Run van Gieten

Donderdag reeds ondervonden dat ik nog niet 100% gerecupereerd was van Steenbergen. Vrijdag al iets beter. Zaterdagochtend voelde alles terug ok. Om 6h30 stonden Ann, Johan en Wouter stipt aan mijn achterdeur. En wij weg. Nog eens naar Steenbergen.

"Goeie morgen mijnheer, ik kom om mijn sportzak" Totale verwondering volgde. Na wat gepraakt, adres en naam nog eens opzoeken bleek dat we bij de buurman moesten zijn. Daar werd de vraag wel normaal onthaald. Alle loopspullen netjes gewassen en gestreken terug. Als dat geen supper organisatie is van ultralopen Steenbergen.

Doorgereisd naar Gieten. Waar we behalve ons inschrijven ook geflyerd hebben voor de 6 uur van Aalter. Run van Gieten bestaat reeds 6 jaar. Maar de ultra is pas aan de tweede editie toe. Vorig jaar 12 deelnemers en elkeen kreeg een persoonlijke fietser van de organisatie mee. Dit jaar een boost naar 42 zei men tijdens de briefing. Met deelnemers uit Be, Du en zelfs Dk. Briefing leerde ons dat we op de ronde van 25km enkel na 12,5km een bevoorrading hadden met enkel water en bij de doortocht aan de aankomst een volledige bevoorrading. Een 4 tal motards en een tiental fietsers zorgden voor begeleiding. Ondanks het mindere voorjaar was het vandaag wel een lekker weertje. We starten dan ook in een aangenaam zonnetje en konden genieten. Aan 10km/h liepen we 15km. Het tempo stokte wat en ik ging mijn eigen weg. Ondanks de ervaring die we hebben niet gewoon weg verder aan 10km/h. Nee versnelde naar net geen 12km/h. In 10km liep ik 10min uit op het groepje waar ik mee op stap was. De tweede ronde gingik vlot verder. De warmte werd wel iets storender. Maar een fietser bracht extra water en een sponsje. Ik zou in de tweede ronde nog 3 lopers bijbenen (die ik in het zicht had), en daarna bij die derde blijven en tempo wat laten zakken. Die gedachte alleen al verklaard hoe het ging met het gevoel. De benen werden zwaarder. De voetzool voelde verhit aan. Maar het gaatje werd toegelopen. En enkele kilometers liep ik in het zog van een medeloper. Maar na 35 à 36km was het op. Bij de bevoorrading tijd genomen voor een colaatje of drie en wat water. Spons nog eens nat gemaakt en weer verder. De verleiding om te wandelen kwam telkens terug op. En ik was makkelijk te verleiden. Maar elke keer dacht ik aan Henk die op mijn facebook ivm 24h reageerde "gewoon" blijven lopen. En telkens was de verleiding van korte duur en zette ik terug aan. Wel aan een slakke gangetje (7m30/km). Maar beetje per beetje schoven we op. De fiets begeleiders gaven een aanmoediging alsook de motards. En zo kwamen we aan kilometer 47. En dan is het er maar 3 meer. Opnieuw wat kunnen versnellen. Toch kwamen nog enkele lopers bij mij. Bij de laatste 2 ook een fietsbegeleidster met water. Nog wat gedronken en dit gaf extra energie. Zo kon ik aanpikken bij de laatste 2 lopers die mij bijhaalden. En samen met hun finishen in 5h13m01s. Alles behalve supper. Maar was wel leuke loop. De meegereisde Johan en Wouter mochten het podium op. En Ann liep zonder marathon ervaring, zonder lange duurlopen zomaar losweg een eerste ultra.

Op de terug weg in Zwolle gestopt. Gaan chinezen en hebben goed kunnen lachen. Ook werd duidelijk wie goed was in lopen en wie in eten. Elk zijn specialiteit. Maar morgen gaan we regimen hè. Morgen ....

Analyse rondetijden Steenbergen

Graag verneem ik wat jullie zien aan de rondetijden te Steenbergen. Misschien kan ik er uit leren.
Opm:
Ronde 1 = 1,3km ipv 2km
Ronde 11 & 23 = sanitaire stop
Ronde 35 = pasta maaltijd genomen

Tussen de Vlaamse Bergen

Heb niemand in huis die mij 2-weken looprust oplegt. Liep ook maar 12h ipv 24h. Dus gaan we eens testen hoe we gerecupereerd zijn.

FOTO's

In Berthen is er een wandeling. Noord-Frankrijk is een mooie en heuvelachtige streek. En op een uurtje zijn we er. Je kan kiezen uit afstanden tot 50km. Vooraf dacht ik voor de 33km te gaan. Eenmaal ingeschreven vertrokken we over een parcours dat inderdaad op en neer ging. Heel vaak de niet verharde paden op zocht. Ook al was het een vrij pittig parcours. De eerste bevoorrading op 6,7km werd heel vlot bereikt. Een colaatje en terug weg. De velden in. De rode berg lag reeds achter ons. We bevonden ons nu op de zwarte berg. Enkele pittige stukken, maar ook snelle afdalingen werden ons voorgeschoteld. Mooie uitzichten en na exact 14km kwamen we aan een tweede post. Geen cola, dan maar zero. Een tochtje rond een visvijver. Het grintpad voelde niet zo goed aan voor de voeten. De ruim 100km van zaterdag zijn door de voeten niet volledig verteerd. En het begon ook wat moeizamer te gaan. Rechterbilleke begon ook wat tegen te werken. Reeds een tijdje zagen we nu de zendtoren van de Catsberg naderen. Herinner mij daar nog een zware beklimming van een loopje enkele jaren geleden. En we mochten het zelfde aarden pad tot aan de zendtoren opnieuw beklimmen. Iets verder op waar de loop starte is nu onze derde bevoorrading. 20,5km ver. En kwam juist op tijd om de laatste les cola te ledigen. Gezien de vermoeidheid van benen en voeten. Gezien al wat nog komen gaat. Gekozen om over te schakelen naar de 24,2. De laatste kilometers gingen hoofdzakelijk naar beneden gezien we hiervoor vanop de Catsberg vertrokken. Al bij al nog een vlotte loop. Maar de 100km is nog niet volledig uit het lichaam. Misschien toch iemand in huis halen die ons af en toe wat rust op legt.

24h Steenbergen

Het was de week met de kids. Dus een hele organisatie. Last minute nog een oppas gevonden. En de dag er voor hun en mijn eten klaar gemaakt. Vol-au-vent, frieten, pastasalade, pannekoeken. Heel wat werk. Peter opgepikt in Gentbrugge, nr afgehaald, en geparkeerd op het door Erik gereserveerde plekje. Verschillende bekenden gezien. Het ultrawereldje is echt tof en plezant. Zo werd er al ruim gelachen met mijn "snoepkraam", en iedereen lonkte naar de pannekoekjes (op Geert Stijnen na, die heeft zijn professionele bevoorrading). Toch kouder dan gedacht en direct de lange kledij aan. Zo moeten we later die avond niet switchen. Aan de start nog één minuut stilte voor Philippe Verdonck. Vorig jaar nog mijn buur in de bevoorradingszone.

15h: weg zijn we. Vorig jaar eerst gewandeld, nu direct lopend. Defect rondebord zorgde er voor dat we rondetijden niet direct kenden. Behalve lopen mochten we ook beginnen hoofdrekenen. Minder dan 14min op 2,07km. Ik had 14min14s voorzien. Te snel dus. Maar het liep goed. Bevoorrading is belangrijk. Daarom werden de ronden afgewisseld: pannekoek, cola, water, pannekoek, cola, ... Ondanks dit vrij onschuldig schema toch sanitaire stop.

Ondertussen zette men een party tent op met flat screen. En zo kregen we onze afgelegde afstand en overall gemiddelde snelheid. Na 6h meer dan 9,3km/h. Ik had gehoopt op 8,75. Maar ronde per ronde zag ik er tientjes af gaan. Zeker na een tweede sanitaire stop. En een verdere daling na een hongertje. Dit werd mooi opgevangen met de koude pastasalade. Ondanks het nog vroege tijdstip voor een 24h kwamen we her en der toch al wandelaars tegen. Of lopers waar de snelheid behoorlijk gedaald was. De sfeer langs het parcours werd opgedreven door bokalen met kaarsjes die dit jaar niet uitgeregend werden. Ze gaven echter onvoldoende warmte voor de koude nacht. Gelukkig had ik op aangeven van Paul nog vlug een extra loopjasje meegenomen. Dit bracht gelukkig wel redding. Tot kilometer 92 bleef het vlot lopen. De grens van 100km werd nu een eerste doel. Maar niet zonder eerste wandel stukjes. Toch kon ik nog voor 12h wedstrijd de kaap van de 100 volbrengen. Voor mij een PR. Daarvoor waren we niet naar Steenbergen gekomen. Een PR op de 100 mijl en op de 24h zouden volgen. Rekening houden met verval. Maar 80km op 12h dat moet lukken. Een extra ronde bracht me op 102km. Opnieuw met wandelen en reeds een beetje honger. De rest van de pastasalade moest er aan geloven. Wekker 30m later doen aflopen want we gaan ons even leggen. De koude rillingen liepen over mij en krampen werden mijn deel. In beide billen en vervolgens ook beide kuiten. Karakter was plots ver te zoeken en de wekker werd een heel stuk later gezet want het was over. Iets na 6, wakker geworden. Sportzak genomen en naar de douche. Hoe dichter bij de sporthal hoe vlotter het opnieuw ging. Maar nee ik zou opgeven. Het had toch geen zin meer. En zo geschiede. Natuurlijk met spijt in het hart. Maar zo konden we flyeren voor onze 6 uur, konden we nog een extra tukje doen. En konden we Johan bevoorrading geven tijdens zijn 6 uur. Patrick aanmoedigen omdat hij derde zat (achteraf zei hij dat hij juist wou vertragen en dankbaar was voor de info en aanmoediging). Natuurlijk ook de collega 24h lopers aanmoedigen. En zo werd het al vlug opnieuw 15h. Mijn teller was op 102,9km blijven staan. Ondanks het vroege stoppen toch vele positieve reacties. En we moeten tevreden zijn met wat we hebben. Het leven is te kort om te treuren en te piekeren. We liepen een mooie 12h. En 102km lopen is niet iedereen gegeven. Volgende keer beter. Maar nu snel gerecupereerd. Ook dankzij de goede nazorg van kine en pedicure.

Rechtzetting

Trail des vallées du chevalier was een zeer mooie trail. Toch waren er een aantal opmerkingen naar de organisatie toe. Het siert de organisatie wel dat ze op maandag een mailing heeft rondgestuurd om zich te excuseren voor de fout in de afstand.

Trail des vallée du chevalier

Paul gaf vooraf aan dat deze trail in deze weersomstandigheden te gevaarlijk was en zou passen. Maar nog denkend aan mijn 80 ipv 100km in Limburgs zwaarste zouden we deze keer "NIE PLEUJEN". Organisatoren vonden dit echter ook en schrapten een stukje van 1,5km van de 54 en zou ons een tijdswinst van ongeveer 30 min opleveren. Paul er toch bij, en we moesten maar 52,5km af haspelen (zo reken ik dit toch na).

We konden bij de inschrijving ook ons pseudoniem opgeven. En zo kon ik, toeval of niet, met mijn geboortejaar en mijn blognaam dit trailtje aanvatten.

Alsof de organisatie onderweg niet genoeg uitdaging kon vinden, mochten we ook nog starten met deze gras heuvel. Gelegen op het oefenterein van onze para's in Marche-les-dammes.

Dat de grasheuvel niet echt nodig was bewijst deze beklimming. We zouden er zo verschillende te verwerken krijgen. Soms steiler, soms wat minder. Maar steeds slijkerig, glibberig en zwaar. En als het bergaf ging was het zoals in het kinderliedje. "Mieke hou je vast aan de takken van de bomen". Zo had ik eens het geluk een rotte tak als houvast te gebruiken. Hij knakte af, en ik trok de tak tegen mijn eigen hoofd.

Twee maal mochten we met een touw over een boomstam een riviertje dwarsen. Deze was behoorlijk glibberig. Maar "bange piet" kwam er met de schrik van af. Want zoals het kinderliedje verder gaat. "Als Mieke valt dan valt ze in het water"

Op deze zie je best wat we tot 2 keer toe te verwerken kregen. Een rotspartij waarbij een koord nodig was om tot boven te geraken. Hier keek je best niet even achterom. Of je gedachten gingen misschien iets te veel naar het kinderliedje. "Als Mieke valt ... dan is Mieke dood"

Deze tweede rotsformatie was nog gevaarlijker. De schoenen hangden ondertussen al vol met glibberige modder. Als je deze op de rotsen zette en probeerde druk te plaatsen gleden ze makkelijk weg. Dan maar de koord gebruiken. Terwijl ik voor het eerste stuk van de beklimming mijn volledige gewicht aan de koord hing bedacht ik plots wat er zou gebeuren als deze doorknakte. Vervolgens voor de zekerheid toch maar een hand aan de rotsen, de andere aan de koord. Iets hoger moesten we overschakelen naar een tweede koord. Ik neem deze vast. Kijk naar boven. En draaide bijna van mijn stokje. De koord was doorgeschoten en terug aan elkaar geknobbeld. Denk dat mijn hart hier meer dan een keer over sloeg. Maar er was geen weg terug en we klauterden tot boven.

Na de eerste bevoorrading op een boerderij mochten we hier onze weg verder zetten. De gedachten hadden weer iets om over te zinspelen. Staan de kalveren hier aan de zijkant, of lopen ze juist midden door?

Een drukke weg mochten we niet over. Onder de weg door. We werden op de knieen gedwongen. Behalve deze leuke verrassing was er ook nog de afstand. Mijn redenering bleek niet te kloppen. De meeste Garmins kwamen net boven de 62 of 63km uit. Dus laten we zeggen 62,5km trail plezier. En nu nog een weekje de beentjes laten rusten, want dan moeten ze weer presteren. Je kan u de vraag stellen als de rotsformaties verantwoord waren. Het weer maakte het ook nog eens loodzwaar met zware modder en glijpartijen als gevolg. Maar het was een wondermooi parcours. Ondanks dat we enkele keren de schrik op het lijf hadden, een zeer mooie ervaring.