JCC dag 3

Dag 3 werd aangekondigd als zwaarste. Met maar liefst 1129 hoogtemeters en iets langer dan marathon. De wandelaars werden met minibusjes weg gebracht. Vervolgens was het aan de "joggers". Probleem. Eerste busjes waren nog niet terug en maar 32 plaatsen in de 2 beschikbare busjes en meer "joggers". Moest die zelfde avond nog Shuttle trein terug hebben dus ik mij gehaast om er bij te zijn.

Na de start direct de Bindon Hill op. En boven prachtig zicht op de Lulworth cove. Terug naar beneden langs trapkes. Dan wat in de modder op schuin aflopende paden lopen. En daar volgde mijn tweede valpartij. Steunvoet schoof weg, viel op mijn bil en gleed een mooi stukje verder in de ploeter. Gelukkig zonder veel erg. En ook gelukkig, ver van een cliff. En even verder mochten we die Bindon Hill nog eens op. Hadden ze nog een steilere kant gevonden. Niet te veel naar boven en beneden kijken en mooi in de rij mee naar boven. Hier was het al beetje "te" om deze schijtluis te laten rond kijken en genieten. Boven was het uitzicht dan wel weer prachtig.
We haalden de eerste wandelaars reeds in en al lopend naar beneden. Daar was ik al vlug de laatste van het loopgroepje. Het looppad was zo smal dat ik bang was te struikelen. En gezien dit hier ook steil naar beneden ging was dat geen optie. Er kwamen nog lopers uit de achtergrond waarvan ik hun afdalingsstijl onverantwoord vond. De tijd dat ik mijzelf een goede daler vond, is bij deze definitief voorbij. En alsof het nog allemaal niet genoeg was mochten we nu ook nog de Rings Hill op. Het eerste gedeelte viel nog mee. Maar na een tussenplateautje waren er opnieuw trapjes nodig om ons boven te krijgen. En net als ik dacht nu hebben we het wel gehad... De afdaling. Normaal een aangename tijd van op snelheid komen. Velen inhalen en beneden even genieten en na de snelheid nu ook op adem komen. Nee deze was anders. Zag ik helemaal niet zitten. Of toch wel. Even gaan zitten. En dan met de handen één zitplaatsje vooruit en naar beneden. En zo nog een paar keer. Ondertussen nog een kamikaze. Deze konden ze wel niet recht naar beneden lopen, maar moesten ze zigzaggend nemen. Op een iets minder steil stuk terug gaan staan en schuifelend mini pasje voor mini pasje naar beneden. Even verder toch nog een stuk al zittend. Om uiteindelijk het aller laatste stukje af te sprinten. De laatste 10 meter toch. Hier moest ik echt een hele tijd van op mijn positieve komen. De benen waren bevroren van schrik. Velen die ik al lopend achter mij had gelaten waren ondertussen weer voor mij. Meer dan blij was ik toen ik checkpoint 1 binnen liep. Nog slechts 1 steile klim, en met trapjes. Nu volgde eerst een grote omleiding. De cliffen waren te veel met erosie bedreigd en konden instorten. Zeker niet plat maar aangenaam glooiend kon er nu een heel stuk gelopen worden. Zelfs een mooie afdaling tot aan Chapmans pool bracht mij weer in een min of meer aanvaardbaar looptempo. Zonder iemand voor mij moest ik nu wel zelf de weg zoeken. En toen het pad aangeduid stond als verboden tem 24/3 met boete van 1000£ werd het er niet duidelijker op. De volgers zeiden toch maar door te gaan, en gezien de vele voetstappen zal 't wel juist zijn. Juist voor de tweede checkpoint kregen we daar nog Emmets Hill te verwerken. Een zeer steile klim maar met trapjes. Halverwege was de adem even op en moest er nieuwe gehapt worden. Tijdens het stil staan, en drinken voelde ik de wind zodanig op mij inbeuken dat ik met zicht op de Oceaan, mij hier ook niet meer goed voelde. Net boven op een stukje vals plat uitlopen tot aan checkpoint en daar was de leider al. Het vervolg deed opnieuw aan de eerste dag denken. Massa's slijk dat er zeer glibberig bij ligt. En met rechts van u een afgrond de oceaan in, niet direct mijn favoriete opstelling. Gelukkig viel het uiteindelijk nog iets beter mee dan de eerste dag. Liep wel vaak alleen en moest opnieuw zelf een keuze maken. Rechts over het hek met de voorziene trapjes, of links aan de andere kant van de draad. Met die draad tussen u en de Oceaan leek het iets veiliger. Dus dat maar gekozen. Bleek ik plots tussen een hele kudde koeien te lopen. Over de draad geklommen en werd ingehaald door een dame. Tempo was aanvaardbaar en ik er achter. Ze vroeg waar de man in 't blauw was? Geen idee, niks gezien. Bleek dat ze al tijdje met 2 liepen en dat er een gaatje gevallen was. De man in 't blauw bleek mijn loopcompagnon van de laatste kilometers van gisteren te zijn. We waren nu met 3. Even de schrik op uitglijden wegdenken, en het tempo proberen volgen. Gelukkig werd het parcours nabij Swanage stukken beter. En kon ik met dit drietal mooi meelopen. In checkpoint 3 wachte nog een verrassing. Van de kustwacht mochten we deel van strand niet op en mochten we nog een ommetje lopen. Eerst het kustdorpje Swanage door en dan de omleiding. De man in blauw wilde echter een andere omleiding lopen dan de vrouw. Zij vertelde dat het vorig jaar ook langs daar was. Het was reeds haar 3° deelname. Dat gaf vertrouwen, dus haar gevolgd. Moesten wel nog de Ballard down (leek eerder up dan down) op. Maar we konden het einde al ruiken. In Studland mochten we het strand op. Iedereen liep hier krom voorovergebogen omwille van de strakke tegen wind. Ondanks een stuk goed lopend hard strand lagen de loopsnelheden hier laag. Maar op het einde zou de finish liggen. En dus begon ik nog aan een inhaalrace. Verschillende afdalingshelden van het begin van de dag moesten er nu toch nog aan geloven. Finish na die bocht. Of nee, na die volgende. Er leek geen einde aan te komen. Juist voor we de duinen over moesten wou er eentje nog proberen terug te komen en mij terug in te halen. Maar met de laatste energie nog beetje bijgeschakeld. Ik zou hiervoor eindigen. En yes nog een 30-mijler om te eindigen. In totaal over de 3 dagen 20h39 gelopen. En van de 196 vertrekkers op dag 1 bleken er uiteindelijk 127 de 3 dagen uit te lopen. Zelf werd ik 54°. Met die ruim 20 uren, kom je zelfs nog in de eerste helft van de finishers.

Na medaille en kommetje soep in de minibus terug naar de start. Daar maar onmiddelijk vertrokken om zo weinig mogelijk te laat te zijn voor de Shuttle trein naar Calais. Had immers in een iets te positieve bui al om 20h20 geboekt. Tot 2h na dit tijdstip boeken ze u gratis over naar een volgende beschikbare trein. Iets na 22h was ik er. Net op tijd. Maar van dan af was de eerste trein om 1h49. Dus hadden we tijd om iets te eten. Bleek echter alle shops en eetgelegenheden ook al dicht te zijn. Beetje proberen slapen, maar had mijn matrasje niet mee in de auto. Uiteindelijk na trein ritje, uurwerk terug uurke vooruit draaien en nog een tripje van Calais naar Aalter rond 4h30 terug thuis. Voor ik in bed duikte de eerste meetings van maandag morgen naar de namiddag verplaatst. Zo konden we toch een uurke langer slapen.

Maar na dit weekend kan ik zeggen dat ik duidelijk opnieuw een stap verder sta. Hopelijk levert dit in mei ook het gewenste resultaat op.