Analyse

Vooraf.
24h aan 8km/h levert reeds 192km op. Anderzijds verval is er altijd, dus dat moest ik in rekening brengen. Met rondes van 1,1km zou ik niet sneller lopen dan 7m45s. Wat 8,52km/h zou betekenen. Ik zou ook zeer traag, helemaal achteraan de groep starten.

24h.
Bij de deelnemers ook 2 wandelaars. En er was één dame die ook zeer traag starte. Als 4° laatste dus gestart. Eerste ronde 7m24s. Had gps niet opgezet omdat garmin lang genoeg zou meegaan en had geen snelheid. Maar als ik na 2 rondes zag dat dit een kwartier betekende wist ik dat ik zeer dicht bij 8,8km/h liep. Het tempo voelde extreem traag. Koste niet de minste energie. Er was tijd om rond te kijken naar van alles (deelneemster 1 en 3 B bvb). En in ultralopen begin je dan na te denken en te rekenen. Gedachte één was "te rap gestart". 8,8km/h betekend immers schema van ruim 210km. Maar anderzijds lopen daar andere kleppers en massa ervaring rond. En binnen het uur had nagenoeg elke loper mij op minstens één ronde gezet. Moet je toch meer verval voorzien? En dan toch maar doorgaan. Het voelde ook zo fantastisch goed aan. Misschien zou ik vandaag eens een "Dejaegherke" doen. Na 2 uur en vele verschillende redeneringen was de kogel door de kerk. Peter DP die als verzorger mee was met Yves VH riep ik toe "nog steeds schema 210k, maar ik hou het zo".

De grafiek van de rondesnelheden toont dan ook aan dat er ronde per ronde wel wat verschil zit. Maar dat de eerste uren nagenoeg constant gelopen werd. Echter wanneer je de grafiek van de gemiddelde snelheid uitvergroot zie je dat ik na anderhalf à 2 uur toch wat versneld ben. Vermoedelijk wanneer het redeneren achter de rug was, en de rem ietsje losser gelaten werd. Ook besef ik nog steeds te weinig hoeveel 15 seconden op een rondje van maar 1,1km betekenen. En moet je eigenlijk veel sneller ingrijpen, en tempo nog veel constanter proberen te houden.

Ondertussen waren we 3h45 aan het lopen en was het 17h45. Tijd voor het avondmaal. 2 rondjes na elkaar een boterhammeke gegeten. De moed zat er nog vollop in, dus al lopend. Je moet al goed kijken om het klein beetje verval te zien. Maar nog een ronde verder betekende dit een toiletbezoek. Herrinner mij nog de opm van enkele jaren geleden ivm grafiek van Steenbergen toen Nico reageerde "gij kunt rap kakken". Maar ook Luc had mij gezegd, je mag daar niet veel tijd mee verliezen. Anders ben je een ronde te vroeg geweest. Maar kan zeggen dat de timing dit keer opnieuw goed zat. Ietsje meer dan 2m verlies. Daarna werd het tempo goed hernomen. Misschien zelfs ietsje beter dan tussen het 2° en 4° uur. Want een ietsie pietsie trager. Bovendien zag je al heel duidelijk aan bijna alle lopers dat ze duidelijk verval hadden. Ghislain D, André L en Chris D en dan nog 2 Duitsers waren de uitzonderingen die mij opvielen. Maar al de rest kwam nu ofwel minder frequent mij voorbij zoeven. En dat voorbijzoeven ging ook veel minder vlot dan in de eerste 2h. Ofwel werden ze terug ingehaald. Her en der waren verschillende wandelaars te zien. Het idee van een "Dejaegherke" gaf mij een ongelooflijk goed gevoel. De ronde tijden zijn vrij stabiel (maar niet vlak genoeg, cfr eerder). De grafiek van de gemiddelde snelheid toont wel aan dat er constanter gelopen werd dan in de eerste 4h. Na 6h30 (om 20h30) is er duidelijk terug een onderbreking geweest. Was dit het nemen van het regenjasje? Een plasje? Ik weet het niet meer. Maar in elk geval niks bijzonders, maar toch duidelijk op de grafiek zichtbaar. Maar nadien werd het ritme weer goed hernomen.

Het breekpunt.
Na ruim 9h ga ik opnieuw eten. 2 rondes na elkaar, boterhammeke en mars. Gezien de vermoeidheid in de benen komt, wordt hier duidelijk meer verval opgetekend dan bij de eerste maaltijd. Bovendien werkt dit opnieuw op de darmen. Tijdens het toiletbezoek neem ik opzettelijk wat extra tijd om de benen wat te laten rusten. Na het toiletbezoek zie je wel dat ik een poging doe om het ritme er weer in te krijgen. 3 rondes lang hou ik dan ook het tempo nog boven de 8km/h. Maar het oorspronkelijke tempo wordt niet meer gehaald. Erger nog het tempo glijdt verder weg. Ik kom opnieuw in een fase met 1000 verschillende gedachten en heel wat reken werk. Die qualificatie-afstand van 180K. Daar gaat het uiteindelijk om. Halfweg na 10h22m. 6,6km/h is hier exact 10m per ronde. Ik had dus 2m minder dan 10m/ronde. De volgende 2 rondes lukte dat nog vrij goed maar moest ondertussen wel tevreden zijn met 7,7km/h. Eens een testje doen. Als ik nu eens een volledige ronde zou wandelen? 11m12s. Daar was dus niet voldoende tijd voor. Opnieuw lopen. Maar het ging steeds moeizamer. Ik was ook reeds in een fase dat ik bij de rondetijden wel opmerkte dat ik beneden de 10m zat. En tot 24h onder de 10m was bingo. Maar ik kon niet meer onthouden wat de vorige tijd was en rekenen wat het verval was. Maar ik voelde het verval wel. En je ziet het ook duidelijk in de gemiddelde snelheid die nu blijft wegzakken. Ik bleef rekenen en ronde na ronde kwam mijn berekening wel negatiever uit. Het geloof in de 180K smelte weg. Ondertussen was ook Ghislain in een dip en sprak van naar de kine te gaan. Omdat ik qua ademhaling en hartslag volgens mij nog goed zat. Voelde toch zo aan. En het probleem in de benen zat (en de blaar op de onderkant van de rechter voet) zou ik mij laten masseren. Daarna zou ik dan wel zien als het terug beter ging. Ik naar de kini, maar er waren 2 wachtende voor mij. Wat tijd verloren, vandaar een trage ronde. Maar besloten om het wachten te vullen met nog een extra rondje. Dan naar de kini. Maar kreeg koude rillingen en kreeg krampen in de kuit, onderkant voet, bil. Gevolg was dat ik de handdoek in de ring gooide.

Een "Dejaegherke" was gelukt van het 2° tot het 9° uur. Maar zal nooit een Dejaegher worden.

Toekomst

Zaterdag 19/10. Voor het eerst sinds lang opnieuw zenuwachtig voor een wedstrijd. Liep reeds 4x een 24h. De eerste werd teveel geslapen. De 2° was een klein succesje met 162K. Maar eigenlijk had ik 2h over. De volgende 2 stapte ik telkens ruim te vroeg uit. Nu zou ik bewijzen dat ik 24h aan een stuk kon lopen. Voor mijzelf belangrijk met het oog op de Spartathlon. De 180K zou dan wel van zelfs volgen.

Ruim op tijd ter plaatse. Een zeer mooi plaatsje voor mijn eigen bevoorradingstafeltje. En tenten waar je kon in omkleden/slapen indien gewenst. Mooi organisatie Marc! Al vlug veel bekenden. Zowel bij de deelnemers, maar ook bij de supporters. Van harte bedankt Robin, Peter, Henk, Jef en de deelnemers zelf voor de vele aanmoedigingen en jullie aanwezigheid. Dit maakt het ultrawereldje leuk. Het parcours zelf was een rondje in baan 4 op de piste. Deze verlaten met een ruime bocht van 180° naar rechts. Een groot uitgewerkte bocht van 180° rond een vluchtheuvel. Terug voorbij de piste, nog eens rond rondpunt, lichtjes stijgend naar het zwembad. Opnieuw een rondpunt en terug naar de ingang van de piste. 180° om deze op te lopen. De macadam op het parcours was hier en daar serieus gespleten en aan vervanging toe. Voor de voetzooltjes niet ideaal. Op de baan die we namen op de piste was de tartan laag op 2 plaatsen losgekomen van de ondergrond en was lucht tussen gekomen. Dit gaf een raar loopgevoel. En bij start finish was over de piste een tent gezet waar ook bevoorrading en rondetelling was. Alles zat goed in mekaar. Met dank aan Marc DH.

Van bij het startschot was iedereen snel vertrokken. Ik liep 4° laatste plaats. Slechts 2 wandelaars en één lopende dame achter mij. Maar even later haalde die dame mij ook in. Enkel wandelaars achter mij. En een uur lang ging dit zo door zodoende dat zelfs alle mannelijke deelnemers aan het BK, mij voor het eerste uur om was, mij al gedubbeld hadden. En dat terwijl ik rondjes maalde aan 8,8km/h. Plan was maximaal 8,5 maar tempo voelde traag, veel overschot, en besloot om hiermee door te gaan. Op rondes van 1,1km betekend dit dat de de man voor mij minimaal 9,9km/h liep. Na een uur of 4 was dit reeds bijgestuurd. Ik liep nog steeds constante rondjes. Maar de rest v h deelnemersveld had zijn snelheid aangepast. Er waren er nog weinig die mij met de zelfde frequentie bleven inhalen. Er werd al gewandeld. En ik kon lopers beginnen terug nemen. Een eerste toiletbezoek zorgde voor 2min verlies, maar konden mooi hernemen en zaten direct terug in het tempo. Na 6h30 wat tijd genomen om te eten, maar opnieuw kon het juiste tempo hernomen worden. Na iets meer dan 9h 2 rondjes waarin wat tijd genomen werd om te eten. De ronde nadien was dan weer een toiletbezoek nodig. En hierna kreeg ik het tempo niet meer goed. Eerst nog 3 rondjes net boven de 8km/h maar dan zakte het tempo 5 rondes net onder de 8. Ik begon te rekenen. Rondes beneden de 10m leverden nog steeds de gewenste 180K op. Dan eens een ronde gewandeld om te zien hoeveel tijd dit koste. 11m12s. Daar was onvoldoende tijd voor. Met enige moeite hield ik 14 rondes lang de snelheid hoog in de 7km/h, maar het zakte toch beetje per beetje weg. Ik liep in 12h wel 102K. In 13h02 110K. Het zat er nog allemaal in. Maar de reserve smelte weg. En ook de energie liep uit de benen. Het kopje begon meer en meer te twijfelen. Na 113K zag ik het niet meer zitten. Maar hoopte dat een kine beurt de form kon terug brengen. Er waren echter 2 wachtende voor mij, waardoor ik er toch nog een rondje bij deed. De kini beurt bracht weinig goeds. Kramp in de kuit. Onder aan de voet ook krampen. En krampen in de bil. Ik gooiede alweer de handdoek in de ring.

Toekomst: Een 24h loper zal ik dus nooit worden. Terwijl ik dacht een sterk karakter te hebben is nogmaals bewezen dat ik duidelijk tekort kom op dit vlak. Ga het ultralopen dan ook beperken tot kortere wedstrijden. Hoewel de Spartathlon droom nog niet definief opgeborgen is. Misschien probeer ik toch via een 100K de qualificatie af te dwingen. En zien we wel wat dat avontuur dan wel brengt. Gewoon eens genieten van dat ultrafeestje zou ook al tof zijn. Maar eerst gaan we nog een paar marathon en ultra's lopen.

Foto's door Robin De Bie.

Dubbeldekker

Vrijdag eerst dochter naar de hokeytraining en ondertussen een beetje gelopen. Na de taxi-rit vertrokken naar Amsterdam. Zo was ik op zaterdag al snel in Amsterdambos voor de 6 uur. Nog voor de start gehoord van de plannen van Henk. Zou daar wel een handje willen aan toesteken.

Iets te snel gestart. Maar elke ronde konden we checken. En na 3 rondjes zat ik in het goede tempo. Althans het goede voor Henk. Ik zou dit met de huidige conditie nooit 6 uur volhouden. Beginnen denken en rekenen. En na 2 uur aan Henk gezegd dat hij verder moest doen, ik zou tempo beetje laten zakken. Kon tempo vrij goed houden en kon iets meer dan marathon afleggen in 4h12. Dan gaan wandelen met de bedoeling laatste uur Henk nog wat te kunnen bijstaan. Na een rondje zelfs naar de wagen gewandeld voor trui te halen tijdens wandelen. Na 5h40 eens aan Lut gevraagd wat de stand van zaken was bij Henk. Volgende rondje beetje terug beginnen lopen. En de beentjes kwamen vlot weer los. Zou precies wel lukken om wat te hazen. Rustig rondje en bij de finish nog eens naar Henk gevraagd. Wandelde nu wat door om niet af te koelen en op Henk te wachten. Van over de vijver zag ik hem passeren voorbij start en klok. Ik besloot een eindje terug te lopen. Tot grote verwondering van andere deelnemers zoals Sjaak B. Eenmaal Henk in aantocht direct op gang getrokken. Aangekondigd dat we nog voor 3 volle rondes gingen. Ongeloof bij Henk en ook Sjaak die dit hoorde. Toch vonden ze het beide de moeite om me te volgen. Mijn beentjes waren uitgerust en waren toch tijdig weer los geraakt. Het tempo zat er goed in. Maar bij het aanmoedigen bleef ik spreken over die 3 volle rondes. Sjaak en Henk dachten net voor de finish te stranden. Ik wou niet plooien. Henk moest geen bevoorrading nemen. Enkel aankondigen wat hij wou. Ik nam het mee zodat we snel verder konden. Na 2 rondes kregen we een stokje mee om de eindafstand te bepalen. Ik nam ook dat van Henk zodat hij vrij kon lopen. We bleven doorgaan. In het laatste stuk van die ronde zelfs op het randje tot kotsen toe zei Henk achteraf. Maar die ronde zou ik halen. En ja hoor. Met nog enkele secondes op de klok kwamen we over de lijn. We gingen verder, want voor Henks PR telde elke meter. Achteraf zou blijken net geen 62km. Zelf een goeie 55K gelopen. Dat was bijzaak. Weer supper genoten.

's Avonds nog afgezakt naar Amsterdam zelf. Parkeren onder Olympisch stadium en met de tram naar centraal station. Chinees eettentje. Nog een lekker ijsje gevonden en na wat stappen terug naar de wagen. Reeds doorgereden naar Zwolle. Want daar stond de volgende dag al een nieuwe uitddaging. Lekker slapen en de volgende dag terug als een van de eersten bij het wedstrijdsecretariaat. Daar kreeg ik een pacershirt voor de 4h30. Heel wat bekende loopvrienden onde de mede-pacers. Bij de start kwam er ook nog een Aalternaar zeggen dat hij niet gedacht had hier een dorpsgenoot aan te treffen. Had het zelfde idee. Maar we stonden er opnieuw klaar voor.

Garmin stond op 500m en elke 3m10 zouden we een tussentijd moeten krijgen. Dat lukte van bij het begin vrij goed. Oorspronkelijk gestart met de 2 pacers en een 4-tal volgers. Maar in de eerste 10K enkele iets sneler gestarte deelnemers opgepikt en zo een grotere groep gevormd. Ook kwam een trager gestart koppeltje terug. Maar de dame had vooraf dit ook als taktiek aangekondigd.

Iets voor de helft kregen we een eerste grote brug te verwerken. De pacersbalon was al gans de tijd met zijn koordje in mijn nek aan het schuren. Op de brug was een mooie plaats om hem te laten gaan. En net daar stond een cameraman van de organistie. Halfweg hadden we kleine voorsprong op het schema van 3m10/500m. In het vervolg werd het net iets te gezellig en verloren we al genietend en tetterend de tijd net iets te veel uit het oog. Op kilometer 30 waren we immers onze voorsprong kwijt gespeeld. Ons groepje wat aanmoedigen om bij de bevoorrading niet te veel tijd te verliezen. Maar het tempo terug op het juiste niveau krijgen had ook zijn gevolgen. Tussen kilometer 33 en 34 splitste de groep. Elk groepje kreeg één pacer mee. Met het eerste groepje ging ik verder. Bevoorrading op kilometer 34. Opnieuw aangedrongen om niet te gaan wandelen en niet te veel tijd te verliezen. Maar nu volgde een tweede hoge brug. Om het groepje samen te houden moest het tempo nu weer serieus zakken. De nodige aanmoedigingen werden ge-uit. In de afzink ging tempo direct terug de hoogte in. Even verder ging ik langs de dame lopen die haar taktiek verkondigd had bij de start. Trager starten, proberen bij ons te komen, en bij de laatste brug (zoals vorig jaar) gaan versnellen. We liepen echter een kwartier sneller dan bij haar eerste marathon en ze had dit jaar geen goede voorbereiding. Het vatje was dan ook serieus leeg aan het lopen. De plaaggeest in mij kwam boven. En ik merkte op dat we de brug voorbij waren, ze mocht gaan versnellen volgens haar taktiek. Woorden waren niet nodig, haar blik kon mij bijna dooden. We telden nu luidop de kilometers af. Iedereen kon zijn bestelling plaatsen voor de laatste bevoorrading, want we zouden daar niet vertragen. Ik zou wel tanken en aandragen. Het parcours slingerde zich nu door de rand van Zwolle centrum. We mijden de stoepen om krampen te voorkomen. Maar het was super om te zien dat ik als pacer verschillende lopers bij mij had kunnen houden. Het groepje was niet volledig weggesmolten als sneeuw voor de zon. Daar kwam de molen van de eerste kilometer al in zicht. Nog een tunneltje, rond het stadium en dan de grasmat van PEC Zwolle op. Het groepje was een uitgerekt lint geworden. Ik sprinte nog naar voor. En net voor de finish liet ik iedereen voorbijkomen met een high five en dan met zijn allen 4h26. Heel wat tevreden lopers. Ook nog net gelosten die ook nog onder de 4h30 doken waren zeer tevreden. Een geslaagde pace job.

Na een douche met de organisatie nog even nagekaart bij een colaatje om de suikers weer op niveau te krijgen. En op de lange terugweg een tussenstop gemaakt voor de traditionele beloning. Stoofvlees met friet. Na een lang weekend kwam ik thuis. Met als eerste opdracht, de zevende dag bekijken voor het interview van Spartaan Yves D. Al weer een geslaagd weekend.