20K extensief

Als we volgende week de 50 v Gistel tot een goed einde willen brengen hebben we kilometers nodig. Daarom als 2e dag op rij een 20+ extensief duurloopke. Wat het weektotaal voorlopig op 69 brengt. Straks gaan we onze Ename's gaan verdienen in Kruishoutem wat alweer een 10K extra zal betekenen. En maandag gaan we eens naar Ichtegem voor een 10,5K.

Wat gisteren tijdens de extensieve duurloop opviel.
Wanneer het duinpad bergop gaat daalt het tempo door het moeilijkere parcours. Ondanks het lagere tempo voelt dit zwaarder aan dan het vlak lopen, maar toch gaat de hartslag niet in die mate omhoog dat hij buiten de hartslagzone gaat. Ik heb dus het gevoel dat ik een zwaardere inspanning lever, terwijl de hartslag dit niet zo aangeeft.
Anderzijds als het duinenpad bergafwaarts gaat, stijgt de snelheid. Ik kan mij gewoon laten bollen, wat de indruk geeft dat ik zelfs bij een hogere snelheid kan recupereren. Echter in deze stroken gaat de hartslag telkens in die mate de hoogte in, dat ik wel uit mijn hartslagzone ga en het allarmke begint te beepen. Ik heb dus het gevoel te kunnen recupereren, terwijl de hartslag dit niet zo aangeeft.
Bij de testen die ik deed bij Mensana zei men mij dat ik mijn inspanning telkens heel goed kon inschatten. Maar hier heb ik nu een andere situatie. Is er iemand die hier een uitleg voor heeft? Wat is het effect v bergop-bergaf op de hartslag en op de hartslagzone's, en dus ook op recup/in 't rood gaan? Hier zou ik graag wat meer over weten.

Het parcours: Deze keer niet door de polders. Over de Blankenbergse dijk, rond de haven, en daar de duinen in langs een aangelegd pad tot in Wenduine. Wendijne de dijk over, en aan de zwemkom blijkt een pad te liggen tussen de duinen en het strand. Dit loopt echter niet tot in De Haan. Hierdoor de duinen in. Vanaf hier was het zoeken. Eerst langs een paardenroute, wat moeilijk beloopbaar was, vervolgens iets betere paden gevonden. De paden lopen echter vaak naar de buitenkant van de duinen en komen steeds weer op de grote wegen uit. Maar rond de 10K was er een pad die precies terug keerde, en heb dat dan maar gevolgd. Doodlopend op een militair domein, dan maar terug een stukje weg, zo vlug mogelijk de duinen weer in langs alweer een paardenroute. Dan opnieuw de beter beloopbare paden gekozen, en na enkele grote wegen te hebben gekruist kwam ik opnieuw op het wandelpad tussen duinen en strand tussen Wenduine en De Haan terecht. Vandaaruit was het een gekende route. De zelfde weg terug als gisteren, en als de weg in het heen lopen vandaag. Na de paravans van Blankenberge nog eerst eens tot rond de vuurtoren gelopen en de volledige dijk over tot juist voorbij de pier.