3°/10° Uewersauer

Uewersauer was aan 10° editie toe. Ik ontdekte deze trail 2 jaar terug en stond voor de derde keer op rij aan de start. Gezien het bij de eerste afdaling vaak wat drummen is en niet kan doorlopen heb ik mij bewust wat meer naar voor geplaatst dan de vorige jaren. De eerste bergaf loopt dan ook iets vlotter. Maar volledig laten gaan naar beneden zit er niet in. Met nog 50km voor de boeg ook niet zo erg. De eerste beklimming kan ik ondertussen lopend nemen. Bij mijn eerste trail vloog ik die nog al lopend op en stond 10m verder wandelend. Nu trippel ik die in mini-pasjes naar boven. Goed op de armen trekken. En rustig aan. En dat lukt behoorlijk. Zonder dat de hartslag hoog gaat. Na de eerste bevoorrading volgt de 2° afdaling in het bos. Het eerste jaar ging ik daar gevaarlijk snel bergaf en liep dan maar op een boom om de snelheid te breken. Ook dit gaat met wat parcourskennis vlotter. En zo gaat het verder. Na de derde bevoorrading werd het echter tijd voor een sanitaire pauze. Even parcours af, aan de kanten, en even later terug verder. Met een verlossend gevoel. Afwisselend bergop en bergaf. Naar boven trippelen. Naar beneden met grote vlugge stappen. Behalve als er een afgrond naast een single track ligt. Dan kijken we wat meer uit de doppen. Aan kilometer 32 begint mijn favoriete stuk. Single track stroomopwaarts langs een riviertje. En dit een aantal keren dwarsen via betonnen brugjes en een houten brugje (dat ondertussen zijn beste tijd gehad heeft). De tijd ziet er niet slecht uit. 6h lijkt net haalbaar. Klein beetje sneller. Maar toch nog reserve houden want nog 18km. Aan de bevoorrading bij km 38 had ik nog iets meer dan 7m/km. Normaal haalbaar. Maar met de kilometers en vooral de hoogtemeters in de benen, en op dit parcours, niet evident. Maar we gaan er voor. Ook al weten we dat zwaarste stukje bij kilometer 46 nog moet komen. Bordje 40 en 45km geeft zelfde info. De Garmin duid telkens wat minder afstand aan, maar iets meer dan 7m/km blijft de info. Kilometer 46, de zware beklimming wordt sneller als de vorige jaren naar boven gestapt. En boven hernemen we het looptempo. Bordje van laatste kilometer. Maar de extra inspanning beginnen te wegen. 6 minuten resten nog. En dit lijkt te weinig te worden. Toch niet opgeven. Maar een tweetal keer 5 stappen wandelen en terug hernemen. De totale afstand van 50,1 blijkt nu wel te kloppen met de Garmin. En als we de laatste boch om komen zie ik de klok op 6h01 springen. Ondanks een laatste spurtje toch 6h01m27s brut. De netto tijd blijft ook net boven het verhoopte 6:00:45. Of een "kakkske" er boven.

6h+20K

De standaard gewoonte is ondertussen een marathon of ultra om de 2 weken. Na Zeeland werd het echter 4 weken wachten. Hoewel. 2 weken terug werd op zaterdag meer dan een marathon langs het GR129 pad gelopen. De 4 weken waren om. Op vrijdag-avond nog eens vlug naar de kiné. En zaterdag reeds voor 6h was de auto gevuld met 5 lopers op weg naar Troisdorf. Droog vertrokken maar vanaf Brussel kwamen we in de regen. Omstandigheden die ook de eerste 3 uur van de wedstrijd zouden tekenen. Het parcours werd met een aanloopstuk gestart zodat ook de 50K tijden konden genoteerd worden. Op de atletiekpiste starte dan de echte ronde. Stadium uit stukje straat. En iets voorbij de 250m een klein hellingetje op voor een grint pad op een dijk. Een grintpad dat gaande weg meer en meer op een beekje leek. Daardoor werd in het gras naast het pad gelopen. Enkele rondes later was dit op zijn beurt een modderpoel geworden. Na iets meer dan 1000m dan het dijkje terug af en door de plaatselijke straten terug tot aan de atletiekpiste. Bij het binnenlopen bevoorrading. Allerlei hapjes en drankjes zoals we op een 6-uur gewend zijn. Maar dan wel met water, isotone-drank, thé en cola die verwarmd waren. Na enige tijd was de isotone zelfs zo verwarmd dat die vermoedelijk verbrand was en zeer vies ging smaken. Ondanks de regen en frisse temperatuur, en modderstrook zat ik toch comfortable in een tempo van 10,8km/h. Hartslag bleef zeer mooi netjes laag. Samen met Heidi Janssens kon ik dit tempo 3 uur aanhouden. Dan het onderlijfje met korte mouwen gewisseld voor eentje met lange mouwen. Bleek dan de volgende drie uur niet meer te regenen. Was dus misschien minder nodig geweest. Alhoewel een droog shirt ipv een nat kan toch geen kwaad. De rondjes van 2,75km gingen nu ook een tiental seconden trager. En na 5 uur kwam de ronde tijd zelfs boven de 16 min. En toen brak het volledig. Voor de volgende 2 rondes was 41min nodig. De resterende 9min werd er nog alles uitgeperst en we raakten net over de 61km. Nadat de prijslopers uit de wagen hun geld, bekers en naturaprijzen hadden ontvangen konden we de terugweg aanvatten. Maar we maakten nog een tussenstop in Marche-en-Flamenne. Na een bezoekje aan de plaatselijke Tunisiër konden we met een gevulde maag de nachtrust aanvatten. Volgende dag stonden we aan de start van de 20km van de Ardennen. Niet dat de benen er zin in hadden. Maar zo'n nieuw gratis wedstrijdje met voor 10€ pasta party achteraf konden we op de terug weg niet laten liggen. De eerste kilometer ging moeizaam in 6m47. Maar beetje bij beetje ging het vlotter. Net als ik boven de 10km/h raakte schotelde men een kilometers lange beklimming voor de voeten. Het tempo moest noodgedwongen opnieuw serieus naar beneden. Gelukkig gingen de laatste 5km vooral naar beneden. En kon ik in dat gedeelte wel de 10km/h opnieuw halen. Zo klokte ik af in 2h04m18s. Veel douches waren er niet voorzien waardoor de rij echt wel TE lang was. Dan maar de pasta verorberd. Ook op zondag is er blijkbaar wel wat file te vinden op de Belgische wegen. Maar we zijn toch weer thuis geraakt.