Nog één week voor de 6 uur van Aalter. Een laatste kans om er zelf nog eentje mee te pikken. Luc vroeg om een trailke te gaan lopen. Maar dat was korter dan de marathon afstand. Maar een marathon in Duitsland zag hij ook wel zitten. Mijn wagen was in de carosserie. Luc zorgde voor de GPS. Wij samen weg. 2j geleden was ik daar ook reeds. Toen waren er daar heel wat bekenden uit Duitsland en België. Want Wadniel ligt niet zo ver over de grens. Ongeveer een uur voor de start waren we daar. Daginschrijving, en opnieuw heel wat bekenden groeten. Sommigen maakten er zelfs een jubileum marathon van.
Parcours was voor 95% identiek. Opnieuw starten op de piste. Een extra rondje om de afstand te doen kloppen. En de piste af, direct met een kleine klim. Na een klim volgt een afdaling. Maar toch in het eerste stuk overheerste het klimmen. Ook vrij snel een stuk grint. Daarna bergop met nog een verkeersdrempel er bovenop. Grote baan over. En via een rustige weg langs een haag naar de autostrade toe. Deze onder door. En daarna aan het carting parcours net voor de eerste bevoorrading kroop de klim wel in de benen. Vervolgens mochten we via een 4-tal draaien het bos in. Lang recht stuk dat door de droogte niet zo soepel liep. Gelukkig wel schaduwrijk. Hoe verder we liepen, hoe meer ik mij van het parcours herrinnerde. Op het einde scherpe bocht naar links. En bijna direct terug links bos weer in. Daar konden we vanaf de tweede ronde de andere lopers al zien lopen in de verte. Nog scherp bochtje links en de bocht naar rechts keken we steeds naar uit. Want dan mochten we over de autostrade. En het bos uit. Na het dwarsen van een andere grote weg kregen we daar nog eens bevoorrading. En in dit weer, werd er dus naar uitgekeken. Het laatste stukje parcours was lichtjes aangepast. En was zelfs nog een beetje mooier geworden. Geen wijk in. Maar iets langer over een grint pad. En dan over een domein waar volgens mij gehandicapte kinderen opgevangen worden. De plaatselijke fotograaf spaarde kosten nog moeite en lag plat op zijn buik te midden van het parcours de voorbij komende lopers te portretteren. Wij mochten daarna terug de piste op. Een rondje van iets meer dan 10km. En ronde na ronde werd het warmer. Maar vanaf de tweede ronde ook cola bij de bevoorrading. We mochten niet klagen. Ik had mij ook van bij het begin vast gebeten in het spoor van Christian. Met zoveel ervaring zou dit net geen 4h worden. Maar als ik na het nemen van een gel voelde hoeveel moeite het koste om terug in dat spoor te komen, wiste ik het al. Ik zou 3 rondes proberen. En dan nog eentje uitbollen. Tweede ronde aanklampen ging nog net. Na de gel weer wat moeite om aan te sluiten. Maar lukte. En dan rondje lang aanklampen. Na de derde ronde extra lang genoten van gelleke en de bevoorrading die bij het begin van de ronde stond. En dan rustig aan die laatste ronde. Het voelde serieus zwaar. Kilometer per kilometer werd afgeteld. Bij de bevoorrading opnieuw suikers tanken. Maar ik moest tevreden zijn met een laatste teugje cola, want deze was op. En er kwamen toch nog wat lopers achter. Opnieuw aftellen tot een herken punt. En zo waren er wel wat. Stukje voor stukje schoven ze een laatste maal onder de voeten. Nog een bevoorrading. Deju, ook hier het laatste teugje cola. Nog een keer tot aan de piste, daar nog een extra rondje en finishen.
Geen supper tijd. Maar tevreden volbracht. Ongeveer zoals het in het hoofdje zat. Voor het douchen de wagen in de schaduw gezet. Want behalve GPS had de vervangwagen ook geen airco. Douchen en vlug naar huis. Misschien konen we nog iets zien van de dubbele beklimming van de Alpe d'Huez. We konden alvast volgen op de radio. Maar met deze warmte en zonder airco had ik extra tussenstop nodig. In het tankstation jammer genoeg geen tv. Dan maar terug verder en op de radio de finish volgen. Bij het afzetten van Luc opnieuw eerst wat afgekoeld. En dan nog een stukje koken tot in Aalter. Nog een weekje, en we mogen het ultra-circus hier zelf ontvangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten