Trail des bosses

Fotoreportage

Goed begonnen, half gewonnen. Maar dat winning gevoel kwam er helemaal ni. Eén banaantje en anders geen ontbijt meer in huis. Rap nog naar de bakker achter 2 boterkoeken. Vertrokken met de auto, zegt die dat ik daar om 10h59 ga aankomen (start 11h). Miljaar, bel ik iemand om mijn nr af te halen? Nee wacht, overzichtkaart van GPS bekijken. Rare route. Just, gisteren file op E40 en ingesteld geen autosnelweg te gebruiken. Aangepast en nu klein uurke te vroeg. In Drongen, mijne camelbag ni mee! Terug want maar 2 bevoorradingen op 45K. Had startadres ni opgezocht, want liep daar al eens. Ter plaatse herkende ik mij ni meer, omdat ik via andere kant binnen gereden kwam. 2 keer weg moeten vragen. Stapte uit de wagen en mijn voet gleed weg. Lag bijna op de grond. Nummer afhalen. Dat meisje sprak enkel Frans, en hoe ik aan die beker moest geraken, begreep ik geen snars van. Uiteindelijk met de hulp van een andere Franstalige mevrouw toch het verhaaltje gesnapt. Ik kreeg die ni mee van dat meisje maar moest er in de tent om gaan. Dan nog naar het toilet. Twee toiletten voor 700 lopers. Gelukkig werd start uitgesteld (we zijn in Walonië hè).

En dan starten. Liep direct al met heel wat bekenden. En zou dit zo proberen houden en rustig lopen om reserve te sparen tegen morgen. De eerste kilometers waren hard door de vrieskou en wat sneeuw. Kristof vertelde mij over wie blijkbaar niet de "Belgische Paus van de trails" is, ondanks zijn Amerikaanse trail ervaring. Dat moet op een of andere manier in mijn hoofd gespeeld hebben. Onbewust de grond willen kussen, om die titel te proberen opeisen. In elk geval, na een kilometer of 8 in een redelijke afdaling ... Koos om rechts naarst het pad te lopen en zo een plaatsje te winnen, en mijn troef van snelle afdalingen te loopen uit te spelen. Ging naar links om op het pad te lopen. Maar kon dit niet houden. Ging over het pad en links er naast. Struikelde, valde en rolde over mijn zijkant. Kon direct reageren naar Kristof dat er niks ergs was. Liepen verder en de bevroren ondergrond werd steeds meer modder. Het werd zwaar. De afdalingen werden nu trager en met wat schrik gelopen. Net voor de eerste bevoorrading even mislopen en extra kilometers gemaakt. In de bevoorrading nam ik foie-gras en gerookte eendeborst en vond dit een mooie manier om op Veerle te wachten. Maar deze kwam maar niet. En dan toch maar alleen verder. Later zou blijken dat zij ook misliep en deze post zelf nooit bereikt heeft en verder terug op parcours kwam. Van nu af aan rustig in eigen tempo verder gegaan. Ondertussen deed linker enkel vooral op oneffen ondergrond steeds wat meer pijn. En bij beklimmingen sputterde de rechter bil steeds meer tegen. Duidelijk gevolgen van de val. Maar we gingen verder en na nog eens mislopen begon ik lopers van achter mij opnieuw in te halen. De tweede bevoorrading bleef ik veel minder lang. Moest op niemand meer wachten. Met nog een kilometer of vijf te gaan zag ik plots Veerle samen met Carmen vlak voor mij. Dan toch samen kunnen finishen. Wel nadat we opnieuw even enkele meters te ver waren en een afslag gemist hadden. Daar kozen we vervolgens nog de verkeerde kant van de weide en hadden koude en natte voeten als beloning. Na net geen 6 uur konden we finishen en genieten van een tasje verse soep met een beboterd broodje.

Op de terugweg voelde ik de schaafwonde op mijn elleboog en her en der wat plekjes die morgen waarschijnlijk blauw zullen kleuren. Hopelijk lukt de LPM marathon morgen. Want wou nog eens een dubbeldekkerke doen. Heb mij alvast beloond met een groote pita (op TDB was het een kleine entrecote, dat lijkt zo weinig hè)