbij. Maar plots was ik Bert kwijt. Het werd verder een solo-tochtje. Maar nummer 101 stond op het lijstje. En zoals het bij een cava loop hoort gingen we met een flesje naar huis.

Er volgden nog wat rustige duurloopjes en we hopen dat we opnieuw vertrokken zijn.

Januari 2014

Eind 2013 werden nog heel wat kilometers gelopen. 2014 startte met rust. Een moeizaam tempoloopje volgde. De Leopoldsloop werd bewust eerst rustig gelopen en de terug weg ging steeds sneller. Geslaagde training. Er is vooruitgang. De volgende dag kon er zelfs nog een activiaatje bij in het Noorden van Frankrijk. De Casselberg werd meermaals beklommen. En het gevoel zat stukken beter dan op de Trieux eind vorig jaar. Interval training ging ook steeds vlotter en nog wat duurloopjes er bij. Kortom een goede start. Op zondag wat ziekjes, maar een afspraakje met Luc om aan het strand gewend te worden sleurde mij er opnieuw door. Maar voor korte duur, een griepje volgde.

2013 mooi loopjaar maar doel niet gehaald

2013 had één doelstelling. +180K op 24h.

En het jaar begon dan ook met vele kilometers.

Een eerste leuke uitstap was 3d Londen met op zaterdag de County to Capital (C2C) die mij lopend van Wendover naar Londen, Padington bracht.

Vervolgens een erg koude editie van de Belgian Total Coast, met het afscheid van Leo Pardaans voor wat de ultra's betreft. Alweer heel mooi.

Een weekje later was de Nederlandse kust aan de beurt. Bij Rinus ging ik de DCURBN lopen. Of voluit Dutch Coast Ultra Run By Night. Samen met Yves Dedapper de verre tocht naar Den Helder. En daar opnieuw met heel wat loopvrienden een strandloop van 50K gedaan. Serieuze vrieskou. Maar het haardvuur bij de finish was des te leuker. Hier wel geleerd dat ik toch voorkeur heb om bij daglicht te lopen.

Een dubbeldekker kon niet ontbreken. Met Trail des Bosses en LPM waren het 2 klassiekers die begin februari een gans weekend vulden.
Ook eens meegelopen met een andere Joeri bij zijn Hero of the Day. Op zaterdag een nieuwe trail in Waterloo die veel langer en zwaarder bleek dan aangekondigd. En op zondag nog eens naar de altijd leuke vriendschapsloop bij Tiny in Uden.

De vorm kwam stilaan goed. Dit werd even getest in La Gorgue. Op 6h liep ik 65,195K. Jammer dat het een Franse organisatie was, want alle GPS'en hadden heel wat meer op de teller. Maar het is zo. Toch een PR dit jaar.

Nog steeds waren we pas maart. Opnieuw trok ik naar Engeland. Deze keer had ik Ferdinand Nelson overtuigd. 3 dagen liepen we langs de Jurasic Coast. Een nooit meer te vergeten loopervaring. Het weer zat niet mee. Maar het mooiste beeld dat ik ooit op een loop te zien kreeg, ontdekte ik hier. Vlak voor de finish van de 2° dag. Deze wil ik echt aanraden aan alle trail lopers die 3 dagen na elkaar iets meer dan een marathon wel zien zitten. Gewoon doen.

In April trok ik met de kids naar Texel. En omdat ook Veerle met kids daar was, konden we de kids een dagje geamelijk aan elkaar over laten. En zo kwam er nog een editie van de 60 van Texel op mijn palmares. En 30m sneller dan 2j geleden.

Een nieuwe marathon in Zwalm kwam ook op het programma.

Samen met Ingrid liep ik een stukje mee in één van haar 50K loopjes voor haar verjaardag, tvv Special Heroes. We starten op een Special Heroes school. Een deel van deze jongeren liep 1K met ons mee en nam op hun manier afscheid van ons. Een fantastische ervaring.

En in Rotterdam kwam ik alsnog in het pacersteam. 3h45 was in een drukke periode met vele kilometers geen makkie. Maar samen met Lydia en Remco toch tot een goed einde gebracht.

Nog een laatste zware training voor Steenbergen. En we liepen op zaterdag 100K Limburgs Zwaarste. Steeds mooie parcours schotelt de sympathieke Willem Mützze ons voor.

De volgende dag reeds een pace jobke in Antwerpen. Met 100K in de benen was het niet makkelijk, maar de 4h15 werd door heel wat lopers mooi gehaald.

Een klein spierscheurtje was het gevolg, maar met de nodige kine waren we net op tijd klaar voor de 24h van Steenbergen. Met ingetapte benen stonden we temidden van de WK-deelnemers. Dat op zich was een beleving. Alles liep vlot. Niet al te snel gestart en tempo mooi lang vast gehouden. Een heuse stortbui gooide roet in het eten. Maar alle kledij vervangen en in droge kledijk lukte het opnieuw. Tot de vermoeidheid toe sloeg. Het wordt donker en door de vermoeidheid zie je een putje in de weg niet of laattijdig. Bijsturen lukt niet meer. En een lichte verstuiking was een feit. Ik stopte de 24h ruim voor de 180K.

Door de blessure was de 50K van Gieten onmogelijk. En ook Le grand trail des Lacs et Chateaux kwamen te vroeg. Opgave.

Child Learn marathon lukte dan weer wel. Maar na de inactiviteit was de vorm nu ver weg.

Met een slechte vorm trok ik naar Chamonix waar de Marathon de Mont Blanc overwonnen werd.

Begin juli er nog vlug eentje bij doen met Wadniel. Nog een laatste keer flyeren voor de 6 uur van Aalter.

De 3° editie van deze zelf ingerichte wedstrijd volgde de week nadien al.

En dan eens een loopvakantie. Op zaterdag samen met Luc een "bikini" versie van de Belgian Total Coast Run. Ter voorbereiding van zijn 5° Spartathlon. Juist die dag zou het water gaan gieten. Nog maar pas vertrokken en we waren doorweekt. Gelukkig kwam die dag de zon er alsnog door en konden we nog afsluiten met een ijsje en terasje in Knokke. De volgende dag stond ik al aan de start van de zomermeerdaagse in Boxmeer bij Willem. 3 dagen zou ik iets meer dan een marathon lopen. Maar de 5° loopdag was er te veel aan. De voetjes waren te nat geweest en daardoor te gehavend met al de dagen en kilometers. Deze hadden nu echt rust nodig.

Een week of 2 later waren ze wel al opnieuw klaar voor een 3° keer dodentocht in Bornem. Wel mijn minste prestatie daar.

En toen was het nog maar eens tijd voor vakantie. In Bremen de Bremer Bergmarathon gaan lopen. 's Avonds een bezoekje aan de stad. En de volgende dag de Moormarathon gelopen.

De JCA-clubuitstappen zijn ook steeds leuk. Vorig jaar niet genoten van Meersen omwille van niersteentje. Maar dit jaar werd dit ruim goed gemaakt met een leuke rustige marathon.

De joggingclub van Wevelgem telt vele bekende leden. En ook hun 2-jaarlijkse marathon kon niet op mijn programma ontbreken.

Nog een loopvakantietje volgde. De 6h gaan lopen in Amsterdambos bij Nitish. En daar heel wat haaswerk kunnen verrichten voor een mooi PR voor Henk Derudder. 's Avonds wandelen langs de Amsterdamse grachten. En de volgende dag nog een haasjobke. De marathon van Zwolle in 4h30. Heel wat lopers van bij de start tot de finish kunnen begeleiden tot hun doel tijd. Missie geslaagd dus.

En na 14d rust een 2° poging voor de +180K te halen. Het Belgisch kampioenschap werd dit jaar in Nijvel georganiseerd door Marc D'Herde. Veel bekende en gelijkgezinden op en langs het parcours. Het was dan ook zeer plezant. En kon mij toch goed intomen en alles liep gesmeerd. Echter na 13h de vermoeidheid kwam, de pijn in de benen, de snelheid zakte. En opnieuw gaf ik op. Doel van 2013 NIET gehaald.

Maar die ambitie van +180K had toch heel wat leuke loopervaringen meegebracht. En ondertussen was er al eens goed geteld. De geplande verjaardagsmarathon in december kon ook mijn 100° worden. Een nieuw doel stelde zich.

Daarom werd in een vrij weekend naar de Rurshee marathon getrokken. Mooie natuurloop. En omdat Kasterlee vol boekt was ging ik nog maar eens naar mijn favoriete Uewersauer trail. Chris organiseerde voor het eerst een trail in Lommel en ook daar waren we bij. Omdat de 100MCL-NL er eentje niet meerekende ging ik ook nog naar Kampenhout. Daar haasde ik Veerle naar een onverwacht PR. De volgende dag kon ik Mario begeleiden bij zijn eerste marathon in Gent. Zo kwam ik officieel op 99. Met Rock'n Roll marathon in Jumelot er bij zelfs al op 100.

Op 21 december volgde dan de zelf georganiseerde 42Y195d-bosmarathon. Het werd niet alleen mijn marathon verjaardag, maar ook een loopfeest ter gelegenheid van mijn 100° marathon & ultra. Mooier kon 2013 niet afgesloten worden.

Ondertussen werd al een loopje van 60K door de plaatselijke bossen gedaan. Wie weet wat dit nog met zich mee brengt. En als we nog een vriendschapsloopje doen in Ronse en het jaar nog in schoonheid afsluiten .... Dan wordt dit mijn hoogste jaartotaal in mijn loopcarière. Zal om en bij de 3800k uitkomen. Ruim voorbij Ankara in Turkije geraak je daar mee. Ondanks het niet lukken van de +180K, toch nog een mooi loopjaar.

Hiep Hiep

Na Gent met de teller op 99 was de rust terug gekeerd. Vrijdag 20 december immers een dag verlof zodat alles mooi kon klaargestoomd. Afhalen wisselgeld, medailles, finishdoek, naturaprijs, verkeerskegels, materieel seingevers en 't was al gauw een stuk in de namiddag. Cafetaria klaar zetten. En pijltjes gaan hangen. Verkeerde volgorde gekozen en was in donker om doen. Kids moesten tijdig in bed dus rest pijltjes dan maar morgen ochtend. In de loop van de dag werd de stress dus alleen maar groter. 's Nachts wakker en dan maar de speech achteraf en de toelichting aan de start geschreven. Bleef te lang donker en dus met Petzel de overige pijltjes gaan plaatsen. Vlug koffie-automaat aan, ontbijt afhalen en kleine mannen uit hun nest om ze te laten helpen. De eerste helpers waren al vroeger in het sportcentrum dan ikzelf. Maar één minuut na 8h waren we er. Gerustgesteld dat mijn vrijwilligers voor de inschrijving er waren, mijn cafetariamannen uit hun bed geraakt. En beetje per beetje kwam de rust terug.

Zag het al vlug drukker worden met haal wat bekende en blije gezichten. Ook reeds felicitaties voor mijn 100°. Maar die moest nog gelopen worden. Mocht zelfs al enkele attenties in ontvangst nemen, terwijl het allemaal nog moest starten. Ondertussen liepen de daginschrijvingen beter dan verwacht. Van de voorinschrijvingen werden er uiteindelijk ook 103 betaald. En de dag zelf kwamen er nog eens 22 bij. Mooie opkomst, en vooral veel bekenden, loopvrienden.

Ondertussen was het nog maar een kleine 10 minuten. Iedereen gevraagd om naar de "Sportstraat" te komen. Even op een verhoogje gaan staan om nog wat laatste mededelingen te doen. Buiten waaide de koude wind, zodat iedereen tot het laatste moment binnen bleef wachten. Geen gedrum aan de startlijn. Eens de start van voor mogen meemaken. En de snelle mannen laten vertrekken en mooi mijn traditionele plaatsje in het pak opgezocht.

Via het grint, straat over en de Finse piste op. Terwijl ik zelf nog een lusje moest lopen rond de duiveltjes velden, waren de eerste daar al weg. Daar volgde een onvermeidelijk stukje openbare weg naar het bos toe. Eerst een stukje dat we enkel bij de aan- en uitloop moesten doen. En dan kwamen we op het lusje. En reeds een eerste maal bij de bevoorrading.

En bij de bevoorrading wisten ze al snel mijn merk en maat. Elke ronde stond een mooie cola op mij te wachten. Zelf heb ik niets te kort gekomen. Maar de tuc-koekjes waren in smaak en hielden het niet tot de laatste passsage van de laatste deelnemer uit. De meesten kregen alles, maar klein beetje extra tuc en sportdrank was perfect geweest.

De loop zelf verliep ietsje anders dan verwacht. In de eerste kilometers had ik rustig gelopen, tijd voor een foto, een praatje. Kwam de boswachter tegen die eens een kijkje kwam nemen. Even stoppen, handje geven, vragen als alles in orde was. Netwerking was bij deze ook weer in orde. Bleef medelopers vinden om te tetteren. Tot de laatste loper waarmee ik aan het praten was een sanitaire stop deed. Liep rustig verder met de rem op en verwachte wel volk uit de achtergrond terug. En daar kwam Luc plots. Ik kreeg de eer deze Spartaan en voorbeeld gedurende mijn 100° marathon aan mijn zijde te hebben. Hierdoor werd het tempo wel wat opgedreven en werd er iets minder rustig gelopen dan ik oorspronkelijk voor ogen had. Heel lang bleven we aan ons eigen tempo verder lopen en werden enkel door de snelle mannen ingehaald. Ondertussen viel mij te binnen dat er medailles te weinig waren gezien de vele daginschrijvingen. Gelukkig was dit voorzien. Maar moest wel de helpers in het sportcentrum kunnen bereiken. Al lopend bellen, de uitleg doen waar en hoeveel medailles bestellen, en we konden weer verder. Ook had ik bij de start nog gevraagd om zeker geen afval in het bos achter te laten. Heb wel een beker, plannetje van het parcours en een 4-tal gel verpakkingen opgeraapt. Telkens wachte Luc heel even, en gingen we weer verder in ons eigen tempo. Lang op de zelfde positie. Maar na enige tijd was er toch een eerste groepje met oa Sandra en Andy waar we bij kwamen. En wat later konden we ze ook achter laten. De weg terug was 4K en een ronde was er 7K. Bij de laatste bevoorrading hadden we al een klein stukje van die laatste ronde er op zitten. Er resten nog ongeveer 10K. Als je in een marathon uw tempo kunt vast houden is dit het moment waar je begint op te schuiven. En ook al lag het bos er vrij goed bij, en niet al te moderig of sompig. Velen vonden het een lastig parcours. De laatste ronde konden we dus nog behoorlijk wat opschuiven. Toen we Agnes tegen kwamen zonder Patricia voorspelde Luc dat deze ons nog zou kunnen inhalen. En inderdaad. Eéntje slaagde er in om ons bij te halen. Het was Patricia. Er op en er over. En weg was ze. We hadden nogthans net een tandje hoger geschakeld omdat Mottigen net voor ons liep. Hij met nr 200 en ik met nr 100. Dat was ondertussen het doel geworden om zo samen te finishen. Mottigen op zijn manier. Wat sneller lopen maar af en toe wandelen. Ikzelf op mijn vaste tempo. Enkel de bergop in de Krommebekstraat moest ik wel wandelen. Daarna nog de Finse piste. En zag daar in de verte voor ons Patricia twijfelen hoe er moest gelopen worden. Gewoon de Finse piste volgen. Maar blijkbaar was dat voor velen niet duidelijk genoeg en had ik daar beter ook pijltjes geplaatst.

Na de Finse piste het grint op en de laatste 20m kregen we nog enkele klinkertjes. Met zijn drieën gingen we op de schuifdeur af om voor de 100° keer te finishen voor een marathon of langer.

Al snel een glaasje cava er bij om te vieren. Gezellige boel.

De winnaar bij de heren moest nog gaan werken, dus eerst zijn prijsje overhandigd. En nadat iedereen een douche genomen had konden de andere snelle dames en heren ook hun prijs in ontvangst nemen.

Den Mottigen trakteerde nog met kaasbufet voor zijn 200+ marathon en ultra's.

Zelf zorgde ik nog voor appeltaart, broodjes en hapjes. Heel veel positieve reacties, en een paar opmerkingskes. Maar we konden een reeks van 100 marathons en ultra's mooi afsluiten. Een geslaagde bosmarathon.

Van harte bedankt aan allen die er bij waren. Zonder jullie was het nooit zo'n plezant loop-feest geweest.

97-98-99-100

Een week niet gelopen. Dan op woensdag een klein duurloopje. Donderdag niet lopen, maar naar de avond toe steeds meer last van de hiel. Op vrijdag ging het nog verder achteruit. 's Avonds toch naar Kerstloop in Brugge om te testen. Resultaat was negatief.

Zaterdag toch afgezakt naar Kampenhout. Waren daar zoveel bekenden, en een leuk parcours dat dit zeker genieten zou worden. Hoorde dat Ruth voor een PR van 4h wou gaan. Veerle zou zo lang mogelijk aanpikken. We zien wel wat er met haar pr van 4h06 zou gebeuren. Eerste rondje kwam ik zo bij Omer, Ruth en Veerle terecht. Het werd een leuk tetterloopje. Terug in de sporthal na 39m. De tweede ronde werd het al wat stiller. Maar veel klokvaster dan de 1h19 zou ferm moeilijk geweest zijn. En ondanks een dixit stop hadden we na 3 rondes 1h59m. Gert kwam nu een duurloopje van 2h met ons mee hollen. Het rondje werd nu echt wel lastiger. We probeerden de motivatie goed te houden. Dit is laatste rondje met een klein beetje reserve, dan nog eentje afzien, en dan de ronde van de glorie. En beide dames bleven mooi aanpikken. 2h39 na 28km. De volgende 7 zouden zwaar worden. En nog in het begin van deze ronde liet Ruth al een gaatje vallen. Gert bleef bij haar. Omer wou nog eens onder de 4h lopen en ging door. Ik wachte op Veerle. Samen met Omer spoorden we haar aan om niet op Ruth te wachten. Ze had nu de goeie vorm en de benen voor een mooi resultaat. En we gingen er voor. Met ons drietjes nu. Maar het was lastig. Juist voor het bos deed ik tekens naar Omer om de kop te pakken. Hierdoor kon hij zijn tempo lopen en bleef ik samen met Veerle. In het begin liep Omer niet zo vlug uit. Maar 2km verder toen Gert terug bij ons kwam, was er toch reeds een behoorlijk gaatje. Hij melde dat Ruth moest opgeven wegens maagklachten. En was er direct weer mee weg en liep naar Omer toe. Wij liepen de 35K in 3h21m. Spoorde Veerle nog wat extra aan. De laatste ronde gevraagd niet te veel te babbelen, maar te lopen. Om de paar 100m nog wat extra aanmoedigingen. Ik liep zonder Garmin. Wist totaal niet waar we zouden uitkomen. Maar Veerle behaalde haar PR met 4h02m Nadien gingen we nog bij Ruth langs voor een hapje en een tapje. Was zeer leuk & lekker. Van harte bedankt. En de hiel? In het bos viel dit goed mee. Maar toen ik na het bos terug op de macadam kwam dacht ik dat ik het niet zou halen. Maar na een goeie 2 rondes was de pijn weg. Na het douchen zag Kristof echter aan mijn stappen dat het niet zo best ging.

Na nog een basketwedstrijd in Oostende om de zoon te plezieren, en nog wat gemail en getelefoneer met Kampenhout de dag afgesloten. De volgende dag terug gestart met bellen. Kon mijn vergeten sportzak in Kampenhout gaan halen. En direct doorrijden naar Gent. Even file en 2,5km van de start parkeren. Nog net op tijd om mijn nummer af te halen. De mijnen vonden ze. Die van Luc die daar ook juist was niet meer. Loopschoenen aan, borstnr opgespeld, sportzak in bewaring geven. En naar de start. Iedereen stond al klaar, en bij het startschot nog vlug over de hekkens gekropen. Samen met Fred was ik vertrokken. Even verder kwam ik nog 2 JCA'ers tegen die hun marathon debuut maakten en op 4h mikten. Hun haas Luc hadden ze niet direct gevonden, maar zou even voorop lopen. Ik riep zo luid ik kon "Frikolooooooooo". En dat een paar keer. Heel wat verbaasde gezichten. Ik sprinte een paar tientallen meters vooruit en kon zo de haas van dienst tot stilstand brengen. Even later waren we met 4 JCA'ers en gingen we voor de 4h. Ik zou wel zien hoe ver ik kwam met de benen van gisteren, en de hiel. Er werd opnieuw behoorlijk wat afgetetterd. Ik voelde mij heel goed en maakte nog heel wat reclame voor de bosmarathon op zaterdag 21 december. In een tuin met lege party tafels vroeg ik naar een bevoorrading tegen de volgende ronde. En voor ik het besefte hadden we al 5K gelopen en kregen we sportdrank en water. De eerste ronde om de 5K het zelfde recept. Maar na 15K was er reeds na een kilometer of 3 een volgende bevoorrading. De ronde volgemaakt en we waren weer weg voor een tweede keer het zelfde. Heel wat bruggen. En na de eerste zag ik reeds dat Mario een gaatje liet vallen op Luc en Sabine. Ik was blij dat ik mij mocht opofferen en het ook wat trager doen. Moedigde 21K lang Mario aan om niet te gaan wandelen. Op de tandjes bijten. En behalve bij de beklimmingen van de bruggen en bij de bevoorrading is dit ook gelukt. Soms met wat moeite en extra bemoedigende woorden. Maar het is gelukt. Maar van de 2° ronde onthou ik vooral dat de Gentenaars sympathieke mensen zijn. Naast de bevoorradingen van de organisatie, ook een glaasje cava bij de eerder vermelde partytafels. En bij de suportersclub van Sabine schonken ze mij ook een glaasje cava uit. Na de tunnel in Drongen, kreeg ik de "bergprijs" van de plaatselijke supporters. Het glaasje witte wijn smaakte heel lekker. En deze kleine intermezzo's maakten het iets draaglijker voor een marathon novice. We konden aankondigen dat het minder dan 10 was. Maar één cijferke meer. Minder dan 5, kan al op één hand. De laatste bevoorrading staat dichter, is maar klein stukje. Nog maar 2 bochtjes. En dan de topsporthal binnen en finishen. In 4h12. De eerste ronde wat te snel. Maar de tweede ronde ondanks dat het zwaar was, toch heel goed gelijk gelopen. Proficiat Mario. Je deed dit heel goed.

En de teller? Dacht reeds op 98 te zitten. Maar de Marathon 100 club in Nl erkende de Rock'n Roll Marathon in Julemont niet. Waardoor ik plots weer op 97 zat. Dan maar Kampenhout er bij en was terug 98. Met ook Gent er bij zitten we op 99 (of zelfs 100 met Julemont er bij). En het moet nu nog wel lukken dat we volgende week juist een verjaardagsmarathon organiseren hier in Aalter in het bos. Gezien ik de marathon afstand in jaren en dagen wordt. Oorspronkelijk een verjaardagsmarathon. Maar nu ook een feestje voor de 100°. Hopelijk steekt die hiel geen stokken in de wielen. Maar we kijken er al volledig naar uit ....

TTE Lommel

Dit weekend in Lommel meer dan een trail alleen. Een "Total Trail Experience". Met gans weekend trail-beurs. En op vrijdag en zondag speech en clinics. En op zaterdag de eigenlijke trail.

Had mij op vrijdagavond ingeschreven voor spelletjesavond. Als ik opzocht hoe lang ik zou rijden naar Lommel en wanneer de start was kreeg ik ff spijt. Met beperkte slaap dus naar Lommel. Aan beide kanten (deelnemers en organisatie) kwamen we heel wat bekenden tegen. Na wat flyer werk en wat geklets was het tijd om naar start en briefing te gaan. Chris toonde de gebruikte pijlen en lint. Legde het principe van de splitsing uit. En melde dat we op de 55K met 44 lopers waren.

Alles verliep vlot en kort na de briefing konden we starten. Eerst nog een stukje verhard. Maar al snel het bos in. Liep mee met Peter maar die ging aan meer dan 10km/h. Nog voor het half uur liet ik hem dan maar lopen. Vlak voor mij 2 groepjes. Maar zelf liep ik solo er achter aan. Op 12,4K (incl het ommetje) was er een eerste bevoorrading. Even rechter hiel bekeken, maar leek weinig aan te doen. Stukjes banaan genomen, enkele colaatjes en terug verder. Groepje voor mij had blijkbaar nog meer tijd genomen en zo kon ik aansluiten. Vond het tempo nog steeds hoog. Er kwam nu een strook met telkens een metertje of 2 naar omhoog en dan weer naar beneden. Dit pakte serieus op de adem. Maar juist na dit stuk kwam ik vooraan het groepje lopen. Ondanks dat ik dit lastig vond, ging het tempo bij de rest precies nog meer naar beneden.

Na de hobbeltjes eerst nog wat brede paden. Maar gevolgd door een leuk single track gedeelte. En dat ik het leuk vond zullen de volgers gevoeld hebben. Want plots was ik nog alleen. Ging rustig alleen verder. En schrok toen ik plots meerdere stemmen achter mij hoorde. Maar gezien we al een hele tijd op een rood mountainbike parcours aan het lopen waren, was het een groepje fietsers die daar plots kwam opduiken. Even verder toch iemand die mij inhaalde. Maar nog voor halfweg haalde ik de eerste wandelaar in. Ondertussen begonnen de beentjes al wat te wegen. Maar de tweede bevoorrading kwam al in de buurt.

Deze post werd bemand door trouwe vrijwilligers die we kennen van oa Limburgs zwaarste & zomermeerdaagse. Opnieuw banaantjes en cola genomen. Beentjes even laten rusten door te gaan zitten. Toen waren ook mijn achtervolgers daar. Hen nog vlug even op de foto gezet en terug weg. Maar het kost steeds meer moeite en ik begin al eens te wandelen. Nooit lang. Want als ik stapte pepte ik mij op dat dit op zo'n vlakke trail niet mocht. Een moeilijk en zwaar stuk. Mentaal dan. En het was vooral de gedachte aan nr 98 en de weg naar 100 en wat dan allemaal kon volgen dat mij op pad hield. Iets minder genoten van de omgeving hierdoor. Maar bleef een mooie bosrijke omgeving. De laatste 2 kilomter naar de 3° bevoorradingspost was wel fietspad. Maar eigenlijk kon de trail die hard er ook naast lopen, want was ook mooie onverharde strook er naast. Omwille v d demping van de schoenen heb ik dit deels gedaan, maar zeker ni volledig. Geen echte die hard dus :-) Op dit lange rechte stuk zag ik voor het eerst een loper voor mij uit die ik begon in te halen. Ook hier bekende vrijwilligers. En met het zelfde recept vulde ik mijn energie nog eens aan. Kon daarna vrij snel het gaatje op mijn voorganger dicht lopen.

Bijna tot het einde zouden we samen blijven. En dit gezelschap gaf mij de nodige energie. Het lopen ging nu terug een beetje beter. Op een klimmetje nog wel eens wandelen, maar de rest werd volledig gelopen. En er was ook weer energie om eens rond te kijken en te genieten. Was ook een mooi stuk dat nu volgde. In een beboste berm naast het kanaal Bochelt-Herentals lag een single track. Het ging opnieuw alsmaar op en neer wat het lastig maakte. Het pad was dan ook nog uitgebreid bezaaid met plassen en modder. Een mooi uitdagend stukje.

Via een mooie wandelbrug staken we het kanaal over. Vanop de brug zag ik zowel rechts als links lopers. De andere afstanden? Nee, later zouden we hier nog eens terug komen. Ook aan de andere kant van het kanaal lagen veel dergerlijke paadjes. Nu wel met minder modder. Hoe wel we nu iemand inhaalden die uitgegleden was in de modder en hierdoor krampen had. En hadden al iemand tegen gekomen die om de zelfde reden terug wandelde. Hulp was niet nodig, en we konden nu zelfs met 3 verder.

Na 44K een 4° bevoorrading. Wou het zelfde recept nemen. Maar de cola was op. Er was daar wel iemand die nog één blikje in de wagen had, en ik kreeg dit als bevoorrading. Een schatje. En de banaantjes kreeg ik van Vanessa. Alweer bekenden op de bevoorrading dus. Wel jammer dat dit door een blessure was. Maar we zijn telkens blij dat er toch nog vrijwilligers kunnen gevonden worden. We kregen de boodschap dat op de laatste bevoorrading misschien nog cola was. Zal straks een tandje bijsteken speciaal voor de cola. De andere afstanden (of toch zeker de 35) kwamen hier ook langs. Zo maakte hier ook kennes met Lineke die zich ingeschreven heeft voor de 42y195d-bosmarathon in Aalter op 21/12. Na de kennismaking, samen verder. Een groepje 35km lopers, en met onze 3 55K lopers. We haalden de laatste 15K deelneemster in. Op een kruispuntje zonder pijltjes riep ze vanuit de verte dat daar een volgende pijltje hangde. Wij weer verder. Maar een paar kruispuntjes verder was er een nieuw probleem. Pijltje rechtdoor en gans de groep dat pad in. Geen nieuwe lintjes of pijlen en het tempo stokte. Ik liep verder maar het pad kwam uit op een straat en ook daar geen aanduiding meer. Dan maar terug. Volgens GPX route naar links zei iemand. Maar we komen van die kant zei ik. Een andere loper ging kijken wat in de verte op een boom hangde aan de rechter kant. Maar ook dat was niet de verhoopte pijl. Opeens zag ik toch op links een lint. En we hadden de weg terug gevonden. Hierdoor was er nog een 55K loopster komen aansluiten. En in een gezellig groepje loop ik gewoon beter. En geniet van het gezelschap (zelfs zonder dat er iets gezegd wordt) en de omgeving.

Een strand had ik niet meer verwacht. Maar ook dat kregen we nog voorgeschoteld. Eerst een duintje op met de fotograaf van dienst die ons stond op te wachten. We zagen een groot meer liggen, maar de lintjes hielden ons op veilige afstand. Achteraf zou blijken dat ze ons beetje voor de gek hielden. We mochten terug van het meer weg en maakten nog wat lusjes over de duintjes die er lagen. En als we wat hoogtemeters gemaakt hadden mochten we nu wel degelijk het mulle zand door tot aan het meer. Met op een van de pijltjes een briefje toegevoegd met een smiley. We konden er om lachen. Want dit was echt wel een mooi stuk. Op het strandje gingen we iets te ver naar links, maar aan het water stond ons een fotograaf op te wachten die ons naar de goeie kant leide. Het meertje volgen en we zaten weer mooi op route. Leuk stukje. We bleven ondertussen uitkijken naar die volgende bevoorrading en dat colaatje.

We kwamen terug aan de brug. En daar kregen we nog een leuke klim voorgeschoteld. Opnieuw single tracks op de berm naast het kanaal. Maar nu wel al op de terugweg richting Center parcs. Waar we hoopten een bevoorrading te vinden stond die er niet. Nog eens een brug over. En deze herkende ik van het toekomen met de wagen. Het is niet ver meer. We mochten echter niet de weg volgen, maar ook hier werd nog een mooi bostrackje gevonden. Het groepje was ondertussen uitgedund. En toen waren we nog maar met 2. Moest wel op mijn tanden bijten. Want het was de vrouwlijke trailster die vond dat het laatste half uurtje beetje sneller mocht gaan. We waren nu niet meer op zoek naar een bevoorrading, maar direct naar de finish boog. Als we een parking met wagens zagen kon het niet ver meer zijn. Ongeveer 6h45 nodig gehad voor de 55K met maar 200 hoogtemeters. De benen waren niet zo goed, maar al bij al een leuke trail. EN we staan op 98 !!!

Jaartotaal

Jaar is nog niet ten einde. Maar heb toch reeds mijn hoogste jaartotaal ooit behaald. Kon er al mee tot voorbij Ankara - Turkijke gelopen hebben.