Loopweekendje

Vrijdag de werkdag vroeg afgesloten. Zo kon ik 6 rondjes rond de Watersportbaan in Gent gaan lopen. Dit terwijl Joeri Deconinck zijn "Hero for one day marathon" aan het lopen was. De wind maakte één kant van het parcours echt wel koud. Maar toch 30K op de teller.

Na een spelletjesavond bij de Speelanderthalers volgde een te korte nachtrust. Heidi stond wel stipt op tijd op mijn oprit. En met een kleine vertraging waren we weg om in de omgeving van Waterloo een nieuw trailke te gaan lopen. 62K en maar 300m. Kortere afstanden waren mogelijk. En dus aangekondigd als een makkelijke instaptrail. Lijkt mogelijk om tegen 19h terug te zijn op het clubfeest van de Runners. Daar toegekomen direct al wat bekenden. Fernand, Bram, Micha, Els, Geert, ... En na een briefing konden we met maar 10m vertraging (Waals Brabant dus vertraging is normaal) van start gaan. Beetje bij beetje rekte het peleton. Na een 5-tal kilometers een kruispunt zonder pijltje. Enkele lopers keren terug. En ja hoor, daar staat ééntje recht door, dus laat ons kruispunt maar over steken. Het was terug meer een groep dan een lint en we liepen het bos in. Wel een aanduiding van privé terein. En een goeie kilometer verder nog steeds geen aanduidingen en er waren splitsingen. De groep werd nog groter, en denk dat bijna het volledige deelnemersveld daar in groep mocht terug keren. De organisatie kwam er bij. Blijkbaar een pijltje afgekraakt zodat we niet zagen dat we links moesten. En een ander opzettelijk verkeerd gehangen. Sabotage dus. Eerste bevoorrading zou na 27K volgen. Met 29,9km kwamen we er aan. Ondertussen hadden we vrij veel verhard gehad voor een trail. Ook opnieuw last van het bevriezen van het waterdarmpje v d camelbak. Een keer water niet terug geblazen en 't was al van dat. Met de handschoen even warm gemaakt en was terug in orde. Heidi had meer last en even geholpen om camelbak en jasje af te doen en camelbak onder het jasje terug aan te doen. Een eindje verder zou ze terug kunnen drinken. Terwijl we 2 weken terug in Trail des bosses nog vertelden dat het zo zwaar was door de modder. Moeten we nu vertellen dat het zwaar is doordat de keiharde onregelmatige grond zeer moeilijk loopt. Heel goed oppassen waar je de voeten zet. En zwaar corrigeren vanuit de enkels. Niet makkelijk. Ter hoogte van het station van Ter Hulpe waren werkzaamheden aan het spoor. En even verder liep ik blijkbaar aan de verkeerde kant van het spoor. In de nieuwe spoorwegbedding lag plots een grote zandhoop als een muur voor mij. Terug keren. Een geluk bij een ongeluk was dat er voor de werkmensen een Dixit stond en ik voor de tweede keer onder mijn weg zo'n wc-cabinneke goed kon gebruiken. En telkens was er zelfs papier voor handen. Het mislopen, de koude op de benen, het lastige parcours enerzijds en het klein beetje dekking in het cabinneke lieten mij even rusten. Tijd werd nog meer een bijzaak dan anders op een trail. De moed terug samen gescharreld en de weg terug gezocht. Kwam al snel opnieuw lopers tegen en liep nu sneller dan deze en starte een inhaalrace. Benny kon van mijn terug komst profiteren en ook opnieuw een tandje bij steken. Nog 25K en het mooiste moest nog komen. Het laatste stukje was echt mooi. Aan de bevoorrading zelfde tijd genomen en samen terug weg. Lange tijd met ons tweetjes. Toen we zicht kregen op de Leeuw v Waterloo kregen we ook nog 4 lopers in het vizier. Het zouden niet de laatste zijn die we konden inhalen. Ook Fernand haalden we nog in, en die sleepten we ook mee. Met ons drietjes mooi binnen de 8h de trail volbracht. Zowel de hoogte als de afstandmeters overtroffen ruimschoots wat de organisatie aankondigde. Na de bevoorrading kregen we nog een pasta en een extra drankje en we konden terug naar huis.

Ook na het clubfeest mocht de nacht wat langer geduurd hebben. Maar tussen 11 en 12h werden we in Uden verwacht. Voor het 3° jaar op rij naar de vriendschapsloop van Tiny. Prachtige omgeving, altijd leuke bende. Dit jaar waren we echter maar met 7. En al van bij het opstaan zag het wit voor de ogen. Ook in Uden kregen we het parcours alweer op een andere manier te zien. De sneeuw bleef heel lang aanhouden, en het was in een echt wit tapijt dat we liepen. Zeer mooi. En zo werden mijn laatste 3 trailparcours telkens iets heel anders. En telkens op een andere manier heel lastig. Want ook in de sneeuw was het lastig lopen en moesten de enkels meer dan gewild corrigeren. Met de kilometers v h weekend in het lichaam werden de laatste 10 alsmaar zwaarder en lastiger. Zeker als de ondergrond oneffener werd. Maar aangekomen bij Tiny thuis wachte een lekkere verse tomate-bonensoep van Tiny's vrouwtje. Na een deugddoende douche konden we nog van twee verschillende quiches proeven. Nog wat gezellig bijgekletst en we konden terug naar huis.

Met dit loopweekend hebben we het lichaam opnieuw een stapje verder gebracht. Het moet nu even bekomen van de kilometers en blaren. En hopelijk kunnen we er binnenkort dan weer tegen aan.

LPM-marathon

Vandaag opnieuw autootje vol en naar Genk. Na 2 jaar sneeuw-overlast en een sabatjaar was hij er terug. De Louis Persoons Memorial Marathon. Kortweg LPM-marathon. Joeri, Micha en hun team hebben er weer een marathon van lopers voor lopers van gemaakt. Die gezellige, niet al te dure, en goed georganiseerde wedstrijden, daar houden we van. Ze beloofden alvast er volgend jaar een mooie jubileum (10°) editie van te maken.

Op zo'n marathon kom je dan natuurlijk ook veel bekenden tegen. Dus zowel voor tijdens en na de wedstrijd reclame gemaakt voor de 6h van Aalter en de 42y195D-bosmarathon. Om 10h mochten we van start gaan. 195m en over de finish-lijn. En vervolgens 7 rondjes die via extra lusjes in het gras exact 6km waren. Traditioneel start het rondje bijna direct met de zwaarste klim. Klein beetje door rustige woonstraten. En even verder het natuur en Bloso gebied Kattevennen terug in. Voorbij de looppiste waar we de eersten aan de andere kant al terug tegen kwamen. En ook zij die daar achter liepen zagen we hun rondjes door het gras draaien. Even later was het onze beurt. De eerste rondjes waren plaatselijk nog behoorlijk glad. Maar dankzij het strooiwerk van de organisatie, de lichtjes doorkomende zon, en de voorbij passerende voeten, zette het dooien zich in. Op het gras gedeelte betekende dit dat het steeds zwaarder en moderiger werd.

Zelf startte ik voor een dubbeldekker. Startte ik dan ook traag samen met Veerle die ook reeds aan haar tweede dag bezig was. Een half rondje verder als we bij Ann v Samang kwamen, en na een babbeltje ben ik gaan versnellen. Eerste rustige inloop-ronde klokte af op 40m. In de aankomst zone zag ik de 2 Filips van JCA een paar honderd meter voor mij uit. Nu ik versneld was zou ik daar wel bij komen, en samen met hun deze wedstrijd afhaspelen. Ondanks dat de volgende 3 rondes nu in 36m gingen was het gat toch vergroot. Conditioneel bleef het goed gaan, maar de benen voelden steeds zwaarder. Hierdoor klein beetje verval met rondes in 37 en 38m. In de laatste ronde begon ik aan een inhaalrace. Zeker meer dan 10 plaatsen nog gewonnen. Eentje omdat Philippe Lagae nog een ommetje maakte op zoek naar een blondje (en nee het was niet Veerle). En als ik één van de Filips zag lopen in het JCA-truitje, moest die er natuurlijk ook nag aan geloven. Als ik er bij kwam hem nog wat opgepept om onder de 4h20 te lopen. Hem meegenomen tot een kleine kilometer voor de meet. En dan nog wat versneld. Met een sub 35 meteen de snelste ronde. Eindtijd 4h18m32s. Best tevreden mee. En na een lekker soepje en een boterham met "kip-kap" konden we tevreden terug naar huis. Laat de volgende maar komen zou ik zo zeggen.

Trail des bosses

Fotoreportage

Goed begonnen, half gewonnen. Maar dat winning gevoel kwam er helemaal ni. Eén banaantje en anders geen ontbijt meer in huis. Rap nog naar de bakker achter 2 boterkoeken. Vertrokken met de auto, zegt die dat ik daar om 10h59 ga aankomen (start 11h). Miljaar, bel ik iemand om mijn nr af te halen? Nee wacht, overzichtkaart van GPS bekijken. Rare route. Just, gisteren file op E40 en ingesteld geen autosnelweg te gebruiken. Aangepast en nu klein uurke te vroeg. In Drongen, mijne camelbag ni mee! Terug want maar 2 bevoorradingen op 45K. Had startadres ni opgezocht, want liep daar al eens. Ter plaatse herkende ik mij ni meer, omdat ik via andere kant binnen gereden kwam. 2 keer weg moeten vragen. Stapte uit de wagen en mijn voet gleed weg. Lag bijna op de grond. Nummer afhalen. Dat meisje sprak enkel Frans, en hoe ik aan die beker moest geraken, begreep ik geen snars van. Uiteindelijk met de hulp van een andere Franstalige mevrouw toch het verhaaltje gesnapt. Ik kreeg die ni mee van dat meisje maar moest er in de tent om gaan. Dan nog naar het toilet. Twee toiletten voor 700 lopers. Gelukkig werd start uitgesteld (we zijn in Walonië hè).

En dan starten. Liep direct al met heel wat bekenden. En zou dit zo proberen houden en rustig lopen om reserve te sparen tegen morgen. De eerste kilometers waren hard door de vrieskou en wat sneeuw. Kristof vertelde mij over wie blijkbaar niet de "Belgische Paus van de trails" is, ondanks zijn Amerikaanse trail ervaring. Dat moet op een of andere manier in mijn hoofd gespeeld hebben. Onbewust de grond willen kussen, om die titel te proberen opeisen. In elk geval, na een kilometer of 8 in een redelijke afdaling ... Koos om rechts naarst het pad te lopen en zo een plaatsje te winnen, en mijn troef van snelle afdalingen te loopen uit te spelen. Ging naar links om op het pad te lopen. Maar kon dit niet houden. Ging over het pad en links er naast. Struikelde, valde en rolde over mijn zijkant. Kon direct reageren naar Kristof dat er niks ergs was. Liepen verder en de bevroren ondergrond werd steeds meer modder. Het werd zwaar. De afdalingen werden nu trager en met wat schrik gelopen. Net voor de eerste bevoorrading even mislopen en extra kilometers gemaakt. In de bevoorrading nam ik foie-gras en gerookte eendeborst en vond dit een mooie manier om op Veerle te wachten. Maar deze kwam maar niet. En dan toch maar alleen verder. Later zou blijken dat zij ook misliep en deze post zelf nooit bereikt heeft en verder terug op parcours kwam. Van nu af aan rustig in eigen tempo verder gegaan. Ondertussen deed linker enkel vooral op oneffen ondergrond steeds wat meer pijn. En bij beklimmingen sputterde de rechter bil steeds meer tegen. Duidelijk gevolgen van de val. Maar we gingen verder en na nog eens mislopen begon ik lopers van achter mij opnieuw in te halen. De tweede bevoorrading bleef ik veel minder lang. Moest op niemand meer wachten. Met nog een kilometer of vijf te gaan zag ik plots Veerle samen met Carmen vlak voor mij. Dan toch samen kunnen finishen. Wel nadat we opnieuw even enkele meters te ver waren en een afslag gemist hadden. Daar kozen we vervolgens nog de verkeerde kant van de weide en hadden koude en natte voeten als beloning. Na net geen 6 uur konden we finishen en genieten van een tasje verse soep met een beboterd broodje.

Op de terugweg voelde ik de schaafwonde op mijn elleboog en her en der wat plekjes die morgen waarschijnlijk blauw zullen kleuren. Hopelijk lukt de LPM marathon morgen. Want wou nog eens een dubbeldekkerke doen. Heb mij alvast beloond met een groote pita (op TDB was het een kleine entrecote, dat lijkt zo weinig hè)

Dutch Coast Ultra Run By Night

Fotoreportage

Van de Belgische kust vorige week zaterdag, naar de Nederlandse kust nu op vrijdagnacht. Deze keer met JCA'er Yves Dedapper afgesproken en naar Den Helder gereden. Mooi op tijd bij de startplaats aangekomen. Omkleden en de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter en de 42Y195D-bosmarathon werden uitgedeeld. Her en der werd kennisgemaakt en bekende loopmakkers opnieuw begroet. Het ultra & trailwereldje is niet zo groot en vele bekenden komen we vaak opnieuw tegen.

Erwin vertelde vorige week nog dat de wind in de winter hoofdzakelijk uit het Noorden komt. Zo hadden we wind tegen. Maar deze week zou dat vast anders zijn gezien we van Den Helder naar Catricum liepen, dus Zuidwaards. Is de wind in de nacht van donderdag op vrijdag wel gekeerd zeker. Een hevige harde wind verwende alweer kilometer langs ons gezicht.

Na een briefing van Rinus konden we van start gaan. Yves voor de 100K tot in IJmuiden. Ikzelf was ingeschreven voor de 50K tot in Castricum. 1 kilomter door het centrum van Den Helder. Eenpaar kilometers de dijk op. En dan het strand op. 's Nachts is het donker en ondanks de koplampen is het strand moeilijk in te schatten. Niveauverschil zie je niet goed, verschil tussen ijs en zand is niet altijd duidelijk enz. Zo duurde het niet lang vooraleer ik door het ijs zakte en natte voeten had. Gelukkig droogde dit snel op en kreeg ik toch geen koude of bevroren voeten. Door het slechte zicht moest het lichaam en de enkels nog veel meer dan anders op het strand de stappen corrigeren door het oneffen strand. Zo stapte ik plots een geultje lager en schoot er iets in het rechter been. Op een golfbreker stoote ik de linker enkel en deze zorgde voor wat pijn bij de resterende kilometers. Maar geen getreur, uiteindelijk het grootste deel van de 50K afgelegd met een trio. En net boven de 6h gefinishd.

Met Rinus doorgereden naar IJmuiden om Yves met meer dan een uur voorsprong als eerste te zien finishen op de 100K. Het stukje duinen dat Ferry er nog had ingestoken bleek extreem zwaar te zijn. Zijn tweede helft koste hierdoor behoorlijk wat extra tijd tov zijn eerste 50K. Ook omdat hij tot aan de heup in de zee belande en van schoenen, kousen en broek diende te wisselen om niet te onderkoelen. Een ware beleving dus zo'n nacht loop op het strand

Total Belgian Coast Run

30 deelnemers waren er op de TBC run. Rond 9h gestart in De Panne. Direct het strand op voor een rustige loop in groep. Om de 6km een bevoorrading geregeld door Vincent en Luc die deze leuke vriendschapsloop in elkaar boksen. Door de koude wou niet iedereen even lang wachten en reeds na de eerste post begon de groep uit elkaar te vallen. In Nieuwpoort moesten we een grote toer om maken omwille van de vaargeul. Fernand Vermeersch moest er uitstappen door blessure en zou nog wat bijstand verlenen bij de bevoorrading. Ondertussen een groepje gevormd met onze 3 Nederlandse vrienden (Wilma, Jet, Erwin), Agnes en Patricia. Na de volgende bevoorrading liep ik plots in een kwartet met Luc DJB, Pat L, en Ludo DP naast mij. Wat een eer om dit kwartet te mogen vervolledigen. Even later kwamen Agnes en Patricia aansluiten. Zij merkten ook op bij welk mooi trio we mochten lopen. Ondertussen kwamen we reeds aan de bevoorrading te Oostende. Net te laat voor de overzet die in middagpauze was. Niet te lang gewacht om geen koud te krijgen en daarom nu vertrokken met Heidi J. Ter hoogte van Fort Napoleon waren onze Nederlandse vrienden de weg aan het zoeken en zo waren we weer met 5. Het strand op tot aan Vosseslag. De Nederlandse dames gingen deze bevoorrading voorbij. Daardoor nog met 3. Een ietsje langere pauze zorgde reeds voor koude, vooral aan de handen. Daarom ging Erwin zijn eigen tempo lopen en waren we nog met zijn tweetjes. Aangekomen in Wenduine kwam Luc Van Oost daar juist gewandeld. Ik moest mijn ogen enorm nijpen om hem te herkennen in een wazig beeld. De koude sloeg toe. Bij deze bevoorrading zag je Heidi twijfelen om te stoppen. Daarom ik snel wandelend door: "Heidi, ik vertrek al om niet koud te krijgen, ik wandel tot je er terug bij bent!" En Heidi kon bijna niet anders meer dan positief antwoorden. Enkele kilometers verder checkte ik wat ik gezien had en het werd bevestigd. Heidi vond echter de nodige suikers en zo haar tweede adem. Het duurde tot het binnenlopen van Zeebrugge dat we een laatste stop hadden. Maar ik moest nu zelf aanklampen. Na deze post gingen we verder door en kwamen nog bij Leo, Ludo en Dario. Zo konden we na een mooie dag in een mooie groep finishen. Tijdens een afsluitend glaasje las Leo nog een afscheidsbrief voor. Hij zegt het ultra-wereldje voorlopig definitief vaarwel. Hij blijft wel nog marathons lopen. Een monument nam afscheid.

Foto-verslag

C2C

Op vrijdag de overtocht gemaakt en wandeling op White Horse Hill in Uffington.

Zaterdagmorgen naar Wendover. Nummer afhalen. Routekaarten (want omloop is niet bepijld). Chip, T-shirt. Bagage afgeven die naar Londen gevoerd wordt. En iets na 8h30 mochten we vertrekken. Iets meer dan een kilometer macadam en van dan af modder. Het parcours is blijkbaar goed gekend door de andere lopers. Dus ik volg de groep. Na een kilometer of vier een eerste verwittiging. “Hey folks, that way.” Typisch aan de loop zijn de vele poortjes in allerlei vormen. Engeland loopt vol van de publieke wandelpaden door privé terreinen. Het parcours maakt daar dan ook dankbaar gebruik van. Deze wandelpaden kruisen elkaar overvloedig. Het is dan ook de bedoeling om op het juiste moment van het ene pad op het andere over te schakelen. Ik moet toegeven dat ik normaal niet het grootste vertrouwen heb in het vrouwelijke navigatiesysteem. Maar door omstandigheden kwam ik in een groepje dat op een splitsing plots de kaarten nodig had om de weg te zoeken. Enkelen gingen onzeker naar links. Enkelen zochten verder. En toen kwam een vrouwlijke loopster met een overtuigende “I know the way, to the right and then to the left.” En de vooroordelen waren verdwenen. Ik paste met plezier mijn tempo aan het hare aan. Nadat de loopcompagnie wist wat ik allemaal liep, vertelde dat ze dacht dat ze er ook veel liep, maar dat ze het nu toch even zou herzien. Maar toch behoorlijk wat ultra- & trail-ervaring. In een afdaling troepten wat lopers samen. Ook daar was het een vrouw die het woord voerde als het om het parcours ging. Deze had maar liefst 160 marathon & ultra’s op 4 jaar op haar palmares staan. In totaal reeds meer dan 200. En bij een vijfde deelname kende ze dit parcours reeds op haar duimpje. Opnieuw wagentje aangepikt. Kreeg nog de raad mee op te passen bij de splitsing van het kanaal. Daar moet je de pijl “Paddington” volgen. Half wedstrijd waren we dan aan het befaamde Grand Union Canal. Het parcours werd nu eenvoudig. Het kanaal volgen tot aan de splitsing, en dan de laatste rechte lijn in. De woonboten variëerden van vuile met stinkende dieselmotoren uitgeruste smalle wrakjes. Tot mooi geschilderde pitoreske woonboten met een verhaal en historiek. Ondertussen waren we aan checkpoint 4. De benen werden zwaar. Er was keuze uit lekkere snoepjes en de sponser GU had gels en in water oplosbare tabletten voorzien. En natuurlijk water. Gelukkig had ik zelf cola meegenomen. En dit gaf mij opnieuw de krachten die ik nodig had. Nog 2 keer iets meer dan 6 mijl doorbijten. Werd maar weinig ingehaald (op een grote sanitaire stop na) en kon zelf enkele wandelaars bijbenen. Na checkpoint 5 was het een laatste stukje. Nu zouden we het tempo niet meer laten zakken. Door het naderen van Londen werd het modderpad nu een aaneenschakeling van betonblokken. Waardoor het pad ook meer bewandeld wordt en zelfs langs gefietst. Heel veel respect voor de loopwedstrijd was er niet. Hoewel ik moet toegeven dat er ook heel vaak een “well done” werd geroepen. Maar het was nu echt aftellen. Ondanks de pijn, de zware benen en andere vermoeidheidjes toch nog een schakeltje hoger. Want die loper daar in de verte moeten we ook nog hebben. Blijkbaar nog geen finish dus die 2 daar ook. Terwijl ik dacht dat ik een mooie eindsprint had kwamen er mij toch nog 2 voorbijgesprint. Het laatste ingehaalde duo feliciteerde mij met de eindsprint. Even later kwam nog een finsher binnen waarmee ik een eindje samen liep en toonde mij dat hij onder de 8h binnen was. Ik dus ook. En daar was ik verwondert van gezien de zware benen. Bij de finish ook warme dranken en een medaille. Ondanks dat had ik het toch moeilijk mij warm te houden. Heb mijn thermisch deken moeten boven halen. Er waren immers geen douches, en mijn begeleiding zocht nog de juiste straatjes in Londen city. Ondertussen de eindtijd gevraagd aan de computerman. 7h48m56s. Daar zijn we heel tevreden mee.

Na een flesje champagne en een etentje konden we de dag nadien reeds genieten van een recuperatiewandeling langs de bekendste Londense place to be’s. Van Towerbridge tot aan House of Parlements en via Buckingham Palace terug. De kilometer teller liep aardig op, maar was een mooie recuperatie. Zoals Jan Knippenberg zei “Lopen is een vorm van reizen.”

2012

In januari reeds een PR op de halve marathon (1h36m11s). In maart nog maar mijn 5e wedstrijd en mijn eerste marathon van 2012. PR op 3h30m39s. En direct een dubbeldekkerke met de volgende dag de 6h de la Gorgue. Eco trail de Paris was met zijn 80km een beleving. In Utrecht mijn 2° beste marathontijd gelopen 3h31m58s. Genoten van 80km Limburgs Zwaarste. Dit jaar ook nog iets meer de trail richting ingeslagen met oa Trail des vallée du Chevalier, Trail du tombeau du Chevalier, Uewersauer en eerder genoemde Ecotrail Paris en Limburgs Zwaarste). Steenbergen was een lichte tegenvaller, maar blijft een leuk loopweekend. Het weekendje Koblenz met de Runners was ook zeer plezant en zo liepen we de Midden Rijn Marathon. Op vakantie naar Stockholm en de Jubilee Marathon meegepikt, 100j na de Olympische spelen. Eind augustus een 2° dubbeldekker van het jaar met Bad Pyrmont en een van de loopjes uit de Zomermeerdaagse van Willem Mutse. In de dodentocht volgde het 3° PR dit jaar. 100km in 11h18m. Nog 48m. Nog eens een 6 uur in Troisdorf. En een 3° dubbeldekker met Kampenhout en Spijkenisse. En dit weekend enorm genoten van de zelf georganiseerde jaarafsluitende trailmarathon. Vooral een gezellige loopdag. 11 marathon & 13 ultras brengt het jaartotaal op 24 en overall op 67. Samen goed voor 1285,58km. Met de kortere jogings inbegrepen komen we aan 55 wedstrijden en 1632,24km. Er werd ook wat getraind. Zodat jaartotaal 3309,78 in 160 loopjes. Gemiddeld 20,686km per loopje of 63,255 per week. 23km minder dan vorig jaar, maar wel 35 loopdagen minder.

Weekend met dubbeldekker

Vorig jaar reeds de kerstloop in Brugge meegedaan. De organisatie was niet zo fantastisch, maar er stond een leuk jeneverkraam op het Zand. Dit jaar weer naar Brugge. Vooraf wat los lopen. Richting Zand natuurlijk. Stond daar wel geen jeneverkraam zeker. Lap 10€ voor niks. Toch maar gestart voor 10K, en na een kleine 2K zag ik plots een leuk kotteke. Jullie en Maarten waren weg, de JCA'ers in mijn buurt hoorden nog net op tijd mijn kreet en kwamen op hun laatste looppassen terug. Bijna als laatste begonnen we aan de overige kilometers. Na enkele keren tot stilstand te zijn gekomen, begonnen we aan onze inhaalrace. De tweede ronde was anders en we moesten geduld oefenen tot na kilometer 9 om terug aan het kraampje van "Immo thuis" te komen. Enkele jenevers lang genoten we van de voorbijlopende joggers in allerlei pluimage. Als de meeste voorbij waren hebben we de laatste meters volbracht. 10K in 1h10, dat lukte nog nooit. Telt dit ook als PR? Zaterdag dan naar Kampenhout. Dacht daar een rustige anonieme marathon te lopen. De meeste bekenden zullen op zondag in Spijkenisse staan. Maar op de parking kwam ik al een JCA'ster tegen (Hilde), en binnen was mijn verwondering groot toen ik Bart, Filip, Kristof, Koen, Ruth, ... (sorry voor de anderen) allemaal zag. Heel rustig gestart in een groepje met Veerle, Kristof, Bart, ... En na een kilometer opwarmen naar een "poepke" gelopen. Maar wel een gesprek aangegaan met een van de marathon managers club. Over Marathon des Sables, Z-Afrika, Dublin, ... Het eerste rondje zat er al op en had niet eens het kanaal gezien waarlangs we moesten lopen. Vooraleer ik maar iets begon te voelen of aan aftellen dacht zat er al 28km op. Nog eéén rondje afzien, en eentje van Glorie zei ik tegen een marathon-debutante die ik voorbij ging. En de finish (na 4:04) was nog zo leuk, dankzij Willem aka Mottigen Bever die de SMC-finishers trakteerde op een glaasje cava. En den après, was SMC-waardig. Zondag dan samen met Ann & Johan naar Spijkenisse. Proberen om de pacers van 4h te volgen. En één van hen was een bekende, Ruud. Een grote groep volgde. Soms moeilijk om de voeten tussen die van de andere te plaatsen. Maar een plaatsje gezocht en mij laten meedrijven. De beentjes werden wat pijnlijk. Het koste steeds meer moeite om te volgen. Toch strooiden ik met aanmoedigingen omdat anderen zich in de groep zouden kunnen vastbijten. En beet ik mij zelf ook vast. In de laatste 3km een kleine afdaling gebruikt om de snelheid lichtjes op te trekken. En nog naar 2 bekende toe gelopen. Gerda nog wat aangemoedigd. En net na haar over de finish lijn kunnen lopen in 3:56 (of was't al 57?).

Aflossingsmarathon Terneuzen

Een aflossingsmarathon, maar toch met 17 individuele lopers op het uitslagblad. Een aflossingsmarathon betekend ook rondjes lopen. 8 identieke rondes die samen de marathon vormen. Vlak, maar toch enkele goed voelbare knikjes in. Wou niet al te rustig lopen, en proberen onder de 4h te duiken. De eerste ronde ietsje te snel gestart, maar nadien toch zeer vlak kunnen lopen. Behalve na de 3° ronde, bij de aanvang van de 4° een toiletbezoek moeten inlassen. En dat zie je direct aan de rondetijden.
Ronde 1: 27:09
Ronde 2: 28:03
Ronde 3: 28:18
Ronde 4: 30:31
Ronde 5: 28:35
Ronde 6: 28:12
Ronde 7: 28:36
Ronde 8: 28:32
Mooi vlak. Resulterend in 3:47:56 als eindtijd. We konden tevreden naar huis terug keren. Met nog een speciaal woordje van dank aan JCA. Die naast de aflossingsteams ook mijn individuele inschrijving betaalde. Leuk meegenomen.

3°/10° Uewersauer

Uewersauer was aan 10° editie toe. Ik ontdekte deze trail 2 jaar terug en stond voor de derde keer op rij aan de start. Gezien het bij de eerste afdaling vaak wat drummen is en niet kan doorlopen heb ik mij bewust wat meer naar voor geplaatst dan de vorige jaren. De eerste bergaf loopt dan ook iets vlotter. Maar volledig laten gaan naar beneden zit er niet in. Met nog 50km voor de boeg ook niet zo erg. De eerste beklimming kan ik ondertussen lopend nemen. Bij mijn eerste trail vloog ik die nog al lopend op en stond 10m verder wandelend. Nu trippel ik die in mini-pasjes naar boven. Goed op de armen trekken. En rustig aan. En dat lukt behoorlijk. Zonder dat de hartslag hoog gaat. Na de eerste bevoorrading volgt de 2° afdaling in het bos. Het eerste jaar ging ik daar gevaarlijk snel bergaf en liep dan maar op een boom om de snelheid te breken. Ook dit gaat met wat parcourskennis vlotter. En zo gaat het verder. Na de derde bevoorrading werd het echter tijd voor een sanitaire pauze. Even parcours af, aan de kanten, en even later terug verder. Met een verlossend gevoel. Afwisselend bergop en bergaf. Naar boven trippelen. Naar beneden met grote vlugge stappen. Behalve als er een afgrond naast een single track ligt. Dan kijken we wat meer uit de doppen. Aan kilometer 32 begint mijn favoriete stuk. Single track stroomopwaarts langs een riviertje. En dit een aantal keren dwarsen via betonnen brugjes en een houten brugje (dat ondertussen zijn beste tijd gehad heeft). De tijd ziet er niet slecht uit. 6h lijkt net haalbaar. Klein beetje sneller. Maar toch nog reserve houden want nog 18km. Aan de bevoorrading bij km 38 had ik nog iets meer dan 7m/km. Normaal haalbaar. Maar met de kilometers en vooral de hoogtemeters in de benen, en op dit parcours, niet evident. Maar we gaan er voor. Ook al weten we dat zwaarste stukje bij kilometer 46 nog moet komen. Bordje 40 en 45km geeft zelfde info. De Garmin duid telkens wat minder afstand aan, maar iets meer dan 7m/km blijft de info. Kilometer 46, de zware beklimming wordt sneller als de vorige jaren naar boven gestapt. En boven hernemen we het looptempo. Bordje van laatste kilometer. Maar de extra inspanning beginnen te wegen. 6 minuten resten nog. En dit lijkt te weinig te worden. Toch niet opgeven. Maar een tweetal keer 5 stappen wandelen en terug hernemen. De totale afstand van 50,1 blijkt nu wel te kloppen met de Garmin. En als we de laatste boch om komen zie ik de klok op 6h01 springen. Ondanks een laatste spurtje toch 6h01m27s brut. De netto tijd blijft ook net boven het verhoopte 6:00:45. Of een "kakkske" er boven.