Uewersauer & OSO geschrapt

In de eigen gemeent een croske. Gaan flyeren voor de eigen trailkes. Opwarmen en wat kilometerkes doen. En dan nog een wedstrijdje van een 7-tal kilometer. Typisch aan die veldlopen: Snel starten, toch zo goed mogelijk die snelheid vast houden. Toch zakte deze beetje per beetje weg. Aanpikken in de voetsporen van een snellere loper. Doodgaan en toch blijven gaan. Inhalen wie je nooit meer verwachte. Heel tevreden de laatste ronde in gaan zonder gedubbeld te zijn. Blijven vastpikken. Overnemen. Geen gat kunnen slaan. Laatste bocht. Hij wil me terug nemen. Dan maar sprinten. Hij geeft nog niet gewonnen. Maar ik kan nog een versnelling hoger. En juist op dat moment begaf de linker kuit het. Strompelend over de streep. Direct naar de hulpdiensten. Twee man droegen stoel met mij er op naar de uitgang. Daar opgepikt door andere AC Deinze loper. Naar auto gebracht. In mijn eigen auto naar huis gevoerd. En nadien brachten ze zelfs nog mijn prijs aan huis. Supper collega's daar bij AC Deinze. Alsook de "huisfotograaf" Gabby die mij weer leuk op de foto zette. Allen bedankt. En nu recupereren. Zal langer duren dan van Bottrop. Want kuit is er erger aan toe dan de knie vorige week.

117 Bottrop

4h45 veel te vroeg dus. Maar opstaan, laatste voorbereidingen en op 5h15 vertrekken met Johan en An. Verouderde GPS kaarten en nog dommer dan een ezel stoten we ons nog maar eens aan de gewijzigde situatie rond Eindhoven. Verder ook nog werken aan de autostrade. En de gps rekende uit dat we even na 9h ter plaatse zouden zijn. Voor een loop die om 9h start klinkt dat niet zo goed. Maar eenmaal de wegomleiding gevolgd en terug op de autostrade gokte de gps op 8h30. Een half uurtje om nummer af te halen, wat te flyeren, en ons klaar te maken.

Ons klaar maken is in de kleedruimte van de mijnwerkers. De ruime kleedkamers zijn zeer hoog. En via een katrol systeem hangen ijzeren mandjes aan het plaffond. Daar moeten we onze sportzak in doen. Zeer bijzonder als je hier een eerste keer komt. Ook de douches zijn zeer ruim. De waterstraal is aangenaam sterk (vermoedelijk om al het koolstof van de lichamen te krijgen). Maar er moest nog gelopen worden. Nog een FAB'ke voor de start, en weg waren we.

Het idee om voor een PR te gaan was snel weg. Eerst een tetter loopje met Deborah en Paul. En dan had ik al ondervonden dat deze ondergrond niet mijn ideaal parcours was. Verhoogde wel tempo, maar nog praatje met de Nederlandse Arjane, toen kwam ik bij Micha, en nog wat later met Jaques. Telkens een uitvlucht om tempo terug wat te laten zakken. Lekker gezellig onder onsje te plannen. En dan weer verder. En zo was het eerste rondje ook direct voorbij. Had Garmin maar na 750m afgedrukt maar had iets van 2h22. Tweede ronde even vlot aangezet. Maar na de eerste bevoorrading voelde ik de knie steeds meer pijn doen. In Reims en Etten-Leur ook beetje last van gehad en viel toen wel mee. Zal wel over gaan. Maar dag voordien had ik met fiets van de dochter gereden. Deze is wat te klein en zeker bergop was dat niet leuk voor die zelfde knie. Logisch dus dat het nu niet weg ging en ik voorzichtigheidshalve het rustiger aan deed. Af en toe een stukje wandelen en dan weer wat lopen. Als het nog een 5-tal kilometer was mij vast gebeten bij iemand met een rustig tempootje. Haalde plots een cameraatje boven en vroeg als ik speciaal voor de loop afgekomen was en van waar ik kwam. Enkele dagen later vond Juan dit op youtube. Behalve dat ik in het filmpje kom, toont het heel goed de mooie omgeving waarin gelopen wordt hier in Bottrop. Leuke herinnering. Net voor de finish kwam Leo ons nog voorbij. Ik riep "nog een Belg", omdat er iets van Lier op zijn shirt stond. Hij merkte op dat al deze van onder de rivieren dat fout interpreteerden. En toen viel mijn euro dat dit al de tweede keer was dat ik dat tegen kwam met hem. Filmpje toont ook dat we iets meer dan 5h nodig hadden. Tweede ronde was dus duidelijk wat rustiger. Maar was voor de zekerheid. Dinsdag al wandeltrainingske gedaan. En woensdagen was ik terug aan het lopen. Goed naar het lichaam geluisterd dus.

116. Etten-Leur

Een week na de club-uitstap van de Krekenlopers was er de club-uitstap van JCA. Omdat het een weekend met de kids was had ik het programma voorgelegd en gevraagd als we zouden mee gaan. Een volmondige ja, en we waren ingeschreven. We stopten eerst voor een boottocht met een partijtje boerengolf. Maar omdat de velden te drassig lagen moest de boerengolf geschrapt worden. Hierdoor werd de boottocht iets te lang voor de kids. Na eerst wat te genieten van het natuurgebied, een broodjeslunch, werden dan maar de kaarten boven gehaald. Zo konden we dan toch gaan inchekcen. Door een dubbele boeking zaten we niet in het centrum van Etten-Leur, maar in een ander hotelletje net buiten het stadje. Jammer dat we na het inchecken en voor het avondeten geen stadwandeling konden maken. Maar uiteindelijk konden we aanschuiven voor het buffet. Na nog enkele 4 op een rij spelletjes, eens schaken en nog wat kaarten konden de kids in het bedje kruipen. Nog een slaapmutsje en ook mijn tijd was gekomen.

Na een stevig ontbijt mochten we eerst beginnen aan de familieloop. Samen met Niall 800m door het centrum. Heel drukke loop met veel kids en begeleidende ouders. Wanneer Niall een gaatje vond tussen de menigte was het af en toe sprinten om terug bij hem te geraken. Maar na 800m konden we samen finishen. Mooie medaille als beloning en nog een mars en drankje er bovenop. Ook voor de papa.

Dan volgde de 5km met Tadhg en Erin. Ze maakten er geen trainingsloopje van, maar gingen vol door. Tadhg kon een 21m22s laten optekenen, en ook Erin bleef onder de 22m met 21m58s. Moet dringend ook wat snelheid gaan trainen, om nog mee te kunnen.

En met al deze sterke prestaties moest papa ook wel zijn best doen. Ik zou Sabine hazen tijdens haar 2° marathon. Ze mikte op 3h45. Maar de eerste kilometers waren al iets sneller. Even afgestemd, maar ze was haar niet aan het verbranden. Het was zelfs zo dat ze er voor koos om mee te gaan met een loper die voor mij net iets te snel ging. Eigen tempo gekozen en haar in de gaten blijven houden. Plots kwamen we weer op haar hielen te zitten. Ofwel toch verbrand, en dan zijn we er zo weer bij. Ofwel een plaspauze. Achteraf zou blijken dat het het tweede was. Terug in het centrum, halfweg de marathon. Veel aanmoedigingen, oa ook van de meegereisde clubgenoten. Twee moedigden mij zelfs aan om het kleine gaatje naar Sabine dicht te lopen. Ik wist wel beter. Bij het ingaan van de 2° ronde kon ik ze nog even zien lopen. Maar het gat werd nog groter en ze was uit het gezichtsveld verdwenen. Ondertussen liep ik al een tijdje (sedert km 10) met een Vlaming die zijn eerste marathon liep. Ik dacht dat hij iets beter was dan mij, en hij opzettelijk zijn tempo aanpaste aan het mijne. Er was immers wel al wat verteld toen de groep nog groter was. En hij vond het wel interessant samen te kunnen lopen met iemand met wat marathon ervaring. Op kilometer 31 haalde de eerste halve marathon loper ons in. Juist op het 10km punt waar hij exact 30m liet optekenen. Nog 2 Kenianen (waren toch zwart) volgden. Een groot gat later volgde de 4° en dat was mijn clubgenoot Bart die eerste blanke zou worden. Waren weer een stuk verder en was nog steeds met de Vlaming aan het lopen. Ik bleef de indruk hebben dat hij sterker was en dat hij op het einde nog wel wat sneller zou kunnen. Toch kondigde hij plots aan dat ik niet naar hem moest kijken, dat hij waarschijnlijk wel zou vertragen. Hij zou nog wel proberen mee te gaan. Maar direct daar na was hij uit mijn voetsporen verdwenen. Nog 5km. Dan zou ik wel al een klein beetje durven versnellen. Misschien krijgt Sabine toch nog een inzinking en kan ik er nog bij komen. De halve marathon lopers werden ook al iets talrijker en haalden ons steeds meer in. Uit de eerste ronde wist ik dat over de brug de "eindsprint" kon beginnen. Hoewel sprint een groot woord is met nog een ruime 2km te gaan. Maar mijn mond was iets te droog geworden en ik wou wat water. Een groepje ging mij voorbij en de fietsbegeleider gaf mij wat water. Hierdoor wel een gaatje en kon niet meer aanpikken bij dit groepje. Maar de volgende halve marathon loper moest mijn haas worden. Moest serieus op mijn adem trappen. Maar met ruim 13km/h kon ik toch aanpikken. Mijn haas viel echter zelf stil, en ik moest overnemen en eigen tempo gaan bepalen. Ik wou het nu niet meer laten zakken, en perste er nog een ware sprint uit. Eindtijd 3h42m. Vrij lang geleden dat ik dit nog eens liep op een marathon. Wel nog altijd 12m boven pr. Maar toch behoorlijk terug in conditie

115. Reims

De Krekenlopers-bus was op zaterdag al vroeg aan het rondpunt in Aalter. De rit werd onderbroken voor een koffie en plas-stop. Maar we waren al snel in Reims. We haalden onze nummers af en konden nog even op verkenning in het centrum. Een bezoek aan de Kathedraal. En een kaarsje om ons de volgende dag bij te staan. Nu we in Reims waren natuurlijk nog een champagneboer bezocht inclusief een degustatie. Inchecken en een 4-gangen menu in het hotel. De Rusische Diana vertelde ons waar we 's avonds terecht konden. En als we 's avonds op stap waren, kwamen we deze gezellige Rusische nog eens tegen.

Maar we waren hier om te lopen. Na de kamer met ontbijt, konden we te voet naar de start. Hotel was immers vlak bij. Opgesteld bij de pacer van 4h. Eerst een paar kilometers mee gelopen. Dan een paar kilometers er vlak voor. En dan toch maar beslist wat te gaan versnellen. Een tussenpauze bij een loopster van Zwalm, om beetje te tetteren. En dan terug wat sneller tot ik bij 2 lopers uit Luik terecht kwam. Sub 4h was de bedoeling. Maar we liepen toch al een redelijk stuk voor de pacer uit. Paste tempo wat aan, en met 3 waren we weg. Kilometers lang. Best gezellig. Eentje liep er zijn 1°. De andere had er al 2 gelopen waarvan één tijdens een volledige Iron Man. PR stond boven de 4h20, maar daar zou hij nu wel 20m van af doen. Het leek heel vlot te lopen en we begonnen aan een inhaal race. Tof langs het parcours was dat er elke 2 km een groep kinderen klaar stond. Deze moedigden de lopers fantastisch enthousiast aan. Achteraan de marathon liepen de kinderen dan een aflossingsmarathon. We waren ondertussen aan kilometer 30 en ik kondigde het begin van de marathon aan voor de novice uit Luik. Was alsof hij direct de slag van de hamer kreeg want liet een gaatje vallen. Nog een keer geprobeert om hem er opnieuw bij te brengen. Maar direct viel het gat opnieuw. Toen waren we nog met 2. En enkele kilometers verder sputterde ook de andere Luikse motor. Eerst dacht ik mijn tempo aan te passen. Maar het verval was te groot voor iemand die ik eigenlijk niet kende. Er haalde ons een dame in met nog behoorlijk wat snelheid. Ondertussen bedacht ik mij en bleef niet meer bij de Belg uit Luik. Moest het gaatje tot de dame nog wel dichten. Gezien het behoorlijke tempo dat ze nog had was dit niet zo evident. En dan nog een kilometer of 5 gehaasd. Nog voor de finish bedankte ze mij al. Het was haar eerste marathon en beweerde dat het haaswerk meer dan een paar seconden betekende voor haar. Aan de finish bleek ze ook nog de eerste dame uit de regio te zijn. 3h53. Eens iets sneller dan de meeste marathons. We konden nog terecht in het hotel voor een douchke. En lekker verfrist konden we terug naar België. Met in Kortrijk eerst nog mijn favoriete post-marathon maaltijd. Een geslaagd weekend.

114. Limieten

Na Steenwerck ging ik op zoek naar een nieuwe wedstrijd om de Spartathlon limiet te kunnen halen. 24h Barcelona en Langste nacht vallen samen en op een dag met de kids. Maar ook zo voor Winschoten en Amiens. Hoor her en der dat heel wat vrienden naar Amiens gaan. De conditie gaat net op tijd de goede richting uit. Nog niet ideaal, maar voldoende voor de limiet. En doordat ik de kids wat extra dagen opving omwille van omstandigheden, kon die ene zaterdag er wel van af voor de mama om de kindertaak eens over te nemen.

Voor ik vertrek naar Amiens, nog net op tijd aan gedacht dat ik een medisch attest moet mee hebben. Stress omdat ik drankjes wil meegeven aan Kristof. Hij rijd met de fiets bij Dirk en zal dus zeker voor mij aan de bevoorradingen zijn. Via organisatie kon ik niks meegeven. Via Kristof dus wel. Tot 7h zou het regenen, daarna wordt het een mooie dag. Maar bij de start was het wel degelijk nog aan het regenen. Die zouden we nog meer dan een uur moeten trotseren. En in al die tegenspoed hield Els mij bij positieve gedachten. Na de start alweer pech. Al mijn gels op de grond, en als laatste terug verder. Met voor mij een groep vol Belgen kon ik mij niet houden en liep dit op een te korte tijd dicht. Liep daar dan met mijn gels in de hand. Hoe zou ik drinken? Gels open doen en op eten? Maar na het splitsen van de Belgische groep bleef Steven en ik achteraan over. Hij had een fietser en mijn gels mochten er bij. Maar Steven was beter en zag het gat tot Veerle steeds kleiner worden. Het werd dicht gelopen en hij bleef daar. Maar niet wij gingen een stapje trager, maar Veerle een stapje sneller. 25km in 2h22 zei de jury. Net wat ik dacht, veel te snel volgens mijn doelstelling. Mijn gels waren ondertussen verhuist tot bij Filip. Wist ook door de medelopers en fietsers hoe het parcours in elkaar zat. We komen via zelfde weg terug. En ook als we Amiens terug voorbij zijn komen we langs zelfde weg terug. Daarom vroeg ik aan Filip 2 gels, en bij de eerste keer kruisen de rest te geven. Zou ze wel in mijn heupgordel samen pressen. Die heuptas zat ondertussen al gans die tijd op en neer te huppelen, en duwde zo mijn loopshort naar beneden. En zelf draaide het heuptasje steeds naar voor toe. Gevolg was dat ik geen kilometer ver geraakte of ik moest mijn broek optrekken en dat heuptasje naar achter zwieren. Iets dat na een keer of 50 toch wel gaat vervelen. Zeker als het moeilijker begint te gaan. En op 50 was dat zo. De 2° 25km liep ik alleen en in de beoogde 2h30. Maar van 50 naar 65 ging het zeer moeizaam en glijde de limiet steeds verder van mij weg. Schrap maar die Spartathlondroom. Maar af en toe toch nog wat hoop gedachtes er tussen. En dus bleef ik doorgaan. Als ik voorbij Juan was gegaan was die duidelijk aan het rekenen. En riep mij toe dat ik nog heel goed op schema zat. Was het die riem onder het hart, het FAB'je op kilometer 60, of beide? Het ging in ieder geval terug wat beter. En hoe verder ik geraakte, hoe groter ik de kans zag om toch net onder die 10h30 te duiken. Maar na 80km viel de Garmin uit. Die borstriem en Garmin zelf stoorden nu te veel en ik kon ze meegeven met Robin. Samen met een ongelooflijk sterke Katrien kruisten ze mij reeds op weg naar de finish. Vanaf dan was het behelpen. Er was de kilometer aanduiding en om de 5K vroeg ik dan maar aan een medeloper die ik net inhaalde hoe lang we reeds bezig waren. Maar een mens is zo voorspelbaar en de tijden werden telkens afgerond waardoor ik moeilijk kon inschatten als het nu effectief goed kwam. Daarom noch harder op de tanden bijten. En die laatste kilometers alles geven. Langs de Somme liggen trouwens heel wat kleine scherpe brugjes die verdomd veel pijn deden. Maar geen tijd om te wandelen, lopen.en alles geven is de boodschap. Groot was mijn verwondering als ik onder de laatste brug door liep en mijn naam keihard hoorde gillen. Hierdoor kon ik de brug oplopen ipv op wandelen. En boven zag ik dat het WK-ganger Mieke Dupont was die naar Amiens afgezakt was. Nog een goede kilometer. En tijd? Normaal nog genoeg over. Toch maar alles geven. Katrien was ondertussen al gedouchet en kroop net in de wagen toen ik passeerde en de laatste rechte lijn in ging. En die was zo lang dat ik de tijdsklok niet kon lezen. Is dat 3° cijfer nu een 2 of een 3. Toch maar blijven er voor gaan. En toen zag ik het, een 2. Alles geven, blijdschap kwam naar boven. Fantastische finish. Ik zag Veerle staan, pakte haar vast van blijdschap, en haar stukje taart moest er jammer genoeg aan geloven. Maar de sub 10h30 is binnen. Het grootte avontuur kan nu echt beginnen.

113. Bxl Marathon

Bij een eerste ruwe planning begin dit jaar stond ik op de lijst om de Marathon in Brussel te hazen in 3h45. Maar door blessure na Steenwerck was ik hier nog niet klaar voor. Was dan ook zeer blij dat ik op de definitieve planning op 4h stond en samen met Hugo Bruynooghe. Vroeger een rappe loper. Nu nog steeds een goede loper, maar met de jaren wat in snelheid vermindert. (En ik hopen dat ik dat later ook nog zou kunnen, maar vrees er voor).

Aan de start stelde Hugo voor om iets voorbij halfweg 3m voorsprong te hebben om zo de hellingen wat trager te kunnen lopen. Zelf ken ik de Tervurenlaan (eigenlijk volledig parcours v d 20K v Brussel), maar de extra lus ken ik niet. Met al zijn ervaring en parcourskennis kon dit niet mis zijn. Wij weg met een mooie groep. Door de drukte ging de eerste kilometer nog wat trager, maar toen waren we vertrokken. Hugo in vorm trok ons vooruit en ik merkte dat we die voorsprong vroeger zouden bij elkaar hebben. Al van voor Watermaal regelmatig aan Hugo gezegd om wat te remmen. Hij was gewoon te goed en zou onze groep er gewoon afgelopen hebben (en dat is als pacer nu net niet de bedoeling). Maar aan het tram-museum gaat de marathon naar rechts ipv naar links (halve en ook 20k v Brussel). En ook die kant gaat het direct de hoogte in. Minder stijl dan de Tervurenlaan zelf, maar behoorlijk lang stuk. Dan volgde een lange gezapige afdaling die we straks op onze terug weg omgekeerd mochten nemen. Een korte hevige afdaling naar een grote vijver waar we rond liepen. En daar mochten we de korte hevige klim terug op. Door de voorsprong konden we daar de rest van de groep mooi samen houden. En in de lange rustige klim die volgden konden we iedereen gerust stellen. Vanaf nu kunnen we voor iedereen zorgen. Die 4h gaan we met zijn allen halen. Opvallend is wel dat de mensen van overal komen. Hongarije, Ierland, Italie, Walonie (ook beetje buitenland toc :-) ) Maar de groep bleef inderdaad samen tot aan de voet van de Tervurenlaan. Hugo liep deze heel rustig op maar hier dunde het groepje toch wat uit. Maar we hadden een behoorlijke voorsprong en die wou ik hier wel voor gebruiken. Ik ging nog trager en moedigde enkele van onze gelosten extra aan. Op die manier kon ik meerdere gelosten toch weer bij het groepje van Hugo brengen. Toch volgde er nog een klimmetje in de Wetstraat. Maar een behoorlijk steile afdaling naar de markt toe, zal wel bij verschillende lopers de kuiten nog eens goed laten voelen. De markt over met van die kl**** kasseien. En dan iets verder finishen in 3h58. Voor een balon met 3h59 op, is dit toch wel vrij keurig.

Dit is de minst vlakke pace job die ik tot nu toe liep. Maar met het parcours van Brussel is dit ook wel aan te raden.

112 Biermarathon

Louis Hufkens had het al lang aangekondigd, en stond dan ook met een groot kruis op de kalender. De kasteellopers organiseerden hun monumenteloop, en voor de 4° keer ook marathon. Door toedoen van Louis voor de 2° keer als "Biermarathon".

Laatste tijd begint alles weer vlot te lopen. Maar begin dit jaar was aangekondigd dat ik in Brussel mocht hazen voor 3h45. Na Steenwerck en de moeizame opbouw twijfelde ik wat. Daarom zou ik hier testen en eens 3h45 lopen. En na de start zat ik al vrij snel in een goed tempo, dat klein beetje sneller was dan 3h45. Wat prutsen met de Garmin. Virtual partner stond ingesteld, maar hij switchte ni automatisch met het andere info-schermke. Aanraken van de ring lukte wel. Maar door de warmte, de vele kilometers al deze week, of gewoon niet goed genoeg, zag ik dat de hartslag direct veel te hoog zat. Al boven de 160 van voor kilometer 4, de eerste bevoorrading. Maar ik test, en zie wel waar ik strand. Dit tempo was blijkbaar ook het geschikte tempo voor Cony, Patricia, David en Wim. Zo met een mooi groepje aan het lopen. Net voor de 1° bevoorrading "zoef". Juan komt voorbij. Wat gebeurt er? We zijn bijna aan de eerste bevoorrading. En dat was niet voor het water, cola of sportdrank. Bij elke bevoorrading won ik wat meters op mijn groepje. Maar zij liepen beter, kwamen terug, liepen uit en toen was er terug bevoorrading. 4 bevoorradingen op een ronde van 14km. Supper. Een mooi parcours ook trouwens. Langs monumenten, in het groen, redelijk wat onverhard. Maar wel extra lastig als je een tijd wilt lopen. En 't was dan nog eens warm ook (en uitvluchten die ik zoek). Want na één ronde kwam ik al net niet meer bij het groepje. Zat wel nog keurig in het juiste tempo. Maar geen haar op mijn hoofd die geloofde dat dit zou kunnen bljiven duren. David genoot aan de bevoorrading telkens meer dan de rest van de groep. En na een Westmalle of ploegbaas liep hij dan terug om Conny te hazen naar een pr. Als hij mij inhaalde raade hij aan om tempo mooie te onderhouden. Ja dat wou ik ook. En de 2° ronde nog de moed opgebracht om dit ook te doen. Op kilometer 28 zat ik echter net achter op het 3h45 schema. En dan ben ik den toerist gaan uithangen (al weer een uitvlucht om de veel mindere tijd te verklaren). De seingevers bedanken voor het vrijwilligerswerk. Ne keer wat wandelen. En andere wandelaars aanzetten om toch terug te gaan lopen. En op de bevoorradingen ... Ne keer ne bruine Westmalle proeven. En na een babbelke, en veel cola, terug verder. Ook op de 2° bevoorrading uitgebreid kennis gemaakt met de vrijwilligers. De jongsten gevraagd als hij het bier al geproefd had. Ik daar maar eens "ploegbaas" geproefd. Maar voor niet bierdrinkers is een blond biertje nog erger dan een bruine. Tot de 3° bevoorrading lag dat op mijn maag. Of is dat ook een uitvlucht? Dat verdomd stukje onverhard doorspartelen. En nu dat ik het wat rustiger aan deed, zag ik monumenten die ik eerder nie zag. Ondertussen in de laatste kilometers. Waar een kleine fanfare reeds gans de dag zat te spelen. In de 2° ronde zong er nog enen een stukje uit de dodenmars. Had toen gezegd dat dat voor de volgende ronde was. In de aanloop daar naar toe riep ik om mijn muziekje. En ik kreeg het ook. Heel toepasselijk bij mijn slenter gangske. Ruim 20m extra deed ik over dat 3° rondje. En finishte in 4h07m08s. Nog op een zonig teras kunnen nagenieten. Ook nog stukje taart voor Louis zijn 200°. Hij blonk van contentement. Het was dan ook een mooie dag.

111) Rheinberger 6 stunden

Na Heer-sur-Meuse op zoek naar het Duitse Rheinberger. Eenmaal het stadje gevonden, al vlug een goede parkeerplaats gevonden. Maar na nog even extra zoeken, het plaatselijke zwembad en park gevonden, en daar was nog een betere parking.

Er heerste daar al snel een gezellige drukte. Meer dan 100 deelnemers, aangenaam weertje en een mooi stadspark. De benen voelden niet zo goed na de trail van gisteren. Ondanks het rustige tempo, voelde ik toch duidelijk de hoogtemeters. En het rondje van 1485m bleek dan ook nog een paar hoogte meterkes te hebben. En ook al waren het er niet veel. Met de loop van gisteren in de benen deed het hoogteverschil al van in de eerste ronde pijn. En ronde na ronde ging dit echt niet beter. Maar dit was maar een training. In de eerste ronde had ik de donker blauwe braambessen dan ook al zien hangen blinken en lachen naar mij. Daar zou ik zeker een momentje voor vinden. Desnoods net voor de 6h eindigden mijn restmeters hier. Positiev denken was dat. Het begin liep immers alles behalve vlot. Maar de beentjes kwamen toch wat losser en net voor het eerste uur zat ik in een tempo van ietsje boven de 10km/h. Aangenaam tempo dat wel haalbaar leek voor 6h. En zo typisch aan een uren loop. Na een 2-tal uurtjes begon ik aan de inhaal race. Maar deze keer had ik mij ik mis pakt. Na 4h30 waren mijn beentjes het ook beu. Maar ook wandelen was een goede training. En ik ging door. Nog interesante contacten gelegd. En de laatste 10m nog eens goed doorgetrokken. Zo kwam ik alsnog aan 53km708. Hiermee werd ik 25° op 99 solo-lopers.

Best tevreden gezien de omstandigheden. De beentjes hebben wel verschillende dagen tegen gesparteld. Maar we weten allen "Pain is temp....."

110) Hastrail

Na Steenwerck volgde blessureleed. En ook het herstarten verliep moeizaam. Maar na de nodige trainingen voelde ik mij klaar. Als ik in het najaar nog iets zou willen proberen, zou een dubbel dekker de ideale training zijn. Dus op zoek. Zaterdag Hastrail. Zondag een 6h in Duitsland. Die laatste was ik te laat. Inschrijving afgesloten. Dan maar Dijkenmarathon. Maar een paar dagen later, mail dat er afzeggingen waren in Duitsland.

Zo stond ik op zaterdag ochtend in Heer-sur-Meuse. Al vlug merkte ikop dat Fernand, Paul en Deborah daar ook waren. Verder een gesprek aangenknoopt met nog een Vlaming. Jef heb ik zeker al eerder ontmoet. Maar niet meer vragen waar. (Wedden dat het tijdens een trail was). De eerste kilometers liepen we met 5 samen. Waarvan 4 gekende Vlamingen. Vroeg aan de 5° loper als er nog Walen mee deden ook, en het bleek ook een Vlaming te zijn. Later kwam er nog een half uur later gestarte loper. En dat bleek ook een Vlaming. Alle seingevers en bevoorradingsposten hebben daar duidelijk overuren voor de Vlamingen mogen kloppen. Er volgde een eerste stijle klim. Jef ging door, we zouden hem straks toch weer bijhalen. Ik ging met hem mee, en praate bij. In een technische afdaling was hij weg. Ik in de achtervolging. Pas bij de bevoorrading waren we weer samen. Hoewel, hij was al weer weg. Ik nog even wachten en ook met Paul en Deborah er bij genieten van appelsien, Tuc en drankjes. Er stond een loper klaar met een bezem.

Hij zou de laatste loper vergezellen, en de pijltjes alvast verwijderen. Jef was al weg, ik er achteraan. Eenmaal er bij nam hij een plas pauze, en weg was ik. Heel rustige tocht maakte ik er van, want de volgende dag wachte nog 6h loopplezier. Eens een babbeltje met een seingever. Op de 2° bevoorrading met de vrijwilligers daar. Het weer zat mee, en ze waren allen supper goed gezind. Leuke organisatie. En tussen de bomen door was het parcours nog leuk ook. Bij de briefing was verteld dat we nog zware beklimmingen kregen zonder gsm bereik, en boven wachte het rode kruis. Over het eerste stuk was niks gezegd, en daar zat al een zwaar stuk in. Wat gaat dit dan worden. En ja er volgde nog een zware klim. Maar of die nu nog zo veel zwaarder was dan de eerste? Eigenlijk viel het parcours goed mee. Ja er zaten een aantal zware stukken in. Maar al bij al, was het rustig genieten van de natuur.

De parcoursbouwer was vermoedelijk niet op de hoogte van de markt in Hastiere. Volgens de pijltjes liep ons parcours dwars door het groenten en fruit kraam. En sommige lopers hebben daar dan ook het aangename aan het nuttige gekoppeld.

Een trail in de omgeving van de Maas. En met het nodige klim en daal werk. Dat moet natuurlijk ook enkele mooie vergezichten opleveren. Bij de laatste bevoorrading wachte ons nog de "zwaarste" klim. En volgens de mensen aan de bevoorrading ook een gevaarlijke afdaling. Nog 8km. Ok, here we go. Nog even enkele dames met kaart aanspreken op het eerst volgende kruispunt. Waar we waren? Geen idee. Maar dat was de weg naar Rome. En zij op zoek op hun kaart "Rome", waar ligt dat. Toen ik zei dat die andere weg ook naar "Rome" liep. Want, alle wegen leiden naar "Rome", heb ik er mij dan toch maar van onder gemuisd. De klim was voorbij voor ik het wist. Nog een afdaling. Maar er volgde nog de oversteek van wat prikeldraad. Maar daar had de organisatie een vrijwilliger neer gezet die met elke passant mee liep. En de prikkeldraad tegen hield. Prachtig. Een seingever zei dat het maar 2km meer was. En 100m verder nog 2 seingevers. Nog 4km. Had even zin om terug te lopen, want er was duidelijk een kortere weg. Toch maar het parcours gevolgd en beneden kwam ik op bekend terein. Hier was bevoorrading 1. En volgens de briefing was die maar 500m van de aankomst. Maar ik zag geen pijlen, of aanduidingen. En toen zag ik er toch wat in de verte. Maar dat was wel langs het stuk dat we reeds liepen na de eerste bevoorrading. Misschien moeten we even zelfde stukje lopen en is er dan splitsing. Maar die kwam er niet. Gelukkig kwam ik mensen tegen. Die kenden de trail niet, maar hadden gsm bij. Op ons borstnr stond het noodnummer. Even nemen. Oejse, door de vochtigheid geen nummer meer te lezen. Dan toch maar verder. En daar vond ik nog een pijltje, waar ook het nummer op stond. Ik pijltje genomen en terug. De passanten zaten ondertussen een stuk hoger op een trap in de rotswand. Even geropen, naar boven en de organisatie bellen. Nee het was niet nodig dat stuk nog eens te doen. Dus helemaal terug. Nu op het juiste parcours. En daar zagen we de finish. Met de 3 lopers die ik een tijdje terug inhaalde mooi aan het uitblazen. Wat extra kilometers en tijd, en 3 plaatsjes verder in de uitslag. Maar ik heb er toch een mooie trail bij.

109) 100km Steenwerck

Deze keer heel lang gezwegen over mijn doel. Maar toen ik ook Steven bij de deelnemers zag staan, toch even afgestemd. Ook als Peter in Frankrijk een tegenslag had tijdens zijn klimaatrun en terug in 't land was, voorgesteld om eens 100K mee te lopen. Zo stonden in Steenwerck toch nog wat Vlamingen aan de start. Je kan er kiezen om op zaterdag te starten. Dan heb je een ruimere maximum tijd. Daar waren oa Samantha, Ludo, Christophe en zijn vader aan de start. Je kan ook kiezen om op zondag ochtend te starten. In de "Course". Mindere maximum tijd. Maar gezien ik toch voor een sub 10h30 ging, was dat geen probleem. Peter overtuigd mee te gaan. Nog vlug voor het noodzakelijke medische attest gezorgd. En weg waren we. Daar stonden Steven, Peter en ikzelf aan de start met een doel van 10h30. En er was nog een Vlaming. Nico kwam testen voor het BK van Maasmechelen.

Bij de start zagen we even alle Vlamingen. Maar van bij het startschot was er eentje weg. Met de rest nestelden we ons achteraan het pak. In de tweed bocht keek ik even achterom en zag nog 3 lopers. Voor ons 3 lopers met de zelfde trui. En afgaand op het gesprek was de dame hier niet aan haar proefstuk. Ze wou haar pr van vorig jaar dat net boven de 10h30 lag, te verbeteren. Ze liepen van bij het begin ongeveer dit tempo. Pacers gevonden. Maar aan de bevoorrading verloren ze iets te veel tijd. De eerste keer nog gewacht. Maar na de 2° bevoorrading waren de Vlamingen vertrokken. Met onze drie. Peter ging iets sneller om een toiletstop te maken. Net voor de sporthal deed ik zelf een kleine boodschap. Steven voelde dat hij goed zat, gelanceerd in het juiste tempo, en hij was weg. Na de sporthal stond Peter te wachten, en wij samen weg. Toen was het mijn beurt om het toilet op te zoeken. Maar terug in het goede tempo. In de sporthal lagen mijn gels voor de 2° ronde klaar. Voelde nu reeds dat het moeilijker ging, en vroeg Peter door te lopen. Toch bleef de Garmin de gewenste tijden door geven. Het tempo bleef goed zitten. En ik haalde Peter zelfs opnieuw bij. Er liepen ondertussen ook reeds meer dan 3 lopers achterop. Beetje per beetje schuifde ik op. Ondanks dat de Vlamingen op zaterdag uitgestapt waren, was Kristof daar toch terug om te supporteren. Tof. Het werd steeds moeilijker, maar we gingen door aan het zelfde tempo. Rond kilometer 70 voorlaatste passage aan de sporthal. Gels mee, en terug weg. In deze lus moest er duidelijk extra geforceerd worden om het tempo te houden waar we het hebben wilden. Maar terug aan de sporthal, net voor km 85 zaten we nog steeds goed. Ook Veerle en Philippe waren er nu bij om te supporteren. Het zou kantje boord worden, maar het zat nog goed. Moeilijk, maar ik ging door. Aan de klok van de kerk (net na de sporthal) zag ik dat ik nog 6m40s/km had. Ik liep toen aan 6m20s. Dus dat zat goed. Dit gaf terug moed en ik ging door. De laatste 15K hadden nog 2 bruggen over de spoorweg. Die stukjes zou ik wandelen. Maar aan de eerste brug ging het totaal fout. De benen wouden niet meer. En ook aan de top, kon ik via de afdaling mijn tempo niet terug vinden. De eindtijd was om zeep. Gewandeld tot de bevoorrading. Daar ruim tijd genomen en vooral zout koekjes genomen. En terug verder in wat nu een heel rustig looppasje was. Er kwamen enkele lopers uit de achtergrond terug. Net voor mij wou er eentje voor de sub 11h gaan. Ik eindig er juist boven. Maar die ene minuut kon mij niet schelen. Die 31m wel. Steven slaagde wel in zijn opzet. Peter die dag niet, maar maakte dit in Maasmechelen ruim goed. En ik? 7 weken aan de kant met wat vermoedelijk een spierscheurtje was.

Volgens mij opgelopen door zout te kort, en dan willen forceren om het tempo er in te houden. Samen in elk geval een blessure tot gevolg.

108 Pacen in Marathon Antwerpen

Marathon van Antwerpen zou nog een trainingsloopje worden. Eentje waarbij de eindtijd vooraf gekend was. Of toch de eindtijd die we zo dicht mogelijk moeten benaderen. Een pacejob neem ik immers altijd heel serieus. De opdracht was simpel. Zo lang mogelijk zo dicht mogelijk bij de 10km/h blijven lopen. Hennie Van Velzen was de medepacer met ook heel wat ervaring. Ik had mij wel wat mispakt aan de timing. Maar stond toch nog tijdig samen met mijn compagnon aan de start.

Een mooie groep vormde zich achter onze paarse reuze balonnen. Die (doordat ik laat was) met een koord onder mijn shirt aan mijn hartslagmeter was bevestigd. De groep was niet alleen mooi. Er liep ook heel wat volk bij die niet gekozen had voor een te scherpe tijd. Wat je bij pacen toch vaak tegen komt. Dit keer heel wat realistisch volk mee. Zelfs Marathonman Stefaan Engels liep gans de tijd in onze omgeving. Als training voor zijn 5*100K (Later zou blijken dat dit niet lukte). Natuurlijk dunde de groep uit. Maar bij het binnen lopen van het Rivierenhof hadden we nog een groep. Enkele konden we vooruit sturen, want hadden nog reserve. De een durfde dit al direct, de andere wachte toch nog even af. Maar als we aan het Willemdok kwamen konden we de groep zelfs laten gaan. Elk zijn eigen eindsprint. Sommige wisten niet goed aan welk tempo ze de laatste meters mochten volbrengen. Maar we verwezen er enkele door om hun wagentje aan dat van Stefaan Engels te hangen. Ondertussen konden wij ons tempo wat laten zakken om zij die ons inhaalden nog aan te moedigen. Als je constant aan 10km/h loopt, heb je immers een klein beetje reserve. En zo moedig je nog enkele lopers aan om de moed niet te laten zakken en wel degelijk nog onder die 4h15 te duiken. Zelf deden we er ruim 4h13 over. En zaten we dus mooi dicht bij de beoogde eindtijd.

Alweer een leuke ervaring, en eentje er bij op het palmares.

Connemarathon

6 vrijgezel lopers die graag een stapje in de wereld zetten. Zo begon Ierland met een whiskeyproeverij in Kilbegan. Galway al lopend verkennen. En de pub hebben we verlaten als er geen drankjes meer besteld werden. De 2° dag een klein toerke lopen op de Cliffs of Moher. In zo'n omgeving, met zo'n views zaten we uiteindelijk toch boven de 20K. Daar bovenop nog de nodige hoogtemeters. Daar mocht wat pubfood tegenover staan. En 's avonds had de pub live muziek en bleef die al een uurtje langer open. Net voor de laatste muzieknoot nog een laatste bestelling geplaatst. We waren net op tijd en bij de goeie.

Zaterdag begon de wedstrijdkoorts. We zakten af naar Galway en haalden eerst onze nummers af. Zelf had ik geen regen & windjasje mee. En met de Ierse wisselvalligheid dit toch maar aangekocht. De XL's waren hier aan de kleine kant. Er was maar één merk dat voldoende ruimte bood. De keuze was dus snel gemaakt. Daarna een Italiaans pasta restaurant gezocht in Ierland. En 't was lekker. Nog heel wat geslenterd, de beentjes voelden nu al zwaar aan. 's Avonds zaten de 2 Italiaanse resto's dicht bij het appartement vol. Het werd dan maar een Chineese rijsttafel. Zou de maag hier morgen niet tegen protesteren? Geen pub deze avond, want morgen vroeg op. Iets meer dan 2Km te voet naar de bus. En naar de aankomst gebracht, briefing (vermoed v e plaatselijk stand-up comedian) en met de bus nog een kilometer of 2 verder gebracht tot bij de start. Omwille van de regen en felle wind mochten we blijven zitten. 6m voor de start kwam iemand v d organisatie verwittigen dat we er nu uit moesten. Nog een plasje, naar de start en daar was al het startschot. Gelukkig had ik het jasje aan. Want de wind waaide uit alle richtingen. Aangevuld met wat regen gaf dit een echt storm gevoel. Parcours was wel eenvoudig. Naar rechts, naar rechts, naar rechts en naar ? Rechts? Right! De eerste halve zou vlak zijn. Maar een Vlaming noemt dit geen "plat pays" meer. Traditioneel lopen er in de eerste kilometers niet te veel deelnemers meer achter mij. Ik raak aan de praat met iemand van Waterford. Vorig jaar liep hij hier reeds de ultra maar had meer dan 8h nodig. Ook de Garmin gaf aan dat ik rond de 2h15 zat voor de halve marathon.

Dat is maar een kwartier speling tov de tijdslimiet. En met wat verval er bij dreig ik ook aan de 8h te komen. Dit leek mij wat te veel. En bij de eerste afdaling die iets wat kondigde ik mijn versnelling aan en was ik weg. Iets meer dan 10k gelopen ondertussen en het ging al iets vlotter. De eerste bevoorrading was al leeg tegen dat ik er aan kwam. Maar de organisatie loste dit op met een wagen die mee reed en af en toe een tussen stop deed om ons water te geven. Minder was het verkeer. De bussen met de marathon lopers reden ons voorbij en gezien de lopers en de tegen liggers ontstond een file. Zo liepen we vaak in de uitlaatgassen. En moesten we uiterst rechts lopen om de auto's in de 2 richtingen door te laten. Als ultraloper hou ik daar natuurlijk niet van. Ik wil elke binnen bocht ten volle benutten. We gaan immers steeds voor de langste afstand, maar proberen deze zo kort mogelijk te houden. Ondertussen zag ik in de verte een rij dixit's opduiken. En zo naderden we de startplaats van de marathon. En zat onze eerste halve marathon er op. Moeilijk vlak te noemen en we klokten af in 2h14m. Vooraf had ik niet echt een tijd in mijn hoofd. Maar nu ging ik focussen op 7h. Wat verval, en de 2 zwaarste beklimmingen zaten in het derde en laatste stuk. Vanaf nu bevoorrading om de 3 mijl. Wel enkel water en af en toe ook sportdrank.

Dit was vooraf zo aangekondigd. Dus had ik zelf mijn camelbak mee. Voorzien van gums, gels en een colaatje. Terwijl de wind in de eerste halve marathon hoofdzakelijk op kop zat (maar toch af en toe van alle kanten leek te komen) werd het nu vrij mooi weer. Ik kon mijn regen jasje af doen. En bedacht dat de marathon en halve marathon lopers met hun latere start wel heel veel geluk hadden. Het tweede deel was als golvend aangekondigd. Het verschil met het eerste deel viel mij niet echt op. Misschien enkele hoogtemeterkes extra maar opnieuw een lastig parcours. Zonnetje was er nu wel doorgekomen, de wind bleef van alle kanten komen. En dit maakte het gevoel minder aangenaam en de loop zwaarder. Het voelde aan alsof het tweede deel al een stuk zwaarder was en dat ik al wat verval toonde. Maar toch kon ik het tweede deel ongeveer even snel afleggen. Marathon tijd werd 4h31m. Daar stonden opnieuw dixit's. En daar nam ik dan ook een pauze in. Echt stabiel stond deze niet. Met de wind er boven op begon ik te fantaseren in wat dit allemaal kon uitdraaien. Dan toch maar weer vertrokken. En na de bocht lag meteen de eerste zware beklimming. Het maximale % lag misschien niet zo fantastisch hoog. Maar het was een klim die toch verschillende kilometers lang was. Af en toe een stukje wandelen kwam er bij. Maar ik vertikte het om de volledige beklimming te wandelen. Met de moed der wanhoop probeerde ik er zo veel mogelijk het loop tempo in te houden. Ik schoof dan ook regelmatig een of enkele plaatsjes op. Na exact 5h haalde ik zelfs de laatste marathon loper (die wel 1,5h later starte) in. De benen werden zwaarder maar het tempo bleef er toch behoorlijk in zitten. De wind kwam opnieuw opzetten en blies zelfs harder dan in het begin van de wedstrijd.

Ook draaide hij nog veel meer alle kanten in het rond. Maar opnieuw voelde het aan alsof hij meest in het gezicht blies ipv in de rug. Hoewel, eerlijk is eerlijk, er af en toe een serieuze duw van de wind in de rug kwam ook. De laatste bevoorrading. Mooi op schema van de 7 uur. Even tijd nemen voor het gelleke met de extra caffëine. Vragen aan de mensen om mijn cola uit mijn camelbak te halen. Deze rustig op drinken. En ondertussen even vragen hoe het zit met "the wall". De slogan van de marathon is hier "I hit the wall" en slaat op de laatste beklimming die je dan overwonnen hebt. Die zou er nu weldra gaan aankomen. Na de bocht. Brugje over en na de bocht zag ik opnieuw een kilometer lange weg slingeren naar het hoogste punt van het parcours. Heel veel wandelaars. Maar opnieuw lag het maximale stijgings% niet zo drastisch hoog. Ik kon heel wat stukken blijven lopen. Af en toe toch genoodzaakt een stukje te wandelen. En als de % niet hoog genoeg waren. Dan kwam de wind ons nog een stukje terug blazen. En toch "I hit the wall". En nu was het nog een kilometer of 3 overwegend bergaf. Onder de 7 uur zou lukken. Ik moedigde nog enkele ultra's die ik inhaalde aan om tandje bij te steken en zo ook onder de 7h te komen. Want regelmatig haalde ik nog steeds lopers in. Eentje leek ook nog een goede eindjump te hebben. Ondanks dat ik hem al van op de top in de gaten had, kon ik hem niet meer te pakken krijgen. Bij de finish lijn bleek dat hij echt tot het uiterste gegaan was. Zakte direct in elkaar en viel in het gras. Het rode kruis moest er bij gehaald worden. Dan toch maar liever één plaatsje achteruit. Maar de sub 7h was gelukt. 6h54 zag ik op de klok. 8m trager dan het tweede deel. Maar met een toilet bezoek en een uitgebreide stop op het einde is het verval echt wel zeer beperkt. De tijd is natuurlijk niet supper. Maar daar hebben de kilootjes en de weinige kilometers tweede helft januari en februari natuurijk iets mee te maken. Al bij al mogen we tevreden terug kijken op deze ultra. Bijna vergeten nog iets vergeten te zeggen over het Connemara landschap. De wind en de wolken en de "lacs du Connemara" we hebben ze allemaal gezien, gevoeld en beleefd. De stenen rond de lacs, de verbrande aarde, de turfstroken. Een uniek landschap. Je moet het eens gezien hebben. Maar het geeft toch maar een dorre indruk.

We gingen dit goed vieren in Galway. En bleek dat juist in de pub waar we zaten, een after party was. En wisten dit echt niet. Nederlanders, Walen, Amerikanen, Ausis en locals. Allen door alkaar genieten van een life bandje. De glaasjes Irish mist vloeiden uitvoerig aan ons Vlaamse tafeltje. En boven de pub was er na het sluitingsuur van de pub zelf nog een after party ook. Een party welke ik in België al lang niet meer gezien heb. Volgende dag zouden we uitlopen op het pelgrimspad op de Croagh Patrick. Dat pelgrimspad lag er echter iets minder goed bij dan gedacht en was ook een serieus stukje steiler. Er stond aangeduid aan de voet dat de gemiddelde klim 3,5h duurde. Zelf overwon ik de 740 hoogtemeters in 1h10. Maar terug naar beneden ging veel moeizamer. Een gevaarlijke technische afdaling, dan ook nog eens met een hagel en nadien ook nog een sneeuwbui, ging niet zo vlot bij dit broekscheiterke. Voor 7,5km in totaal had ik 2h45m nodig. De ultra was niet alleen uitgelopen. De benen waren verzuurder dan de dag voordien. De dinsdag zouden we in het natuurpark van de Connemara gaan lopen. Nog een marathon loper uit Merelbeke tegen gekomen die ook juist samen met vrouw en kids de diamond hill had overwonnen. Deze was "maar" 445m hoog. En hier lag wel degelijk een pad. Het laagste en minst steile stuk was in grint. Hoger en steiler was een trap van grote steenblokken gevormd. Maar met de hevige wind die aanvoelde alsof hij u van de berg af zou blazen was dit opnieuw een zware beproeving. Zeker ook de afdaling welke steeds moeilijker blijkt dan de beklimming zelf. Maar eenmaal het hoogste stuk afgedaald, volgde opnieuw de grintpaden waar we ons eens goed konden laten gaan. De garmin van een van ons gaf zelfs als maximale snelheid 25km/h aan. Veel gelopen, maar zo ook veel gezien in de Burren en de Connemara daar in Ierland. Een mooi land waar we zeker nog eens een marathon moeten gaan lopen.

Szupermarathon

Dinsdag de kids naar school gestuurd. En ik kon vertrekken. Tussenstop in Drongen om Filip en Vincent op te pikken. En here we go. Over Duitsland, dwars door Oostenrijk. En tot onze verrassing ook nog een stukje Slovenië. Maar uiteindelijk waren we in Hongarije. De verkeersborden werden hoe langer hoe onleesbaarder. Uiteindelijk kwamen we aan in Siofok. "DE" uitgangsstad langs het Balatonmeer. Dus inchekken, nog een bezoekje aan Mc Donnalds tegen de honger (maar als topsporter laat ik dat aan mij voorbijgaan). Vervolgens start de zoektocht naar "DE" uitgangsbuurt van Siofok. Maar behalve een rustig dijkje bij het Balatonmeer met enkele vissers was er niets te vinden dat enig leven uitstraalde. Volgende ochtend dan maar een verkenningsloopje. Nog steeds een zeer verlaten stadje. Later nog wat sight-seeing in het centrum en bij de Italiaan gaan eten. Een praatje bij het uitchecken leert ons dat er buiten juli en augustus hier niet zo heel veel te beleven valt.

Daarna inchecken in het hotel van de organisatie. Nummer afhalen en 's avonds een iets te lekker en te uitgebreid buffet. 's avonds nog eens naar de bar. Geen lopers meer, enkel de organisatie zelf. De zelfgemaakte Palinka werd bovengehaald. Ik mocht mee proeven en vond het bovendien zelfs lekker. De volgende dag op de 3° bevoorrading zou deze opnieuw beschikbaar zijn. Ook de volgende morgen wachte ons een mooi uitgebreid ontbijtbufet. Hopelijk hebben we daar geen last van tijdens het lopen. Het plan was strak voor de eerste dag. 10km/h lopen en proberen bij Filip te blijven. Maar van bij de start liep het mis. Ik kon Filip niet volgen. Ik liep vlug het gaatje dicht om mijn kodak mee te geven. Want zag het niet zitten deze gans de dag te moeten meeslepen. Liet daarna het gat opnieuw vallen. Maar na een kilometer of 10 begon het wat te vlotten. Via een babbeltje met de Duitse Angella kwam ik terug bij Filip. Een tijdje samen gelopen en via een kortere bevoorrading had ik zelfs wat voorsprong op Filip. Toen ik merkte dat hij ook niet terug kwam, zelfs niet na een plas pauze ging ik gewoon verder. Het tempo bleef zeer stabiel op 10km/h. Vanaf km 36 werd het lastiger, maar het tempo werd toch vrij goed behouden. Tevreden de eerste dag doorgekomen. En de beloofde Palinka kwam niet onderweg, maar bij de finish. Leuke afsluiter in een mooi zonnetje. En tegen dan kwam ook Filip binnen. En samen konden we terug met de bus. Elke dag stond een massageteam klaar. Na een douche waren we al wat gerecupereerd. Na de massage stonden we alweer aan het buffet te huppelen.

De tweede dag werd de langste afstand voorgeschoteld. Ik zou het iets rustiger aanpakken. Terwijl de eerste dag er enkel een bruto tijd was zou er de 2° dag wel degelijk een netto tijd zijn. De start was wel iets bijzonders. Iedereen werd afgeroepen in volgorde van het klassement en kon dan vertrekken. Nog eerst even de chip in het bijpassende bakje stoppen. En weg waren we. Ondanks dat na mij lopers starten die de dag voordien trager waren werd ik toch weer voorbijgestoken. En niet door enkele maar door een gans pak. Tot mijn verbazing was Filip daar niet bij. Bij de eerste of de tweede bevoorrading keek ik achterom. En bij het vertrek kwam Filip toch ook de bevoorrading binnen. Ik liep overwegend solo en de meeste Hongaren waren het Engels niet zo goed machtig. Hier en daar enkele losse woordjes, maar het werd hoofdzakelijk een solo tocht. We waren reeds aan kilometer 25 toen ik merkte dat de medelopers op dat moment gingen vertragen. Vanaf dan werd alles weer omgedraaid. Ik kon terug plaatsjes beginnen inpikken. Aan kilometer 36 ging het nog steeds zo goed dat ik niet meer te houden was. Zeker niet als ik een xxx voor mij zag uit lopen. Maar het pittige zat vandaag in de laatste loodjes. En bleek dat ik dus iets te snel iets te voortvarend geweest was. De laatste kilometer was steil omhoog. En ook dit werd overwonnen. Opnieuw een Palinka en alle energie was direct terug. Zeker na de douche en de massage. Eten, uitwandelen en nog een caféetje bezoeken. Even opgesloten in het toilet. En als ik die uiteindelijk toch terug open kreeg konden we alweer onder de wol. Zo'n meerdaagse gaat ontzettend vooruit. Opstaan, eten, vervoer, lopen, vervoer, douchen, massage, eten, en de dag is alweer voorbij. Er is echt niet veel tijd over.

De derde dag had de zelfde startprocedure. Maar ondanks dat terug voorbijgestoken bij het begin. Het was vandaag de kortste afstand, maar ook met de meeste heuvels. Niet echt veel lang steil werk. Maar voor een niet klimmer toch goed voelbaar. Ik had vooraf aangekondigd dat ik de klimmen zou wandelen. Wat ook gebeurde en vooral daar werd ik vandaag behoorlijk ingehaald. Maar zoals steeds herhaalde het verhaal zich ook in de 2° helft van de etappe. Net als de vorige dagen kon ik zeer goed oprukken. De laatste bevoorrading lag op ruim 6km. Vanaf daar liet ik mij iets meer gaan en ging zelfs aan 11km/h lopen. De aankomst was vandaag in Balatonfured. De tweede groote stad rond het meer. Maar nu eerder als familie-uitstap gekend. Ook door het goede weer was het hier behoorlijk druk en mooi finishen. De laatste kilometer ging zelfs nog aan 12km/h en voor de slotmeters kon er nog wat bij. Heel tevreden trakteerde ik mij zelf op een heerlijk vers ijsje van een ambachtelijk plaatselijk kraampje. Ondertussen waren ook reeds enkele lopers opgevallen met Nederlandse of Belgische shirts. Maar als ik ze aansprak bleken het toch Hongaren te zijn. Ondanks de gebrekkige kennis van het Engels toch te weten gekomen dat dit gewoon in een 2° hands winkel aangekocht werd. Nu weten we ook waar onze kledij terecht komt voor een tweede leven.

De laatste dag voelde niet zo goed van bij de start. Het was terug een groepsstart. En gezien het slechte gevoel zou ik gewoon Filip volgen. Maar deze zei zelf ook een slecht gevoel te hebben en zei dat ik mocht doorlopen. Dan maar een ander groepje zoeken om aan te pikken en dat had ik snel gevonden. Evi en haar 2 pacers had ik een van de vorige dagen ook al een kilometer of 10 meegelopen. Maar nog voor halfweg ging het hier al vertragen. Na enkele kilometers zoeken kwam ik bij de HP solo-lopers. Er waren ook collega's die een team gevormd hadden. Maar deze 2 liepen solo. Vooral de dame die meefietste kon wel een woordje Engels. Het was dan ook een aangenaam duo om een heel eind mee samen te lopen. Maar ook vandaag waren er 2 klimmen. En bij de eerste moest ik er al af. Omdat ik nog wat reserve had kon ik het duo vrij snel terug inlopen. Maar net toen ik hiervan bekomen was volgde de zwaarste klim. En het zelfde verhaaltje herhaalde zich opnieuw. Terug aanpikken, en dan volgde nog een uitloper van die 2° klim. Maar ook na die kwam ik nog eens terug bij de HP-boys. Nu volgde behoorlijk wat afdaling. En met lange benen en grote schreden kon ik nu mijn eigen gang gaan. Ik liep heel wat lopers in. Met nog een kilometer of 7 te gaan en vanaf de voorlaatste bevoorrading werd er gelopen van solo loper naar solo loper. Telkens ik er eentje bij haalde volgde een praatje. Een high five om onze 4-daagse te vieren. En vervolgens liep ik terug wat verder naar de volgende voorganger. De sfeer was niet als of er iemand een plaats won of verloor. Maar een sfeer van "yes we can". We finshen de 4-daagse "Szupermarathon".

En na de 4-daagse zakten we direct af naar Budapest. Op zandag nog lekker gegeten en een plaatselijk danstentje ontdekt. De volgende dag werden de kilometers gewandeld ipv gelopen. Maar de beentjes deden daarvan nog meer pijn dan van het lopen. 's Avonds nog een slaapmutsje in Hardrock café. En de volgende dag vroeg op voor een lange terug rit.

Mooi gebruind van het lekker weertje. Tevreden met de prestatie. En een leuke vakantie met Budapest echt wel een mooie stad om eens te bezoeken. We kunnen dus tevreden terug kijken. De teller staat nu op 106

102 Stein

Februari was een tegenvaller. De trail in het Leen zou voor de ommekeer kunnen zorgen. 2 weken later zou met Stein een eerste week van meer dan 100km kunnen volgen. Na de problemen in februari was de vorm natuurlijk ver te zoeken. Maar ik ging voor een rustige 60K. De dag er voor niets gespaard en nog ruim 20K duurloop.

In Stein werd gestart met de eerste flyers voor de 6 uur van Aalter in 2014. En ook eentje aan de speakers. Ondertussen veel bekende gezichten en ook een eerste zonnetje. Het nieuwe parcours zorgde er voor dat we eerst de nieuwe startplaats moesten zoeken. Deze bleek gewoon tussen de bomen te liggen. Maar na enkele aanloopmeters kwamen we op het parcours te recht. En zo kwamen we na een aantal rondes ook mooi aan exact 50 km. Rustig gestart aan 10km/h. Wat ludiek toen tegen de buurtbewoners. En dat leverde al een lekker stukje vla op. Ook wat ludiek doen tegen lopers en supporters. En dat levert dan weer mooie foto's op. Bedankt Robin.

De eerste 2 rondjes waren dan ook supper. Mooi weertje. Gezellig door de vele bekenden. Praatje maken. Maar het zweet begon al snel overvloedig te vloeien. De zoutkringen tekenden zich af op het gezicht. Vele opgaves volgden al snel. De eerste warmte maakt het altijd nog wat zwaarder dan in de zomer bij de zelfde temperatuur. Om mijzelf wat te temperen bleef ik wat bij Kristof praten. Eigenlijk waren het de eerste pijntjes. De vermoeidheid die de echte reden was. Maar na een rondje keuvelen gingen we weer door. Ondertussen keek ik ook naar de top van de wedstrijd. Bram was er meteen van door gegaan. Maar Wouter volgde de eerste keer dat ik gedubbeld was kort. Daarna was de kloof duidelijk gegroeid. Dan bleef ze weer stabiel. En de 4° keer was ze weer uitgediept. Maar .... Net als ik gedubbeld werd door Bram passeerde ik bij zijn coach en hoorde ik dat hij 10s te snel liep. Meestal een teken dat het verval is ingezet. Toen Wouter terug kwam vertelde ik wat ik constateerde. Een aanmoediging die hij zeker wist te apprecieren. En een volgende keer kon ik aankondigen dat het nu in de goede richting evolueerde. Het zou een uur of 5 duren voor een wissel aan de macht. Wouter zou aan het langste einde trekken. Leuk om de wedstrijd zo te volgen van tussen het pak.

Ondanks de slechte conditie kwam ik toch goed voorbereid met de nodige gels en gums aan de start. Tafel aan het zwembad waar vroeger verzameld werd. Nu waren daar vooral nog Duitsers te bespeuren. Toch eigenlijk idiaal, zo had je 2x bevoorrading per ronde. Zelf nam ik er enkel een gelleke dat ik dan net voor de bevoorrading op-at. En dus al snel kon doorspoelen met water en cola van de organisatie. Telkens aangemoedigd door de plaatselijke speakers die mij nog maar eens aankondigden als de organisator van de 6 uur van Aalter. Heel goede promo gekregen daar in Stein. Na een aantal uurtjes zag ik plots Jo aan mijn tafeltje. En als ik bij mijn tafeltje kwam zag ik dat er een gelleke weg was. Dat voor het laatste half uur met extra cafëine. Liep tot bij Jo en houde hem in de gaten. Hij wierp een verpakking weg. En ja het was het ontbrekende gelleke. Heb hem aangesproken. Hij gaf toe en vertelde dat hij aan een dame gevraagd had de gel te mogen nemen. Hij heeft zich ook uitgebreid ge-excuseerd. Maar ik had het al lastig en wou dat gelleke het laatste half uur. En daardoor moest het op dat moment toch van mijn hart. Ook in Steenbergen had ik dit al eens meegemaakt. Maar met een extra stukje taart, en de rest van de gellekes kwam ik mooi toe. Bovendien verliep het laatste half uur totaal anders dan verwacht. Ik had nog 35m aan de streep. Dat moesten nog ruim 2 rondes worden. En ik begon reeds lichtjes te versnellen. Toen haalde ik Gino Casier in. Maar deze liep van links naar rechts over het fietspad. En dreigde soms zelfs de openbare weg met de voorbij razende auto's op te lopen. Ik raade hem aan links te lopen en ik bleef dan maar rechts van hem aan de kant van de weg. Zo kon hij de weg niet meer op. Als hij wandelde deed ik dit ook. En ook tijdens het lopen bleef ik naast hem. Ik probeerde hem aan te raden om bij de passage aan de finishlijn te stoppen. Het was toch maar kwartiertje meer. Maar gedreven als hij is wou Gino verder gaan en de tijd vol maken. André stond juist foto's te trekken. Ik vertelde hem over het zwalpen en vroeg wat te doen. Er bij blijven riep hij. Ik zette terug aan en moest al een kloofje dicht lopen. De supporters riepen wat ik plots kreeg. Eens bij Gino bleef ik weer bij hem tot het einde van de 6 uur.

De afstand was van ondergeschikt belang. Zeker nu ik op het einde toch een ruime kilometer had prijs gegeven. Maar zo kon ik met een tevreden gevoel terug naar huis. Al weer een geslaagde ultra.

Februari 2014

Eind januari griepje. Begin februari gedwongen looprust. En bij de herstart plots een pijntje in de bil. En alsof dit alles nog niet genoeg was moest ik enkele dagen later plots hard remmen. En ook in de linker bil schoot een pijntje. Het werd 20 dagen van up and down. De kilometers waren redelijk beperkt. De total coast run moest worden afgezegd. Maar 2 weken later zouden we er staan in het Leen.

4 rondjes van ruim 11km in een gezelschap van vele bekenden. Een natte periode, dus zwaar modderig parcours. Maar niet anders dan je kan verwachten van een bostrail. Het werd een leuk loopje. De eerste rondes werden afgewerkt met Bert. Lekker tetterloopje en onder weg ook nog andere aanspreken. Louis beloofde een wel heel grote fles bier als ik de bosmarathon finishte (75 liter, of bedoelde hij toch eerder centiliter?). En zo vloog de tijd voorbij. Maar plots was ik Bert kwijt. Het werd verder een solo-tochtje. Maar nummer 101 stond op het lijstje. En zoals het bij een cava loop hoort gingen we met een flesje naar huis.

Er volgden nog wat rustige duurloopjes en we hopen dat we opnieuw vertrokken zijn.

Januari 2014

Eind 2013 werden nog heel wat kilometers gelopen. 2014 startte met rust. Een moeizaam tempoloopje volgde. De Leopoldsloop werd bewust eerst rustig gelopen en de terug weg ging steeds sneller. Geslaagde training. Er is vooruitgang. De volgende dag kon er zelfs nog een activiaatje bij in het Noorden van Frankrijk. De Casselberg werd meermaals beklommen. En het gevoel zat stukken beter dan op de Trieux eind vorig jaar. Interval training ging ook steeds vlotter en nog wat duurloopjes er bij. Kortom een goede start. Op zondag wat ziekjes, maar een afspraakje met Luc om aan het strand gewend te worden sleurde mij er opnieuw door. Maar voor korte duur, een griepje volgde.