Jurasic Coast Challenge (dag 1)

Na een aantal dubbeldekkers, wouden we dit weekend eens een triootje proberen. Daarom op donderdagavond, direct na het werk reeds afgezakt naar de “Jurassic Coast” in Engeland. Net voor mijn aankomst daar werd bewezen dat ik het links rijden nog niet gewoon was. Een accidentje op een rondpunt was het gevolg. Wat later dan voorzien, maar uiteindelijk kon ik in de staan-caravan terecht die via de organisatie geregeld werd. Eentje met 3 kamers, en er waren 2 andere lopers voorzien. Maar blijkbaar eentje niet komen opdagen.

De volgende dag was het dan zover. Eerst een ontbijt van de organisatie. Dan de rugzak uitgebreid checken, nog een briefing, en met minibusjes naar de start. Rond 11h30 konden we starten voor 8,11km.De eerste kilometer ging nog bergaf. Maar meteen was duidelijk welke mooie gezichten we zouden krijgen op deze glooiende kustlijn en de wilde zee. Na één kilometer mochten we via een plankje en door de modder een riviertje over. We wisten ook al vlug dat het weer voor een zware modderige editie zorgde. Hoewel de modder in het eerste deel nog behoorlijk mee viel. Maar het waren de hoogtemeters die ons hier al vrij vlug een hoge hartslag bezorgden. In drassige open velden mochten we heuvel op en af.



En sommigen waren behoorlijk steil. Eén afdaling was zeer modderig. Verschillende lopers zag ik schuiven en onzacht met de grond in aanraking komen. Uiterst voorzichtig schoof en stapte ik naar beneden. De organisatie had de minimale snelheid voor de lopers op 6km/h gezet. Samen met Fernand Nelson merkten we op dat we na 1h echter nog maar 6km ver waren. Niet meer treuzelen dus. Vanaf dan heb ik iets minder tijd genomen voor foto’s. We kwamen nog samen in de eerste checkpoint 2min voor sluitingstijd. Een marsje eten, cola drinken en drinkbus aanvullen, en weer weg. De wind liet niet toe veel langer te wachten, want stilstaand werd het koud. Volgende deel was 10;69km. En hier begonnen we al vlug met de steilste beklimming van de dag. Onze gemiddelde snelheid valt er dus niet goed bij. Maar we mochten het strand op. Ook hier kon de snelheid niet omhoog. In het strand met kleine keitjes werden de voeten immers zodanig ingezogen dat lopen niet mogelijk bleek. Toch had Fernand hier reeds een gaatje gelaten. De route was niet bepijld door de organisatie. We moesten de “footpatch” pijlen met een eikel volgen met 2 omleidingen. Kregen ook een kaart mee met de route. Maar net als op de Country 2 Capital race richte ik mij niet op de kaart, maar op de medelopers. Echter met een ganse groep stonden we plots aan de verkeerde kant van een soort vijver. Een deel ging door en kwam tot aan de navel in het water. Hun weg was blijkbaar wel de snelste want bij het inhalen later, herkende ik sommige van deze lopers. Met het grootste deel keerden we een stuk terug en konen het water oversteken op een plaats waar we slechts tot net onder de knie met beide voeten in het water stonden. Maar liefst 1h50 had ik voor dit stuk nodig. Wel met extra kilometers. Eigenlijk 22seconden te laat, maar we mochten door gaan. Derde stuk was 11,2km en voelde het gemakkelijkste aan. Moesten wel regelmatig door drassige velden, en de voeten werden nog meer dan eens volledig in koud water gedoopt. Maar was toch duidelijk vlakker. Vanaf hier kon ik ook in het deelnemersveld weer beginnen opschuiven. En een tijdje verder kon ik weer een stukje samen met Fernand lopen. Op een schuin aflopende afdaling viel ik nog eens (had dat in Trail des bosses ook al bewezen). Maakte een mooie koprol en kwam op mijn zitvlak terecht en kon zo blijven zitten. Gelukkig, want een goeie meter voor mij was er een levens gevaarlijke cliff. Hoorde de adem van sommigen in de buurt gewoon effen stoppen. Maar het laatste deel van dit stukje werd ondertussen wel steeds slijkeriger en natter. Op de volgende stop beetje energie bijtanken. Na enkele zoutkoekjes, koude pizza en witte boterhammen met een in Europa onbekend en vreemd smeersel geproefd te hebben konden we aan de laatste 12,2km beginnen. Deze waren opnieuw wat lastiger. Terug wat meer glooiend, zonder erg zware beklimmingen. Maar het “coast path” lag er hier zo slecht bij. Heb meermaals aan Paul gedacht die ooit vertelde dat op een foto met trailpad met water, naast de foto altijd een droge doorgang ligt. Maar hier werd meermaals bewezen dat dit helemaal niet het geval was. Maar oa een Paul & Kristof zouden zich hier uitgebreid kunnen uitleven hebben in verschillende plassen waar geen rondkomen aan was. En varrierend van enkel diepte tot net onder de knie. In deze periode is dat water nog behoorlijk warm. Mar door het lopen voelt dit al vlug als opgedroogd aan, en is de koude gelukkig ook weer weg. Probleem is ook dat je aan zo’n modderplas niet kunt zien hoe diep het daar onder is. Zelfs aan modderstroken kon je af en toe serieus mispakken. Maar in totaal na 6h38m zat de eerste marathon er op. Met sokken en tight die er nog nooit zo slecht en nat uitzagen. Ook al voelden ze lopend opgedroogd aan. En nu maar hopen dat de trailschoenen tegen morgen een groot deel droog geraken. Heb wel nog 2 ander paar loopschoenen mee. Maar met de modder hier, zijn trailschoenen echt wel een aanrader.
Na de race kon je nog een warme maaltijd kopen bij de organisatie. Met vandaag pasta party. Vooral de carbonara en de lookbroodjes vielen in de smaak. Toch beetje remmen, want kan nog altijd beter eten dan lopen.