Marathon Mont Blanc

Lang vooraf ingeschreven. Maar mijn reiscompagnons verlof werd geweigerd. Alleen dan maar. Had wel nog een rijverbod te goed. En net voor dit weekend kwam de mededeling dat dit verbod in ging. Plots moest vervoer geregeld. Gelukkig kwamen mijn ouders net thuis met de motorhome. Even polsen. Konden pas op vrijdag middag vertrekken, maar wouden dit wel doen. En ze wilden ook direct terug. Dan maar een verkorte versie. Verlof op donderdag en dinsdag geschrapt. Maar we konden naar Chamonix toe.

Vrij lange reis toch. En op vrijdag avond zijn we er niet meer geraakt. Tussenstop en de volgende dag verder. Tegen de middag waren we er. Een dag met niets anders dan regen. Nummer afhalen. En inkopen doen. Een Salomon supper licht regen jasje. En Salomon Speed Cross. Die moesten eens ingelopen worden. Had op de parkeerplaats een pijl gezien van de 80K die op vrijdag gelopen was. Deze kwam van een bergaf via een mooi pad. Daar zouden we eens op lopen. Startte ook vlak na een schans om in de winter te springen met snowbord of op skilatten. Leuk om eens van boven naar beneden te kijken. (En ook om reeds van de kleine geleverde inspanning te bekomen, want was al nodig). Meer dan goed doorstappen lukte niet. Af en toe een klein stukje vals plat. En dan 10-tal stapjes lopen. En hoe hoger ik kwam hoe beter het weer. Kreeg ook mooi uitzicht op de kampeerplaats. En op de kabellift die over het hoofd in de omgeving van de Mont Blanc de toeristen een mooi uitzicht moest bezorgen. Na ruim een uur was ik amper 4,5km verder geraakt. Besloot mijn weg in de omgekeerde richting aan te vatten. En na 2h5m had ik 9km de schoentjes ingelopen. Douchen en naar de pastaparty. Koud slaatje, warme pasta met 2 sauzen en desserts. Water, bier, sportdrank, allemaal inbegrepen. Maar vroeg gaan slapen, want de volgende dag wordt vroeg gestart.

Aan de start in de massa weinig bekenden. Wel hier en daar nog een Belgisch vlagske, maar toch eerder zeldzaam. Het gezelschap is wel serieus internationaal. En de toppers die van overal ter wereld komen, worden afgeroepen om hun gps te komen halen. Zo kan gecheckt worden als ze geen binnenwegje genomen hebben. Terwijl de eerste kilometers nog best mee vallen, zak ik bij deze lichte beklimmingen toch terug in de achterste gelederen. De conditie is na 1 marathon na Steenbergen nog niet optimaal. In de eerste afdaling kon ik echter heel wat goed maken. Ruim 20km volgde ik dit scenario. Bergop enkele plaatsen prijs geven. In de afdaling naar beneden storten. En toen volgede de Aguiliere de Possette. Nog nooit van gehoord. Maar zou deze niet meer vergeten. De kilometers liepen nu traag als een slak. Kreeg nog een telefoontje vanuit België dat één van onze productie omgevingen er uit lag boven op. Collega verwittigen. En zo kon ik de zelfde dame tussen enkele sms'en door een 4-tal keer telkens opnieuw inhalen. We kwamen nu zelfs in stukjes eeuwige sneeuw. Maar was behoorlijk beperkt en niet gevaarlijk. De bevoorradingen waren uitgebreid en zeer goed. Net toen ik begon te voelen extra voeding nodig te hebben kon ik serieus bij tanken. De top van de Aguilliere de Possette werd qua vergezichten het toppunt. Verbluffend mooi, de klim waard. We konden ook de Mont Blanc zien liggen aan de andere kant van Chamonix. (Moest wel vragen welke het nu juist was). In de afdaling die volgde maakte ik nu geen plaatsen goed. De ruwe rotsige afdaling vond ik te gevaarlijk en deed ik stap voor stap en zeer behoedzaam. Het koste heel wat tijd en plaatsen. Maar kwamen zo wel heelhuids beneden. Nieuwe bevoorrading. Naar de sluitingstijd informeren. Op tijd finshen is blijkbaar geen probleem, voldoende marge. Het zwaarste is ook achter de rug (zegt men). Maar de laatste klim blijkt ook nog loodzwaar te zijn. Op de single tracks klim ik nu in een groep steeds hoger. In de verte horen we de stem van de speaker al. Toch blijkt het nog heel wat kilometers te zijn. Beetje per beetje schuif ik in de groep op. Zoals vaak klim ik op het einde beter dan in het begin. Toch tov de recreanten in mijn omgeving. Steeds goede reserve nemen voro zo'n wedstrijden. Ondertussen zijn we in de laatste kilometer. De finsh blijkt nog een behoorlijk stuk hoger te liggen. We slalommen ons naar boven, zwoegen met de laatste krachten de laatste meters naar boven. Bij de finish blijkt niet de Marathon de Medoc mijn langste marathon van de wereld te zijn. Maar deze op de Mont Blanc. Ruim 8h, maar we hebben hem overwonnen. Bleek wel ook langer te zijn met zijn 44,5km.

Aanschuiven voor het kabelbaantje om terug beneden te geraken. Dan naar het buffet voor de deelnemers. En zo zijn we al weer klaar voor de terug weg naar België. Nog een douchke en we zijn weg. Een hele mooie marathon rijker, mooie ervaring. Maar de vakantie had iets meer mogen zijn. Misschien later eens ter gelegenheid van een CCC, TDS of wie weet een UTMB opnieuw doen.