Weekendje Bremen

Steevast start mijn zoektocht naar marathon & ultra's op de Nederlands ultraned-site. Eigenlijk zou het een gewoonte moeten worden om dit via trailsites te doen, gezien mijn voorkeur. Maar het is nog niet zo. Enige haalbare dat ik vond was de Moormarathon. En bijna 5h rijden voor één marathon vond ik toch wat veel. Ik dacht terug aan wat onze Duitse vriend Gunther mij gezegd had in Meersen. In dergerlijk geval de Duitse marathon 100 club site raadplegen. En waarschijnlijk kom je wel aan 2 marathon's op dat weekend, en moet je die lange trip niet voor één, maar voor 2 marathons maken. En inderdaad, op minder dan een uur van de Moormarathon de Bremer Bergmarathon. Met mooi tussenin het stadscentrum van Bremen. Nog even getwijfeld ... maar we gingen er voor.

Vrijdag aangemeld voor de Bremer Bergmarathon. De startplaats van de Moormarathon was wat moeilijk vindbaar voor een niet Duitstalige. Maar we geraakten klaar en vertrokken. De start op zaterdag was pas om 10h en bleven op parking langs de autostrade overnachten op 50km van de eindbestemming. De volgende ochtend iets na 7h waren we er al. Vlug nog eens heen en terug naar Bremen centrum. Tijd was er toch zat, en zo wisten we al een deel van onze avondtrip. Al terug op de startlokatie kwam even later Olaf en Helmut de organisatoren aan. Kennis meken. En samen het parcours uit zetten. Een rondje van 2,27km werd met stoepkrijt en zagemeel aangeduid.

Zelf ook wat met zagemeel rond gestrooid. En zo kende ik meteen ook het mooie rondje. Het was gelegen in het Pellen park ten noorden van Bremen. Vanaf de weg niet zichtbaar, maar achter een sportcentrum lag een park met voetbalvelden en BMX-parcours. In het park werden alle heuveltjes opgezocht zodat we na 19 rondes aan ruim 800 hoogtemeters kwamen.

Al van bij de start grasveld naar beneden, gevolgd door een pittig klimmetje. Dan grindpad rond voetbalveld. Gevolgd door een afdaling op een klinkerpad.

Bijna beneden links een bosje in en we kwamen op een door de jeugd zelf aangelegd BMX parcours. Het eerste uur nog rustig en stil. Maar daarna gans de namiddag druk bezocht en het was uitkijken voor de jonge tieners die zich maar al te graag in de bergafjes lieten naar beneden storten, jumpen over de zandhoopjes, enz Zelf mochten we daar ook wat draaien en wat keren. Bergaf, terug omhoog tot we aan een slecht grindpad kwamen. Naar beneden en daar een scherpe bocht naar links in los zand. Niet uitschuiven was de opdracht. En direct opnieuw een stijle klim die vanaf de eerste ronde wandelend genomen werd. Boven rechtse bocht.

En nu een afdaling langs trapjes. Deze lagen redelijk ideaal in groepjes van 3 en twee groepjes van 4. Telkens met een mooie tussenafstand. Beneden oppassen voor de straat waar we op uitkomen en opnieuw direct links. Aanvankelijk een makkelijk stuk vals plat langs de spoorweg. Maar na de middag kwam de wind meer opzetten en hadden we die hier pal op kop. Even verder opnieuw links nog maar eens heuvel op.

Hier boven gekomen wat zwakke bochtjes tussen de bomen, dan een scherpe bocht terug en we zagen het voetbalveld al opnieuw naderen. Nog even een ommetje over een macadam pad. Alweer naar beneden, maar gevolgd door een verraderlijke lange trage klim. Deze kon ik 10 rondjes lopen, maar moest dan toch meer en meer wandelpauzes inlassen. Zeer mooi parcours, slechts 5€ deelname. Maar toch slechts 7 lopers. Beetje vergelijkbaar met wat de DFW runners doen in Nederland. Eerste rondje nog redelijk samen als parcours verkenning. En vanaf de tweede ronde liep bijna iedereen afzonderlijk. Aanvankelijk liep ik derde. 3 lopers kon ik vrij snel dubbelen. Door een sanitaire stop tussen de bosjes duurde het nog behoorlijk lang voor ik de 4° loper ook dubbelde. Na 14 rondes kwam de eerste loper terug bij mij en ging direct door. Maar na 15 rondes kwam ik terug aansluiten. Hij liep een half rondje mee maar moest mij laten gaan. Ook al had ik toch wat verval, gaf mij dit nu terug een goed gevoel. Ging opzettelijk een tandje bijsteken om het gat te vergrooten en de andere loper psychologisch wat te gaan bespelen. Aan de finish zag ik tot mijn verwondering dat de tweede loper nu ook terug in zicht kwam. Nog 3 rondes, maar het was nog een behoorlijk gat. Toch maar tandje bijsteken. En met nog 2 rondes te gaan zag ik dat het gat duidelijk geslonken was. Met nog één ronde te gaan was het gat voldoende geslonken om het dicht te lopen. Door een open veter mocht ik echter direct de job nog eens over doen. Het had moeite gekost maar samen finishten we op een gedeelde 2° plaats in 5h06. De douches werden open gedaan voor ons.

En nadien konden we rond de goed gevulde bevoorradingstafel nog iets drinken, bijpraten ...

Een van de lopers woont in Bremen centrum en kwam met het openbaar vervoer. Ik bracht hem terug naar huis. En hij zorgde voor een goed pasta adresje. Daarna was hij mijn gids in Bremen centrum. De klassiekers als Raadshuis, Rolandstandbeeld en natuurlijk de Bremer Stadsmuziekanten werden bekeken. Maar ook de Dom, Schnoor, Böttcherstrasse en nog heel wat meer.

Nog die zelfde dag doorgereden naar Goldenstedt. Start was nu op 9h. Mooi uitgeslapen gaan aanmelden. Hier een iets grotere marathon met een 60-tal lopers. Maar later vooral drukte door de vele andere loopafstanden. Terwijl ik wacht voor de start hoor ik zowaar mijn naam. Inneke en Gerik zijn er ook. Toch 2 bekenden tussen alle Duitse onbekenden. Vandaag moest het parcours slechts 2x gelopen worden. Eerst een klein rondje van net geen 3km. Dan een 2-tal kilometers die heen en terug gelopen werden. Maar alvorens de terug weg te mogen lopen, eerst nog een grote lus. In die grote lus zat een kleine 5km op de openbare weg. Dus 32km in de natuur vandaag.

De term "moor" uit moormarathon staat voor een soort turf. Volgens de inlichtingsbordjes al daar is moor echter meer dan enkel maar turf. Maar daar komt de naam dus van. Hierdoor dwars door dit natuurgebied, bijna langs en over het volledige parcours een smalspoor. Voor kleine treintjes om de turf te vervoeren.

Het steken van die moor zorgt er voor dat er putten ontstaan. Die dan grote plassen doen ontstaan. Trouwens een zeer vlakke omgeving waarin we lopen.

Op één plaats liggen de sporen die het parcours kruisen vrij hoog en hebben ze dit opgelost door er wat plannken op te gooien. Niet meteen de beste oplossing. Maar anders geen slecht woord over de organisatie. Maar liefst 6 drankposten waarvan 2 dubbel gebruikt. Zodat je op de halve marathon 8 bevoorradingen had. 16 op de ganse. In dit warme weer eigenlijk zeer aangenaam. Ook douches werden geplaatst dankzij een goede samenwerking met de plaatselijke brandweer die zeer talrijk bijsprong. Na de aankomst kreeg je zeer snel een oorkonde. En ondanks dat dit niet zo'n hele grote wedstrijd is, toch een podiumceremonie per categorie.

Ondanks dat ik na 2km maar net geen 10km/h had liepen maar 2 lopers achter mij. De eerste rond ging al fotografeerend in 2h11. Toen waren enkele lopers bijgehaald. In de tweede ronde zouden er nog heel wat volgen. Na het kleine rondje hadden we nu 2h29. Direct na onze passage was er de start van de 9km. Een pak lopers kwam ons dan ook voorbijgesneld. Door enkele gels kon ik het tempo behouden. Samen met Ineke werd nu ook de 2° vrouw ingehaald. Zij stevende dus af op een mooie podiumplaats. Zelf kon ik de tweede ronde blijkbaar ook nog net iets sneller dan de eerste. Zodat ik 31° werd in 4h18.

Op de terugweg stopte ik op een parking om een pasta te eten. Ontmoete daar een Deen die reeds 15 jaar in Oostende woont. Zijn nieuwe vrachtwagen inclusief de vis die hij bij had waren de vorige nacht in de vlammen opgegaan. Hij was uit zijn slaap gewekt door een collega chaufeur. Geld papieren, kleren, alles weg. Hij was door de politie aan kleren geholpen en na een ziekenhuisbezoek en een paar krukken op die parking afgezet. Hij wachte daar op zijn vrouw die na haar werk hem zou komen halen. Heb nog mijn goed werk van de dag gedaan door hem eten en drinken te geven en mee te nemen tot in Antwerpen. Daar zou zijn vrouw dan uiteindelijk hem oppikken, haar ouders woonden toch in Antwerpen. En zo zit een mooi loopweekend er al weer op.

Minder goed nieuws ivm voetje. Dat is duidelijk nog steeds niet hersteld. Maar de twee marathons zijn toch overleefd. Eens zien wat we daarvoor gaan verzinnen.

Dodentocht

Na 2 dodentochten, of DoTo, was de stress voor deze onderneming al heel wat minder. Vrijdag na het werk vlug onze sportzak klaar maken. Bagage voor rustpunt na 50K klaar maken. En extra blikjes cola, want op de DOTO is er wel wat weinig cola naar mijn zin. Ik zou lopen met de camelback om zo water, cola en gellekes mee te hebben. In Bornem nummer ophalen. En kwam al Henk G tegen. Even verder de loopvrienden van Melsen met oa Valerie en Patrick. En ook Olivier die voor zijn eerste 100 direct voor de snelst mogelijke tijd in Bornem zou gaan, 10h. Bagage afgeven. Maar daar slecht nieuws. Geen drank in de bagage. Blikjes dan maar in de camelback. Maar wel extra gewicht. Direct door naar de startzone waar tegen verschillende lopers een goede dag gezegd werd. Ik schoof door naar helemaal vooraan waar bekenden als Yves DD, Ludo DP, Juan, Koen W, Paul B, Peter DP, enz enz stonden. Het nadeel als loper in Bornem is dat je 3h voor de start in de startzone moet komen staan om te kunnen lopen. En die tijd daar zitten is dan ook niet ideaal. Om 9h was er de start. Een rij brandweermannen begint te stappen en wij volgen. De eerste 2 à 300m lieten ze niemand door. En in een eerste bochtje gingen ze uit elkaar en aan de kanten. Het lopen kon beginnen. Ik zag Paul, Yves, Peter weg sprinten. Probeerde mijzelf in te tomen. Maar na 1km zag ik dat ik toch meer dan 10s sneller was dan 10km/h. Over enkele kilometers het tempo laten zakken. Voor iedere bevoorrading is er een scanning van de chips. Elke bevoorrading + scanning heeft zijn opening en sluitingstijd. Bij de eerste aangekomen versperde een wagen van de organisatie nog de weg. Ik was net te snel geweest. Een herstart met een 100-tal lopers volgde. Ik mikte zo goed mogelijk op 10km/h, want dit voelde eigenlijk wel comfortable aan. Er werd een 3-tal gevormd met Peter en Koen. Aan de volgende bevoorrading spatte ons groepje uit elkaar en was het nu elk voor zich. Het traditionele sportdrankje en rijsttaartje werden genuttigd en we gingen verder. Ik nam de bevoorrading al lopend. Zo kon ik lopers die mij net voorbij liepen terug inhalen. Zo zou ik enkele betere lopers toch meermaals zien passeren. Nog voor de tweede bevoorrading werd ik aangesproken door een nieuwkomer die dorst had en vroeg naar de volgende bevoorrading. Die lag wat ver uiteen vond hij. Ik bood hem aan uit mijn darmpje van de camelback te drinken. Aan de ademhaling te horen wist ik dat deze nog een zware nacht stond te wachten. Bij de volgende bevoorrading opnieuw volgens gewoonte een appeltje voor de dorst en water. Een bevoorrading verder volgde een banaan en water. Vandaar af kan er ook koffie en thee bekomen worden. Maar Bornem richt hem duidelijk op wandelaars. Als loper denk ik niet dat dit veel genuttigd wordt. En is er een tekort aan cola. De volgende bevoorrading ligt op iets meer dan 10K. Maar opnieuw traditioneel staat sponsor Aquarius hier tussenin met een extraatje. Ik voelde ondertussen nieuwe blaren vormen. Bovenop de gegaavende voeten van 2 weken terug. De billetjes hadden een slechte dag en waren als lood. Het ging dus maw steeds moeizamer. En in de laatste kilometers voor halfweg (de bekende Palm-stop) ging ik wandelen. Echter tot mijn verbazing stond het 50K punt nu net voor (ipv vroeger net na) de Palm. En we kwamen daar binnen in 5h15m. Eigenlijk zeer goed gelopen. Maar ik wist dat wat volgde niet het zelfde niveau zou zijn. Marathons voor Geluk Dirk kwam even later ook de Palm binnen. Ik kwam in gesprek met legende Paul Beckers. Het liep niet zoals gehoopt en hij zou de rest uitwandelen. Ik wandelde 5K met hem en luisterde naar zijn verhalen over trainingweken, fabrieksarbeid, WK 24h, karakterloper Fons, ... De benen leken uitgerust en ik zou terug gaan lopen. Net toen hoorde ik Jacques en Vanessa dichter komen. We kwamen op de volgende bevoorrading en ik was terug een heel stuk voorop. De volgende kilometers liepen opnieuw beter. En het zou toch nog een goede 10K duren alvorens Vanessa en Jacques mij inhaalden. Het ging nu opnieuw moeilijk en heel wat wandelstukken kwamen tussen het lopen in. Pas in de laatse 10K kon ik het mentaal opnieuw opbrengen om niet meer te wandelen en te gaan lopen. Nog een sanitaire stop achter een beukenhaag. En over de dijk tot bij nog een extra Aquarius bevoorrading. Op de laatste bevoorrading een verrassing want Jullie stond daar als vrijwilligster. Nam een foto om mijn passage op 95K op FB te plaatsen. En het colaatje dat ze mij gaf, gaf mij vleugels (of is dat een ander drankje). In elk geval was ik bij de start aan de praat geraakt met 2 lopers die ook de supperprestige van de Krekenlopers lopen. De dame haalde ik bij de laatse bevoorrading in. Spoorde haar aan niet meer te wandelen en te lopen. Ze volgde en in de laatste kms naderde ze zelfs opnieuw. Ik vroeg haar als ze een pr liep. Ze bevestigde. Ik versnelde nog behoorlijk en ze ging mee. De laatste strook haalde ik zo weer 8,7Km/h gemiddeld. Mijn slechtste DoTo, maar toch tevreden met het volbrengen er van. Nu de bagage ophalen. Maar deze bleek pas met de laatste vrachtwagen aan te komen. 2h moeten wachten. 1h slapen in de wagen om veilig naar huis te kunnen rijden. Dan naar de pedicure, want de voetjes doen wat te veel pijn voor Monschau morgen. Bij het oplapwerk kreeg ik de aanbeveling om ze te laten rusten in plaats van nog een marathonneke er bij te doen. O p de linker hiel hebben zich blaar na blaar boven elkaar gevormd en dit gaat nu te diep. Zo veel mogelijk in huis op blote voeten lopen, en eventueel ze in de zon sneller laten "opdrogen". Zo zouden ze sneller genezen. Hopelijk zijn we binnen 2 weken klaar om een vervolg aan te breien. De conditie is immers onvoldoene voor BK 24h in Nijvel. En oktober zal er vlug zijn.

Loopvakantie

Na Steenbergen volgde een dipje. Pas na 5 rust weken en een opgave kon ik de Child Learn Marathon finishen. Marathon Mont Blanc verliep ook moeizaam. Voor de eigen 6 uur nog vlug Wadniel meegepikt. Ook daar een moeizame laatste kwart. Na de 6 uur was het dan ook tijd voor wat trainingskilometers.

Oorspronkelijk plan was 5 marathons te lopen in de Zomermeerdaagse in Boxmeer bij Willem Mutze. Maar toen Luc en Vincent mij de "Bikiniloop" presenteerden op zaterdag was ik direct verkocht. Plan aangepast tot Bikiniloop + 4 marathons in Boxmeer. In Boxmeer krijgen we immers toch altijd mooie parcours voorgeschoteld en is het een beetje Jan Knippenberg principe "Lopen is een vorm van reizen".

Na vrijdag nog een 10 mijl te hebben gelopen in Middelkerke bezoek ik nog eens Kneistival en sluit af met een cocktail. Blijven slapen in Knokke was dan ook de beste optie om de volgende dag de eerste tram te kunnen nemen. Met de eerste tram samen met Luc naar De Panne. Bakker opgezocht en een klein suikerbroodje (afgekeken van ...) en chocoladekoek als ontbijt. Ondertussen nam Luc een koffie vlak bij onze start aan het Albert I beeld. Na ontbijt en koffie, wij weg. Het viel Luc op dat het zo donker was achter ons. Even later werd het ook boven ons heel donker. En we mochten genieten van een zware regenbui, donder en bliksem. Zelfs het harde strand werd op plaatsen in een "papje" omgetoverd. We liepen een rustig tempo en Luc nam een sanitaire stop. Even stopte het met regenen, maar dit was maar kort en een nieuwe bui volgde. Luc kwam terug en liep nu duidelijk vlotter. Tempo klein beetje de hoogte in. Gelukkig werd het terug droog. In zo'n weer lag in Nieuwpoort de overzet werkloos te wachten. Ze haden tijd voor een praatje. Verschoten van onze onderneming en vaarden ons direct naar de andere kant. Weerbericht hadden ze nog maar net gecheckt. Het zou gans de dag buiig blijven. Deju toch. Direct terug het strand op, en de tocht werd rustig verder gezet. Omdat ik het wat lastig kreeg gingen we in Middelkerke de dijk op. In een Spar vulden we onze voorraden en gingen op de dijk verder. FF doorbijten tot aan de overzet te Oostende. Daar zien we dan wel met de uurregeling over de middag hoe het verder gaat. In Oostende hadden we geluk. Zespri, Pappilion en een appelmerk deelden er gratis proevertjes uit. Gezien onze outfit volgde al snel opnieuw een gesprek over onze bestemming. We konden ons tegoed doen aan een extra kiwi appel en appelsien. Met deze extra energie gingen we op zoek naar de overzet. Konden direct mee. Aan de overkant zocht ik een hoekje op voor een sanitaire stop. Aan het Fort Napoleon kozen we aanvankelijk de dijk. Maar aan het haventje konden we niet anders dan opnieuw het strand op. Het weer was ondertussen beter geworden en her en der waren de zonnebaders reeds aanwezig. Door de ochtendlijke regenbui was mijn bril onbruikbaar geworden. De passage in Bredene viel dan ook een beetje tegen. Ondanks dat er toch enkele zonnebaders zich van hun beste kant lieten zien. In De Haan bezochten we een strandpavilioentje om nog eens onze voorraden aan te vullen. Ik kreeg er een servetje voor de bril en zag nu terug meer van de wereld om ons heen. In Middelkerke gingen we de dijk op, en op het einde terug het strand op tot aan de haven van Blankenberge. Opnieuw de overzet. Deze is privé een betalend. Bij het begin v de dijk nog een colaatje. En tot aan de pier de dijk genomen. Strand op tot Zeebrugge. Door de regen had ik blaren gekregen. En op dit laatste stukje strand sprong er eentje open. FF doorbijten en op de dijk ging het terug beter. We volgden nu de tramlijn zo ver dit kon. En even later richting station Knokke. Klein stukje terug naar de parking waar onze wagen stond en Vincent ons reeds opwachte. Na een Rock & Roll douche namen we eerst een Australisch dessertje (eigenlijk Belgisch) en daarna een Aziatisch hoofdgerecht. Een terasje sloot de dag af. Vlug naar huis, slapen en de volgende dag vroeg op. Opm. Gezien het hier om een trainingsloopje gaat, wordt deze niet meegerekend in mijn marathon en ultralijstje.

De rit ging nu naar Nederlands Limburg Boxmeer. Annemarie & Willem zorgden weer voor een goede ontvangst. Heel wat bekenden, zelfs nog andere Belgen met Vanessa, Jacques en Patrick was de Genkse loopclub goed vertegenwoordigd. Ik zou de ganse dag hun tempo (proberen) volgen. Al vlug herkende ik het parcours als dat wat ik vorig jaar op zondag liep, maar dan in omgekeerde volgorde. Hier en daar een kleine bijsturing. Na een goede 20K kreeg ik het reeds moeilijk. Ik was de eerste die dit melde. Maar ook Patrick was blij dat het wat rustiger ging. Een overzetbootje dat we zelf moesten bedienen was een aangename extra verpozing. Vorig jaar trok ik hier zelf nog aan de kabel. Nu genoot ik v h extra rustmoment. Even later een heel stuk door de duinen. Het zware zand zorgde voor een wandel moment ipv lopen. Ook Wim en Henk liepen heel veel met ons mee. Vooral in het laatste stuk. In dit laatste stuk was het eerder op Patrick dat er gewacht werd. Het tempo van Vanessa lag wel iets te hoog. Waardoor ik bewust de kop overnam en het tempo lichtjes liet zakken. Af en toe kondigde Jacques een "bergop" aan. Wat betekende dat we een stukje zouden wandelen, zodat iedereen bij het groepje kon blijven. Typisch aan de zomermeerdaagse, een gezellige loop langs een verbluffend parcours. Nadien was het om beurt douchen. De daglopers vertrokken en de meerdaagse lopers kregen een avondmaal voorgeschoteld. Nadien werd er gezellig nagepraat. Vooral de fratsen van Wim & onze Duitse vriend Günther zorgden af en toe voor de nodige hilariteit. Vandaag was Jan ook uitgevallen. En Günter had als ervaren ultraloper een uitgebreide apotheek mee. Hij ontpopte zich als "Dokter Günther".

De volgende dag werden we met de wagen naar Molenhoek gebracht. In de week is het lopersaantal lager. Er wordt zoals elke dag op GPX-files gelopen. Ik moet mijn loop dan ook richten op iemand met een Garmin 305 (mijn 405 is daar niet voor geschikt). Ik dacht mijn loop af te stemmen op Wim. Zijn tempo komt meestal wel met het mijne overeen. Henk en Günther gingen sneller door, maar ik wachte dus even. Hierdoor kwam ik in het laatste peleton terecht met Wim, Regina, Inneke, Wim en Kees. Er werd veel gewandeld. Wel aan een zeer snel tempo. Het snelwandel verleden van Willem kwam duidelijk te voorschijn. Maar dit wandel-loop tempo zorgde er voor dat ik bovenop de blaren van zaterdag er nieuwe bijkreeg. Het parcours liep in het begin door "Berg en Dal". Op 2 oktober organiseert Willem daar opnieuw een loop. Het is een suppermooie streek. Wordt dus zeker een aanrader. Tussen kilometer 20 en 30 versnelden de dames. Aanvankelijk was ik niet mee. Maar als Willem aankondigde dat er een zeer lange rechte strook volgde (door de Maasduinen) en zonder GPX files naar de dames toe kon was ik vertrokken. Ik liep het gat toe. Bij de overzet ging Inneke snel door omdat ze de zelfde avond nog naar huis vertrok. Regina en ikzelf genoten van een pudding en een colaatje en wachten op de anderen. Wat gegek met een blikje bier zorgde er voor dat Wim even versnelde. Maar dit lopen kon ik beter verdragen dan het wandelen. En ik vroeg hem om te blijven lopen. Samen met Kees liepen we in de laatste 5Km nog 5min uit op de rest. Douchen, avondeten, lekker op het teras napraten. "Dokter Günter" bekeek mijn voeten en blaren. Deze werden in de mate van het mogelijk opgelapt, en iedereen ging vrij vroeg het bedje in. Ondertussen is mijn marathon en ultralijstje gegroeid tot 86. In 2013 zit ik reeds aan 20 stuks.

Dinsdag starte dan ook met de nodige twijfels. Kon ik met deze voeten nog een marathon er bij doen? We werden naar Helenaveen gebracht. Niet iedereen stond op het juiste startpunt. Met enige vertraging werd er gestart. Vandaag was Liane er bij en ze starte vrij snel. Ik ging mee, Wim zou ook wel volgen met Liane. Bij dit groepje ook Henk Huub en nog een Wim. Huub en Wim waren de snelsten. Al vlug liep het parcours door een moeras. Te nat en te oneffen (zeker voor mijn voeten). Willem sluite met zijn groep weer aan, en we maakten een ommetje. De eerste paar kilometers gingen moeizaam omwille van de voetjes, maar het liep steeds vlotter. De onverharde wegen liepen over een zeer vlakke grasstrook die zelfs zacht aanvoelde. Het ging steeds beter met de voetjes. Op de eerste post ging Henk er het snelst van door. Bang omwille van het tempo van Wim en Huub koos ik met hem mee te gaan. De rest wachte echter op de groep. En wij waren met onze tweeën weg. In het lopen hielden we het stil. Genoten van de omgeving en van de lekkere looptred. In een ruiterbos was er af en toe een wandelstrook en daar werd dan wel een loopverhaal opgehoest. Aan de volgende bevoorrading werd gevraagd de groepen niet te ver uit elkaar te halen omdat er vandaag maar 2 bevoorradingswagens waren. In de volgende strook werd dan ook al eens een extra wandelpauze ingelast. Het parcours liep vandaag veel meer dan anders over verharde wegen. Voor mijn voetjes was dat een zege. Samen met Henk konden we dan ook op een gezellige en lopende manier samen finishen. Gezien de gezamelijke finish komen we in de uitslag alfabetisch. Zo kom ik voor het eerst in een uitslag op de eerste plaats. Een marathonoverwinning op mijn palmares. Hoewel dit natuurlijk serieus te relativeren valt. De volgende dag had ik reeds een sms uit Belgie van een loper die het had opgemerkt. Leuk, maar toch niet echt een overwinning. Dinsdag was frietjes tijd. Daar konden we als Belg natuurlijk niet ontevreden over zijn.

Woensdag werd vanuit Boxmeer gestart. Door de voetjes was het opnieuw een paar kilometertjes om er in te komen. Net toen het begon te vlotten mochten we een oneffen grasstrook langs een vijver over. Ik was mee met de kopgroep van Jan, Petra, Jet en Henk. Maar op dit oneffen terein spartelden de voetjes serieus tegen en moest ik direct een gat laten. Bij een balkje over een beek kon ik terug aansluiten. Zolang het vlak liep was er niet echt een probleem. Maar vandaag was weer zo'n mooi parcours door de natuur, maar met veel oneffenheden. En het waren die oneffenheden die me de das om deden. In een bosje moest ik opnieuw een gaatje laten en gingen de voeten nog meer pijn doen. In het verharde gedeelte dat volgde ging de pijn niet meer weg. Ik besloot dan ook op de eerste bevoorrading uit te stappen. Ik ging wel nog mee naar de volgende bevoorradingen en hielp bij het aanrijken van soepjes, eitjes en dranken. Bij de aankomst snel een douche en terug naar huis. De kindjes wachten reeds voor een weekje bij de papa.

3° editie - 6 uur van Aalter

Na Wadniel waren de laatste flyers uitgedeeld. De T-shirts werden besteld. Laatste regeling om de fietswegel in orde te krijgen. De tijdsregistratie had speciale zorgen nodig. De laatste week groeide dan ook de stress. Nog meer dan voor het lopen van een marathonneke of ultraatje.

Op vrijdag nog vlug naar St-Margriete. Niall eerst 500m lopen. Ella liep er dan 1000m. Ondertussen was bekend gemaakt dat de 500m moest overgedaan worden. Niall had nu eens zijn beste beentje voor gezet. Maar eerst de 1500m. Daar kon Erin met de gouden plak gaan lopen. Ze was moe, maar weer tevreden. En Niall deed zijn 500m nog eens voortreffelijk over. Samen met Tadhg stond ik vervolgens klaar voor de 5K. Onverwachts stond ik vrij goed in het criterium. En zou niet enkel voor Tadhg lopen, maar ook voor mijzelf. Snelle start in de voorste gelederen. Aanpikken bij Patrick T. Als Erik N voorbijkwam pikte ik daar aan. Er werd tacktisch gelopen. In groep tot aan de eerste bevoorrading. Tempo zakte, waardoor ik een eerste keer op kop kon komen. Gewoon tempo onderhouden. We kregen nog een tweede bevoorrading. Daar werd er gedemareerd. Deze kon ik niet beantwoorden, en hield gewoon tempo. Maar ik kon terug aansluiten met Tadhg nog steeds in mijn voetsporen. Maar hij klaagde al een tijdje over de milt. En iets verder kort na een tweede demarage liet hij mij gaan. Wandelde niet, maar aan een lager tempo maakte hij de afstand vol. Zelf had ik nu een gat laten vallen op een tweetal waaronder Erik N. Deze wou ik terug pakken. Maar het gat bleef gelijk. De medeloper zakte af, en deze kon ik terug inrekenen. Hij volgde even, maar moest mij ook laten gaan. Ik kwam maar niet dichter op Erik. Ik bleef hopen op een zwak moment van hem. En plots in de laatste kilometer stond hij stil. Er op en er over. En de man voor hem kwam ook in het vizier. Nog wat versnellen, maar hij had het in de mot. Daardoor tot op zijn hielen bij de meet, maar er niet over. Achteraf gezien dat het iemand van de zelfde categorie was. Deju. Bleek ook 5,8K te zijn. Toch behoorlijk verder. En toch 3° in mijn categorie, op slechts 1s van de 2°. Ga straks nog carière maken :-)

Zo was de stress er even uitgelopen. Maar de volgende dag kon cafétaria klaar gemaakt worden, en reeds een groot deel v h parcours. Nog wat drukwerk. Een matje klaar leggen enz enz De stress was er al vlug terug. Op zondag morgen bij het eerste wekkergeluid stonden twee van mijn kids al helpens klaar. Leuk zo'n enthousiaste helpertjes. Kidsoppas voor Niall was er. En deze zorgde ook voor onze broodjes. Ondertussen naar de start. Sporthal openen. Inschrijvingen klaar maken. En parcours prepareren. En het was al weer bijna 10h. Wat gaat de tijd toch snel. Na de start nog eens naar Delhaize om nog wat extra inkopen te doen. En de eerste rondes zagen er goed uit. Franky was weer zeer snel gestart. Hoe lang zou hij het volhouden. Gek dat Johan moest afhaken, maar 't is nog vroeg. Bij de dames de verwachte Lydia en Vallerie. Iets na 12h kon ik mijn speaker positie in nemen en de bezoekers informeren. Het was ondertussen weer gezellig druk geworden. De lopers zelf konden ook hun evolutie volgen. Werd wel geapprecieerd. Het aantal uitvallers werd steeds groter. De warmte eiste zijn tol. Bij de dames nam Valerie over en Lydia staakte de strijd. Bij de mannen bleef Franky doorrazen. Marathon onder de 3h, PR op de 50K en na 6h PR en beste wereld jaarprestatie bij de 50+. Ben je als organisator natuurlijk nog eens extra fier op. Ondertussen was de Vlaamse dopingcommisie toegekomen. Deze moesten ook een lokaaltje en een aantal litters water. Want de lopers zouden deze nodig hebben om voldoende controle-vocht te kunnen afleveren. Een tussenstand werd afgedrukt. En de 6 leiders van dat moment zouden gecontroleerd worden. Deze werden in het laatste half uur v d wedstrijd verwittigd. Alles werd ondertussen klaar gemaakt om de restmeters op te meten. En de officials van de KBAB (VAL) namen de eerste helft v h parcours voor zich. Zelf mocht ik de tweede helft opmeten. De rondetelling was vlot verlopen. Restmeters werden ook toegevoegd. Enkele merkten op dat ze vergeten waren. Ook die meterkes er nog bij. En de einduitslag was al weer een feit. Wachten op de dopingcontrole duurde nogal wat. Daarom eerst het podium voor de vrouwen. En als de eerste mannen terug waren van de verplichtingen konden ook zij hun prijzengeld ontvangen. Van de sponsor kregen ze nog sportdrank ARGI+ mee. En ook Running and more mat heel wat voetjes van lopers en passanten op. De reacties waren positief. Beetje per beetje konden we weer op adem komen. Wanneer de laatste lopers weg waren, nog vlug een frietje stekken. En eens goed uitgeslapen.

Eerst nog wat lopen, en dan ... De bosmarathon in Aalter. Deze moet nog een groter feest worden. Want het is mijn marathon verjaardag. 42j en 195 dagen.

Marathon Wadniel

Nog één week voor de 6 uur van Aalter. Een laatste kans om er zelf nog eentje mee te pikken. Luc vroeg om een trailke te gaan lopen. Maar dat was korter dan de marathon afstand. Maar een marathon in Duitsland zag hij ook wel zitten. Mijn wagen was in de carosserie. Luc zorgde voor de GPS. Wij samen weg. 2j geleden was ik daar ook reeds. Toen waren er daar heel wat bekenden uit Duitsland en België. Want Wadniel ligt niet zo ver over de grens. Ongeveer een uur voor de start waren we daar. Daginschrijving, en opnieuw heel wat bekenden groeten. Sommigen maakten er zelfs een jubileum marathon van.

Parcours was voor 95% identiek. Opnieuw starten op de piste. Een extra rondje om de afstand te doen kloppen. En de piste af, direct met een kleine klim. Na een klim volgt een afdaling. Maar toch in het eerste stuk overheerste het klimmen. Ook vrij snel een stuk grint. Daarna bergop met nog een verkeersdrempel er bovenop. Grote baan over. En via een rustige weg langs een haag naar de autostrade toe. Deze onder door. En daarna aan het carting parcours net voor de eerste bevoorrading kroop de klim wel in de benen. Vervolgens mochten we via een 4-tal draaien het bos in. Lang recht stuk dat door de droogte niet zo soepel liep. Gelukkig wel schaduwrijk. Hoe verder we liepen, hoe meer ik mij van het parcours herrinnerde. Op het einde scherpe bocht naar links. En bijna direct terug links bos weer in. Daar konden we vanaf de tweede ronde de andere lopers al zien lopen in de verte. Nog scherp bochtje links en de bocht naar rechts keken we steeds naar uit. Want dan mochten we over de autostrade. En het bos uit. Na het dwarsen van een andere grote weg kregen we daar nog eens bevoorrading. En in dit weer, werd er dus naar uitgekeken. Het laatste stukje parcours was lichtjes aangepast. En was zelfs nog een beetje mooier geworden. Geen wijk in. Maar iets langer over een grint pad. En dan over een domein waar volgens mij gehandicapte kinderen opgevangen worden. De plaatselijke fotograaf spaarde kosten nog moeite en lag plat op zijn buik te midden van het parcours de voorbij komende lopers te portretteren. Wij mochten daarna terug de piste op. Een rondje van iets meer dan 10km. En ronde na ronde werd het warmer. Maar vanaf de tweede ronde ook cola bij de bevoorrading. We mochten niet klagen. Ik had mij ook van bij het begin vast gebeten in het spoor van Christian. Met zoveel ervaring zou dit net geen 4h worden. Maar als ik na het nemen van een gel voelde hoeveel moeite het koste om terug in dat spoor te komen, wiste ik het al. Ik zou 3 rondes proberen. En dan nog eentje uitbollen. Tweede ronde aanklampen ging nog net. Na de gel weer wat moeite om aan te sluiten. Maar lukte. En dan rondje lang aanklampen. Na de derde ronde extra lang genoten van gelleke en de bevoorrading die bij het begin van de ronde stond. En dan rustig aan die laatste ronde. Het voelde serieus zwaar. Kilometer per kilometer werd afgeteld. Bij de bevoorrading opnieuw suikers tanken. Maar ik moest tevreden zijn met een laatste teugje cola, want deze was op. En er kwamen toch nog wat lopers achter. Opnieuw aftellen tot een herken punt. En zo waren er wel wat. Stukje voor stukje schoven ze een laatste maal onder de voeten. Nog een bevoorrading. Deju, ook hier het laatste teugje cola. Nog een keer tot aan de piste, daar nog een extra rondje en finishen.

Geen supper tijd. Maar tevreden volbracht. Ongeveer zoals het in het hoofdje zat. Voor het douchen de wagen in de schaduw gezet. Want behalve GPS had de vervangwagen ook geen airco. Douchen en vlug naar huis. Misschien konen we nog iets zien van de dubbele beklimming van de Alpe d'Huez. We konden alvast volgen op de radio. Maar met deze warmte en zonder airco had ik extra tussenstop nodig. In het tankstation jammer genoeg geen tv. Dan maar terug verder en op de radio de finish volgen. Bij het afzetten van Luc opnieuw eerst wat afgekoeld. En dan nog een stukje koken tot in Aalter. Nog een weekje, en we mogen het ultra-circus hier zelf ontvangen.

Marathon Mont Blanc

Lang vooraf ingeschreven. Maar mijn reiscompagnons verlof werd geweigerd. Alleen dan maar. Had wel nog een rijverbod te goed. En net voor dit weekend kwam de mededeling dat dit verbod in ging. Plots moest vervoer geregeld. Gelukkig kwamen mijn ouders net thuis met de motorhome. Even polsen. Konden pas op vrijdag middag vertrekken, maar wouden dit wel doen. En ze wilden ook direct terug. Dan maar een verkorte versie. Verlof op donderdag en dinsdag geschrapt. Maar we konden naar Chamonix toe.

Vrij lange reis toch. En op vrijdag avond zijn we er niet meer geraakt. Tussenstop en de volgende dag verder. Tegen de middag waren we er. Een dag met niets anders dan regen. Nummer afhalen. En inkopen doen. Een Salomon supper licht regen jasje. En Salomon Speed Cross. Die moesten eens ingelopen worden. Had op de parkeerplaats een pijl gezien van de 80K die op vrijdag gelopen was. Deze kwam van een bergaf via een mooi pad. Daar zouden we eens op lopen. Startte ook vlak na een schans om in de winter te springen met snowbord of op skilatten. Leuk om eens van boven naar beneden te kijken. (En ook om reeds van de kleine geleverde inspanning te bekomen, want was al nodig). Meer dan goed doorstappen lukte niet. Af en toe een klein stukje vals plat. En dan 10-tal stapjes lopen. En hoe hoger ik kwam hoe beter het weer. Kreeg ook mooi uitzicht op de kampeerplaats. En op de kabellift die over het hoofd in de omgeving van de Mont Blanc de toeristen een mooi uitzicht moest bezorgen. Na ruim een uur was ik amper 4,5km verder geraakt. Besloot mijn weg in de omgekeerde richting aan te vatten. En na 2h5m had ik 9km de schoentjes ingelopen. Douchen en naar de pastaparty. Koud slaatje, warme pasta met 2 sauzen en desserts. Water, bier, sportdrank, allemaal inbegrepen. Maar vroeg gaan slapen, want de volgende dag wordt vroeg gestart.

Aan de start in de massa weinig bekenden. Wel hier en daar nog een Belgisch vlagske, maar toch eerder zeldzaam. Het gezelschap is wel serieus internationaal. En de toppers die van overal ter wereld komen, worden afgeroepen om hun gps te komen halen. Zo kan gecheckt worden als ze geen binnenwegje genomen hebben. Terwijl de eerste kilometers nog best mee vallen, zak ik bij deze lichte beklimmingen toch terug in de achterste gelederen. De conditie is na 1 marathon na Steenbergen nog niet optimaal. In de eerste afdaling kon ik echter heel wat goed maken. Ruim 20km volgde ik dit scenario. Bergop enkele plaatsen prijs geven. In de afdaling naar beneden storten. En toen volgede de Aguiliere de Possette. Nog nooit van gehoord. Maar zou deze niet meer vergeten. De kilometers liepen nu traag als een slak. Kreeg nog een telefoontje vanuit België dat één van onze productie omgevingen er uit lag boven op. Collega verwittigen. En zo kon ik de zelfde dame tussen enkele sms'en door een 4-tal keer telkens opnieuw inhalen. We kwamen nu zelfs in stukjes eeuwige sneeuw. Maar was behoorlijk beperkt en niet gevaarlijk. De bevoorradingen waren uitgebreid en zeer goed. Net toen ik begon te voelen extra voeding nodig te hebben kon ik serieus bij tanken. De top van de Aguilliere de Possette werd qua vergezichten het toppunt. Verbluffend mooi, de klim waard. We konden ook de Mont Blanc zien liggen aan de andere kant van Chamonix. (Moest wel vragen welke het nu juist was). In de afdaling die volgde maakte ik nu geen plaatsen goed. De ruwe rotsige afdaling vond ik te gevaarlijk en deed ik stap voor stap en zeer behoedzaam. Het koste heel wat tijd en plaatsen. Maar kwamen zo wel heelhuids beneden. Nieuwe bevoorrading. Naar de sluitingstijd informeren. Op tijd finshen is blijkbaar geen probleem, voldoende marge. Het zwaarste is ook achter de rug (zegt men). Maar de laatste klim blijkt ook nog loodzwaar te zijn. Op de single tracks klim ik nu in een groep steeds hoger. In de verte horen we de stem van de speaker al. Toch blijkt het nog heel wat kilometers te zijn. Beetje per beetje schuif ik in de groep op. Zoals vaak klim ik op het einde beter dan in het begin. Toch tov de recreanten in mijn omgeving. Steeds goede reserve nemen voro zo'n wedstrijden. Ondertussen zijn we in de laatste kilometer. De finsh blijkt nog een behoorlijk stuk hoger te liggen. We slalommen ons naar boven, zwoegen met de laatste krachten de laatste meters naar boven. Bij de finish blijkt niet de Marathon de Medoc mijn langste marathon van de wereld te zijn. Maar deze op de Mont Blanc. Ruim 8h, maar we hebben hem overwonnen. Bleek wel ook langer te zijn met zijn 44,5km.

Aanschuiven voor het kabelbaantje om terug beneden te geraken. Dan naar het buffet voor de deelnemers. En zo zijn we al weer klaar voor de terug weg naar België. Nog een douchke en we zijn weg. Een hele mooie marathon rijker, mooie ervaring. Maar de vakantie had iets meer mogen zijn. Misschien later eens ter gelegenheid van een CCC, TDS of wie weet een UTMB opnieuw doen.

Child learn marathon

Henri Okkersen organiseerde opnieuw een marathon voor het goede doel. Kinderen naar de schoolbanken krijgen. Daar is het om te doen.

Was er naar toe met Ann, Luc en Vincent. Onder de weg al lekker bijkletsen. Luc zou het rustig doen. En was al weer slachtoffers aan het zoeken om zijn wagentje zo lang mogelijk achter te hangen. En op het einde zou hij dan wel los komen.

Zelfde parcours als vorig jaar. Groot deel onverhard en geen meter plat. Eerst nog een stuk licht golvend. Dan een serieuze afdaling op de macadam. Daar konden we ons telkens laten gaan. Maar beneden direct rechts af en via een aarde weg terug naar boven. Een stukje dat ik vanaf de eerste ronde wandelde. Het parcours ging verder op en neer. Via een holle aardeweg liepen we terug een straat op. Deze mochten we enkele 100 meters volgen tot aan de bevoorrading. Dit ging ook bergop en ook hier werd al vlug gewandeld. Opnieuw via een aardeweg slingerden we nu tussen de verschillende velden richting watertoren. En die bouwen ze wel altijd op een hoog punt. Klimmen er naar toe dus. En lichtjes bergaf terug naar de finish. Daar rond de kegel draaien en volgende ronde starten. Ook daar een bevoorrading. 2 keer op 7K, heel goed dus. Maar gezien de warmte geen luxe. Elke ronde probeerde ik een nieuwe gel uit. Had eens wat soortjes aangeschaft.

Maar Luc zijn start was alles behalve rustig. En deze had zich al meteen laten vangen. Met de blessure van Steenbergen en 5 rustige weken achter de rug was de conditie serieus weggezakt. Ik liet mij dan ook behoorlijk terug afzakken. En af en toe kwamen bekenden voorbij. Even denken van aan te pikken. Maar het gevoel zei telkens van nee. Ondertussen vorderden de rondes wel goed. En ik zou in de laatste ronde nog 1 iemand laten terug komen en dan samen finishen. Wel eerst nog die afdaling nog eens volluit. En tot mijn verbazing was het niet meer Henri, maar Samantha die plots de eerste achtervolgster was. Ze naderde vrij snel. Dus gingen we haar wat uitdagen. Ietsje versnellen zodat ze het gaatje niet te snel toe loopt. Anders loopt ze er mij misschien nog af. Liet ze dus maar heel langzaam en moeilijk bijkomen. En toen waren we al in de laatste kilometer. Haar nog wat toe roepen terwijl ze op komst is. Ze mag juist voor mij finishen, maar moet daarvoor wel nog een inspanning leveren. En zo gebeurde. Bijna samen over de finish. Wel net boven de 4h. Maar na 5 weken. Terug eentje op de teller. Eindelijk. Hopelijk nu terug de goede richting uit.

Le grand trail des Lacs et châteaux

Na Steenbergen zou Gieten volgen. Als ik genoeg gerecupereerd was. Echter het putje na 15h30 had een lichte kneuzing veroorzaakt. Een week later was er geen sprake van een nieuwe 50K wedstrijd.

Nog eens 2 weken later, en dus 3 weken na Steenbergen moest een feestweekend worden. Vrijdagavond op mijn verjaardag naar de Ardennen afzakken voor een pasta-party. En de volgende dag Trail des Fous Furieux. Goed voor 84K en 3082 hoogtemeters. Op zondag zou dan opnieuw Trail des Fous Furieux volgen van 75K en 2904 hoogtemeters.

De pastaparty verliep goed. Slapen in de wagen. Ontbijt. En met dze bus naar de start in Eupen. Veel meer bekenden dan verwacht. Plezant bijpraten met gelijkgezinden. De start werd gegeven en direct de natuur in. Het Duitstalige deel heeft duidelijk ook zijn hoogtemeters en natuur. Gelijkaardig aan de Ardennen. Maar na een kilometer of 20 begon het afrollen van de linkervoet opnieuw steeds pijnlijker te worden. Aan de bevoorrading wat inlichtingen gevraagd. De volgende post na ongeveer 40K lag vlak bij de finish en verblijfplaats. Dat zouden we toch proberen. Onder weg noodlijn gebeld. In de wagen lag immers de kinetape die ik speciaal voor spierscheur en Steenbergen had gekocht. Kon deze ook dit probleem oplossen? Kine vertelde hoe de voet te tapen. Bij de volgende bevoorrading zou ik naar de finishplaats lopen, tapen, en terug. Op de terug weg zou ik wel voelen als het wel/niet beter ging. Maar moest niet zo ver lopen om te voelen dat dit geen beterschap gaf. DNF. Om erger te voorkomen. Lekkere douche en dan flyeren voor de eigen bosmarathon en 6-uren loop. Nadien nog eens pasta party. En de loop van de zondag hebben we maar achter wege gelaten. Deze moeten we volgend jaar nog eens goed maken.