Na Steenwerck volgde blessureleed. En ook het herstarten verliep moeizaam. Maar na de nodige trainingen voelde ik mij klaar. Als ik in het najaar nog iets zou willen proberen, zou een dubbel dekker de ideale training zijn. Dus op zoek. Zaterdag Hastrail. Zondag een 6h in Duitsland. Die laatste was ik te laat. Inschrijving afgesloten. Dan maar Dijkenmarathon. Maar een paar dagen later, mail dat er afzeggingen waren in Duitsland.
Zo stond ik op zaterdag ochtend in Heer-sur-Meuse. Al vlug merkte ikop dat Fernand, Paul en Deborah daar ook waren. Verder een gesprek aangenknoopt met nog een Vlaming. Jef heb ik zeker al eerder ontmoet. Maar niet meer vragen waar. (Wedden dat het tijdens een trail was). De eerste kilometers liepen we met 5 samen. Waarvan 4 gekende Vlamingen. Vroeg aan de 5° loper als er nog Walen mee deden ook, en het bleek ook een Vlaming te zijn. Later kwam er nog een half uur later gestarte loper. En dat bleek ook een Vlaming. Alle seingevers en bevoorradingsposten hebben daar duidelijk overuren voor de Vlamingen mogen kloppen. Er volgde een eerste stijle klim. Jef ging door, we zouden hem straks toch weer bijhalen. Ik ging met hem mee, en praate bij. In een technische afdaling was hij weg. Ik in de achtervolging. Pas bij de bevoorrading waren we weer samen. Hoewel, hij was al weer weg. Ik nog even wachten en ook met Paul en Deborah er bij genieten van appelsien, Tuc en drankjes. Er stond een loper klaar met een bezem.
Hij zou de laatste loper vergezellen, en de pijltjes alvast verwijderen. Jef was al weg, ik er achteraan. Eenmaal er bij nam hij een plas pauze, en weg was ik. Heel rustige tocht maakte ik er van, want de volgende dag wachte nog 6h loopplezier. Eens een babbeltje met een seingever. Op de 2° bevoorrading met de vrijwilligers daar. Het weer zat mee, en ze waren allen supper goed gezind. Leuke organisatie. En tussen de bomen door was het parcours nog leuk ook. Bij de briefing was verteld dat we nog zware beklimmingen kregen zonder gsm bereik, en boven wachte het rode kruis. Over het eerste stuk was niks gezegd, en daar zat al een zwaar stuk in. Wat gaat dit dan worden. En ja er volgde nog een zware klim. Maar of die nu nog zo veel zwaarder was dan de eerste? Eigenlijk viel het parcours goed mee. Ja er zaten een aantal zware stukken in. Maar al bij al, was het rustig genieten van de natuur.
De parcoursbouwer was vermoedelijk niet op de hoogte van de markt in Hastiere. Volgens de pijltjes liep ons parcours dwars door het groenten en fruit kraam. En sommige lopers hebben daar dan ook het aangename aan het nuttige gekoppeld.
Een trail in de omgeving van de Maas. En met het nodige klim en daal werk. Dat moet natuurlijk ook enkele mooie vergezichten opleveren. Bij de laatste bevoorrading wachte ons nog de "zwaarste" klim. En volgens de mensen aan de bevoorrading ook een gevaarlijke afdaling. Nog 8km. Ok, here we go. Nog even enkele dames met kaart aanspreken op het eerst volgende kruispunt. Waar we waren? Geen idee. Maar dat was de weg naar Rome. En zij op zoek op hun kaart "Rome", waar ligt dat. Toen ik zei dat die andere weg ook naar "Rome" liep. Want, alle wegen leiden naar "Rome", heb ik er mij dan toch maar van onder gemuisd. De klim was voorbij voor ik het wist. Nog een afdaling. Maar er volgde nog de oversteek van wat prikeldraad. Maar daar had de organisatie een vrijwilliger neer gezet die met elke passant mee liep. En de prikkeldraad tegen hield. Prachtig. Een seingever zei dat het maar 2km meer was. En 100m verder nog 2 seingevers. Nog 4km. Had even zin om terug te lopen, want er was duidelijk een kortere weg. Toch maar het parcours gevolgd en beneden kwam ik op bekend terein. Hier was bevoorrading 1. En volgens de briefing was die maar 500m van de aankomst. Maar ik zag geen pijlen, of aanduidingen. En toen zag ik er toch wat in de verte. Maar dat was wel langs het stuk dat we reeds liepen na de eerste bevoorrading. Misschien moeten we even zelfde stukje lopen en is er dan splitsing. Maar die kwam er niet. Gelukkig kwam ik mensen tegen. Die kenden de trail niet, maar hadden gsm bij. Op ons borstnr stond het noodnummer. Even nemen. Oejse, door de vochtigheid geen nummer meer te lezen. Dan toch maar verder. En daar vond ik nog een pijltje, waar ook het nummer op stond. Ik pijltje genomen en terug. De passanten zaten ondertussen een stuk hoger op een trap in de rotswand. Even geropen, naar boven en de organisatie bellen. Nee het was niet nodig dat stuk nog eens te doen. Dus helemaal terug. Nu op het juiste parcours. En daar zagen we de finish. Met de 3 lopers die ik een tijdje terug inhaalde mooi aan het uitblazen. Wat extra kilometers en tijd, en 3 plaatsjes verder in de uitslag. Maar ik heb er toch een mooie trail bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten