Een loopjaar om niet te vergeten. Begonnen met een zeer geslaagde organisatie. De eerste eigen bosmarathon leverde meer dan 400 deelnemers op. Inschrijven voor de Spartathlon. Bij een diëtiste langs geweest om op gewicht te komen tegen september. Dat leverde meteen resultaat op. Maar als ik niet ingeloot was voor Sparta liet ik de boog wat minder gespannen. Gewicht laag gehouden, maar niet verder naar streefdoel. Het duurde een tijdje om terug gemotiveerd te raken. Maar een nieuw PR op de 100km was nodig voor de inschrijving Spartathlon 2016. Ik liep eerst als training Limburgs Zwaarste 100km. Dit was genieten. Conditie was super, en verbeterde mijn tijd daar zeer veel. Wel moeten afremmen omwille van zeer gevoellige kuiten. En met de gebeurtenis van vorig jaar in gedachten, maakte mij dat wel wat bang. Maar dit was maar training. Steenwerck, was een eerste doel. En verbeterde mijn PR op de 100km met ruim 30min. Ik kan mij in 2016 inschrijven. Daarna wat zoeken naar doel. Eerst nog een 5° editie van de 6 uur van Aalter organiseren. Deelnemersveld is opnieuw gegroeid in de breedte. Een organisatie waar ik fier op ben. In september kon ik mee naar Spartathlon met de ervaren Joseph en de broers Vanderplas. Echt mijn ogen open getrokken. Samen met David Patricia begeleid. Het parcours is meer dan die afstand alleen en de Sangras. Maar bij de finish komen toch heel wat doorzetters toch aan. Plan opgevat om toch nog eens te proberen de "balotin" te ontwijken. Nu ik zo in vorm ben. Waarom nog niet eens 216km op een 24h proberen? Voorbereiding daar naar toe marathon PR mee gepikt. En tussen de trainingen in ook nog eens een snelle halve marathon gelopen. Een PR waarvan ik mij nog steeds afvraag hoe ik dat voor elkaar kreeg. En ondertussen kilometers malen. Als nooit te voren. Het lichaam voelde aan alsof het op de rand zat. Maar een paar keer kine losten dit op. Een rust week volgde. Ik was er volledig klaar voor.
Oorspronkelijk waren mijn opties om gedurende de loop voor de kids te zorgen in het water gevallen. Maar vanaf dinsdag waren de slaaploze nachten daarvoor voorbij. Mijn ouders zouden ook naar Barca trekken met hun motorhome. Voedingsschema had ik niet. Op basis van een schema van Luc nog vlug gels met eiwitten, amino's en met zouten gaan halen. Daar nog mijn energiegellekes bij en 'k was er bijna. Vrijdag hadden we echter bijna 6h vertraging met het vliegtuig. De stress steeg. Uren lang op de luchthaven gewoon zitten wachten. In Barcelona na 22h nog moeten gaan eten, mijn ouders nog water en gels gebracht en alles nog moeten maken tot 1h30. Volgende dag geen pannekoeken meer kunnen bakken, wel wit brood gevonden vlak bij appartement. Goed ontbeten, en we waren er dan toch klaar voor.
Luc ging hier ook voor de 216. En gewoon voor de moreel was dit al supper. Gestart met Luc op kop en gewoon volgen. Voelde precies iets te traag, maar we hadden 10,25 na een uur zei men. Na een tijdje gingen we het kopwerk afwisselen. Elk om beurt een plaspauze en gaatje terug dicht lopen. Toen dacht ik al dat ik niet goed genoeg was. Luc liep het gaatje veel sneller dicht dan ik. Maar na zijn 2° toiletstop zag ik hem niet meer terug. Ik vroeg aan Pat en Veerle waar hij was. Hij zou op komst zijn. Maar het bleef duren. Ondertussen bij Noora wat vertraagd en wat gepraat. En dan telkens toch maar door gaan. Uiteindelijk haalde ik Luc terug bij en had ik zowaar 400m voor. Maar hij had nog een toiletbezoek extra gemaakt. En tempo wat aangepast. Dat stelde mij gerust. We mochten tempo wat laten zakken, en alles kwam in orde. We zaten super op schema. Was gerust gesteld. En Pat zei bij de zoveelste inhaalbeurt dat ons "treintje" weer mooi vertrokken was. Alles dik in orde dus. 6h en 61km. Mooier op schema kan amper. Na 3h had ik eigenlijk ook wel al wat last van de rechter bil. Maar om de 3h werd van richting verandert. Kopke zei dat de rechterbil daardoor terug verbeterde. Maar de linker ging nu ook tegen spruttelen. Na iets meer dan kwart wedstrijd dus terug samen met Luc. Lekker samen lopen. Achter elkaar, zonder al te veel te vertellen. Maar de aanwezigheid zorgde voor de goede mood. Maar het werd nu al moeilijk. En ik moest hem lichtjes laten gaan. Niet zo erg want zit toch 400m voor. En op een 24h zijn er dipjes en kom je er na wel weer door. Ondanks alles, ging het toch verder bergaf. En ging ik zelfs wandelen. Luc raadde aan om een lange broek aan te trekken. En dat hielp precies wel beetje. Of zit het toch in kopke? In elk geval terug aan het lopen. Maar na een tijdje volgde al weer een dip. Wandelen - lopen werd opnieuw afgewisseld. De kids kwamen terug van een dagje Barcelona. En ik wou nog eens tonen dat de papa kon blijven lopen. Maar nee, dat "blijven lopen" zat er echt niet in. Gedachte bij Leonidas. Een loper met t-shirt "never stop running". Alles hielp. Maar telkens maar heel even. Maar toch zou ik niet stoppen. Deze keer blijv ik 24h op het parcours. Tijgerbalsem was het volgende ideetje. En opnieuw een tijdje goed. Maar het bleef niet duren. Na heel wat wandelkilometers, dan toch maar beslist om de strijdbijl te begraven. Ik zou gaan rusten. Maakte wel nog nooit een finish van een 24h al lopend mee. Deze keer zou ik dat wel doen. Om 8h wekkerke gezet. En eventjes later op de piste. Met mijn boterhammekes met choco warm gewandeld. En dan terug in looppas. Nog 3h een laatste keer draaien. En Luc vroeg als ik nog wat kop kon doen. Hij zat nog heel mooi op schema. Maar er mocht niet al te veel verval zijn. En hij kreeg het ook moeilijk. Ik zette mij op kop en deed een ronde of 3 à 4 alle kopwerk aan het tempo dat Luc het beste lag. Dan wandelde ik een half rondje terwijl Luc er eentje liep. Het stuk tegen wind kon ik dan terug op mij nemen. En zo alweer voor een aantal rondes vertrokken. Opnieuw zorgde de aanwezigheid van Luc voor een goede drive. Ook al paste ik mijn tempo aan voor hem. Leverde dit het beste op wat ik in de laatste 4h nog eventueel kon halen. Anders zou ik zeker meer gewandeld hebben. En als we (allée, hij hè) de 216km hadden vol gemaakt. Ben ik gaan versnellen. Er was nog een wandelaar die iets meer dan 2 rondes voor zat. En er resten nog een klein kwartierke. Veel om goed te maken op kwartierke. Maar ondanks alle miserie, toch nog alles uit de kast gehaald. Snelste kwartier gelopen. En zo toch nog 47° op 110 geworden. Eigenlijk nog niets opgezocht over afstand en plaats.
Nog wat met de kids van Barcelona proberen genieten. Mijn stapsnelheid was traag, maar vonden de kids echt niet erg. En dinsdag namiddag vliegtuig terug naar België. Loop en vakantietijd viel weg. En nu ging het kopke nog meer nadenken. Oorzaak? Een ervaren rot als Luc zegt misschien te snel getraind, te laat warme kleren aangetrokken. Misschien wel. Rondjes lopen 6h lang, vind ik nog wel leuk. Maar 24h lang, een mentaal gevecht tussen kopke en spierpijntjes. Nee, daarvoor ben ik een watje. Ik geef toe aan de pijntjes. En als ik dan terug denk aan al de trainingen, inspanningen, ben ik echt wel ontgoogcheld. Veel leuke activia's, en mooie kilometers. Dat wel. Maar al die tijd, vroeg opstaan enz enz. De laatste zware week. 5 avonden laat in het donker na het werk nog ruim 20km afhaspelen. En op zaterdag en zondag extra vroeg op om de kilometers op de teller te krijgen. En dan moest de kers op de taart komen. Een kroon op het werk. Waar ik zo naar verlangde. Ik wou zeker zijn van Spartathlon. Niet moeten afhangen van "balotin". Maar het is niet zo. Dit zorgt voor pijn van binnen. Een traantje van buiten. De Spartathlon zelf zet ik niet uit het hoofd. Joseph zei mij reeds na de 24h van Nijvel dat een punt tot punt wedstrijd iets helemaal anders is. En dat ik dat misschien wel kan. Nu even proberen genieten van kerst en nieuw. Zal niet makkelijk zijn. Zorgen voor mooie bostrails in Aalter. En dan opnieuw alle moed samen. Nog wat strenger op eten. Nog wat verstandiger trainen (toch trager zeker Luc?). En hopend op een loterij ticketje, ons toch weer proberen klaar stomen voor september. Graag wil ik er eens bij zijn.
dinsdag, december 22, 2015
129) Valencia
Het PR was binnen. En zelfs eentje op de halve ook. Lekker relaxed naar Valencia. Landen daar in een lekker warm weertje. Wel te laat om nog te lopen. Maar elke dag dat we er waren werden kilometers gemalen. Het hoogtepunt van het jaar moest immers nog komen. De voorbereiding naar 24h van Barcelona moest gewoon verder door gaan. Maar met een ontbijtloop de dag voor de marathon. Nog eens de kustlijn aflopen en ook de prachtige loopomgeving van de drooggelegde Turia moest ook al lopend verkend worden. Dus buiten de marathon best nog wat kilometers kunnen afwerken.
Voor de marathon had ik voorzichtig afgestemd en zou pacen voor de 4h. Een 4-tal bekenden hadden wel interesse. Jan besloot van bij de start het echter iets rustiger te doen gezien het huidige vormpijl niet dat is. Filip ging iets langer dan de helft mee. Maar ook hij had dit vooraf voorspeld. Dan was er nog het marathon debuut van Birgit. En Mario die goed getraind nu onder de 4h zou duiken bij zijn 3° marathon. Bij de start was het wel een lekker weertje maar nog voldoende koel. Ondertussen was het al goed opgewarmd. Aan mijn rustig tempo kon ik daar perfect van genieten. Als je een eerste marathon loopt, of op een PR jaagt, zal dit wel niet zo ideaal zijn. En had zo al een voorgevoel. Ging eens bij Birgit luisteren als elk voor zijn tijd ging? Ze wou samen blijven tot km 35. En als dat ten koste van haar tijd zou zijn? Dat zou zo niet zijn. Ze checkte even bij Mario. Alles was nog in orde. Had een ander gedacht. Toen er een gaatje viel liet ik Birgit verder lopen en zei dat ik Mario er wel weer bij trekte. En dat lukte ook. Echter een bevoorrading verder kregen we ook nog een brug over de Turia bedding. Anders nogthans een vlakke marathon. En die brug zorgde opnieuw voor een gaatje. Birgit zou alleen door gaan, ik bleef bij Mario. Maar Mario klaagde over zijn lies en zij dat ik toch beter bij Birgit bleef. Hij zou mooi doorbijten en (wel boven de 4h) toch maar een nieuw pr lopen. Gaatje naar Birgit liep ik toe, en we waren opnieuw vertrokken. Iets voorbij kilometer 30 mocht ik niet versnellen. Werkelijkheid was echter dat het tempo beetje moest zakken. En dat de kleine voorsprong die we hadden op het 4h schema aan het verdwijnen was. Aan kilometer 30 schrok ik mij een ongeluk. We waren pas 2d na de aanslagen in Parijs. En tijdens de marathon een zware knal. Boston scenario? Ik zag rook. En daarna hoorde ik nog een snelle reeks van lichtere knallen. Had één iemand moeten beginnen roepen was ik in paniek geweest. Maar niemand reageerde. Met een bang hartje liep ik de rookwolk door. Na een plaspauze liep ik nog eens een snelle kilometer. Daarna terug in het 4h tempo. Of toch zeer dicht er bij. Toen stond er een gorilla langs de weg. Ik nam een sprong om vlak voor de gorilla tot stand te komen. Foutje, want mijn volger werd hier effkens door gehinderd. Maar we ammuseerden ons wel. Toen kwam de boodschap dat we de 4h hadden, maar dat we alles moesten geven om de 3h59 te verdienen. En het lukte. Birgit kon alle energie samen nemen en nog een versnelling uit de benen toveren. We gingen de laatste 2km steeds sneller. Ik drong aan om door te gaan tot op de meet. Het zou echt een seconde spel worden. In het wetenschapspark bouwt de organisatie jaarlijks een rode loper in de vijver. Wat een prachtig finish zicht oplevert. Sublieme aankomst. Samen met Birgit zij aan zij gefinishd. Nog wat gaan uitlopen zodat ik zeker aan 50km kwam, en het beoogde weektotaal kon halen. Barcalona hè. Pas een stuk later op de avond kwamen de officiële resultaten online. En ik was net onder de 4h gedoken. 3h59m59s. Birgit kreeg echter 4h00m00s achter haar naam. Vond het zelf zonde, maar zij was er zeer tevreden mee. Bij de start was ze voor mij over de startijn gegaan, en dat maakte het verschil.
De volgende dagen nog Paëlla geproefd, top-tappas gegeten en de stad verkent. Genieten van zomerzon. Enkel 's avonds moest je vanaf een uur of 6 toch een truitje aan trekken. Top marathon-vakantie. Het lopen gaat zeer goed dit jaar. Het doet mij dromen van meer.
Voor de marathon had ik voorzichtig afgestemd en zou pacen voor de 4h. Een 4-tal bekenden hadden wel interesse. Jan besloot van bij de start het echter iets rustiger te doen gezien het huidige vormpijl niet dat is. Filip ging iets langer dan de helft mee. Maar ook hij had dit vooraf voorspeld. Dan was er nog het marathon debuut van Birgit. En Mario die goed getraind nu onder de 4h zou duiken bij zijn 3° marathon. Bij de start was het wel een lekker weertje maar nog voldoende koel. Ondertussen was het al goed opgewarmd. Aan mijn rustig tempo kon ik daar perfect van genieten. Als je een eerste marathon loopt, of op een PR jaagt, zal dit wel niet zo ideaal zijn. En had zo al een voorgevoel. Ging eens bij Birgit luisteren als elk voor zijn tijd ging? Ze wou samen blijven tot km 35. En als dat ten koste van haar tijd zou zijn? Dat zou zo niet zijn. Ze checkte even bij Mario. Alles was nog in orde. Had een ander gedacht. Toen er een gaatje viel liet ik Birgit verder lopen en zei dat ik Mario er wel weer bij trekte. En dat lukte ook. Echter een bevoorrading verder kregen we ook nog een brug over de Turia bedding. Anders nogthans een vlakke marathon. En die brug zorgde opnieuw voor een gaatje. Birgit zou alleen door gaan, ik bleef bij Mario. Maar Mario klaagde over zijn lies en zij dat ik toch beter bij Birgit bleef. Hij zou mooi doorbijten en (wel boven de 4h) toch maar een nieuw pr lopen. Gaatje naar Birgit liep ik toe, en we waren opnieuw vertrokken. Iets voorbij kilometer 30 mocht ik niet versnellen. Werkelijkheid was echter dat het tempo beetje moest zakken. En dat de kleine voorsprong die we hadden op het 4h schema aan het verdwijnen was. Aan kilometer 30 schrok ik mij een ongeluk. We waren pas 2d na de aanslagen in Parijs. En tijdens de marathon een zware knal. Boston scenario? Ik zag rook. En daarna hoorde ik nog een snelle reeks van lichtere knallen. Had één iemand moeten beginnen roepen was ik in paniek geweest. Maar niemand reageerde. Met een bang hartje liep ik de rookwolk door. Na een plaspauze liep ik nog eens een snelle kilometer. Daarna terug in het 4h tempo. Of toch zeer dicht er bij. Toen stond er een gorilla langs de weg. Ik nam een sprong om vlak voor de gorilla tot stand te komen. Foutje, want mijn volger werd hier effkens door gehinderd. Maar we ammuseerden ons wel. Toen kwam de boodschap dat we de 4h hadden, maar dat we alles moesten geven om de 3h59 te verdienen. En het lukte. Birgit kon alle energie samen nemen en nog een versnelling uit de benen toveren. We gingen de laatste 2km steeds sneller. Ik drong aan om door te gaan tot op de meet. Het zou echt een seconde spel worden. In het wetenschapspark bouwt de organisatie jaarlijks een rode loper in de vijver. Wat een prachtig finish zicht oplevert. Sublieme aankomst. Samen met Birgit zij aan zij gefinishd. Nog wat gaan uitlopen zodat ik zeker aan 50km kwam, en het beoogde weektotaal kon halen. Barcalona hè. Pas een stuk later op de avond kwamen de officiële resultaten online. En ik was net onder de 4h gedoken. 3h59m59s. Birgit kreeg echter 4h00m00s achter haar naam. Vond het zelf zonde, maar zij was er zeer tevreden mee. Bij de start was ze voor mij over de startijn gegaan, en dat maakte het verschil.
De volgende dagen nog Paëlla geproefd, top-tappas gegeten en de stad verkent. Genieten van zomerzon. Enkel 's avonds moest je vanaf een uur of 6 toch een truitje aan trekken. Top marathon-vakantie. Het lopen gaat zeer goed dit jaar. Het doet mij dromen van meer.
woensdag, november 18, 2015
Een halveke
Met de vorm van het moment had ik mij eens laten gaan. Stoute mond opgezet.
Eigenlijk begonnen enkele jaren terug. Charlotte verhuist naar Bellem. Door de verhuis niet in conditie. Ze loopt de laatste Vullaertloop en ik haal haar in. Blijf bij haar, geraak aan de praat. Gezien ze nieuw was in Aalter en ik een JCA truitje droeg waren we vlug aan de babbel. Wat reclame voor JCA en Deinze-Bellem. En op 11/11 stond ze daar. Welke tijd ga je lopen? 1h45 ongeveer. Mag ik volgen? Natuurlijk. Een ganse groep volgde mij en na een kilometer of 17 plaatste Charlotten een demarage op Hansbeke brug. Niemand reageerde, in de afdaling zou ik ze dan wel terug nemen. Ik er achter aan. Groepje uit elkaar, maar gaatje kreeg ik net niet meer dicht. Deju. In de volgende jaren was ik of vrijwilliger, of liep stukken trager dan haar. Maar met de huidige vorm had ik haar aangesproken. Nu zou ik net op Hansbeke brug mijn aanval plaatsen en haar er af lopen. Klein detail. Ondertussen staat haar PR op de halve marathon veel scherper dan het mijne. Op de koop toe loopt ze zeer sterk in Evergem 1h31 (wel te korte afstand).
Absoluut niet gepiekt naar deze dag. Veel te veel kilometers tot en met maandag. Disndag gezwoegd om alles klaar te zetten gezien dit een JCA organisatie is. Woensdag ochtend nog van alles gedaan en dan naar start. Bij het opwarmen voelt de linker hamstring niet zo goed. Ik durf geen versnellingske doen toen andere Aalterse loper dit vroeg. Ondertussen Charlotte gevonden en samen naar de start. Ze zag iemand van haar Triathlon club die voor 1h30 zou gaan. Zou ze durven volgen? Ik durf niet. Ik kies voor 1h34, want had vorige woensdag nog gezegd dat de 1h30 van Ivan geen spek voor mijn bek was. Toch gaat Charlotte bij haar club genoot staan een tweetal rijtjes achter mij. De start wordt gegeven en we zijn weg. Eerste 400 en 800m op gevoel. En zie dat het tempo niet traag maar niet supper is. Denk al om het PR idee te laten varen. Maar loop toch verder. Zeker als ik zie dat Ivan zelfs nog achter mij zit. Hou deze even in de gaten. Maar als hij via de gaatjes naar de kop van een groep gekomen was, was hij weg. En ik kon niet aanpikken. Ging te snel. Maar logisch ook. Want hij liep voor de 1h30 en ik zou 1h34 lopen. Charlotte niet te zien. Phil ging meelopen, maar die liep ook al voor mij uit. Even niets van aantrekken en op eigen tempo concentreren. Ivan liep beetje per beetje uit, maar ik werd niet massaal voorbij gestoken. En daar was eerste bevoorrading al. Nam vooraan een beker water, kon er achteraan nog eentje pakken, en kon mijn bril aan Sonja afgeven voor bij de finish. Door deze korte hevige passage was ik versneld en liep vlak voor mij opnieuw Ivan. Zou ik durven? Toch keer proberen. Gaatje bleef gelijk. Toch tandje bij. Gaatje toe. We zien wel waar we uitkomen. Ivan merkte mij op, ah ben je hier terug. Zonder veel commentaar gewoon laten meedrijven. We liepen ondertussen met 3-tjes. Andere loper was ook uit Aalter en liep vorig jaar 1h34. Hij ging ook voor 1h30 merkte Ivan op. Ja, maar ik wel voor 1h34, en ben goe zot bezig. Wat gaat dat geven? 2° bevoorrading. Had ik niet van ver zien aankomen. Toch vlug die gel uithalen. Binnenslikken. Nog net een watertje mee. Niet 100% te vreden van deze bevoorrading, maar hier moeten we het mee doen. Ivan merkte op dat we direct 50 lopers zouden bij halen. Een juiste mentale boost op het juiste moment. Een grote groep achter gelaten. En nu haalden we ze nog steeds, wel maar druppelsgewijs, verder in. En vaak bekende lopers. Maar bekend in de zin van "die, daar kan ik niet aan tippen, die is veel sneller". En toch zag ik ze nu afzien, en mochten we ze één voor één achter laten. Ga ik dit kunnen blijven houden? Hoe gaat de wind zitten langs het andere kanaal? We haalden Dirk en Isabelle in. En even later ook Chris. Een grotere groep met heel wat JCA truitjes was gevormd. De brug overleven. Nee, lukt niet, moet gaatje laten in de bergop. Gelukkig heb ik een goede afdaling in de benen, en kan ik terug bijbenen. Wind schuin op kop. En ik nestel mij achter IVan en de 3° loper. Want de rest moest toch opnieuw gaatje laten. En daar was laatste bevoorrading al. Watertje, sportdrank. En terug verder. Rudy was ook aan het pacen en haalden we in. Een bekende pacer uit Evergem met zijn poulin konden we ook inhalen. En blijven aanpikken. Hansbeke brug. In de bergop terug moeilijk. Ivan merkte dit op en wachte mij op. In de bergop kon ik mede dankzij Ivan opnieuw aanpikken. Als we van de vaart weg draaiden zat wind plots pal op kop. Maar we kwamen al aan bordje 20. Ivan moedigde ons aan om nog 1km lang alles te geven en liet ons begaan. We persten er alles uit. Terwijl ik steeds in het zog gelopen had, haalde ik in de voorlaatste bocht toch mijn medeloper nog in. En perste er nog alles uit. In de laatste rechte lijn hoorde ik verschillende verbaasde JCA reacties dat ik daar al was. Recht door over de finish, recht tegen de commionet van de tijdsopname. En nu recupereren. Fantastische tijd, terug op een wolk. 1h30m19s en 14,02km/h. Wie dit voorspeld had, had ik nooit kunnen geloven. Maar het is gelukt.
Eigenlijk begonnen enkele jaren terug. Charlotte verhuist naar Bellem. Door de verhuis niet in conditie. Ze loopt de laatste Vullaertloop en ik haal haar in. Blijf bij haar, geraak aan de praat. Gezien ze nieuw was in Aalter en ik een JCA truitje droeg waren we vlug aan de babbel. Wat reclame voor JCA en Deinze-Bellem. En op 11/11 stond ze daar. Welke tijd ga je lopen? 1h45 ongeveer. Mag ik volgen? Natuurlijk. Een ganse groep volgde mij en na een kilometer of 17 plaatste Charlotten een demarage op Hansbeke brug. Niemand reageerde, in de afdaling zou ik ze dan wel terug nemen. Ik er achter aan. Groepje uit elkaar, maar gaatje kreeg ik net niet meer dicht. Deju. In de volgende jaren was ik of vrijwilliger, of liep stukken trager dan haar. Maar met de huidige vorm had ik haar aangesproken. Nu zou ik net op Hansbeke brug mijn aanval plaatsen en haar er af lopen. Klein detail. Ondertussen staat haar PR op de halve marathon veel scherper dan het mijne. Op de koop toe loopt ze zeer sterk in Evergem 1h31 (wel te korte afstand).
Absoluut niet gepiekt naar deze dag. Veel te veel kilometers tot en met maandag. Disndag gezwoegd om alles klaar te zetten gezien dit een JCA organisatie is. Woensdag ochtend nog van alles gedaan en dan naar start. Bij het opwarmen voelt de linker hamstring niet zo goed. Ik durf geen versnellingske doen toen andere Aalterse loper dit vroeg. Ondertussen Charlotte gevonden en samen naar de start. Ze zag iemand van haar Triathlon club die voor 1h30 zou gaan. Zou ze durven volgen? Ik durf niet. Ik kies voor 1h34, want had vorige woensdag nog gezegd dat de 1h30 van Ivan geen spek voor mijn bek was. Toch gaat Charlotte bij haar club genoot staan een tweetal rijtjes achter mij. De start wordt gegeven en we zijn weg. Eerste 400 en 800m op gevoel. En zie dat het tempo niet traag maar niet supper is. Denk al om het PR idee te laten varen. Maar loop toch verder. Zeker als ik zie dat Ivan zelfs nog achter mij zit. Hou deze even in de gaten. Maar als hij via de gaatjes naar de kop van een groep gekomen was, was hij weg. En ik kon niet aanpikken. Ging te snel. Maar logisch ook. Want hij liep voor de 1h30 en ik zou 1h34 lopen. Charlotte niet te zien. Phil ging meelopen, maar die liep ook al voor mij uit. Even niets van aantrekken en op eigen tempo concentreren. Ivan liep beetje per beetje uit, maar ik werd niet massaal voorbij gestoken. En daar was eerste bevoorrading al. Nam vooraan een beker water, kon er achteraan nog eentje pakken, en kon mijn bril aan Sonja afgeven voor bij de finish. Door deze korte hevige passage was ik versneld en liep vlak voor mij opnieuw Ivan. Zou ik durven? Toch keer proberen. Gaatje bleef gelijk. Toch tandje bij. Gaatje toe. We zien wel waar we uitkomen. Ivan merkte mij op, ah ben je hier terug. Zonder veel commentaar gewoon laten meedrijven. We liepen ondertussen met 3-tjes. Andere loper was ook uit Aalter en liep vorig jaar 1h34. Hij ging ook voor 1h30 merkte Ivan op. Ja, maar ik wel voor 1h34, en ben goe zot bezig. Wat gaat dat geven? 2° bevoorrading. Had ik niet van ver zien aankomen. Toch vlug die gel uithalen. Binnenslikken. Nog net een watertje mee. Niet 100% te vreden van deze bevoorrading, maar hier moeten we het mee doen. Ivan merkte op dat we direct 50 lopers zouden bij halen. Een juiste mentale boost op het juiste moment. Een grote groep achter gelaten. En nu haalden we ze nog steeds, wel maar druppelsgewijs, verder in. En vaak bekende lopers. Maar bekend in de zin van "die, daar kan ik niet aan tippen, die is veel sneller". En toch zag ik ze nu afzien, en mochten we ze één voor één achter laten. Ga ik dit kunnen blijven houden? Hoe gaat de wind zitten langs het andere kanaal? We haalden Dirk en Isabelle in. En even later ook Chris. Een grotere groep met heel wat JCA truitjes was gevormd. De brug overleven. Nee, lukt niet, moet gaatje laten in de bergop. Gelukkig heb ik een goede afdaling in de benen, en kan ik terug bijbenen. Wind schuin op kop. En ik nestel mij achter IVan en de 3° loper. Want de rest moest toch opnieuw gaatje laten. En daar was laatste bevoorrading al. Watertje, sportdrank. En terug verder. Rudy was ook aan het pacen en haalden we in. Een bekende pacer uit Evergem met zijn poulin konden we ook inhalen. En blijven aanpikken. Hansbeke brug. In de bergop terug moeilijk. Ivan merkte dit op en wachte mij op. In de bergop kon ik mede dankzij Ivan opnieuw aanpikken. Als we van de vaart weg draaiden zat wind plots pal op kop. Maar we kwamen al aan bordje 20. Ivan moedigde ons aan om nog 1km lang alles te geven en liet ons begaan. We persten er alles uit. Terwijl ik steeds in het zog gelopen had, haalde ik in de voorlaatste bocht toch mijn medeloper nog in. En perste er nog alles uit. In de laatste rechte lijn hoorde ik verschillende verbaasde JCA reacties dat ik daar al was. Recht door over de finish, recht tegen de commionet van de tijdsopname. En nu recupereren. Fantastische tijd, terug op een wolk. 1h30m19s en 14,02km/h. Wie dit voorspeld had, had ik nooit kunnen geloven. Maar het is gelukt.
128) Aanvallen
Had wat gepuzzeld met de planning. En had een gaatje gevonden voor een aanval op mijn marathon PR. Op 1/9 nog eens een lactaat test gedaan. En de resultaten waren hoop gevend, maar niet ideaal. Lactaat blijft lang laag wat aantoont dat de lange trage duurlopen aan het juiste tempo en hartslag gelopen worden. En ook hun beoogde effect hebben. Echter tussen 12 en 13km/h gaat het lactaat plots pijlsnel omhoog. Ook logisch als je weet dat ik nauwlijks (lees niets) van tempo en snelheidstrainingen doe. Basis is goed, voor een marathon in een tijd waar ik zelf nog niet durf van dromen. Maar dat is nu niet haalbaar wegens te weining snelheid. Vanaf 1/9 heb ik er dan toch maar wat opgenomen in de trainingen. Vooral blokken van 3 en zelfs 4km aan een tempo van boven de 13km/h. Ook eens een training van 16km lang aan 12km/h. De trainingen liepen zoals voorzien. De laatse week rusten. Enkel op maandag en vrijdag een rustig kort loopje. Op vrijdag met 3 keer een versnellingske er in.
Zaterdag vertrokken we met JCA naar Etten-Leur. Ook 3 van mijn kinderen waren mee op de uitstap. In La Trappe gestopt voor een stevige broodmaaltijd met heel veel rauwkost. Daarna naar Breda. Met de kids de winkelstraten afgeslenterd en nog wat schoenen, gsm bescherming enz gezocht. Hotel inchecken, bufetje achter de kiezen, en nog een bingo avond. Naar bed voor een uurtje extra rust want het winteruur werd ingezet. De volgende ochtend zelf de eitjes mogen bakken en voor de rest goed genoten van het hotel-ontbijt. De uitstap en het eten is niet ideaal. Maar de voorbereiding loopt tot hier zeker niet slecht.
In Etten-Leur eerst rustig meegelopen met Niall die de familieloop deed. Ondertussen waren Tadhg en Erin gestart aan hun 5K race. Als Erin bij de molen kwam en nog iets meer dan 1km te lopen had, heb ik meegelopen tot aan de kerk. Goede opwarming, en een steun voor mijn lopende meid. Zowel Tadhg als Erin liepen mooie tijden. Nu was het aan mij. Al goed opgewarmd, al stevig versnellingske in de benen. Aan de start van de marathon vele bekenden. Te veel om op te noemen. Maar in het startvak gekropen met Kevin die misschien wel zou proberen volgen. En met Robin Velghe die mij zou proberen hazen. Was eerste keer dat hij dit zou doen, en mijn JCA haasje was gekwetst gevallen. Ook Lydia kwam bij ons staan bij de start. Ze zou het echter wel wat rustiger doen gezien de gevoelige hamstring.
Ik zou starten aan 1m55 per 400m. Eerste 800 was iets te snel. Voor Kevin het signaal om toch te proberen tempo verder vast te houden en een mooie tijd na te streven. Ook iemand van Sodibru die eerst overwoog om met ons te starten, want wou zijn eerste lopen in 3h30 was sneller weg. Lydia was mee met ons. Maar als we tempo wat lieten zakken naar beoogde tempo was ook zij weg. Robin liep soms naast, soms voor mij. En een 4-tal lopers kwam in ons zog mee. Als het echt tegen wind werd vroeg ik Robin om mooi voor mij te komen lopen. Voor mij leek het alsof het tempo zakte. Maar als ik van achter hem kwam piepen, voelde dit toch opnieuw heel anders aan. Bij de bevoorrading nam Robin een extra beker water voor mij. Ik kon mij concentreren op telkens een eerste beker en afhankelijk van de afstand ook een gel. Halverwege zagen we Kevin, Sodibru-loper en Lydia die reeds de 2° ronde begonnen. Ook nog wat andere bekenden. Maar wij zaten nog altijd perfect op schema. Net na halfweg, door het enthousiaste publiek ging het even iets te hard. En opnieuw bij de molen voelde ik de eerste vermoeidheid. Tempo terug laten zakken en in het spoor van mijn luxe haasje ging het opnieuw voortreffelijk. Door even het tempo wat te laten stijgen waren de volgers plots verdwenen. Op eentje na. Maar deze had blijkbaar goeie benen en ging nog wat versnellen. En uit de achtergrond kwam Xavier terug. Iemand die normaal stukken sneller is dan mijzelf. Was zelf verbaasd mij daar aan te treffen. Maar bij een bevoorrading had hij opnieuw een gaatje en zagen we hem een hele tijd niet meer terug. Even verder kwam echter nog een bekende uit Oudenaarde terug bij ons treintje. Ook hij was verwonderd van mijn vorm en tempo. Plots hoorde ik hem vragen aan toeschouwers als deze daar woonden. En weg was hij en zagen we niet meer terug. (Op 11/11 zou ik horen dat hij een toilet bezoek moest maken en zo wat tijd verloor). Ondertussen kreeg ik het lastig. Maar Robin hield het tempo er perfect in. Ik concentreerde mij op zijn tred. Met een blik op de voeten gericht volgde ik zijn spoor. Tempo vast houden, de kilometers waren al aardig gevorderd. Een eerste plan om aan kilometer 30, als alles goed ging, nog wat te versnellen, was niet haalbaar. Vooraf had ik vooral schrik van de afstand tussen de laatste bevoorrading en de finish. Had graag nog een extra bevoorrading gehad. Maar robin had een gordel met 2 drinkpullen. Reeds in eerste ronde gevraagd om net voor de brug in de laatste ronde even wat drinken te kunnen krijgen. Dat plaatsje kwam al behoorlijk dicht bij. Net voorbij de laatste bevoorrading was er nog eens Xavier die terug kwam aanpikken. Meestel ging het omgekeerd. En zoals gewoonlijk in de 2° ronde veel lopers kunnen inhalen. Lydia, Kevin, Sodibru loper. En ook vele minder bekenden. Maar de brug, daar was ze dan. Net er voor nog een laatste bevoorrading. De brug op. En boven tempo de hoogte in. Robin verschoot even van de versnelling (zo zei hij achteraf). Ik moest hem aanmanen om plaats te maken en mij te laten passeren, want ging nu echt versnellen. Maar Robin versnelde ook en bleef voortreffelijk hazen. We gingen de laatste 2k alsmaar sneller. Ook de enige overgebleven en versnelde loper uit ons groepje uit de eerste ronde moest er aan geloven. Xavier was de enige die bleef aanpikken. Hij nam zelf af en toe de kop over en joeg het tempo nog verder de hoogte in. Nog de bocht naar de molen. In de eerste ronde kon je links over voetpad, wat we niet deden. Ik zei tegen Robin als dit mogelijk was, we dit nu wel zouden doen. Na de bocht wou Robin dit doen, ik volgde. Maar vanuit de seingevers werd geroepen dat het andere kant uit was. Bang voor een declassering liet ik dat plan varen en pakte toch de weidere bocht. We kwamen bij de molen. Nog iets meer dan 1km. Alles er uit persen. Ruim boven de 14km/h. Maar Xavier kregen we er niet af. Dat enen plaatsje ga ik niet prijs geven. Alles geven. Zelf boven de 15km/h. Daar is de finish. En gelukt. Maar liefts 9m54s van het pr. We kwamen uit op 3h20m46s. Genieten !!!
Met dank aan een pracht van een haas. Merci Robin.
Zaterdag vertrokken we met JCA naar Etten-Leur. Ook 3 van mijn kinderen waren mee op de uitstap. In La Trappe gestopt voor een stevige broodmaaltijd met heel veel rauwkost. Daarna naar Breda. Met de kids de winkelstraten afgeslenterd en nog wat schoenen, gsm bescherming enz gezocht. Hotel inchecken, bufetje achter de kiezen, en nog een bingo avond. Naar bed voor een uurtje extra rust want het winteruur werd ingezet. De volgende ochtend zelf de eitjes mogen bakken en voor de rest goed genoten van het hotel-ontbijt. De uitstap en het eten is niet ideaal. Maar de voorbereiding loopt tot hier zeker niet slecht.
In Etten-Leur eerst rustig meegelopen met Niall die de familieloop deed. Ondertussen waren Tadhg en Erin gestart aan hun 5K race. Als Erin bij de molen kwam en nog iets meer dan 1km te lopen had, heb ik meegelopen tot aan de kerk. Goede opwarming, en een steun voor mijn lopende meid. Zowel Tadhg als Erin liepen mooie tijden. Nu was het aan mij. Al goed opgewarmd, al stevig versnellingske in de benen. Aan de start van de marathon vele bekenden. Te veel om op te noemen. Maar in het startvak gekropen met Kevin die misschien wel zou proberen volgen. En met Robin Velghe die mij zou proberen hazen. Was eerste keer dat hij dit zou doen, en mijn JCA haasje was gekwetst gevallen. Ook Lydia kwam bij ons staan bij de start. Ze zou het echter wel wat rustiger doen gezien de gevoelige hamstring.
Ik zou starten aan 1m55 per 400m. Eerste 800 was iets te snel. Voor Kevin het signaal om toch te proberen tempo verder vast te houden en een mooie tijd na te streven. Ook iemand van Sodibru die eerst overwoog om met ons te starten, want wou zijn eerste lopen in 3h30 was sneller weg. Lydia was mee met ons. Maar als we tempo wat lieten zakken naar beoogde tempo was ook zij weg. Robin liep soms naast, soms voor mij. En een 4-tal lopers kwam in ons zog mee. Als het echt tegen wind werd vroeg ik Robin om mooi voor mij te komen lopen. Voor mij leek het alsof het tempo zakte. Maar als ik van achter hem kwam piepen, voelde dit toch opnieuw heel anders aan. Bij de bevoorrading nam Robin een extra beker water voor mij. Ik kon mij concentreren op telkens een eerste beker en afhankelijk van de afstand ook een gel. Halverwege zagen we Kevin, Sodibru-loper en Lydia die reeds de 2° ronde begonnen. Ook nog wat andere bekenden. Maar wij zaten nog altijd perfect op schema. Net na halfweg, door het enthousiaste publiek ging het even iets te hard. En opnieuw bij de molen voelde ik de eerste vermoeidheid. Tempo terug laten zakken en in het spoor van mijn luxe haasje ging het opnieuw voortreffelijk. Door even het tempo wat te laten stijgen waren de volgers plots verdwenen. Op eentje na. Maar deze had blijkbaar goeie benen en ging nog wat versnellen. En uit de achtergrond kwam Xavier terug. Iemand die normaal stukken sneller is dan mijzelf. Was zelf verbaasd mij daar aan te treffen. Maar bij een bevoorrading had hij opnieuw een gaatje en zagen we hem een hele tijd niet meer terug. Even verder kwam echter nog een bekende uit Oudenaarde terug bij ons treintje. Ook hij was verwonderd van mijn vorm en tempo. Plots hoorde ik hem vragen aan toeschouwers als deze daar woonden. En weg was hij en zagen we niet meer terug. (Op 11/11 zou ik horen dat hij een toilet bezoek moest maken en zo wat tijd verloor). Ondertussen kreeg ik het lastig. Maar Robin hield het tempo er perfect in. Ik concentreerde mij op zijn tred. Met een blik op de voeten gericht volgde ik zijn spoor. Tempo vast houden, de kilometers waren al aardig gevorderd. Een eerste plan om aan kilometer 30, als alles goed ging, nog wat te versnellen, was niet haalbaar. Vooraf had ik vooral schrik van de afstand tussen de laatste bevoorrading en de finish. Had graag nog een extra bevoorrading gehad. Maar robin had een gordel met 2 drinkpullen. Reeds in eerste ronde gevraagd om net voor de brug in de laatste ronde even wat drinken te kunnen krijgen. Dat plaatsje kwam al behoorlijk dicht bij. Net voorbij de laatste bevoorrading was er nog eens Xavier die terug kwam aanpikken. Meestel ging het omgekeerd. En zoals gewoonlijk in de 2° ronde veel lopers kunnen inhalen. Lydia, Kevin, Sodibru loper. En ook vele minder bekenden. Maar de brug, daar was ze dan. Net er voor nog een laatste bevoorrading. De brug op. En boven tempo de hoogte in. Robin verschoot even van de versnelling (zo zei hij achteraf). Ik moest hem aanmanen om plaats te maken en mij te laten passeren, want ging nu echt versnellen. Maar Robin versnelde ook en bleef voortreffelijk hazen. We gingen de laatste 2k alsmaar sneller. Ook de enige overgebleven en versnelde loper uit ons groepje uit de eerste ronde moest er aan geloven. Xavier was de enige die bleef aanpikken. Hij nam zelf af en toe de kop over en joeg het tempo nog verder de hoogte in. Nog de bocht naar de molen. In de eerste ronde kon je links over voetpad, wat we niet deden. Ik zei tegen Robin als dit mogelijk was, we dit nu wel zouden doen. Na de bocht wou Robin dit doen, ik volgde. Maar vanuit de seingevers werd geroepen dat het andere kant uit was. Bang voor een declassering liet ik dat plan varen en pakte toch de weidere bocht. We kwamen bij de molen. Nog iets meer dan 1km. Alles er uit persen. Ruim boven de 14km/h. Maar Xavier kregen we er niet af. Dat enen plaatsje ga ik niet prijs geven. Alles geven. Zelf boven de 15km/h. Daar is de finish. En gelukt. Maar liefts 9m54s van het pr. We kwamen uit op 3h20m46s. Genieten !!!
Met dank aan een pracht van een haas. Merci Robin.
127) Nog pace jobke
Na IFF was het nu in Brussel om doen. Geparkeerd juist voorbij de aankomst. En dan te voet naar de start. Onderweg al Kobe tegen gekomen en samen tot aan de jubelboog gestapt. Ondertussen nog bekende gezichten. Verzamelplaats voor de pacers bereikt en we kunnen ons klaar maken. Opnieuw voor de 4h. Niet zoals bij IFFM alleen, maar met mede-pacer Koenraad Coussée. We zouden iets sneller lopen in het begin om halfweg op de klimmetjes wat rustiger aan te kunnen doen.
Bij de start door de drukte al een beetje achter op het schema. Maar niet panikeren en rustig in tempo komen en verder doen. Door de tunnels was er niet veel tijd goed gemaakt. Ook daarna ging het nog lichtjes klimmend door de groene zone's van Brussel. Klim naar Watermaal-Bosvoorde. En dan komt een afdaling langs Koninginnendal. Beetje per beetje konden we onze tijd goed maken. En aan het tram museum gekomen hadden we een mooie groep met een voorsprong. Hier komt dan de eerste nog steeds rustige maar lange klim. Tempo laten zakken en Koenraad probeerde achteraan iedereen er bij te houden. Vooraan waren er enkele die het tempo niet lieten zakken en konden doorgaan op het tempo van voor de klim. Zowel vooraan als achteraan dunde de groep uit. Na de klim wat hergroeperen. En we waren opnieuw weg. Tot aan de vijver viel het nu goed mee. Rond de vijver, en dan volgt een korte maar pittige klim. Nu liep ik achteraan en moedigde iedereen aan om bij de groep te blijven. Maar ook daarna volgt een lange trage klim. Met veel moeite zo veel mogelijk lopers bij de groep gehouden. En dan aankondigen dat er nu een afdaling volgt. Deze die we in het heen gaan overwonnen hadden. En dan volgt enkel nog de Tervurenlaan. Met de reserve tijd die we hebben, kan iedereen die er nu nog bij is de beoogde sub 4h vast halen. In de afdaling de groep mooi samen houden. Vooral achteraan wat extra aanmoedigingen. Nu niet meer lossen, we zijn er bijna. De halve marathon komt er bij aan het tram museum. Daar een groep meisjes met een gehandicapt kind in een soort buggy. Ik mocht even een handje toesteken. Ze waren blij, namen er zelfs nog een fotootje van. Wij verder in ons tempo om onder de 4h te duiken. Maar voor de meisjes was dit iets te snel. Eentje kwam achter gehold om de buggy terug te vragen. Ze zouden het iets rustiger doen. Ondertussen waren we aan de beruchte Tervurenlaan begonnen. Gezien de marge die we hadden, tempo serieus aangepast. Was best ook. We pikten ook nog enkele lopers op die sneller gestart waren, en die maar al te graag aanpikten voor die sub 4h. Zo groeide ons groepje opnieuw wat aan. Nu volgde even wat afdaling. De Wetsstraat hadden velen niet meer op gerekend. Ook al kenden we die van net na de start. Blijkbaar voelde die nu toch net even anders aan. Maar dan komt het centrum en de menigte. De afdaling naar de markt. Over steken en nu naar de finish. We duiken effectief onder de 4 uur, en zo kregen we de traditionele bedankjes. Ballon weg gegeven voor een kindje. En vrij snel naar de wagen om nog naar een voetbal matchke te gaan kijken.
Opdracht volbracht, teller staat weer eentje hoger.
Bij de start door de drukte al een beetje achter op het schema. Maar niet panikeren en rustig in tempo komen en verder doen. Door de tunnels was er niet veel tijd goed gemaakt. Ook daarna ging het nog lichtjes klimmend door de groene zone's van Brussel. Klim naar Watermaal-Bosvoorde. En dan komt een afdaling langs Koninginnendal. Beetje per beetje konden we onze tijd goed maken. En aan het tram museum gekomen hadden we een mooie groep met een voorsprong. Hier komt dan de eerste nog steeds rustige maar lange klim. Tempo laten zakken en Koenraad probeerde achteraan iedereen er bij te houden. Vooraan waren er enkele die het tempo niet lieten zakken en konden doorgaan op het tempo van voor de klim. Zowel vooraan als achteraan dunde de groep uit. Na de klim wat hergroeperen. En we waren opnieuw weg. Tot aan de vijver viel het nu goed mee. Rond de vijver, en dan volgt een korte maar pittige klim. Nu liep ik achteraan en moedigde iedereen aan om bij de groep te blijven. Maar ook daarna volgt een lange trage klim. Met veel moeite zo veel mogelijk lopers bij de groep gehouden. En dan aankondigen dat er nu een afdaling volgt. Deze die we in het heen gaan overwonnen hadden. En dan volgt enkel nog de Tervurenlaan. Met de reserve tijd die we hebben, kan iedereen die er nu nog bij is de beoogde sub 4h vast halen. In de afdaling de groep mooi samen houden. Vooral achteraan wat extra aanmoedigingen. Nu niet meer lossen, we zijn er bijna. De halve marathon komt er bij aan het tram museum. Daar een groep meisjes met een gehandicapt kind in een soort buggy. Ik mocht even een handje toesteken. Ze waren blij, namen er zelfs nog een fotootje van. Wij verder in ons tempo om onder de 4h te duiken. Maar voor de meisjes was dit iets te snel. Eentje kwam achter gehold om de buggy terug te vragen. Ze zouden het iets rustiger doen. Ondertussen waren we aan de beruchte Tervurenlaan begonnen. Gezien de marge die we hadden, tempo serieus aangepast. Was best ook. We pikten ook nog enkele lopers op die sneller gestart waren, en die maar al te graag aanpikten voor die sub 4h. Zo groeide ons groepje opnieuw wat aan. Nu volgde even wat afdaling. De Wetsstraat hadden velen niet meer op gerekend. Ook al kenden we die van net na de start. Blijkbaar voelde die nu toch net even anders aan. Maar dan komt het centrum en de menigte. De afdaling naar de markt. Over steken en nu naar de finish. We duiken effectief onder de 4 uur, en zo kregen we de traditionele bedankjes. Ballon weg gegeven voor een kindje. En vrij snel naar de wagen om nog naar een voetbal matchke te gaan kijken.
Opdracht volbracht, teller staat weer eentje hoger.
zondag, september 13, 2015
126) Pacing
Pacen. Voor zij die het nog niet kennen: Als pacer loop je zo constant mogelijk een gevraagde afstand in een gevraagde tijd. Andere deelnemers die graag in die tijd willen finishen kunnen volgen, moeten niet constant naar horloge kijken, worden bijgestaan met tips & tricks, met wat amusement onderhouden, enz enz
Steeds leuk om te doen, want je loopt in een aangenaam tempo. En je krijgt meestal ook veel dankbaarheid voor terug. Vandaag mocht ik nog eens de groep van 4h00 begeleiden. Met 2 oranje ballonnetjes aan mij vastgeknoopt en een shirt met naam en beoogde eindtijd er op konden we starten. Prachtig weertje. Niet te warm, niet te veel wind en droog. Bij de start geen matten voor tijdsregistratie. Bedoeling was dat we liepen om de beoogde tijd als brutto tijd te halen. Vlak na de start is er bij IFFM een versmalling waardoor het gaat opstroppen. Maar er resten nog genoeg kilometers om dat terug goed te maken. 1° kilometer hierdoor één minuut te traag. En de pacer van 4h15 in mijn rug die vraagt om wat vaart te maken. Maar vanaf dan is er voldoende ruimte en we komen in het juiste tempo. Enkele secondjes per kilometers gaan we er nu telkens afknabbelen. Eenmaal in het juiste tempo eens een "goeie morgen" gezegd aan de groep. En er was nog zuurstof genoeg om er eentje terug te zeggen. Was ook nog maar net gestart he. Aangekondigd dat we één minuutje achter zaten, dat heel rustig gaan inhalen en zo vlak mogelijk om in bruto tijd van 3h59 te proberen finishen. Na enkele kilometers halen we Leo Pardaans in. Leo aan de groep voorgesteld en hij kreeg spontaan een applaus van de groep. Elke 5km meegedeeld hoe we stonden tov de vooropgestelde tijd. Na 5 en 10km was dat nog steeds een slinkende achterstand. Een juffrouw had het niet zo voor in groep te lopen en wou iets sneller in haar eigen tempo gaan lopen. Ok, tot straks. Werd ge-interpreteerd alsof we ze wel weer zouden inlopen. Dus snel aan toegevoegd "aan de aankomst he". Een pak kilometers verder had die zelfde dame nood aan een sanitaire stop. Ik zag ze in de verte naar de zijkant gaan. Eenmaal aan de bewuste bomen/struiken gekomen zat ze weinig verschuild haar boodschap te doen. Even geroepen dat ze dat ook in haar eigen tempo mocht doen en niet moest opjagen. Ambiance in de groep natuurlijk. Kilometer 15 hadden we ondertussen een 10-tal seconden voorsprong genomen. En daar was onze juffrouw weer. Even gecheckt maar ze bevestigde dat alles ok was en stak ook de duim omhoog. Toch merkte een plezante medeloper op, dat er nog iets aan de benen was blijven hangen. En zo hadden we alweer ons pleziertje. Ietsje verder, de helft afgewerkt en we hadden 2 minuutjes voorsprong. Ik probeerde het tempo een heel klein beetje te laten zakken. En de voorsprong bleef nu tussen de 2 à 3min. We bekeken al lopend de dodengang. En even verder op ook de Yzertoren. AVV-VVK kent iedereen en hadden we ook vanop enige afstand al kunnen lezen. Nu vlak bij konden we ook de oude toren zien en de tekst "Hier liggen hun lijken als zaden in 't zand. Hoop op den oogst o Vlaanderen land." lezen. En nadien nog eens herhalen voor de groep. Onze Vlaams gevoel en literatuur beetje hoog houden. Bij de overgang van de Yzer naar de Ieperlee was er een volgende bevoorrading. Enkel links. Ik kondigde dit aan, ging achter de tafel om en nam een 3-tal flesjes mee. Zo was iedereen in de groep goed voorzien. Wel was de groep in 2 gesplitst. Ik zette mij op kop van deel 2 en het gaatje werd langzaam dicht gelopen. Terug op kop van de volledige groep en we waren weer vertrokken met de bende. De mensen wat opporren om te applaudiseren. Er was een dame in de groep met heel wat reserve. Die op kilometer 30 aangezet tot een kleine versnelling, dit zou echt wel lukken. Nog even gevraagd als er nog waren met veel reserve. Maar de rest bleef liever gewoon in de groep. Achteraf kwam haar man nog bedanken, ze liep haar 1° marathon in 3h50. Nu begon het oppeppen. Ik weet dat het nu lastig is, maar is voor iedereen zo. Even vastbijten. De laatste kilometers zijn genieten en glorie. Komaan he. De brug over de Ieperlee nemen we rustig. De rest van de tijd laten we deze links liggen. Bij de bevoorrading opnieuw splitsing van de groep. Het eerste 10-tal heeft geen probleem en laat ik hun ding doen. Een 6-tal neem ik op sleeptouw. Hier zal het moeilijker worden, hebben ze ondersteuning nodig. Een van hen was trouwens een dame die vooraf nog eens was komen bedanken voor de pace job vorig jaar in Brussel. We waren nog altijd niet vertraagd en hadden nog steeds 2 à 3min voorsprong. Nog 9 minuten te gaan en ik moest het tempo laten zakken en tijd prijs geven om het 6-tal zamen te houden. Nu waren steeds aanmoedigingen nodig. Tanden bijten. Nog maar klein stukje, we hebben nog wat overschot. We gaan onder die 4h. Ondertussen kwamen we ook in de zone waar we lopers inhalen die met een extra aanmoediging kunnen aanpikken en ook nog net onder de 4h duiken. Nog maar 2km. Voldoende ruimte om het tempo nog verder te laten zakken. De lopers in de buurt zijn nu allen puur op karakter aan het lopen. Eentje werd 2 weken geleden 70 jaar, en loopt binnen 2 weken ook nog Berlijn. Een Engelsman is er de laatste 4 jaar niet meer in geslaagd nog onder de 4h te komen. Maar nu laten we dit niet meer schieten. Heel wat lopers uit de groep zitten voor en finishen mooi en ruim onder de 4h. Zelf zit ik in de omgeving van nog enkele lopers die finishen in 3h58 of 3h59. Opdracht geslaagd. Na de finish zoals gewoonlijk veel maal bedankt, veel tevreden gezichten. Die soms wel wat pijn verbijten. En even later gingen de hemelsluizen open. Net op tijd binnen dus. Een mooie marathon er bij op het lijstje.
Steeds leuk om te doen, want je loopt in een aangenaam tempo. En je krijgt meestal ook veel dankbaarheid voor terug. Vandaag mocht ik nog eens de groep van 4h00 begeleiden. Met 2 oranje ballonnetjes aan mij vastgeknoopt en een shirt met naam en beoogde eindtijd er op konden we starten. Prachtig weertje. Niet te warm, niet te veel wind en droog. Bij de start geen matten voor tijdsregistratie. Bedoeling was dat we liepen om de beoogde tijd als brutto tijd te halen. Vlak na de start is er bij IFFM een versmalling waardoor het gaat opstroppen. Maar er resten nog genoeg kilometers om dat terug goed te maken. 1° kilometer hierdoor één minuut te traag. En de pacer van 4h15 in mijn rug die vraagt om wat vaart te maken. Maar vanaf dan is er voldoende ruimte en we komen in het juiste tempo. Enkele secondjes per kilometers gaan we er nu telkens afknabbelen. Eenmaal in het juiste tempo eens een "goeie morgen" gezegd aan de groep. En er was nog zuurstof genoeg om er eentje terug te zeggen. Was ook nog maar net gestart he. Aangekondigd dat we één minuutje achter zaten, dat heel rustig gaan inhalen en zo vlak mogelijk om in bruto tijd van 3h59 te proberen finishen. Na enkele kilometers halen we Leo Pardaans in. Leo aan de groep voorgesteld en hij kreeg spontaan een applaus van de groep. Elke 5km meegedeeld hoe we stonden tov de vooropgestelde tijd. Na 5 en 10km was dat nog steeds een slinkende achterstand. Een juffrouw had het niet zo voor in groep te lopen en wou iets sneller in haar eigen tempo gaan lopen. Ok, tot straks. Werd ge-interpreteerd alsof we ze wel weer zouden inlopen. Dus snel aan toegevoegd "aan de aankomst he". Een pak kilometers verder had die zelfde dame nood aan een sanitaire stop. Ik zag ze in de verte naar de zijkant gaan. Eenmaal aan de bewuste bomen/struiken gekomen zat ze weinig verschuild haar boodschap te doen. Even geroepen dat ze dat ook in haar eigen tempo mocht doen en niet moest opjagen. Ambiance in de groep natuurlijk. Kilometer 15 hadden we ondertussen een 10-tal seconden voorsprong genomen. En daar was onze juffrouw weer. Even gecheckt maar ze bevestigde dat alles ok was en stak ook de duim omhoog. Toch merkte een plezante medeloper op, dat er nog iets aan de benen was blijven hangen. En zo hadden we alweer ons pleziertje. Ietsje verder, de helft afgewerkt en we hadden 2 minuutjes voorsprong. Ik probeerde het tempo een heel klein beetje te laten zakken. En de voorsprong bleef nu tussen de 2 à 3min. We bekeken al lopend de dodengang. En even verder op ook de Yzertoren. AVV-VVK kent iedereen en hadden we ook vanop enige afstand al kunnen lezen. Nu vlak bij konden we ook de oude toren zien en de tekst "Hier liggen hun lijken als zaden in 't zand. Hoop op den oogst o Vlaanderen land." lezen. En nadien nog eens herhalen voor de groep. Onze Vlaams gevoel en literatuur beetje hoog houden. Bij de overgang van de Yzer naar de Ieperlee was er een volgende bevoorrading. Enkel links. Ik kondigde dit aan, ging achter de tafel om en nam een 3-tal flesjes mee. Zo was iedereen in de groep goed voorzien. Wel was de groep in 2 gesplitst. Ik zette mij op kop van deel 2 en het gaatje werd langzaam dicht gelopen. Terug op kop van de volledige groep en we waren weer vertrokken met de bende. De mensen wat opporren om te applaudiseren. Er was een dame in de groep met heel wat reserve. Die op kilometer 30 aangezet tot een kleine versnelling, dit zou echt wel lukken. Nog even gevraagd als er nog waren met veel reserve. Maar de rest bleef liever gewoon in de groep. Achteraf kwam haar man nog bedanken, ze liep haar 1° marathon in 3h50. Nu begon het oppeppen. Ik weet dat het nu lastig is, maar is voor iedereen zo. Even vastbijten. De laatste kilometers zijn genieten en glorie. Komaan he. De brug over de Ieperlee nemen we rustig. De rest van de tijd laten we deze links liggen. Bij de bevoorrading opnieuw splitsing van de groep. Het eerste 10-tal heeft geen probleem en laat ik hun ding doen. Een 6-tal neem ik op sleeptouw. Hier zal het moeilijker worden, hebben ze ondersteuning nodig. Een van hen was trouwens een dame die vooraf nog eens was komen bedanken voor de pace job vorig jaar in Brussel. We waren nog altijd niet vertraagd en hadden nog steeds 2 à 3min voorsprong. Nog 9 minuten te gaan en ik moest het tempo laten zakken en tijd prijs geven om het 6-tal zamen te houden. Nu waren steeds aanmoedigingen nodig. Tanden bijten. Nog maar klein stukje, we hebben nog wat overschot. We gaan onder die 4h. Ondertussen kwamen we ook in de zone waar we lopers inhalen die met een extra aanmoediging kunnen aanpikken en ook nog net onder de 4h duiken. Nog maar 2km. Voldoende ruimte om het tempo nog verder te laten zakken. De lopers in de buurt zijn nu allen puur op karakter aan het lopen. Eentje werd 2 weken geleden 70 jaar, en loopt binnen 2 weken ook nog Berlijn. Een Engelsman is er de laatste 4 jaar niet meer in geslaagd nog onder de 4h te komen. Maar nu laten we dit niet meer schieten. Heel wat lopers uit de groep zitten voor en finishen mooi en ruim onder de 4h. Zelf zit ik in de omgeving van nog enkele lopers die finishen in 3h58 of 3h59. Opdracht geslaagd. Na de finish zoals gewoonlijk veel maal bedankt, veel tevreden gezichten. Die soms wel wat pijn verbijten. En even later gingen de hemelsluizen open. Net op tijd binnen dus. Een mooie marathon er bij op het lijstje.
zondag, augustus 23, 2015
125°) Trop is teveel, teveel is trop
Op vrijdag avond gaan loslopen in Kaprijke. Er stond daar een 10-mijl geprogrammeerd. Na 12km in 1h, ff vertraagd met 3 om onze 4° loper ook nog mee te krijgen tot aan de finish. Goede training. De volgende dag vroeg uit de veren. Geen brood in huis, wel zelgemaakte cake-jes. Zo hadden we ook weer iets binnen. Lange weg naar Genk, en daar al vlug weer veel bekenden.
10h start en al behoorlijk warm. Heb van mijzelf het idee daar vrij goed tegen te kunnen, dus deert niet. Na ruim 1km al een eerste klein uitschuivertje. Zet de voet op de rails en die waren glad. Volgende rondes voetje er maar naast geplaatst. Moesten van de organisatie wel de TGV voorrang geven. Dat verklaart misschien al voor een deel mijn iets mindere eindtijd :-) . Maar de eerste 5 à 6km waren best aangenaam. Zat wel klimmetje of 2 in, en wat vals plat. Maar dit stuk viel goed mee. Ook vrij veel tussen het groen en daar was wat schaduw. Hier kon er rustig getetterd worden. Bij de eerste bevoorrading mijn tijd genomen om goed te drinken en hierdoor wat plaatsjes verloren. Maar dat was vandaag niet echt een zorg. Iets voorbij de bevoorrading stond een bordje van de organisatie dat het hier echt begon. En zo zag ik de eerste keer een mijnterril van dicht bij. De eerste was nog in etagekes aangelegd. We mochten hem in 4 keer beklimmen. Tussen 1° en 2° stuk was nog een vrij groot vlak loopstuk. Tussen de volgende was dat maar enkele meters. De 4 klimmekes waren zeer steil maar niet zo heel lang door telkens het tussen liggende etageke. In de eerste ronde viel dat dus nog goed mee. Boven op de eerste terril een heel mooi uitzicht. Vooral het blauwe stadion van Genk viel op. Wonen daar nu de smurfen? Dan maar gaan afdalen. Was aangekondigd als gevaarlijk. Maar na de Jurassic Coast Trail vind ik deze best goed doenbaar. Beneden mochten we een klein kilometerke lopen van terril één naar terril twee. En als je al dacht dat die eerste steil was, hebben ze er hier nog eentje neer gegooid die nog steiler is. En ook niet in ettagekes. Dus mochten we in een trek door naar omhoog. Boven was de adem op, maar het parcours nog niet. Eventjes lucht happen en dan de afdaling. Na de 2 terrils volgde volgens de organisatie een laatste molshoop. Maar ook hier was het een klimmeke in etages. Op de eerste etage kwam er dan een "sorry, dit stukje vals plat waren we nog vergeten". Dat dan ook maar beklommen. De laatste 2km liepen dan weer iets vlotter. Kwam bij de aankomst in 1h15 voor 11,2 à 11,3km. Opnieuw ruim tijd genomen om te drinken. En volgde gewoon in het spoor van een v d lopers die mij was ingehaald bij de bevoorrading. Beetje per beetje opschuiven tot aan de bevoorrading. Had ondertussen wat honger gekregen na het te beperkte ontbijt. Bij de bevoorrading goed voorzien van banaan, appelsien, peperkoek, en Tuc-koekjes. Ook telkens enkele bekers cola en enkele bekers water. En opnieuw volgden de terrils. Was nog maar de 2° keer. Maar voelde bij deze 2° passage reeds alle energie uit het lichaam verdwijnen. Wat benauwd in de borststreek. FF doorbijten tot aan de finish want daar opnieuw bevoorrading. Het verval was veel kleiner dan verwacht 2h37. Gelleke genomen om energie weer op peil te krijgen, opnieuw genieten van het buffet van de organisatie. En was weer weg. Samen met Lianne het eerste makkelijke deel van het rondje kunnen lopen. Focus blijven houden op voldoende eten en drinken. Hoewel de maag alles behalve ideaal voelde. Maar toch maar blijven vol pompen met energie. Terrils volgden voor een 3° keer. Terwijl ik hier de vorige ronde mijn adem verloren had. Was het deze passage onbegonnen werk om die terug te zoeken. Het beetje dat nog over was, moest ik hier ook gebruiken en achter laten. De 2° helft van de 3° ronde werd uitgestrompeld. Na de laatste klim liep Henk nog vlak voor mij. Iets waar ik mij een beetje kon aan optrekken. Maar door vermoeidheid, verzuurde kuiten en de focus op de loper voor mij, te dicht bij een boom/struik met doornen. 2 flinke prikken in de arm en beetje bloed. Gelukkig viel dit best mee. Bij bevoorrading ondanks zware maag toch weer goed alles bijgetankt. En weg was ik. Zelfs het makkelijke stuk ging nu wandelend. Een dame in lichte looppas haalde mij in. Ik kon aanpikken. 4 vlakke straten-marathons, dit was haar 5° lange wedstrijd. Ze zat ook op de bodem van haar energie voorraad. Kon niet drinken maar had dorst. Ik gaf haar de tip om haar mond en lippen nat te maken en de rest uit te spuwen. Even verder deed ze dat ook. Ze vroeg als ik niet weer voor moest? Nee hoor, tot aan de bevoorrading zal ik wel kunnen aanpikken, maar daarna zal ik u zelfs niet meer kunnen volgen. En zo geschiede. Bij de bevoorrading nog de tip om één van haar flesjes met cola te vullen voor als ze energie nodig had en toch weer kon drinken. Eentje met water om mond te spoelen. Ze was immers nog steeds misselijk. Mijn maag voelde ook zwaar, maar ik nam het er toch van om even te gaan zitten. Wat sinaas, en tuc te eten. Heel wat cola, mijn 2° gelleke en nog wat water om alles door te spoelen. Laatste keer terrils. Op de klims moest ik nu zelf al tussenpauzes nemen. Ook al beginnen oppassen hoe ik de voeten plaats om geen krampscheuten te hebben. Naar beneden moest nu ook heel traag gestapt worden of ik had kramp of misschien wel spierscheur. De warmte ging nu nog meer op het hoofd gloeien. Liep nu al een tijdje alleen. Maar de rust werd verstoord door de motoren van enkele pleziervliegtuigjes boven ons hoofd. En ook door een reeks motoren van een cross iets verder in de omgeving. Tussen 2 manches door enkel nog de vliegtuigjes, maar even later opnieuw meer lawaai. Hier had ik echt even kunnen genieten van de rust, maar die was er niet. Wel een zeer genietbaar parcours hoor. Maar vanaf de 2° helft v d 2° ronde, vandaag niet aan mij besteed. Het was doorbijten. Denken aan Spartathlon. Daar zal ook moeten gewandeld worden om een of meerdere dipjes door te komen. Dus stappen maar, niet opgeven. De laatste kilometers lopen iets vlotter, dus opnieuw van stappen naar lopen overgeschakeld. Schop ik wel op een steen zeker. Kramp in beide kuiten. Gelukkig snel weer weg en dan toch nog maar opnieuw wat wandelen. Laatste stukje verhard dan nog maar gestrompeld. En geloof dat het 6h31 was als ik binnen kwam. Laatste 2 rondes waren om en bij de 2h.
Na de aankomst volgde er nog heel wat. Tijdens het drinken v d cola was er opnieuw kramp, nu in de bil. Schoenen uit doen en kreeg kramp in de tenen en aan de onder kant van de voet. Wat heen en weer stappen. Maar voelde mij echt niet goed. Zeer flauw, te warm hoofd, te zware maag en zure benen. Tot de tenen toe. Na wat uitstappen dan toch maar richting wagen. Als ik deze starte, opnieuw krampen. Pas bij de 3° poging ben ik echt van de parking geraakt. Na een half uurtje rijden een stop gemaakt om een twix te nemen en een flesje limonade met cafeïne. Thuis gekomen snel een recup shake gemaakt en opgedronken. Even op de weegschaal en 2kg lichter dan deze morgen. Ondanks de ruime bevoorradingen en al de drank tijdens en na de loop. Dit verklaart natuurlijk veel. Frietje gaan halen en naar binnen geforceerd. Vroeg gaan slapen, want morgen staan er 44km in Maarkedal gepland. Ziet er mooie 1° editie van een veel belovend trailke uit. Maar de nachtrust was niet ideaal. En op aangeven van Hans dan toch maar beslist om de trail links te laten liggen. 7km herstelloop @9km/h. Hartslag was gemiddeld maar 103, dus echt herstelloopje.
Nummer 125 is binnen, maar werd dus een van de lastigste ooit. Komt het door de warmte, de steile hellingen, te veel getraind (dit jaar bijna 3000km en de laatste 4 weken al telkens +120km). Wie zal het zeggen. In elk geval ff rusten nu, daarna opnieuw trainings volume. Want het echte doel ligt ergens eind december
10h start en al behoorlijk warm. Heb van mijzelf het idee daar vrij goed tegen te kunnen, dus deert niet. Na ruim 1km al een eerste klein uitschuivertje. Zet de voet op de rails en die waren glad. Volgende rondes voetje er maar naast geplaatst. Moesten van de organisatie wel de TGV voorrang geven. Dat verklaart misschien al voor een deel mijn iets mindere eindtijd :-) . Maar de eerste 5 à 6km waren best aangenaam. Zat wel klimmetje of 2 in, en wat vals plat. Maar dit stuk viel goed mee. Ook vrij veel tussen het groen en daar was wat schaduw. Hier kon er rustig getetterd worden. Bij de eerste bevoorrading mijn tijd genomen om goed te drinken en hierdoor wat plaatsjes verloren. Maar dat was vandaag niet echt een zorg. Iets voorbij de bevoorrading stond een bordje van de organisatie dat het hier echt begon. En zo zag ik de eerste keer een mijnterril van dicht bij. De eerste was nog in etagekes aangelegd. We mochten hem in 4 keer beklimmen. Tussen 1° en 2° stuk was nog een vrij groot vlak loopstuk. Tussen de volgende was dat maar enkele meters. De 4 klimmekes waren zeer steil maar niet zo heel lang door telkens het tussen liggende etageke. In de eerste ronde viel dat dus nog goed mee. Boven op de eerste terril een heel mooi uitzicht. Vooral het blauwe stadion van Genk viel op. Wonen daar nu de smurfen? Dan maar gaan afdalen. Was aangekondigd als gevaarlijk. Maar na de Jurassic Coast Trail vind ik deze best goed doenbaar. Beneden mochten we een klein kilometerke lopen van terril één naar terril twee. En als je al dacht dat die eerste steil was, hebben ze er hier nog eentje neer gegooid die nog steiler is. En ook niet in ettagekes. Dus mochten we in een trek door naar omhoog. Boven was de adem op, maar het parcours nog niet. Eventjes lucht happen en dan de afdaling. Na de 2 terrils volgde volgens de organisatie een laatste molshoop. Maar ook hier was het een klimmeke in etages. Op de eerste etage kwam er dan een "sorry, dit stukje vals plat waren we nog vergeten". Dat dan ook maar beklommen. De laatste 2km liepen dan weer iets vlotter. Kwam bij de aankomst in 1h15 voor 11,2 à 11,3km. Opnieuw ruim tijd genomen om te drinken. En volgde gewoon in het spoor van een v d lopers die mij was ingehaald bij de bevoorrading. Beetje per beetje opschuiven tot aan de bevoorrading. Had ondertussen wat honger gekregen na het te beperkte ontbijt. Bij de bevoorrading goed voorzien van banaan, appelsien, peperkoek, en Tuc-koekjes. Ook telkens enkele bekers cola en enkele bekers water. En opnieuw volgden de terrils. Was nog maar de 2° keer. Maar voelde bij deze 2° passage reeds alle energie uit het lichaam verdwijnen. Wat benauwd in de borststreek. FF doorbijten tot aan de finish want daar opnieuw bevoorrading. Het verval was veel kleiner dan verwacht 2h37. Gelleke genomen om energie weer op peil te krijgen, opnieuw genieten van het buffet van de organisatie. En was weer weg. Samen met Lianne het eerste makkelijke deel van het rondje kunnen lopen. Focus blijven houden op voldoende eten en drinken. Hoewel de maag alles behalve ideaal voelde. Maar toch maar blijven vol pompen met energie. Terrils volgden voor een 3° keer. Terwijl ik hier de vorige ronde mijn adem verloren had. Was het deze passage onbegonnen werk om die terug te zoeken. Het beetje dat nog over was, moest ik hier ook gebruiken en achter laten. De 2° helft van de 3° ronde werd uitgestrompeld. Na de laatste klim liep Henk nog vlak voor mij. Iets waar ik mij een beetje kon aan optrekken. Maar door vermoeidheid, verzuurde kuiten en de focus op de loper voor mij, te dicht bij een boom/struik met doornen. 2 flinke prikken in de arm en beetje bloed. Gelukkig viel dit best mee. Bij bevoorrading ondanks zware maag toch weer goed alles bijgetankt. En weg was ik. Zelfs het makkelijke stuk ging nu wandelend. Een dame in lichte looppas haalde mij in. Ik kon aanpikken. 4 vlakke straten-marathons, dit was haar 5° lange wedstrijd. Ze zat ook op de bodem van haar energie voorraad. Kon niet drinken maar had dorst. Ik gaf haar de tip om haar mond en lippen nat te maken en de rest uit te spuwen. Even verder deed ze dat ook. Ze vroeg als ik niet weer voor moest? Nee hoor, tot aan de bevoorrading zal ik wel kunnen aanpikken, maar daarna zal ik u zelfs niet meer kunnen volgen. En zo geschiede. Bij de bevoorrading nog de tip om één van haar flesjes met cola te vullen voor als ze energie nodig had en toch weer kon drinken. Eentje met water om mond te spoelen. Ze was immers nog steeds misselijk. Mijn maag voelde ook zwaar, maar ik nam het er toch van om even te gaan zitten. Wat sinaas, en tuc te eten. Heel wat cola, mijn 2° gelleke en nog wat water om alles door te spoelen. Laatste keer terrils. Op de klims moest ik nu zelf al tussenpauzes nemen. Ook al beginnen oppassen hoe ik de voeten plaats om geen krampscheuten te hebben. Naar beneden moest nu ook heel traag gestapt worden of ik had kramp of misschien wel spierscheur. De warmte ging nu nog meer op het hoofd gloeien. Liep nu al een tijdje alleen. Maar de rust werd verstoord door de motoren van enkele pleziervliegtuigjes boven ons hoofd. En ook door een reeks motoren van een cross iets verder in de omgeving. Tussen 2 manches door enkel nog de vliegtuigjes, maar even later opnieuw meer lawaai. Hier had ik echt even kunnen genieten van de rust, maar die was er niet. Wel een zeer genietbaar parcours hoor. Maar vanaf de 2° helft v d 2° ronde, vandaag niet aan mij besteed. Het was doorbijten. Denken aan Spartathlon. Daar zal ook moeten gewandeld worden om een of meerdere dipjes door te komen. Dus stappen maar, niet opgeven. De laatste kilometers lopen iets vlotter, dus opnieuw van stappen naar lopen overgeschakeld. Schop ik wel op een steen zeker. Kramp in beide kuiten. Gelukkig snel weer weg en dan toch nog maar opnieuw wat wandelen. Laatste stukje verhard dan nog maar gestrompeld. En geloof dat het 6h31 was als ik binnen kwam. Laatste 2 rondes waren om en bij de 2h.
Na de aankomst volgde er nog heel wat. Tijdens het drinken v d cola was er opnieuw kramp, nu in de bil. Schoenen uit doen en kreeg kramp in de tenen en aan de onder kant van de voet. Wat heen en weer stappen. Maar voelde mij echt niet goed. Zeer flauw, te warm hoofd, te zware maag en zure benen. Tot de tenen toe. Na wat uitstappen dan toch maar richting wagen. Als ik deze starte, opnieuw krampen. Pas bij de 3° poging ben ik echt van de parking geraakt. Na een half uurtje rijden een stop gemaakt om een twix te nemen en een flesje limonade met cafeïne. Thuis gekomen snel een recup shake gemaakt en opgedronken. Even op de weegschaal en 2kg lichter dan deze morgen. Ondanks de ruime bevoorradingen en al de drank tijdens en na de loop. Dit verklaart natuurlijk veel. Frietje gaan halen en naar binnen geforceerd. Vroeg gaan slapen, want morgen staan er 44km in Maarkedal gepland. Ziet er mooie 1° editie van een veel belovend trailke uit. Maar de nachtrust was niet ideaal. En op aangeven van Hans dan toch maar beslist om de trail links te laten liggen. 7km herstelloop @9km/h. Hartslag was gemiddeld maar 103, dus echt herstelloopje.
Nummer 125 is binnen, maar werd dus een van de lastigste ooit. Komt het door de warmte, de steile hellingen, te veel getraind (dit jaar bijna 3000km en de laatste 4 weken al telkens +120km). Wie zal het zeggen. In elk geval ff rusten nu, daarna opnieuw trainings volume. Want het echte doel ligt ergens eind december
maandag, augustus 10, 2015
124 ?
Op zaterdag avond na loopje in Boxmeer aangekomen in Konzen. Rond 21h maar niemand meer in de omgeving van startnummers, tenten enz. Wagen geparkeerd op de weide bij de start, waar vroeger ook parking was. Dit jaar blijkbaar niet zo'n goede keuze. Wan't snachts volgde nog een vuurwerk bij een van de buren. En bij een andere buur was op dat ogenblik al enige tijd een buiten party gaande. Om 01h30 werd de muziek niet uigedaan maar wel zachter gezet. En toen was het al 5h15. Tijd om 3 croisantjes, granny en één pannekoek te eten. Startnummer ophalen. En ons klaar stomen. De tijd gaat snel. Nog iets meer dan 10 minuten. Nog eens voltaren en vaseline smeren. De chip nog. Lap, die zijn we vergeten. Maar start is over enkele minuten. Dus zo naar de start, zullen nadien wel mailtje sturen. Zagen ondertussen Mo, Peter, Heidi, Ingrid, Dirk, Alex, ... en we waren weg.
Terwijl men mij had gezegd dat het ultra deeltje echt trail was, viel dit extra lusje tegen. Eerste 4km verhard. Wel mooi fietspad tussen de bomen. En dan was er wel een mooi stuk van 4km. Toen volgde er echter opnieuw verhard tot voorbij km 13. Om het toch nog ietsje uitdagend te maken mochten we nog vie aan steile weide terug naar de start, om daar de marathon aan te vangen. Daar liep ik samen met een Nederlandse die samen met Heidi in het dream-team gezeten had. Enkele kilometers lopen kletsen. En toen ging het bergaf. En als het niet te technisch is loopt dit bij mij nog steeds snel. Aangekomen in Monschau kon ik deze keer veel meer genieten van wat deze marathon te bieden had. In 2011 liep ik hier al eerder. Maar behalve water dat uit de lucht kwam, water dat op de weg stond en water in rivieren naast mij herinner ik mij niet veel meer. Nu lopen we door een gezellig stadje met wat supporters die aanmoedigen. Leuke gebouwtjes en langs een gezellig riviertje dat naar beneden kabbelt. Wel raar dat onze weg, die de zelfde richting uit gaat, dan toch naar boven gaat. Soit de finish ligt vandaag lager dan de start (ook al is dat maar enkele meters), toch iets waar we ons kunnen aan op trekken. En als het bergop gaat wordt ik bijgehaald. Meestal lopers die ik vandaag nog enkele keren zal zien passeren. Ondertussen viel het op dat de bevoorrading dik in orde was. Van bij het begin water, the, isotoon. En na een kilometer of 20 kwam er al banaan bij. Later nog aangevuld met appel, druivesuiker, cola enz. Het marathon parcours had nog steeds redelijk wat asfalt. Maar nu hadden we toch al heel wat onverharde paden voorgeschoted gekregen. Wel paden die telkens toegangkelijk waren voor wagens (4x4). Was reeds voorbij de halve marathon toen zo'n wagen met speaker de komst van de eerste marathon loper aankondigde. Heb zo'n vermoeden dat we aangespoord werden om ze door te laten of aan een bepaalde kant te lopen. Maar wanneer je een internationaal deelnemersveld enkel in het Duits aanspreekt, dan denk ik dat er nog wel meer waren die er geen yota van begrepen hebben. De eerste 4 marathon lopers en het eerste aflossingsteam zaten dicht op elkaar. Er volgde een bergaf. En plots merkte ik op dat ik eigenlijk nog niet zoveel terein prijs gaf op die mannen. En toen kwam een bergop. Even later haalde mij zelfs een marathon loper in die "helaba" riep. Het was Vincent die rustig lopend er nog maar eens een marathon in een mooie tijd bij deed. De man in vorm dit jaar. Eenmaal voorbij de halve marathon (voor ultralopers +35km) volgden de bevoorrading elkaar nog sneller op. Ik schat om de 3km. Wat supper was. Bijna altijd ook cola, uitzonderlijk enkel water. Veel gedronken, ook al was het een zeer aangenaam loopweer en zeker niet te heet. Was aan de praat geraakt met een dame die het ook opviel dat we steeds haasje over deden. Het was haar eerste ultra en dat na één vlakke marathon. Iets voorbij km 42 kon ik aankondigen dat ze nu een echte ultraloopster was. Maar het glimlachje die daar op volgde verraade reeds de vermoeidheid die aan het opkomen was. Aan kilometer 44 zou een vriendin staan die nog 12km ging mee lopen. Steun die ze heel goed zal kunnen gebruiken hebben. Net op dat moment kwam Roland terug uit de achtergrond. Ook bezig met de ultra. Zijn tempo lag niet zoveel hoger. Dat van de dame waar ik bij liep begon te sputteren. Ik wenste haar dan ook succes en ging er van door met Roland. We liepen een heel stuk samen al babbelend. In een bergaf nam ik al eens voorsprong, maar in de bergop was het Roland die mij aanporde om terug in looppas te gaan. Het zou de voorlaatste helling zijn. Maar nog voor we aan de laatste kwamen heb ik toch nog heel wat stukken gelopen die ik niet bergaf noem, zelfs geen vals plat. Maar het deed er niet toe, was gezellig, alles wat we wensten van bevoorrading was er. Leuk lopen dus. We begon het in de laatste kilometers nog wat te regenen. Liep zonder horloge of GPS, lekker relaxed. Nu we dicht bij de finish waren, vroeg ik aan Roland als hij een idee had hoe lang we al liepen. Hij zei iets van net boven de 5h. Moest even goed nadenken. Na wet reken werk 56km aan 10km/h geeft 5h36. Vroeg ik, als het klopte dat we dus onder die tijd zouden zitten? Bij de start kondigde Alex nog aan om voor een tijd onder de 6h te gaan. Ik zei nog, ik ga voor er boven. En meende dat ook. En plots een kilometer of 2 voor de finish blijkt dat ik onder de 5h36 ga duiken. Verschoot er zelf van. Maar het zei zo, ongelooflijk tevreden. Liep samen met Roland over de finish, zo wist ik mijn tijd voor de uitslag.
Gezien alles zo vlot gelopen was, kon ik nog naar huis om de voetbal match van mijn oudste zoon te gaan bekijken. In de uitslag zag ik Roland staan met een bruto tijd van 5h35. Ik stuurde een mailtje om te vragen mij ook op te nemen met die tijd, want had mijn eigen chip vergeten. Kreeg echter mailtje terug dat ze dat niet willen doen. De organisatie zit perfect in elkaar. Maar waarom ze die kleine moeite niet willen doen snap ik niet. Het mailtje terug kost bijna evenveel tijd of het opnemen van een extra loper in de uitslag. In elk geval officiëel telt hij dus niet mee voor de marathon 100-club. Nogthans is het eentje waar ik zeer fier op ben. Mooie marathon in mooie tijd. Ondanks dat het bergop lopen nog zeer traag was en daardoor vaak ingehaald werd, merk ik toch het verschil met vroeger. Extra oefening levert echt wel iets op. Dank u hiervoor Luc.
Terwijl men mij had gezegd dat het ultra deeltje echt trail was, viel dit extra lusje tegen. Eerste 4km verhard. Wel mooi fietspad tussen de bomen. En dan was er wel een mooi stuk van 4km. Toen volgde er echter opnieuw verhard tot voorbij km 13. Om het toch nog ietsje uitdagend te maken mochten we nog vie aan steile weide terug naar de start, om daar de marathon aan te vangen. Daar liep ik samen met een Nederlandse die samen met Heidi in het dream-team gezeten had. Enkele kilometers lopen kletsen. En toen ging het bergaf. En als het niet te technisch is loopt dit bij mij nog steeds snel. Aangekomen in Monschau kon ik deze keer veel meer genieten van wat deze marathon te bieden had. In 2011 liep ik hier al eerder. Maar behalve water dat uit de lucht kwam, water dat op de weg stond en water in rivieren naast mij herinner ik mij niet veel meer. Nu lopen we door een gezellig stadje met wat supporters die aanmoedigen. Leuke gebouwtjes en langs een gezellig riviertje dat naar beneden kabbelt. Wel raar dat onze weg, die de zelfde richting uit gaat, dan toch naar boven gaat. Soit de finish ligt vandaag lager dan de start (ook al is dat maar enkele meters), toch iets waar we ons kunnen aan op trekken. En als het bergop gaat wordt ik bijgehaald. Meestal lopers die ik vandaag nog enkele keren zal zien passeren. Ondertussen viel het op dat de bevoorrading dik in orde was. Van bij het begin water, the, isotoon. En na een kilometer of 20 kwam er al banaan bij. Later nog aangevuld met appel, druivesuiker, cola enz. Het marathon parcours had nog steeds redelijk wat asfalt. Maar nu hadden we toch al heel wat onverharde paden voorgeschoted gekregen. Wel paden die telkens toegangkelijk waren voor wagens (4x4). Was reeds voorbij de halve marathon toen zo'n wagen met speaker de komst van de eerste marathon loper aankondigde. Heb zo'n vermoeden dat we aangespoord werden om ze door te laten of aan een bepaalde kant te lopen. Maar wanneer je een internationaal deelnemersveld enkel in het Duits aanspreekt, dan denk ik dat er nog wel meer waren die er geen yota van begrepen hebben. De eerste 4 marathon lopers en het eerste aflossingsteam zaten dicht op elkaar. Er volgde een bergaf. En plots merkte ik op dat ik eigenlijk nog niet zoveel terein prijs gaf op die mannen. En toen kwam een bergop. Even later haalde mij zelfs een marathon loper in die "helaba" riep. Het was Vincent die rustig lopend er nog maar eens een marathon in een mooie tijd bij deed. De man in vorm dit jaar. Eenmaal voorbij de halve marathon (voor ultralopers +35km) volgden de bevoorrading elkaar nog sneller op. Ik schat om de 3km. Wat supper was. Bijna altijd ook cola, uitzonderlijk enkel water. Veel gedronken, ook al was het een zeer aangenaam loopweer en zeker niet te heet. Was aan de praat geraakt met een dame die het ook opviel dat we steeds haasje over deden. Het was haar eerste ultra en dat na één vlakke marathon. Iets voorbij km 42 kon ik aankondigen dat ze nu een echte ultraloopster was. Maar het glimlachje die daar op volgde verraade reeds de vermoeidheid die aan het opkomen was. Aan kilometer 44 zou een vriendin staan die nog 12km ging mee lopen. Steun die ze heel goed zal kunnen gebruiken hebben. Net op dat moment kwam Roland terug uit de achtergrond. Ook bezig met de ultra. Zijn tempo lag niet zoveel hoger. Dat van de dame waar ik bij liep begon te sputteren. Ik wenste haar dan ook succes en ging er van door met Roland. We liepen een heel stuk samen al babbelend. In een bergaf nam ik al eens voorsprong, maar in de bergop was het Roland die mij aanporde om terug in looppas te gaan. Het zou de voorlaatste helling zijn. Maar nog voor we aan de laatste kwamen heb ik toch nog heel wat stukken gelopen die ik niet bergaf noem, zelfs geen vals plat. Maar het deed er niet toe, was gezellig, alles wat we wensten van bevoorrading was er. Leuk lopen dus. We begon het in de laatste kilometers nog wat te regenen. Liep zonder horloge of GPS, lekker relaxed. Nu we dicht bij de finish waren, vroeg ik aan Roland als hij een idee had hoe lang we al liepen. Hij zei iets van net boven de 5h. Moest even goed nadenken. Na wet reken werk 56km aan 10km/h geeft 5h36. Vroeg ik, als het klopte dat we dus onder die tijd zouden zitten? Bij de start kondigde Alex nog aan om voor een tijd onder de 6h te gaan. Ik zei nog, ik ga voor er boven. En meende dat ook. En plots een kilometer of 2 voor de finish blijkt dat ik onder de 5h36 ga duiken. Verschoot er zelf van. Maar het zei zo, ongelooflijk tevreden. Liep samen met Roland over de finish, zo wist ik mijn tijd voor de uitslag.
Gezien alles zo vlot gelopen was, kon ik nog naar huis om de voetbal match van mijn oudste zoon te gaan bekijken. In de uitslag zag ik Roland staan met een bruto tijd van 5h35. Ik stuurde een mailtje om te vragen mij ook op te nemen met die tijd, want had mijn eigen chip vergeten. Kreeg echter mailtje terug dat ze dat niet willen doen. De organisatie zit perfect in elkaar. Maar waarom ze die kleine moeite niet willen doen snap ik niet. Het mailtje terug kost bijna evenveel tijd of het opnemen van een extra loper in de uitslag. In elk geval officiëel telt hij dus niet mee voor de marathon 100-club. Nogthans is het eentje waar ik zeer fier op ben. Mooie marathon in mooie tijd. Ondanks dat het bergop lopen nog zeer traag was en daardoor vaak ingehaald werd, merk ik toch het verschil met vroeger. Extra oefening levert echt wel iets op. Dank u hiervoor Luc.
123 Boxmeerdaagse
Willem Mütze ultraloper en sympathieke organisator. Tijdens zijn Boxmeerdaagse is gezelligheid troef. En het zou de laatste editie worden. Gezien ik op zondag naar Konzen trok, kon ik op zaterdag even goed al maar naar Boxmeer trekken. Was ik al mooi op weg. Zaterdag stond er 48km gepland volgens de website. Bij de start te horen gekregen dat het er ruim 49km waren. Geen probleem. Er wordt hier rustig gelopen in groepjes. Want niet uitgepijld. En telkens een groepje met minstens één loper met GPS. En dan rustig en gezellig groepstempo.
De start wordt gegeven en Jan en een topper uit Duitsland zijn weg. Johan ook een één dags loper gaat er achter. Tempo lijkt mij te hoog en pik aan bij Sjaak. Ken ik al van heel wat lopen, heeft er al 7 dagen op zitten. Dit tempo zou wel moeten lukken. Vond zijn tempo eigenlijk wel hoog, maar hij kondigde zelf aan dat het wel zou zakken. Traditioneel wordt er ook wel eens fout gelopen met de GPX parcours. Zodoende liepen we met een 4-tal aan de leiding. Terwijl de 2 verwachte snelle mannen nog achter ons zaten. Na 10km een eerste bevoorrading. Lekkere stukjes nectarine, een wafeltje, drinken met cola en water. En we waren opnieuw weg. Het parcours was naar Willem zijn normen makkelijk. Vrij vlak, en redelijk wat verhard. Zo kon het tempo vaak vrij hoog gehouden worden. En Sjaak liet het tempo dus helemaal niet zakken. In het tweede stukje kwam er toch wat uitdaging. Door de netels hadden we niet gezien dat we gewoon recht door konden lopen. Maar jawel hoor, daar was wel degelijk het geplande paadje. De tintelingen konden we nog een hele tijd voelen nazinderen. En als die dan toch wat waren verdwenen volgde nog een paadje. Moeten we hier echt die schuine beton kant naar beneden? Ja hoor. En opnieuw door de netels. Willem wist te vertellen dat het daar in het voorjaar heel goed beloopbaar was. We zijn langs het kanaaltje door netels, hoge gras en uiteindelijk stukje door de maïs dan toch geraakt waar we moesten zijn. En na 21km hadden we nog een bevoorrading. We kregen zelfs een boterham met een eitje. Zo konden we er weer tegen aan. Nu volgde een stukje Maas volgen. En de bevoorradingen volgden elkaar nu sneller op. Een quiche met spek en prei zorgde dat we zeker niets te kort kwamen. We mochten de Maas verder volgen. De Duitser ging ons voorbij en zou als eerste finishen. Maar na een klein stukje fietspad, dwars door de weides. Door draaipoortjes, of via overstapjes over de prikkeldraad. De poortjes zaten niet altijd recht over elkaar. Daarom dacht ik wat winst te kunne boeken door onder de prikkeldraad door te gaan. Ik hield er echter een vuil shirt en een krampscheut aan over. Ondertussen was ook Jan komen aansluiten. Hier en daar beetje van zijn parcours kennis geprofiteerd om het mislopen tot een minimum te beperken. En Sjaak? Die liep maar verder, van vertragen geen sprake. Na een potje pudding op de volgende bevoorrading moesten onze 2 medelopers zelfs afhaken. Enkel Jan was nog bij ons. Hij zou tot de laatste bevoorrading bij ons, en net voor ons blijven. De laatste kilometers werden voor mij iets te zwaar en moest het tempo nu zwaar laten zakken. Sjaak hield het ondanks de 7 voorafgaande dagen mooi vol. Hij wachte beetje op mij, want ik had geen gps. Aanvankelijk was het wachten beperkt tot het tempo een heel klein beetje laten zakken. Maar plots moest ik echt een stukje wandelen. Sjaak liep steeds verder uit, maar ik hield hem in het gezichtsveld. Zo kon ik ook zonder een gps het parcours nog vinden. Hij ging ook wandelen en wachten, en zo kwamen we weer samen. Achteraf liet hij uitschijnen dat het niet echt wachten was, maar dat het ook bij hem op was. Maar hij had echt wel meer in zijn mars. Toen ik de straat met finish herkende liet ik hem opnieuw lopen en wandelde ik een minuutje na sjaak ook binnen. 4° plaats en 49,9km in 5h08. Rekening houdend met de rust op de bevoorradingsposten wil dit zeggen dat we aan een gemiddelde van 10km/h gelopen hebben vandaag.
Wel snel als er morgen nog een ultra in Monschau op programma staat. Had ook wat last van de wreef en het schuren van shirt en short. Voltaren en Vaseline gekocht in de plaatselijke suppermarkt. En na een spaghetti ten huize Annemarie en Willem, kon ik doorrijden naar Konzen.
De start wordt gegeven en Jan en een topper uit Duitsland zijn weg. Johan ook een één dags loper gaat er achter. Tempo lijkt mij te hoog en pik aan bij Sjaak. Ken ik al van heel wat lopen, heeft er al 7 dagen op zitten. Dit tempo zou wel moeten lukken. Vond zijn tempo eigenlijk wel hoog, maar hij kondigde zelf aan dat het wel zou zakken. Traditioneel wordt er ook wel eens fout gelopen met de GPX parcours. Zodoende liepen we met een 4-tal aan de leiding. Terwijl de 2 verwachte snelle mannen nog achter ons zaten. Na 10km een eerste bevoorrading. Lekkere stukjes nectarine, een wafeltje, drinken met cola en water. En we waren opnieuw weg. Het parcours was naar Willem zijn normen makkelijk. Vrij vlak, en redelijk wat verhard. Zo kon het tempo vaak vrij hoog gehouden worden. En Sjaak liet het tempo dus helemaal niet zakken. In het tweede stukje kwam er toch wat uitdaging. Door de netels hadden we niet gezien dat we gewoon recht door konden lopen. Maar jawel hoor, daar was wel degelijk het geplande paadje. De tintelingen konden we nog een hele tijd voelen nazinderen. En als die dan toch wat waren verdwenen volgde nog een paadje. Moeten we hier echt die schuine beton kant naar beneden? Ja hoor. En opnieuw door de netels. Willem wist te vertellen dat het daar in het voorjaar heel goed beloopbaar was. We zijn langs het kanaaltje door netels, hoge gras en uiteindelijk stukje door de maïs dan toch geraakt waar we moesten zijn. En na 21km hadden we nog een bevoorrading. We kregen zelfs een boterham met een eitje. Zo konden we er weer tegen aan. Nu volgde een stukje Maas volgen. En de bevoorradingen volgden elkaar nu sneller op. Een quiche met spek en prei zorgde dat we zeker niets te kort kwamen. We mochten de Maas verder volgen. De Duitser ging ons voorbij en zou als eerste finishen. Maar na een klein stukje fietspad, dwars door de weides. Door draaipoortjes, of via overstapjes over de prikkeldraad. De poortjes zaten niet altijd recht over elkaar. Daarom dacht ik wat winst te kunne boeken door onder de prikkeldraad door te gaan. Ik hield er echter een vuil shirt en een krampscheut aan over. Ondertussen was ook Jan komen aansluiten. Hier en daar beetje van zijn parcours kennis geprofiteerd om het mislopen tot een minimum te beperken. En Sjaak? Die liep maar verder, van vertragen geen sprake. Na een potje pudding op de volgende bevoorrading moesten onze 2 medelopers zelfs afhaken. Enkel Jan was nog bij ons. Hij zou tot de laatste bevoorrading bij ons, en net voor ons blijven. De laatste kilometers werden voor mij iets te zwaar en moest het tempo nu zwaar laten zakken. Sjaak hield het ondanks de 7 voorafgaande dagen mooi vol. Hij wachte beetje op mij, want ik had geen gps. Aanvankelijk was het wachten beperkt tot het tempo een heel klein beetje laten zakken. Maar plots moest ik echt een stukje wandelen. Sjaak liep steeds verder uit, maar ik hield hem in het gezichtsveld. Zo kon ik ook zonder een gps het parcours nog vinden. Hij ging ook wandelen en wachten, en zo kwamen we weer samen. Achteraf liet hij uitschijnen dat het niet echt wachten was, maar dat het ook bij hem op was. Maar hij had echt wel meer in zijn mars. Toen ik de straat met finish herkende liet ik hem opnieuw lopen en wandelde ik een minuutje na sjaak ook binnen. 4° plaats en 49,9km in 5h08. Rekening houdend met de rust op de bevoorradingsposten wil dit zeggen dat we aan een gemiddelde van 10km/h gelopen hebben vandaag.
Wel snel als er morgen nog een ultra in Monschau op programma staat. Had ook wat last van de wreef en het schuren van shirt en short. Voltaren en Vaseline gekocht in de plaatselijke suppermarkt. En na een spaghetti ten huize Annemarie en Willem, kon ik doorrijden naar Konzen.
122) 6 uur van Haarlemmermeer
2 weken voor de eigen organisatie had ik er ook wel eens zin in. De vorm zat goed. Nu nog een vlak parcours en goede weersomstandigheden. Dan zou ik wel eens een PR kunnen lopen. Op 27/6 trok ik naar Haarlemmermeer. Via tussenstop Sint-Niklaas waar ik Dirk oppikte. Een lange weg tot net onder Amsterdam. Met 2 gaat dat veel vlugger voorbij. We konden inschrijven in een grote glazen serre, die dienst deed als expo hal. Ooit gebouwd voor een bloemententoonstelling. Er was daar een rondje uitgezet van iets meer dan 2km. In dat rondje zaten 2 lichte hellingetjes. Door de vorm, en de kiné oefeningen leken de hellingetjes wel haalbaar.
Dan ook van bij de start toch voor dat PR gegaan. Hoorde dat Nitish voor een training ging. Voor hem betekende dat 64 à 66km. Goed geluisterd en direct wieltjeszuiger gespeeld. Er vormde zich een groepje met oa Heidi en Ghislain. Ghislain hoorde dat ik voor een PR ging. Zonder iets te vragen liep hij heel constant net boven de 11km/h. Na een uurtje of 2 bleef Ghislain wat achter en ik ging aan het zelfde tempo door. Ondanks de helling en het toch wel warme weer bleven de rondjes goed vlotten. Het uitgewerkte drank en gellekes plan zorgde er van dat ik beetje last kreeg van de buik. Daarom liet ik de gels maar links liggen en schakelde over op cola en water. Zonder sanitaire stop zou het PR mooier en vetter zijn. Maar plots was er die helling te veel. Waar de ronde voordien nog alles vlot liep, was de helling nu te zwaar. Boven herstarten lukte nog wel. Maar toch niet meer zoals voorheen. Nog een ronde geforceerd om er het tempo toch in te houden. Maar het lukte niet. Het voelde alsof ik mijzelf een blesure zou lopen. Ik wou dan ook gaan stoppen. Tot Els mij aanmaande verder te doen. In de Sparta zou dat ook nodig zijn. Daarom toch blijven wandelen. En zo bij Jacques terecht gekomen. Weet bij God niet meer over wat we exact begonnen zijn. Het werd een heel lang en heel interessant gesprek. Soms andere mening, andere strekking. Wel met respect voor elkaar. Ondertussen goed gerecupereerd en begonnen we een deel van de ronde opnieuw te lopen. Enkele minuten voor tijd kwam Els bij ons en ze was op weg naar een PR. Samen besloten haar te vergezellen. En zo nog een stukje doorgelopen. Plan was in buurt van de 0-lijn te finishen zodat onze restmeters vlug opgemeten waren. Maar door nog eens door te lopen met Els finishten we op de verst mogelijke plaats. Was wel lekker warm en niet erg om te moeten wachten op het opmeten van de restmeters. Zo kwam ik uit op 54km600. Een heel stuk onder de verhoopte 66km. En toch gaan we die ooit eens lopen op een 6 uur.
Dan ook van bij de start toch voor dat PR gegaan. Hoorde dat Nitish voor een training ging. Voor hem betekende dat 64 à 66km. Goed geluisterd en direct wieltjeszuiger gespeeld. Er vormde zich een groepje met oa Heidi en Ghislain. Ghislain hoorde dat ik voor een PR ging. Zonder iets te vragen liep hij heel constant net boven de 11km/h. Na een uurtje of 2 bleef Ghislain wat achter en ik ging aan het zelfde tempo door. Ondanks de helling en het toch wel warme weer bleven de rondjes goed vlotten. Het uitgewerkte drank en gellekes plan zorgde er van dat ik beetje last kreeg van de buik. Daarom liet ik de gels maar links liggen en schakelde over op cola en water. Zonder sanitaire stop zou het PR mooier en vetter zijn. Maar plots was er die helling te veel. Waar de ronde voordien nog alles vlot liep, was de helling nu te zwaar. Boven herstarten lukte nog wel. Maar toch niet meer zoals voorheen. Nog een ronde geforceerd om er het tempo toch in te houden. Maar het lukte niet. Het voelde alsof ik mijzelf een blesure zou lopen. Ik wou dan ook gaan stoppen. Tot Els mij aanmaande verder te doen. In de Sparta zou dat ook nodig zijn. Daarom toch blijven wandelen. En zo bij Jacques terecht gekomen. Weet bij God niet meer over wat we exact begonnen zijn. Het werd een heel lang en heel interessant gesprek. Soms andere mening, andere strekking. Wel met respect voor elkaar. Ondertussen goed gerecupereerd en begonnen we een deel van de ronde opnieuw te lopen. Enkele minuten voor tijd kwam Els bij ons en ze was op weg naar een PR. Samen besloten haar te vergezellen. En zo nog een stukje doorgelopen. Plan was in buurt van de 0-lijn te finishen zodat onze restmeters vlug opgemeten waren. Maar door nog eens door te lopen met Els finishten we op de verst mogelijke plaats. Was wel lekker warm en niet erg om te moeten wachten op het opmeten van de restmeters. Zo kwam ik uit op 54km600. Een heel stuk onder de verhoopte 66km. En toch gaan we die ooit eens lopen op een 6 uur.
zondag, juni 21, 2015
121 Child Learn Marathon
Trainingsweekendje. Vrijdagavond na het werk ruim 32km gelopen. Zaterdag morgen een activia van ruim 36km in Zwalm streek. En zaterdagnamiddag St-Bernardusjes gaan verdienen over 13,5km in Waregem. 's Avonds nog de Krekenlopers bbq om programma goed te vullen. En zaterdag morgen op weg naar Schimmert. Henri Okkersen is ook zo'n marathon man die er eentje organiseert. Marathon door loper voor lopers. En voor een goed doel, vandaar de naam v d marathon. Als deze dan ook nog in de cup staat, weet je dat het een gezellig loopje wordt. Langs een parcours dat ik al ken, en pittig is. Dus gewoon weekend afronden met nog verder rustig kilometers lopen.
Op gevoel gestart en dat bleek juist boven de 10km/h te zijn. Bergop werd er gewandeld. Bergaf liet ik mij goed gaan. Op de tussenstukken werd er rustig gelopen. Halfweg leverde dat 2h03 op. Het gaat goed, wat reserve, lekker weertje, sub 4h zit er wel in. 4° ronde tempo houden en wat minder wandelen. 5° ronde voorzichtig tandje bij. Laatste ronde nog tand bij. En zo gebeurde het ook. Liet begin 4° ronde eerst Jaques achter, toen volgde nog Hein. En na een lange leegte kon ik er nog enkele oppikken zoals Sjaak B. en John H. En de klok toonde dat het gelukt was 3h58. Altijd leuk als je een weekend met zoveel kilometers, in zo'n lekker weertje met de nodige reserve op een pittig parcours nog met zo'n tijd kunt afronden. Met een lekker gevoel naar huis.
Ga toch eens kijken wat we met die vorm van het moment nog zouden kunnen doen.
Op gevoel gestart en dat bleek juist boven de 10km/h te zijn. Bergop werd er gewandeld. Bergaf liet ik mij goed gaan. Op de tussenstukken werd er rustig gelopen. Halfweg leverde dat 2h03 op. Het gaat goed, wat reserve, lekker weertje, sub 4h zit er wel in. 4° ronde tempo houden en wat minder wandelen. 5° ronde voorzichtig tandje bij. Laatste ronde nog tand bij. En zo gebeurde het ook. Liet begin 4° ronde eerst Jaques achter, toen volgde nog Hein. En na een lange leegte kon ik er nog enkele oppikken zoals Sjaak B. en John H. En de klok toonde dat het gelukt was 3h58. Altijd leuk als je een weekend met zoveel kilometers, in zo'n lekker weertje met de nodige reserve op een pittig parcours nog met zo'n tijd kunt afronden. Met een lekker gevoel naar huis.
Ga toch eens kijken wat we met die vorm van het moment nog zouden kunnen doen.
120 Steenwerck
Deze was op de kalender aangeduid als een doel. Spartathlon limiet voor 2015 was immers 10h30 en die had ik gehaald. Maar voor 2016 is deze 10h. En dat wou ik graag ook lopen.
Nog voor de start plots Heidi Janssens opgemerkt. Te weining getraind, rustig loopje, geen doel zei ze. Ik zag mijn kans schoon om haar als haasje in te zetten/gebruiken. Rustig gestart, toch kleine 11km/h. Dat ging net dat stapje te snel. En van een sanitaire stop gebruik gemaakt om een gaatje te laten vallen en eigen tempo te kiezen. Bij de volgende bevoorrading was het gaatje zo weer gedicht en liep Heidi zelfs hele tijd achter door zoektocht naar haar flesjes die nog niet afgeleverd waren. Maar opnieuw duurde het samen lopen niet zo lang want ik moest nu opnieuw een sanitaire stop inlassen. En de darmen waren niet onder controle te krijgen. 3 grote boodschappen op nog geen 10km tijd. Ik kon opnieuw beginnen inhalen wie ik al ingehaald had. Tot kilometer 50 ging het zo verder met een goed gevoel. En toen begon de afstraffing voor de net iets te snelle start. Maar ik dacht aan Leonidas, en Spartathlon en zette door. Liet het verval zo weinig mogelijk intrede doen. Was goed voorzien van isotone drank, gels en sportgums. Ik wist immers van vorig jaar dat het parcours ongeveer 30km/ronde was en hierbij rond de 15km en op het einde door de sporthal liep. Bij elke passage had ik een zakje met de nodige gels/sportgums en een isotone drank. Ideaal parcours als je geen begeleiding hebt. Elke passage verloor ik welliswaar enkele tientallen seconden. Maar dat viel best mee. Liep nu toch al geruime tijd alleen. Kon het tempo nog steeds boven de 10km/h houden. En zo rekende ik telkens opnieuw uit wat de voorsprong op de 10h was. Letterlijk 2 voetstappen voor de aanduiding van de 90 km sloeg het noodlot opnieuw toe. Kramp aanval. Bij elke stap stampte ik nu bewust harder op het asfalt om zo de kramp uit de kuit te kunnen duwen. En dit lukte. Maar enkele stappen verder opnieuw een aanval. Het wegduwen bleef lukken op enkele keren na. Maar dan nog kon ik de kramp beperken tot een stap of 2 huppelen en toch terug in het goede ritme komen. Een ritme dat wel opnieuw een stuk lager lag. En er moest nog een brug overwonnen worden. Het gaat toch niet opnieuw mislukken? Vorig jaar was een brug hier de doodsteek en lapte er op 15km snel 30min bij. Maar focus op Griekenland en tanden op elkaar. We denken aan de Gentse tramkaart. "Nie Pleujen". Twijfel was lang mijn deel. Voorbij de 95 zag ik het opnieuw zitten. Steeds duidelijker had ik meer tijd over per kilometer om het doel te halen. In de laatste kilometer stonden daar plots Bjorn, Tom en Isabelle. Op hun terug weg van een trail in Frankrijk waren ze langs gekomen om te supporteren. Heidi bleek op het einde nog veel verval te hebben. En was pas binnen, toen ik ook kwam finishen. En ja hoor 9h56. De sub 10h was binnen. PR met meer dan 30min. En vorig jaar op zelfde parcours was het nog boven de 11h. Wat een vooruitgang. Zat zelfs in de top 10, 3° in categorie. Fantastische ervaring rijker, fier op een mooie 100km tijd.
Achteraf ook gezien dat er online meegevolgd en gesupporterd werd. Zeer tof gevoel. Deze zal lang in het geheugen gegrift staan. In september staan we nog op de wachtlijst en gaan we verkennen. Maar volgend jaar kunnen we opnieuw inschrijven. Wie weet wat er van die dromen allemaal komt....
Nog voor de start plots Heidi Janssens opgemerkt. Te weining getraind, rustig loopje, geen doel zei ze. Ik zag mijn kans schoon om haar als haasje in te zetten/gebruiken. Rustig gestart, toch kleine 11km/h. Dat ging net dat stapje te snel. En van een sanitaire stop gebruik gemaakt om een gaatje te laten vallen en eigen tempo te kiezen. Bij de volgende bevoorrading was het gaatje zo weer gedicht en liep Heidi zelfs hele tijd achter door zoektocht naar haar flesjes die nog niet afgeleverd waren. Maar opnieuw duurde het samen lopen niet zo lang want ik moest nu opnieuw een sanitaire stop inlassen. En de darmen waren niet onder controle te krijgen. 3 grote boodschappen op nog geen 10km tijd. Ik kon opnieuw beginnen inhalen wie ik al ingehaald had. Tot kilometer 50 ging het zo verder met een goed gevoel. En toen begon de afstraffing voor de net iets te snelle start. Maar ik dacht aan Leonidas, en Spartathlon en zette door. Liet het verval zo weinig mogelijk intrede doen. Was goed voorzien van isotone drank, gels en sportgums. Ik wist immers van vorig jaar dat het parcours ongeveer 30km/ronde was en hierbij rond de 15km en op het einde door de sporthal liep. Bij elke passage had ik een zakje met de nodige gels/sportgums en een isotone drank. Ideaal parcours als je geen begeleiding hebt. Elke passage verloor ik welliswaar enkele tientallen seconden. Maar dat viel best mee. Liep nu toch al geruime tijd alleen. Kon het tempo nog steeds boven de 10km/h houden. En zo rekende ik telkens opnieuw uit wat de voorsprong op de 10h was. Letterlijk 2 voetstappen voor de aanduiding van de 90 km sloeg het noodlot opnieuw toe. Kramp aanval. Bij elke stap stampte ik nu bewust harder op het asfalt om zo de kramp uit de kuit te kunnen duwen. En dit lukte. Maar enkele stappen verder opnieuw een aanval. Het wegduwen bleef lukken op enkele keren na. Maar dan nog kon ik de kramp beperken tot een stap of 2 huppelen en toch terug in het goede ritme komen. Een ritme dat wel opnieuw een stuk lager lag. En er moest nog een brug overwonnen worden. Het gaat toch niet opnieuw mislukken? Vorig jaar was een brug hier de doodsteek en lapte er op 15km snel 30min bij. Maar focus op Griekenland en tanden op elkaar. We denken aan de Gentse tramkaart. "Nie Pleujen". Twijfel was lang mijn deel. Voorbij de 95 zag ik het opnieuw zitten. Steeds duidelijker had ik meer tijd over per kilometer om het doel te halen. In de laatste kilometer stonden daar plots Bjorn, Tom en Isabelle. Op hun terug weg van een trail in Frankrijk waren ze langs gekomen om te supporteren. Heidi bleek op het einde nog veel verval te hebben. En was pas binnen, toen ik ook kwam finishen. En ja hoor 9h56. De sub 10h was binnen. PR met meer dan 30min. En vorig jaar op zelfde parcours was het nog boven de 11h. Wat een vooruitgang. Zat zelfs in de top 10, 3° in categorie. Fantastische ervaring rijker, fier op een mooie 100km tijd.
Achteraf ook gezien dat er online meegevolgd en gesupporterd werd. Zeer tof gevoel. Deze zal lang in het geheugen gegrift staan. In september staan we nog op de wachtlijst en gaan we verkennen. Maar volgend jaar kunnen we opnieuw inschrijven. Wie weet wat er van die dromen allemaal komt....
119 Pacing Antwerpen
Slechts een weekje na Limburgs Zwaarste. Maar de balon van 5h moet best lukken. Samen met Mottigen mocht ik de klus klaren. Trage start. Slechts paar lopers achter ons. En ook maar enkele bij ons. Een Zuid-Afrikaanse kon duidelijk meer aan en ging na een kilometer of 5 sneller door.We hadden nog een Amerikaanse bij ons, een Belgische en "Bompaatje". En we maakten er een leuk loopfeestje van. Mottigen en ikzelf speelden mee Djembee. Liepen met onze ballon tussen de benen van een steltloper door. En dansten mee met een Zumba groep. Wel moesten we elk om beurt bij de bevoorrading of toiletstop wachten op de traagste loper. En deze voorzichtig weer bij het groepje brengen. Ondertussen waren we al heel wat lopers aan het bijhalen. Hier en daar kon er eentje meelopen. De groep groeide. Elke loper met zijn verhaal. Het was een groep met een verhaal en dus met ambiance. Er werd gebabbeld daar waar het nog kon. En de laatste 10km hadden we echt een groep die boven de 10 gegroeid was. We hadden een klein beetje voorsprong op het schema. Beetje trager om iedereen samen te houden. Zij die beter konden aangespoord om alleen verder te gaan. Maar dat viel tegen. Iedereen bleef bij de groep. De sub 5h was voor velen een drijfveer en ze klampten aan. In de laatste kilometer lieten we iedereen zijn laatste krachten inzetten, elk voor hun persoonlijke tijd. We lieten iedereen voorbij gaan die nog onder de 5h kon geraken. En samen met de laatste loopster die onder de 5h geraakte kwamen we samen binnen. De medailles waren op. Maar vlug de organisatie aangesproken in naam van de volledige groep. Deze zouden nagestuurd worden. Ondertussen nog enkele aankomsten net boven de 5h. Velen waren opnieuw zeer tevreden en dankbaar. Leuk om te doen dat pacen.
Vlug balon afgegeven aan een kindje en naar de start van de 10 miles. Want ook daar ging ik voor een pace jobke. Door de massa veel minder zichtbaar. Maar zo een mooi aantal kilometers op de teller die dag.
Vlug balon afgegeven aan een kindje en naar de start van de 10 miles. Want ook daar ging ik voor een pace jobke. Door de massa veel minder zichtbaar. Maar zo een mooi aantal kilometers op de teller die dag.
118 Limburgs Zwaarste
Na Bottrop volgde een spierscheur. Het duurde een tijdje voor we weer konden herstarten. De opbouw gebeurde deze keer via activiaatjes en minder via trainingsmarathons en ultra's. Hierdoor bleef de teller een tijdje steken.
Limburgs Zwaarste ken ik reeds en is een wedstrijd naar mijn hart. Kleinschalig, gezellig, en zeer mooi parcours. Wel vroege start. Daarom reeds de avond voordien aanwezig op de parking. Volgende dag al snel heel wat bekenden. Flyertjes voor de 6 uur vanAalter uitdelen, en al vlug was het starttijdstip aangebroken. Rustig vertrokken vrij ver achteraan. Maar het liep vrij soepel en ik begon reeds in de eerste kilometers aan een inhaalrace. Liep niet alleen soepel, er kon ook veel verteld worden. Steven zou samen met een vriend uit Oostende afzakken voor deze loop. Maar door zijn blessure stond zijn vriend daar alleen. Hij herkende mijn Vlaamse accent en zo raakten we aan de praat en legden we heel wat kilometers samen af. Iets voorbij de 40 zou hij afhaken en het iets rustiger aan doen. Ondertussen had ik hem al gezegd dat het verrassend vlot liep, en ik moest oppassen niet te hart van stapel te lopen. Op het einde liefst geen stukje te kort komen, maar liever de laatste kilometer nog een tandje bijsteken. Maar dat valt nog af te wachten. Opeens haalden we Ludo Depoorter in. Vooraf dacht ik nog eentje waar het tempo reeds aan het wegzakken is. Er op en er over. Maar toen ik zag dat het Ludo was, ging mijn gedachten gang toch iets anders. Die is meer dan een klasse sterker dan mijzelf. En als hij zegt dat we op schema zitten net boven de 9h, dan moet de rem er nog extra op. Daar mag ik zeker niet over gaan of de man met de hamer ligt zeker ergens op de loer. Tempo serieus stuk naar beneden, en Ludo gewoon volgen. Zonnetje kwam er ondertussen door en Ludo stopte om van truitje te wisselen. Hij zou het gaatje echter niet meer dichten. Het bleef heel lang door mijn hoofd gaan. De gedachte dat ik voor Ludo zat, en moest remmen, remmen en nog eens remmen. Rinus was nog trager gestart dan ikzelf en liep kortere afstand. Hij kwam full speed bij mij aangelopen. Er volgde een gezellige babbel. In een weide gingen we naar rechts boven waar een volgende lintje hing. Blijkbaar moesten we eerst recht naar boven, door poortje en dan naar rechts. Nu scheide ons een prikkeldraad met het vervolg van het parcours. De draad was hoog en Rinus hielp mij over de draad. En vervolgens hielp ik Rinus. Toch ging het mis. Rinus belande met zijn lies op de prikkeldraad. Nog wat verder geholpen en Rinus kon rustig aan weer verder. Na een tijdje samen te hollen, schakelde hij terug een versnelling hoger. Toen kwam ik op een bevoorrading bij Paul van Hierl. Maar die ging er al vandoor en ik moest nog bevoorrading nemen. Behoorlijk aantal kilometers verder kwam ik opnieuw aanpikken. Paul klaagde. Ik paste mijn tempo wat aan. De herstellende kuit voelde al een tijdje gevoellig en was een extra reden om het voorzichtig aan te doen. Maar plots schoot er iets in de knie. En moest ik Paul opnieuw laten gaan. Toch kwam ik een eind verderop er terug bij. Tot kilometer 70 liepen we samen. Paul wou voor de finish gaan en voor de 80 kiezen. Met mijn knie kon ik wel wat steun gebruiken op de 100. Maar hij liet zich niet doen. Ik alleen weg op het vervolg van het parcours. Plots was het parcours wat minder aangeduid. Ik draaide mij om om stukje terug te keren en voor de zekerheid te checken. Toen merkte ik op dat Paul toch voor de 100 gegaan was en mij al geruime tijd gewoon aan het volgen was. We liepen nog een heel stuk samen. Tot hij plots een nieuwe adem vond. En weg was hij. Aan de aankomst had hij vlug gedouched en was hij weg. Kreeg nog berichtje dat hij zich echt niet goed voelde en dat dat de reden was voor het snelle vertrek. De laatste kilometers waren wat pijnlijk voor de knie en kuit. Maar het verval viel reuze mee. Was dan ook super tevreden met 12h38 in Lumburgs Zwaarste. 2j geleden liep ik hier nog 14h32. Prachtige loop voor wie van trail of natuurlopen houdt. En met een zeer voldaan gevoel konden we terug huiswaarts.
Limburgs Zwaarste ken ik reeds en is een wedstrijd naar mijn hart. Kleinschalig, gezellig, en zeer mooi parcours. Wel vroege start. Daarom reeds de avond voordien aanwezig op de parking. Volgende dag al snel heel wat bekenden. Flyertjes voor de 6 uur vanAalter uitdelen, en al vlug was het starttijdstip aangebroken. Rustig vertrokken vrij ver achteraan. Maar het liep vrij soepel en ik begon reeds in de eerste kilometers aan een inhaalrace. Liep niet alleen soepel, er kon ook veel verteld worden. Steven zou samen met een vriend uit Oostende afzakken voor deze loop. Maar door zijn blessure stond zijn vriend daar alleen. Hij herkende mijn Vlaamse accent en zo raakten we aan de praat en legden we heel wat kilometers samen af. Iets voorbij de 40 zou hij afhaken en het iets rustiger aan doen. Ondertussen had ik hem al gezegd dat het verrassend vlot liep, en ik moest oppassen niet te hart van stapel te lopen. Op het einde liefst geen stukje te kort komen, maar liever de laatste kilometer nog een tandje bijsteken. Maar dat valt nog af te wachten. Opeens haalden we Ludo Depoorter in. Vooraf dacht ik nog eentje waar het tempo reeds aan het wegzakken is. Er op en er over. Maar toen ik zag dat het Ludo was, ging mijn gedachten gang toch iets anders. Die is meer dan een klasse sterker dan mijzelf. En als hij zegt dat we op schema zitten net boven de 9h, dan moet de rem er nog extra op. Daar mag ik zeker niet over gaan of de man met de hamer ligt zeker ergens op de loer. Tempo serieus stuk naar beneden, en Ludo gewoon volgen. Zonnetje kwam er ondertussen door en Ludo stopte om van truitje te wisselen. Hij zou het gaatje echter niet meer dichten. Het bleef heel lang door mijn hoofd gaan. De gedachte dat ik voor Ludo zat, en moest remmen, remmen en nog eens remmen. Rinus was nog trager gestart dan ikzelf en liep kortere afstand. Hij kwam full speed bij mij aangelopen. Er volgde een gezellige babbel. In een weide gingen we naar rechts boven waar een volgende lintje hing. Blijkbaar moesten we eerst recht naar boven, door poortje en dan naar rechts. Nu scheide ons een prikkeldraad met het vervolg van het parcours. De draad was hoog en Rinus hielp mij over de draad. En vervolgens hielp ik Rinus. Toch ging het mis. Rinus belande met zijn lies op de prikkeldraad. Nog wat verder geholpen en Rinus kon rustig aan weer verder. Na een tijdje samen te hollen, schakelde hij terug een versnelling hoger. Toen kwam ik op een bevoorrading bij Paul van Hierl. Maar die ging er al vandoor en ik moest nog bevoorrading nemen. Behoorlijk aantal kilometers verder kwam ik opnieuw aanpikken. Paul klaagde. Ik paste mijn tempo wat aan. De herstellende kuit voelde al een tijdje gevoellig en was een extra reden om het voorzichtig aan te doen. Maar plots schoot er iets in de knie. En moest ik Paul opnieuw laten gaan. Toch kwam ik een eind verderop er terug bij. Tot kilometer 70 liepen we samen. Paul wou voor de finish gaan en voor de 80 kiezen. Met mijn knie kon ik wel wat steun gebruiken op de 100. Maar hij liet zich niet doen. Ik alleen weg op het vervolg van het parcours. Plots was het parcours wat minder aangeduid. Ik draaide mij om om stukje terug te keren en voor de zekerheid te checken. Toen merkte ik op dat Paul toch voor de 100 gegaan was en mij al geruime tijd gewoon aan het volgen was. We liepen nog een heel stuk samen. Tot hij plots een nieuwe adem vond. En weg was hij. Aan de aankomst had hij vlug gedouched en was hij weg. Kreeg nog berichtje dat hij zich echt niet goed voelde en dat dat de reden was voor het snelle vertrek. De laatste kilometers waren wat pijnlijk voor de knie en kuit. Maar het verval viel reuze mee. Was dan ook super tevreden met 12h38 in Lumburgs Zwaarste. 2j geleden liep ik hier nog 14h32. Prachtige loop voor wie van trail of natuurlopen houdt. En met een zeer voldaan gevoel konden we terug huiswaarts.
Abonneren op:
Posts (Atom)