2013 mooi loopjaar maar doel niet gehaald

2013 had één doelstelling. +180K op 24h.

En het jaar begon dan ook met vele kilometers.

Een eerste leuke uitstap was 3d Londen met op zaterdag de County to Capital (C2C) die mij lopend van Wendover naar Londen, Padington bracht.

Vervolgens een erg koude editie van de Belgian Total Coast, met het afscheid van Leo Pardaans voor wat de ultra's betreft. Alweer heel mooi.

Een weekje later was de Nederlandse kust aan de beurt. Bij Rinus ging ik de DCURBN lopen. Of voluit Dutch Coast Ultra Run By Night. Samen met Yves Dedapper de verre tocht naar Den Helder. En daar opnieuw met heel wat loopvrienden een strandloop van 50K gedaan. Serieuze vrieskou. Maar het haardvuur bij de finish was des te leuker. Hier wel geleerd dat ik toch voorkeur heb om bij daglicht te lopen.

Een dubbeldekker kon niet ontbreken. Met Trail des Bosses en LPM waren het 2 klassiekers die begin februari een gans weekend vulden.
Ook eens meegelopen met een andere Joeri bij zijn Hero of the Day. Op zaterdag een nieuwe trail in Waterloo die veel langer en zwaarder bleek dan aangekondigd. En op zondag nog eens naar de altijd leuke vriendschapsloop bij Tiny in Uden.

De vorm kwam stilaan goed. Dit werd even getest in La Gorgue. Op 6h liep ik 65,195K. Jammer dat het een Franse organisatie was, want alle GPS'en hadden heel wat meer op de teller. Maar het is zo. Toch een PR dit jaar.

Nog steeds waren we pas maart. Opnieuw trok ik naar Engeland. Deze keer had ik Ferdinand Nelson overtuigd. 3 dagen liepen we langs de Jurasic Coast. Een nooit meer te vergeten loopervaring. Het weer zat niet mee. Maar het mooiste beeld dat ik ooit op een loop te zien kreeg, ontdekte ik hier. Vlak voor de finish van de 2° dag. Deze wil ik echt aanraden aan alle trail lopers die 3 dagen na elkaar iets meer dan een marathon wel zien zitten. Gewoon doen.

In April trok ik met de kids naar Texel. En omdat ook Veerle met kids daar was, konden we de kids een dagje geamelijk aan elkaar over laten. En zo kwam er nog een editie van de 60 van Texel op mijn palmares. En 30m sneller dan 2j geleden.

Een nieuwe marathon in Zwalm kwam ook op het programma.

Samen met Ingrid liep ik een stukje mee in één van haar 50K loopjes voor haar verjaardag, tvv Special Heroes. We starten op een Special Heroes school. Een deel van deze jongeren liep 1K met ons mee en nam op hun manier afscheid van ons. Een fantastische ervaring.

En in Rotterdam kwam ik alsnog in het pacersteam. 3h45 was in een drukke periode met vele kilometers geen makkie. Maar samen met Lydia en Remco toch tot een goed einde gebracht.

Nog een laatste zware training voor Steenbergen. En we liepen op zaterdag 100K Limburgs Zwaarste. Steeds mooie parcours schotelt de sympathieke Willem Mützze ons voor.

De volgende dag reeds een pace jobke in Antwerpen. Met 100K in de benen was het niet makkelijk, maar de 4h15 werd door heel wat lopers mooi gehaald.

Een klein spierscheurtje was het gevolg, maar met de nodige kine waren we net op tijd klaar voor de 24h van Steenbergen. Met ingetapte benen stonden we temidden van de WK-deelnemers. Dat op zich was een beleving. Alles liep vlot. Niet al te snel gestart en tempo mooi lang vast gehouden. Een heuse stortbui gooide roet in het eten. Maar alle kledij vervangen en in droge kledijk lukte het opnieuw. Tot de vermoeidheid toe sloeg. Het wordt donker en door de vermoeidheid zie je een putje in de weg niet of laattijdig. Bijsturen lukt niet meer. En een lichte verstuiking was een feit. Ik stopte de 24h ruim voor de 180K.

Door de blessure was de 50K van Gieten onmogelijk. En ook Le grand trail des Lacs et Chateaux kwamen te vroeg. Opgave.

Child Learn marathon lukte dan weer wel. Maar na de inactiviteit was de vorm nu ver weg.

Met een slechte vorm trok ik naar Chamonix waar de Marathon de Mont Blanc overwonnen werd.

Begin juli er nog vlug eentje bij doen met Wadniel. Nog een laatste keer flyeren voor de 6 uur van Aalter.

De 3° editie van deze zelf ingerichte wedstrijd volgde de week nadien al.

En dan eens een loopvakantie. Op zaterdag samen met Luc een "bikini" versie van de Belgian Total Coast Run. Ter voorbereiding van zijn 5° Spartathlon. Juist die dag zou het water gaan gieten. Nog maar pas vertrokken en we waren doorweekt. Gelukkig kwam die dag de zon er alsnog door en konden we nog afsluiten met een ijsje en terasje in Knokke. De volgende dag stond ik al aan de start van de zomermeerdaagse in Boxmeer bij Willem. 3 dagen zou ik iets meer dan een marathon lopen. Maar de 5° loopdag was er te veel aan. De voetjes waren te nat geweest en daardoor te gehavend met al de dagen en kilometers. Deze hadden nu echt rust nodig.

Een week of 2 later waren ze wel al opnieuw klaar voor een 3° keer dodentocht in Bornem. Wel mijn minste prestatie daar.

En toen was het nog maar eens tijd voor vakantie. In Bremen de Bremer Bergmarathon gaan lopen. 's Avonds een bezoekje aan de stad. En de volgende dag de Moormarathon gelopen.

De JCA-clubuitstappen zijn ook steeds leuk. Vorig jaar niet genoten van Meersen omwille van niersteentje. Maar dit jaar werd dit ruim goed gemaakt met een leuke rustige marathon.

De joggingclub van Wevelgem telt vele bekende leden. En ook hun 2-jaarlijkse marathon kon niet op mijn programma ontbreken.

Nog een loopvakantietje volgde. De 6h gaan lopen in Amsterdambos bij Nitish. En daar heel wat haaswerk kunnen verrichten voor een mooi PR voor Henk Derudder. 's Avonds wandelen langs de Amsterdamse grachten. En de volgende dag nog een haasjobke. De marathon van Zwolle in 4h30. Heel wat lopers van bij de start tot de finish kunnen begeleiden tot hun doel tijd. Missie geslaagd dus.

En na 14d rust een 2° poging voor de +180K te halen. Het Belgisch kampioenschap werd dit jaar in Nijvel georganiseerd door Marc D'Herde. Veel bekende en gelijkgezinden op en langs het parcours. Het was dan ook zeer plezant. En kon mij toch goed intomen en alles liep gesmeerd. Echter na 13h de vermoeidheid kwam, de pijn in de benen, de snelheid zakte. En opnieuw gaf ik op. Doel van 2013 NIET gehaald.

Maar die ambitie van +180K had toch heel wat leuke loopervaringen meegebracht. En ondertussen was er al eens goed geteld. De geplande verjaardagsmarathon in december kon ook mijn 100° worden. Een nieuw doel stelde zich.

Daarom werd in een vrij weekend naar de Rurshee marathon getrokken. Mooie natuurloop. En omdat Kasterlee vol boekt was ging ik nog maar eens naar mijn favoriete Uewersauer trail. Chris organiseerde voor het eerst een trail in Lommel en ook daar waren we bij. Omdat de 100MCL-NL er eentje niet meerekende ging ik ook nog naar Kampenhout. Daar haasde ik Veerle naar een onverwacht PR. De volgende dag kon ik Mario begeleiden bij zijn eerste marathon in Gent. Zo kwam ik officieel op 99. Met Rock'n Roll marathon in Jumelot er bij zelfs al op 100.

Op 21 december volgde dan de zelf georganiseerde 42Y195d-bosmarathon. Het werd niet alleen mijn marathon verjaardag, maar ook een loopfeest ter gelegenheid van mijn 100° marathon & ultra. Mooier kon 2013 niet afgesloten worden.

Ondertussen werd al een loopje van 60K door de plaatselijke bossen gedaan. Wie weet wat dit nog met zich mee brengt. En als we nog een vriendschapsloopje doen in Ronse en het jaar nog in schoonheid afsluiten .... Dan wordt dit mijn hoogste jaartotaal in mijn loopcarière. Zal om en bij de 3800k uitkomen. Ruim voorbij Ankara in Turkije geraak je daar mee. Ondanks het niet lukken van de +180K, toch nog een mooi loopjaar.

Hiep Hiep

Na Gent met de teller op 99 was de rust terug gekeerd. Vrijdag 20 december immers een dag verlof zodat alles mooi kon klaargestoomd. Afhalen wisselgeld, medailles, finishdoek, naturaprijs, verkeerskegels, materieel seingevers en 't was al gauw een stuk in de namiddag. Cafetaria klaar zetten. En pijltjes gaan hangen. Verkeerde volgorde gekozen en was in donker om doen. Kids moesten tijdig in bed dus rest pijltjes dan maar morgen ochtend. In de loop van de dag werd de stress dus alleen maar groter. 's Nachts wakker en dan maar de speech achteraf en de toelichting aan de start geschreven. Bleef te lang donker en dus met Petzel de overige pijltjes gaan plaatsen. Vlug koffie-automaat aan, ontbijt afhalen en kleine mannen uit hun nest om ze te laten helpen. De eerste helpers waren al vroeger in het sportcentrum dan ikzelf. Maar één minuut na 8h waren we er. Gerustgesteld dat mijn vrijwilligers voor de inschrijving er waren, mijn cafetariamannen uit hun bed geraakt. En beetje per beetje kwam de rust terug.

Zag het al vlug drukker worden met haal wat bekende en blije gezichten. Ook reeds felicitaties voor mijn 100°. Maar die moest nog gelopen worden. Mocht zelfs al enkele attenties in ontvangst nemen, terwijl het allemaal nog moest starten. Ondertussen liepen de daginschrijvingen beter dan verwacht. Van de voorinschrijvingen werden er uiteindelijk ook 103 betaald. En de dag zelf kwamen er nog eens 22 bij. Mooie opkomst, en vooral veel bekenden, loopvrienden.

Ondertussen was het nog maar een kleine 10 minuten. Iedereen gevraagd om naar de "Sportstraat" te komen. Even op een verhoogje gaan staan om nog wat laatste mededelingen te doen. Buiten waaide de koude wind, zodat iedereen tot het laatste moment binnen bleef wachten. Geen gedrum aan de startlijn. Eens de start van voor mogen meemaken. En de snelle mannen laten vertrekken en mooi mijn traditionele plaatsje in het pak opgezocht.

Via het grint, straat over en de Finse piste op. Terwijl ik zelf nog een lusje moest lopen rond de duiveltjes velden, waren de eerste daar al weg. Daar volgde een onvermeidelijk stukje openbare weg naar het bos toe. Eerst een stukje dat we enkel bij de aan- en uitloop moesten doen. En dan kwamen we op het lusje. En reeds een eerste maal bij de bevoorrading.

En bij de bevoorrading wisten ze al snel mijn merk en maat. Elke ronde stond een mooie cola op mij te wachten. Zelf heb ik niets te kort gekomen. Maar de tuc-koekjes waren in smaak en hielden het niet tot de laatste passsage van de laatste deelnemer uit. De meesten kregen alles, maar klein beetje extra tuc en sportdrank was perfect geweest.

De loop zelf verliep ietsje anders dan verwacht. In de eerste kilometers had ik rustig gelopen, tijd voor een foto, een praatje. Kwam de boswachter tegen die eens een kijkje kwam nemen. Even stoppen, handje geven, vragen als alles in orde was. Netwerking was bij deze ook weer in orde. Bleef medelopers vinden om te tetteren. Tot de laatste loper waarmee ik aan het praten was een sanitaire stop deed. Liep rustig verder met de rem op en verwachte wel volk uit de achtergrond terug. En daar kwam Luc plots. Ik kreeg de eer deze Spartaan en voorbeeld gedurende mijn 100° marathon aan mijn zijde te hebben. Hierdoor werd het tempo wel wat opgedreven en werd er iets minder rustig gelopen dan ik oorspronkelijk voor ogen had. Heel lang bleven we aan ons eigen tempo verder lopen en werden enkel door de snelle mannen ingehaald. Ondertussen viel mij te binnen dat er medailles te weinig waren gezien de vele daginschrijvingen. Gelukkig was dit voorzien. Maar moest wel de helpers in het sportcentrum kunnen bereiken. Al lopend bellen, de uitleg doen waar en hoeveel medailles bestellen, en we konden weer verder. Ook had ik bij de start nog gevraagd om zeker geen afval in het bos achter te laten. Heb wel een beker, plannetje van het parcours en een 4-tal gel verpakkingen opgeraapt. Telkens wachte Luc heel even, en gingen we weer verder in ons eigen tempo. Lang op de zelfde positie. Maar na enige tijd was er toch een eerste groepje met oa Sandra en Andy waar we bij kwamen. En wat later konden we ze ook achter laten. De weg terug was 4K en een ronde was er 7K. Bij de laatste bevoorrading hadden we al een klein stukje van die laatste ronde er op zitten. Er resten nog ongeveer 10K. Als je in een marathon uw tempo kunt vast houden is dit het moment waar je begint op te schuiven. En ook al lag het bos er vrij goed bij, en niet al te moderig of sompig. Velen vonden het een lastig parcours. De laatste ronde konden we dus nog behoorlijk wat opschuiven. Toen we Agnes tegen kwamen zonder Patricia voorspelde Luc dat deze ons nog zou kunnen inhalen. En inderdaad. Eéntje slaagde er in om ons bij te halen. Het was Patricia. Er op en er over. En weg was ze. We hadden nogthans net een tandje hoger geschakeld omdat Mottigen net voor ons liep. Hij met nr 200 en ik met nr 100. Dat was ondertussen het doel geworden om zo samen te finishen. Mottigen op zijn manier. Wat sneller lopen maar af en toe wandelen. Ikzelf op mijn vaste tempo. Enkel de bergop in de Krommebekstraat moest ik wel wandelen. Daarna nog de Finse piste. En zag daar in de verte voor ons Patricia twijfelen hoe er moest gelopen worden. Gewoon de Finse piste volgen. Maar blijkbaar was dat voor velen niet duidelijk genoeg en had ik daar beter ook pijltjes geplaatst.

Na de Finse piste het grint op en de laatste 20m kregen we nog enkele klinkertjes. Met zijn drieën gingen we op de schuifdeur af om voor de 100° keer te finishen voor een marathon of langer.

Al snel een glaasje cava er bij om te vieren. Gezellige boel.

De winnaar bij de heren moest nog gaan werken, dus eerst zijn prijsje overhandigd. En nadat iedereen een douche genomen had konden de andere snelle dames en heren ook hun prijs in ontvangst nemen.

Den Mottigen trakteerde nog met kaasbufet voor zijn 200+ marathon en ultra's.

Zelf zorgde ik nog voor appeltaart, broodjes en hapjes. Heel veel positieve reacties, en een paar opmerkingskes. Maar we konden een reeks van 100 marathons en ultra's mooi afsluiten. Een geslaagde bosmarathon.

Van harte bedankt aan allen die er bij waren. Zonder jullie was het nooit zo'n plezant loop-feest geweest.

97-98-99-100

Een week niet gelopen. Dan op woensdag een klein duurloopje. Donderdag niet lopen, maar naar de avond toe steeds meer last van de hiel. Op vrijdag ging het nog verder achteruit. 's Avonds toch naar Kerstloop in Brugge om te testen. Resultaat was negatief.

Zaterdag toch afgezakt naar Kampenhout. Waren daar zoveel bekenden, en een leuk parcours dat dit zeker genieten zou worden. Hoorde dat Ruth voor een PR van 4h wou gaan. Veerle zou zo lang mogelijk aanpikken. We zien wel wat er met haar pr van 4h06 zou gebeuren. Eerste rondje kwam ik zo bij Omer, Ruth en Veerle terecht. Het werd een leuk tetterloopje. Terug in de sporthal na 39m. De tweede ronde werd het al wat stiller. Maar veel klokvaster dan de 1h19 zou ferm moeilijk geweest zijn. En ondanks een dixit stop hadden we na 3 rondes 1h59m. Gert kwam nu een duurloopje van 2h met ons mee hollen. Het rondje werd nu echt wel lastiger. We probeerden de motivatie goed te houden. Dit is laatste rondje met een klein beetje reserve, dan nog eentje afzien, en dan de ronde van de glorie. En beide dames bleven mooi aanpikken. 2h39 na 28km. De volgende 7 zouden zwaar worden. En nog in het begin van deze ronde liet Ruth al een gaatje vallen. Gert bleef bij haar. Omer wou nog eens onder de 4h lopen en ging door. Ik wachte op Veerle. Samen met Omer spoorden we haar aan om niet op Ruth te wachten. Ze had nu de goeie vorm en de benen voor een mooi resultaat. En we gingen er voor. Met ons drietjes nu. Maar het was lastig. Juist voor het bos deed ik tekens naar Omer om de kop te pakken. Hierdoor kon hij zijn tempo lopen en bleef ik samen met Veerle. In het begin liep Omer niet zo vlug uit. Maar 2km verder toen Gert terug bij ons kwam, was er toch reeds een behoorlijk gaatje. Hij melde dat Ruth moest opgeven wegens maagklachten. En was er direct weer mee weg en liep naar Omer toe. Wij liepen de 35K in 3h21m. Spoorde Veerle nog wat extra aan. De laatste ronde gevraagd niet te veel te babbelen, maar te lopen. Om de paar 100m nog wat extra aanmoedigingen. Ik liep zonder Garmin. Wist totaal niet waar we zouden uitkomen. Maar Veerle behaalde haar PR met 4h02m Nadien gingen we nog bij Ruth langs voor een hapje en een tapje. Was zeer leuk & lekker. Van harte bedankt. En de hiel? In het bos viel dit goed mee. Maar toen ik na het bos terug op de macadam kwam dacht ik dat ik het niet zou halen. Maar na een goeie 2 rondes was de pijn weg. Na het douchen zag Kristof echter aan mijn stappen dat het niet zo best ging.

Na nog een basketwedstrijd in Oostende om de zoon te plezieren, en nog wat gemail en getelefoneer met Kampenhout de dag afgesloten. De volgende dag terug gestart met bellen. Kon mijn vergeten sportzak in Kampenhout gaan halen. En direct doorrijden naar Gent. Even file en 2,5km van de start parkeren. Nog net op tijd om mijn nummer af te halen. De mijnen vonden ze. Die van Luc die daar ook juist was niet meer. Loopschoenen aan, borstnr opgespeld, sportzak in bewaring geven. En naar de start. Iedereen stond al klaar, en bij het startschot nog vlug over de hekkens gekropen. Samen met Fred was ik vertrokken. Even verder kwam ik nog 2 JCA'ers tegen die hun marathon debuut maakten en op 4h mikten. Hun haas Luc hadden ze niet direct gevonden, maar zou even voorop lopen. Ik riep zo luid ik kon "Frikolooooooooo". En dat een paar keer. Heel wat verbaasde gezichten. Ik sprinte een paar tientallen meters vooruit en kon zo de haas van dienst tot stilstand brengen. Even later waren we met 4 JCA'ers en gingen we voor de 4h. Ik zou wel zien hoe ver ik kwam met de benen van gisteren, en de hiel. Er werd opnieuw behoorlijk wat afgetetterd. Ik voelde mij heel goed en maakte nog heel wat reclame voor de bosmarathon op zaterdag 21 december. In een tuin met lege party tafels vroeg ik naar een bevoorrading tegen de volgende ronde. En voor ik het besefte hadden we al 5K gelopen en kregen we sportdrank en water. De eerste ronde om de 5K het zelfde recept. Maar na 15K was er reeds na een kilometer of 3 een volgende bevoorrading. De ronde volgemaakt en we waren weer weg voor een tweede keer het zelfde. Heel wat bruggen. En na de eerste zag ik reeds dat Mario een gaatje liet vallen op Luc en Sabine. Ik was blij dat ik mij mocht opofferen en het ook wat trager doen. Moedigde 21K lang Mario aan om niet te gaan wandelen. Op de tandjes bijten. En behalve bij de beklimmingen van de bruggen en bij de bevoorrading is dit ook gelukt. Soms met wat moeite en extra bemoedigende woorden. Maar het is gelukt. Maar van de 2° ronde onthou ik vooral dat de Gentenaars sympathieke mensen zijn. Naast de bevoorradingen van de organisatie, ook een glaasje cava bij de eerder vermelde partytafels. En bij de suportersclub van Sabine schonken ze mij ook een glaasje cava uit. Na de tunnel in Drongen, kreeg ik de "bergprijs" van de plaatselijke supporters. Het glaasje witte wijn smaakte heel lekker. En deze kleine intermezzo's maakten het iets draaglijker voor een marathon novice. We konden aankondigen dat het minder dan 10 was. Maar één cijferke meer. Minder dan 5, kan al op één hand. De laatste bevoorrading staat dichter, is maar klein stukje. Nog maar 2 bochtjes. En dan de topsporthal binnen en finishen. In 4h12. De eerste ronde wat te snel. Maar de tweede ronde ondanks dat het zwaar was, toch heel goed gelijk gelopen. Proficiat Mario. Je deed dit heel goed.

En de teller? Dacht reeds op 98 te zitten. Maar de Marathon 100 club in Nl erkende de Rock'n Roll Marathon in Julemont niet. Waardoor ik plots weer op 97 zat. Dan maar Kampenhout er bij en was terug 98. Met ook Gent er bij zitten we op 99 (of zelfs 100 met Julemont er bij). En het moet nu nog wel lukken dat we volgende week juist een verjaardagsmarathon organiseren hier in Aalter in het bos. Gezien ik de marathon afstand in jaren en dagen wordt. Oorspronkelijk een verjaardagsmarathon. Maar nu ook een feestje voor de 100°. Hopelijk steekt die hiel geen stokken in de wielen. Maar we kijken er al volledig naar uit ....

TTE Lommel

Dit weekend in Lommel meer dan een trail alleen. Een "Total Trail Experience". Met gans weekend trail-beurs. En op vrijdag en zondag speech en clinics. En op zaterdag de eigenlijke trail.

Had mij op vrijdagavond ingeschreven voor spelletjesavond. Als ik opzocht hoe lang ik zou rijden naar Lommel en wanneer de start was kreeg ik ff spijt. Met beperkte slaap dus naar Lommel. Aan beide kanten (deelnemers en organisatie) kwamen we heel wat bekenden tegen. Na wat flyer werk en wat geklets was het tijd om naar start en briefing te gaan. Chris toonde de gebruikte pijlen en lint. Legde het principe van de splitsing uit. En melde dat we op de 55K met 44 lopers waren.

Alles verliep vlot en kort na de briefing konden we starten. Eerst nog een stukje verhard. Maar al snel het bos in. Liep mee met Peter maar die ging aan meer dan 10km/h. Nog voor het half uur liet ik hem dan maar lopen. Vlak voor mij 2 groepjes. Maar zelf liep ik solo er achter aan. Op 12,4K (incl het ommetje) was er een eerste bevoorrading. Even rechter hiel bekeken, maar leek weinig aan te doen. Stukjes banaan genomen, enkele colaatjes en terug verder. Groepje voor mij had blijkbaar nog meer tijd genomen en zo kon ik aansluiten. Vond het tempo nog steeds hoog. Er kwam nu een strook met telkens een metertje of 2 naar omhoog en dan weer naar beneden. Dit pakte serieus op de adem. Maar juist na dit stuk kwam ik vooraan het groepje lopen. Ondanks dat ik dit lastig vond, ging het tempo bij de rest precies nog meer naar beneden.

Na de hobbeltjes eerst nog wat brede paden. Maar gevolgd door een leuk single track gedeelte. En dat ik het leuk vond zullen de volgers gevoeld hebben. Want plots was ik nog alleen. Ging rustig alleen verder. En schrok toen ik plots meerdere stemmen achter mij hoorde. Maar gezien we al een hele tijd op een rood mountainbike parcours aan het lopen waren, was het een groepje fietsers die daar plots kwam opduiken. Even verder toch iemand die mij inhaalde. Maar nog voor halfweg haalde ik de eerste wandelaar in. Ondertussen begonnen de beentjes al wat te wegen. Maar de tweede bevoorrading kwam al in de buurt.

Deze post werd bemand door trouwe vrijwilligers die we kennen van oa Limburgs zwaarste & zomermeerdaagse. Opnieuw banaantjes en cola genomen. Beentjes even laten rusten door te gaan zitten. Toen waren ook mijn achtervolgers daar. Hen nog vlug even op de foto gezet en terug weg. Maar het kost steeds meer moeite en ik begin al eens te wandelen. Nooit lang. Want als ik stapte pepte ik mij op dat dit op zo'n vlakke trail niet mocht. Een moeilijk en zwaar stuk. Mentaal dan. En het was vooral de gedachte aan nr 98 en de weg naar 100 en wat dan allemaal kon volgen dat mij op pad hield. Iets minder genoten van de omgeving hierdoor. Maar bleef een mooie bosrijke omgeving. De laatste 2 kilomter naar de 3° bevoorradingspost was wel fietspad. Maar eigenlijk kon de trail die hard er ook naast lopen, want was ook mooie onverharde strook er naast. Omwille v d demping van de schoenen heb ik dit deels gedaan, maar zeker ni volledig. Geen echte die hard dus :-) Op dit lange rechte stuk zag ik voor het eerst een loper voor mij uit die ik begon in te halen. Ook hier bekende vrijwilligers. En met het zelfde recept vulde ik mijn energie nog eens aan. Kon daarna vrij snel het gaatje op mijn voorganger dicht lopen.

Bijna tot het einde zouden we samen blijven. En dit gezelschap gaf mij de nodige energie. Het lopen ging nu terug een beetje beter. Op een klimmetje nog wel eens wandelen, maar de rest werd volledig gelopen. En er was ook weer energie om eens rond te kijken en te genieten. Was ook een mooi stuk dat nu volgde. In een beboste berm naast het kanaal Bochelt-Herentals lag een single track. Het ging opnieuw alsmaar op en neer wat het lastig maakte. Het pad was dan ook nog uitgebreid bezaaid met plassen en modder. Een mooi uitdagend stukje.

Via een mooie wandelbrug staken we het kanaal over. Vanop de brug zag ik zowel rechts als links lopers. De andere afstanden? Nee, later zouden we hier nog eens terug komen. Ook aan de andere kant van het kanaal lagen veel dergerlijke paadjes. Nu wel met minder modder. Hoe wel we nu iemand inhaalden die uitgegleden was in de modder en hierdoor krampen had. En hadden al iemand tegen gekomen die om de zelfde reden terug wandelde. Hulp was niet nodig, en we konden nu zelfs met 3 verder.

Na 44K een 4° bevoorrading. Wou het zelfde recept nemen. Maar de cola was op. Er was daar wel iemand die nog één blikje in de wagen had, en ik kreeg dit als bevoorrading. Een schatje. En de banaantjes kreeg ik van Vanessa. Alweer bekenden op de bevoorrading dus. Wel jammer dat dit door een blessure was. Maar we zijn telkens blij dat er toch nog vrijwilligers kunnen gevonden worden. We kregen de boodschap dat op de laatste bevoorrading misschien nog cola was. Zal straks een tandje bijsteken speciaal voor de cola. De andere afstanden (of toch zeker de 35) kwamen hier ook langs. Zo maakte hier ook kennes met Lineke die zich ingeschreven heeft voor de 42y195d-bosmarathon in Aalter op 21/12. Na de kennismaking, samen verder. Een groepje 35km lopers, en met onze 3 55K lopers. We haalden de laatste 15K deelneemster in. Op een kruispuntje zonder pijltjes riep ze vanuit de verte dat daar een volgende pijltje hangde. Wij weer verder. Maar een paar kruispuntjes verder was er een nieuw probleem. Pijltje rechtdoor en gans de groep dat pad in. Geen nieuwe lintjes of pijlen en het tempo stokte. Ik liep verder maar het pad kwam uit op een straat en ook daar geen aanduiding meer. Dan maar terug. Volgens GPX route naar links zei iemand. Maar we komen van die kant zei ik. Een andere loper ging kijken wat in de verte op een boom hangde aan de rechter kant. Maar ook dat was niet de verhoopte pijl. Opeens zag ik toch op links een lint. En we hadden de weg terug gevonden. Hierdoor was er nog een 55K loopster komen aansluiten. En in een gezellig groepje loop ik gewoon beter. En geniet van het gezelschap (zelfs zonder dat er iets gezegd wordt) en de omgeving.

Een strand had ik niet meer verwacht. Maar ook dat kregen we nog voorgeschoteld. Eerst een duintje op met de fotograaf van dienst die ons stond op te wachten. We zagen een groot meer liggen, maar de lintjes hielden ons op veilige afstand. Achteraf zou blijken dat ze ons beetje voor de gek hielden. We mochten terug van het meer weg en maakten nog wat lusjes over de duintjes die er lagen. En als we wat hoogtemeters gemaakt hadden mochten we nu wel degelijk het mulle zand door tot aan het meer. Met op een van de pijltjes een briefje toegevoegd met een smiley. We konden er om lachen. Want dit was echt wel een mooi stuk. Op het strandje gingen we iets te ver naar links, maar aan het water stond ons een fotograaf op te wachten die ons naar de goeie kant leide. Het meertje volgen en we zaten weer mooi op route. Leuk stukje. We bleven ondertussen uitkijken naar die volgende bevoorrading en dat colaatje.

We kwamen terug aan de brug. En daar kregen we nog een leuke klim voorgeschoteld. Opnieuw single tracks op de berm naast het kanaal. Maar nu wel al op de terugweg richting Center parcs. Waar we hoopten een bevoorrading te vinden stond die er niet. Nog eens een brug over. En deze herkende ik van het toekomen met de wagen. Het is niet ver meer. We mochten echter niet de weg volgen, maar ook hier werd nog een mooi bostrackje gevonden. Het groepje was ondertussen uitgedund. En toen waren we nog maar met 2. Moest wel op mijn tanden bijten. Want het was de vrouwlijke trailster die vond dat het laatste half uurtje beetje sneller mocht gaan. We waren nu niet meer op zoek naar een bevoorrading, maar direct naar de finish boog. Als we een parking met wagens zagen kon het niet ver meer zijn. Ongeveer 6h45 nodig gehad voor de 55K met maar 200 hoogtemeters. De benen waren niet zo goed, maar al bij al een leuke trail. EN we staan op 98 !!!

Jaartotaal

Jaar is nog niet ten einde. Maar heb toch reeds mijn hoogste jaartotaal ooit behaald. Kon er al mee tot voorbij Ankara - Turkijke gelopen hebben.

Met enige twijfel

Vrijdag tijdens de hokey van de dochter een toerke tempoloop gelopen. Zaterdag in Gistel rustig gestart. Maar na enkele kilometer van de ene loper naar de andere gerend. Praatje en terug verder. De laatste 2km dan een jong gastje op sleeptouw genomen. 12km was dan toch in 1h01 afgewerkt.

En op zondag was ik voor het 4° jaar op rij ingeschreven voor de Uewersauer trail. Sta er telkens van versteld hoe weinig Vlamingen afzakken naar deze mooie trail. Maar ondanks de mooie trail had ik ook wat minder zin. Net als Steenbergen heeft Nijvel voor een dipje gezorgd. Anderzijds werd er in de voorbereiding van deze 2 wedstrijden heel wat afgelopen, waardoor een nieuwe uitdaging ontstaan is. Nr 100 op 21/12. En daardoor was de enige motivatie om naar Luxemburg te trekken dan ook nr 97 te kunnen bijschrijven. Op zaterdag vertrokken. Een ziekenhuis bezoek zorgde er voor dat ik wat later was. En gezien de mist dan maar op 11km van de start blijven slapen. Mooi rustig plekje, perfect geslapen, maar beetje te kort. Slaatje gegeten, peerke, en naar de start. Nummer afgehaald en nog beetje neergelegd tot 30m voor de start. Vlug gaan omkleden en we stonden er klaar voor. GPS had ik niet mee. Vorige marathon bevestigde nog eens wat ik al wist. De vorm is verre van goed. Dus wordt een rustig loopje.

Achteraan gestart. Eerste afdaling moest dus rustig aan. De eerste bergop en de benen voelden zwaar. Het enige dat vandaag dus telt is finishen. Ook in de volgende afdaling waar het slalommen is tussen de bomen kwam voorzichtigheid op de eerste plaats. Had iets te veel schrik om alles wat kan fout gaan. En die nr 97 wou ik zo graag. De afdaling liep daardoor zeer stroef. Liep dus eigenlijk maar half te genieten. Keek wel eens rond bij een ver gezicht. Maar zonder gps wist ik niet hoe ver ik was. Hoe lang we bezig waren. En ipv rust bracht dit deze keer stress. Hoe ben ik bezig? Het bordje 5K had ik gezien. Maar 10 had ik gemist. Daarna zag ik ze wel. En voor ik het wist zat ik al voorbij de helft. Dan volgt traditioneel de lange afdaling naar het meer. Daar werden de eerste reeks "lijken gepikt". Over de pontonbrug het meer over. En weer iets bijgeleerd. De reden dat er een verhoging in zit. De drijvende ponton past zich aan volgens de waterstand. Bij laag water zit er dus een behoorlijke klim in. En vandaag hadden we dat "geluk". En bij hoog water kan het zelfs vlak worden. Goed bedacht dus. Kilometer 30 volgde en langs de kunstwerkjes die op het parcours staan, kon ik verder plaatsen winnen. De afdaling naar de 4° bevoorrading. En dan volgt het favoriete stukje

Nu volgde een kilometer of 8 waar de stress terug vergeten werd. Eerst nog een brede rivier aan onze rechter kant. Langs single tracks stroom op waarts. En de rivier wordt snel kleiner (door de stuwdam). Dan wijzigt ze in een kabbelend riviertje. De stenen, bomen en kleine hoogteverschillekes zorgen voor een aangenaam muziekje. Het heldere water maakt wat wit schuim telkens het even naar beneden stort. In zo'n omgeving wordt de stress vergeten en gaat het lopen (zelfs stroomopwaarts) behoorlijk vlot. De plaatsen worden verder gewonnen. Geen enkel idee aan welk tempo ik bezig ben. Denk dat dit mijn traagste editie ooit wordt. Net voorbij het bordje van 40K haal ik een loper in die bij het bordje naar zijn gps/uurwerk had gekeken. 4h53, als je de laatste 10 in een uurtje doet ben je in 6 uur binnen. Met de hoogteverschillen en deze ondergrond is dat natuurlijk onhaalbaar. Zeker na reeds 40K gelopen te hebben. We doen dus maar gewoon rustig verder. De laatste bevoorrading. Rustig banaantje en tucje eten. Gelleke nemen. Wat water en nog een colaatje. En dan toch maar weer aanzetten. Nu volgt nog de steilste klim. Gezien alles rustig aan gedaan werd had ik voldoende reserve om deze vrij vlot op te wandelen. Beter dan alle vorige jaren. Iets verder toch nog eens gevraagd hoe de stand qua tijd was. 5h43. En volgens mij kan het toch zo ver niet meer zijn. Nog wat verder liggen er nog eens matten. En net daar haal ik 3 lopers in. Iemand idee hoe ver het nog is? 2K. Humm. Zou een sub 6h dan toch nog mogelijk zijn? Ben dan maar gaan versnellen. Camping vlug door. Tunnel onder de N15 serieus doorgelopen. En nu nog rond dat bosje. En dan kom ik aan die hondeclub en is het laatste stukje verhard. Eerst nog bordje van laatste kilometer. Niets meer vragen, gewoon lopen. In de laatste bocht zie ik de tijdsklok. 6h00m10s. Nog een spurtje trekken en het moet een 20 à 30s boven de 6h zijn. Maar dat is bruto. Bij de start had ik gezien dat ik ruim 50s na de start over de matten ging. Dus netto loop ik voor het eerst in 4 jaar onder de 6h.

Geleerd dat zonder GPS lopen niet altijd rust brengt. Maar soms juist voor stress zorgt. Ook die 100° zorgt daarvoor. Was nogthans al eens verwittigd door een SMC'er die dat al achter de rug heeft. Maar met 97 op de palmares. En Lomel en Gent voor de boeg. Kijken we hoopvol naar 21 december vooruit.

96 Rursee

Herfstvakantie. Met de kids enkele dagen naar Londen. Als ze terug bij de mama waren direct de marathonkalender(s) gaan opzoeken voor het komende weekend. Oog viel op Rursee. Zonder veel details te bekijken. Echter donderdagnacht ziek geworden. Zeer lang in bed blijven liggen, maar in de late namiddag toch 10km in 't bos gaan lopen en deed deugd. Vrijdagnacht weer slecht. Zaterdag 15km in bos gaan lopen en voelde opnieuw zeer goed aan. Toch plan om op zaterdag al te vertrekken maar laten varen en in bedje ipv in auto geslapen. Geslapen? Rot nacht met zweet, koude rillingen, hoesten, dafalgan, whiskey, ... Maar toen de wekker ging voelde ik mij direct wakker en voldoende fris. De lange autorit vermoeide wel wat, maar mooi op tijd had ik de tent gevonden waar alles te doen was.

Ondertussen had ik via FB gelezen dat Filip H er ook zou lopen. Hij poste parcours en zo was ik al klein beetje beter voorbereid. Zonder verder te kijken dan toch maar gewone en trailschoenen meegenomen, camelback, ... uit voorzorg. Was daar pas en kwam direct nog een reeks bekenden uit Genk tegen. Moet tegenwoordig de marathons al ver gaan zoeken om incognito te gaan. Luisterde eens naar de ervaring met Rursee en de doelstellingen. Iedereen zou het kalm aan doen. Moest dus wel lukken om een gepast tempo te vinden met een leuke babbel er bij. Koos ook voor de gewone schoenen. Eerste helft zou wel overwegend onverharde paden blijken. Maar heel goed beloopbaar en dus goede schoenkeuze. Tweede helft was dan weer bijna volledig verhard.

Ondertussen werd de start gegeven. In een aangenaam zonnetje achteraan plaats gevat zoals vele Vlamingen. Ook enkele uit Aalst en een eerste babbeltje vulde de eerste kilometers. Liep in de omgeving van Filip, maar in een afdaling profiteerde ik van mijn beenlengte. Het gaatje op Vanessa werd toegelopen. We hadden weer iemand gevonden om te babbelen. En ook Filip kwam in de eerste zware klim er weer bij.

Net voor de eerste bevoorrading mochten we een grote stuwdam over. Mooi uitzicht. De bevoorradingen was eerst water en warme thee. Iets verder kwam er ook isotoon, banaan en appel bij. En de laatste 3 ook cola en chocolade. Perfect ingedeeld. Zo hoopte ik ook voor mijn marathon. Maar door de gezelligheid te willen opzoeken had ik al snel de indruk iets te snel gestart te zijn. Maar in deze omgeving vlogen de kilometers letterlijk voorbij. Zo had ik echt niet gedacht al 7K gelopen te hebben toen de eerste bevoorrading opdook. En ook de splitsing met de 10 mijl was er veel sneller dan verwacht. In een bergop besloot ik Vanessa en Filip niet meer bij te benen en het rustiger aan te doen. Ook in de afdalingen die volgden kon ik het gat nooit meer dicht lopen. Ondanks het alleen vallen merkte ik plots reeds over de helft te zitten. Dacht toen ook dat het nog vrij lang was en dat het kilometers aftellen nog een tijdje zouden duren.

Door de zware nachten voelden de bovenbenen ondertussen wat slapjes. Had de indruk niet echt kracht te kunnen zetten en zo snelheid te missen. Maar het verval bleef beperkt. Zonder de snelheid hoog te leggen, bleef het toch nog vlotjes lopen. Een beperkt aantal lopers haalden mij in, maar ik kon toch ook nog iets meer lopers bij halen. Het aftellen van de kilometers bleef dus verrassend snel gaan. Een goeie 5K voor de finish kwam er een loper van een andere weg gelopen. Maar ik herkende hem dat ik hem al eens had ingehaald. Net toen ik hem bijna nog eens inhaalde stopte er een blauw wagentje en stapte hij in. Zou deze ook beweren er een marathon bij te hebben? Een paar 100m verder waren daar plots de loopster en loper uit Aalst terug. Had al vaak gezien aan hun fietsbegeleider met Duvel trui dat ze eigenlijk niet ver achter zaten. Maar daar kwamen ze terug bij mij. Dit was de laatste serieuze klim konden ze mij vertellen. Eens boven hervatte ik. Nog een goeie 4K en inderdaad overwegend dalend. Ik vond opnieuw wat extra kracht en liep terug weg van het carnavalsgekke volkje. Verschoot er zelf van. Nog iets meer dan een kilometer en zie nog een dame voor mij lopen. Als die mijn voetstappen hoort naderen versnelt ze om de finish voor mij te kunnen halen. Koppig dat ik ben ga ik opzettelijk ook versnellen en haal haar bij. Laatste klimmetje naar de brug op, nog een korte bocht en ik was haar voor. Even goed laten voelen dat ik haar nog voor kon zijn. En dan in dat laatste stukje alsnog vertraagd en haar net voor mij laten finishen. FF gespeeld, maar een mens moet hem toch ergens mee bezig houden hè.

Ondanks dat ik na de finish snel de tent binnen kon, voelde het toch snel koud aan. Maar vlug terug naar huis met de verwarming in de wagen iets hoger dan anders. Hopelijk komt het de volgende dagen snel iets beter. Maar nr 96 kunnen ze alvast niet meer afpakken.

Analyse

Vooraf.
24h aan 8km/h levert reeds 192km op. Anderzijds verval is er altijd, dus dat moest ik in rekening brengen. Met rondes van 1,1km zou ik niet sneller lopen dan 7m45s. Wat 8,52km/h zou betekenen. Ik zou ook zeer traag, helemaal achteraan de groep starten.

24h.
Bij de deelnemers ook 2 wandelaars. En er was één dame die ook zeer traag starte. Als 4° laatste dus gestart. Eerste ronde 7m24s. Had gps niet opgezet omdat garmin lang genoeg zou meegaan en had geen snelheid. Maar als ik na 2 rondes zag dat dit een kwartier betekende wist ik dat ik zeer dicht bij 8,8km/h liep. Het tempo voelde extreem traag. Koste niet de minste energie. Er was tijd om rond te kijken naar van alles (deelneemster 1 en 3 B bvb). En in ultralopen begin je dan na te denken en te rekenen. Gedachte één was "te rap gestart". 8,8km/h betekend immers schema van ruim 210km. Maar anderzijds lopen daar andere kleppers en massa ervaring rond. En binnen het uur had nagenoeg elke loper mij op minstens één ronde gezet. Moet je toch meer verval voorzien? En dan toch maar doorgaan. Het voelde ook zo fantastisch goed aan. Misschien zou ik vandaag eens een "Dejaegherke" doen. Na 2 uur en vele verschillende redeneringen was de kogel door de kerk. Peter DP die als verzorger mee was met Yves VH riep ik toe "nog steeds schema 210k, maar ik hou het zo".

De grafiek van de rondesnelheden toont dan ook aan dat er ronde per ronde wel wat verschil zit. Maar dat de eerste uren nagenoeg constant gelopen werd. Echter wanneer je de grafiek van de gemiddelde snelheid uitvergroot zie je dat ik na anderhalf à 2 uur toch wat versneld ben. Vermoedelijk wanneer het redeneren achter de rug was, en de rem ietsje losser gelaten werd. Ook besef ik nog steeds te weinig hoeveel 15 seconden op een rondje van maar 1,1km betekenen. En moet je eigenlijk veel sneller ingrijpen, en tempo nog veel constanter proberen te houden.

Ondertussen waren we 3h45 aan het lopen en was het 17h45. Tijd voor het avondmaal. 2 rondjes na elkaar een boterhammeke gegeten. De moed zat er nog vollop in, dus al lopend. Je moet al goed kijken om het klein beetje verval te zien. Maar nog een ronde verder betekende dit een toiletbezoek. Herrinner mij nog de opm van enkele jaren geleden ivm grafiek van Steenbergen toen Nico reageerde "gij kunt rap kakken". Maar ook Luc had mij gezegd, je mag daar niet veel tijd mee verliezen. Anders ben je een ronde te vroeg geweest. Maar kan zeggen dat de timing dit keer opnieuw goed zat. Ietsje meer dan 2m verlies. Daarna werd het tempo goed hernomen. Misschien zelfs ietsje beter dan tussen het 2° en 4° uur. Want een ietsie pietsie trager. Bovendien zag je al heel duidelijk aan bijna alle lopers dat ze duidelijk verval hadden. Ghislain D, André L en Chris D en dan nog 2 Duitsers waren de uitzonderingen die mij opvielen. Maar al de rest kwam nu ofwel minder frequent mij voorbij zoeven. En dat voorbijzoeven ging ook veel minder vlot dan in de eerste 2h. Ofwel werden ze terug ingehaald. Her en der waren verschillende wandelaars te zien. Het idee van een "Dejaegherke" gaf mij een ongelooflijk goed gevoel. De ronde tijden zijn vrij stabiel (maar niet vlak genoeg, cfr eerder). De grafiek van de gemiddelde snelheid toont wel aan dat er constanter gelopen werd dan in de eerste 4h. Na 6h30 (om 20h30) is er duidelijk terug een onderbreking geweest. Was dit het nemen van het regenjasje? Een plasje? Ik weet het niet meer. Maar in elk geval niks bijzonders, maar toch duidelijk op de grafiek zichtbaar. Maar nadien werd het ritme weer goed hernomen.

Het breekpunt.
Na ruim 9h ga ik opnieuw eten. 2 rondes na elkaar, boterhammeke en mars. Gezien de vermoeidheid in de benen komt, wordt hier duidelijk meer verval opgetekend dan bij de eerste maaltijd. Bovendien werkt dit opnieuw op de darmen. Tijdens het toiletbezoek neem ik opzettelijk wat extra tijd om de benen wat te laten rusten. Na het toiletbezoek zie je wel dat ik een poging doe om het ritme er weer in te krijgen. 3 rondes lang hou ik dan ook het tempo nog boven de 8km/h. Maar het oorspronkelijke tempo wordt niet meer gehaald. Erger nog het tempo glijdt verder weg. Ik kom opnieuw in een fase met 1000 verschillende gedachten en heel wat reken werk. Die qualificatie-afstand van 180K. Daar gaat het uiteindelijk om. Halfweg na 10h22m. 6,6km/h is hier exact 10m per ronde. Ik had dus 2m minder dan 10m/ronde. De volgende 2 rondes lukte dat nog vrij goed maar moest ondertussen wel tevreden zijn met 7,7km/h. Eens een testje doen. Als ik nu eens een volledige ronde zou wandelen? 11m12s. Daar was dus niet voldoende tijd voor. Opnieuw lopen. Maar het ging steeds moeizamer. Ik was ook reeds in een fase dat ik bij de rondetijden wel opmerkte dat ik beneden de 10m zat. En tot 24h onder de 10m was bingo. Maar ik kon niet meer onthouden wat de vorige tijd was en rekenen wat het verval was. Maar ik voelde het verval wel. En je ziet het ook duidelijk in de gemiddelde snelheid die nu blijft wegzakken. Ik bleef rekenen en ronde na ronde kwam mijn berekening wel negatiever uit. Het geloof in de 180K smelte weg. Ondertussen was ook Ghislain in een dip en sprak van naar de kine te gaan. Omdat ik qua ademhaling en hartslag volgens mij nog goed zat. Voelde toch zo aan. En het probleem in de benen zat (en de blaar op de onderkant van de rechter voet) zou ik mij laten masseren. Daarna zou ik dan wel zien als het terug beter ging. Ik naar de kini, maar er waren 2 wachtende voor mij. Wat tijd verloren, vandaar een trage ronde. Maar besloten om het wachten te vullen met nog een extra rondje. Dan naar de kini. Maar kreeg koude rillingen en kreeg krampen in de kuit, onderkant voet, bil. Gevolg was dat ik de handdoek in de ring gooide.

Een "Dejaegherke" was gelukt van het 2° tot het 9° uur. Maar zal nooit een Dejaegher worden.

Toekomst

Zaterdag 19/10. Voor het eerst sinds lang opnieuw zenuwachtig voor een wedstrijd. Liep reeds 4x een 24h. De eerste werd teveel geslapen. De 2° was een klein succesje met 162K. Maar eigenlijk had ik 2h over. De volgende 2 stapte ik telkens ruim te vroeg uit. Nu zou ik bewijzen dat ik 24h aan een stuk kon lopen. Voor mijzelf belangrijk met het oog op de Spartathlon. De 180K zou dan wel van zelfs volgen.

Ruim op tijd ter plaatse. Een zeer mooi plaatsje voor mijn eigen bevoorradingstafeltje. En tenten waar je kon in omkleden/slapen indien gewenst. Mooi organisatie Marc! Al vlug veel bekenden. Zowel bij de deelnemers, maar ook bij de supporters. Van harte bedankt Robin, Peter, Henk, Jef en de deelnemers zelf voor de vele aanmoedigingen en jullie aanwezigheid. Dit maakt het ultrawereldje leuk. Het parcours zelf was een rondje in baan 4 op de piste. Deze verlaten met een ruime bocht van 180° naar rechts. Een groot uitgewerkte bocht van 180° rond een vluchtheuvel. Terug voorbij de piste, nog eens rond rondpunt, lichtjes stijgend naar het zwembad. Opnieuw een rondpunt en terug naar de ingang van de piste. 180° om deze op te lopen. De macadam op het parcours was hier en daar serieus gespleten en aan vervanging toe. Voor de voetzooltjes niet ideaal. Op de baan die we namen op de piste was de tartan laag op 2 plaatsen losgekomen van de ondergrond en was lucht tussen gekomen. Dit gaf een raar loopgevoel. En bij start finish was over de piste een tent gezet waar ook bevoorrading en rondetelling was. Alles zat goed in mekaar. Met dank aan Marc DH.

Van bij het startschot was iedereen snel vertrokken. Ik liep 4° laatste plaats. Slechts 2 wandelaars en één lopende dame achter mij. Maar even later haalde die dame mij ook in. Enkel wandelaars achter mij. En een uur lang ging dit zo door zodoende dat zelfs alle mannelijke deelnemers aan het BK, mij voor het eerste uur om was, mij al gedubbeld hadden. En dat terwijl ik rondjes maalde aan 8,8km/h. Plan was maximaal 8,5 maar tempo voelde traag, veel overschot, en besloot om hiermee door te gaan. Op rondes van 1,1km betekend dit dat de de man voor mij minimaal 9,9km/h liep. Na een uur of 4 was dit reeds bijgestuurd. Ik liep nog steeds constante rondjes. Maar de rest v h deelnemersveld had zijn snelheid aangepast. Er waren er nog weinig die mij met de zelfde frequentie bleven inhalen. Er werd al gewandeld. En ik kon lopers beginnen terug nemen. Een eerste toiletbezoek zorgde voor 2min verlies, maar konden mooi hernemen en zaten direct terug in het tempo. Na 6h30 wat tijd genomen om te eten, maar opnieuw kon het juiste tempo hernomen worden. Na iets meer dan 9h 2 rondjes waarin wat tijd genomen werd om te eten. De ronde nadien was dan weer een toiletbezoek nodig. En hierna kreeg ik het tempo niet meer goed. Eerst nog 3 rondjes net boven de 8km/h maar dan zakte het tempo 5 rondes net onder de 8. Ik begon te rekenen. Rondes beneden de 10m leverden nog steeds de gewenste 180K op. Dan eens een ronde gewandeld om te zien hoeveel tijd dit koste. 11m12s. Daar was onvoldoende tijd voor. Met enige moeite hield ik 14 rondes lang de snelheid hoog in de 7km/h, maar het zakte toch beetje per beetje weg. Ik liep in 12h wel 102K. In 13h02 110K. Het zat er nog allemaal in. Maar de reserve smelte weg. En ook de energie liep uit de benen. Het kopje begon meer en meer te twijfelen. Na 113K zag ik het niet meer zitten. Maar hoopte dat een kine beurt de form kon terug brengen. Er waren echter 2 wachtende voor mij, waardoor ik er toch nog een rondje bij deed. De kini beurt bracht weinig goeds. Kramp in de kuit. Onder aan de voet ook krampen. En krampen in de bil. Ik gooiede alweer de handdoek in de ring.

Toekomst: Een 24h loper zal ik dus nooit worden. Terwijl ik dacht een sterk karakter te hebben is nogmaals bewezen dat ik duidelijk tekort kom op dit vlak. Ga het ultralopen dan ook beperken tot kortere wedstrijden. Hoewel de Spartathlon droom nog niet definief opgeborgen is. Misschien probeer ik toch via een 100K de qualificatie af te dwingen. En zien we wel wat dat avontuur dan wel brengt. Gewoon eens genieten van dat ultrafeestje zou ook al tof zijn. Maar eerst gaan we nog een paar marathon en ultra's lopen.

Foto's door Robin De Bie.

Dubbeldekker

Vrijdag eerst dochter naar de hokeytraining en ondertussen een beetje gelopen. Na de taxi-rit vertrokken naar Amsterdam. Zo was ik op zaterdag al snel in Amsterdambos voor de 6 uur. Nog voor de start gehoord van de plannen van Henk. Zou daar wel een handje willen aan toesteken.

Iets te snel gestart. Maar elke ronde konden we checken. En na 3 rondjes zat ik in het goede tempo. Althans het goede voor Henk. Ik zou dit met de huidige conditie nooit 6 uur volhouden. Beginnen denken en rekenen. En na 2 uur aan Henk gezegd dat hij verder moest doen, ik zou tempo beetje laten zakken. Kon tempo vrij goed houden en kon iets meer dan marathon afleggen in 4h12. Dan gaan wandelen met de bedoeling laatste uur Henk nog wat te kunnen bijstaan. Na een rondje zelfs naar de wagen gewandeld voor trui te halen tijdens wandelen. Na 5h40 eens aan Lut gevraagd wat de stand van zaken was bij Henk. Volgende rondje beetje terug beginnen lopen. En de beentjes kwamen vlot weer los. Zou precies wel lukken om wat te hazen. Rustig rondje en bij de finish nog eens naar Henk gevraagd. Wandelde nu wat door om niet af te koelen en op Henk te wachten. Van over de vijver zag ik hem passeren voorbij start en klok. Ik besloot een eindje terug te lopen. Tot grote verwondering van andere deelnemers zoals Sjaak B. Eenmaal Henk in aantocht direct op gang getrokken. Aangekondigd dat we nog voor 3 volle rondes gingen. Ongeloof bij Henk en ook Sjaak die dit hoorde. Toch vonden ze het beide de moeite om me te volgen. Mijn beentjes waren uitgerust en waren toch tijdig weer los geraakt. Het tempo zat er goed in. Maar bij het aanmoedigen bleef ik spreken over die 3 volle rondes. Sjaak en Henk dachten net voor de finish te stranden. Ik wou niet plooien. Henk moest geen bevoorrading nemen. Enkel aankondigen wat hij wou. Ik nam het mee zodat we snel verder konden. Na 2 rondes kregen we een stokje mee om de eindafstand te bepalen. Ik nam ook dat van Henk zodat hij vrij kon lopen. We bleven doorgaan. In het laatste stuk van die ronde zelfs op het randje tot kotsen toe zei Henk achteraf. Maar die ronde zou ik halen. En ja hoor. Met nog enkele secondes op de klok kwamen we over de lijn. We gingen verder, want voor Henks PR telde elke meter. Achteraf zou blijken net geen 62km. Zelf een goeie 55K gelopen. Dat was bijzaak. Weer supper genoten.

's Avonds nog afgezakt naar Amsterdam zelf. Parkeren onder Olympisch stadium en met de tram naar centraal station. Chinees eettentje. Nog een lekker ijsje gevonden en na wat stappen terug naar de wagen. Reeds doorgereden naar Zwolle. Want daar stond de volgende dag al een nieuwe uitddaging. Lekker slapen en de volgende dag terug als een van de eersten bij het wedstrijdsecretariaat. Daar kreeg ik een pacershirt voor de 4h30. Heel wat bekende loopvrienden onde de mede-pacers. Bij de start kwam er ook nog een Aalternaar zeggen dat hij niet gedacht had hier een dorpsgenoot aan te treffen. Had het zelfde idee. Maar we stonden er opnieuw klaar voor.

Garmin stond op 500m en elke 3m10 zouden we een tussentijd moeten krijgen. Dat lukte van bij het begin vrij goed. Oorspronkelijk gestart met de 2 pacers en een 4-tal volgers. Maar in de eerste 10K enkele iets sneler gestarte deelnemers opgepikt en zo een grotere groep gevormd. Ook kwam een trager gestart koppeltje terug. Maar de dame had vooraf dit ook als taktiek aangekondigd.

Iets voor de helft kregen we een eerste grote brug te verwerken. De pacersbalon was al gans de tijd met zijn koordje in mijn nek aan het schuren. Op de brug was een mooie plaats om hem te laten gaan. En net daar stond een cameraman van de organistie. Halfweg hadden we kleine voorsprong op het schema van 3m10/500m. In het vervolg werd het net iets te gezellig en verloren we al genietend en tetterend de tijd net iets te veel uit het oog. Op kilometer 30 waren we immers onze voorsprong kwijt gespeeld. Ons groepje wat aanmoedigen om bij de bevoorrading niet te veel tijd te verliezen. Maar het tempo terug op het juiste niveau krijgen had ook zijn gevolgen. Tussen kilometer 33 en 34 splitste de groep. Elk groepje kreeg één pacer mee. Met het eerste groepje ging ik verder. Bevoorrading op kilometer 34. Opnieuw aangedrongen om niet te gaan wandelen en niet te veel tijd te verliezen. Maar nu volgde een tweede hoge brug. Om het groepje samen te houden moest het tempo nu weer serieus zakken. De nodige aanmoedigingen werden ge-uit. In de afzink ging tempo direct terug de hoogte in. Even verder ging ik langs de dame lopen die haar taktiek verkondigd had bij de start. Trager starten, proberen bij ons te komen, en bij de laatste brug (zoals vorig jaar) gaan versnellen. We liepen echter een kwartier sneller dan bij haar eerste marathon en ze had dit jaar geen goede voorbereiding. Het vatje was dan ook serieus leeg aan het lopen. De plaaggeest in mij kwam boven. En ik merkte op dat we de brug voorbij waren, ze mocht gaan versnellen volgens haar taktiek. Woorden waren niet nodig, haar blik kon mij bijna dooden. We telden nu luidop de kilometers af. Iedereen kon zijn bestelling plaatsen voor de laatste bevoorrading, want we zouden daar niet vertragen. Ik zou wel tanken en aandragen. Het parcours slingerde zich nu door de rand van Zwolle centrum. We mijden de stoepen om krampen te voorkomen. Maar het was super om te zien dat ik als pacer verschillende lopers bij mij had kunnen houden. Het groepje was niet volledig weggesmolten als sneeuw voor de zon. Daar kwam de molen van de eerste kilometer al in zicht. Nog een tunneltje, rond het stadium en dan de grasmat van PEC Zwolle op. Het groepje was een uitgerekt lint geworden. Ik sprinte nog naar voor. En net voor de finish liet ik iedereen voorbijkomen met een high five en dan met zijn allen 4h26. Heel wat tevreden lopers. Ook nog net gelosten die ook nog onder de 4h30 doken waren zeer tevreden. Een geslaagde pace job.

Na een douche met de organisatie nog even nagekaart bij een colaatje om de suikers weer op niveau te krijgen. En op de lange terugweg een tussenstop gemaakt voor de traditionele beloning. Stoofvlees met friet. Na een lang weekend kwam ik thuis. Met als eerste opdracht, de zevende dag bekijken voor het interview van Spartaan Yves D. Al weer een geslaagd weekend.

92. Leiemarathon

Na de wandeltocht-kilometers van zaterdag konden er op zondag nog wat marathon kilometers bij. Met de wagen naar Wevelgem gereden om daar om 9h de bus terug te nenmen naar Deinze. Meer bepaald naar het Kasteel van Ooidonk. Om 10h daar aangekomen, nr afgehaald, klaar maken, sportzak afgeven. En dan socializen. Want vele bekenden hier. Eerste idee was om mee te lopen met Veerle T naar een nieuw PR voor haar. Maar gezien ze koos voor 10,5km/h toch maar besloten om bij Filip, Ellen en Maaike te blijven die opteerden voor 10km/h. De eerste kilometers waren daar nog heel wat bekenden bij met Kristof, Paul, Xavier en een groep volgers.

Zo liepen we met een mooi groepje, dat waarschijnlijk meest lawaai maakte ook, onder de brug door in Deinze. Daar stond Chris opgesteld om mooie foto's te schietten (waarvoor dank). Het was bij de brug dat we terug bij Ellen en Maaike kwamen die eigenlijk wat sneller gestart waren. En dat Kristof, Xavier en Paul sneller weg waren. Maar geen getreur. Met de kilometers van gisteren is dit wel een aangenaam tempo. En finishen in 4h15 is even leuk vandaag. Samen met Filip de kop genomen en behalve de 2 dames volgde een groepje. Het groepje dunde snel uit en ook de mogelijkheden van de 2 dames was vandaag nogal verschillend. Daarom bleef Filip bij Ellen. Ikzelf zou nu Maaike hazen tot bij de finish. Aanvankelijk ook nog een buffalo suporter in ons zog (toch volgens de marathon supporters langs de weg). Maar enkele kilometers verder moest die er ook af.

De ademhaling zat goed. Het was een aangenaam tempo. Na de brug in Deinze eerst nog ietsje onder de 10km/h. Na de splitsing van de dames gingen we net boven de 10km/h. De kilometertijden waren enkele secondjes sneller. De wind zat tegen. En in wedstrijden in lijn heb je dat dan natuurlijk van bij de start tot de finish. Maar soit, hij viel nog mee. Ik had de tijd om te kijken naar de eenden in de Leie. Het kolkende water van de sluis. De vergezichten langs de Leie. In de omgeving van Harelbeke kreeg ik heimwee naar de trail tvv Oigo en de trainingsloop die ik er eens deed met Kristof. Het bos rechts van ons lachte mij toe met mooie paden. Maar toch moesten we rechtdoor de verharde weg blijven volgen. Een mooi parcours toch wel die Leie marathon, maar trail blijft de voorkeur.

Op km 15 en 25 had ik een gelleke genomen. En het bleef heel goed gaan. Op het zware gevoel van de beentjes na. Ook Maaike toonde geen enkel teken van verval. We gingen dus door aan ietsje boven de 10km/h tot aan de bevoorrading aan kilometer 35. Zelf werd ik zo enthousiast dat Maaike niet vertraagde en het einde alsmaar dichter kwam. Zo vergat ik een derde gelleke te nemen. Maar ook dat zou geen roet in het eten gooien. We gingen vlot verder. Hoewel vanaf kilometer 37 liepen we de gaatjes op de voorgangers minder vlot dicht. Toch nog een dipje in wat de eindsprint moest worden. Er kwam ons echter maar één dame voorbij die duidelijk heel goed ingedeeld had (of misschien zelfs iets te voorzichtig). En een man met rood nummer van begeleider in zwart shirt met fietsbegeleider met een zwart nummer v e marathon-loper. (Later bij de finish gehoord dat iemand hen had zien wisselen, en dat ze daar gewoon zonder zorgen over zeiden "niet verder vertellen hè". Waar zijn we mee bezig?) Maar behalve die 2 konden wij andere "lijken" blijven oppikken. Het bordje van de 40K gaf Maaike zelfs nieuwe energie. Het ging terug boven de 10km/h. Nog 500m werd aangekondigd. Onder de brug door, rechts afdraaien en nog een kort nijdig klimmetje. Daar nog enkele 100-en meters. Probeerde Maaike nog wat aan te porren. Maar gezien deze tijd toch onder haar vorige marathons lag, had ze daar geen zin meer in. Gewoon flink blijven doorlopen en mooi finishen in een deftige 4h09.

Na het douchen bleek dan nog dat ik trui en broek vergeten was. De finshers T-shirt was al een deel van de oplossing. En via via toch nog een sexy-spannend shortje gevonden. Na een lekkere massage dan maar snel naar huis. Andere broek aan, en traditioneel afsluiten met friet en stoofvlees. Lekkere marathon.

Aktivia sterren

Dit weekend wel 2 Belgische marathons op zondag, maar niets op zaterdag. Jammer.

Weekend dan maar gestart op vrijdagavond. In St-Margriete nog eens de korte afstand gelopen op de superprestige. Niet volluit (hoewel niet zo veel trager), maar eens taktisch. Voor één keer dat we een podium kunnen halen, ga ik er mij een beetje op focussen ook. De 3° plaats in categorie 40+ zit er nog steeds in. De 2 concurenten gevolgd. Als ook de laatst overblijvende stil viel overgenomen en een gat gemaakt. Daarna rustig uitgelopen.

Eigenlijk wou ik een dubbeldekker doen. Maar niets gevonden op zaterdag. Maar op de wandelkalender kon ik wel mijn ding vinden. Na een banaantje als ontbijt ging ik op weg. In Assebroek, Steenbrugge stond een 29km uitgestippeld. De Arsebrouc-tocht werd met 3 sterren aangeduid, en kondigde onverharde paden aan. Van bij de start trokken we direct de onverharde oude spoorwegbedding op. Aan de achterzijde van AZ St-Lucas trokken we dan de Meersen in. Iets sompiger, maar toch nog goed beloopbaar. Doorheen een vlak gebied waarin blijkbaar nog heel wat onverharde paden liggen slingerden we ons tot in Ver-Assebroek. Een laatste kilometer verhard bracht ons bij het schooltje waar de rustpost was. Al heel snel na de rustpost werden opnieuw mooie onverharde paden gevonden. Tussen de schapen door liepen we verder tot aan de tweede rustpost. Nu volgde een lusje waarin het % onverhard aan de lage kant was. We doorkruisten Oedelem en kwamen terug bij de rustpost. Van hieruit was het terug overwegend onverhard. Gelukkig lagen die paden hoger dan het grasveld in de Meersen. Want die grasvelden zagen er als rijstvelden uit. Wij hielden de voetjes droog, en kwamen op de zelfde laatste kilometer verhard naar het schooltje toe. De maag werd beetje gevuld met een boterham met hesp van de organisatie. Slechts 1€40. De prijzen op wandeltochten worden zeer democratisch gehouden. Met ruim 20km op de teller liepen we nu naar de 7-torentjes (en dat gebouw heeft nogthans meer torens). Daar reste er nog 3km. Dit laatste stukje was opnieuw verhard. Hier kwam ik Peter DD tegen. Hij was de spiertjes wat aan het loswandelen na de 80km lange Eco-trail in Brussel van vorige week. Het laatste stukje werd gewandeld zodat we wat konden bij praten. Een mooie tocht met zeer veel onverhard. Zeer vlak. De werkelijke afstand bleek 27,55km te zijn volgens de organisatie.

Direct de wagen in en doorgereden naar Hooglede. Ter gelegenheid van de opendeurdagen bij de brandweer was er daar een Brandweerwandeling met als langste afstand 25km. Deze moest het met een ster minder stellen, maar nog steeds 2. Landelijke wegen door Zilten en Mandelvalei werden aangekondigd. En een gratis versnapering. Iets voor 2h schreef ik mij in. Men panikeerde wel een beetje dat op zo'n laat uur nog iemand aan de langste afstand wou starten. Maar als alles tot 18h open bleef, leek mij dat geen probleem. Na iets meer dan 5km kwamen we opnieuw aan een schooltje. De weg er naar toe was wel rustig, maar 100% verhard. Rond het schooltje ook een hokey-club. Enkele jonge gastjes was er nog aan het ravotten na een verloren partijtje. Wist niet dat Hooglede een hokey club had. Na het schooltje volgde bijna direct een mooi single track pad. We liepen over een boerderij waar ik de boer tegen kwam. Even gevraagd als ik door mocht. Een zeer vriendelijke boer zei dat er geen enkel probleem was. Het onverharde stuk bleek niet zo lang en we kwamen al vlug terug op de openbare weg. Dit stuk was ruim 7km en we kregen nog 2 keer een klein stukje onverhard. Als ik aankwam bij de 2° rustpost waren ze het zaaltje al aan het opkuisen. Ze maakten er echter geen probleem van om mij nog vriendelijk te bedienen van een cola. En ook dat ik nog eens moest terug komen na een extra lusje vonden ze totaal geen probleem. Als ik terug kwam zaten er nog 2 dames van de 15km. Maar vermoedelijk was ik daar echt wel de laatste. Het begon nu wat zwaarder te worden. Ik zat al voorbij de marathon afstand. En moest wat op de tanden bijten. Een gelleke moest voor nieuwe energie zorgen. En nu het moeilijker begon te lopen kwam daar het onverharde waar we zo naar uit keken. Echter een vrij zwaar stuk. In combinatie met de vermoeidheid door de kilometers, was de zin in onverhard direct over. Nogthans het mooiste stukje van de wandeling. Maar alles samen kregen we niet meer dan 2km onverhard. We kwamen terug aan het schooltje met hokey veld. Hier ging ik toch iets langer zitten om al eventjes te recupereren. Nog 3km en we kwamen terug bij de kazerne. Met 24,7km op de teller. Een appeltje als versnapering en we konden naar huis. Gezien het weinige onverhard vond ik dit een minder mooie dan Assebroek. Maar de aktivia sterren waren verzameld.

Na het appeltje nog een pastaatje om er morgen weer tegen aan te kunnen. Dan staat de Leiemarathon gepland.

Meersen Marathon

Vrijdag weekend ingezet met loopje voor het criterium van de Krekenlopers. Altijd de korte wedstrijd daar, voor de kids & mijn snelheid. Werd 4,43km in 18m20. Supper content met een voor mij op dit moment fantastische uitslag.

Zaterdag 8h stond ik heel stipt op parking Aard. Direct sportzak in de bus, plaats nemen en vertrekken. Net voor de middag in Valkenburg in ons hotel. Sportzak op de kamer, en vlug enkele pissang orange tijdens happy hour als apperitief. Na het eten gingen de meeste of een scooter huren of naar Maastricht met de bus. Zelf koos ik er voor om in mijn eentje een toerke te gaan lopen in de omgeving van Valkenburg. Ik had immers een kaartje met daarop heel wat onverharde paden in en om Valkenburg. 2h lang op het gemakje, rondkijkend en genietend Valkenburg verkend. En natuurlijk de Cauberg opgelopen. MAar via onverhard pad. Kaarsje doen branden in de Maria grot. Die van 0,5€ zouden misschien niet lang genoeg branden. Die van 1€ branden 24h. Tegen dan ben ik morgen aangekomen. Dus kaarsje aangestoken. Terug naar hotel, douchke en avond buffet. Daarna wist ik al waarom ik morgen een marathon moest lopen. Nu we daar waren maar een stapje in de wereld gezet. En kan u verzekeren dat Valkenburg leeft. Ook 's nachts.

Na een wat korte nachtrust op tijd aan het ontbijt. En dan naar Meersen. Al volledig klaar en nog uurke voor de start. Rustig naar de start afzakken, enkele bekenden groeten en praatje doen. Zou met nog 3 JCA'ers die het rustig aan zouden doen mee lopen. Maar al van bij de start kon ik de rustige teamgenootjes niet volgen. Liep ongeveer aan 10km/h. Het worden 2 identiek rondes. Juist voor km 2 (en 23) was er al een zwaar stukje klim van een goeie 100m. Aan het vliegveld zouden we later terug keren, maar nu draaiden we af en mochten wat afdalen. Exact om de 5K bevoorrading. En die eerste was meer dan nodig, want tussen 5 en 6 (26-27) hadden we het zwaarste stuk. Beetje wandelen en terug verder. Na een kilometer of 9 kwamen we nu terug aan de luchthaven. Deze volgen tot exact 10km er opnieuw een bevoorrading volgde. Op het einde v d luchthaven complex draaiden we zodat we het verder volgden. Enkele meterkes boven ons hoofd vloog een vliegtuig de landingsbaan op. Het tweede deel v h parcours was minder pittig. Ging wel nog steeds wat op en af. Nog een knikje of 2 dat wel in de billen kroop. Maar al lopend kwamen we terug aan de finish. Gezien onze bus-uitstap veel bekenden en luid aangemoedigd kon ik de tweede ronde ingaan. Daar bleven nu enkel de marathon lopers over. De halve was gefinisht. Eerst dacht ik nog met een andere loper te kunnen samen lopen. Deze miste de eerste afslag. Ik hem roepen. Maar was blijkbaar iemand die uitliep na de halve. Alleen verder en niemand te zijn zo ver ik kon kijken. Even verder werd ik ingehaald door een loper die zijn eerste marathon liep. De eerste ronde zeer traag gelopen had en nu een serieus stuk sneller ging. Ik probeerde verder zo goed mogelijk de 10km/h te volgen. Stukjes omhoog wat trager natuurlijk, omlaag konden we dan weer wat tijd goed maken. Ondertussen al aan km 30 en nog steeds mooi aan de vaste snelheid met 2h57m30s op de klok. Want ook deze stond mooi om de 5K opgesteld. Vanaf daar ook cola toegevoegd aan de bevoorrading. Bovenop mijn 4 gellekes kan ik dat steeds heel goed gebruiken en verdragen. Door de goede voorziening aan de bevoorrading en de zelf meegebrachte gellekes kon ik tot aan de finish tempo goed houden. Met de nodige reserve kon ik finishen. En de supporters aan de zijlijn die mij aanmoedigden kregen een zwaaiend handje terug. 4h08 of 4h09 moet het geworden zijn en zo vlak gelopen als het kon volgens het parcours. Wat waterkes gedronken, Limburgse vlaai eten en op de masage tafel (zonder wachtrij). Wachten op het podium voor de dames. Want het rustig duurloopke van de clubgenote leverde wel een 2° plaats op het podium op. Het was nog even wachten op de 3° dame. Ik had die aan de luchthaven ingehaald. Zij riep mij toen iets toe dat ik niet begrepen had. Bij de aankomst direct gaan vragen van waar ze kwam. Een Griekse die in Zuid Afrika woont en werkt. Comrades al 2 keer op de palmares. En kende de Sky-run, had enorme bewondering voor zij die de uitdaging aan durfden. Ze had gezegd dat ik mijne "turbo" had aangestoken.Email/facebook uitgewisseld. Fotooke van het podium. Gezien we daar vorig jaar al waren had ik vooraf centje meegenomen om na de loop om een wel verdiend ijsje van een ambachtelijk ijssalon ter plaatse kunnen nuttigen. Met het ijsje terug naar bus en sporthal. Daar klaar gemaakt voor de terug weg naar Aalter. Zoals gewoonlijk met de nodige natjes en droogjes op de bus. Nog wat rond gelopen om de mensen te bedienen (en de benen wat losser te maken). Hier en daar een praatje en grapje. En een geslaagd weekend zit er al weer op.

En nu de inschrijving voor de Leiemarathon maar eens in orde brengen.

Weekendje Bremen

Steevast start mijn zoektocht naar marathon & ultra's op de Nederlands ultraned-site. Eigenlijk zou het een gewoonte moeten worden om dit via trailsites te doen, gezien mijn voorkeur. Maar het is nog niet zo. Enige haalbare dat ik vond was de Moormarathon. En bijna 5h rijden voor één marathon vond ik toch wat veel. Ik dacht terug aan wat onze Duitse vriend Gunther mij gezegd had in Meersen. In dergerlijk geval de Duitse marathon 100 club site raadplegen. En waarschijnlijk kom je wel aan 2 marathon's op dat weekend, en moet je die lange trip niet voor één, maar voor 2 marathons maken. En inderdaad, op minder dan een uur van de Moormarathon de Bremer Bergmarathon. Met mooi tussenin het stadscentrum van Bremen. Nog even getwijfeld ... maar we gingen er voor.

Vrijdag aangemeld voor de Bremer Bergmarathon. De startplaats van de Moormarathon was wat moeilijk vindbaar voor een niet Duitstalige. Maar we geraakten klaar en vertrokken. De start op zaterdag was pas om 10h en bleven op parking langs de autostrade overnachten op 50km van de eindbestemming. De volgende ochtend iets na 7h waren we er al. Vlug nog eens heen en terug naar Bremen centrum. Tijd was er toch zat, en zo wisten we al een deel van onze avondtrip. Al terug op de startlokatie kwam even later Olaf en Helmut de organisatoren aan. Kennis meken. En samen het parcours uit zetten. Een rondje van 2,27km werd met stoepkrijt en zagemeel aangeduid.

Zelf ook wat met zagemeel rond gestrooid. En zo kende ik meteen ook het mooie rondje. Het was gelegen in het Pellen park ten noorden van Bremen. Vanaf de weg niet zichtbaar, maar achter een sportcentrum lag een park met voetbalvelden en BMX-parcours. In het park werden alle heuveltjes opgezocht zodat we na 19 rondes aan ruim 800 hoogtemeters kwamen.

Al van bij de start grasveld naar beneden, gevolgd door een pittig klimmetje. Dan grindpad rond voetbalveld. Gevolgd door een afdaling op een klinkerpad.

Bijna beneden links een bosje in en we kwamen op een door de jeugd zelf aangelegd BMX parcours. Het eerste uur nog rustig en stil. Maar daarna gans de namiddag druk bezocht en het was uitkijken voor de jonge tieners die zich maar al te graag in de bergafjes lieten naar beneden storten, jumpen over de zandhoopjes, enz Zelf mochten we daar ook wat draaien en wat keren. Bergaf, terug omhoog tot we aan een slecht grindpad kwamen. Naar beneden en daar een scherpe bocht naar links in los zand. Niet uitschuiven was de opdracht. En direct opnieuw een stijle klim die vanaf de eerste ronde wandelend genomen werd. Boven rechtse bocht.

En nu een afdaling langs trapjes. Deze lagen redelijk ideaal in groepjes van 3 en twee groepjes van 4. Telkens met een mooie tussenafstand. Beneden oppassen voor de straat waar we op uitkomen en opnieuw direct links. Aanvankelijk een makkelijk stuk vals plat langs de spoorweg. Maar na de middag kwam de wind meer opzetten en hadden we die hier pal op kop. Even verder opnieuw links nog maar eens heuvel op.

Hier boven gekomen wat zwakke bochtjes tussen de bomen, dan een scherpe bocht terug en we zagen het voetbalveld al opnieuw naderen. Nog even een ommetje over een macadam pad. Alweer naar beneden, maar gevolgd door een verraderlijke lange trage klim. Deze kon ik 10 rondjes lopen, maar moest dan toch meer en meer wandelpauzes inlassen. Zeer mooi parcours, slechts 5€ deelname. Maar toch slechts 7 lopers. Beetje vergelijkbaar met wat de DFW runners doen in Nederland. Eerste rondje nog redelijk samen als parcours verkenning. En vanaf de tweede ronde liep bijna iedereen afzonderlijk. Aanvankelijk liep ik derde. 3 lopers kon ik vrij snel dubbelen. Door een sanitaire stop tussen de bosjes duurde het nog behoorlijk lang voor ik de 4° loper ook dubbelde. Na 14 rondes kwam de eerste loper terug bij mij en ging direct door. Maar na 15 rondes kwam ik terug aansluiten. Hij liep een half rondje mee maar moest mij laten gaan. Ook al had ik toch wat verval, gaf mij dit nu terug een goed gevoel. Ging opzettelijk een tandje bijsteken om het gat te vergrooten en de andere loper psychologisch wat te gaan bespelen. Aan de finish zag ik tot mijn verwondering dat de tweede loper nu ook terug in zicht kwam. Nog 3 rondes, maar het was nog een behoorlijk gat. Toch maar tandje bijsteken. En met nog 2 rondes te gaan zag ik dat het gat duidelijk geslonken was. Met nog één ronde te gaan was het gat voldoende geslonken om het dicht te lopen. Door een open veter mocht ik echter direct de job nog eens over doen. Het had moeite gekost maar samen finishten we op een gedeelde 2° plaats in 5h06. De douches werden open gedaan voor ons.

En nadien konden we rond de goed gevulde bevoorradingstafel nog iets drinken, bijpraten ...

Een van de lopers woont in Bremen centrum en kwam met het openbaar vervoer. Ik bracht hem terug naar huis. En hij zorgde voor een goed pasta adresje. Daarna was hij mijn gids in Bremen centrum. De klassiekers als Raadshuis, Rolandstandbeeld en natuurlijk de Bremer Stadsmuziekanten werden bekeken. Maar ook de Dom, Schnoor, Böttcherstrasse en nog heel wat meer.

Nog die zelfde dag doorgereden naar Goldenstedt. Start was nu op 9h. Mooi uitgeslapen gaan aanmelden. Hier een iets grotere marathon met een 60-tal lopers. Maar later vooral drukte door de vele andere loopafstanden. Terwijl ik wacht voor de start hoor ik zowaar mijn naam. Inneke en Gerik zijn er ook. Toch 2 bekenden tussen alle Duitse onbekenden. Vandaag moest het parcours slechts 2x gelopen worden. Eerst een klein rondje van net geen 3km. Dan een 2-tal kilometers die heen en terug gelopen werden. Maar alvorens de terug weg te mogen lopen, eerst nog een grote lus. In die grote lus zat een kleine 5km op de openbare weg. Dus 32km in de natuur vandaag.

De term "moor" uit moormarathon staat voor een soort turf. Volgens de inlichtingsbordjes al daar is moor echter meer dan enkel maar turf. Maar daar komt de naam dus van. Hierdoor dwars door dit natuurgebied, bijna langs en over het volledige parcours een smalspoor. Voor kleine treintjes om de turf te vervoeren.

Het steken van die moor zorgt er voor dat er putten ontstaan. Die dan grote plassen doen ontstaan. Trouwens een zeer vlakke omgeving waarin we lopen.

Op één plaats liggen de sporen die het parcours kruisen vrij hoog en hebben ze dit opgelost door er wat plannken op te gooien. Niet meteen de beste oplossing. Maar anders geen slecht woord over de organisatie. Maar liefst 6 drankposten waarvan 2 dubbel gebruikt. Zodat je op de halve marathon 8 bevoorradingen had. 16 op de ganse. In dit warme weer eigenlijk zeer aangenaam. Ook douches werden geplaatst dankzij een goede samenwerking met de plaatselijke brandweer die zeer talrijk bijsprong. Na de aankomst kreeg je zeer snel een oorkonde. En ondanks dat dit niet zo'n hele grote wedstrijd is, toch een podiumceremonie per categorie.

Ondanks dat ik na 2km maar net geen 10km/h had liepen maar 2 lopers achter mij. De eerste rond ging al fotografeerend in 2h11. Toen waren enkele lopers bijgehaald. In de tweede ronde zouden er nog heel wat volgen. Na het kleine rondje hadden we nu 2h29. Direct na onze passage was er de start van de 9km. Een pak lopers kwam ons dan ook voorbijgesneld. Door enkele gels kon ik het tempo behouden. Samen met Ineke werd nu ook de 2° vrouw ingehaald. Zij stevende dus af op een mooie podiumplaats. Zelf kon ik de tweede ronde blijkbaar ook nog net iets sneller dan de eerste. Zodat ik 31° werd in 4h18.

Op de terugweg stopte ik op een parking om een pasta te eten. Ontmoete daar een Deen die reeds 15 jaar in Oostende woont. Zijn nieuwe vrachtwagen inclusief de vis die hij bij had waren de vorige nacht in de vlammen opgegaan. Hij was uit zijn slaap gewekt door een collega chaufeur. Geld papieren, kleren, alles weg. Hij was door de politie aan kleren geholpen en na een ziekenhuisbezoek en een paar krukken op die parking afgezet. Hij wachte daar op zijn vrouw die na haar werk hem zou komen halen. Heb nog mijn goed werk van de dag gedaan door hem eten en drinken te geven en mee te nemen tot in Antwerpen. Daar zou zijn vrouw dan uiteindelijk hem oppikken, haar ouders woonden toch in Antwerpen. En zo zit een mooi loopweekend er al weer op.

Minder goed nieuws ivm voetje. Dat is duidelijk nog steeds niet hersteld. Maar de twee marathons zijn toch overleefd. Eens zien wat we daarvoor gaan verzinnen.