Kalf !!!

Vandaag 7h opgestaan. Pak en zak stonden klaar. Enkel een banaan of 2 naar binnen werken, een mueslireep, en weg waren we. 7h30 was de afspraak. De fietsen op de wagen en naar Ieper. Daar één wagen parkeren, en met de andere naar Ramskapelle. Al vlug kwamen we Gert Luyckx tegen. Die zijn goede voorbereiding zag verloren gaan bij de bouwwerken voor zijn huis en last kreeg aan zijn rug. Toch aan de start en het beste hopen. In de kleedruimte ook Marathonloper die tussen 2 tennisbar-sessies in toch nog tijd vond voor deze marathon in zijn achtertuin (en ik vermoed dat er nog een blogger goede dag zei, maar ik weet de naam niet). En het zijn niet allemaal bloggers. Bij het afgeven van de sporttas stond een Ier uit Belfast. Hij kwam hier zijn 1° marathon lopen. Aan de aankomst stond nog een bloggertje van formaat, Katrien stond er te supporteren.

Ondertussen had ik gemerkt dat ik mijn borstband voor de hartslagmeter vergeten was. Net als het slot om de fiets vast te maken (als we na aankomst de auto aan de start zouden gaan oppikken). Eenmaal sporttas afgegeven en klaar aan de start merkte ik dat ik mijn Garmin ofwel niet goed opgeladen had, ofwel iets misduwt want de baterij was al bijna leeg en hij gaf na enkele meters reeds de geest. En tot overmaat van ramp ... 'k Had mijn huidige loopschoenen met mijn steunzolen in niet aangedaan. Ik stond met versleten schoenen zonder zooltjes aan de start. Kalf !!!

We starten met een kleine lus in Ramskapelle langs een eerste oorlogskerkhof waar ik enkel Belgische vlagjes opmerkte. Een eerste plaspauze. In het kopke speelde het idee van de "slechte" schoenen, en voelde ik pijn. Maar na 8km was de pijn weg, en het idee om op te geven liet ik dan ook maar varen. Ondertussen was ik de haas geworden van een groepje van een 15-tal man die op korte afstand volgde van de 4h groep. Ik had als opdracht een JCA-compaan te steunen. Bij kilometer 12 kwamen onze zonen ons vergezellen met de fiets. Alweer plaspauze. Aan de start had Mr Bert een interview gedaan en ik begon dan ook te praten met een man in Kinepolis shirt. De triathlon club van Waregem (als ik het goed onthouden heb) wordt blijkbaar door Kinepolis gesponsert, maar Mr Bert zelf liep reeds zijn 80° Marathon maar zou een 10-tal minuten voorliggen. Ook in de groep een Engelsman. Liep zijn 468° marathon. En loopt er nu elk weekend een. Volgende week Engeland, de week er op Duitsland, en dan Budapest. In de week werkt hij wel degelijk, en hij vond het geen dure hobby. We passeerden de dodengang, en wat later ook de IJzertoren. Vooral de slogan "Hier liggen hun zaden als lijken in 't zand, hoop op den oogst O Vlaanderen land" vind ik zeer aangrijpend. Er volgde nog een 3° en zelfs een 4° plaspauze. Nog een praatje met een Nederlander. Hij liep 2 Roparuns. Hielp in 2005 het eerste Belgische team opstarten. Was reeds meerdere malen teamcoach enz enz. Roparun is een echte aanrader om aan mee te doen, als je het eens deed, vergeet je het nooit meer. Er wordt gelopen met 8 personen. 2 groepjes van 4. Een groep neemt platte rust, een lost elkaar af om de kilometer. Langere stroken is af te raden omdat je anders te veel afkoelt. Als iedereen het volledige traject haalt doe je elk zo'n 65 kilometers over 2 dagen. Het is een hele onderneming. Want naast 8 lopers heb je best een omgebouwde bus met chaufeur nodig, kinesist, sponsering, .... Nog iets voor het verlanglijstje. Ondertussen had ik mijn JCA-compaan al enkele malen gewaarschuwd om het tempo niet op te trekken, maar gelijkmatig te blijven lopen. Maar het groepje spatte toch uit elkaar, en we blijven maar met een 4-tal meer over. Nog iemand uit Oostakker, die ook al samen met die mannen van Botha Aalter de 25km in Hulst had gelopen. Hij herkende mij nog. Maar mijn JCA-compaan van de dag kreeg het ook moeilijk. Het tempo zakte. Juist voor kilometer 39 volgde er een wandelingetje. Blijven aanporren, en een nieuwe looppoging volgde. Opnieuw gevolgd door een wandelingetje. Even voorbij kilometer 40 zetten we opnieuw het lopen in, en deze keer zouden we niet opgeven en het tot de finish redden. Op iets meer dan 500m van de aankomst moesten we nog voorbij een klooster met een reeks supporterende nonnetjes. Eentje riep, komaan nog 500m. Waarop ik spontaan antwoorde dat ze liegde en te biecht moest gaan, want dat het nog verder was. Bij mijn uitgeputte compaan kon er nog een glimlach af. In het laatste rechte stuk las ik de klok 4h15 en enkele seconden. Komaan alles er uit persen en we blijven binnen de 4h15. En zo geschiede. Hopelijk een goede voorbereiding op Eindhoven.