Limburg Zwaarste

De laatste tijd tikt de marathon en ultrateller flink aan. Even kort samen vatten.

Het begon op vrijdag 22/03. Langs de Jurassic coast werden 3 dagen na elkaar heel wat cliffen en bijhorende hoogtemeters overwonnen. Het paasweekend volgde met de 60 van Texel. Maar liefst 30min sneller dan 2j geleden. De week daarna even voor Nico lopen en de marathon van Zwalm lopen. Nog een weekendje later Rotterdam hazen in 3h45. En in het 5° weekend op rij opnieuw marathon en ultra plezier. Met Limburgs Zwaarste op zaterdag en Antwerpen op zondag. 8 marathons en ultras in 31d. De zwaarste trainingsperiode ooit. En dan moet de afbouw naar Steenbergen volgen. Maar eerst dit 5° weekend nog.

Reeds op vrijdag naar Heerlen vertrokken en in de wagen blijven slapen. Om 5h ging de kantine daar reeds open en om 6 uur mochten we al starten. Reeds zonder lichtje. Het was nog wat aan het schemeren. Maar van vorig jaar herinnerde ik mij dat lichtje niet echt nuttig was. Eén afdaling verder mocht ik reeds stoppen en het lichtje opbergen. Dit werd dit jaar dus voorkomen. Rustig pratend gingen de kilometers vlot. Genietend van de paden die Willem in gans Limburg weet te vinden. Maar de trailschoenen die reeds ruim 1000km modder verwerkten en die hun laatste 100 nog eens diensten moesten bewijzen begonnen al vroeg tegen te werken. Vooral de weggesleten mousse aan de rechter hiel zorgde voor problemen. Op post één dan ook meer oog voor verzorging dan voor de bevoorrading. Uit het verbandkistje van de wagen werden klevertjes gehaald. En deze op de hiel gehangen. Ik kreeg voor de zekerheid ook reserve mee. Het tweede stuk ging ik dan aan met Rinus. Een lange babbel en we waren verloren. Vermoedelijk lintjes of pijltjes weg genomen. Op basis van de GPX file die Rinus mee had vonden we het parcours terug. Even verder opnieuw pijltjes weg, maar hier bracht de GPX file direct redding. Met een plaspauze was ik Rinus kwijt en ging nu solo verder. In het bos waren enkele grote dennen omgehaald en versperden het parcours. Even overklimmen. Maar ik glijde uit op een verdoken wortel. Kon met beide handen mij recht houden op de omgezaagde bomen. Vooral aan het linker hand had ik iets gevoeld. Vuist maken ging nog wel, trok klein beetje tegen. Maar leek mee te vallen. Even verder op even parcours af en bos in voor een grote sanitaire stop. Van de gelegenheid gebruik maken om de klever nog eens te bekijken. Die was niet blijven zitten en de reserve werd gebruikt. Na een zware klim kwamen we aan de tweede bevoorrading. Ook hier vroeg ik opnieuw naar het verzorgingsmateriaal. Dikke rode tape aan de binnenkant van de schoenen. En opnieuw klever op de hiel. Kreeg tip om in de schoen een servette te leggen. Dit zou uit ervaring van de omstaanders de oplossing brengen. Kreeg nog reserve servette mee. Deze oplossing was inderdaad duidelijk beter, maar de servette slijte te snel weg. Nog voor de derde post bleef nog slechts een halve servette over en die nog eens op de goede plaats gebracht. Post 3 krijgen we vlaai. Daar gaan we wel even voor zitten. Ondertussen nog maar eens de rechter hiel verzorgen. Als ik die servette nu eens in de kous steek. Dan heb ik ook die zelfde buffer tussen hiel en schoen, en kan die toch minder gaan schuiven. En inderdaad. 3° poging was de juiste. Dit zou stand houden tot kilometer 95. Ondertussen was ik serieus weggezakt met deze tijdsophouden. Ik kon nu kilometers meelopen met oud Belgisch kampioen snelwandelen 100km. Iemand waar ik het einde van mijn eerste dodentocht ook reeds mee optrok. Kilometers lang verteld en geluisterd en samen gelopen/gewandeld. Langs een prachtig hooggelegen huis met onderaan mooie gaanderijen rondom rond om te genieten van mooie dagen. Nu de hiel beter ging kon ik ook meer gaan genieten van de omgeving. Hoewel de zware klimmen soms het genieten wat temperden. Maar na een zware klim volgt steevast een mooi uitzicht. Nu de hiel in orde was, kon ik mij nu zorgen gaan maken over de linker hand. Deze was na de val serieus gaan zwellen. Zowel de hand als alle vingers stonden duidelijk dik. En een vuist maken was niet volledig meer mogelijk. Maar ondertussen kwamen we terug aan de 3° bevoorrading, nu met ongeveer 50K op de teller. Ondertussen waren hier ook reeds heel wat 60K lopers voorbij. En begon ik hier gekende 60K lopers bij te benen, maar ook terug de 100K lopers bij te benen. Trok verder naar 60 en 70. Daar kan je nog kiezen voor de 80 of de 100km. Maar zijn ingeschreven voor de 100. Vorig jaar korten we hier in. Nu moesten we er voor gaan. Terug vertrokken 1,5km verhard en dan een mooi pad. En daar begon de miserie. Kramp in de linker kuit. Deze die bij de bijna val op een wortel was uitgeschoven. Blijkbaar was er daar een beetje van blijven hangen. De 2 lopers die bij mij waren moest ik laten gaan. En voorzichtig, reeds met de gedachte bij de marathon van morgen ging ik verder. Toch bleef de achterstand op deze 2 lopers beperkt en nog voor de volgende bevoorrading kon ik toch weer bij hen komen. We kwamen zelfs met 5 te gelijk aan deze bevoorrading. Daar vertrok ik als eerste met het idee dat ik wegens de lastjes anders niet zou mee kunnen. En zo zou ik proberen aan te pikken. Maar na een afdaling moesten we rechts. Een paar meter verder al links en dat had ik niet gezien. De weg die ik volgde had heel lang geen kruispunten en liep dus vrij ver verloren. Als een fietser mij voorbijkwam vroeg ik als er lopers volgden. "Nee" was het antwoord. En ik mocht een heel eind terug. Later zou blijken dat ik 10 plaatsen hiermee verloor. Zo kon ik opnieuw bij een koppeltje komen dat ik reeds ingehaald had. Hij met heel wat ultra en trail ervaring tot in de VS toe. Zij liep haar eerste 100. Ik bleef nu bij hen, ook als ze gingen wandelen. Was een stuk gezelliger, en was toch mooi weer. 9° controlepost niet al te lang meer gebleven. En opnieuw verder. Kilometer 95 nog eens een plaspauze. De hiel moest nog eens verzorgd worden. En mijn kompanen waren iets sneller door dan ik zelf. Nog een laatste bevoorrading nemen en de achtervolging inzetten. Ik liep door tot ik aangepikt had, en vandaar gingen we samen tot de finish. Een mooie trail. Maar de zware 100km werden deze keer volbracht. De schoenen vlogen in de vuilbak. Hadden we weer bijgeleerd. Het hand was nu het zorgen kind. Maar dat zou het lopen niet tegen houden. Vrij vlug naar huis, want de volgende dag stond nog een marathon gepland.

Rotterdam

Na Zwalm was op woensdag 50km trail voorzien in het Nederlandse Zeeland. Omgeving Zoutelande, gekend van de Zeeland marathon. Maar toen er de mogelijkheid kwam om in Rotterdam te pacen voor de 3h45 moest ik beetje bijsturen. Zwalm voelde reeds zwaar aan voor de benen. Voorzichtigheid was dus nodig. Anderzijds was de Trail voor Special heroes. Het goede doel konden we toch niet in de steek laten. We zouden woensdag wel zien.

Woensdag-morgen naar Zeeland. Vanop een school met "Special Heroes" (kinderen met handicap) vertrokken we voor 1km lopen met de kinderen. Daar zouden deze dan met de schooljuffen terug wandelen en wij gingen door. Jarige Ingrid die voor haar 50° verjaardag 5 trailtjes van 50K zou lopen op 5 dagen werd onze gids. Even nog wat centrum straten, maar al vlug waren we aan de dijk en aan het strand. We trokken door de duinen. Wel meestal verhard. En na 10K een eerste verzorgde stop. Alles liep prima. In het volgende stuk werd het iets pittiger. Hogere duinen, maar het bleef wel overwegend verhard. Tot we in Zoutelande kwamen. Ter hoogte van de gekende finish was de tweede bevoorrading. Zelfs soep kregen we. En na bijtanken, niet te lang wachten want de wind was koud. In het derde stuk begon ik de benen te voelen en besloot dat ik gewoon rustig tot de volgende post zou lopen en daar uitstappen. We volgden nu de marathon route in de omgekeerde richting. En ook Cocq kreeg het moeilijk. Omdat hij de volgende dag ook nog mee liep en op zondag de marathon zou hij ook uitstappen. Na wat energie aanvullen op de derde post werden we mooi weer terug gebracht naar de startplaats. Mooie organisatie. Vooral de eerste kilometers met de kids was speciaal en zeer leuk.

Zondag morgen dan vroeg op en kinderoppas present. Dus konden we aanzetten naar Rotterdam. Via een park & ride en metro kwam ik aan bij de startplaats. Het verzamelpunt voor de pacers was vlakbij. Daar reeds verschillende bekenden zoals Jet, Lydia, Remco, Joeri, Mo, ... Vervolgens naar de afspraakplaats waar de lopers ons konden vervoegen tot 10h en dan het startvak in. Na een Lee Towers hit konden we gaan. De marathon van Rotterdam is echter zo druk dat we in de eerste kilometers enorm moesten slalommen en niet aan ons tempo toe kwamen. Het slalommen zou de ganse dag blijven. Maar vanaf 2,5 à 3km kwamen we toch in het juiste tempo. Eigenlijk liepen we zelfs sneller, maar die extra energie ging verloren in het slalommen. Terwijl ik bij de eerste bevoorradingen nog drank nam en doorgaf naar andere lopers. Voelde ik dat ik niet met energie mocht spelen. Het werd ook warmer. En aan iedere bevoorrading werd dan ook meer dan één bekertje genomen. In eerste instantie nam ik de bekertjes die vanuit de verte precies een schuimlaag hadden niet. Later bleek dat om een sponsje te gaan. Vond ik dan een een goed idee. Want bij het aannemen verlies je zo minder water. Nam het sponsje er uit en dronk alles op. Sponsje kon je nog gebruiken voor voorhoofd. (Later vertelde men mij dat de sponsjes zelfs inkeepingen hebben om vlotter te kunnen drinken. Eigenlijk moet je ze dus zelfs niet uithalen). Aan kilometer 25 trok ik het pacers balonnetje los. De groep was nu toch gevormd, de volgers wisten bij wie ze terecht moesten. Hadden ook nog een truitje aan met de doeltijd op. Iets voorbij kilometer 30 vreesde ik dat ik niet onder de 3h45 zou finishen. Ik trok mijn pace truitje uit en stopte het weg. Toch kon ik achteraan het groepje vast klampen. En kon even verder terug komen. Deed truitje terug aan. Het zelfde verhaaltje volgde nog eens. Maar als ik voorbij kilometer 36-37 toch nog mee was met medepacers Remco en Lydia zou ik op karakter er nu wel bij blijven. Het had veel moeite gekost. Maar met onze drietjes konden we finishen. Door de drukte van deze marathon. Het vele geslalom was er eigenlijk nooit echt sprake geweest van een echte groep. Ook bij de finish vond ik het moeilijk om te zeggen wie we nu hadden meegetrokken. Maar al weer eentje er bij. En blij dat we nu ook Rotterdam eens gelopen hebben. Het pacen is altijd een leuk jobke.

Zwalm

Lang had ik getwijfeld als ik op 7 april eens de verre rit naar het noorden van Nederland zou maken. Of toch dichtbij naar Zwalm zou trekken. In het Noorden een goedkope marathon van de sympathieke DFW runners. Of Vlaanderens mooiste marathon. Uiteindelijk lijkt het flyeren in Zwalm voor de 6 uur van Aalter efficiënter en kies ik voor Zwalm. Te meer ook ik de voorinschrijving kan overnemen van Nico.

Vroeg afgezakt naar Zwalm. Schuin over de sporthal geparkeerd. En bij de eerste het borstnummer afgehaald. Vervolgens nog heel wat tijd om te flyeren. De vraag kwam als ik commerciële functie had. Sommigen vonden dat ik het goed kon uitleggen. Maar de tijd was gekomen om het niet langer uit te leggen, maar om te lopen. De start werd gegeven en we volgden de groep. Na een paar 100 meter waren we terug bij de start. Een klein rondje moest blijkbaar de afstand doen kloppen. Ik riep achteraan in het peleton dat ze moesten opletten, want (gezien de kleine rondjes) dat de eerste daar al terug waren. Maar net voorbij de doorkomst aan de start mochten we nu de andere richting uit. Ik liep samen met een groep met oa Filip G & Filip H (moeilijk voor West-Vlamingen om het onderscheid te maken). Er werd heel wat verteld en gelachen. Ik merkte een loopster op met 108 op de rug. Ik zou wel eens gaan vragen als dat het aantal marathons was. De reactie maakte mij echter emotioneel. Het was een aandenken aan haar broer die om het leven kwam bij het fietsen. Ik was niet direct mee. Maar als het in de giro gebeurde moest het wel een hele goeie geweest zijn. Pas als de naam viel, kwamen de herinneringen. Maar 108 is het bekende rugnummer dat Wouter Weylandt droeg tijdens zijn fatale crash in de Giro. Het was niemand minder dan zijn zus die hier de halve marathon kwam lopen. Ook hier een gezellige babbel. In een afdaling zette ik mijn tocht verder. Nu volgde een stuk met Peter en 2 lopers van Zwalm zelf. Eentje zijn debuut, de andere wist duidelijk waaraan hij begon na marathon avonturen in Zwitserland. En zo waren we reeds half weg. En net geen 2h bezig. Peter en de lopers uit Zwalm bleven even achter maar nu kwam ik terug in het gezelschap van Filip G. Maar na enkele kilometertjes ging hij de bosjes in. Nog wat verder kwam Filip H dan opzetten. Maar deze had duidelijk frissere benen dan de mijne. De kilometers van de laatste weken beginnen te wegen. Nu vooral niet overtraind geraken! Rustig ging ik verder, maar nu waren de gezellige babbels over. Het werd een gevecht van ultraloper tegen zijn pijntjes. Ook al zegt het lichaam STOP. Toch doorgaan, maar dan op een voorzichtige wijze, zonder forceren. En ook Filip G kwam nog terug. Maar ook hier kon ik niet aanpikken. Het bleef maar golven. Blijven bijten. Vooral niet wandelen tussen de bevoorrading door. Ik ben een loper geen wandelaar. Dan toch even een plasje. En terug door gaan. Uiteindelijk ietsje boven de 4h kwam ik binnen. Na de marathon toch nog eens een toertje in de sporthal om wat te flyeren.

Met een tevreden gevoel kon ik naar huis gaan. Waar een konijntje met frietjes en verse applemoes stonden te wachten. En na de aankomst van Parijs-Roubaix nog eens op restaurant Terborght in Huizingen ook. De kinderoppas voor volgende week (marathon Rotterdam) moest nog even verwend worden.

60 v Texel

Texel werd niet enkel een loopje, maar ook een familie-vakantie. Dankzij de meiden van Filip & Veerle had ik een babysit voor tijdens de loop. Op vrijdag, na schooltijd, vertrokken. Vanaf zaterdag werd het fietsen, maar vooral tropisch zwembad bezoeken. 's avonds nog een gezelschapsspel. En op maandag volgde dan de 60 van Texel.

Voor de start geflyerd en vele bekenden gezien en gesproken. Klaar in het startvak zei Luc dat hij voor de 6h ging. Voegde er ook aan toe dat ik dat moest kunnen. Zou hem volgen. Ook Lydia stond er bij en we vertrokken samen. Tot Hans voorbijkwam wat voor Lydia een teken was om klein beetje te versnellen. Lang liep ze kort voor ons uit. Eerst met Hans daarna in haar eentje tussen een lang lint van strandploeteraars. Want dat is Texel. Verhard starten. En na een paar kilometer een eerste zware zandstrook. Op die zandstrook koos ik er voor mij wat weg te steken. Als we het strand af gingen had ik Lydia net terug bijgehaald. In het bos/duinen liep zij aanvankelijk eerst gewoon mee. Maar eenmaal bekomen van de voorbije strandstrook ging ze versnellen en bleef ik achter. Ondertussen was er ook tov Luc een gaatje gevallen. Na de 2° bevoorradingspost was het even over een duinenpad met af en toe ploeteren door het zand dat over het pad was gewaaid. Terug het strand op. En bij Lydia kon ik melden dat de "jojo" daar opnieuw was. In deze 2° strook was Henry de perfecte haas waar ik mij kon achter weg steken. En bleek dat de tweede die dit deed Fernand was. Raar was wel dat ik er al een hele tijd achter liep alvorens dit op te merken. Juist voor het verlaten van het strand was Luc daar terug. Hij koos een pad veel meer naar de duinen toe. En als ik dit zag, plaatste ik mij direct in zijn voetsporen. Na de bevoorrading ging Luc een babbeltje aan met Nitish. Juist in een bergaf. Ik liet mij gaan en sloeg opnieuw een gaatje. Ook Lydia was na die zandstrook een eindje achter. Het pad liep nu verhard door de duinen. Een mooi gebied, maar de golvingen en de strakke tegen wind maakten dit lastig. Aanvankelijk lieppen we met 3. Fernand, ikzelf en een mij onbekende loper. Om beurt de kop doen. Met Fernand als de slimste en korste aflossingsbeurten. De 2 gingen klein stapje sneller en ik liet een gaatje vallen. Enkel de onbekende loper zou ik nog kunnen terug halen. Het was nu alleen opbotsen tegen de wind. Het werd wat zwaarder, maar kilometerpunt 35 keken we naar uit, want daar zou de wind in de rug komen. Bovendien is het van daar af verhard. Maar net als het makkelijker moest worden liepen de benen leeg en had ik de indruk dat het tempo zakte. Toch haalde ik Hans in die misselijk was. Later zou blijken dat hij even in de ambulance terecht kwam. En even verder, net op dat moeilijke moment komt Lydia terug uit de achtergrond. Loopt hier vlotter dan op het strand was de leuke boodschap. En meteen er op en er over. Dit is de laatste "jojo" beweging was het enige wat ik nog kon uitbrengen. Toch besloot ik eens op de tanden te bijten en concentreerde mij volledig op de tred en volgde die. Als ook hier een kleine versnelling kwam zei ik al vaarwel. Maar toch beet ik nog vast. Na de bevoorrading gingen we vlug terug door. Aan km 40 een telefoontje voor Lydia wat het tempo gelukkig opnieuw wat zakte. Maar werd snel hernomen. Marathon punt voorbij. En een klein beetje verder gebeurde wat ik niet meer verwachte. Lydia ging naar de andere kant van de weg. En ging stappen. Even getwijfeld, vanuit de verte nog een aanmoedigingsgebaar. Toen kwam ik aan het 2° wisselpunt waar ook de bussen stonden die naar aankomst voeren. Dacht direct dat dit wel eens het lot v d stapster kon worden. Maar door haar toedoen had ik een beter tempo terug gevonden. Nu ging mijn gedachte naar Luc uit. Typisch is dat hij op het einde vanuit de achtergrond terug komt. Ik wou hem voor blijven en vechten om onder de 6h te blijven. Laatste bevoorrading gaf opnieuw vleugels. Hoewel er nog moeilijke passages volgden werd dit toch een inhaalrace. En het was een opluchting om Luc voor te blijven. En toen ik het laatste bochtje nam en de klok zag werd ik helemaal gelukkig. 5h50. Maar liefst 30m sneller dan 2j geleden.

Bij aankomst in de bungalow volgde nog een vaderlijke verplichting. Het tropische zwembad. De volgende dag nog een laatste keer afscheid nemen van het tropische zwembad en met de bood garnalen vissen en zeehonden gaan kijken. Maar voor dat laatste was de timing niet zo goed. Nog een lange terug weg. En kids en papa konden terug kijken op een geslaagd verlengd paasweekend.