6 vrijgezel lopers die graag een stapje in de wereld zetten. Zo begon Ierland met een whiskeyproeverij in Kilbegan. Galway al lopend verkennen. En de pub hebben we verlaten als er geen drankjes meer besteld werden. De 2° dag een klein toerke lopen op de Cliffs of Moher. In zo'n omgeving, met zo'n views zaten we uiteindelijk toch boven de 20K. Daar bovenop nog de nodige hoogtemeters. Daar mocht wat pubfood tegenover staan. En 's avonds had de pub live muziek en bleef die al een uurtje langer open. Net voor de laatste muzieknoot nog een laatste bestelling geplaatst. We waren net op tijd en bij de goeie.
Zaterdag begon de wedstrijdkoorts. We zakten af naar Galway en haalden eerst onze nummers af. Zelf had ik geen regen & windjasje mee. En met de Ierse wisselvalligheid dit toch maar aangekocht. De XL's waren hier aan de kleine kant. Er was maar één merk dat voldoende ruimte bood. De keuze was dus snel gemaakt. Daarna een Italiaans pasta restaurant gezocht in Ierland. En 't was lekker. Nog heel wat geslenterd, de beentjes voelden nu al zwaar aan. 's Avonds zaten de 2 Italiaanse resto's dicht bij het appartement vol. Het werd dan maar een Chineese rijsttafel. Zou de maag hier morgen niet tegen protesteren? Geen pub deze avond, want morgen vroeg op. Iets meer dan 2Km te voet naar de bus. En naar de aankomst gebracht, briefing (vermoed v e plaatselijk stand-up comedian) en met de bus nog een kilometer of 2 verder gebracht tot bij de start. Omwille van de regen en felle wind mochten we blijven zitten. 6m voor de start kwam iemand v d organisatie verwittigen dat we er nu uit moesten. Nog een plasje, naar de start en daar was al het startschot. Gelukkig had ik het jasje aan. Want de wind waaide uit alle richtingen. Aangevuld met wat regen gaf dit een echt storm gevoel. Parcours was wel eenvoudig. Naar rechts, naar rechts, naar rechts en naar ? Rechts? Right! De eerste halve zou vlak zijn. Maar een Vlaming noemt dit geen "plat pays" meer. Traditioneel lopen er in de eerste kilometers niet te veel deelnemers meer achter mij. Ik raak aan de praat met iemand van Waterford. Vorig jaar liep hij hier reeds de ultra maar had meer dan 8h nodig. Ook de Garmin gaf aan dat ik rond de 2h15 zat voor de halve marathon.
Dat is maar een kwartier speling tov de tijdslimiet. En met wat verval er bij dreig ik ook aan de 8h te komen. Dit leek mij wat te veel. En bij de eerste afdaling die iets wat kondigde ik mijn versnelling aan en was ik weg. Iets meer dan 10k gelopen ondertussen en het ging al iets vlotter. De eerste bevoorrading was al leeg tegen dat ik er aan kwam. Maar de organisatie loste dit op met een wagen die mee reed en af en toe een tussen stop deed om ons water te geven. Minder was het verkeer. De bussen met de marathon lopers reden ons voorbij en gezien de lopers en de tegen liggers ontstond een file. Zo liepen we vaak in de uitlaatgassen. En moesten we uiterst rechts lopen om de auto's in de 2 richtingen door te laten. Als ultraloper hou ik daar natuurlijk niet van. Ik wil elke binnen bocht ten volle benutten. We gaan immers steeds voor de langste afstand, maar proberen deze zo kort mogelijk te houden. Ondertussen zag ik in de verte een rij dixit's opduiken. En zo naderden we de startplaats van de marathon. En zat onze eerste halve marathon er op. Moeilijk vlak te noemen en we klokten af in 2h14m. Vooraf had ik niet echt een tijd in mijn hoofd. Maar nu ging ik focussen op 7h. Wat verval, en de 2 zwaarste beklimmingen zaten in het derde en laatste stuk. Vanaf nu bevoorrading om de 3 mijl. Wel enkel water en af en toe ook sportdrank.
Dit was vooraf zo aangekondigd. Dus had ik zelf mijn camelbak mee. Voorzien van gums, gels en een colaatje. Terwijl de wind in de eerste halve marathon hoofdzakelijk op kop zat (maar toch af en toe van alle kanten leek te komen) werd het nu vrij mooi weer. Ik kon mijn regen jasje af doen. En bedacht dat de marathon en halve marathon lopers met hun latere start wel heel veel geluk hadden. Het tweede deel was als golvend aangekondigd. Het verschil met het eerste deel viel mij niet echt op. Misschien enkele hoogtemeterkes extra maar opnieuw een lastig parcours. Zonnetje was er nu wel doorgekomen, de wind bleef van alle kanten komen. En dit maakte het gevoel minder aangenaam en de loop zwaarder. Het voelde aan alsof het tweede deel al een stuk zwaarder was en dat ik al wat verval toonde. Maar toch kon ik het tweede deel ongeveer even snel afleggen. Marathon tijd werd 4h31m. Daar stonden opnieuw dixit's. En daar nam ik dan ook een pauze in. Echt stabiel stond deze niet. Met de wind er boven op begon ik te fantaseren in wat dit allemaal kon uitdraaien. Dan toch maar weer vertrokken. En na de bocht lag meteen de eerste zware beklimming. Het maximale % lag misschien niet zo fantastisch hoog. Maar het was een klim die toch verschillende kilometers lang was. Af en toe een stukje wandelen kwam er bij. Maar ik vertikte het om de volledige beklimming te wandelen. Met de moed der wanhoop probeerde ik er zo veel mogelijk het loop tempo in te houden. Ik schoof dan ook regelmatig een of enkele plaatsjes op. Na exact 5h haalde ik zelfs de laatste marathon loper (die wel 1,5h later starte) in. De benen werden zwaarder maar het tempo bleef er toch behoorlijk in zitten. De wind kwam opnieuw opzetten en blies zelfs harder dan in het begin van de wedstrijd.
Ook draaide hij nog veel meer alle kanten in het rond. Maar opnieuw voelde het aan alsof hij meest in het gezicht blies ipv in de rug. Hoewel, eerlijk is eerlijk, er af en toe een serieuze duw van de wind in de rug kwam ook. De laatste bevoorrading. Mooi op schema van de 7 uur. Even tijd nemen voor het gelleke met de extra caffëine. Vragen aan de mensen om mijn cola uit mijn camelbak te halen. Deze rustig op drinken. En ondertussen even vragen hoe het zit met "the wall". De slogan van de marathon is hier "I hit the wall" en slaat op de laatste beklimming die je dan overwonnen hebt. Die zou er nu weldra gaan aankomen. Na de bocht. Brugje over en na de bocht zag ik opnieuw een kilometer lange weg slingeren naar het hoogste punt van het parcours. Heel veel wandelaars. Maar opnieuw lag het maximale stijgings% niet zo drastisch hoog. Ik kon heel wat stukken blijven lopen. Af en toe toch genoodzaakt een stukje te wandelen. En als de % niet hoog genoeg waren. Dan kwam de wind ons nog een stukje terug blazen. En toch "I hit the wall". En nu was het nog een kilometer of 3 overwegend bergaf. Onder de 7 uur zou lukken. Ik moedigde nog enkele ultra's die ik inhaalde aan om tandje bij te steken en zo ook onder de 7h te komen. Want regelmatig haalde ik nog steeds lopers in. Eentje leek ook nog een goede eindjump te hebben. Ondanks dat ik hem al van op de top in de gaten had, kon ik hem niet meer te pakken krijgen. Bij de finish lijn bleek dat hij echt tot het uiterste gegaan was. Zakte direct in elkaar en viel in het gras. Het rode kruis moest er bij gehaald worden. Dan toch maar liever één plaatsje achteruit. Maar de sub 7h was gelukt. 6h54 zag ik op de klok. 8m trager dan het tweede deel. Maar met een toilet bezoek en een uitgebreide stop op het einde is het verval echt wel zeer beperkt. De tijd is natuurlijk niet supper. Maar daar hebben de kilootjes en de weinige kilometers tweede helft januari en februari natuurijk iets mee te maken. Al bij al mogen we tevreden terug kijken op deze ultra. Bijna vergeten nog iets vergeten te zeggen over het Connemara landschap. De wind en de wolken en de "lacs du Connemara" we hebben ze allemaal gezien, gevoeld en beleefd. De stenen rond de lacs, de verbrande aarde, de turfstroken. Een uniek landschap. Je moet het eens gezien hebben. Maar het geeft toch maar een dorre indruk.
We gingen dit goed vieren in Galway. En bleek dat juist in de pub waar we zaten, een after party was. En wisten dit echt niet. Nederlanders, Walen, Amerikanen, Ausis en locals. Allen door alkaar genieten van een life bandje. De glaasjes Irish mist vloeiden uitvoerig aan ons Vlaamse tafeltje. En boven de pub was er na het sluitingsuur van de pub zelf nog een after party ook. Een party welke ik in België al lang niet meer gezien heb. Volgende dag zouden we uitlopen op het pelgrimspad op de Croagh Patrick. Dat pelgrimspad lag er echter iets minder goed bij dan gedacht en was ook een serieus stukje steiler. Er stond aangeduid aan de voet dat de gemiddelde klim 3,5h duurde. Zelf overwon ik de 740 hoogtemeters in 1h10. Maar terug naar beneden ging veel moeizamer. Een gevaarlijke technische afdaling, dan ook nog eens met een hagel en nadien ook nog een sneeuwbui, ging niet zo vlot bij dit broekscheiterke. Voor 7,5km in totaal had ik 2h45m nodig. De ultra was niet alleen uitgelopen. De benen waren verzuurder dan de dag voordien. De dinsdag zouden we in het natuurpark van de Connemara gaan lopen. Nog een marathon loper uit Merelbeke tegen gekomen die ook juist samen met vrouw en kids de diamond hill had overwonnen. Deze was "maar" 445m hoog. En hier lag wel degelijk een pad. Het laagste en minst steile stuk was in grint. Hoger en steiler was een trap van grote steenblokken gevormd. Maar met de hevige wind die aanvoelde alsof hij u van de berg af zou blazen was dit opnieuw een zware beproeving. Zeker ook de afdaling welke steeds moeilijker blijkt dan de beklimming zelf. Maar eenmaal het hoogste stuk afgedaald, volgde opnieuw de grintpaden waar we ons eens goed konden laten gaan. De garmin van een van ons gaf zelfs als maximale snelheid 25km/h aan. Veel gelopen, maar zo ook veel gezien in de Burren en de Connemara daar in Ierland. Een mooi land waar we zeker nog eens een marathon moeten gaan lopen.
