Dutch Coast Ultra Run By Night

Fotoreportage

Van de Belgische kust vorige week zaterdag, naar de Nederlandse kust nu op vrijdagnacht. Deze keer met JCA'er Yves Dedapper afgesproken en naar Den Helder gereden. Mooi op tijd bij de startplaats aangekomen. Omkleden en de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter en de 42Y195D-bosmarathon werden uitgedeeld. Her en der werd kennisgemaakt en bekende loopmakkers opnieuw begroet. Het ultra & trailwereldje is niet zo groot en vele bekenden komen we vaak opnieuw tegen.

Erwin vertelde vorige week nog dat de wind in de winter hoofdzakelijk uit het Noorden komt. Zo hadden we wind tegen. Maar deze week zou dat vast anders zijn gezien we van Den Helder naar Catricum liepen, dus Zuidwaards. Is de wind in de nacht van donderdag op vrijdag wel gekeerd zeker. Een hevige harde wind verwende alweer kilometer langs ons gezicht.

Na een briefing van Rinus konden we van start gaan. Yves voor de 100K tot in IJmuiden. Ikzelf was ingeschreven voor de 50K tot in Castricum. 1 kilomter door het centrum van Den Helder. Eenpaar kilometers de dijk op. En dan het strand op. 's Nachts is het donker en ondanks de koplampen is het strand moeilijk in te schatten. Niveauverschil zie je niet goed, verschil tussen ijs en zand is niet altijd duidelijk enz. Zo duurde het niet lang vooraleer ik door het ijs zakte en natte voeten had. Gelukkig droogde dit snel op en kreeg ik toch geen koude of bevroren voeten. Door het slechte zicht moest het lichaam en de enkels nog veel meer dan anders op het strand de stappen corrigeren door het oneffen strand. Zo stapte ik plots een geultje lager en schoot er iets in het rechter been. Op een golfbreker stoote ik de linker enkel en deze zorgde voor wat pijn bij de resterende kilometers. Maar geen getreur, uiteindelijk het grootste deel van de 50K afgelegd met een trio. En net boven de 6h gefinishd.

Met Rinus doorgereden naar IJmuiden om Yves met meer dan een uur voorsprong als eerste te zien finishen op de 100K. Het stukje duinen dat Ferry er nog had ingestoken bleek extreem zwaar te zijn. Zijn tweede helft koste hierdoor behoorlijk wat extra tijd tov zijn eerste 50K. Ook omdat hij tot aan de heup in de zee belande en van schoenen, kousen en broek diende te wisselen om niet te onderkoelen. Een ware beleving dus zo'n nacht loop op het strand

Total Belgian Coast Run

30 deelnemers waren er op de TBC run. Rond 9h gestart in De Panne. Direct het strand op voor een rustige loop in groep. Om de 6km een bevoorrading geregeld door Vincent en Luc die deze leuke vriendschapsloop in elkaar boksen. Door de koude wou niet iedereen even lang wachten en reeds na de eerste post begon de groep uit elkaar te vallen. In Nieuwpoort moesten we een grote toer om maken omwille van de vaargeul. Fernand Vermeersch moest er uitstappen door blessure en zou nog wat bijstand verlenen bij de bevoorrading. Ondertussen een groepje gevormd met onze 3 Nederlandse vrienden (Wilma, Jet, Erwin), Agnes en Patricia. Na de volgende bevoorrading liep ik plots in een kwartet met Luc DJB, Pat L, en Ludo DP naast mij. Wat een eer om dit kwartet te mogen vervolledigen. Even later kwamen Agnes en Patricia aansluiten. Zij merkten ook op bij welk mooi trio we mochten lopen. Ondertussen kwamen we reeds aan de bevoorrading te Oostende. Net te laat voor de overzet die in middagpauze was. Niet te lang gewacht om geen koud te krijgen en daarom nu vertrokken met Heidi J. Ter hoogte van Fort Napoleon waren onze Nederlandse vrienden de weg aan het zoeken en zo waren we weer met 5. Het strand op tot aan Vosseslag. De Nederlandse dames gingen deze bevoorrading voorbij. Daardoor nog met 3. Een ietsje langere pauze zorgde reeds voor koude, vooral aan de handen. Daarom ging Erwin zijn eigen tempo lopen en waren we nog met zijn tweetjes. Aangekomen in Wenduine kwam Luc Van Oost daar juist gewandeld. Ik moest mijn ogen enorm nijpen om hem te herkennen in een wazig beeld. De koude sloeg toe. Bij deze bevoorrading zag je Heidi twijfelen om te stoppen. Daarom ik snel wandelend door: "Heidi, ik vertrek al om niet koud te krijgen, ik wandel tot je er terug bij bent!" En Heidi kon bijna niet anders meer dan positief antwoorden. Enkele kilometers verder checkte ik wat ik gezien had en het werd bevestigd. Heidi vond echter de nodige suikers en zo haar tweede adem. Het duurde tot het binnenlopen van Zeebrugge dat we een laatste stop hadden. Maar ik moest nu zelf aanklampen. Na deze post gingen we verder door en kwamen nog bij Leo, Ludo en Dario. Zo konden we na een mooie dag in een mooie groep finishen. Tijdens een afsluitend glaasje las Leo nog een afscheidsbrief voor. Hij zegt het ultra-wereldje voorlopig definitief vaarwel. Hij blijft wel nog marathons lopen. Een monument nam afscheid.

Foto-verslag

C2C

Op vrijdag de overtocht gemaakt en wandeling op White Horse Hill in Uffington.

Zaterdagmorgen naar Wendover. Nummer afhalen. Routekaarten (want omloop is niet bepijld). Chip, T-shirt. Bagage afgeven die naar Londen gevoerd wordt. En iets na 8h30 mochten we vertrekken. Iets meer dan een kilometer macadam en van dan af modder. Het parcours is blijkbaar goed gekend door de andere lopers. Dus ik volg de groep. Na een kilometer of vier een eerste verwittiging. “Hey folks, that way.” Typisch aan de loop zijn de vele poortjes in allerlei vormen. Engeland loopt vol van de publieke wandelpaden door privé terreinen. Het parcours maakt daar dan ook dankbaar gebruik van. Deze wandelpaden kruisen elkaar overvloedig. Het is dan ook de bedoeling om op het juiste moment van het ene pad op het andere over te schakelen. Ik moet toegeven dat ik normaal niet het grootste vertrouwen heb in het vrouwelijke navigatiesysteem. Maar door omstandigheden kwam ik in een groepje dat op een splitsing plots de kaarten nodig had om de weg te zoeken. Enkelen gingen onzeker naar links. Enkelen zochten verder. En toen kwam een vrouwlijke loopster met een overtuigende “I know the way, to the right and then to the left.” En de vooroordelen waren verdwenen. Ik paste met plezier mijn tempo aan het hare aan. Nadat de loopcompagnie wist wat ik allemaal liep, vertelde dat ze dacht dat ze er ook veel liep, maar dat ze het nu toch even zou herzien. Maar toch behoorlijk wat ultra- & trail-ervaring. In een afdaling troepten wat lopers samen. Ook daar was het een vrouw die het woord voerde als het om het parcours ging. Deze had maar liefst 160 marathon & ultra’s op 4 jaar op haar palmares staan. In totaal reeds meer dan 200. En bij een vijfde deelname kende ze dit parcours reeds op haar duimpje. Opnieuw wagentje aangepikt. Kreeg nog de raad mee op te passen bij de splitsing van het kanaal. Daar moet je de pijl “Paddington” volgen. Half wedstrijd waren we dan aan het befaamde Grand Union Canal. Het parcours werd nu eenvoudig. Het kanaal volgen tot aan de splitsing, en dan de laatste rechte lijn in. De woonboten variëerden van vuile met stinkende dieselmotoren uitgeruste smalle wrakjes. Tot mooi geschilderde pitoreske woonboten met een verhaal en historiek. Ondertussen waren we aan checkpoint 4. De benen werden zwaar. Er was keuze uit lekkere snoepjes en de sponser GU had gels en in water oplosbare tabletten voorzien. En natuurlijk water. Gelukkig had ik zelf cola meegenomen. En dit gaf mij opnieuw de krachten die ik nodig had. Nog 2 keer iets meer dan 6 mijl doorbijten. Werd maar weinig ingehaald (op een grote sanitaire stop na) en kon zelf enkele wandelaars bijbenen. Na checkpoint 5 was het een laatste stukje. Nu zouden we het tempo niet meer laten zakken. Door het naderen van Londen werd het modderpad nu een aaneenschakeling van betonblokken. Waardoor het pad ook meer bewandeld wordt en zelfs langs gefietst. Heel veel respect voor de loopwedstrijd was er niet. Hoewel ik moet toegeven dat er ook heel vaak een “well done” werd geroepen. Maar het was nu echt aftellen. Ondanks de pijn, de zware benen en andere vermoeidheidjes toch nog een schakeltje hoger. Want die loper daar in de verte moeten we ook nog hebben. Blijkbaar nog geen finish dus die 2 daar ook. Terwijl ik dacht dat ik een mooie eindsprint had kwamen er mij toch nog 2 voorbijgesprint. Het laatste ingehaalde duo feliciteerde mij met de eindsprint. Even later kwam nog een finsher binnen waarmee ik een eindje samen liep en toonde mij dat hij onder de 8h binnen was. Ik dus ook. En daar was ik verwondert van gezien de zware benen. Bij de finish ook warme dranken en een medaille. Ondanks dat had ik het toch moeilijk mij warm te houden. Heb mijn thermisch deken moeten boven halen. Er waren immers geen douches, en mijn begeleiding zocht nog de juiste straatjes in Londen city. Ondertussen de eindtijd gevraagd aan de computerman. 7h48m56s. Daar zijn we heel tevreden mee.

Na een flesje champagne en een etentje konden we de dag nadien reeds genieten van een recuperatiewandeling langs de bekendste Londense place to be’s. Van Towerbridge tot aan House of Parlements en via Buckingham Palace terug. De kilometer teller liep aardig op, maar was een mooie recuperatie. Zoals Jan Knippenberg zei “Lopen is een vorm van reizen.”