Dodentocht

Na 2 dodentochten, of DoTo, was de stress voor deze onderneming al heel wat minder. Vrijdag na het werk vlug onze sportzak klaar maken. Bagage voor rustpunt na 50K klaar maken. En extra blikjes cola, want op de DOTO is er wel wat weinig cola naar mijn zin. Ik zou lopen met de camelback om zo water, cola en gellekes mee te hebben. In Bornem nummer ophalen. En kwam al Henk G tegen. Even verder de loopvrienden van Melsen met oa Valerie en Patrick. En ook Olivier die voor zijn eerste 100 direct voor de snelst mogelijke tijd in Bornem zou gaan, 10h. Bagage afgeven. Maar daar slecht nieuws. Geen drank in de bagage. Blikjes dan maar in de camelback. Maar wel extra gewicht. Direct door naar de startzone waar tegen verschillende lopers een goede dag gezegd werd. Ik schoof door naar helemaal vooraan waar bekenden als Yves DD, Ludo DP, Juan, Koen W, Paul B, Peter DP, enz enz stonden. Het nadeel als loper in Bornem is dat je 3h voor de start in de startzone moet komen staan om te kunnen lopen. En die tijd daar zitten is dan ook niet ideaal. Om 9h was er de start. Een rij brandweermannen begint te stappen en wij volgen. De eerste 2 à 300m lieten ze niemand door. En in een eerste bochtje gingen ze uit elkaar en aan de kanten. Het lopen kon beginnen. Ik zag Paul, Yves, Peter weg sprinten. Probeerde mijzelf in te tomen. Maar na 1km zag ik dat ik toch meer dan 10s sneller was dan 10km/h. Over enkele kilometers het tempo laten zakken. Voor iedere bevoorrading is er een scanning van de chips. Elke bevoorrading + scanning heeft zijn opening en sluitingstijd. Bij de eerste aangekomen versperde een wagen van de organisatie nog de weg. Ik was net te snel geweest. Een herstart met een 100-tal lopers volgde. Ik mikte zo goed mogelijk op 10km/h, want dit voelde eigenlijk wel comfortable aan. Er werd een 3-tal gevormd met Peter en Koen. Aan de volgende bevoorrading spatte ons groepje uit elkaar en was het nu elk voor zich. Het traditionele sportdrankje en rijsttaartje werden genuttigd en we gingen verder. Ik nam de bevoorrading al lopend. Zo kon ik lopers die mij net voorbij liepen terug inhalen. Zo zou ik enkele betere lopers toch meermaals zien passeren. Nog voor de tweede bevoorrading werd ik aangesproken door een nieuwkomer die dorst had en vroeg naar de volgende bevoorrading. Die lag wat ver uiteen vond hij. Ik bood hem aan uit mijn darmpje van de camelback te drinken. Aan de ademhaling te horen wist ik dat deze nog een zware nacht stond te wachten. Bij de volgende bevoorrading opnieuw volgens gewoonte een appeltje voor de dorst en water. Een bevoorrading verder volgde een banaan en water. Vandaar af kan er ook koffie en thee bekomen worden. Maar Bornem richt hem duidelijk op wandelaars. Als loper denk ik niet dat dit veel genuttigd wordt. En is er een tekort aan cola. De volgende bevoorrading ligt op iets meer dan 10K. Maar opnieuw traditioneel staat sponsor Aquarius hier tussenin met een extraatje. Ik voelde ondertussen nieuwe blaren vormen. Bovenop de gegaavende voeten van 2 weken terug. De billetjes hadden een slechte dag en waren als lood. Het ging dus maw steeds moeizamer. En in de laatste kilometers voor halfweg (de bekende Palm-stop) ging ik wandelen. Echter tot mijn verbazing stond het 50K punt nu net voor (ipv vroeger net na) de Palm. En we kwamen daar binnen in 5h15m. Eigenlijk zeer goed gelopen. Maar ik wist dat wat volgde niet het zelfde niveau zou zijn. Marathons voor Geluk Dirk kwam even later ook de Palm binnen. Ik kwam in gesprek met legende Paul Beckers. Het liep niet zoals gehoopt en hij zou de rest uitwandelen. Ik wandelde 5K met hem en luisterde naar zijn verhalen over trainingweken, fabrieksarbeid, WK 24h, karakterloper Fons, ... De benen leken uitgerust en ik zou terug gaan lopen. Net toen hoorde ik Jacques en Vanessa dichter komen. We kwamen op de volgende bevoorrading en ik was terug een heel stuk voorop. De volgende kilometers liepen opnieuw beter. En het zou toch nog een goede 10K duren alvorens Vanessa en Jacques mij inhaalden. Het ging nu opnieuw moeilijk en heel wat wandelstukken kwamen tussen het lopen in. Pas in de laatse 10K kon ik het mentaal opnieuw opbrengen om niet meer te wandelen en te gaan lopen. Nog een sanitaire stop achter een beukenhaag. En over de dijk tot bij nog een extra Aquarius bevoorrading. Op de laatste bevoorrading een verrassing want Jullie stond daar als vrijwilligster. Nam een foto om mijn passage op 95K op FB te plaatsen. En het colaatje dat ze mij gaf, gaf mij vleugels (of is dat een ander drankje). In elk geval was ik bij de start aan de praat geraakt met 2 lopers die ook de supperprestige van de Krekenlopers lopen. De dame haalde ik bij de laatse bevoorrading in. Spoorde haar aan niet meer te wandelen en te lopen. Ze volgde en in de laatste kms naderde ze zelfs opnieuw. Ik vroeg haar als ze een pr liep. Ze bevestigde. Ik versnelde nog behoorlijk en ze ging mee. De laatste strook haalde ik zo weer 8,7Km/h gemiddeld. Mijn slechtste DoTo, maar toch tevreden met het volbrengen er van. Nu de bagage ophalen. Maar deze bleek pas met de laatste vrachtwagen aan te komen. 2h moeten wachten. 1h slapen in de wagen om veilig naar huis te kunnen rijden. Dan naar de pedicure, want de voetjes doen wat te veel pijn voor Monschau morgen. Bij het oplapwerk kreeg ik de aanbeveling om ze te laten rusten in plaats van nog een marathonneke er bij te doen. O p de linker hiel hebben zich blaar na blaar boven elkaar gevormd en dit gaat nu te diep. Zo veel mogelijk in huis op blote voeten lopen, en eventueel ze in de zon sneller laten "opdrogen". Zo zouden ze sneller genezen. Hopelijk zijn we binnen 2 weken klaar om een vervolg aan te breien. De conditie is immers onvoldoene voor BK 24h in Nijvel. En oktober zal er vlug zijn.

Loopvakantie

Na Steenbergen volgde een dipje. Pas na 5 rust weken en een opgave kon ik de Child Learn Marathon finishen. Marathon Mont Blanc verliep ook moeizaam. Voor de eigen 6 uur nog vlug Wadniel meegepikt. Ook daar een moeizame laatste kwart. Na de 6 uur was het dan ook tijd voor wat trainingskilometers.

Oorspronkelijk plan was 5 marathons te lopen in de Zomermeerdaagse in Boxmeer bij Willem Mutze. Maar toen Luc en Vincent mij de "Bikiniloop" presenteerden op zaterdag was ik direct verkocht. Plan aangepast tot Bikiniloop + 4 marathons in Boxmeer. In Boxmeer krijgen we immers toch altijd mooie parcours voorgeschoteld en is het een beetje Jan Knippenberg principe "Lopen is een vorm van reizen".

Na vrijdag nog een 10 mijl te hebben gelopen in Middelkerke bezoek ik nog eens Kneistival en sluit af met een cocktail. Blijven slapen in Knokke was dan ook de beste optie om de volgende dag de eerste tram te kunnen nemen. Met de eerste tram samen met Luc naar De Panne. Bakker opgezocht en een klein suikerbroodje (afgekeken van ...) en chocoladekoek als ontbijt. Ondertussen nam Luc een koffie vlak bij onze start aan het Albert I beeld. Na ontbijt en koffie, wij weg. Het viel Luc op dat het zo donker was achter ons. Even later werd het ook boven ons heel donker. En we mochten genieten van een zware regenbui, donder en bliksem. Zelfs het harde strand werd op plaatsen in een "papje" omgetoverd. We liepen een rustig tempo en Luc nam een sanitaire stop. Even stopte het met regenen, maar dit was maar kort en een nieuwe bui volgde. Luc kwam terug en liep nu duidelijk vlotter. Tempo klein beetje de hoogte in. Gelukkig werd het terug droog. In zo'n weer lag in Nieuwpoort de overzet werkloos te wachten. Ze haden tijd voor een praatje. Verschoten van onze onderneming en vaarden ons direct naar de andere kant. Weerbericht hadden ze nog maar net gecheckt. Het zou gans de dag buiig blijven. Deju toch. Direct terug het strand op, en de tocht werd rustig verder gezet. Omdat ik het wat lastig kreeg gingen we in Middelkerke de dijk op. In een Spar vulden we onze voorraden en gingen op de dijk verder. FF doorbijten tot aan de overzet te Oostende. Daar zien we dan wel met de uurregeling over de middag hoe het verder gaat. In Oostende hadden we geluk. Zespri, Pappilion en een appelmerk deelden er gratis proevertjes uit. Gezien onze outfit volgde al snel opnieuw een gesprek over onze bestemming. We konden ons tegoed doen aan een extra kiwi appel en appelsien. Met deze extra energie gingen we op zoek naar de overzet. Konden direct mee. Aan de overkant zocht ik een hoekje op voor een sanitaire stop. Aan het Fort Napoleon kozen we aanvankelijk de dijk. Maar aan het haventje konden we niet anders dan opnieuw het strand op. Het weer was ondertussen beter geworden en her en der waren de zonnebaders reeds aanwezig. Door de ochtendlijke regenbui was mijn bril onbruikbaar geworden. De passage in Bredene viel dan ook een beetje tegen. Ondanks dat er toch enkele zonnebaders zich van hun beste kant lieten zien. In De Haan bezochten we een strandpavilioentje om nog eens onze voorraden aan te vullen. Ik kreeg er een servetje voor de bril en zag nu terug meer van de wereld om ons heen. In Middelkerke gingen we de dijk op, en op het einde terug het strand op tot aan de haven van Blankenberge. Opnieuw de overzet. Deze is privé een betalend. Bij het begin v de dijk nog een colaatje. En tot aan de pier de dijk genomen. Strand op tot Zeebrugge. Door de regen had ik blaren gekregen. En op dit laatste stukje strand sprong er eentje open. FF doorbijten en op de dijk ging het terug beter. We volgden nu de tramlijn zo ver dit kon. En even later richting station Knokke. Klein stukje terug naar de parking waar onze wagen stond en Vincent ons reeds opwachte. Na een Rock & Roll douche namen we eerst een Australisch dessertje (eigenlijk Belgisch) en daarna een Aziatisch hoofdgerecht. Een terasje sloot de dag af. Vlug naar huis, slapen en de volgende dag vroeg op. Opm. Gezien het hier om een trainingsloopje gaat, wordt deze niet meegerekend in mijn marathon en ultralijstje.

De rit ging nu naar Nederlands Limburg Boxmeer. Annemarie & Willem zorgden weer voor een goede ontvangst. Heel wat bekenden, zelfs nog andere Belgen met Vanessa, Jacques en Patrick was de Genkse loopclub goed vertegenwoordigd. Ik zou de ganse dag hun tempo (proberen) volgen. Al vlug herkende ik het parcours als dat wat ik vorig jaar op zondag liep, maar dan in omgekeerde volgorde. Hier en daar een kleine bijsturing. Na een goede 20K kreeg ik het reeds moeilijk. Ik was de eerste die dit melde. Maar ook Patrick was blij dat het wat rustiger ging. Een overzetbootje dat we zelf moesten bedienen was een aangename extra verpozing. Vorig jaar trok ik hier zelf nog aan de kabel. Nu genoot ik v h extra rustmoment. Even later een heel stuk door de duinen. Het zware zand zorgde voor een wandel moment ipv lopen. Ook Wim en Henk liepen heel veel met ons mee. Vooral in het laatste stuk. In dit laatste stuk was het eerder op Patrick dat er gewacht werd. Het tempo van Vanessa lag wel iets te hoog. Waardoor ik bewust de kop overnam en het tempo lichtjes liet zakken. Af en toe kondigde Jacques een "bergop" aan. Wat betekende dat we een stukje zouden wandelen, zodat iedereen bij het groepje kon blijven. Typisch aan de zomermeerdaagse, een gezellige loop langs een verbluffend parcours. Nadien was het om beurt douchen. De daglopers vertrokken en de meerdaagse lopers kregen een avondmaal voorgeschoteld. Nadien werd er gezellig nagepraat. Vooral de fratsen van Wim & onze Duitse vriend Günther zorgden af en toe voor de nodige hilariteit. Vandaag was Jan ook uitgevallen. En Günter had als ervaren ultraloper een uitgebreide apotheek mee. Hij ontpopte zich als "Dokter Günther".

De volgende dag werden we met de wagen naar Molenhoek gebracht. In de week is het lopersaantal lager. Er wordt zoals elke dag op GPX-files gelopen. Ik moet mijn loop dan ook richten op iemand met een Garmin 305 (mijn 405 is daar niet voor geschikt). Ik dacht mijn loop af te stemmen op Wim. Zijn tempo komt meestal wel met het mijne overeen. Henk en Günther gingen sneller door, maar ik wachte dus even. Hierdoor kwam ik in het laatste peleton terecht met Wim, Regina, Inneke, Wim en Kees. Er werd veel gewandeld. Wel aan een zeer snel tempo. Het snelwandel verleden van Willem kwam duidelijk te voorschijn. Maar dit wandel-loop tempo zorgde er voor dat ik bovenop de blaren van zaterdag er nieuwe bijkreeg. Het parcours liep in het begin door "Berg en Dal". Op 2 oktober organiseert Willem daar opnieuw een loop. Het is een suppermooie streek. Wordt dus zeker een aanrader. Tussen kilometer 20 en 30 versnelden de dames. Aanvankelijk was ik niet mee. Maar als Willem aankondigde dat er een zeer lange rechte strook volgde (door de Maasduinen) en zonder GPX files naar de dames toe kon was ik vertrokken. Ik liep het gat toe. Bij de overzet ging Inneke snel door omdat ze de zelfde avond nog naar huis vertrok. Regina en ikzelf genoten van een pudding en een colaatje en wachten op de anderen. Wat gegek met een blikje bier zorgde er voor dat Wim even versnelde. Maar dit lopen kon ik beter verdragen dan het wandelen. En ik vroeg hem om te blijven lopen. Samen met Kees liepen we in de laatste 5Km nog 5min uit op de rest. Douchen, avondeten, lekker op het teras napraten. "Dokter Günter" bekeek mijn voeten en blaren. Deze werden in de mate van het mogelijk opgelapt, en iedereen ging vrij vroeg het bedje in. Ondertussen is mijn marathon en ultralijstje gegroeid tot 86. In 2013 zit ik reeds aan 20 stuks.

Dinsdag starte dan ook met de nodige twijfels. Kon ik met deze voeten nog een marathon er bij doen? We werden naar Helenaveen gebracht. Niet iedereen stond op het juiste startpunt. Met enige vertraging werd er gestart. Vandaag was Liane er bij en ze starte vrij snel. Ik ging mee, Wim zou ook wel volgen met Liane. Bij dit groepje ook Henk Huub en nog een Wim. Huub en Wim waren de snelsten. Al vlug liep het parcours door een moeras. Te nat en te oneffen (zeker voor mijn voeten). Willem sluite met zijn groep weer aan, en we maakten een ommetje. De eerste paar kilometers gingen moeizaam omwille van de voetjes, maar het liep steeds vlotter. De onverharde wegen liepen over een zeer vlakke grasstrook die zelfs zacht aanvoelde. Het ging steeds beter met de voetjes. Op de eerste post ging Henk er het snelst van door. Bang omwille van het tempo van Wim en Huub koos ik met hem mee te gaan. De rest wachte echter op de groep. En wij waren met onze tweeën weg. In het lopen hielden we het stil. Genoten van de omgeving en van de lekkere looptred. In een ruiterbos was er af en toe een wandelstrook en daar werd dan wel een loopverhaal opgehoest. Aan de volgende bevoorrading werd gevraagd de groepen niet te ver uit elkaar te halen omdat er vandaag maar 2 bevoorradingswagens waren. In de volgende strook werd dan ook al eens een extra wandelpauze ingelast. Het parcours liep vandaag veel meer dan anders over verharde wegen. Voor mijn voetjes was dat een zege. Samen met Henk konden we dan ook op een gezellige en lopende manier samen finishen. Gezien de gezamelijke finish komen we in de uitslag alfabetisch. Zo kom ik voor het eerst in een uitslag op de eerste plaats. Een marathonoverwinning op mijn palmares. Hoewel dit natuurlijk serieus te relativeren valt. De volgende dag had ik reeds een sms uit Belgie van een loper die het had opgemerkt. Leuk, maar toch niet echt een overwinning. Dinsdag was frietjes tijd. Daar konden we als Belg natuurlijk niet ontevreden over zijn.

Woensdag werd vanuit Boxmeer gestart. Door de voetjes was het opnieuw een paar kilometertjes om er in te komen. Net toen het begon te vlotten mochten we een oneffen grasstrook langs een vijver over. Ik was mee met de kopgroep van Jan, Petra, Jet en Henk. Maar op dit oneffen terein spartelden de voetjes serieus tegen en moest ik direct een gat laten. Bij een balkje over een beek kon ik terug aansluiten. Zolang het vlak liep was er niet echt een probleem. Maar vandaag was weer zo'n mooi parcours door de natuur, maar met veel oneffenheden. En het waren die oneffenheden die me de das om deden. In een bosje moest ik opnieuw een gaatje laten en gingen de voeten nog meer pijn doen. In het verharde gedeelte dat volgde ging de pijn niet meer weg. Ik besloot dan ook op de eerste bevoorrading uit te stappen. Ik ging wel nog mee naar de volgende bevoorradingen en hielp bij het aanrijken van soepjes, eitjes en dranken. Bij de aankomst snel een douche en terug naar huis. De kindjes wachten reeds voor een weekje bij de papa.

3° editie - 6 uur van Aalter

Na Wadniel waren de laatste flyers uitgedeeld. De T-shirts werden besteld. Laatste regeling om de fietswegel in orde te krijgen. De tijdsregistratie had speciale zorgen nodig. De laatste week groeide dan ook de stress. Nog meer dan voor het lopen van een marathonneke of ultraatje.

Op vrijdag nog vlug naar St-Margriete. Niall eerst 500m lopen. Ella liep er dan 1000m. Ondertussen was bekend gemaakt dat de 500m moest overgedaan worden. Niall had nu eens zijn beste beentje voor gezet. Maar eerst de 1500m. Daar kon Erin met de gouden plak gaan lopen. Ze was moe, maar weer tevreden. En Niall deed zijn 500m nog eens voortreffelijk over. Samen met Tadhg stond ik vervolgens klaar voor de 5K. Onverwachts stond ik vrij goed in het criterium. En zou niet enkel voor Tadhg lopen, maar ook voor mijzelf. Snelle start in de voorste gelederen. Aanpikken bij Patrick T. Als Erik N voorbijkwam pikte ik daar aan. Er werd tacktisch gelopen. In groep tot aan de eerste bevoorrading. Tempo zakte, waardoor ik een eerste keer op kop kon komen. Gewoon tempo onderhouden. We kregen nog een tweede bevoorrading. Daar werd er gedemareerd. Deze kon ik niet beantwoorden, en hield gewoon tempo. Maar ik kon terug aansluiten met Tadhg nog steeds in mijn voetsporen. Maar hij klaagde al een tijdje over de milt. En iets verder kort na een tweede demarage liet hij mij gaan. Wandelde niet, maar aan een lager tempo maakte hij de afstand vol. Zelf had ik nu een gat laten vallen op een tweetal waaronder Erik N. Deze wou ik terug pakken. Maar het gat bleef gelijk. De medeloper zakte af, en deze kon ik terug inrekenen. Hij volgde even, maar moest mij ook laten gaan. Ik kwam maar niet dichter op Erik. Ik bleef hopen op een zwak moment van hem. En plots in de laatste kilometer stond hij stil. Er op en er over. En de man voor hem kwam ook in het vizier. Nog wat versnellen, maar hij had het in de mot. Daardoor tot op zijn hielen bij de meet, maar er niet over. Achteraf gezien dat het iemand van de zelfde categorie was. Deju. Bleek ook 5,8K te zijn. Toch behoorlijk verder. En toch 3° in mijn categorie, op slechts 1s van de 2°. Ga straks nog carière maken :-)

Zo was de stress er even uitgelopen. Maar de volgende dag kon cafétaria klaar gemaakt worden, en reeds een groot deel v h parcours. Nog wat drukwerk. Een matje klaar leggen enz enz De stress was er al vlug terug. Op zondag morgen bij het eerste wekkergeluid stonden twee van mijn kids al helpens klaar. Leuk zo'n enthousiaste helpertjes. Kidsoppas voor Niall was er. En deze zorgde ook voor onze broodjes. Ondertussen naar de start. Sporthal openen. Inschrijvingen klaar maken. En parcours prepareren. En het was al weer bijna 10h. Wat gaat de tijd toch snel. Na de start nog eens naar Delhaize om nog wat extra inkopen te doen. En de eerste rondes zagen er goed uit. Franky was weer zeer snel gestart. Hoe lang zou hij het volhouden. Gek dat Johan moest afhaken, maar 't is nog vroeg. Bij de dames de verwachte Lydia en Vallerie. Iets na 12h kon ik mijn speaker positie in nemen en de bezoekers informeren. Het was ondertussen weer gezellig druk geworden. De lopers zelf konden ook hun evolutie volgen. Werd wel geapprecieerd. Het aantal uitvallers werd steeds groter. De warmte eiste zijn tol. Bij de dames nam Valerie over en Lydia staakte de strijd. Bij de mannen bleef Franky doorrazen. Marathon onder de 3h, PR op de 50K en na 6h PR en beste wereld jaarprestatie bij de 50+. Ben je als organisator natuurlijk nog eens extra fier op. Ondertussen was de Vlaamse dopingcommisie toegekomen. Deze moesten ook een lokaaltje en een aantal litters water. Want de lopers zouden deze nodig hebben om voldoende controle-vocht te kunnen afleveren. Een tussenstand werd afgedrukt. En de 6 leiders van dat moment zouden gecontroleerd worden. Deze werden in het laatste half uur v d wedstrijd verwittigd. Alles werd ondertussen klaar gemaakt om de restmeters op te meten. En de officials van de KBAB (VAL) namen de eerste helft v h parcours voor zich. Zelf mocht ik de tweede helft opmeten. De rondetelling was vlot verlopen. Restmeters werden ook toegevoegd. Enkele merkten op dat ze vergeten waren. Ook die meterkes er nog bij. En de einduitslag was al weer een feit. Wachten op de dopingcontrole duurde nogal wat. Daarom eerst het podium voor de vrouwen. En als de eerste mannen terug waren van de verplichtingen konden ook zij hun prijzengeld ontvangen. Van de sponsor kregen ze nog sportdrank ARGI+ mee. En ook Running and more mat heel wat voetjes van lopers en passanten op. De reacties waren positief. Beetje per beetje konden we weer op adem komen. Wanneer de laatste lopers weg waren, nog vlug een frietje stekken. En eens goed uitgeslapen.

Eerst nog wat lopen, en dan ... De bosmarathon in Aalter. Deze moet nog een groter feest worden. Want het is mijn marathon verjaardag. 42j en 195 dagen.

Marathon Wadniel

Nog één week voor de 6 uur van Aalter. Een laatste kans om er zelf nog eentje mee te pikken. Luc vroeg om een trailke te gaan lopen. Maar dat was korter dan de marathon afstand. Maar een marathon in Duitsland zag hij ook wel zitten. Mijn wagen was in de carosserie. Luc zorgde voor de GPS. Wij samen weg. 2j geleden was ik daar ook reeds. Toen waren er daar heel wat bekenden uit Duitsland en België. Want Wadniel ligt niet zo ver over de grens. Ongeveer een uur voor de start waren we daar. Daginschrijving, en opnieuw heel wat bekenden groeten. Sommigen maakten er zelfs een jubileum marathon van.

Parcours was voor 95% identiek. Opnieuw starten op de piste. Een extra rondje om de afstand te doen kloppen. En de piste af, direct met een kleine klim. Na een klim volgt een afdaling. Maar toch in het eerste stuk overheerste het klimmen. Ook vrij snel een stuk grint. Daarna bergop met nog een verkeersdrempel er bovenop. Grote baan over. En via een rustige weg langs een haag naar de autostrade toe. Deze onder door. En daarna aan het carting parcours net voor de eerste bevoorrading kroop de klim wel in de benen. Vervolgens mochten we via een 4-tal draaien het bos in. Lang recht stuk dat door de droogte niet zo soepel liep. Gelukkig wel schaduwrijk. Hoe verder we liepen, hoe meer ik mij van het parcours herrinnerde. Op het einde scherpe bocht naar links. En bijna direct terug links bos weer in. Daar konden we vanaf de tweede ronde de andere lopers al zien lopen in de verte. Nog scherp bochtje links en de bocht naar rechts keken we steeds naar uit. Want dan mochten we over de autostrade. En het bos uit. Na het dwarsen van een andere grote weg kregen we daar nog eens bevoorrading. En in dit weer, werd er dus naar uitgekeken. Het laatste stukje parcours was lichtjes aangepast. En was zelfs nog een beetje mooier geworden. Geen wijk in. Maar iets langer over een grint pad. En dan over een domein waar volgens mij gehandicapte kinderen opgevangen worden. De plaatselijke fotograaf spaarde kosten nog moeite en lag plat op zijn buik te midden van het parcours de voorbij komende lopers te portretteren. Wij mochten daarna terug de piste op. Een rondje van iets meer dan 10km. En ronde na ronde werd het warmer. Maar vanaf de tweede ronde ook cola bij de bevoorrading. We mochten niet klagen. Ik had mij ook van bij het begin vast gebeten in het spoor van Christian. Met zoveel ervaring zou dit net geen 4h worden. Maar als ik na het nemen van een gel voelde hoeveel moeite het koste om terug in dat spoor te komen, wiste ik het al. Ik zou 3 rondes proberen. En dan nog eentje uitbollen. Tweede ronde aanklampen ging nog net. Na de gel weer wat moeite om aan te sluiten. Maar lukte. En dan rondje lang aanklampen. Na de derde ronde extra lang genoten van gelleke en de bevoorrading die bij het begin van de ronde stond. En dan rustig aan die laatste ronde. Het voelde serieus zwaar. Kilometer per kilometer werd afgeteld. Bij de bevoorrading opnieuw suikers tanken. Maar ik moest tevreden zijn met een laatste teugje cola, want deze was op. En er kwamen toch nog wat lopers achter. Opnieuw aftellen tot een herken punt. En zo waren er wel wat. Stukje voor stukje schoven ze een laatste maal onder de voeten. Nog een bevoorrading. Deju, ook hier het laatste teugje cola. Nog een keer tot aan de piste, daar nog een extra rondje en finishen.

Geen supper tijd. Maar tevreden volbracht. Ongeveer zoals het in het hoofdje zat. Voor het douchen de wagen in de schaduw gezet. Want behalve GPS had de vervangwagen ook geen airco. Douchen en vlug naar huis. Misschien konen we nog iets zien van de dubbele beklimming van de Alpe d'Huez. We konden alvast volgen op de radio. Maar met deze warmte en zonder airco had ik extra tussenstop nodig. In het tankstation jammer genoeg geen tv. Dan maar terug verder en op de radio de finish volgen. Bij het afzetten van Luc opnieuw eerst wat afgekoeld. En dan nog een stukje koken tot in Aalter. Nog een weekje, en we mogen het ultra-circus hier zelf ontvangen.

Marathon Mont Blanc

Lang vooraf ingeschreven. Maar mijn reiscompagnons verlof werd geweigerd. Alleen dan maar. Had wel nog een rijverbod te goed. En net voor dit weekend kwam de mededeling dat dit verbod in ging. Plots moest vervoer geregeld. Gelukkig kwamen mijn ouders net thuis met de motorhome. Even polsen. Konden pas op vrijdag middag vertrekken, maar wouden dit wel doen. En ze wilden ook direct terug. Dan maar een verkorte versie. Verlof op donderdag en dinsdag geschrapt. Maar we konden naar Chamonix toe.

Vrij lange reis toch. En op vrijdag avond zijn we er niet meer geraakt. Tussenstop en de volgende dag verder. Tegen de middag waren we er. Een dag met niets anders dan regen. Nummer afhalen. En inkopen doen. Een Salomon supper licht regen jasje. En Salomon Speed Cross. Die moesten eens ingelopen worden. Had op de parkeerplaats een pijl gezien van de 80K die op vrijdag gelopen was. Deze kwam van een bergaf via een mooi pad. Daar zouden we eens op lopen. Startte ook vlak na een schans om in de winter te springen met snowbord of op skilatten. Leuk om eens van boven naar beneden te kijken. (En ook om reeds van de kleine geleverde inspanning te bekomen, want was al nodig). Meer dan goed doorstappen lukte niet. Af en toe een klein stukje vals plat. En dan 10-tal stapjes lopen. En hoe hoger ik kwam hoe beter het weer. Kreeg ook mooi uitzicht op de kampeerplaats. En op de kabellift die over het hoofd in de omgeving van de Mont Blanc de toeristen een mooi uitzicht moest bezorgen. Na ruim een uur was ik amper 4,5km verder geraakt. Besloot mijn weg in de omgekeerde richting aan te vatten. En na 2h5m had ik 9km de schoentjes ingelopen. Douchen en naar de pastaparty. Koud slaatje, warme pasta met 2 sauzen en desserts. Water, bier, sportdrank, allemaal inbegrepen. Maar vroeg gaan slapen, want de volgende dag wordt vroeg gestart.

Aan de start in de massa weinig bekenden. Wel hier en daar nog een Belgisch vlagske, maar toch eerder zeldzaam. Het gezelschap is wel serieus internationaal. En de toppers die van overal ter wereld komen, worden afgeroepen om hun gps te komen halen. Zo kan gecheckt worden als ze geen binnenwegje genomen hebben. Terwijl de eerste kilometers nog best mee vallen, zak ik bij deze lichte beklimmingen toch terug in de achterste gelederen. De conditie is na 1 marathon na Steenbergen nog niet optimaal. In de eerste afdaling kon ik echter heel wat goed maken. Ruim 20km volgde ik dit scenario. Bergop enkele plaatsen prijs geven. In de afdaling naar beneden storten. En toen volgede de Aguiliere de Possette. Nog nooit van gehoord. Maar zou deze niet meer vergeten. De kilometers liepen nu traag als een slak. Kreeg nog een telefoontje vanuit België dat één van onze productie omgevingen er uit lag boven op. Collega verwittigen. En zo kon ik de zelfde dame tussen enkele sms'en door een 4-tal keer telkens opnieuw inhalen. We kwamen nu zelfs in stukjes eeuwige sneeuw. Maar was behoorlijk beperkt en niet gevaarlijk. De bevoorradingen waren uitgebreid en zeer goed. Net toen ik begon te voelen extra voeding nodig te hebben kon ik serieus bij tanken. De top van de Aguilliere de Possette werd qua vergezichten het toppunt. Verbluffend mooi, de klim waard. We konden ook de Mont Blanc zien liggen aan de andere kant van Chamonix. (Moest wel vragen welke het nu juist was). In de afdaling die volgde maakte ik nu geen plaatsen goed. De ruwe rotsige afdaling vond ik te gevaarlijk en deed ik stap voor stap en zeer behoedzaam. Het koste heel wat tijd en plaatsen. Maar kwamen zo wel heelhuids beneden. Nieuwe bevoorrading. Naar de sluitingstijd informeren. Op tijd finshen is blijkbaar geen probleem, voldoende marge. Het zwaarste is ook achter de rug (zegt men). Maar de laatste klim blijkt ook nog loodzwaar te zijn. Op de single tracks klim ik nu in een groep steeds hoger. In de verte horen we de stem van de speaker al. Toch blijkt het nog heel wat kilometers te zijn. Beetje per beetje schuif ik in de groep op. Zoals vaak klim ik op het einde beter dan in het begin. Toch tov de recreanten in mijn omgeving. Steeds goede reserve nemen voro zo'n wedstrijden. Ondertussen zijn we in de laatste kilometer. De finsh blijkt nog een behoorlijk stuk hoger te liggen. We slalommen ons naar boven, zwoegen met de laatste krachten de laatste meters naar boven. Bij de finish blijkt niet de Marathon de Medoc mijn langste marathon van de wereld te zijn. Maar deze op de Mont Blanc. Ruim 8h, maar we hebben hem overwonnen. Bleek wel ook langer te zijn met zijn 44,5km.

Aanschuiven voor het kabelbaantje om terug beneden te geraken. Dan naar het buffet voor de deelnemers. En zo zijn we al weer klaar voor de terug weg naar België. Nog een douchke en we zijn weg. Een hele mooie marathon rijker, mooie ervaring. Maar de vakantie had iets meer mogen zijn. Misschien later eens ter gelegenheid van een CCC, TDS of wie weet een UTMB opnieuw doen.

Child learn marathon

Henri Okkersen organiseerde opnieuw een marathon voor het goede doel. Kinderen naar de schoolbanken krijgen. Daar is het om te doen.

Was er naar toe met Ann, Luc en Vincent. Onder de weg al lekker bijkletsen. Luc zou het rustig doen. En was al weer slachtoffers aan het zoeken om zijn wagentje zo lang mogelijk achter te hangen. En op het einde zou hij dan wel los komen.

Zelfde parcours als vorig jaar. Groot deel onverhard en geen meter plat. Eerst nog een stuk licht golvend. Dan een serieuze afdaling op de macadam. Daar konden we ons telkens laten gaan. Maar beneden direct rechts af en via een aarde weg terug naar boven. Een stukje dat ik vanaf de eerste ronde wandelde. Het parcours ging verder op en neer. Via een holle aardeweg liepen we terug een straat op. Deze mochten we enkele 100 meters volgen tot aan de bevoorrading. Dit ging ook bergop en ook hier werd al vlug gewandeld. Opnieuw via een aardeweg slingerden we nu tussen de verschillende velden richting watertoren. En die bouwen ze wel altijd op een hoog punt. Klimmen er naar toe dus. En lichtjes bergaf terug naar de finish. Daar rond de kegel draaien en volgende ronde starten. Ook daar een bevoorrading. 2 keer op 7K, heel goed dus. Maar gezien de warmte geen luxe. Elke ronde probeerde ik een nieuwe gel uit. Had eens wat soortjes aangeschaft.

Maar Luc zijn start was alles behalve rustig. En deze had zich al meteen laten vangen. Met de blessure van Steenbergen en 5 rustige weken achter de rug was de conditie serieus weggezakt. Ik liet mij dan ook behoorlijk terug afzakken. En af en toe kwamen bekenden voorbij. Even denken van aan te pikken. Maar het gevoel zei telkens van nee. Ondertussen vorderden de rondes wel goed. En ik zou in de laatste ronde nog 1 iemand laten terug komen en dan samen finishen. Wel eerst nog die afdaling nog eens volluit. En tot mijn verbazing was het niet meer Henri, maar Samantha die plots de eerste achtervolgster was. Ze naderde vrij snel. Dus gingen we haar wat uitdagen. Ietsje versnellen zodat ze het gaatje niet te snel toe loopt. Anders loopt ze er mij misschien nog af. Liet ze dus maar heel langzaam en moeilijk bijkomen. En toen waren we al in de laatste kilometer. Haar nog wat toe roepen terwijl ze op komst is. Ze mag juist voor mij finishen, maar moet daarvoor wel nog een inspanning leveren. En zo gebeurde. Bijna samen over de finish. Wel net boven de 4h. Maar na 5 weken. Terug eentje op de teller. Eindelijk. Hopelijk nu terug de goede richting uit.

Le grand trail des Lacs et châteaux

Na Steenbergen zou Gieten volgen. Als ik genoeg gerecupereerd was. Echter het putje na 15h30 had een lichte kneuzing veroorzaakt. Een week later was er geen sprake van een nieuwe 50K wedstrijd.

Nog eens 2 weken later, en dus 3 weken na Steenbergen moest een feestweekend worden. Vrijdagavond op mijn verjaardag naar de Ardennen afzakken voor een pasta-party. En de volgende dag Trail des Fous Furieux. Goed voor 84K en 3082 hoogtemeters. Op zondag zou dan opnieuw Trail des Fous Furieux volgen van 75K en 2904 hoogtemeters.

De pastaparty verliep goed. Slapen in de wagen. Ontbijt. En met dze bus naar de start in Eupen. Veel meer bekenden dan verwacht. Plezant bijpraten met gelijkgezinden. De start werd gegeven en direct de natuur in. Het Duitstalige deel heeft duidelijk ook zijn hoogtemeters en natuur. Gelijkaardig aan de Ardennen. Maar na een kilometer of 20 begon het afrollen van de linkervoet opnieuw steeds pijnlijker te worden. Aan de bevoorrading wat inlichtingen gevraagd. De volgende post na ongeveer 40K lag vlak bij de finish en verblijfplaats. Dat zouden we toch proberen. Onder weg noodlijn gebeld. In de wagen lag immers de kinetape die ik speciaal voor spierscheur en Steenbergen had gekocht. Kon deze ook dit probleem oplossen? Kine vertelde hoe de voet te tapen. Bij de volgende bevoorrading zou ik naar de finishplaats lopen, tapen, en terug. Op de terug weg zou ik wel voelen als het wel/niet beter ging. Maar moest niet zo ver lopen om te voelen dat dit geen beterschap gaf. DNF. Om erger te voorkomen. Lekkere douche en dan flyeren voor de eigen bosmarathon en 6-uren loop. Nadien nog eens pasta party. En de loop van de zondag hebben we maar achter wege gelaten. Deze moeten we volgend jaar nog eens goed maken.

Proberen 24h lopen

Had reeds 3 keer aan een 24h deelgenomen. De eerste in Luik ging ik 's nachts slapen en liep ik dan wel tot aan de finish. Bij de tweede lag de focus zo op de 100 mijl dat ik met nog ruim 2h wedstrijd er toch de brui aan gaf. Vorig jaar liep het 12h goed, zou klein beetje rusten, maar was niet op de koude voorzien en kreeg overal kramp. Met dit alles in gedachten zouden we dit jaar eens de volle 24h gaan lopen. Niets rusten, voor niks of niemand. Het haar op de tanden eens laten zien.

De startgroep was deze keer beduidend groter dan anders. Met een WK, EK, NK en een open wedstrijd in Steenbergen was dit dan ook een zeer leuk gegeven. Zou voorzichtig starten en mij niet laten meeslepen door de groep. Zag dan ook een zeer grote groep voor mij uit lopen en enkele achter mij. Wanneer ik bij de finish constateerde dat de eerste ronde maarnet boven de 14m kwam sprak dit eigenlijk de intentie wat tegen. Enerzijds zat het gevoel zeer goed en voelde dit als een traag aangenaam tempo. Idee was dan ook om niet te veel te vertragen, maar toch een beetje. De volgende rondes waren echter nog enkele secondes sneller. En zo was ik na 3h 3/4 eigenlijk verwonderd van mijn 10km/h. Door een toiletbezoek had ik de 17° ronde of 39,3km in 4h. Maar toch nog behoorlijk snel. En we zagen er nog deftig uit.

Maar dat ging kort daarna al snel veranderen. Iets na 4h begon de spijt van een iets te snelle start. De rondetijden gingen eerst met enkele seconden omhoog. Maar na ruim 5h (eigenlijk rees na) zakte het tempo onder de 9km/h. Nam 2 pannekoeken en zou eens een rondje gaan wandelen met de pannekoeken. Als deze na iets meer dan een halve ronde op waren toch weer gaan lopen. Maar ondanks de nieuwe energie bleven de tijden nu boven de 15m en bleven vooral stijgen. Nog eens een ronde of 4 verder kwamen we boven de 16m. Toch nog een behoorlijke 8,5km/h. Maar het verval was groter dan in de planning voorzien. De energie was wel nog voldoende om door te gaan. Die van de Garmin niet meer en deze werd in de wagen achter gelaten en een pasta werd genomen. Al stappen naar binnen gewerkt. Dit beviel veel beter dan de pannekoek, die ik maar moeilijk binnen kreeg.

Ondertussen was het nacht geworden. De speaker was gestopt omwille van eventuele lawaaihinder. Er was geen tijdsopname bij 100K. Maar 43 rondes was 99,5km. Hier had ik iets meer dan 11h voor nodig (dacht 11:07). Officieus moet ik dus op de 100k een PR gelopen hebben want dit staat momenteel op 11h12. Nog 27 rondes en een officieus PR op de 100 mijl zat er aan te komen. Want ondanks het verval, zware benen en kleine pijntjes zat de moed er nog goed in. Het viel mij natuurlijk wel op dat mijn verval veel te groot was. Luc DJ, de man die het verval onder controle heeft als geen andere kon ik mij beetje op afstemmen. Het duurde 6h voor hij mij een 1° keer dubbelde. Maar na iets meer dan 8h was hij daar al terug. En nog eens na 10h30. Rond 12h30 trakteerde ik mij zelf op een Twix. Maar die heeft gesmaakt zeg. Op dat moment was Luc daar al weer terug. En net toen hij mij inhaalde barste een groot onweer los. Door en door nat. En de billekes blokeerden. De moed zakte mij in de schoenen. Bij de wagen nam ik een extra regenjasje. Nog een ronde verder besefte ik dat ik op deze wijze de 24h niet kon vol maken.

Een liter cécémelk moest voor recuperatie zorgen. De motor v d wagen doen draaien en de verwarming aan. Plots kreeg ik het idee dat ik toch voldoende kleding bij had. Dus alles verversen. Wat ongemakkelijk in een wagen, maar alles tem onderlijfje en onderbroek gingen uit, en verse kledij terug aan. De herstart verliep vlotter dan verwacht en ik had het opnieuw mooi warm. Wel een ronde van rond de 50m. Wat verder, reeds 50 rondes werden nu volbracht, met nog 28 was de qualificatie een feit. Na een dipje zag ik het weer zitten. Ik ging nu volop aan het rekenen. Op zoek naar kleine stapjes die ik kon halen om zo tot die 180K te komen. Tijdens enkele wandelstappen werd ik bijgehaald door Veerle. Ik ging terug naar looppas over en ging met haar mee. Ik had gans de tijd voor gelegen (wel minder dan een ronde). Maar na de kledingswissel zou dit natuurlijk anders zijn. We liepen samen voorbij de finish. Veerle zat reeds een ronde verder dan ze gedacht had. Ik zat 2 rondes achter. We liepen een rondje samen. En aan de finish had ik een ronde van sub 19m. Belangrijk want had vanaf nu 9h20m om 28 rondes te lopen. Om zo op 80 rondes of 185K uit te komen. Mooi resultaat voor ogen. En 20m per ronde, daarvoor moet je zelfs niet de hele tijd lopen. Mag je al een behoorlijk stuk in wandelen. Zo ver zo goed. Nog frisse geest die goed kan rekenen. Maar in ronde 55 een kleine misstap. Met de voet in een putje. Dokter van de organisatie zegt dat dit een kleine kneuzing is en dat hij hier niks kan aan doen.

Met 127,277km in 15h36m09s stop ik deze wedstrijd. Bij het stappen nadien eigenlijk meer last van een grote blaar aan de onderkant van mijn andere voet. Het hield mij niet tegen om de Belgen en Nederlanders die het wel 24h vol hielden aan te moedigen. De laatste uren in het bijzonder werden een echt feest. Met Wilma die op haar verjaardag Nl kampioene en recordhoudster werd. De Japanse die niet enkel de werelditel maar ook het WR pakte. Luc DJ die zijn PR van 220 te pakken heeft. En Veerle die ruim over de gewenste 180 ging. Proficiat aan alle 24h lopers.

Antwerpen

5j geleden liep ik in Antwerpen mijn eerste marathon. 5j later kan ik er starten als pacer voor mijn 80° marathon & ultra.

's Morgens voorzichtig naar de bakker lopen en terug. De beentjes van Limburgs Zwaarste moeten beetje losgemaakt worden. Verder gaat de morgen niet zo vlot als voorzien en moet ik mij nog haasten in Antwerpen. Loop verder los van mijn wagen naar de inschrijvingstent. Vind daar snel Marnix en heb zo mijn nummer, t-shirt en alles wat ik nodig heb. Overtollige vlug naar wagen terug brengen. Nog jasje terug geven dat ik al sedert januari in de auto liggen had van een andere marathon loper. Balon afhalen en naar de start. Allemaal snel, maar we waren er. Bart meld hem al vlug aan om mee te lopen met ons. En Eva zal ook mee lopen voor haar eerste marathon. Wel bijzonder, want ze liep vorig jaar op onze 6 uur haar eerste ultra. Mooi rustig gestart. Verstandig haar tempo gelopen en vast gehouden. En zeer mooie prestatie neer gezet.

Ondertussen wordt het startschot gegeven. En in tegenstelling tot Rotterdam loopt Antwerpen massa's vlotter. Al in de eerste kilometer pal op ons pace-tempo. Zonder al te veel te moeten slalommen. De beentjes zijn ook goed los gemaakt en het loopt alsnog vlot. Juist voor de konijnepijp merk ik op dat een medeloopster een extra jasje aan heeft. Vraag als het koud is? Kreeg te horen dat ze (buiten jasje en t-shirt) zelfs nog een extra laag aan had. Tijdens de afdaling kreeg ik al weer zicht op iets waar ik commentaar op kwijt kon. "100+42+16=158". Juffrouw, jij kunt nog goed rekenen. Ja maar ik heb gisteren Limburgs Zwaarste gelopen. Ah, ik ook. Een ongeloofwaardige blik kijkt mijn richting uit. In Heerlen he. Dan pas wordt ik geloofd. Haar tijd was een stuk sneller gisteren. Nu kon ze ons nog voor blijven. Maar later zou ze serieus terug geslagen worden. Bleek dat er nog 3 met zelfde t-shirt rond liepen. Een voor een haalden we ze in, en maakte ik een kort praatje. De tunnel uit was al iets lastiger. Maar eenmaal boven wist ik dat lastigste stuk hiermee voorbij was. Maar even verder begonnen de benen al te wegen. Even checken als iedereen in het achtervolgend peletonneke wakker was. Een volmondige ja was het antwoord. En heeft er al iemand pijn aan de beentjes? Nee. Klinkt goed. Ik wel, dus jullie mogen allemaal voor mij finishen. Toen klonk het iets minder zelf zeker. Samen met Ann konden we het tempo mooi op tempo houden. Met 2 kun je elkaar bijsturen. Ging zeer goed. Na een kilometer of 15 had Ann sanitaire stop nodig. Maar de "toitoi" bleek nog op slot te zitten. Zo ook 5K verder. Gelukkig zag ik langs de weg dan een dixit. Ze liep even voor, en ik zag haar het deurtje open doen. Was blij dat ze uiteindelijk eentje gevonden had. Want mijn beentjes wogen steeds zwaarder. Mijn plan was dan ook haar te laten terug keren en dan het haaswerk aan haar aleen te laten. Maar terwijl zij stil zat, gingen wij door. En dat gaatje werd niet direct terug dicht gelopen. Aan kilometer 26 onder de spoorwegbrug door en een rondpuntje langs. Mijn balon bleef even aan het verkeersbord hangen en vloog de blauwe lucht tegemoet. Plots werd het publiek dan toch enthousiast. Jammergenoeg niet voor ons maar voor de balon. De kilometers telden op. En stond er nog steeds aleen voor. Moest wel doorbijten, kon de groep niet aan zijn lot overlaten. Door dit doorbijten ging het tempo nog een beetje de lucht in en werd de voorsprong op de beoogde 4h15 ietsje te groot. Maar ik had geen waakhond die hiervoor waarschuwde en had het niet door. We kwamen aan het mooiste stukje van het parcours Rivierenhof. Mooi breed pad in een groene long van Antwerpen. Ondanks het brede pad werden we toch gestoord door de fietsers, wandelaars, of wat dan ook. Want achter mijn rug in mijn groep ging er minstens een loper tegen de vlakte. Ik had het te lastig om hier rekening mee te houden. En ging gewoon door. Vanaf hier werd het ook "lijken pikken". Steeds meer moest ik doorbijten. Maar zag plots ook dat de voorsprong ruim en voldoende was. Dan maar naar kilometer 40 lopen en daar iedereen aanmoedigen om niet te geweldig, maar wel in zijn eigen tempo te finishen en nog wat seconden/minuten te winnen van hun tijd. Maar de reacties op 40K waren alles behalve enthousiast. De meeste zaten op hun tandvlees. Dan toch maar door gaan tot 41K. En daar beginnen stappen en iedereen nog eens aangemoedigd. oa Bart ging door en kon nog beetje versnellen en zou op 4h10 binnen zijn. Ik ging wandelen en moedigde iedereen aan die toen nog voorbij kwam. Zij zouden allen finishen onder de 4h15. Dan de laatste bocht en de markt op. Daar dan toch maar weer gaan lopen. Even bij de cheerleaders langs en dan over de lijn in 4h12m42s. Zo zat ik toch nog dicht bij de beoogde tijd.

Aan de finish nog met Luc, Bart en Eva gesproken. Alsook met een vader-zoon die hun eerste marathon gelopen hebben en een heel stuk mee holden in de groep. We hebben er nu 80/5j of gemiddeld 16/jaar. 3 weken rust zijn verdiend en dan komt de 24h van Steenbergen. Dat moet het gaan worden dit jaar.

Limburg Zwaarste

De laatste tijd tikt de marathon en ultrateller flink aan. Even kort samen vatten.

Het begon op vrijdag 22/03. Langs de Jurassic coast werden 3 dagen na elkaar heel wat cliffen en bijhorende hoogtemeters overwonnen. Het paasweekend volgde met de 60 van Texel. Maar liefst 30min sneller dan 2j geleden. De week daarna even voor Nico lopen en de marathon van Zwalm lopen. Nog een weekendje later Rotterdam hazen in 3h45. En in het 5° weekend op rij opnieuw marathon en ultra plezier. Met Limburgs Zwaarste op zaterdag en Antwerpen op zondag. 8 marathons en ultras in 31d. De zwaarste trainingsperiode ooit. En dan moet de afbouw naar Steenbergen volgen. Maar eerst dit 5° weekend nog.

Reeds op vrijdag naar Heerlen vertrokken en in de wagen blijven slapen. Om 5h ging de kantine daar reeds open en om 6 uur mochten we al starten. Reeds zonder lichtje. Het was nog wat aan het schemeren. Maar van vorig jaar herinnerde ik mij dat lichtje niet echt nuttig was. Eén afdaling verder mocht ik reeds stoppen en het lichtje opbergen. Dit werd dit jaar dus voorkomen. Rustig pratend gingen de kilometers vlot. Genietend van de paden die Willem in gans Limburg weet te vinden. Maar de trailschoenen die reeds ruim 1000km modder verwerkten en die hun laatste 100 nog eens diensten moesten bewijzen begonnen al vroeg tegen te werken. Vooral de weggesleten mousse aan de rechter hiel zorgde voor problemen. Op post één dan ook meer oog voor verzorging dan voor de bevoorrading. Uit het verbandkistje van de wagen werden klevertjes gehaald. En deze op de hiel gehangen. Ik kreeg voor de zekerheid ook reserve mee. Het tweede stuk ging ik dan aan met Rinus. Een lange babbel en we waren verloren. Vermoedelijk lintjes of pijltjes weg genomen. Op basis van de GPX file die Rinus mee had vonden we het parcours terug. Even verder opnieuw pijltjes weg, maar hier bracht de GPX file direct redding. Met een plaspauze was ik Rinus kwijt en ging nu solo verder. In het bos waren enkele grote dennen omgehaald en versperden het parcours. Even overklimmen. Maar ik glijde uit op een verdoken wortel. Kon met beide handen mij recht houden op de omgezaagde bomen. Vooral aan het linker hand had ik iets gevoeld. Vuist maken ging nog wel, trok klein beetje tegen. Maar leek mee te vallen. Even verder op even parcours af en bos in voor een grote sanitaire stop. Van de gelegenheid gebruik maken om de klever nog eens te bekijken. Die was niet blijven zitten en de reserve werd gebruikt. Na een zware klim kwamen we aan de tweede bevoorrading. Ook hier vroeg ik opnieuw naar het verzorgingsmateriaal. Dikke rode tape aan de binnenkant van de schoenen. En opnieuw klever op de hiel. Kreeg tip om in de schoen een servette te leggen. Dit zou uit ervaring van de omstaanders de oplossing brengen. Kreeg nog reserve servette mee. Deze oplossing was inderdaad duidelijk beter, maar de servette slijte te snel weg. Nog voor de derde post bleef nog slechts een halve servette over en die nog eens op de goede plaats gebracht. Post 3 krijgen we vlaai. Daar gaan we wel even voor zitten. Ondertussen nog maar eens de rechter hiel verzorgen. Als ik die servette nu eens in de kous steek. Dan heb ik ook die zelfde buffer tussen hiel en schoen, en kan die toch minder gaan schuiven. En inderdaad. 3° poging was de juiste. Dit zou stand houden tot kilometer 95. Ondertussen was ik serieus weggezakt met deze tijdsophouden. Ik kon nu kilometers meelopen met oud Belgisch kampioen snelwandelen 100km. Iemand waar ik het einde van mijn eerste dodentocht ook reeds mee optrok. Kilometers lang verteld en geluisterd en samen gelopen/gewandeld. Langs een prachtig hooggelegen huis met onderaan mooie gaanderijen rondom rond om te genieten van mooie dagen. Nu de hiel beter ging kon ik ook meer gaan genieten van de omgeving. Hoewel de zware klimmen soms het genieten wat temperden. Maar na een zware klim volgt steevast een mooi uitzicht. Nu de hiel in orde was, kon ik mij nu zorgen gaan maken over de linker hand. Deze was na de val serieus gaan zwellen. Zowel de hand als alle vingers stonden duidelijk dik. En een vuist maken was niet volledig meer mogelijk. Maar ondertussen kwamen we terug aan de 3° bevoorrading, nu met ongeveer 50K op de teller. Ondertussen waren hier ook reeds heel wat 60K lopers voorbij. En begon ik hier gekende 60K lopers bij te benen, maar ook terug de 100K lopers bij te benen. Trok verder naar 60 en 70. Daar kan je nog kiezen voor de 80 of de 100km. Maar zijn ingeschreven voor de 100. Vorig jaar korten we hier in. Nu moesten we er voor gaan. Terug vertrokken 1,5km verhard en dan een mooi pad. En daar begon de miserie. Kramp in de linker kuit. Deze die bij de bijna val op een wortel was uitgeschoven. Blijkbaar was er daar een beetje van blijven hangen. De 2 lopers die bij mij waren moest ik laten gaan. En voorzichtig, reeds met de gedachte bij de marathon van morgen ging ik verder. Toch bleef de achterstand op deze 2 lopers beperkt en nog voor de volgende bevoorrading kon ik toch weer bij hen komen. We kwamen zelfs met 5 te gelijk aan deze bevoorrading. Daar vertrok ik als eerste met het idee dat ik wegens de lastjes anders niet zou mee kunnen. En zo zou ik proberen aan te pikken. Maar na een afdaling moesten we rechts. Een paar meter verder al links en dat had ik niet gezien. De weg die ik volgde had heel lang geen kruispunten en liep dus vrij ver verloren. Als een fietser mij voorbijkwam vroeg ik als er lopers volgden. "Nee" was het antwoord. En ik mocht een heel eind terug. Later zou blijken dat ik 10 plaatsen hiermee verloor. Zo kon ik opnieuw bij een koppeltje komen dat ik reeds ingehaald had. Hij met heel wat ultra en trail ervaring tot in de VS toe. Zij liep haar eerste 100. Ik bleef nu bij hen, ook als ze gingen wandelen. Was een stuk gezelliger, en was toch mooi weer. 9° controlepost niet al te lang meer gebleven. En opnieuw verder. Kilometer 95 nog eens een plaspauze. De hiel moest nog eens verzorgd worden. En mijn kompanen waren iets sneller door dan ik zelf. Nog een laatste bevoorrading nemen en de achtervolging inzetten. Ik liep door tot ik aangepikt had, en vandaar gingen we samen tot de finish. Een mooie trail. Maar de zware 100km werden deze keer volbracht. De schoenen vlogen in de vuilbak. Hadden we weer bijgeleerd. Het hand was nu het zorgen kind. Maar dat zou het lopen niet tegen houden. Vrij vlug naar huis, want de volgende dag stond nog een marathon gepland.