Proberen 24h lopen

Had reeds 3 keer aan een 24h deelgenomen. De eerste in Luik ging ik 's nachts slapen en liep ik dan wel tot aan de finish. Bij de tweede lag de focus zo op de 100 mijl dat ik met nog ruim 2h wedstrijd er toch de brui aan gaf. Vorig jaar liep het 12h goed, zou klein beetje rusten, maar was niet op de koude voorzien en kreeg overal kramp. Met dit alles in gedachten zouden we dit jaar eens de volle 24h gaan lopen. Niets rusten, voor niks of niemand. Het haar op de tanden eens laten zien.

De startgroep was deze keer beduidend groter dan anders. Met een WK, EK, NK en een open wedstrijd in Steenbergen was dit dan ook een zeer leuk gegeven. Zou voorzichtig starten en mij niet laten meeslepen door de groep. Zag dan ook een zeer grote groep voor mij uit lopen en enkele achter mij. Wanneer ik bij de finish constateerde dat de eerste ronde maarnet boven de 14m kwam sprak dit eigenlijk de intentie wat tegen. Enerzijds zat het gevoel zeer goed en voelde dit als een traag aangenaam tempo. Idee was dan ook om niet te veel te vertragen, maar toch een beetje. De volgende rondes waren echter nog enkele secondes sneller. En zo was ik na 3h 3/4 eigenlijk verwonderd van mijn 10km/h. Door een toiletbezoek had ik de 17° ronde of 39,3km in 4h. Maar toch nog behoorlijk snel. En we zagen er nog deftig uit.

Maar dat ging kort daarna al snel veranderen. Iets na 4h begon de spijt van een iets te snelle start. De rondetijden gingen eerst met enkele seconden omhoog. Maar na ruim 5h (eigenlijk rees na) zakte het tempo onder de 9km/h. Nam 2 pannekoeken en zou eens een rondje gaan wandelen met de pannekoeken. Als deze na iets meer dan een halve ronde op waren toch weer gaan lopen. Maar ondanks de nieuwe energie bleven de tijden nu boven de 15m en bleven vooral stijgen. Nog eens een ronde of 4 verder kwamen we boven de 16m. Toch nog een behoorlijke 8,5km/h. Maar het verval was groter dan in de planning voorzien. De energie was wel nog voldoende om door te gaan. Die van de Garmin niet meer en deze werd in de wagen achter gelaten en een pasta werd genomen. Al stappen naar binnen gewerkt. Dit beviel veel beter dan de pannekoek, die ik maar moeilijk binnen kreeg.

Ondertussen was het nacht geworden. De speaker was gestopt omwille van eventuele lawaaihinder. Er was geen tijdsopname bij 100K. Maar 43 rondes was 99,5km. Hier had ik iets meer dan 11h voor nodig (dacht 11:07). Officieus moet ik dus op de 100k een PR gelopen hebben want dit staat momenteel op 11h12. Nog 27 rondes en een officieus PR op de 100 mijl zat er aan te komen. Want ondanks het verval, zware benen en kleine pijntjes zat de moed er nog goed in. Het viel mij natuurlijk wel op dat mijn verval veel te groot was. Luc DJ, de man die het verval onder controle heeft als geen andere kon ik mij beetje op afstemmen. Het duurde 6h voor hij mij een 1° keer dubbelde. Maar na iets meer dan 8h was hij daar al terug. En nog eens na 10h30. Rond 12h30 trakteerde ik mij zelf op een Twix. Maar die heeft gesmaakt zeg. Op dat moment was Luc daar al weer terug. En net toen hij mij inhaalde barste een groot onweer los. Door en door nat. En de billekes blokeerden. De moed zakte mij in de schoenen. Bij de wagen nam ik een extra regenjasje. Nog een ronde verder besefte ik dat ik op deze wijze de 24h niet kon vol maken.

Een liter cécémelk moest voor recuperatie zorgen. De motor v d wagen doen draaien en de verwarming aan. Plots kreeg ik het idee dat ik toch voldoende kleding bij had. Dus alles verversen. Wat ongemakkelijk in een wagen, maar alles tem onderlijfje en onderbroek gingen uit, en verse kledij terug aan. De herstart verliep vlotter dan verwacht en ik had het opnieuw mooi warm. Wel een ronde van rond de 50m. Wat verder, reeds 50 rondes werden nu volbracht, met nog 28 was de qualificatie een feit. Na een dipje zag ik het weer zitten. Ik ging nu volop aan het rekenen. Op zoek naar kleine stapjes die ik kon halen om zo tot die 180K te komen. Tijdens enkele wandelstappen werd ik bijgehaald door Veerle. Ik ging terug naar looppas over en ging met haar mee. Ik had gans de tijd voor gelegen (wel minder dan een ronde). Maar na de kledingswissel zou dit natuurlijk anders zijn. We liepen samen voorbij de finish. Veerle zat reeds een ronde verder dan ze gedacht had. Ik zat 2 rondes achter. We liepen een rondje samen. En aan de finish had ik een ronde van sub 19m. Belangrijk want had vanaf nu 9h20m om 28 rondes te lopen. Om zo op 80 rondes of 185K uit te komen. Mooi resultaat voor ogen. En 20m per ronde, daarvoor moet je zelfs niet de hele tijd lopen. Mag je al een behoorlijk stuk in wandelen. Zo ver zo goed. Nog frisse geest die goed kan rekenen. Maar in ronde 55 een kleine misstap. Met de voet in een putje. Dokter van de organisatie zegt dat dit een kleine kneuzing is en dat hij hier niks kan aan doen.

Met 127,277km in 15h36m09s stop ik deze wedstrijd. Bij het stappen nadien eigenlijk meer last van een grote blaar aan de onderkant van mijn andere voet. Het hield mij niet tegen om de Belgen en Nederlanders die het wel 24h vol hielden aan te moedigen. De laatste uren in het bijzonder werden een echt feest. Met Wilma die op haar verjaardag Nl kampioene en recordhoudster werd. De Japanse die niet enkel de werelditel maar ook het WR pakte. Luc DJ die zijn PR van 220 te pakken heeft. En Veerle die ruim over de gewenste 180 ging. Proficiat aan alle 24h lopers.

Antwerpen

5j geleden liep ik in Antwerpen mijn eerste marathon. 5j later kan ik er starten als pacer voor mijn 80° marathon & ultra.

's Morgens voorzichtig naar de bakker lopen en terug. De beentjes van Limburgs Zwaarste moeten beetje losgemaakt worden. Verder gaat de morgen niet zo vlot als voorzien en moet ik mij nog haasten in Antwerpen. Loop verder los van mijn wagen naar de inschrijvingstent. Vind daar snel Marnix en heb zo mijn nummer, t-shirt en alles wat ik nodig heb. Overtollige vlug naar wagen terug brengen. Nog jasje terug geven dat ik al sedert januari in de auto liggen had van een andere marathon loper. Balon afhalen en naar de start. Allemaal snel, maar we waren er. Bart meld hem al vlug aan om mee te lopen met ons. En Eva zal ook mee lopen voor haar eerste marathon. Wel bijzonder, want ze liep vorig jaar op onze 6 uur haar eerste ultra. Mooi rustig gestart. Verstandig haar tempo gelopen en vast gehouden. En zeer mooie prestatie neer gezet.

Ondertussen wordt het startschot gegeven. En in tegenstelling tot Rotterdam loopt Antwerpen massa's vlotter. Al in de eerste kilometer pal op ons pace-tempo. Zonder al te veel te moeten slalommen. De beentjes zijn ook goed los gemaakt en het loopt alsnog vlot. Juist voor de konijnepijp merk ik op dat een medeloopster een extra jasje aan heeft. Vraag als het koud is? Kreeg te horen dat ze (buiten jasje en t-shirt) zelfs nog een extra laag aan had. Tijdens de afdaling kreeg ik al weer zicht op iets waar ik commentaar op kwijt kon. "100+42+16=158". Juffrouw, jij kunt nog goed rekenen. Ja maar ik heb gisteren Limburgs Zwaarste gelopen. Ah, ik ook. Een ongeloofwaardige blik kijkt mijn richting uit. In Heerlen he. Dan pas wordt ik geloofd. Haar tijd was een stuk sneller gisteren. Nu kon ze ons nog voor blijven. Maar later zou ze serieus terug geslagen worden. Bleek dat er nog 3 met zelfde t-shirt rond liepen. Een voor een haalden we ze in, en maakte ik een kort praatje. De tunnel uit was al iets lastiger. Maar eenmaal boven wist ik dat lastigste stuk hiermee voorbij was. Maar even verder begonnen de benen al te wegen. Even checken als iedereen in het achtervolgend peletonneke wakker was. Een volmondige ja was het antwoord. En heeft er al iemand pijn aan de beentjes? Nee. Klinkt goed. Ik wel, dus jullie mogen allemaal voor mij finishen. Toen klonk het iets minder zelf zeker. Samen met Ann konden we het tempo mooi op tempo houden. Met 2 kun je elkaar bijsturen. Ging zeer goed. Na een kilometer of 15 had Ann sanitaire stop nodig. Maar de "toitoi" bleek nog op slot te zitten. Zo ook 5K verder. Gelukkig zag ik langs de weg dan een dixit. Ze liep even voor, en ik zag haar het deurtje open doen. Was blij dat ze uiteindelijk eentje gevonden had. Want mijn beentjes wogen steeds zwaarder. Mijn plan was dan ook haar te laten terug keren en dan het haaswerk aan haar aleen te laten. Maar terwijl zij stil zat, gingen wij door. En dat gaatje werd niet direct terug dicht gelopen. Aan kilometer 26 onder de spoorwegbrug door en een rondpuntje langs. Mijn balon bleef even aan het verkeersbord hangen en vloog de blauwe lucht tegemoet. Plots werd het publiek dan toch enthousiast. Jammergenoeg niet voor ons maar voor de balon. De kilometers telden op. En stond er nog steeds aleen voor. Moest wel doorbijten, kon de groep niet aan zijn lot overlaten. Door dit doorbijten ging het tempo nog een beetje de lucht in en werd de voorsprong op de beoogde 4h15 ietsje te groot. Maar ik had geen waakhond die hiervoor waarschuwde en had het niet door. We kwamen aan het mooiste stukje van het parcours Rivierenhof. Mooi breed pad in een groene long van Antwerpen. Ondanks het brede pad werden we toch gestoord door de fietsers, wandelaars, of wat dan ook. Want achter mijn rug in mijn groep ging er minstens een loper tegen de vlakte. Ik had het te lastig om hier rekening mee te houden. En ging gewoon door. Vanaf hier werd het ook "lijken pikken". Steeds meer moest ik doorbijten. Maar zag plots ook dat de voorsprong ruim en voldoende was. Dan maar naar kilometer 40 lopen en daar iedereen aanmoedigen om niet te geweldig, maar wel in zijn eigen tempo te finishen en nog wat seconden/minuten te winnen van hun tijd. Maar de reacties op 40K waren alles behalve enthousiast. De meeste zaten op hun tandvlees. Dan toch maar door gaan tot 41K. En daar beginnen stappen en iedereen nog eens aangemoedigd. oa Bart ging door en kon nog beetje versnellen en zou op 4h10 binnen zijn. Ik ging wandelen en moedigde iedereen aan die toen nog voorbij kwam. Zij zouden allen finishen onder de 4h15. Dan de laatste bocht en de markt op. Daar dan toch maar weer gaan lopen. Even bij de cheerleaders langs en dan over de lijn in 4h12m42s. Zo zat ik toch nog dicht bij de beoogde tijd.

Aan de finish nog met Luc, Bart en Eva gesproken. Alsook met een vader-zoon die hun eerste marathon gelopen hebben en een heel stuk mee holden in de groep. We hebben er nu 80/5j of gemiddeld 16/jaar. 3 weken rust zijn verdiend en dan komt de 24h van Steenbergen. Dat moet het gaan worden dit jaar.

Limburg Zwaarste

De laatste tijd tikt de marathon en ultrateller flink aan. Even kort samen vatten.

Het begon op vrijdag 22/03. Langs de Jurassic coast werden 3 dagen na elkaar heel wat cliffen en bijhorende hoogtemeters overwonnen. Het paasweekend volgde met de 60 van Texel. Maar liefst 30min sneller dan 2j geleden. De week daarna even voor Nico lopen en de marathon van Zwalm lopen. Nog een weekendje later Rotterdam hazen in 3h45. En in het 5° weekend op rij opnieuw marathon en ultra plezier. Met Limburgs Zwaarste op zaterdag en Antwerpen op zondag. 8 marathons en ultras in 31d. De zwaarste trainingsperiode ooit. En dan moet de afbouw naar Steenbergen volgen. Maar eerst dit 5° weekend nog.

Reeds op vrijdag naar Heerlen vertrokken en in de wagen blijven slapen. Om 5h ging de kantine daar reeds open en om 6 uur mochten we al starten. Reeds zonder lichtje. Het was nog wat aan het schemeren. Maar van vorig jaar herinnerde ik mij dat lichtje niet echt nuttig was. Eén afdaling verder mocht ik reeds stoppen en het lichtje opbergen. Dit werd dit jaar dus voorkomen. Rustig pratend gingen de kilometers vlot. Genietend van de paden die Willem in gans Limburg weet te vinden. Maar de trailschoenen die reeds ruim 1000km modder verwerkten en die hun laatste 100 nog eens diensten moesten bewijzen begonnen al vroeg tegen te werken. Vooral de weggesleten mousse aan de rechter hiel zorgde voor problemen. Op post één dan ook meer oog voor verzorging dan voor de bevoorrading. Uit het verbandkistje van de wagen werden klevertjes gehaald. En deze op de hiel gehangen. Ik kreeg voor de zekerheid ook reserve mee. Het tweede stuk ging ik dan aan met Rinus. Een lange babbel en we waren verloren. Vermoedelijk lintjes of pijltjes weg genomen. Op basis van de GPX file die Rinus mee had vonden we het parcours terug. Even verder opnieuw pijltjes weg, maar hier bracht de GPX file direct redding. Met een plaspauze was ik Rinus kwijt en ging nu solo verder. In het bos waren enkele grote dennen omgehaald en versperden het parcours. Even overklimmen. Maar ik glijde uit op een verdoken wortel. Kon met beide handen mij recht houden op de omgezaagde bomen. Vooral aan het linker hand had ik iets gevoeld. Vuist maken ging nog wel, trok klein beetje tegen. Maar leek mee te vallen. Even verder op even parcours af en bos in voor een grote sanitaire stop. Van de gelegenheid gebruik maken om de klever nog eens te bekijken. Die was niet blijven zitten en de reserve werd gebruikt. Na een zware klim kwamen we aan de tweede bevoorrading. Ook hier vroeg ik opnieuw naar het verzorgingsmateriaal. Dikke rode tape aan de binnenkant van de schoenen. En opnieuw klever op de hiel. Kreeg tip om in de schoen een servette te leggen. Dit zou uit ervaring van de omstaanders de oplossing brengen. Kreeg nog reserve servette mee. Deze oplossing was inderdaad duidelijk beter, maar de servette slijte te snel weg. Nog voor de derde post bleef nog slechts een halve servette over en die nog eens op de goede plaats gebracht. Post 3 krijgen we vlaai. Daar gaan we wel even voor zitten. Ondertussen nog maar eens de rechter hiel verzorgen. Als ik die servette nu eens in de kous steek. Dan heb ik ook die zelfde buffer tussen hiel en schoen, en kan die toch minder gaan schuiven. En inderdaad. 3° poging was de juiste. Dit zou stand houden tot kilometer 95. Ondertussen was ik serieus weggezakt met deze tijdsophouden. Ik kon nu kilometers meelopen met oud Belgisch kampioen snelwandelen 100km. Iemand waar ik het einde van mijn eerste dodentocht ook reeds mee optrok. Kilometers lang verteld en geluisterd en samen gelopen/gewandeld. Langs een prachtig hooggelegen huis met onderaan mooie gaanderijen rondom rond om te genieten van mooie dagen. Nu de hiel beter ging kon ik ook meer gaan genieten van de omgeving. Hoewel de zware klimmen soms het genieten wat temperden. Maar na een zware klim volgt steevast een mooi uitzicht. Nu de hiel in orde was, kon ik mij nu zorgen gaan maken over de linker hand. Deze was na de val serieus gaan zwellen. Zowel de hand als alle vingers stonden duidelijk dik. En een vuist maken was niet volledig meer mogelijk. Maar ondertussen kwamen we terug aan de 3° bevoorrading, nu met ongeveer 50K op de teller. Ondertussen waren hier ook reeds heel wat 60K lopers voorbij. En begon ik hier gekende 60K lopers bij te benen, maar ook terug de 100K lopers bij te benen. Trok verder naar 60 en 70. Daar kan je nog kiezen voor de 80 of de 100km. Maar zijn ingeschreven voor de 100. Vorig jaar korten we hier in. Nu moesten we er voor gaan. Terug vertrokken 1,5km verhard en dan een mooi pad. En daar begon de miserie. Kramp in de linker kuit. Deze die bij de bijna val op een wortel was uitgeschoven. Blijkbaar was er daar een beetje van blijven hangen. De 2 lopers die bij mij waren moest ik laten gaan. En voorzichtig, reeds met de gedachte bij de marathon van morgen ging ik verder. Toch bleef de achterstand op deze 2 lopers beperkt en nog voor de volgende bevoorrading kon ik toch weer bij hen komen. We kwamen zelfs met 5 te gelijk aan deze bevoorrading. Daar vertrok ik als eerste met het idee dat ik wegens de lastjes anders niet zou mee kunnen. En zo zou ik proberen aan te pikken. Maar na een afdaling moesten we rechts. Een paar meter verder al links en dat had ik niet gezien. De weg die ik volgde had heel lang geen kruispunten en liep dus vrij ver verloren. Als een fietser mij voorbijkwam vroeg ik als er lopers volgden. "Nee" was het antwoord. En ik mocht een heel eind terug. Later zou blijken dat ik 10 plaatsen hiermee verloor. Zo kon ik opnieuw bij een koppeltje komen dat ik reeds ingehaald had. Hij met heel wat ultra en trail ervaring tot in de VS toe. Zij liep haar eerste 100. Ik bleef nu bij hen, ook als ze gingen wandelen. Was een stuk gezelliger, en was toch mooi weer. 9° controlepost niet al te lang meer gebleven. En opnieuw verder. Kilometer 95 nog eens een plaspauze. De hiel moest nog eens verzorgd worden. En mijn kompanen waren iets sneller door dan ik zelf. Nog een laatste bevoorrading nemen en de achtervolging inzetten. Ik liep door tot ik aangepikt had, en vandaar gingen we samen tot de finish. Een mooie trail. Maar de zware 100km werden deze keer volbracht. De schoenen vlogen in de vuilbak. Hadden we weer bijgeleerd. Het hand was nu het zorgen kind. Maar dat zou het lopen niet tegen houden. Vrij vlug naar huis, want de volgende dag stond nog een marathon gepland.

Rotterdam

Na Zwalm was op woensdag 50km trail voorzien in het Nederlandse Zeeland. Omgeving Zoutelande, gekend van de Zeeland marathon. Maar toen er de mogelijkheid kwam om in Rotterdam te pacen voor de 3h45 moest ik beetje bijsturen. Zwalm voelde reeds zwaar aan voor de benen. Voorzichtigheid was dus nodig. Anderzijds was de Trail voor Special heroes. Het goede doel konden we toch niet in de steek laten. We zouden woensdag wel zien.

Woensdag-morgen naar Zeeland. Vanop een school met "Special Heroes" (kinderen met handicap) vertrokken we voor 1km lopen met de kinderen. Daar zouden deze dan met de schooljuffen terug wandelen en wij gingen door. Jarige Ingrid die voor haar 50° verjaardag 5 trailtjes van 50K zou lopen op 5 dagen werd onze gids. Even nog wat centrum straten, maar al vlug waren we aan de dijk en aan het strand. We trokken door de duinen. Wel meestal verhard. En na 10K een eerste verzorgde stop. Alles liep prima. In het volgende stuk werd het iets pittiger. Hogere duinen, maar het bleef wel overwegend verhard. Tot we in Zoutelande kwamen. Ter hoogte van de gekende finish was de tweede bevoorrading. Zelfs soep kregen we. En na bijtanken, niet te lang wachten want de wind was koud. In het derde stuk begon ik de benen te voelen en besloot dat ik gewoon rustig tot de volgende post zou lopen en daar uitstappen. We volgden nu de marathon route in de omgekeerde richting. En ook Cocq kreeg het moeilijk. Omdat hij de volgende dag ook nog mee liep en op zondag de marathon zou hij ook uitstappen. Na wat energie aanvullen op de derde post werden we mooi weer terug gebracht naar de startplaats. Mooie organisatie. Vooral de eerste kilometers met de kids was speciaal en zeer leuk.

Zondag morgen dan vroeg op en kinderoppas present. Dus konden we aanzetten naar Rotterdam. Via een park & ride en metro kwam ik aan bij de startplaats. Het verzamelpunt voor de pacers was vlakbij. Daar reeds verschillende bekenden zoals Jet, Lydia, Remco, Joeri, Mo, ... Vervolgens naar de afspraakplaats waar de lopers ons konden vervoegen tot 10h en dan het startvak in. Na een Lee Towers hit konden we gaan. De marathon van Rotterdam is echter zo druk dat we in de eerste kilometers enorm moesten slalommen en niet aan ons tempo toe kwamen. Het slalommen zou de ganse dag blijven. Maar vanaf 2,5 à 3km kwamen we toch in het juiste tempo. Eigenlijk liepen we zelfs sneller, maar die extra energie ging verloren in het slalommen. Terwijl ik bij de eerste bevoorradingen nog drank nam en doorgaf naar andere lopers. Voelde ik dat ik niet met energie mocht spelen. Het werd ook warmer. En aan iedere bevoorrading werd dan ook meer dan één bekertje genomen. In eerste instantie nam ik de bekertjes die vanuit de verte precies een schuimlaag hadden niet. Later bleek dat om een sponsje te gaan. Vond ik dan een een goed idee. Want bij het aannemen verlies je zo minder water. Nam het sponsje er uit en dronk alles op. Sponsje kon je nog gebruiken voor voorhoofd. (Later vertelde men mij dat de sponsjes zelfs inkeepingen hebben om vlotter te kunnen drinken. Eigenlijk moet je ze dus zelfs niet uithalen). Aan kilometer 25 trok ik het pacers balonnetje los. De groep was nu toch gevormd, de volgers wisten bij wie ze terecht moesten. Hadden ook nog een truitje aan met de doeltijd op. Iets voorbij kilometer 30 vreesde ik dat ik niet onder de 3h45 zou finishen. Ik trok mijn pace truitje uit en stopte het weg. Toch kon ik achteraan het groepje vast klampen. En kon even verder terug komen. Deed truitje terug aan. Het zelfde verhaaltje volgde nog eens. Maar als ik voorbij kilometer 36-37 toch nog mee was met medepacers Remco en Lydia zou ik op karakter er nu wel bij blijven. Het had veel moeite gekost. Maar met onze drietjes konden we finishen. Door de drukte van deze marathon. Het vele geslalom was er eigenlijk nooit echt sprake geweest van een echte groep. Ook bij de finish vond ik het moeilijk om te zeggen wie we nu hadden meegetrokken. Maar al weer eentje er bij. En blij dat we nu ook Rotterdam eens gelopen hebben. Het pacen is altijd een leuk jobke.

Zwalm

Lang had ik getwijfeld als ik op 7 april eens de verre rit naar het noorden van Nederland zou maken. Of toch dichtbij naar Zwalm zou trekken. In het Noorden een goedkope marathon van de sympathieke DFW runners. Of Vlaanderens mooiste marathon. Uiteindelijk lijkt het flyeren in Zwalm voor de 6 uur van Aalter efficiënter en kies ik voor Zwalm. Te meer ook ik de voorinschrijving kan overnemen van Nico.

Vroeg afgezakt naar Zwalm. Schuin over de sporthal geparkeerd. En bij de eerste het borstnummer afgehaald. Vervolgens nog heel wat tijd om te flyeren. De vraag kwam als ik commerciële functie had. Sommigen vonden dat ik het goed kon uitleggen. Maar de tijd was gekomen om het niet langer uit te leggen, maar om te lopen. De start werd gegeven en we volgden de groep. Na een paar 100 meter waren we terug bij de start. Een klein rondje moest blijkbaar de afstand doen kloppen. Ik riep achteraan in het peleton dat ze moesten opletten, want (gezien de kleine rondjes) dat de eerste daar al terug waren. Maar net voorbij de doorkomst aan de start mochten we nu de andere richting uit. Ik liep samen met een groep met oa Filip G & Filip H (moeilijk voor West-Vlamingen om het onderscheid te maken). Er werd heel wat verteld en gelachen. Ik merkte een loopster op met 108 op de rug. Ik zou wel eens gaan vragen als dat het aantal marathons was. De reactie maakte mij echter emotioneel. Het was een aandenken aan haar broer die om het leven kwam bij het fietsen. Ik was niet direct mee. Maar als het in de giro gebeurde moest het wel een hele goeie geweest zijn. Pas als de naam viel, kwamen de herinneringen. Maar 108 is het bekende rugnummer dat Wouter Weylandt droeg tijdens zijn fatale crash in de Giro. Het was niemand minder dan zijn zus die hier de halve marathon kwam lopen. Ook hier een gezellige babbel. In een afdaling zette ik mijn tocht verder. Nu volgde een stuk met Peter en 2 lopers van Zwalm zelf. Eentje zijn debuut, de andere wist duidelijk waaraan hij begon na marathon avonturen in Zwitserland. En zo waren we reeds half weg. En net geen 2h bezig. Peter en de lopers uit Zwalm bleven even achter maar nu kwam ik terug in het gezelschap van Filip G. Maar na enkele kilometertjes ging hij de bosjes in. Nog wat verder kwam Filip H dan opzetten. Maar deze had duidelijk frissere benen dan de mijne. De kilometers van de laatste weken beginnen te wegen. Nu vooral niet overtraind geraken! Rustig ging ik verder, maar nu waren de gezellige babbels over. Het werd een gevecht van ultraloper tegen zijn pijntjes. Ook al zegt het lichaam STOP. Toch doorgaan, maar dan op een voorzichtige wijze, zonder forceren. En ook Filip G kwam nog terug. Maar ook hier kon ik niet aanpikken. Het bleef maar golven. Blijven bijten. Vooral niet wandelen tussen de bevoorrading door. Ik ben een loper geen wandelaar. Dan toch even een plasje. En terug door gaan. Uiteindelijk ietsje boven de 4h kwam ik binnen. Na de marathon toch nog eens een toertje in de sporthal om wat te flyeren.

Met een tevreden gevoel kon ik naar huis gaan. Waar een konijntje met frietjes en verse applemoes stonden te wachten. En na de aankomst van Parijs-Roubaix nog eens op restaurant Terborght in Huizingen ook. De kinderoppas voor volgende week (marathon Rotterdam) moest nog even verwend worden.

60 v Texel

Texel werd niet enkel een loopje, maar ook een familie-vakantie. Dankzij de meiden van Filip & Veerle had ik een babysit voor tijdens de loop. Op vrijdag, na schooltijd, vertrokken. Vanaf zaterdag werd het fietsen, maar vooral tropisch zwembad bezoeken. 's avonds nog een gezelschapsspel. En op maandag volgde dan de 60 van Texel.

Voor de start geflyerd en vele bekenden gezien en gesproken. Klaar in het startvak zei Luc dat hij voor de 6h ging. Voegde er ook aan toe dat ik dat moest kunnen. Zou hem volgen. Ook Lydia stond er bij en we vertrokken samen. Tot Hans voorbijkwam wat voor Lydia een teken was om klein beetje te versnellen. Lang liep ze kort voor ons uit. Eerst met Hans daarna in haar eentje tussen een lang lint van strandploeteraars. Want dat is Texel. Verhard starten. En na een paar kilometer een eerste zware zandstrook. Op die zandstrook koos ik er voor mij wat weg te steken. Als we het strand af gingen had ik Lydia net terug bijgehaald. In het bos/duinen liep zij aanvankelijk eerst gewoon mee. Maar eenmaal bekomen van de voorbije strandstrook ging ze versnellen en bleef ik achter. Ondertussen was er ook tov Luc een gaatje gevallen. Na de 2° bevoorradingspost was het even over een duinenpad met af en toe ploeteren door het zand dat over het pad was gewaaid. Terug het strand op. En bij Lydia kon ik melden dat de "jojo" daar opnieuw was. In deze 2° strook was Henry de perfecte haas waar ik mij kon achter weg steken. En bleek dat de tweede die dit deed Fernand was. Raar was wel dat ik er al een hele tijd achter liep alvorens dit op te merken. Juist voor het verlaten van het strand was Luc daar terug. Hij koos een pad veel meer naar de duinen toe. En als ik dit zag, plaatste ik mij direct in zijn voetsporen. Na de bevoorrading ging Luc een babbeltje aan met Nitish. Juist in een bergaf. Ik liet mij gaan en sloeg opnieuw een gaatje. Ook Lydia was na die zandstrook een eindje achter. Het pad liep nu verhard door de duinen. Een mooi gebied, maar de golvingen en de strakke tegen wind maakten dit lastig. Aanvankelijk lieppen we met 3. Fernand, ikzelf en een mij onbekende loper. Om beurt de kop doen. Met Fernand als de slimste en korste aflossingsbeurten. De 2 gingen klein stapje sneller en ik liet een gaatje vallen. Enkel de onbekende loper zou ik nog kunnen terug halen. Het was nu alleen opbotsen tegen de wind. Het werd wat zwaarder, maar kilometerpunt 35 keken we naar uit, want daar zou de wind in de rug komen. Bovendien is het van daar af verhard. Maar net als het makkelijker moest worden liepen de benen leeg en had ik de indruk dat het tempo zakte. Toch haalde ik Hans in die misselijk was. Later zou blijken dat hij even in de ambulance terecht kwam. En even verder, net op dat moeilijke moment komt Lydia terug uit de achtergrond. Loopt hier vlotter dan op het strand was de leuke boodschap. En meteen er op en er over. Dit is de laatste "jojo" beweging was het enige wat ik nog kon uitbrengen. Toch besloot ik eens op de tanden te bijten en concentreerde mij volledig op de tred en volgde die. Als ook hier een kleine versnelling kwam zei ik al vaarwel. Maar toch beet ik nog vast. Na de bevoorrading gingen we vlug terug door. Aan km 40 een telefoontje voor Lydia wat het tempo gelukkig opnieuw wat zakte. Maar werd snel hernomen. Marathon punt voorbij. En een klein beetje verder gebeurde wat ik niet meer verwachte. Lydia ging naar de andere kant van de weg. En ging stappen. Even getwijfeld, vanuit de verte nog een aanmoedigingsgebaar. Toen kwam ik aan het 2° wisselpunt waar ook de bussen stonden die naar aankomst voeren. Dacht direct dat dit wel eens het lot v d stapster kon worden. Maar door haar toedoen had ik een beter tempo terug gevonden. Nu ging mijn gedachte naar Luc uit. Typisch is dat hij op het einde vanuit de achtergrond terug komt. Ik wou hem voor blijven en vechten om onder de 6h te blijven. Laatste bevoorrading gaf opnieuw vleugels. Hoewel er nog moeilijke passages volgden werd dit toch een inhaalrace. En het was een opluchting om Luc voor te blijven. En toen ik het laatste bochtje nam en de klok zag werd ik helemaal gelukkig. 5h50. Maar liefst 30m sneller dan 2j geleden.

Bij aankomst in de bungalow volgde nog een vaderlijke verplichting. Het tropische zwembad. De volgende dag nog een laatste keer afscheid nemen van het tropische zwembad en met de bood garnalen vissen en zeehonden gaan kijken. Maar voor dat laatste was de timing niet zo goed. Nog een lange terug weg. En kids en papa konden terug kijken op een geslaagd verlengd paasweekend.

JCC dag 3

Dag 3 werd aangekondigd als zwaarste. Met maar liefst 1129 hoogtemeters en iets langer dan marathon. De wandelaars werden met minibusjes weg gebracht. Vervolgens was het aan de "joggers". Probleem. Eerste busjes waren nog niet terug en maar 32 plaatsen in de 2 beschikbare busjes en meer "joggers". Moest die zelfde avond nog Shuttle trein terug hebben dus ik mij gehaast om er bij te zijn.

Na de start direct de Bindon Hill op. En boven prachtig zicht op de Lulworth cove. Terug naar beneden langs trapkes. Dan wat in de modder op schuin aflopende paden lopen. En daar volgde mijn tweede valpartij. Steunvoet schoof weg, viel op mijn bil en gleed een mooi stukje verder in de ploeter. Gelukkig zonder veel erg. En ook gelukkig, ver van een cliff. En even verder mochten we die Bindon Hill nog eens op. Hadden ze nog een steilere kant gevonden. Niet te veel naar boven en beneden kijken en mooi in de rij mee naar boven. Hier was het al beetje "te" om deze schijtluis te laten rond kijken en genieten. Boven was het uitzicht dan wel weer prachtig.
We haalden de eerste wandelaars reeds in en al lopend naar beneden. Daar was ik al vlug de laatste van het loopgroepje. Het looppad was zo smal dat ik bang was te struikelen. En gezien dit hier ook steil naar beneden ging was dat geen optie. Er kwamen nog lopers uit de achtergrond waarvan ik hun afdalingsstijl onverantwoord vond. De tijd dat ik mijzelf een goede daler vond, is bij deze definitief voorbij. En alsof het nog allemaal niet genoeg was mochten we nu ook nog de Rings Hill op. Het eerste gedeelte viel nog mee. Maar na een tussenplateautje waren er opnieuw trapjes nodig om ons boven te krijgen. En net als ik dacht nu hebben we het wel gehad... De afdaling. Normaal een aangename tijd van op snelheid komen. Velen inhalen en beneden even genieten en na de snelheid nu ook op adem komen. Nee deze was anders. Zag ik helemaal niet zitten. Of toch wel. Even gaan zitten. En dan met de handen één zitplaatsje vooruit en naar beneden. En zo nog een paar keer. Ondertussen nog een kamikaze. Deze konden ze wel niet recht naar beneden lopen, maar moesten ze zigzaggend nemen. Op een iets minder steil stuk terug gaan staan en schuifelend mini pasje voor mini pasje naar beneden. Even verder toch nog een stuk al zittend. Om uiteindelijk het aller laatste stukje af te sprinten. De laatste 10 meter toch. Hier moest ik echt een hele tijd van op mijn positieve komen. De benen waren bevroren van schrik. Velen die ik al lopend achter mij had gelaten waren ondertussen weer voor mij. Meer dan blij was ik toen ik checkpoint 1 binnen liep. Nog slechts 1 steile klim, en met trapjes. Nu volgde eerst een grote omleiding. De cliffen waren te veel met erosie bedreigd en konden instorten. Zeker niet plat maar aangenaam glooiend kon er nu een heel stuk gelopen worden. Zelfs een mooie afdaling tot aan Chapmans pool bracht mij weer in een min of meer aanvaardbaar looptempo. Zonder iemand voor mij moest ik nu wel zelf de weg zoeken. En toen het pad aangeduid stond als verboden tem 24/3 met boete van 1000£ werd het er niet duidelijker op. De volgers zeiden toch maar door te gaan, en gezien de vele voetstappen zal 't wel juist zijn. Juist voor de tweede checkpoint kregen we daar nog Emmets Hill te verwerken. Een zeer steile klim maar met trapjes. Halverwege was de adem even op en moest er nieuwe gehapt worden. Tijdens het stil staan, en drinken voelde ik de wind zodanig op mij inbeuken dat ik met zicht op de Oceaan, mij hier ook niet meer goed voelde. Net boven op een stukje vals plat uitlopen tot aan checkpoint en daar was de leider al. Het vervolg deed opnieuw aan de eerste dag denken. Massa's slijk dat er zeer glibberig bij ligt. En met rechts van u een afgrond de oceaan in, niet direct mijn favoriete opstelling. Gelukkig viel het uiteindelijk nog iets beter mee dan de eerste dag. Liep wel vaak alleen en moest opnieuw zelf een keuze maken. Rechts over het hek met de voorziene trapjes, of links aan de andere kant van de draad. Met die draad tussen u en de Oceaan leek het iets veiliger. Dus dat maar gekozen. Bleek ik plots tussen een hele kudde koeien te lopen. Over de draad geklommen en werd ingehaald door een dame. Tempo was aanvaardbaar en ik er achter. Ze vroeg waar de man in 't blauw was? Geen idee, niks gezien. Bleek dat ze al tijdje met 2 liepen en dat er een gaatje gevallen was. De man in 't blauw bleek mijn loopcompagnon van de laatste kilometers van gisteren te zijn. We waren nu met 3. Even de schrik op uitglijden wegdenken, en het tempo proberen volgen. Gelukkig werd het parcours nabij Swanage stukken beter. En kon ik met dit drietal mooi meelopen. In checkpoint 3 wachte nog een verrassing. Van de kustwacht mochten we deel van strand niet op en mochten we nog een ommetje lopen. Eerst het kustdorpje Swanage door en dan de omleiding. De man in blauw wilde echter een andere omleiding lopen dan de vrouw. Zij vertelde dat het vorig jaar ook langs daar was. Het was reeds haar 3° deelname. Dat gaf vertrouwen, dus haar gevolgd. Moesten wel nog de Ballard down (leek eerder up dan down) op. Maar we konden het einde al ruiken. In Studland mochten we het strand op. Iedereen liep hier krom voorovergebogen omwille van de strakke tegen wind. Ondanks een stuk goed lopend hard strand lagen de loopsnelheden hier laag. Maar op het einde zou de finish liggen. En dus begon ik nog aan een inhaalrace. Verschillende afdalingshelden van het begin van de dag moesten er nu toch nog aan geloven. Finish na die bocht. Of nee, na die volgende. Er leek geen einde aan te komen. Juist voor we de duinen over moesten wou er eentje nog proberen terug te komen en mij terug in te halen. Maar met de laatste energie nog beetje bijgeschakeld. Ik zou hiervoor eindigen. En yes nog een 30-mijler om te eindigen. In totaal over de 3 dagen 20h39 gelopen. En van de 196 vertrekkers op dag 1 bleken er uiteindelijk 127 de 3 dagen uit te lopen. Zelf werd ik 54°. Met die ruim 20 uren, kom je zelfs nog in de eerste helft van de finishers.

Na medaille en kommetje soep in de minibus terug naar de start. Daar maar onmiddelijk vertrokken om zo weinig mogelijk te laat te zijn voor de Shuttle trein naar Calais. Had immers in een iets te positieve bui al om 20h20 geboekt. Tot 2h na dit tijdstip boeken ze u gratis over naar een volgende beschikbare trein. Iets na 22h was ik er. Net op tijd. Maar van dan af was de eerste trein om 1h49. Dus hadden we tijd om iets te eten. Bleek echter alle shops en eetgelegenheden ook al dicht te zijn. Beetje proberen slapen, maar had mijn matrasje niet mee in de auto. Uiteindelijk na trein ritje, uurwerk terug uurke vooruit draaien en nog een tripje van Calais naar Aalter rond 4h30 terug thuis. Voor ik in bed duikte de eerste meetings van maandag morgen naar de namiddag verplaatst. Zo konden we toch een uurke langer slapen.

Maar na dit weekend kan ik zeggen dat ik duidelijk opnieuw een stap verder sta. Hopelijk levert dit in mei ook het gewenste resultaat op.

JCC - dag 2

Deze morgen opnieuw een Engels ontbijt met worstjes, spek en eitjes. Boterhammeke met choco er bij, en fruitsap. De eieren zouden de eerste helft van de wedstrijd wat tegenwerken, maar voor de rest alles naar wens.

De rugzak werd opnieuw streng gecontroleerd. Muts, handschoenen, kaart met parcours, reserve trui, lichtje, reserve batterijen, compas, fluitje, gsm, ICE, balpen, eten, minimaal 400ml drinken, en iets dat reflecteerd. Alles nauwgezet gecontroleerd en goed bevonden voor dag 2. Vandaag geen vervoer naar de start. We starten naast de tent, headquarter. Brug over naar het schiereiland Portland. De eerste kilometers waren verhard en vlak. Het liep dan ook een stuk makkelijker dan we gisteren ook maar ergens gehad hebben. Maar na een kilometer of 3 kregen we een eerste serieuze klim. Daar moesten we door een “circle of statue’s”. Zagen er oude gesteentes uit met beelden in verwerkt. Maar behalve dat, hoofdzakelijk op de cliffen lopen.
En dit tot aan een oude vuurtoren en een nieuwe waar we een eerste checkpoint kwamen. Na 9,39km of 1h05. Terug vertrokken even rond de nieuwe vuurtoren. Behalve licht zorgde deze ook voor een luid tuut-signaal. En had ik wel het geluk dat bij mijn passage zo’n luide tuut mij verwende zeker. In dit stuk moesten we nu vooral opletten als we bij Rufus Castle Churc waren. Geen kerk, maar een gebied dat zo noemde. Daar kon je recht door, maar dat liep een heel eind verder dood. Dus moest je wat naar links, land inwaarts. Eerst kwam het coastpath echter terug op een weg. En moesten we opnieuw een stukje verhard volgen. Toen even verder een pijl ons naar rechts stuurde, opnieuw het onverharde op ontstond er discussie en waren er nog andere lopers die liefst niet op dat doodlopende stuk zouden komen. Bleek toch rechts af te zijn en volgden het pad. Even verder gingen we links af en zagen een bord met het aangekondigde gebied. Oef. We kregen wel een steile klim, maar men had trapjes voorzien. Na een heel eind lopen, en heel wat lopers te hebben ingehaald liep ik zowaar vooraan een groep zonder lopers in het zicht. Gelukkig zag ik een pijl naar links. Opnieuw een zware klim waar we langs een gevangenis mochten. In de volgend passage moet er toch enkele keren iets fout gegaan zijn. Want Fernand die achter mij liep heb ik nog 2 keer ingehaald.

Een monumentje deed ons herinneren aan de Olimpische spelen en konden even aan onze Evi Vanacker terug denken, die hier een medaille wist te behalen. Na wat zoeken kwamen we uiteindelijk terug aan de brug die ons het schiereiland terug af bracht. En het headquarter deed nu dienst als checkpoint 2. Reeds 11,8km verder, maar de GPS deed daar met plezier nog een kilometer bij. Ook logisch als je achterliggende lopers tot 2x toe terug inhaald. Daardoor opnieuw iets trager dan verwacht met de 1h47. Het derde stuk moest vandaag 13,3km worden. We liepen door en rond een mooi haventje. Dwars door een winkelstraat (was vermoedelijk niet de bedoeling). En kwamen op een dijk langs het strand. Dit mochten we enkele kilometers lang volgen. Wanneer we dit moesten verlaten begon dag 2 pas echt. Opnieuw hopen slijk en water. En uitkijken dat zowel bij het berg op lopen als het bergaf glijden niet ten val kwam. Af en toe ook tegenliggers, wandelaars. Aan een van de plassen was eentje van een groepje er reeds door, de rest liet mij voorgaan. Ze waarschuwden mij dat het een diepe was. Ik kwam echter afgerend en plonste er recht in. Kon echt genieten van de kreet van de opschrikkende Damen. En moest even denken, je had ons parcours gisteren moeten zien. Maar terwijl ik tot nu toe hoofdzakelijk lopers inhaalde, kwam nu een loper bij mij die net ietsje sneller ging. Ipv aan mijn rustige tempo verder te gaan schakelde ik een tandje bij. Juist voor een smalle glibberige afdaling haalde hij enkele dames in, en ik zat er achter gevangen en moest hem laten gaan. Gelukkig was heel kort daarna checkpoint 3. Hij nam een iets langere pauze en ik was zelfs voor hem vertrokken. Ik paste mijn snelheid aan aan andere lopers. Maar al snel was mijn medeloper daar terug en kon ik opnieuw aanpikken. Kilometers lang kon ik aanpikken. En als ik hem toch moest laten gaan was er daar een reddende moeilijke splitsing. Kaart boven halen en tegen dan was ik er terug bij. 2 moeilijke beslissingen werden telkens goed genomen. En de moeilijke zone na checkpoint 3 viel best mee.
Echter in de laatste 4km kregen we nog een massa hoogtemeters voorgeschoteld. Zware beklimming, gevolgd door een gevaarlijke afdaling. De volgende steile klim lag al weer vlak voor ons te wachten. Mijn medeloper kondigde aan dat de finish vast op de top of er vlak na lag. Maar tot mijn spijt moesten we dergelijke klim en afdaling nog meerdere keren overwinnen. Wel prachtige cliffen. De mooiste van de laatste 2 dagen.
En dat was ook te zien aan de hoeveelheid toeristen, en een hele rij fotografen die met driepikkel en camera de shoot van hun leven wouden doen. Ondertussen stonden we ook op de foto door de organisatie en mochten we aan de laatste afdaling van vandaag beginnen. Met als laatste stuk 9,5km komen we aan een dagtotaal van 44km (als je niet misloopt). En gezien de hoogtemeters vandaag op het einde zaten haden we hier dan ook 1h32 voor nodig.
Doordat het weer vandaag beter mee zat. En dat er maar een klein stukje was dat enorm modderig en met plassen lag. Was het vandaag een stuk plezanter. En we werden nog getrakteerd op een prachtige cliff op het einde. Een geslaagde dag 2. En de beentjes voelen al iets zwaarder, maar voelen alsof dag 3 best nog kan lukken.

Jurasic Coast Challenge (dag 1)

Na een aantal dubbeldekkers, wouden we dit weekend eens een triootje proberen. Daarom op donderdagavond, direct na het werk reeds afgezakt naar de “Jurassic Coast” in Engeland. Net voor mijn aankomst daar werd bewezen dat ik het links rijden nog niet gewoon was. Een accidentje op een rondpunt was het gevolg. Wat later dan voorzien, maar uiteindelijk kon ik in de staan-caravan terecht die via de organisatie geregeld werd. Eentje met 3 kamers, en er waren 2 andere lopers voorzien. Maar blijkbaar eentje niet komen opdagen.

De volgende dag was het dan zover. Eerst een ontbijt van de organisatie. Dan de rugzak uitgebreid checken, nog een briefing, en met minibusjes naar de start. Rond 11h30 konden we starten voor 8,11km.De eerste kilometer ging nog bergaf. Maar meteen was duidelijk welke mooie gezichten we zouden krijgen op deze glooiende kustlijn en de wilde zee. Na één kilometer mochten we via een plankje en door de modder een riviertje over. We wisten ook al vlug dat het weer voor een zware modderige editie zorgde. Hoewel de modder in het eerste deel nog behoorlijk mee viel. Maar het waren de hoogtemeters die ons hier al vrij vlug een hoge hartslag bezorgden. In drassige open velden mochten we heuvel op en af.



En sommigen waren behoorlijk steil. Eén afdaling was zeer modderig. Verschillende lopers zag ik schuiven en onzacht met de grond in aanraking komen. Uiterst voorzichtig schoof en stapte ik naar beneden. De organisatie had de minimale snelheid voor de lopers op 6km/h gezet. Samen met Fernand Nelson merkten we op dat we na 1h echter nog maar 6km ver waren. Niet meer treuzelen dus. Vanaf dan heb ik iets minder tijd genomen voor foto’s. We kwamen nog samen in de eerste checkpoint 2min voor sluitingstijd. Een marsje eten, cola drinken en drinkbus aanvullen, en weer weg. De wind liet niet toe veel langer te wachten, want stilstaand werd het koud. Volgende deel was 10;69km. En hier begonnen we al vlug met de steilste beklimming van de dag. Onze gemiddelde snelheid valt er dus niet goed bij. Maar we mochten het strand op. Ook hier kon de snelheid niet omhoog. In het strand met kleine keitjes werden de voeten immers zodanig ingezogen dat lopen niet mogelijk bleek. Toch had Fernand hier reeds een gaatje gelaten. De route was niet bepijld door de organisatie. We moesten de “footpatch” pijlen met een eikel volgen met 2 omleidingen. Kregen ook een kaart mee met de route. Maar net als op de Country 2 Capital race richte ik mij niet op de kaart, maar op de medelopers. Echter met een ganse groep stonden we plots aan de verkeerde kant van een soort vijver. Een deel ging door en kwam tot aan de navel in het water. Hun weg was blijkbaar wel de snelste want bij het inhalen later, herkende ik sommige van deze lopers. Met het grootste deel keerden we een stuk terug en konen het water oversteken op een plaats waar we slechts tot net onder de knie met beide voeten in het water stonden. Maar liefst 1h50 had ik voor dit stuk nodig. Wel met extra kilometers. Eigenlijk 22seconden te laat, maar we mochten door gaan. Derde stuk was 11,2km en voelde het gemakkelijkste aan. Moesten wel regelmatig door drassige velden, en de voeten werden nog meer dan eens volledig in koud water gedoopt. Maar was toch duidelijk vlakker. Vanaf hier kon ik ook in het deelnemersveld weer beginnen opschuiven. En een tijdje verder kon ik weer een stukje samen met Fernand lopen. Op een schuin aflopende afdaling viel ik nog eens (had dat in Trail des bosses ook al bewezen). Maakte een mooie koprol en kwam op mijn zitvlak terecht en kon zo blijven zitten. Gelukkig, want een goeie meter voor mij was er een levens gevaarlijke cliff. Hoorde de adem van sommigen in de buurt gewoon effen stoppen. Maar het laatste deel van dit stukje werd ondertussen wel steeds slijkeriger en natter. Op de volgende stop beetje energie bijtanken. Na enkele zoutkoekjes, koude pizza en witte boterhammen met een in Europa onbekend en vreemd smeersel geproefd te hebben konden we aan de laatste 12,2km beginnen. Deze waren opnieuw wat lastiger. Terug wat meer glooiend, zonder erg zware beklimmingen. Maar het “coast path” lag er hier zo slecht bij. Heb meermaals aan Paul gedacht die ooit vertelde dat op een foto met trailpad met water, naast de foto altijd een droge doorgang ligt. Maar hier werd meermaals bewezen dat dit helemaal niet het geval was. Maar oa een Paul & Kristof zouden zich hier uitgebreid kunnen uitleven hebben in verschillende plassen waar geen rondkomen aan was. En varrierend van enkel diepte tot net onder de knie. In deze periode is dat water nog behoorlijk warm. Mar door het lopen voelt dit al vlug als opgedroogd aan, en is de koude gelukkig ook weer weg. Probleem is ook dat je aan zo’n modderplas niet kunt zien hoe diep het daar onder is. Zelfs aan modderstroken kon je af en toe serieus mispakken. Maar in totaal na 6h38m zat de eerste marathon er op. Met sokken en tight die er nog nooit zo slecht en nat uitzagen. Ook al voelden ze lopend opgedroogd aan. En nu maar hopen dat de trailschoenen tegen morgen een groot deel droog geraken. Heb wel nog 2 ander paar loopschoenen mee. Maar met de modder hier, zijn trailschoenen echt wel een aanrader.
Na de race kon je nog een warme maaltijd kopen bij de organisatie. Met vandaag pasta party. Vooral de carbonara en de lookbroodjes vielen in de smaak. Toch beetje remmen, want kan nog altijd beter eten dan lopen.

6h La Gorgue

Omdat ik de indruk had dat de vorm goed zat, heb ik 2 weken rustiger aan gedaan. Bietensap gedronken en extra pasta gegeten. Pannekoeken gebakken voor 's morgens en flesjes met bevoorrading geprepareerd. Voor mij echt uitzonderlijk.

Doel was simpel. Minimaal een PR. Maar ik zou proberen 6h@11,5km/h wat dan 69km zou moeten opleveren. Opgewarmd met Ludo en Luc. En Luc moest mij remmen. Zat dus echt goed. Gestart en liep vlot aan gewenste tempo. Luc had mij wel 2 keer terecht gewezen zodat ik niet versnelde. Toen we een Fransman inhaalden twijfelde Luc heel even als hij mij zou volgen of die Fransman. Maar de Fransman pikte aan, en Luc's keuze was dus des te gemakkelijker. Na enkele rondjes nam de Fransman over. Luc zei om aan te pikken. Tempo lag iets hoger. Maar het ging goed, en verschil was nu ook de wereld niet. Na 1,5h kwart wedstrijd zaten we op schema 70,4km/h volgens de GPS. Toen we bij Veerle kwamen koos Luc er voor om even te vertragen. Ik ging door, maar liet de Fransman gaan. Echter na 2h30 à 3h voelde ik de verzuring al en ging de hartslag omhoog. Lichte terugval was dan ook logisch. Na 3h was het schema net onder de 70K gekomen. Na 4h of 2/3 wedstrijd was ik nog wat weggezakt naar een 68,5km. Vanaf toen werd het steeds meer tandenbijten. Maar ondanks het slechtere gevoel haalde ik nog steeds vrij veel lopers in. Toen Heidi haar ronde achterstand inhaalde verwachte ik elk moment ook Luc. In het laatste uur kreeg ik links een tiental kramscheuten. Maar telkens was het een stap manken en kon ik terug verder. Minder dan een kwartier voor het einde was Luc daar dan uiteindelijk. Proberen aanpikken maar dat lukte niet. Zijn GPS eindigde op 67,9km. Mijn GPS was al uitgevallen maar ik eindigde met 450m achterstand. Logischer wijze dus 67,450km. Al bij al valt de terugval dan nog goed mee.

Maar ... Zowel bij Ludo, Luc en nog enkele Fransen die opmerkingen kwamen geven, was de afstand op de GPS beduidend groter dan in de uitslag. Het verschil is dermate dat je het niet op de foutenmarge van de GPS kan steken. Bovendien waren mijn rondes 2 misteld. Na uitprint van de rondetijden op de computer kon ik de 2 fouten vinden en werd de uitslag aangepast. Ook deze van Luc was reeds aangepast. En het geslacht van Veerle had men ook moeten corrigeren. Desondanks werd zij niet als 3° dame afgeroepen, maar mocht de vierde naar het podium komen. Ze kreeg nadien wel een beker die nog op overschot was. Maar na heel wat moeite hebben we dus een gecorrigeerde uitslag. Nog steeds een PR. Maar ipv ruim 2km, slechts met 137m. Officieel dus 65,197km. Maar we moeten content zijn met wat we halen hè.

Op de terugweg eerst Veerle afgezet, en dan met Luc een frietje gaan stekken. Zo hadden we (ondanks alles) nog maar eens een geslaagde ultra-dag.